Περί προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού χώρου

[Αρσινόη]

περί βίας...

Ermippos Ermippiou

10/9/2013

• "Δεν αισθανομαι καμια απολυτως συμπαθεια για τον Προκοπη Παυλοπουλο. Αντιθετα, θεωρω τον γλοιωδη και αναξιοπρεπη αυτον ανθρωπο ως δειγμα του απεχθεστερου ειδους πολιτικου που μπορει να υπαρξει. Ο σημερινος προπηλακισμος του, απο διαδηλωτες της ΛΑΡΚΟ, σημερα, εξω απο την βουλη, με αφηνει πληρως αδιαφορο.
  
  Να παρατηρησω μονον οτι τα περισσοτερα απο τα επεισοδια παρομοιας "βιας" που παρατηρηθηκαν μεχρι σημερα, στα χρονια αυτα της κρισης, ειχαν ως δραστες ατομα και ομαδες που προσπαθουσαν να προστατευσουν κραυγαλεα προνομια κρατικοδιαιτου παρασιτισμου, απο αυτον που με τοσο ζηλο δημιουργησαν και συντηρησαν τα κομματα, για να λυνουν με γενναιοδωρο τροπο το προβλημα της συντηρησης των στρατων τους. Υπο αυτην την εννοια τα μικροπροβληματα των πολιτικων που δεχονται τις φιλοφρονησεις και τα γιαουρτια των διαδηλωτων ειναι ενα ειδος ενδοοικογενειακης διαμαχης, που ελαχιστα θα πρεπει να μας απασχολει.
  
  Και, παρα το γεγονος οτι ειναι πολυ βολικο, ειναι λαθος να συγχεουμε αυτο το ειδος της light βιας, της βιας του θρασους και της αλητειας, με την αλλη, την πραγματικη βια, αυτην που θα επρεπε να φοβομαστε και η οποια δεν εχει ακομη εκδηλωθει με κανεναν τροπο.
  
  Εννοω την βια της απελπισιας και της τυφλης εκδικησης, εκεινη που θα ασκηθει οχι απο τους αποδεκτες των κομματικων ρουσφετιων, που θεωρουν οτι εξαπατηθηκαν απο τους πρωην πολιτικους τους προστατες, αλλα απο δυστυχεις, κατεστραμμενους ανθρωπους με βαθυ και ουσιαστικο αισθημα αδικιας. Ανθρωπους που μεχρι τωρα σιωπουν και που αδιαφορουμε για την υπαρξη τους αλλα, αν συνεχισουμε με αυτο τον ρυθμο, καποιοι απο αυτους δεν θα αργησουν να φτασουν στα ορια της αντοχης τους.
  
  Το ξεσπασμα τετοιων ανθρωπων θα ειναι μονηρες, απροειδοποιητο και τρομερο. Δεν θα εχει ως προϋποθεση την υπαρξη τηλεοπτικων συνεργειων στον δημοσιο χωρο και θα σοκαρει οσους με ελαφροτητα πιστευουν οτι πολιτικη ειναι να εξαγοραζεις τον αφελη λαο σε καιρους αφθονιας και να τον απειλεις οταν αρχισει η εποχη της ξηρασιας.
  
  Η βια που βλεπουμε σημερα μπροστα στις καμερες, δεν εχει καμια σχεση με την πραγματικη βια της καταστροφης που μας απειλει. Και ειναι αφελες να πιστευουμε οτι η ανεξελεγκτη κλιμακωση της πρωτης θα οδηγησει μοιραια στην δευτερη. Δεν υφισταται σχεση μεταξυ των δυο φαινομενων. Η κλιμακωση της βιας κατα των Παυλοπουλων, μπορει το πολυ να οδηγησει σε προωρη εξαντληση των αποθεματων γιαουρτιου. Η πραγματικη βια θα σπειρει τον τρομο και θα παραλυσει την κοινωνια. Η, για λογους πολιτικης ορθοτητας και αισθητικης, καταδικη της μιας δεν μας προφυλλασσει απο την ωριμανση και τον ερχομο της αλλης. Χρειαζονται αλλες προνοιες."

  YΓ: http://ermippos.blogspot.gr/ , το blog του.

[Αρσινόη]

http://www.kourdistoportocali.com/articles/23596.htm#.UixGbT60dwE.facebook

Aρίστος Δοξιάδης

Σεπτέμβριος 2013

Πήραμε μια Μερσεντές, βάλαμε κάτω από το καπό μια μηχανή Ζάσταβα, γιατί αυτήν είχαμε, και βγήκαμε στην ωτοστράντα.

Το πιο σημαντικό ερώτημα για την οικονομία της Μεταπολίτευσης είναι, νομίζω το εξής: Γιατί καμμιά κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε με το εμπορικό ισοζύγιο, και γιατί όποτε κάποιοι ελάχιστοι το έθεταν στο δημόσιο διάλογο, δεν τους άκουγε κανένας.

Το εμπορικό ισοζύγιο, η διαφορά ανάμεσα σε εξαγωγές και εισαγωγές, ήταν αρνητικό από το 1962 και με γενικά αυξητική τάση μέχρι το 2008. Είχαμε σωρευτικά το δεύτερο μεγαλύτερο έλλειμα στην ευρωζώνη και στην ΕΕ των 17 μετά την Πορτογαλία.

Το βάθος της κρίσης στην Ελλάδα οφείλεται σε αυτή την μακροχρόνια και θεμελιακή αδυναμία -- οτι δηλαδή η παραγωγική βάση της χώρας δεν μπορούσε να υποστηρίξει τις δαπάνες που έκαναν τα νοικοκυριά και το κράτος.

Παρόλο που η κρίση εμφανίστηκε ως κρίση του δημόσιου χρέους, στη βάση ήταν κρίση εξωτερικού δανεισμού. Αν το κράτος χρωστούσε σε έλληνες πιστωτές, όπως συμβαίνει στην Ιαπωνία και στην Ιταλία που έχουν κι αυτές μεγάλο δημόσιο χρέος, θα ήταν πολύ πιο εύκολο είτε να αποφύγουμε την βαθειά ύφεση, είτε να την αντιμετωπίοσυμε γρήγορα.

Καμμιά κυβέρνηση, είτε της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ, είτε λαϊκίστικη είτε εκσυγχρονιστική δεν πήρε σοβαρά μέτρα για το ισοζύγιο, ή μάλλον δεν πήρε διαρθρωτικά μέτρα (η λιτότητα του 1985-87 ήταν μια συγκυριακή αντιμετώπιση).

Τώρα, με τη στερνή γνώση, βλέπουμε οτι αυτό ήταν, τουλάχιστο, εγκληματική αμέλεια. Το ερώτημα λοιπόν είναι, γιατί, κανένας πρωθυπουργός και κανένας υπουργός οικονομίας, παρόλο που ορισμένοι ήταν σοβαροί άνθρωποι, δεν μπόρεσε να αντιστρέψει την τάση.

Νομίζω οτι η απάντηση βρίσκεται στη σχέση των κομμάτων με την οικονομία.

Το πρώτο στοιχείο της απάντησης βρίσκεται στην κατανάλωση.

Εξηγώ:

Εμπορικό έλλειμμα σημαίνει σε γενικές γραμμές και αντίστοιχο εξωτερικό δανεισμό: τις εισαγωγές που δεν τις πληρώνουμε από εξαγωγές, τις πληρώνουμε από δανεικά. Αυτό ισχύει για την Ελλάδα, αλλά και για τις περισσότερες χώρες που είχαν εμπορικό έλλειμμα.

Εμείς όμως είχαμε μια ιδιομορφία, που μας ξεχωρίζει από τις άλλες οικονομίες της ευρωπαικής περιφέρειας: Αυτά τα δάνεια από το εξωτερικό τα δαπανούσαμε για κατανάλωση, και όχι για επενδύσεις.

Τα ελληνικά νοικοκυριά δαπανούσαν για κατανάλωση περίπου το 70% του ΑΕΠ, και μαζί με το κράτος το 90%, που ήταν με διαφορά το μεγαλύτερο στην ΕΕ, δώδεκα μονάδες πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Ενα μεγάλο μέρος της διαφοράς την δανειζόμασταν απ' έξω.

Σημειώνω ότι ψηλή κατανάλωση ως ποσοστό του εισοδήματος έχουν τα φτωχά και τα μεσαία στρώματα --όχι οι πολύ πλούσιοι.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι το εμπορικό έλλειμμα ήταν άμεσα συνδεμένο με το βιοτικό επίπεδο της εκλογικής βάσης. Δεν υπήρχε τρόπος να περικοπεί το έλλειμμα χωρίς λιτότητα, δηλαδή μέχρι η παραγωγική βάση, ας πούμε οι εξαγωγές, να μεγαλώσει, για να μπορεί να στηρίξει περισσότερη κατανάλωση.

Ηταν ένα πρόβλημα που δεν μπορούσε να λυθεί με αναδιανομή από τους πλούσιους στους φτωχούς, που μπορεί να λύσει άλλου είδους προβλήματα. Για το ισοζύγιο χρειαζόταν αναδιανομή από κατανάλωση σε αποταμίευση, δηλαδή λιτότητα για όλους. Για προφανείς λόγους, κανένα κόμμα δεν ήθελε να αναλάβει αυτό το κόστος.

Το δεύτερο στοιχείο της απάντησης είναι η προστασία των επαγγελμάτων.

Τα κόμματα στο πελατειακό σύστημα λειτουργούν προστατεύοντας και ενισχύοντας συγκεκριμένες ομάδες, όχι το σύνολο του πληθυσμού, όχι «τάξεις», που είναι μια αφηρημένη έννοια, όχι γενιές, αλλά επαγγέλματα.

Αλλά στη σύγχρονη οικονομία, υπάρχουν επαγγέλματα και κλάδοι που το κράτος δεν μπορεί να τα προστατεύσει. Είναι αυτά που από τη φύση τους έχουν παγκόσμιο ανταγωνισμό, όχι μόνο εγχώριο, οι διεθνώς εμπορεύσιμοι κλάδοι.

Τους υφαντουργούς δεν μπορεί να τους προστατεύσει από τον ανταγωνισμό του Βιετνάμ,
Στο φαρμακείο όμως μπορεί να ορίσει περιθώριο κέρδους
Στο δημόσιο μπορούν να διορίσουν σε μόνιμες θέσεις
Για τον δικηγόρο μπορούν να δημιουργήσουν εισοδήματα επιβάλλοντας την υποχρεωτική παράσταση στα συμβόλαια

Όλο τον τομέα των εμπορεύσιμων τα κόμματα τον άφησαν στην τύχη του. Επειδή το μόνο που ήξεραν ήταν οι προστατευτικές ρυθμίσεις, και όχι οι καλοί θεσμοί που βοηθάν τις επιχειρήσεις να γίνουν πιο παραγωγικές και ανταγωνιστικές.

Όχι μόνο δεν ήξερε πώς να βοηθήσει τους ανταγωνιστικούς κλάδους, αλλά τους επιβάρυνε κιόλας, με την πολιτική προστασίας που είχε για τους άλλους.

Παράδειγμα, η εργατική νομοθεσία ήταν μια χαρά για προστατευμένες ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις, δηλαδή για τις τράπεζες και τις ΔΕΚΟ, αλλά έβγαζε από το παιχνίδι όσους είχαν ανταγωνιστικές πιέσεις. Δεν μιλάω για τον κατώτατο μισθό, μιλάω, π.χ. για τα ωράρια εργασίας.

Οι μικρές εταιρίες πληροφορικής, που σε όλο τον κόσμο εργάζονται σε ακατάστατες ώρες, δεν υπήρχε κανένας τρόπος να είναι σύννομες στην Ελλάδα. Δεν μπορούσαν ούτε κάν να τηρούν μεν το οκτάωρο, αλλά αντί για 9πμ με 5μμ να είναι 1μμ με 9μμ. Ολοι έπρεπε να βαδίζουν με τους ρυθμούς που συμφωνήθηκαν στα προστατευμένα ολιγοπώλια, που δεν νοιάζονταν καθόλου τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο.

Και επειδή το ΠΑΣΟΚ έχει ως πρότυπο το κοινωνικό κράτος της σοσιαλδημοκρατίας, να σημειώσω οτι στη βόρεια ευρώπη όλα στηρίζονται στις εξαγωγές. 'Ολες οι χώρες με καλές κοινωνικές υπηρεσίες και εργασιακά δικαιώματα φροντίζουν να έχουν εμπορικό πλεόνασμα.Σουηδία, Δανία, Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Αυστρία. Και όταν κινδυνεύουν να γίνουν ελλειματικές, παίρνουν μέτρα για να το διορθώσουν.

Ο λόγος είναι απλός: κανένας ξένος δεν θα σού χρηματοδοτήσει τις κοινωνικές δαπάνες. Μπορεί να χρηματοδοτήσει υποδομές, επιχειρήσεις, αγορά σπιτιών ή τίποτε περίεργα παράγωγα, αλλά όχι επιδόματα και συντάξεις, δασκάλους και γιατρούς. Αυτά πληρώνονται μόνο από ίδιους πόρους. Εμείς αυτό δεν το καταλάβαμε.

Τρίτο, στοιχείο, το μέγεθος των επιχειρήσεων: η ελληνική κοινωνία και οι θεσμοί διώχνουν τη μεγάλη επιχείρηση. Όχι τα εσωτερικά ολιγοπώλια: προφανώς η ενέργεια, το τηλέφωνο, και οι τράπεζες θα είναι παντού μεγάλες επιχειρήσεις. Αλλά τις διώχνει στη βιομηχανία, στον τουρισμό, στη γεωργία. Για παράδειγμα στη χωροταξία είχαμε μια άτυπη συναίνεση, από όλο το πολιτικό φάσμα ότι πουθενά στη χώρα δεν μπορεί να εγκατασταθεί μεγάλη βιομηχανική μονάδα, αλλά ότι παντού μπορούν να χτιστούν αυθαίρετα σπίτια.

Δεν δίνονταν άδεις, δεν μπορούσαν να έχουν ευέλικτα ωράρια, δεν μπορούσαν να κάνουν επιχειρησιακές συμβάσεις στην ουσία, και έτσι δεν στέριωσαν.

