Ιατρικη Σχολη και Απογοητευση

[mairipapadopoulou]

Καλησπερα σας και καλως σας βρηκα.

Ειμαι φοιτητρια στα τελευταια ετη της Ιατρικης ΑΠΘ.

Μπηκα στη σχολη με πολλα ονειρα τα οποια ψαλιδίστηκαν στην πορεια. Σιγουρα δεν περιμενα την κατασταση που συναντησα.

Η σχολη μας τα τελευταια χρονια ανανεωνεται, και πολλες αλλαγες επεσαν πανω στο δικο μου ετος με αποτελεσμα να γινουμε ολοι απο το ετος μου "τα πειραματοζωα" για τα νεα δεδομενα. Αυτο ειχε ως συνεπεια ακαταστατα προγραμματα, υλες, ασυνεπεια καθηγητων και διδασκαλια μαθηματων εκτος υλης, καθηγητες που διδασκαν μονο το αντικειμενο τους αδιαφορωντας αν αυτο ειναι βασικη γνωση και οχι εξειδικευση, μη διευκρινισμενη υλη μαθηματων με την δικαιολογια "πρεπει να περιλαμβανεται η υλη σε πολλα βιβλια", ακαταστατες εξετασεις που αλλαζαν τελευταιες ημερες ακομα και τροπο εξετασης πχ απο γραπτα σε προφορικα ή απο πολλαπλης σε γραπτης αναπτυξης κοκ οπως επισης και υλες που αλλαζαν την τελευταια βδομαδα. Απο περσι δε με τα κοινα θεματα μας εχουν αποτελειωσει.Ενω εγινε για να υπαρχει ισοτητα και να εξαλειφονται οι αδικιες, ο καθενας διδασκει ο,τι θελει χωρις να βλεπει την υλη διδασκαλιας και στο τελος αλλα θεματα πεφτουν με αποτελεσμα να πεταει η καθε κλινικη το μπαλακι στην αλλη. Εν ολιγοις σε πολλα πολλα μαθηματα (γιατι υπαρχουν και εξαιρεσεις) υπαρχει ανοργανωσια, αδιαφορια και μη σωστη εκπαιδευση.

Αποτελεσμα: απογοητευτηκα, τα παρατησα και τωρα τα βρηκα σκουρα. Νιωθω οτι δεν κανω για αυτην τη σχολη, οτι δεν ξερω τιποτα, οτι χρωσταω πολλα μαθηματα (10) και οτι δεν προκειται να γινω καλη γιατρος. Καθε εξεταστικη με παιρνει απο κατω και παθαινω καταθλιψη. Δεν μπορω να διαβασω και ολο αυτο γινεται ενας φαυλος κυκλος με αποτελεσμα τα μαθηματα να πληθαινονται. Καποιες φορες σκεφτομαι οτι πρεπει να τα παρατησω. Οτι δεν αντεχω την πιεση και κυριως την ψυχολογικη πιεση που απαιτειται. Η σχολη τουΑΠΘ απαιτει πλεον γερα νευρα, θρασος και τεραστια εσωτερικη δυναμη. Δεν ξερω αν ειμαι η μονη φοιτητρια που τα σκεφτεται ολα αυτα αλλα εχω την εντυπωση πως μονο εγω νιωθω ετσι κια με στεναχωρει. Θελω να τα καταφερω και θελω να γινω καλη γιατρος.

[Guest fertomasa]

αν δεν τα παρατησεις, καποια στιγμη ως ιατρός που προσφερει στο αντικειμενο που αγαπα, θα γυρνας πισω και θα γελας με το τι βλακεια θα εκανες...

αν τα παρατησεις θα λες μια ζωη ποσο κοτα ήσουν που δεν εδωσες μια μαχη παραπανω...

φροντισε να μπεις στην πρωτη κατηγορια...