Το μικρό μέγεθος των επιχειρήσεων ήταν ο ελέφαντας στο δωμάτιο, το μεγάλο θέμα που κανένας δεν τολμά να θίξει. Ενώ είναι μια ολοφάνερη ιδιαιτερότητα της Ελλάδας, και ενώ όλοι καταλαβαίνουν ότι σε μεγάλο βαθμό καθορίζει την ανταγωνιστικότητα, καμμιά πολιτική παράταξη δεν παίρνει θέση: Είναι καλό πράγμα ή κακό; Πρέπει να έχουμε πολιτικές να αυξήσουμε το μέγεθος, και ποιες;

Από τη μια μεριά, εξαγωγική βιομηχανία με είκοσι εργαζόμενους γενικά δεν στέκει. Από την άλλη, για να γίνουν οι είκοσι εργαζόμενοι πεντακόσιοι, κάποιοι που σήμερα είναι μικρο-αφεντικά θα χάσουν τη θέση τους, και ή θα γίνουν μισθωτοί υπάλληλοι ή θα μείνουν άνεργοι. Ποιό πολιτικό κόμμα μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο;

Αποτέλεσμα όλων αυτών:

Μετά από δεκαετίες δήθεν ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης, και ΕΣΠΑ, κτλ, η Ελλάδα έχει μόνο δύο κλάδους που φέρνουν σημαντικά έσοδα στη χώρα.

Ο ένας είναι ο τουρισμός. Υπάρχει, όχι επειδή οι θεσμοί τον βοήθησαν, αλλά επειδή δεν τους πολυχρειάζεται. Ο τουρισμός ευδοκιμεί και σε τριτοκοσμικές χώρες, με κακούς θεσμούς. Τυνησία, Μπαλί, Αίγυπτο.

Ίσα ίσα, οι θεσμοί του έβαζαν αρκετά εμπόδια, θυμηθείτε το καμποτάζ. 'Η σκεφτείτε τις ξένες γλώσσες. Πού μαθαίνουν τα παιδιά αγγλικά ή γερμανικά; Στα φροντιστήρια. Το ελληνικό κράτος αδιαφορεί για αυτό το εφόδιο, που θα ήταν η καλύτερη υποδομή που θα μπορούσε να παρέχει για τον κλάδο μέσα στο σχολείο.

Ο άλλος κλάδος είναι η ναυτιλία. Η οποία πάει καλά ακριβώς επειδή είναι από τη φύση της ξεκομμένη απ' το ελληνικό κράτος.

Δηλαδή, αν υπάρχουν κάποιοι υγιείς πόροι για να χρηματοδοτούμε τις εισαγωγές, οφείλονται στους δύο κλάδους που μπόρεσαν να γυρίσουν την πλάτη στο πολιτικό σύστημα.

Στην Ελλάδα μάς άρεσαν τα γερμανικά αυτοκίνητα και το γερμανικό κοινωνικό κράτος. Πήραμε μια Μερσεντές, βάλαμε κάτω από το καπό μια μηχανή Ζάσταβα, γιατί αυτήν είχαμε, και βγήκαμε στην ωτοστράντα. Μπλοκάραμε, τρακάραμε. Την επόμενη φορά, ας πάρουμε πρώτα τη μηχανή και μετά την καρότσα.

Που σημαίνει, για το μέλλον:

Απόλυτη προτεραιότητα σε εξαγωγές:

Αυτό σημαίνει μερικά τεχνικά άμεσα μέτρα:

Επιστροφή ΦΠΑ, μείωση ασφαλιστικών εισφορών πριν από την μείωση των φρόρων κατανάλωσης, οχι stages στο δημόσιο αλλά σε παραγωγικές επιχειρήσεις.

Κυρίως σημαίνει να αποδεχτούν οι πολιτικοί μερικές απλές αλήθειες, που στην πράξη το πολιτικό σύστημα και η δημόσια διοίκηση δεν τις δέχονται.

1. Οι μεγάλες επιχειρήσεις χρειάζονται

Είναι πιο παραγωγικές, υιοθετούν τις νέες τεχνικές πιο γρήγορα, μπαίνουν σε νέες αγορές πιο εύκολα. Το εθνικό εισόδημα κατά κεφαλή θα ήταν αρκετά ψηλότερο, αν το μέσο μέγεθος των επιχειρήσεων μας ήταν διπλάσιο, με την ίδια έστω κλαδική σύνθεση που έχουμε και τώρα.

Εξάλλου οι μεγάλες μονάδες συχνά διαχέουν οφέλη στις μικρότερες που βρίσκονται γύρω τους, με διάφορους τρόπους. Σε αυτές εκπαιδεύονται στελέχη που μετακινούνται και μεταφέρουν τεχνογνωσία στις πιο μικρές. Από ομάδες στελεχών προκύπτουν νέες εταιρίες. Δίνουν υπεργολαβίες σε πολλούς μικρότερους. Προσφέρουν εμπορικά δίκτυα. Είναι πόλοι για μια ευρύτερη ανάπτυξη. Εχοντας εξοβελίσει τις μεγάλες εταιρίες από την χώρα, χάνουμε πολλές από αυτές τις δυνατότητες.

2. Η διαφοροποίηση χρειάζεται

Είναι κοινός τόπος ότι ο τουρισμός και η ναυτιλία είναι οι ισχυροί μας εξαγωγικοί κλάδοι, και οτι η αγροτική παραγωγή και τα τρόφιμα έχουν μεγάλες δυνατότητες. Για αυτό πολλοί λένε ότι η πολιτική πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτούς τους κλάδους, δηλαδή "να ενισχύσουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα".

Λάθος. Αντίθετα με αυτή τη συλλογιστική, οι πετυχημένες χώρες δεν εξειδικεύονται σε δυό-τρεις τομείς, αλλά απλώνονται συνεχώς σε νέους και μετασχηματίζουν τους παλιούς. Αν ανταγωνίζονται μόνο στα προϊόντα των φτωχών, θα μείνουν φτωχές. Αν η ανάπτυξη μας είναι μόνο ο τουρισμός και η μελισσοκομία, το εισόδημα μας θα είναι ίσο με της Τυνησίας ή της Τουρκίας.

Η ανάπτυξη είναι μια διαδικασία διαφοροποίησης, όχι εξειδίκευσης. Οι δυναμικές οικονομίες αναπτύσσουν όλο και περισσότερες δεξιότητες, και τις συνδυάζουν με νέους τρόπους για να εμπλουτίσουν το εύρος των προϊοντων που προσφέρουν στον κόσμο.

Η λύση για την Ελλάδα δεν είναι καλύτερος και περισσότερος τουρισμός και γεωργία, ή μάλλον αυτά δεν είναι η μακροπρόθεσμη λύση. Είναι νέα προϊόντα και υπηρεσίες, με πολλές και διαφορετικές επενδύσεις: σε ορυκτό πλούτο, σε ψηφιακή καινοτομία, σε διαμετακόμιση προϊόντων, σε παραθεριστική κατοικία, σε φροντίδα υγείας για ξένους, σε ένδυση, σε φάρμακα, σε κεραμικά, σε ειδικό βιομηχανικό εξοπλισμό, σε ηλεκτροπαραγωγή, και σε άλλα που δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Αυτό προϋποθέτει τους κατάλληλους θεσμούς, και την κατάλληλη νοοτροπία της διοίκησης. Στη διαφοροποιημένη οικονομία οι επιχειρήσεις λειτουργούν με διαφοροποιημένους τρόπους. Αλλοτε με βαρειές εγκαταστάσεις, άλλοτε με "εικονικά" γραφεία, άλλοτε με πολλές υπερωρίες, άλλοτε με μερική απασχόληση από το σπίτι. Αν το κράτος αποκλείσει την ποικιλομορφία, ουσιαστικά μπλοκάρει την ανάπτυξη.

3. Οι μικρές επιχειρήσεις είναι (και) το μέλλον

Είτε έρθουν οι μεγάλες ξένες επενδύσεις, είτε όχι, η Ελλάδα θα εξακολουθεί να είναι κατά βάση η χώρα των μικρών μονάδων. Αν αυτές αναπτύσσονται, θα αναπτύσσεται και η χώρα, και αν όχι, δεν θα αναπτύσσεται. Αυτό ίσως μοιάζει αυτονόητο, αλλά δεν είναι.

Υπάρχουν απόψεις που αντιμετωπίζουν τις μικρές επιχειρήσεις με κοινωνικά κριτήρια: πρέπει να διατηρηθούν και να ενισχυθούν επειδή δημιουργούν θέσεις ερ

[Αρσινόη]

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%B1

Η αλήθεια για τα πανεπιστήμια

31/10/2013

ΒΑΣΩ ΚΙΝΤΗ

Αναπληρώτρια καθηγήτρια του τμήματος Μεθοδολογίας Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Το Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι κλειστό επί δύο μήνες. Γιατί; Απεργούν οι διοικητικοί υπάλληλοι. Είναι όμως λογικό να απεργεί ένα μέρος του προσωπικού ενός θεσμού και αυτός να βάζει λουκέτο επί δύο μήνες; Είναι λογικό να απεργούν π.χ., οι γιατροί ενός νοσοκομείου και να πετιούνται έξω οι ασθενείς; Κι όμως αυτό συμβαίνει στο πανεπιστήμιο. Απεργούν οι διοικητικοί υπάλληλοι και πετιούνται έξω οι φοιτητές και οι καθηγητές. Δεν γίνονται μαθήματα, δεν γίνονται εξετάσεις, δεν έχουν εγγραφεί οι πρωτοετείς, δεν μπορούν να εργαστούν και δεν αμείβονται ερευνητές σε διεθνή προγράμματα, δεν μπορούν να πάνε στα γραφεία τους οι καθηγητές. Και ενώ προγραμματισμένες συνεδριάσεις και διεθνή συνέδρια (αν δεν ματαιώνονται) γίνονται εκτός πανεπιστημίου γιατί τα αμφιθέατρα είναι απροσπέλαστα και κλειδαμπαρωμένα για τους ακαδημαϊκούς, αυτά ανοίγουν για να δεχθούν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και σωματεία εργαζομένων που ουδεμία σχέση έχουν με το πανεπιστήμιο. [Π.χ., τα σωματεία των εργαζομένων στις εταιρίες Wind και Vodafone, ο Σύλλογος Δανειζομένου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα (ΣΥΔΑΠΤΤ), ο σύλλογος εργαζομένων στην Ethnodata, θα αναδείξουν από κοινού με τους διοικητικούς υπαλλήλους που απεργούν, σε συνέντευξη τύπου, την «αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων που επιβάλει η κυβέρνηση και η τρόικα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καταργώντας τη μισθωτή εργασία και μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε σκλάβους των εργολαβικών εταιριών.»] Επίσης η Πανεπιστημιούπολη, που είναι κλειστή για την ακαδημαϊκή κοινότητα, ανοίγει «με έγκριση των πρυτανικών αρχών» για να γίνει το Σάββατο 9/11 το «3ο παζάρι προϊόντων Χωρίς Μεσάζοντες από το Δίκτυο Αλληλεγγύης Ζωγράφου»

Στα απαγορευμένα στους φοιτητές και καθηγητές κτίρια κυκλοφορούν επίσης και οι λεγόμενοι ‘αλληλέγγυοι’, πρόσωπα άσχετα με το πανεπιστήμιο, αλλά καθώς φαίνεται σχετικά με πολιτικές νεολαίες, οι οποίοι (και οποίες) συμμετέχουν στην περιφρούρηση και διέκοψαν εξετάσεις που στην αρχή της κρίσης είχε γίνει απόπειρα να διεξαχθούν. Όταν επισημάνθηκε τότε στους ‘αλληλέγγυους’ από τους υπεύθυνους καθηγητές ότι αυτό που κάνουν δεν είναι δημοκρατικό, απάντησαν ευγενέστατα «στ’ αρχ..ια μας» και είπαν ότι περιφρονούν τη δημοκρατία μας και δεν είναι δημοκράτες.

Να σημειώσουμε ότι στο Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν υπάρχει αντίστοιχη των διοικητικών απεργία των καθηγητών ούτε αποφάσεις των φοιτητών για καταλήψεις. Μόνο 2-3 σύλλογοι ΔΕΠ, από τους πολλούς του Πανεπιστημίου, αποφάσισαν να απέχουν από τα διδακτικά τους καθήκοντα (δώρον άδωρον αφού τα κτίρια είναι έτσι κι αλλιώς κλειστά) μετά από συνελεύσεις των γνωστών πλέον διαδικασιών. Ενδεικτικά, η απόφαση για αποχή της τελευταίας συνέλευσης των μελών ΔΕΠ της Σχολής Θετικών Επιστημών (με αριθμό μελών ΔΕΠ πάνω από 400 άτομα) που έγινε στις 29/10/2013, ελήφθη με 25 ψήφους υπέρ, 17 κατά, 9 λευκά και 1 αποχή ενώ για να θεωρείται ότι η συνέλευση έχει απαρτία αυτή συνεχίζεται διακεκομμένα ανά εβδομάδα από τον Σεπτέμβριο (ως να είναι η ίδια συνέλευση). Επιπλέον, η διαχείριση της κεντρικής ιστοσελίδας του ΕΚΠΑ και η διακίνηση ηλεκτρονικών μηνυμάτων σε όλο το Πανεπιστήμιο, έχει περάσει από τα υπεύθυνα όργανα, στα χέρια των απεργιακών επιτροπών χωρίς καμία επίσημη αντίδραση. Λάβαμε όλοι, π.χ., πρόσφατα ανυπόγραφη ανακοίνωση των Δυνάμεων του ΠΑΜΕ.

Γιατί όμως γίνεται η απεργία των διοικητικών; Διότι η κυβέρνηση αποφάσισε ότι θα φύγουν 1.349 διοικητικοί υπάλληλοι από 8 ΑΕΙ της χώρας, 498 από τους οποίους από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πώς το αποφάσισε αυτό η κυβέρνηση; Διά της μεθόδου που απεικονίζεται σε περυσινή γελοιογραφία του Πετρουλάκη.

Οι τρεις αρχηγοί της τότε συγκυβέρνησης, Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης, τραβούν κλήρο για να δουν ποιος θα υποστεί τη φορολογική επιβάρυνση. Το «8» βγάζει με κλειστά μάτια από την κληρωτίδα ο Βενιζέλος. Το «8» είναι τα μπλοκάκια, βρίσκει ο Κουβέλης στα τεφτέρια του. Κάπως έτσι αποφασίστηκε ότι τη συμμετοχή στη διαθεσιμότητα στα ΑΕΙ θα την πληρώσουν οι διοικητικοί υπάλληλοι των συγκεκριμένων πανεπιστημίων.

Η κυβέρνηση είχε υπογράψει από τον προηγούμενο Νοέμβριο τη δέσμευση για διαθεσιμότητα ενός συγκεκριμένου αριθμού υπαλλήλων από το δημόσιο. Σ’ αυτή έπρεπε να συμμετέχει και το Υπουργείο Παιδείας, αφού διαθέτει μεγάλο αριθμό υπαλλήλων. Έγινε η αρχή από τις άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης και δεν μπορούσε, ούτε θα ήταν δίκαιο, να εξαιρεθεί η τριτοβάθμια. Ωστόσο, οι βυζαντινολογίες περί διαθεσιμότητας, κινητικότητας κ.λπ. στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα όλο τον προηγούμενο χρόνο ανέβαλλαν ή και καθησύχαζαν υπουργεία και ενδιαφερόμενους ότι όλα θα παραπεμφθούν, ως συνήθως, στις ελληνικές καλένδες και το μέτρο δεν θα εφαρμοστεί.

Όταν το καλοκαίρι ανέλαβε νέος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και έφθασε ο κόμπος στο χτένι με την πίεση της τρόικας, ζήτησε το Υπουργείο Παιδείας από τα συγκεκριμένα πανεπιστήμια να αξιολογήσουν τις δομές τους και το προσωπικό με ασφυκτικές προθεσμίες (ως τις 15 Σεπτεμβρίου) ώστε να υλοποιηθεί το μέτρο της διαθεσιμότητας. Τα πανεπιστήμια ανταποκρίθηκαν με τον τρόπο που γνωρίζουν, είτε οι προθεσμίες είναι ασφυκτικές είτε ελαστικές: δεν συνεργάστηκαν. Με την εξαίρεση του Πανεπιστημίου Κρήτης που υπέβαλε μία επεξεργασμένη έκθεση (στην οποία, πάντως, δεν εμφανιζόταν κανείς διοικητικός υπάλληλος να περισσεύει), αρνήθηκαν να κάνουν αξιολόγηση και υποστήριξαν με διάφορες αναλογίες ότι όχι μόνο δεν περισσεύει κανείς, αλλά αντίθετα υπάρχει στα πανεπιστήμια έλλειψη διοικητικών υπαλλήλων. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών π.χ. υποστήριξε ότι με βάση το οργανόγραμμα που έκανε χρειάζεται 600 επιπλέον άτομα.

Τα νούμερα που χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογηθούν τόσο οι θέσεις του υπουργείου όσο και πανεπιστημίων ήταν εν πολλοίς αυθαίρετα και σε ορισμένες περιπτώσεις αντιφατικά. Ο πρύτανης π.χ. του ΕΚΠΑ ανέφερε στην επιστολή του στον πρωθυπουργό (25/9) ότι ο αριθμός των προπτυχιακών φοιτητών του ιδρύματος είναι 107.000, ενώ σε έγγραφό του προς το Υπουργείο Παιδείας (21/8) 46.500. Το δε υπουργείο παρουσίασε εκ των υστέρων, μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, τη μελέτη τεκμηρίωσης για τις αποφάσεις του χωρίς να πείσει για τα κριτήρια που χρησιμοποίησε τόσο για τον προσδιορισμό του αριθμού όσο και των κατηγοριών των υπαλλήλων προς διαθεσιμότητα.

Πανεπιστήμια και διοικητικοί, για να αμφισβητήσουν το υπουργείο, επικαλούνται τις αναλογίες μεταξύ ΔΕΠ και διοικητικού προσωπικού που υπάρχουν στο εξωτερικό, για να δείξουν ότι υστερούμε σημαντικά ξεχνώντας δύο πράγματα:

1. Ότι στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από συγκρίσεις και από το ιδεωδώς σωστό, έχουμε ένα χρεοκοπημένο κράτος. Πολύ απλά δεν υπάρχουν χρήματα για να συντηρείται ο δημόσιος τομέας που είχαμε. Θα ήταν λογικό και δίκαιο να εξαιρεθούν τα πανεπιστήμια, μόνο αυτά, από τις περικοπές που έγιναν εν γένει στο προσωπικό του δημόσιου τομέα;

2. Ότι η κατάσταση στο εξωτερικό είναι πολύ διαφορετική. Π.χ., στη Μ. Βρετανία και στις ΗΠΑ τα πανεπιστήμια έχουν μεγάλους αριθμούς διοικητικών υπαλλήλων διότι παίρνουν χαρακτηριστικά υπερτροφικών εταιρειών και διότι ενδιαφέρονται να προσελκύσουν με ανταγωνιστικό τρόπο φοιτητές και να τους έχουν ικανοποιημένους. Γι’ αυτό υπάρχουν διαμαρτυρίες για το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο και εκφράζονται αντιρρήσεις για την έμφαση που δίνεται στις εξω-ακαδημαϊκές υπηρεσίες προς τους φοιτητές (πολυτελείς φοιτητικές εστίες, χώροι αναψυχής, κ.λπ.), τις οποίες χειρίζονται διοικητικοί υπάλληλοι, εις βάρος της υποστήριξης της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της πρόσληψης μελών ΔΕΠ (βλ. σχετικά το βιβλίο The Fall of the Faculty του Benjamin Ginsberg, Oxford, 2011). Είναι ενδεικτικό ότι, μεταξύ του 1975 και 2005, στις ΗΠΑ η αύξηση του ανώτερου και κατώτερου διοικητικού προσωπικού ήταν 85% και 240% αντίστοιχα, ενώ η αύξηση των μελών ΔΕΠ 51%. Όσοι διαμαρτύρονται για τους κινδύνους του επιχειρηματικού πανεπιστημίου θα πρέπει να ξέρουν ότι ακριβώς η τάση προς το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο αυξάνει τον αριθμό των διοικητικών, καθώς υποβαθμίζει την ακαδημαϊκή διαδικασία και τον ρόλο των καθηγητών.

Το Πανεπιστήμιο Αθηνών υποστήριξε επισήμως το καλοκαίρι ότι αδυνατεί να λειτουργήσει αν χάσει έστω και έναν από τους υπαλλήλους του (αφού άλλωστε του έλειπαν 600). Ωστόσο, με την εκπνοή της προθεσμίας για την απογραφή των διοικητικών δημοσιοποιήθηκε Ανοιχτή Επιστολή μελών έως τώρα της Συγκλήτου (αντιπρυτάνεων, κοσμητόρων, προέδρων τμημάτων) στην οποία ανακαλύπτεται ότι ένας αριθμός 400 περίπου υπαλλήλων διαφόρων κατηγοριών (μεταξύ των οποίων και αυτοί που είναι αδικαιολόγητα απόντες από την υπηρεσία) θα μπορούσε να ενταχθεί κατά προτεραιότητα στο μέτρο της διαθεσιμότητας χωρίς να επηρεαστεί σοβαρά η λειτουργία του πανεπιστημίου. Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι δημοσιοποιούνται τώρα, κατόπιν εορτής, τα στοιχεία αυτά τα οποία διακινούνταν ανεπισήμως –και από επίσημα χείλη– όλο το προηγούμενο διάστημα, τότε που οι αποφάσεις της Συγκλήτου, χωρίς κατά κανόνα διαφοροποιήσεις, προέβαλλαν μια διαφορετική εικόνα λέγοντας ότι όλοι οι υπάλληλοι του ΕΚΠΑ, μηδενός εξαιρουμένου, είναι απαραίτητοι.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Είναι απολύτως κατανοητό και σεβαστό οι διοικητικοί υπάλληλοι να απεργούν και να διαμαρτύρονται καθώς ανατρέπεται βάναυσα και, κυρίως αυθαίρετα, η ζωή τους. Αυτό όμως που είναι θλιβερό και προκαλεί αγανάκτηση είναι ότι τη δύσκολη κατάσταση των υπαλλήλων αυτών εκμεταλλεύονται κυνικά ομάδες εντός και εκτός πανεπιστημίου για να προαγάγουν τις δικές τους πολιτικές και προσωπικές στοχεύσεις. Αντί να προστατευθούν, με έγκαιρη αξιολόγηση και σοβαρή διαπραγμάτευση, οι ευσυνείδητοι υπάλληλοι που υποστηρίζουν με τη δουλειά τους το πανεπιστήμιο, θυσιάζονται με τα οριζόντια μέτρα εν ονόματι μιας ακραίας αντιπολιτευτικής γραμμής που φαντασιώνεται, όπως διαδίδεται, την πτώση της κυβέρνησης (ναι, πτώση της κυβέρνησης από απεργία διοικητικών υπαλλήλων 2 ΑΕΙ). Θυσιάζονται οι ευσυνείδητοι υπάλληλοι για να προστατευθούν ακόμη κι αυτοί που, ενώ βαφτίστηκαν, εν μια νυκτί, με τον νόμο Παυλόπουλου, στην αρχή ερευνητές και μετά διοικητικοί υπάλληλοι, στη συνέχεια εμφανίζονται αδικαιολογήτως απόντες από την υπηρεσία, όπως αναγνωρίζουν όσοι υπογράφουν την Ανοιχτή Επιστολή.

Δυστυχώς, για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, παρακολουθούμε μια οικτρή μειοψηφία να καταδυναστεύει το πανεπιστήμιο, να κρατά ομήρους χιλιάδες φοιτητές, να καταστρέφει ερευνητικό έργο, να εξευτελίζει δημοκρατικά δικαιώματα και αξίες. Δεν δίστασαν όσοι την αποτελούν να εκμεταλλευτούν ανενδοίαστα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ακόμη και τη λαχτάρα των νεαρών πρωτοετών φοιτητών και φοιτητριών να γνωρίσουν τους πανεπιστημιακούς χώρους στους οποίους τόσο μόχθησαν αυτοί και οι οικογένειές τους να βρεθούν. Με πρόσχημα μια δήθεν υποδοχή που οργάνωσαν απεργούντες σύλλογοι, τους χρησιμοποίησαν ως ακροατήριο-όμηρο για να βγάζουν λόγους. Δεν διστάζουν επίσης να εκμεταλλευτούν για τις πολιτικές στοχεύσεις τους τις φοβίες και τις ανασφάλειες των μελών ΔΕΠ στις δύσκολες εποχές που διανύουμε, διαδίδοντας ασταμάτητα ατεκμηρίωτες φήμες για πογκρόμ διωγμών. Αντιμάχονται, ισχυρίζονται, την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου Πανεπιστημίου αλλά αποκρύπτουν, ή δεν θέλουν, να δουν ότι το πανεπιστήμιο –δημόσια περιουσία και δημόσιος θεσμός–, βρίσκεται ήδη στα χέρια λίγων ιδιωτών, έχει γίνει φέουδο επιμέρους ομάδων, που το μεταχειρίζονται κατά τα δοκούν με πλήρη αδιαφορία για το δημόσιο συμφέρον.

Θύματα όλης της κατάστασης, όπως έχει διαμορφωθεί, δεν είναι μόνο οι ευσυνείδητοι διοικητικοί υπάλληλοι που πραγματικά θίγονται με το μέτρο της διαθεσιμότητας. Είναι οι σοβαροί ακαδημαϊκοί που δεν μπορούν να φθάσουν στα εργαστήρια για να κάνουν την έρευνά τους, είναι οι ερευνητές, έλληνες και ξένοι, που μετέχουν σε ερευνητικά προγράμματα και δεν μπορούν να πληρωθούν (ενώ πληρώνονται όλοι οι υπόλοιποι), είναι διεθνείς ακαδημαϊκές και ερευνητικές συμφωνίες και υποχρεώσεις. Μα πάνω απ’ όλα είναι οι φοιτητές, προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί, που αντιμετωπίζονται ως ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Κινδυνεύει να χαθεί το εξάμηνο και λίγους απασχολεί. Πολλοί καθηγητές κάνουν την έρευνά τους από το σπίτι τους (όταν δεν έχουν ανάγκη εργαστηρίων) ή ασκούν, χωρίς το βάρος της πανεπιστημιακής διδασκαλίας, το επάγγελμά τους από το γραφείο τους. Η μόρφωση των φοιτητών ήταν πάντα υποτιμημένη στο ελληνικ

[lellos]

Πανεπιστήμιο της κοινωνίας

των διδασκόντων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Κώστα Γαβρόγλου, Κύρκου Δοξιάδη, Μάκη Κουζέλη, Μιχάλη Σπουρδαλάκη

Η σκόνη

Πολλή σκόνη γύρω μας σήμερα, γύρω από το πανεπιστήμιο· δύσκολο να το δει κανείς καθαρά. Η σκόνη δεν λέει να κατακαθίσει. Τη δημιούργησε η κυβέρνηση με την επιχείρηση κατεδάφισής του. Η σκόνη, όμως, μπορεί και να είναι παραπέτασμα που αποκρύπτει διεργασίες σε εξέλιξη ή και να τη σηκώνει μια κινητοποίηση που τώρα μόλις σκαλίζει διερευνητικά το έδαφος. Τη σκόνη την εισπνέει όλη η πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά και όλοι οι γύρω της. Κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική, δεν αφήνει κανέναν να αναπνεύσει αλλά και προστατεύει όσους είναι λαθρεπιβάτες στο πανεπιστήμιο, όσους το έχουν ως πάρεργο. Αυτό που σηκώνει τη σκόνη δεν είναι μόνο τα συντρίμμια των προπυλαίων, αλλά ήδη κομμάτια του κυρίως ναού, αυτού που ήταν και είναι πανεπιστήμιο: του θεσμού που παράγει γνώση και καλλιεργεί την κριτική, μορφώνει πολίτες δημοκρατικούς και με κρίση, δοκιμάζει και ελέγχει θεωρίες και εφαρμογές, τροφοδοτεί την κοινωνία με προϊόντα έρευνας και στελέχη ικανά για την εξασφάλιση ανάπτυξης και κοινωνικής προόδου.

Αυτός ο θεσμός, με αυτά τα κοινωνικά και επιστημολογικά χαρακτηριστικά, είναι που βάλλεται από τις πολιτικές αλόγιστης περικοπής της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, υφαρπαγής των περιουσιών τους, απόλυσης των στελεχών τους, αλλά και ριζικής ανατροπής του καθεστώτος τροφοδότησής τους μέσω ενός λυκείου που μετατρέπει τη γνώση πλήρως σε εξεταστικό παραπροϊόν. Η κατεδάφιση του πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια δεν είναι αποτέλεσμα «λαθών» και «παραβλέψεων», αλλά συνειδητές επιλογές πολιτικών και συγκεκριμένων πανεπιστημιακών να υλοποιήσουν τις πιο έξαλλες φαντασιώσεις τους, τα πιο επιθετικά σχέδια, τις πιο χρεοκοπημένες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Στόχος τους το ξερίζωμα ενός δημόσιου θεσμού που παράγει και μεταδίδει γνώση σε άτομα που έχουν το δικαίωμα να την αποκτήσουν δωρεάν. Σύμμαχοί τους, μια χούφτα πανεπιστημιακοί.