[with]

Χρυσό μου κορίτσι, σε καταλαβαίνω Α-Π-Ο-Λ-Υ-Τ-Α! Στην ηλικία σου ένιωθα ακριβώς το ίδιο. Επειδή, όμως, προσωπικά ποτέ δε με έκανε να νιώθω καλύτερα οτί ο δίπλα μου βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από εμένα, δε θα μπώ καν στη διαδικασία να εξιστορήσω την προσωπική μου ιστορία ή άλλων συναδέλφων (άλλωστε το forum αυτό είναι πρωτίστως ενημερωτικό και όχι "πατερίτσα" όπως πολλοί επιμένουν να το χρησιμοποιούν ώς τέτοιο), και γι'αυτό περνώ σε πρακτικές συμβουλές:

1) Μην αφήνεις τις κλινικές σου και ας μην δίνεις μαθήματα. Θα υποστείς ταπεινώσεις, σύμφωνοι. Είναι άλλο πράγμα να χρωστάς μια εξέταση μόνο, όμως, και άλλο να έχεις στους ώμους σου και το βάρος παρουσιών.

2) Συχνό λάθος πολλών από εμάς είναι να θωρούμε την σαπίλα της σχολής, σαπίλα και της Ιατρικής επιστήμης. Άν κάνεις αυτή τη σημαντική αποσύνδεση στο μυαλό σου, όλα θα γίνουν ευκολότερα. Ο καθηγητής είναι μαλάκας, δεν είναι το μάθημα του μαλακισμένο. Η γραμματέας είναι μαλακισμένη, δεν είναι η κλινική μπουρδέλο. Ο συμφοιτητής σου είναι καθίκι, δεν είναι ανάγκη να είναι και ο αυριανός σου συνάδελφος. Θυμήσου τί σε οδήγησε σε αυτή τη σχολή και μείνε, στο τέλος της ημέρας, εσύ και η επιστήμη σου.

3) Είναι άλλο πράγμα να γίνεις γιατρός και άλλο πράγμα να γίνεις καλός γιατρός. Σύμφωνοι. Για να γίνεις, όμως, το δεύτερο, πρέπει να γίνεις, πάση θυσία, αρχικά το πρώτο. Αυτό, ίσως, να σημαίνει μικρές εκπτώσεις σε πρώτο βαθμό στο προκείμενο του εκπαιδευτικού αποτελέσματος, επειδή, όμως, το επάγγελμα μας είναι άχρονο, θα έχεις μια ζωή να καλύπτεις τα κενά σου..

4) Επίσκεψη εχθές κιόλας σε ειδικό ιατρό, με βάση αυτά που γράφεις. Το να πάρεις ένα SSRI για ένα εξάμηνο, ούτε ταμπού πρέπει να αποτελεί, ούτε τίποτα. Άν είχες πρόβλημα με Σ.Δ, δε θα επισκεπτόσουν ενδοκρινολόγο;;;

Αυτά τα ολίγα, με πολύ αγάπη, και προτροπή για αισιοδοξία και ρεαλισμό...

[Guest waterdoc]

With συμφωνω με όλα εκτος απ το SSRI...Υπαρχουν κι άλλες διέξοδοι πριν φθασει σ αυτό..ισως κ ψυχοθεραπεια χωρις SSRI

[with]

Aλλοίμονο, waterdoc, είναι επικίνδυνο να δίνονται τέτοιες προτροπές ιντερνετικά, το έπραξα, όμως, συνειδητά, γνωρίζοντας οτί απευθύνομαι σε συνάδελφο. Απλά, ας αναζητήσει μια βοήθεια, όποια της ταιριάζει...

[sjjggst]

Αυτό το μπάχαλο και η έλλειψη επαγγελματισμού και οργάνωσης που περιγράφεις Mairi δεν είναι το ΑΠΘ, είναι όλος ο δημόσιος και ιδιωτικός βίος της Ελλάδας. Το ίδιο μπάχαλο, αλαλούμ και ερασιτεχνισμό θα βρεις μπροστά σου είτε συνεχίσεις μετά το πτυχίο σε ειδίκευση, δημόσια ιατρική και ιδιωτική ιατρική, είτε αλλάξεις αντικείμενο και ασχοληθείς με οτιδήποτε άλλο σε αυτή τη χώρα.