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, βέβαια, αυτό. Το είχαν διαλαλήσει στη Βουλή πολλοί, στη φιέστα υπερψήφισης του νόμου Διαμαντοπούλου. Είναι η ώρα της ήττας της Αριστεράς, της μεταπολίτευσης, και το νέο πανεπιστήμιο αυτό εκφράζει, έλεγαν και ξανάλεγαν οι εισηγητές. Κουβέντα οι συνταγματολόγοι της υπεύθυνης παρέμβασης, κουβέντα οι «αριστεροί της ευθύνης», κουβέντα οι κυβερνητικοί του ΠΑΣΟΚ – κρυφή χαρά γεμάτοι όσοι έμειναν σιωπηλοί, μιας και αυτή ήταν η επιθυμία τους. Στόχος όλων να βγάλει το σκασμό η μεταπολίτευση, αυτή που, παρά τα όσα στραβά, τους ανέδειξε κοινωνικά και πολιτικά, αλλά τώρα τους είναι εμπόδιο.

Απορίες

Ζώντας αυτή την κατάσταση, αναρωτιέται κανείς πού είναι οι φοιτητές. Γιατί ένα τόσο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας δεν ξεσηκώνεται, δεν εξοργίζεται όταν συγκεκριμένες πολιτικές του στερούν όνειρα, προοπτικές και το καταδικάζουν να συναινέσει σε μία συντηρητικοποίηση της καθημερινότητας του.

Πού είναι, αλήθεια, οι φοιτητές για να θέσουν το ερώτημα τι συνιστά δημοκρατία σήμερα στο πανεπιστήμιο, να την υπερασπιστούν και να τη βαθύνουν, διερευνώντας νέους τρόπους συλλογικών αποφάσεων και δράσεων;

Πού είναι, όμως, και οι διδάσκοντες; Όχι εκείνοι που ελεεινολογούν και μετατρέπουν κάθε αρνητικό στον μικρόκοσμό τους σε παραδειγματική περίπτωση, ούτε εκείνοι που στρουθοκαμηλίζουν για όσα κάνει η κυβέρνηση, ούτε εκείνοι –και είναι τώρα πια πολλοί– που είναι ή ήταν διορισμένοι σε διάφορες κυβερνητικές θέσεις και, ενώ έχουν χάσει κάθε επαφή με τα του πανεπιστημίου, εμφανίζονται τώρα ως σωτήρες του. Πού είναι οι άλλοι διδάσκοντες; Όσοι και όσες μόνοι ή σε μικρές ομάδες έχουν αποφασίσει να εργάζονται κάτω από εξοντωτικές συνθήκες και με γνώμονα να προσφέρουν όσο περισσότερα μπορούν και να κρατήσουν ζωντανό ό,τι πιο δημοκρατικό και απελευθερωτικό έχει κατακτηθεί στο πανεπιστήμιο; Τους έχει, και αυτούς, παραλύσει ο φόβος; Έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στις συλλογικές προσπάθειες; Είναι η σιωπή τους μια στάση κριτικής στις άστοχες επιλογές της δικής μας Αριστεράς και των δικών μας αριστερών; Όλα μαζί; Αυτή η αδράνεια πρέπει να προβληματίσει όλους μας, χωρίς να οδηγηθούμε σε εύκολες και βολικές απαντήσεις.

Ευτυχώς, υπάρχουν οι διοικητικοί. Κατάφεραν να υπερβούν τις δικές τους αγκυλώσεις και να προβάλουν όχι μόνο ένα αγωνιστικό και ενωτικό «παρών», αλλά και να αναδείξουν τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο στο σύνολό του.

Αποδόμηση

Το συνολικό εγχείρημα κατεδάφισης του πανεπιστημίου οδηγεί στην ακύρωση των διδασκόντων. Ό,τι απομείνει από το γκρέμισμα δύσκολα θα παράγει γνώση με επίγνωση των συνεπειών της, εφόσον η διαδικασία παραγωγής της δεν θα υφίσταται τον κριτικό έλεγχο όσων εργάζονται γι’ αυτήν ή τη δοκιμάζουν στην προσπάθειά τους να την οικειοποιηθούν μαθαίνοντας. Το έργο των διδασκόντων γίνεται αργά αλλά σταθερά διεκπεραιωτικό, έργο εντολοδόχων. Και βέβαια ανάλογα διαμορφώνεται και το περιεχόμενο αυτού του έργου, απλή αναπαραγωγή ήδη υφιστάμενων πληροφοριών, εξού και επιμηκύνεται ή περιορίζεται χωρίς δυσκολία. Οι ίδιοι οι διδάσκοντες φαίνεται πως αποδέχτηκαν άλλωστε μάλλον εύκολα ότι δεν χρειάζεται να συζητούν, να διαμορφώνουν γνώμη, να ανταλλάσσουν επιχειρήματα, αν κρίνει κανείς από την περιορισμένη αντίσταση στις διαδικασίες ηλεκτρονικής ψήφου που επέβαλε η ανάδειξη των συμβουλίων. Η κρίση αντιπροσώπευσης στα πανεπιστήμια, η κρίση δημοκρατίας στην καθημερινή του λειτουργία, η αποδιάρθρωση των συλλογικών οργάνων εκδηλώθηκαν με την επίθεση που δέχονται οι εκπρόσωποι των πανεπιστημιακών, όπως στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης όπου εκλεγμένοι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι διώκονται ποινικά επειδή εκτελούσαν τις αυτονόητες υποχρεώσεις τους.

Η κυβερνητική πολιτική θεωρεί δυνάμει άχρηστους τους πανεπιστημιακούς δασκάλους. Πολλούς, πάρα πολλούς, όσους εργάζονταν με σύμβαση, τους έχει ήδη εκδιώξει. Άλλους τόσους το υπουργείο απλώς δεν τους διορίζει κι ας έχουν εκλεγεί ήδη εδώ και χρόνια, αφήνοντας το σώμα των πανεπιστημιακών να γερνάει μέχρι τη φυσική του κατάληξη, όταν οι υψηλής στάθμης νέοι επιστήμονες και ερευνητές (οι καλύτερα μορφωμένοι που έβγαλε ποτέ η χώρα) καταδικάζονται σε ανεργία, στρέφονται σε άλλες εργασίες ή στο εξωτερικό.

Με ευθύνη πολλών μέσα στα ιδρύματα υπάρχει μια ολοένα αυξανόμενη τάση για εκμετάλλευση της απλήρωτης εργασίας όλων εκείνων των νέων ανθρώπων που δεν έχουν άλλη ευκαιρία να ασκήσουν διδακτικά και ερευνητικά αυτό που έμαθαν, με το καθεστώς αυτό να διαιωνίζεται μέσα από μια αμφιλεγόμενη υπόσχεση απόκτησης «προσόντων» για μια ενδεχόμενα μονιμότερη σχέση τους με το πανεπιστήμιο.

Η αύξηση των ωρών διδασκαλίας απλώς προετοιμάζει την ιδεολογική νομιμοποίηση της επερχόμενης απόλυσης μέσω καταργήσεων και συγχωνεύσεων που θα «αποδείξουν» πως η δουλειά γίνεται και με πολύ λιγότερο προσωπικό, χωρίς «δασκάλους». Γίνεται μάλιστα τόσο καλά, που μια χαρά μπορούν να την αναλάβουν και ιδιώτες, «προσφέροντας» στα νοικοκυριά της εξαθλίωσης φτηνή κατάρτιση σε δεξιότητες απαραίτητες για την αγορά. Και μπορούν μάλιστα να την αναλάβουν εύκολα τώρα που φθηναίνει, που όλο και λιγότερο προσωπικό, όλο και πιο συρρικνωμένη υποδομή απαιτεί.

Νέα Γνώση

Οφείλουμε, δουλειά μας είναι άλλωστε –αυτή είναι η δουλειά μας!–, να σκεφτούμε γιατί μια τέτοια εξέλιξη, και μάλιστα με τέτοια σπουδή και καταστροφική εμμονή, είναι δυνατή. Να σκεφτούμε γιατί κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, και μάλιστα οι ηγεμονικές, επενδύουν στην κατάργηση του πανεπιστημίου, στην υποκατάστασή του από έναν επιμορφωτικό θεσμό περιορισμένης αρμοδιότητας. Να σκεφτούμε γιατί δεν είναι πια κοινωνικά απαραίτητη η παραγωγή νέας γνώσης, και γιατί η συζήτηση γύρω από την οικονομικά πρόσφορη γνώση σχετίζεται σχεδόν αποκλειστικά με την «καινοτομία». Και το κυνήγι μιας αδιευκρίνιστης και σχεδόν μεταφυσικής έννοιας, της «καινοτομίας», κοντεύει να αποτελέσει τον μοναδικό στόχο της ερευνητικής δραστηριότητας. Μπορεί να φαίνεται εύκολο να φανταστούμε γιατί αυτές οι δυνάμεις δεν θέλουν την κριτική και αυτόνομη σκέψη, δεν συμπαθούν τον λόγο (αυτόν που με έμφαση ονομάζουμε «ορθό»), την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και επιχειρημάτων, τη δημοκρατική συνθήκη αντιλογίας – αυτά πράγματι εκπροσωπεί ή μάλλον αυτά είναι το πανεπιστήμιο.

Αλλά και εμείς δεν κατορθώσαμε να συγκροτήσουμε μια συνεπή κριτική ενάντια στα ιδεολογήματα περί «κοινωνίας της γνώσης», τα οποία προβλήθηκαν ως η πανάκεια που θα εξασφάλιζε την κοινωνική ευημερία. Δεν καταλάβαμε έγκαιρα ότι η «κοινωνία της γνώσης» ήταν ένα λάκτισμα για να αλλάξουν άρδην όλοι οι θεσμοί και οι διαδικασίες παραγωγής γνώσης, και να γίνει η χρηματοδοτούμενη έρευνα, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματά της, ανεξάρτητα από τις ώρες απασχόλησης όσων την επιτελούν, η μόνη, τελικά, «έγκυρη» έρευνα. Ως κριτήριο αριστείας έχει καθιερωθεί η δυνατότητα να «φέρνει» κανείς χρήματα και προγράμματα στο πανεπιστήμιο. Κανέναν σχεδόν «αρμόδιο» δεν ενδιαφέρει η ουσία και τα αποτελέσματα αυτών των διεργασιών.

Και δεν εκπλήσσει, πράγματι, που οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της σαρωτικής απαξίωσης, περιθωριοποίησης και καταστροφικής επίθεσης. Από την κριτική ζουν, στη χειραφέτηση των πολιτών και στον εκδημοκρατισμό των κοινωνικών σχέσεων αποσκοπούν, πολιτισμός είναι το υλικό τους και οι νεωτερικές αρχές της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης ο γνώμονας οργάνωσης και ανάπτυξής τους. Δεν εξυπηρετούν, επομένως, τις στρατηγικές δυνάμεων που θέλουν να περιορίσουν τη δημοκρατία και τους θεσμικούς της όρους, θεωρούν (επενδυτική, όχι μόνο οικονομικά) «ευκαιρία» τον περιορισμό της αυτόνομης κρίσης και της λογικής επιλογής, των συλλογικών διαδικασιών συζήτησης και αναζήτησης, όλων εκείνων που θέλουν να πιστεύουν και να πιστέψουμε και οι υπόλοιποι πως η Ιστορία τελείωσε, πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές, πως τώρα πια διαχειριζόμαστε τα υπάρχοντα και δεν ψάχνουμε για νέες λύσεις, νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, επικοινωνίας, πολιτισμικής ανάπτυξης.

Και βέβαια αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, που απλώς βρέθηκε στη θέση να μπορεί να της επιβληθεί ένα τέτοιο «Τέλος της Ιστορίας» σχετικά ανώδυνα για εκείνους που της το επιβάλλουν. Η επίθεση ενάντια σε αυτούς τους πανεπιστημιακούς κλάδους είναι ευρωπαϊκό και παγκόσμιο φαινόμενο. Η ένταση, το βάθος αλλά και ο βάρβαρος τρόπος αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα, ενταγμένη στην τροπή που έχει δοθεί στην οικονομική και πολιτική κρίση. Στο κάτω κάτω, η ευκολία της εισαγωγής προϊόντων μπορεί να ισχύσει και για την ελάχιστη απαραίτητη κοινωνικο-επιστημονική γνώση· ας παράγουν άλλοι ό,τι χρειαζόμαστε σε πολιτισμό, πολιτικό και κοινωνικό σχεδιασμό και αντίστοιχα πρότυπα οργάνωσης.

Ξέρουμε ήδη ότι η μετακίνηση που επιτρέπει τη συρρίκνωση του πανεπιστημίου σε ένα ελιτίστικο σχήμα δήθεν αριστείας, χωρίς ισχυρή κοινωνική αμφισβήτηση, δεν είναι άλλη από τη δοκιμασμένη πλέον «σχολειοποίηση» των προπτυχιακών σπουδών που απευθύνονται στη μεγάλη μάζα των φοιτητών, με παράλληλο κλείσιμο (και διά των υψηλών διδάκτρων) των μεταπτυχιακών. Το σήμερα του ελληνικού πανεπιστημίου με αυτή τη μετακίνηση έχει κυρίως να κάνει και με τις συνέπειές της.

Ασχήμιες

Σίγουρα αυτό που γκρεμίζεται δεν είναι ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής. Το συνηθέστερο, πειστικότερο και ισχυρότερο επιχείρημα όσων σήμερα κλοτσάνε με μένος ό,τι έχει μείνει ακόμα όρθιο από το πανεπιστημιακό οικοδόμημα είναι το παρελθόν του, η ασκήμια του, η δυσλειτουργικότητα και αναποτελεσματικότητά του, το αταίριαστο της μορφής του με ό,τι προσφέρθηκε ως «εκσυγχρονισμός» της ελληνικής κοινωνίας.

Η ένταση αυτής της εκδικητικής μανίας μπορεί να εξηγηθεί μονάχα ως αντίδραση για όλα τα καλά που έχει κάνει το ελληνικό πανεπιστήμιο. Είναι πολλά, και το καθένα αποτελεί και μία ρήξη με παλιές και βολικές συνήθειες: η συστηματική καθιέρωση πολλών κλάδων των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών, ερευνητικές δραστηριότητες εφάμιλλες με αυτές των πραγματικών ομάδων αριστείας διεθνώς, εξαιρετικοί φοιτητές που λαμβάνουν τις πιο απαιτητικές υποτροφίες, συγγραφή υψηλότατου επιπέδου μονογραφιών και διδακτικών συγγραμμάτων, υποδειγματικές μεταφράσεις, διεθνείς συνεργασίες που έχουν συ

[Χειροπράκτωρ]

Πολλή σκόνη γύρω μας σήμερα, γύρω από το πανεπιστήμιο· δύσκολο να το δει κανείς καθαρά. Η σκόνη δεν λέει να κατακαθίσει. Τη δημιούργησε η κυβέρνηση με την επιχείρηση κατεδάφισής του.

Σίγουρα δεν τη δημιούργησε η παρούσα κυβέρνηση, αλλά η παρούσα οικονομική κατάσταση για την οποία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η ελληνική αριστερά, η οποία με τη σειρά της έχει φροντίσει τα τελευταία 40 χρόνια να μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε παράγκες. Μην ξέχναμε οτι τις λίγες ημέρες ανα έτος που δεν υπάρχουν απεργίες/διαδηλώσεις/καταλήψεις/παραστάσεις διαμαρτυρίας/γενικές συνελεύσεις κοκ τα πανεπιστήμια παρουσιάζουν αυτήν την εικόνα

http://www.youtube.com/watch?v=sobEXWlVI8I

http://www.youtube.com/watch?v=sobEXWlVI8I

Αρα και να κλείσουν, μικρό το πρόβλημα (εκτός βέβαια από τους καημένους φοιτητές που στερούνται του δικαίωματος να πάρουν το πτυχίο τους)

[iceman]

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_09/11/2013_527061

Πυρ στην πρωτοβουλία!

Της Μαρίας Κατσουνάκη

Δεν πρόλαβε να ανακοινωθεί παρέμβαση στον Εθνικό Κήπο (κηποτεχνική ανάπλαση και πρόγραμμα εκθέσεων σύγχρονης τέχνης), σε συνεργασία του Δήμου Αθηναίων με το νεοσύστατο πολιτιστικό και αναπτυξιακό οργανισμό ΝΕΟΝ, και η πρώτη προσφυγή για να εμποδιστούν τα έργα έχει ήδη κατατεθεί. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο τομέας Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου αντιμετωπίζει αντιδράσεις από τις απανταχού «ομάδες του Οχι», διάσπαρτους θύλακες αντίστασης σε κάθε προσπάθεια αλλαγής, καινοτομίας, βελτίωσης, ανάπτυξης. Αλλοτε είναι η «απειλή» του ιδιωτικού τομέα άλλοτε ο επικείμενος κίνδυνος καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος. Εχει προηγηθεί και άλλη προσφυγή της Εταιρείας Φίλων του Εθνικού Κήπου κατά μελέτης του Πολυτεχνείου (ύστερα από προγραμματική σύμβαση με την περιφέρεια του Δήμου), η οποία αφορά την αναβάθμιση των υποδομών.

Προφανώς και οι Φίλοι του Κήπου αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο από αυξημένη ευαισθησία, αλλά ενίοτε η απόσταση ανάμεσα στο «να μην αλλάξει τίποτα» και στο «χρειάζεται μεγάλη προσοχή όταν αλλάζει κάτι» είναι ελάχιστη έως ανύπαρκτη. «Ούτε ρείθρο δεν μπορέσαμε να ρίξουμε για να φεύγουν τα νερά», λένε αρμόδιοι στον Δήμο.

Η μελέτη της κηποτεχνικής διαμόρφωσης του χώρου ολοκληρώθηκε από διεθνούς φήμης αρχιτέκτονα, οι παρεμβάσεις είναι ήπιες, έχει προβλεφθεί η φύτευση 7.000 φυτών, 24 δέντρων. Ας αφήσουμε το γεγονός ότι ένα μέρος της χλωρίδας ασθενεί βαρέως (ορατό στους περιπατητές), μοιραία φθορά του χρόνου. Δυσκολεύεται να καταλάβει κανείς γιατί η μεθοδική και ελεγχόμενη ανανέωση ενδέχεται να «προκαλέσει βλάβη στη φυτική βλάστηση και δυσμενείς επιπτώσεις στα ζώα που διαβιώνουν».

Η εκτέλεση δεν προχωράει προς το παρόν και ενδέχεται η κωλυσιεργία να κρατήσει μήνες... Δεν θα είναι όμως η μόνη αναμονή για τον Δήμο. Πρόσφατα μια ολοκαίνουργια παιδική χαρά, σύγχρονα σχεδιασμένη, με μοντέρνα υλικά (χρηματοδοτημένη από το Ιδρυμα Νιάρχος) στην οδό Καλησπέρη (περιοχή Ακροπόλεως), δίπλα σε σχολείο, δεν μπορεί να ανοίξει γιατί κάποιοι κάτοικοι έκαναν προσφυγή. Οπως λέει χαρακτηριστικά η αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών Νανά Σπυροπούλου, μερικές φορές «το έργο χρειάζεται ένα χρόνο για να ολοκληρωθεί και τρία χρόνια για να μπορέσει να λειτουργήσει...».

Τα δύο παραδείγματα δεν είναι ιδίου μεγέθους και σημασίας για την πόλη. Δηλώνουν όμως, και τα δύο, τον κόπο, τον πολύ κόπο, που πρέπει να καταβληθεί για να γίνει το όποιο επόμενο βήμα. Επόμενο, όμως. Οχι επί τόπου ή προς τα πίσω.

[Αρσινόη]

The importance of science in society and our lives

http://www.tedxacademy.com/talks/spiros-kitsinelis-the-importance-of-science

"Με περισσότερη επιστήμη στη ζωή μας μπορούμε να μετατραπούμε από κοινωνία της προκατάληψης σε κοινωνία της πληροφορίας."

Σπύρος Κιτσινέλης

(http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathfiles_1_19/09/2013_519306)

[iceman]

https://www.drassi.gr/index.php?id=5737&title=%CE%9D%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B1%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%89%CE%B8%CE%B5%CE%AF%20%CE%B7%20%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%B1%20%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B1%20%CE%BE%CE%B5%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B5%20%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1%20%CE%B7%20%CE%94%CE%A1%CE%91%CE%A3%CE%97

12/11/2013

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Νομικό αγώνα για να μειωθεί η φορολογία στα ακίνητα ξεκίνησε σήμερα η ΔΡΑΣΗ

Η φορολογία ανύπαρκτης περιουσίας δεν είναι συνταγματικά ανεκτή

Ξεκίνησε σήμερα το πρωί η νομική προσπάθεια της Δράσης για να σταματήσει η εξοντωτική φορολόγηση των ιδιοκτητών ακινήτων. Πρώτο βήμα η κατάθεση, από ομάδα φορολογουμένων που συντόνισε η Δράση, αίτησης προς το υπουργείο Οικονομικών για να προσαρμοστούν οι «αντικειμενικές αξίες» στις πραγματικές.

Βασικό επιχείρημα είναι πως όταν οι αντικειμενικές είναι μεγαλύτερες των πραγματικών, τότε ουσιαστικά φορολογείται ανύπαρκτη περιουσία. Τόσο μέσω του νέου ΕΝΦΑ, όσο και με πoλλούς παλαιότερους φόρους και τέλη (φόρος μεταβίβασης, κληρονομίας, γονικής παροχής, ΦΑΠ κ.λπ.). Η φορολογία περιουσίας που δεν υπάρχει δεν είναι συνταγματικά ανεκτή, ενώ το υπουργείο Οικονομικών είχε υποχρέωση να προσαρμόσει τις αξίες ήδη από το 2009 (ο νόμος προβλέπει προσαρμογή ανά διετία) και δεν τηρεί τον νόμο.

Αν η κυβέρνηση αρνηθεί να προσαρμόσει τις αντικειμενικές αξίες στις πραγματικές, θα ακολουθήσει προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Ο Πρόεδρος της Δράσης και ευρωβουλευτής Θόδωρος Σκυλακάκης, ο οποίος συμμετέχει προσωπικά στην κίνηση, δήλωσε:

«Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να φορολογεί παραβιάζοντας το Σύνταγμα και τον νόμο. Η υπερφορολόγηση οδηγεί εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην απόγνωση και πολλούς εξ αυτών στην εκποίηση της περιουσίας τους σε τιμές εξευτελιστικές για να πληρώσουν τους φόρους. Την ίδια ώρα το κράτος τους φορολογεί με βάση όχι τις πραγματικές αλλά τις διπλάσιες ή και τριπλάσιες αντικειμενικές αξίες. Πράξη πολιτικά ανήθικη και διπλά προκλητική όταν τα χρήματα από τους φόρους αυτούς δίνονται για νέες προσλήψεις στο δημόσιο και συντάξεις από τα 50. Θα δώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις τη νομική αλλά και την πολιτική μάχη για να ανατραπεί αυτή η ακραία αδικία.»

[Αρσινόη]

Ξεκίνησε το δούλεμα, σας πήραν στο ψιλό, αγαπητό πανεπιστήμιο κι αντίστοιχη πολιτική ηγεσία. Καιρός ήταν. Ο κόσμος εκτός Ελλάδας γελάει μαζί σας χρόνια τώρα, καιρός ήταν να γελάσει κι ο εντός.

(μιά ένσταση μόνο για να είμαστε ακριβοδίκαιοι. ένα από τα πρόσωπα που "φωτογραφίζονται" στο κείμενο, συνδυάζει το επιστημονικό του αντικείμενο με την τέχνη πολύ πριν αναλάβει την τωρινή του θέση)

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_15/11/2013_527959

Σε τι χρησιμεύει το πανεπιστήμιο

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Επειδή μετά τη δέκατη εβδομάδα αργίας πολλοί έχουν αρχίσει να αμφισβητούν τη χρησιμότητα των πανεπιστημίων, αισθάνομαι υποχρεωμένος να βάλω μερικά πράγματα στη θέση τους. Κατ’ αρχάς, τα πανεπιστήμια είναι χρήσιμα για το κοινωνικό σύνολο επειδή διαθέτουν πρυτάνεις. Εάν δεν υπήρχαν πανεπιστήμια δεν θα υπήρχαν ούτε πρυτάνεις, οι οποίοι κι αυτοί με τη σειρά τους είναι χρήσιμοι για το κοινωνικό σύνολο επειδή υπάρχουν τα πανεπιστήμια. Αυτή η ταυτολογική σχέση δεν πρέπει να μας τρομάζει. Ενίοτε, ορισμένοι εκ των πρυτάνεων διευρύνουν το κοινωνικό τους έργο εκτελώντας θεατρικές εργασίες, και άλλοι υπουργοποιούνται. Είναι νομίζω σαφές ότι, αν δεν υπήρχε το πανεπιστήμιο, κανείς πρύτανης δεν θα μπορούσε να γίνει ηθοποιός, ή υπουργός, ανάλογα με την κλίση του καθενός. Θα ήταν όμως άδικο να περιορίσουμε τη λειτουργία των πανεπιστημίων στους πρυτάνεις. Διότι είναι ηλίου φαεινότερον ότι, εάν δεν υπήρχε η ανωτάτη εκπαίδευση, οι δραστηριότητες του υπουργείου Παιδείας θα ακρωτηριάζονταν ουσιαστικά, περιοριζόμενες σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια. Γεγονός που θα στερούσε από τους εκάστοτε υπουργούς και τους συμβούλους τους τη μεταρρύθμιση του τρόπου εισαγωγής στα πανεπιστήμια και τη μετονομασία των εξετάσεων από πανελλαδικές σε πανελλήνιες, και πάλι πίσω. Εάν δεν υπήρχε το πανεπιστήμιο, ο υπουργός δεν θα είχε τη δυνατότητα να απαιτήσει να ανοίξει το πανεπιστήμιο που το κρατούν κλειστό και να απειλεί, εδώ και κάτι εβδομάδες, πως θα εφαρμοσθεί ο νόμος ο οποίος, εννοείται, δεν εφαρμόζεται εάν δεν παρέμβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός ο οποίος, ως εκ της θέσεώς του, αντιμετωπίζει τους «διοικητικούς» και τους πρυτάνεις με περισσότερη πυγμή από τον υπουργό. Γι’ αυτό τον έναν τον λένε πρωθυπουργό και τον άλλο υπουργό. Ο όρος «διοικητικοί» καλύπτει μια μεγάλη ποικιλία εργαζομένων, οι οποίοι, αν συνδυασθούν και με τους υπόλοιπους, μη διοικητικούς, εργαζόμενους στα πανεπιστήμια, αποδεικνύεται πως τα ιδρύματα αυτά, όπως οι αυτοκινητόδρομοι και οι ΟΤΑ, είναι απολύτως χρήσιμα για το κοινωνικό σύνολο διότι δημιουργούν θέσεις εργασίας. Ολοι αυτοί, δε, φροντίζουν ώστε το πανεπιστήμιο να προστατεύεται από το άσυλο διακίνησης ιδεών και αγαθών, διότι δεν πρέπει επ’ ουδενί να ξεχάσουμε τη συμβολή του πανεπιστημίου στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες του λαού μας, οι οποίοι επιτρέπουν σε ορισμένους επιτηδευματίες, όπως οι μαρμαράδες και οι τζαμάδες, να αντέχουν την κρίση και να πληρώνουν τις εισφορές τους στον ΟΑΕΕ.

Ο χώρος δεν μου το επιτρέπει, όμως υπόσχομαι πως δεν θα αφήσω να πάει χαμένη η ευκαιρία να απαριθμήσω και τους υπόλοιπους λόγους για τους οποίους είναι κοινωνικά χρήσιμο, τι λέω, απαραίτητο, το πανεπιστήμιο. Απλώς θα ήθελα να στηλιτεύσω ορισμένες κατηγορίες πανεπιστημιακών και φοιτητών, οι οποίοι, μη αντιλαμβανόμενοι την ουσιαστική χρησιμότητα των ΑΕΙ χάνουν τον χρόνο τους διδάσκοντας, διαβάζοντας και προάγοντας την έρευνα, ενίοτε με θεαματικά αποτελέσματα, τα οποία και αναγνωρίζονται εκτός συνόρων. Ευτυχώς η δύναμη των πρυτάνεων, του υπουργείου και των κοινωνικών αγωνιστών είναι τέτοια που περιορίζει τη ζημιογόνο δράση όλων αυτών των υπερσυντηρητικών στοιχείων, τα οποία, εν έτει 2013, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο ρόλος του πανεπιστημίου παραμένει κατ’ ουσίαν ο ίδιος από τον Μεσαίωνα έως σήμερα. Ελπίζω δε να μην τους περάσει. Και το εξάμηνο να αναγνωρισθεί, έστω υπό μορφήν διμήνου.

Διότι ξέχασα να πω ότι η εν τέλει χρησιμότητα του πανεπιστημίου, πέραν όλων των υπολοίπων, είναι η παραγωγή «Χάρτου» ειδικού, το οποίο ονομάζεται δίπλωμα και διαπρέπει στη λαϊκή μούσα με τον στίχο: «Πάρε το χαρτί και μετά βλέπουμε». Γι’ αυτό και μερικοί υποστηρίζουν πως θα ήταν πιο αποδοτικό στο πανεπιστήμιο να γίνονται μόνον εξετάσεις παρά να χάνονται ώρες με τα μαθήματα.