Απλώς εσύ το ένιωσες γρήγορα και απογοητεύτηκες νωρίς, άλλοι παλεύουν με τα κύματα και απογοητεύονται αργότερα.

Πάρε το απόφαση πως αυτή είναι μέσες-άκρες η Ελλάδα, απέραντο τρελοκομείο χωρίς αρχή, μέση και τέλος, κάνε την προσπάθειά σου να ξεμπερδέψεις με το πτυχίο σου και στη συνέχεια βάλε τα πράγματα κάτω ψύχραιμα και πάρε τις αποφάσεις σου για τη ζωή σου, εδώ ή αλλού.

[mairipapadopoulou]

Σας ευχαριστω ολους!!! Τον καθενα ξεχωριστα που μπηκατε και διαβασατε τους προβληματισμους μου, με συγκινειτε!

@waterdoc: Ειναι 59 υποχρεωτικα και 8 επιλεγομενα.

@with: Δεν το εγραψα αγαπημενε μου για να δω αν βρισκεται ο διπλα μου σε χειροτερη θεση απο μενα, και πιστεψε με ΜΑΚΑΡΙ να μην βρισκοταν κανεις, γιατι

δεν θελω κανεις να νιωθει την απογοητευση, την απελπισια και την παραιτηση που νιωθω! Το εγραψα για να ρωτησω αν αυτο που νιωθω εγω ειναι φυσιολογικο να το νιωθει ενας φοιτητης, αν το εχουν νιωσει και αλλοι γιατροι πριν απο μενα και στο τελος τα καταφεραν να γινουν καλοι, για να μαθω αν νιωθοντας ολα αυτα μπορω να τελειωσω το πτυχιο μου και να γινω αξια γιατρος ή αν ολα αυτα τα συναισθηματα ειναι ενας οιωνος οτι δεν κανω για το επαγγελμα αυτο! Ελπιζω να καταλαβαινεις

Δεν χανω τα μαθηματα μου, δεν κανω απουσιες. Ειμαι υπευθυνο ατομο. Τα μαθηματα που χρωσταω τα χρωσταω γιατι δεν ηθελα να τα διαβαζω να τα δινω και να τα ξεχναω, ηθελα να τα διαβαζω προσεκτικα, αναλυτικα για να μαθαινω και κατι. Στο τελος ομως η ελλειψη χρονου ειχε ως αποτελεσμα να μην διαβαζω εγκαιρως την υλη και να μην τα δινω. Και μετα ολο αυτο ηταν ενας κυκεωνας γιατι αρχισα να χρωσταω μαθηματα, να νιωθω τα βαρη στις πλατες μου, να χανω τα καλοκαιρια μου, και μετα με καθε εξεταστικη να απελπιζομαι λεγοντας "δεν εχω περιθωριο να κοπω σε μαθημα" με αποτελεσμα να μου δημιουργει περισσοτερο αγχος και απελπισια ολο αυτο και να παραλυω (αρα περισσοτερα μαθηματα) Φαυλος κυκλος!

Επισης το οτι ειμαι ευγενικο, διακριτικο ατομο χωρις ανταγωνισμο χωρις να πατω επι πτωματων και χωρις το θρασος με φερνει πολυ πισω. Επειδη ειμαστε μια σχολη απροσωπη, καθε μερα μας κανει και διαφορετικος καθηγητης ο,τι θελει την επομενη μερα αλλος καθηγητης παλι ο,τι θελει ασχετως τι ειναι στην υλη, ασχετως τι μας εκανε ο προηγουμενος δεν εχω το θαρρος ουτε να παω κοντα σε καποιον καθηγητη ουτε να του πω να μου δειξει καποια πραγματα γιατι στην ουσια τον καθενα τον βλεπεις το πολυ 3 φορες το εξαμηνο.