[Αρσινόη]

http://www.iefimerida.gr/news/122704/ιδού-το-αληθινό-success-story-της-ελλάδας-πώς-η-λυρική-από-το-λουκέτο-και-το-γιγαντιαίο-

Ιδού το αληθινό ελληνικό success story: Πώς η Λυρική από το λουκέτο και το γιγαντιαίο χρέος ακούμπησε την εξυγίανση.

20.09.2013

Το 2010 η Εθνική Λυρική Σκηνή είχε γίνει ξαφνικά σημαία των συζητήσεων περί κακής οικονομικής κατάστασης και δυσθεώρητων χρεών κρατικού φορέα. Είχαν μάλιστα αρχίσει να ακούγονται ακόμη και φήμες περί λουκέτου – μάλιστα και στον ξένο τύπο. Τι μεσολάβησε όμως και σήμερα η Λυρική έχει γίνει παράδειγμα ανάπτυξης και δημιουργικότητας κατορθώνοντας ταυτόχρονα να μειώσει το χρέος της κατά 73%;

Στις αρχές του 2011 το συσσωρευμένο χρέος της Λυρικής είχε ξεπεράσει τα 17 εκατομμύρια ευρώ, ο οργανισμός κυριολεκτικά τρέκλιζε κάτω από αυτό το βάρος, οι δαπάνες φαίνονταν απροσπέλαστες, οι εργαζόμενοι βρίσκονταν σε εγρήγορση, το καλλιτεχνικό μέλλον της πρώτης σκηνής όπερας της χώρας ήταν μαύρο. Δύο χρόνια μετά, το χρέος έχει μειωθεί κατά 73%. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Λυρικής – που λειτουργεί και ως μάνατζερ απαιτήσεων, παρουσίασε την πραγματική εικόνα σήμερα. «Αυτή τη στιγμή είμαστε στην εξαιρετικά ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι το χρέος μας έχει πέσει κάτω από τα 4.697.609 εκατομμύρια ευρώ, παρά το γεγονός ότι πλέον η επιχορήγηση μας έχει μειωθεί κατά περίπου 5 εκατομμύρια ευρώ. Με τεράστια προσπάθεια καταφέραμε να επιτύχουμε μείωση του συσσωρευμένου χρέους κατά 73% μέσα σε δύο χρόνια.»

Δεν χρειάζονται μαγικά. Χρειάζεται εξορθολογισμός, απόφαση για δαπάνες, αλλά όλα αυτά μέσα από το φίλτρο προστασίας των εργαζομένων αλλά και της ποιότητας του προγράμματος. Καλλιτεχνικός διευθυντής και βεβαίως το Διοικητικό Συμβούλιο προσπάθησαν να βρουν χρυσές τομές, να εφαρμόσουν βέλτιστες πρακτικές, να συμπιέσουν το πρόγραμμα του καλλιτεχνικού προγράμματος χωρίς να το παροπλίσουν. Και μέσα σε όλα αυτά να φέρουν κοινό, περισσότερο κοινό κοντά στη Λυρική. Και το κατάφεραν – χιλιάδες πολίτες έσπευσαν σε όλες τις δράσεις στο δημόσιο χώρο της Αθήνας, ενώ τουλάχιστον 90.000 άτομα παρακολούθησαν τις παραγωγές της Λυρικής, μόνο πέρυσι. Πώς μοιράστηκε όμως η περικοπή των δαπανών;

«Στην διοικητική λειτουργία έχουν γίνει μεγάλες περικοπές δαπανών, αλλά και το κόστος του καλλιτεχνικού προγράμματος της περιόδου 2012-13, ενώ είχε προϋπολογιστεί στα 3.890.000 ευρώ τελικά ανήλθε μόλις στα 2.580.000 ευρώ μετά από τις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλουμε για συμπίεση όλων των εξόδων μας.» επεσήμανε ο Μύρων Μιχαηλίδης στη συνέντευξη Τύπου για το καλλιτεχνικό πρόγραμμα της επόμενης σεζόν. «Τα έσοδα από τα εισιτήρια της σεζόν ανέρχονται στα 2.220.000 ευρώ, δηλαδή μόλις 360.000 ευρώ κάτω από το κόστος παραγωγής των παραστάσεων μας. Όπως και την περασμένη καλλιτεχνική περίοδο, έτσι και φέτος το σύνολο των εισπράξεων μας καλύπτει σχεδόν εξ ολοκλήρου το κόστος των παραγωγών μας.»
Η Εθνική Λυρική Σκηνή έχει υποστεί φέτος – όπως όλοι οι φορείς- δραστική μείωση της επιχορήγησης. Δεν συνηθίζουν όμως οι ιθύνοντες να κραυγάζουν δημοσίως για αυτό, όμως «φυσικά η τεράστια μείωση έχει δημιουργήσει προβλήματα στη λειτουργία μας. Όμως αρχή μας είναι ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στον Οργανισμό δεν πρέπει με κανένα τρόπο να περάσουν στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και στο κοινό μας. Οι προσπάθειες μας πλέον είναι τεράστιες και με την προσωπική εργασία όλων μας προσπαθούμε να υπερκαλύψουμε τα πρακτικά προβλήματα που δημιουργούνται από τον εξαιρετικά μειωμένο προϋπολογισμό μας.» ξεκαθάρισε ο Μύρων Μιχαηλίδης. «Δεν εκφράζω παράπονο, απλώς σημειώνω πως αυτή είναι η απάντηση μας στα δεδομένα που δημιουργεί η κρίση. Στοχεύουμε στο υψηλό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα με μεθοδική εργασία, αισθητική και έμπνευση παρά τους μειωμένους μας πόρους.»

Το κοινό που αγκάλιασε τη Λυρική
Είναι προφανές – δεν χρειάζονται ανακοινώσεις για αυτό- ότι η Εθνική Λυρική σκηνή πέρυσι κέρδισε το κοινό, διεύρυνε καθοριστικά τη σύνθεση και βέβαια τη δυναμική του. «Υπολογίζουμε ότι πάνω από 90.000 θεατές παρακολούθησαν τις παραγωγές μας σε Ολύμπια, Μέγαρο και Ηρώδειο, ενώ περίπου 20.000 άνθρωποι έγιναν κοινωνοί των δράσεων μας εκτός των τειχών, σε Αθήνα και Περιφέρεια. Με τις πολλαπλών στοχεύσεων παραγωγές και δράσεις η Λυρική επιτυγχάνει με σταθερά βήματα να κάνει την τέχνη της όπερας προσβάσιμη σε ένα όλο και μεγαλύτερο κοινό, αλλά και να αλλάξει την γενικότερη εικόνα της και την σχέση της με το κοινό και τη ζωή της πόλης» κατέληξε ο Μύρων Μιχαηλίδης.

[Αρσινόη]

http://www.iefimerida.gr/news/128489/σπάνιο-success-story-της-ελλάδας-το-associated-press-μαγεύεται-από-τη-λυρική-σκηνή-και-τ

To σπάνιο success story της Ελλάδας: Το Associated Press μαγεύεται από τη Λυρική Σκηνή και την υμνεί [βίντεο]

Κατερίνα I. Ανέστη

Αφωνο το διεθνές κοινό παρακολουθεί την επέλαση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που από την απειλή του λουκέτου έφτασε στην εξυγίανση και τώρα στην προετοιμασία για την μεταστέγαση στο κτίριο όνειρο του Renzo Piano στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Το Associated Press με εκτενές ρεπορτάζ και βίντεο αναφέρεται σε ένα σπάνιο success story της Ελλάδας.

Το βίντεο με δυναμικό μοντάζ περιδιαβαίνει από την αίθουσα του θεάτρου Ολύμπια και την όπερα Σταχτοπούτα που ανεβαίνει αυτές τις μέες, στο γραφείο του καλλιτεχνικού διευθυντή Μύρων Μιχαηλίδη (του «τρελού» Μύρωνα Μιχαηλίδη σύμφωνα με το BBC) και από εκεί στο σκάμμα θαύμα της Αθήνας, δηλαδή στο υπό κατασκευή Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Φάληρο. Είναι το σημείο απ' όπου η διευθύντρια επικοινωνίας του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος Λένια Βλαβιανού εξηγεί πως το Κέντρο Πολιτισμού μπορεί να δώσει μια ζωογόνο ώθηση στο ηθικό των Ελλήνων αυτή τη δύσκολη εποχή της κρίσης και της πληγωμένης υπερηφάνειας, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως πόλος έλξης τουρισμού (της λεγόμενης βαριάς βιομηχανίας της Ελλάδας).

Στο ρεπορτάζ υπάρχουν εκτενή στοιχεία για το οικονομικό θαύμα της Λυρικής από το 2009 ως σήμερα, τις μεγάλες προκλήσεις και το μέλλον που διαγράφεται ήδη μέσα από το Κέντρο Πολιτισμού. Αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι η Λυρική μεταμορφώθηκε και από χρέος 17 εκατομμυρίων ευρώ έφτασε μέσω εξορθολογισμού σε χρέος 4,7 εκατομμυρίων ευρώ μέσα σε αυτή την κρίσιμη τριετία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μύρων Μιχαηλίδης δηλώνει πως όχι, η Λυρική δεν έχει ομοιότητες με τη Σταχοπούτα, πέρα από το γεγονός ότι το καλό πάντα κερδίζει. Επικέντρωσε στο γεγονός ότι η Λυρική βγήκε από τα τείχη της, άγγιξε το κοινό, κοινωνικοποιήθηκε απόλυτα.

Οι εικόνες εναλλάσσονται μοναδικά όπως και οι ήχοι: Από τους ήχους του Ροσσίνι και της δυναμικής ορχήστρας της Λυρικής, στους ήχους των γερανών και των εκσκαφέων στο υπό κατασκευή Κέντρο Πολιτισμού. Στοιχεία ποίησης, λυρισμού και στις δύο εικόνες που αφορούν μια αληθινή ιστορία της Ελλάδας. Μια ιστορία -επιτέλους – επιτυχίας.

http://www.youtube.com/watch?v=kExAXOBGkJ4

[Αρσινόη]

https://www.avgi.gr/article/1161225/muron-mixailidis-auto- ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika -- ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika --mas-sosei- ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika --to-orama- ## no greeklish please! ## - oxi fragolevantika grapste kalytera sta agglika --to-mellon-

Μύρων Μιχαηλίδης: "Αυτό που θα μας σώσει είναι το όραμα για το μέλλον"

• |20.10.2013

Η συνάντησή μας με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, τον μαέστρο Μύρωνα Μιχαηλίδη, έγινε την ημέρα που το ραδιόφωνο του BBC είχε μεταδώσει εκτενές ρεπορτάζ για την επιτυχημένη πορεία του οργανισμού. Επιτυχία που όλοι ομολογούν, καθώς δύο χρόνια πριν οι συζητήσεις για κλείσιμο της Λυρικής έδιναν κι έπαιρναν... Όμως η επιτυχία αυτή φαίνεται να "τιμωρείται", καθώς η ΕΛΣ υπέστη πέρσι περικοπή της κρατικής επιχορήγησης ύψους 28%, η μεγαλύτερη από κάθε άλλο καλλιτεχνικό οργανισμό, ενώ φέτος η ήδη κουτσουρεμένη επιχορήγηση των 16,8 εκατ., απειλείται με επιπλέον μείωση 5 εκατ.! Ο Μ. Μιχαηλίδης δεν χάνει το χαμόγελό του, ακόμη και σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες. Βοηθά σε αυτό και η ανταπόκριση του κοινού, είτε εντός είτε εκτός των τειχών του θεάτρου Ολύμπια. Έχοντας μπροστά του μια νέα σεζόν, που εγκαινιάζεται την Παρασκευή με τη Σταχτοπούτα του Ροσίνι, αλλά το καθήκον να συντάξει ένα πεντάχρονο πρόγραμμα για τη μετάβαση της Λυρικής στη νέα της στέγη, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Στ. Νιαρχος, λέει με αισιοδοξία: "Αυτό που θα μας σώσει είναι το όραμα για το μέλλον".

Συνέντευξη στον Σπύρο Κακουριώτη

* Αναφερόμενοι στην πορεία της ΕΛΣ, όλοι κάνουν λόγο για ένα... "success story"! Πώς, από την απειλή να μπει λουκέτο, φτάσατε σήμερα σε αυτό το σημείο;

Φέτος η ΕΛΣ απολαμβάνει τα αποτελέσματα της πολύ καλής διαχείρισης σε οικονομικό, διοικητικό και, βέβαια, καλλιτεχνικό επίπεδο. Το 2011 είχε δύο πολύ μεγάλα οικονομικά προβλήματα: ένα συσσωρευμένο χρέος που άγγιζε τα 17 εκατ. ευρώ και τη συνεχή δημιουργία ελλείμματος. Κάναμε λεπτομερή καταγραφή των δαπανών λειτουργίας και διαπιστώσαμε ότι με σωστή εξοικονόμηση, χωρίς αυτό να αντανακλάται στο επίπεδο της καλλιτεχνικής μας προσφοράς, μπορούσαμε να περιορίσουμε τις δαπάνες και συγχρόνως να αποπληρωθούν τα παλαιά χρέη με διακανονισμούς. Αυτό κατέστησε τον οργανισμό αξιόπιστο συνομιλητή και αποτέλεσε πειστικό επιχείρημα απέναντι στην πολιτεία προκειμένου να συνεχιστεί η στήριξή της, έστω και περιορισμένη. Σε συνδυασμό με την περικοπή λειτουργικών δαπανών, εξόδων στέγασης, προμηθειών, μείωσης κόστους καλλιτεχνικών παραγωγών, η Λυρική προχώρησε σε εξυγίανση τη στιγμή που η κρίση στην Ελλάδα κορυφωνόταν.

Στο καλλιτεχνικό πεδίο μπορείς να κάνεις μια παραγωγή που να φαίνεται πλούσια, αλλά να είναι πολύ οικονομική. Κληθήκαμε να αναπτύξουμε την ευρηματικότητα και τη φαντασία μας για να κάνουμε έξυπνες, χαμηλότατου κόστους παραγωγές, χάρη στους εξαιρετικούς καλλιτέχνες που διαθέτουμε. Όμως αυτή τη στιγμή η επιχορήγηση των 16,8 εκατ. είναι για την ΕΛΣ όρος για τη συνέχιση και την πορεία της προς το μέλλον.

* Σήμερα όμως η πολιτεία έρχεται να σας "τιμωρήσει" για την επιτυχία σας, περικόπτοντας την επιδότηση κατά πέντε επιπλέον εκατομμύρια...

Δεν βλέπουμε το κράτος ως τιμωρό, είμαστε ρεαλιστές. Ξέρουμε ότι η πατρίδα μας περνά πολύ δύσκολες στιγμές. Δεν είμαστε μόνοι, κι άλλοι οργανισμοί υφίστανται περικοπές. Αυτό που θέλουμε είναι να υπάρχει ευήκοον ους και ενδελεχής μελέτη των στοιχείων που καλείται να αξιολογήσει η πολιτεία και να πάρει τις αποφάσεις της. Προσδοκούμε ότι δεν θα περιοριστούμε σε αυτό το ποσό, ότι η κοινωνική παρουσία της ΕΛΣ σε δύσκολους καιρούς θα συνεκτιμηθεί...

* Οι περικοπές αυτές έχουν επιπτώσεις στις εργασιακές σχέσεις;

Καλλιεργούμε σχέσεις ειλικρίνειας με το προσωπικό. Πάντα ενημερώνουμε για το τι ακριβώς συμβαίνει. Και στην απεργία των Χριστουγέννων κυριάρχησε η προσπάθεια για διάλογο και, από τη διοίκηση, η προσπάθεια να επιλύσει όσα προβλήματα των εργαζομένων ήταν εφικτό. Από τις περικοπές, μέχρι στιγμής, δεν έχει υπάρξει πρόβλημα στη μισθοδοσία, καθώς έχουμε και τις εισπράξεις από τις παραγωγές μας, που το καλοκαίρι μάλιστα ήταν πολύ ικανοποιητικές. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το θέμα της μείωσης της επιχορήγησης θα επιλυθεί άμεσα, ώστε να μην έχει επιπτώσεις στους εργαζόμενους, κάτι που θα ήταν πολύ δυσάρεστο.

* Με τέτοιες συνθήκες όμως μπορείτε να προχωρήσετε σε πιο φιλόδοξες παραγωγές;

Προσπαθήσαμε να επενδύσουμε στην ευρηματικότητα και στη φαντασία του καλλιτέχνη. Έχουμε σώματα πολύ υψηλού επιπέδου, η Ορχήστρα, η Χορωδία, το Μπαλέτο, οι μονωδοί μας... Η Λυρική έχει αποδείξει ότι μπορεί με πολύ λιγότερα χρήματα απ' ό,τι στο παρελθόν να κάνει παραστάσεις που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από άλλα ευρωπαϊκά θέατρα. Την επιχορήγηση δεν τη ζητάμε για να κάνουμε τις παραγωγές μας, αυτές καλύπτονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα εισιτήρια. Ζητούμε το ελάχιστο, που είναι η κάλυψη των ανελαστικών λειτουργικών δαπανών, οι οποίες έχουν μειωθεί από 33 εκατ. ευρώ κάτω από 19 εκατ.

* Η λέξη που θα χαρακτήριζε τη Λυρική Σκηνή αυτά τα χρόνια είναι η "εξωστρέφεια";

Εξωστρέφεια και άνοιγμα στην κοινωνία... Είναι μύθος ότι η όπερα είναι για τους λίγους. Ξεκίνησε ως λαϊκό θέαμα, στις πλατείες της Ιταλίας. Είναι μυσταγωγία η όπερα σε μια ωραία αίθουσα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ένας οργανισμός δεν μπορεί να εμφανίζεται και εκτός των τειχών του. Το πρόγραμμα που είχε μεγαλύτερη επιτυχία ακόμη κι από αυτήν που προσδοκούσαμε ήταν η Όπερα της Βαλίτσας. Μια «σμίκρυνση» της όπερας, σε χώρους που η Λυρική δεν επρόκειτο να πάει ποτέ, γιατί ήταν ένας βαρύς οργανισμός. Αυτή μινιατούρα διείσδυσε σε καινούργιο κοινό και γοήτευσε, έφερε τους ανθρώπους σε απόσταση δύο-τριών μέτρων από τον καλλιτέχνη, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί σε ένα θέατρο, μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Οι εμφανίσεις μας σε απρόσμενα σημεία, όπως στη Βαρβάκειο Αγορά, είναι απόδειξη ότι η Λυρική μπορεί να απευθύνεται σε όλους. Το να υπάρχει στην γκρίζα Αθήνα ζωντανή τέχνη που μιλά για πράγματα που μπορούν να ενώσουν την κοινωνία και να ομορφύνουν τη ζωή των ανθρώπων είναι καθοριστικός στόχος για έναν καλλιτεχνικό οργανισμό σε καιρούς κρίσης.

* Το νεανικό κοινό που προσελκύει πλέον η Λυρική είναι αποτέλεσμα της εμπιστοσύνης που δείχνετε σε νέους καλλιτέχνες;

Χωρίς ρίσκο δεν κάνεις τίποτε. Αν στην τέχνη προσπαθείς να πηγαίνεις πάντα από τη σίγουρη οδό, είναι σίγουρο ότι οδηγείσαι στην αβεβαιότητα. Η τέχνη θέλει ρίσκο, και το ρίσκο θέλει μέτρο. Ο καλλιτεχνικός προγραμματισμός της ΕΛΣ έχει να προσφέρει σε οποιονδήποτε μέσο θεατή, είτε αυτός είναι συντηρητικός είτε καινοτόμος, θέαμα που ανταποκρίνεται στις δικές του απαιτήσεις. Δίπλα στην πρωτοεμφανιζόμενη στην Ελλάδα Ροδούλα Γαϊτάνου θα δει κανείς τον Γιάννη Κόκκο, δίπλα στον νέο σκηνοθέτη Αλέξανδρο Ευκλείδη, τον Γιάννη Χουβαρδά. Αυτό πιστεύω πως δημιουργεί προσμονή στο κοινό, αλλά και την αίσθηση ότι δεν θα είναι όλα τα ίδια.

* Η παρουσία της ΕΛΣ στο εξωτερικό περιλαμβάνεται στον μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό σας;

Τα ελληνικά καλλιτεχνικά σύνολα δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα απολύτως από τα αντίστοιχα ξένα με συνθήκες σωστής οργάνωσης. Αρχικά σκοπεύουμε να προχωρήσουμε στην έκδοση μιας πρώτης σοβαρής επαγγελματικής μαγνητοσκόπησης παράστασης της Λυρικής. Θα κάνουμε έτσι μια αρχή για την παρουσία μας στη διεθνή αγορά. Παράλληλα, ήδη δρομολογούμε συμπαραγωγές με ξένες όπερες, που σύντομα θα αποφέρουν καρπούς και στο επίπεδο της παρουσίας παραγωγών μας στο εξωτερικό.

* Το νέο οργανόγραμμα, εν όψει της μεταστέγασης στο Φάληρο, διασφαλίζει τις θέσεις εργασίας;

Προβλέπει περίπου 555 θέσεις εργασίας. Το 2008 η ΕΛΣ είχε 810 και σήμερα έχει 458. Θεωρούμε ότι για να μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά θα πρέπει να έχει ένα προσωπικό της τάξεως των 500-550. Ο αριθμός μπορεί να ακούγεται μεγάλος, σκεφθείτε όμως πως μόνο μια ορχήστρα έχει 120 μέλη, πόσο μάλλον ένας ολόκληρος οργανισμός.

* Πώς φαντάζεστε τη Λυρική σε 20 χρόνια από τώρα;

Φαντάζομαι μια σύγχρονη Λυρική, που θα έχει αναπτύξει όλες της τις αρετές και τις δυνάμεις στον νέο της χώρο, θα έχει επεκταθεί με τις δράσεις της σε όλη την ελληνική περιφέρεια, θα έχει ανοίξει τα φτερά της με επιτυχία στην Ευρώπη, στην ψηφιακή εποχή, θα έχει συντελέσει στη δημιουργία όπερας και σε άλλα μέρη, όπως στη Θεσσαλονίκη. Βλέπετε, είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος για το μέλλον της Εθνικής Λυρικής Σκηνής!

[Αρσινόη]

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_28/09/2013_535016

Το «πολιτικό» εγχείρημα της Λυρικής

Tου Νίκου Βατόπουλου

Είναι πολιτική η κίνηση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής να βγάζει τους καλλιτέχνες της στον δρόμο και να δημιουργεί «μουσικά επεισόδια» σε απρόβλεπτους χώρους. Είναι ένα εγχείρημα μεγαλύτερο και ευρύτερο του καλλιτεχνικού του διαμετρήματος.

Προχθές, η Λυρική ήταν στο λιμάνι του Πειραιά συγκεντρώνοντας πλήθη, ένα δεκαήμερο μετά το αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας στους δρόμους της Αθήνας. Μήνες μετά τη συναυλία στην Αγορά της οδού Αθηνάς, με νωπές ακόμη τις μνήμες από τους μουσικούς «αιφνιδιασμούς» στο μετρό. Οσοι παρακολουθούν τις δράσεις της Λυρικής, αλλά και τις παραστάσεις της, το έχουν διαπιστώσει. Συγκροτείται ένα σώμα κοινού, πυκνό, ανεξάντλητο, αποφασισμένο και πολιτισμένο, έτοιμο να έρθει κοντά σε όποιον το καλέσει με τον σωστό τρόπο.

Εν προκειμένω είναι η Λυρική Σκηνή, με τον μεθοδικό, ευγενή και δυναμικό τρόπο του καλλιτεχνικού διευθυντή της, Μύρωνα Μιχαηλίδη. Μέσα στη γενικευμένη βαρβαρότητα και ευτέλεια, η Λυρική κάνει μία απλή κίνηση: προτείνει τη διεύρυνση της ματιάς και παρέχει ευκαιρίες για ερεθίσματα. Καθόλου αυτονόητο. Οι άνθρωποι που βίωσαν, στον ίδιο χρόνο, το συναίσθημα που γεννάει η διάχυση αυτής της υπέροχης μουσικής, όταν «κατεβαίνει» και μπαίνει στις ψυχές των ανθρώπων, κρατούν αυτήν την εμπειρία ως κάτι πολύτιμο. Θα την υπερασπιστούν με πάθος. Και θα σπεύσουν, όταν τους δοθεί η ευκαιρία για επανάληψη αυτού του βιώματος. Πώς ερμηνεύει κανείς τη θέα του πυκνού πλήθους γύρω από την Ορχήστρα της Λυρικής και τους εξαιρετικούς μονωδούς της στο λιμάνι του Πειραιά, όταν γεμίζει ο αέρας με το «La donna e mobile»; Είναι τέτοια η ψυχική κόπωση του κόσμου από την ανελέητη βαρβαρότητα και τη χύδην αγραμματοσύνη, που ακόμη και αν δεν έχει εκτεθεί στην κουλτούρα του λυρικού θεάτρου, δέχεται να την προσεγγίσει με θρησκευτική περιέργεια. Επιδρά η μουσική, ακούγονται οι φωνές, πυκνώνει ο αέρας από το ευγενές αποτύπωμα των μουσικών που έχουν κοπιάσει μια ζωή για ένα σπάραγμα υψηλού πολιτισμού, τόσο ώστε δημιουργείται ένα στρώμα δέους που τείνει να γίνει ενθουσιασμός.

Τίποτε δεν είναι πιο ισχυρό από ένα βίωμα. Κρατώ ότι μέσα στον Σεπτέμβριο, η Λυρική παρείχε δωρεάν την ευκαιρία για ένα μαζικό βίωμα υψηλού πολιτισμού σε χιλιάδες πολίτες στους δρόμους της Αθήνας και στο λιμάνι του Πειραιά. Αυτό είναι πολιτική.

[Αρσινόη]

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.athlitismos&id=29440

Η Εθνική Ομάδα και η «άλλη Ελλάδα»

Photo: Mιχάλης Σιφάκης

Πριν από μερικά χρόνια ο Φερνάντο Σάντος -όταν ήταν ακόμη προπονητής στον ΠΑΟΚ- έδωσε μια διάλεξη στο Κιλκίς με θέμα την οργάνωση του Ποδοσφαίρου. Πήγα να τον ακούσω, όχι μόνο ως «βαμμένος» Παοκτσής, αλλά και χάρη στην εκτίμηση που έτρεφα στο πρόσωπό του, έχοντας παρακολουθήσει τη δουλειά του ως προπονητή και γνωρίζοντας τον σεβασμό που ενέπνεε η δημόσια συμπεριφορά του.

Άκουσα έναν άνθρωπο βαθιά φιλοσοφημένο, με στέρεες απόψεις για τον αθλητισμό, τους νέους, την οργάνωση του αθλήματος. Με έγνοια για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων. Μίλησε για το μοντέλο της χώρας του, της Πορτογαλίας, αναφερόμενος στις υποδομές, στην οργάνωση των ποδοσφαιρικών ακαδημιών, την επιστημονική υποστήριξη των παιδιών, τη σταθερή υλοποίηση ενός σχεδιασμού που οδηγούσε στη διαρκή αναβάθμιση του ποδοσφαίρου.

Την ίδια εποχή, ο Ότο Ρεχάγκελ έδινε σημαντικά μαθήματα στη χώρα μας για το πώς μια διαλυμένη από τις «παράγκες» Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου μετατρέπονταν σ' ένα αξιόπιστο συγκρότημα που ευτύχησε να κατακτήσει το ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Όλοι αυτά τα χρόνια χαρήκαμε τις συνεχόμενες επιτυχίες της Εθνικής μας Ομάδας και τώρα πάλι την επάξια πρόκρισή της στην τελική φάση ενός ακόμη παγκόσμιου κυπέλλου.

Παρακολουθώ τα διθυραμβικά σχόλια πολλών. Ανυπόκριτα και γνήσια ως επί το πλείστον, απελπιστικά «ξύλινα» και συναισθηματικά αδιάφορα μερικών - ιδίως των πολιτικών.

Και σκέφτομαι συχνά τι να είναι άραγε αυτό που δημιούργησε αυτό το, μικρό έστω, «θαύμα»;

Κατά τη γνώμη μου, δεν κρύβεται καμία μαγική συνταγή πίσω από την επιτυχία. Είναι η αποδοχή και υλοποίηση αρχών γνωστών και απαραίτητων σε κάθε οργανωμένη προσπάθεια.

Στην εποχή της «παράγκας», η διάβρωση είχε φτάσει μέχρι την επιλογή των ποδοσφαιριστών που θα καλούνταν στην Εθνική Ομάδα, με τραγικές φυσικά συνέπειες. Κανένας δεν ενδιαφερόταν να αποκτήσει η Εθνική Ποδοσφαίρου ένα μόνιμο προπονητικό κέντρο. Πήγαιναν από 'δω κι από εκεί σε ό,τι υπήρχε διαθέσιμο. Στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις που δημιουργούσαμε τότε στον Άγιο Κοσμά, ζήτησα να υπάρξει -όπως και έγινε- μόνιμος προπονητικός χώρος για την Εθνική.