Δεν προερχομαι απο οικογενεια γιατρων, δεν εχω κανενα συγγενη γιατρο και δεν μπορουν να με βοηθησουν γιατι δεν ξερουν την κατασταση στην Ιατρικη.

(ΟΧΙ στα μαθηματα να με περασουν αλιμονο!!!!!!!! εννοω να παω κοντα σε καποιον να μου μαθει 5 πραγματα για δικη μου εκπαιδευση)

Και ετσι φτανω στο σημειο να πρεπει να διαβασω καθε φορα 1000 σελιδες και βαλε χωρις βασεις χωρις να ξερω τα σημαντικα και μπερδευομαι αποπροσανατολιζομαι χανω χρονο και παλι τσουπ μαθημα χρωστουμενο!

Δεν εχω καμια προκαταληψη στα φαρμακα ομως σαν γιατροι που ειμαστε ξερουμε οτι εχουν και παρενεργειες και βασικα οσο λιγοτερα φαρμακα χρησιμοποιουμε τοσο το καλυτερο δεν ειναι; Οπως και στον πονοκεφαλο, εγω μονο οταν νιωσω οτι δεν αντεχω θα παρω παναντολ!

@sjjggst :Δυστυχως αρχιζω να το πιστευω ! Πολλες φορες αναρωτηθηκα αν θα ενιωθα αυτα τα συναισθηματα αν σπουδαζα σε αλλη χωρα. Αν με εκανε η οργανωση το ενδιαφερον των καθηγητων και η πραγματικη εκπαιδευση, μια φοιτητρια με περισσοτερη αυτοπεποιθηση και αγαπη στο αντικειμενο της παρα μια φοιτητρια απελπισμενη με κενα και ελλειψεις.

(ΚΑΙ φυσικα στα ματια των κυριων καθηγητων μας: ειμαστε τεμπεληδες, δεν διαβαζουμε, δεν τους ακουμε και εμεις φταιμε αν δεν ξερουμε τιποτα! Αυτοι ειναι παντα συνεπεις!)!!

[Bratwurst]

Αυτό το πρόβλημα το είχαν πολλοί.Βασικά πρόκειται για την καθηγητική αυθαιρεσία.Περνούν όποιον γουστάρουν κόβουν όποιον δε γουστάρουν.Δεν πα να διαβάζεις σα σκύλος στο τέλος θα γελάνε μαζί σου γιατί διάβασες τα άχρηστα βιβλία τους.Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να τακτοποιήσουν τους άχρηστους γόνους τους που σπουδάζουν στα Βαλκάνια και να τους φέρουν με μεταγραφή για να τους προωθήσουν.

Αλλά όλοι αυτοί οι τύποι υπολόγιζαν χωρίς τον ξενοδόχο.Αποφασίσαμε να ξεκάνουμε το κατεστημένο εξού και η κρίση.Συνεπώς δεν πρέπει κανείς να φοβάται καθόλου τους καθηγητές.Σημασία έχει απλώς να πάρεις το πτυχίο μετά θα διαπιστώσεις οτι το πτυχίο από μόνο του δεν έχει καμιά αξία γιατί οι ίδιοι οι καθηγητές φρόντισαν να το ξεφτιλίσουν για αυτό πρέπει να τους χτυπήσεις στα μούτρα και να πας εξωτερικό.

Αν πας εξωτερικό τους έχεις ακυρώσει και αυτούς και τους γόνους τους γιατί ό,τι πλάνο και να κάνουν θα αποτύχει.Συνεπώς κάνε το κορόιδο πάρε το πτυχίο και μετά κάρφωσέ τους στη μάπα και πήγαινε εξωτερικό.Μετά απόλαυσε τα χάλια τους όσο οι μισθοί τους θα μειώνονται.

Απέραντη μανία.