Ο Ρεχάγκελ έβαλε πολύ γρήγορα τέλος στον άθλιο τρόπο της πρόσκλησης των ποδοσφαιριστών στην Εθνική Ομάδα. Ήξερε, άλλωστε, ότι η πιο βασική προϋπόθεση της επιτυχίας ήταν η επιλογή των καλύτερων. Θυμάμαι τα λυσσαλέα δημοσιεύματα εναντίον του από τους κάθε λογής εξωνημένους κονδυλοφόρους, μετά τα πρώτα, αναμενόμενα αποτυχημένα αποτελέσματα της ομάδας που δημιουργούσε. Οι θιασώτες της «παράγκας» έβλεπαν με τρόμο ότι ένα «άλλο» υπόδειγμα μπορούσε να πετύχει. Και όχι άδικα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά τα χρόνια έπαψαν όλες οι μουρμούρες και τα σχόλια για το ποιοι καλούνται στην Εθνική Ομάδα. Υπάρχει έκτοτε η αίσθηση δικαιοσύνης και αξιοκρατίας.

Τα υπόλοιπα ήρθαν γρήγορα. Ήταν φανερό ότι υπήρχε σχέδιο και πίστη σ' αυτό που υλοποιούνταν από όλους. Οι ποδοσφαιριστές ένοιωθαν ότι ήταν πραγματική «ομάδα» και ότι συμμετείχαν σε μια προσπάθεια συλλογική όπου οι αρχές και οι κανόνες εφαρμόζονταν. Στις επιτυχίες και τις αποτυχίες νοιώθαμε ότι αυτοί οι νέοι διέθεταν πάνω από όλα σοβαρότητα, πίστη και αλληλεγγύη μεταξύ τους. Ότι η συμμετοχή τους στην Εθνική Ομάδα ήταν -και συνεχίζει να είναι γι' αυτούς τίτλος τιμής. Και ότι δίπλα τους υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που τους αγαπά και τους εμπιστεύεται, γιατί τιμούν τη φανέλα με τα εθνικά χρώματα. Εξομολογούμαι ότι η μεγαλύτερη συγκίνηση που ένιωσα στα δύο παιχνίδια με τη Ρουμανία ήταν τη στιγμή που ο Μήτρογλου, μετά το πρώτο γκολ που πέτυχε, «σκούπιζε» το δεξί παπούτσι του Σαλπιγγίδη που του έστειλε την μπάλα! Αληθινή αίσθηση ΟΜΑΔΑΣ!

Η διαδοχή του Ρεχάγκελ από τον Σάντος υπήρξε ιδανική. Συνέχεια και εμβάθυνση. Τώρα όλες οι Εθνικές Ομάδες - Νέων, Ελπίδων και Ανδρών- στην πραγματικότητα οργανώνονται με το ίδιο σχέδιο, έτσι ώστε η συνέχεια να είναι απρόσκοπτη. Όταν καλείται κάποιος από τη μία ομάδα στην άλλη, εντάσσεται εύκολα στο κλίμα.

Πόσο δύσκολο είναι, άραγε να διδαχθούμε όλοι μας, κυρίως οι πολιτικοί, από το πετυχημένο πρότυπο της Εθνικής Ομάδας; Πρότυπο που, ας μην ξεχνάμε, επέβαλαν με διαχρονική επιτυχία δύο ξένοι: Σχέδιο, αξιοκρατία, ομαδικότητα, αλληλεγγύη, επίπονη προσπάθεια, πίστη στις δυνατότητές μας και στον τελικό στόχο. Ομάδα που ξέρει να πετυχαίνει αποτελέσματα. Θυμάμαι μια φράση του Σάντος στις επικρίσεις που δέχτηκε επειδή η ομάδα έπαιζε με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή όχι θεαματικά: «Παίζει σύμφωνα με τις δυνατότητες που έχει και σκοπός είναι να πετυχαίνουμε τους στόχους».

Η Εθνική Ομάδα, λοιπόν, δεν είναι μια «άλλη Ελλάδα», όπως με μεγάλη ευκολία υποστηρίζουν ορισμένοι ξανά αυτές τις μέρες. Είναι η ίδια Ελλάδα, απλώς οργανωμένη με διαφορετικό πρότυπο. Αυτό που με πάθος αποφεύγουν να υιοθετήσουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας και οι λογής χρεοκοπημένες εκπροσωπήσεις τους. Η τελευταία τριήμερη συζήτηση στη Βουλή ανέδειξε για ακόμη μια φορά την τεράστια απόσταση μεταξύ πολιτικών και κοινωνίας. Λόγοι που θύμιζαν κοινωνικό περιθώριο, αντιαισθητικοί, ελάχιστα ελληνικοί και βαθύτατα προσβλητικοί για μια κοινωνία που ματώνει. Την ίδια στιγμή, μεγάλες και μικρές «αρπαχτές» που καλά κρατούν και ένα κράτος που συνεχίζει να αλώνεται από κομματικούς φίλους και κολλητούς. Και στη θέση τού ανύπαρκτου εθνικού σχεδίου, «λεονταρισμοί» απέναντι σε εταίρους και δανειστές που χειροτερεύουν τη θέση της χώρας και επαναφέρουν τα σενάρια εξόδου της, όχι από την κρίση, αλλά από την Ευρώπη

[Αρσινόη]

'Αλλο ένα εξαιρετικό άρθρο από τον Δοξιάδη, το ίδιο εύστοχο με εκείνο περί ακύρωσης της φωνής http://www.greekmeds.gr/forum/topic/34815-dhaanss-dhniiaeaaooeeiy-iaaoannoeieooeeiy-thnio/?p=441928

δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 15 Δεκ. 2013

http://aristosd.wordpress.com/2013/12/26/%CE%BF-%CE%BB%CE%AC%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CE%AC%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%82/#more-175605037

Ο λάθος άξονας

Επειδή έχω συνυπογράψει την έκκληση των «58» με ρωτούν συχνά αν είμαι «κεντροαριστερός» ή με ποιο κόμμα έχω περισσότερα κοινά. Θεωρώ όμως πιο ουσιαστικό ένα άλλο ερώτημα: πόσο μας βοηθά η συμβατική πολιτική γεωγραφία, δηλαδή ο άξονας δεξιά-αριστερά, για να αξιολογήσουμε έναν πολιτικό φορέα, ένα πρόσωπο ή μια πρόταση δημόσιας πολιτικής;

Η απάντηση είναι: εξαρτάται από τη φύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει μια κοινωνία. Το δεξιό και το αριστερό, ως πολιτικές και ιδεολογικές παραδόσεις, ξεχωρίζουν σε λίγα, μεγάλα ζητήματα, όπως η έκταση του κράτους, η ελευθερία του επιχειρείν, η ατομική ή συλλογική ευθύνη για την ευημερία. Αυτά μεταφράζονται σε λίγο-πολύ τυποποιημένες προγραμματικές διακηρύξεις και (σπανιότερα) σε πρακτική δημόσια πολιτική. Αν, λοιπόν, σε μια κοινωνία το κύριο πρόβλημα είναι, π.χ., η υψηλή φορολογία, τότε έχει αξία μια «δεξιά» πρόταση για μικρότερο κράτος, και αν είναι η μεγάλη ανισότητα, έχει αξία μια «αριστερή» πρόταση για κοινωνικές παροχές στους πιο αδύναμους. Συνήθως τα προβλήματα είναι πολύπλοκα, γι’ αυτό και συχνά «αριστεροί» ηγέτες κάνουν «δεξιές» μεταρρυθμίσεις και το αντίστροφο.

Υπάρχουν όμως μεγάλα προβλήματα που δεν έχουν απάντηση στον άξονα δεξιά-αριστερά. Αυτό ισχύει παντού, και ακόμα περισσότερο σε κοινωνίες όπου δεν κυριάρχησε ποτέ ο κλασικός εργοδοτικός καπιταλισμός της Δύσης. Σε αυτές, όπως στην Ελλάδα, οι σχέσεις παραγωγής, εκμετάλλευσης, εξουσίας, ιδιοποίησης είναι σιωπηρές, χωρίς μια μεγάλη αφήγηση να τις δικαιολογεί ή να τις καταδικάζει. Αλλά είναι πραγματικές και ορίζουν τη ζωή των πολλών, με τρόπο που δεν φαίνεται στις σχηματικές αναλύσεις.

Παράδειγμα, το δημόσιο σχολείο. Εχει αναλυτικό πρόγραμμα διδασκαλίας κεντρικά προσδιορισμένο από το υπουργείο, και έχει επίσης εργασιακές σχέσεις για τους δασκάλους, που συνοψίζονται σε πολύ λίγες ώρες εργασίας (κατά μέσον όρο), σε πάρα πολλούς δασκάλους, πολύ χαμηλούς μισθούς, μονιμότητα και καμία αξιολόγηση. Αυτή είναι η επίσημη πλευρά. Υπάρχει και η ανεπίσημη πρακτική. Πολλοί δάσκαλοι κάνουν ιδιαίτερα το απόγευμα, άλλοι έχουν δεύτερες δουλειές που δεν τους αφήνουν να συγκεντρωθούν σοβαρά στη σχολική διδασκαλία. Πολλοί μαθητές πάνε στα ιδιαίτερα ή σε φροντιστήρια. Δεν νιώθουν ότι μπορούν να μάθουν πολλά στο σχολείο, και όσοι θέλουν να μάθουν ψάχνουν μόνοι τους. Οι δε δάσκαλοι που θα ήθελαν να διδάξουν με διαφορετικό τρόπο εμποδίζονται από τους περιορισμούς του υπουργείου.

Δίπλα στην επίσημη διδασκαλία υπάρχουν οι «αθέατες σπουδές». Οι μαθητές μαθαίνουν ότι ένας θεμελιακός θεσμός της κοινωνίας δεν επιτελεί τον σκοπό του, αλλά το κράτος και τα κόμματα δεν κάνουν τίποτε για να τον βελτιώσουν. Οτι αν θέλουν να μορφωθούν ή έστω να μπουν σε κάποιο πανεπιστήμιο, πρέπει να απευθυνθούν αλλού. Οτι οι δάσκαλοι παρανομούν με τα ιδιαίτερα, αλλά αυτό είναι κοινωνικά αποδεκτό. Οτι το πιο σημαντικό εφόδιο κοινωνικής ανόδου δεν είναι οι βαθμοί, αλλά οι αγωνιστικές περγαμηνές. Οταν θα βγουν στη ζωή, θα ξέρουν ότι οι κανόνες είναι για τα κορόιδα, ότι το καλύτερο κοινωνικό δίκτυο είναι ένα κόμμα, ότι ακούγεται όποιος φωνάζει. Δεν θα ξέρουν πώς να ερευνήσουν για να βρουν απαντήσεις σε σύνθετα ερωτήματα, ούτε ότι τα βιβλία προσφέρουν ιδέες και προσεγγίσεις που δεν βρίσκεις στο facebook. Θα δίνουν ίσες πιθανότητες να καταγόμαστε από τους πρωτόπλαστους όσο από κάποιον πίθηκο, και οι πιο φευγάτοι, απορρίπτοντας την «αστική επιστήμη», θα πιστέψουν ότι έχουμε εξωγήινους προγόνους. Και, όπως διαπιστώνουμε κάθε πέντε χρόνια από το PISA, θα έχουν χειρότερη αντίληψη της γλώσσας τους και των μαθηματικών απ’ όλους σχεδόν τους άλλους Ευρωπαίους.

Η μέθοδος διακυβέρνησης του δημόσιου σχολείου, οι εργασιακές σχέσεις και ο τρόπος διδασκαλίας συγκροτούν ένα μηχανισμό εκμετάλλευσης σε βάρος των μαθητών και των πιο φτωχών οικογενειών, και σε όφελος των πιο ανήθικων δασκάλων και των πιο πολιτικάντηδων «αγωνιστών». Πόσο δεξιά ή αριστερή είναι η προσπάθεια να αλλάξει αυτό; Μέρος της λύσης είναι να έχουμε λιγότερους δασκάλους, με περισσότερες ώρες εργασίας για τον καθένα, και με πολύ καλύτερους μισθούς. Αλλο μέρος είναι κάθε σχολείο και δάσκαλος να έχουν μεγαλύτερη αυτονομία, αλλά και να αξιολογούνται συστηματικά για όσα κάνουν και πετυχαίνουν. Αλλο μέρος, να μην υπάρχει ένα επίσημο βιβλίο για κάθε μάθημα, αλλά πολλές διαφορετικές πηγές. Τι από αυτά είναι δεξιό και τι αριστερό;

Σαν το σχολείο είναι πολλοί άλλοι θεσμοί: τα νοσοκομεία, τα πάντα αναβλητικά δικαστήρια, η αγορά εργασίας που δεν συμμορφώνεται σε νόμους και συλλογικές συμβάσεις. Οσοι πιστεύουν ότι οι λύσεις υπάρχουν στα θέσφατα των στοχαστών της μιας ή της άλλης ιδεολογίας δεν ξεπέρασαν ποτέ την τσαπατσουλιά της σχολικής τάξης.

Γι’ αυτό, όταν με ρωτούν αν είμαι κεντροαριστερός ή φιλελεύθερος, λέω δεν ξέρω, και δεν με ενδιαφέρει. Οταν με ρωτούν με ποια από τα άλλα κόμματα θα ήθελα να συνεργαστεί ο νέος πολιτικός φορέας που προτείνουν οι «58», λέω «με αυτά που είναι πιθανότερο να κάνουν κάτι σοβαρό για την παραγωγή, την ανεργία, τους φτωχούς και τα σχολεία». Και αν, παρά την απέχθειά μου στα συνθήματα, μου ζητούν ένα, δανείζομαι από τον Γιάννη Βούλγαρη: «ριζοσπαστικό μέτρο».

[iceman]

http://www.drassi.gr/index.php?id=5923&title=%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF%20%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE

Στις 22 και 23 Φεβρουαρίου διεξάγεται το 3ο Τακτικό Συνέδριο της Δράσης.

Το Συνέδριο των πολιτών που ζητούν τα ίδια πράγματα που ζητά σταθερά η Δράση από την ίδρυσή της. Μια ανοιχτή, δημοκρατική κοινωνία, κράτος δικαίου και ελεύθερη οικονομία που θα επιτρέψει στους παραγωγικούς Έλληνες του ιδιωτικού τομέα να παράγουν πλούτο και στους παραγωγικούς δημόσιους υπάλληλους να υπηρετούν τον πολίτη αμειβόμενοι αξιοπρεπώς. Εκείνους που θέλουν σύγχρονη παιδεία και εγγύηση της ελευθερίας, της ασφάλειας και της περιουσίας των πολιτών. Που θέλουν ένα κοινωνικό κράτος που δεν θα παίρνει από τους φτωχούς για να επιδοτεί ανύπαρκτους αναξιοπαθούντες, αλλά θα βοηθά τους πραγματικά αδύναμους, θα στηρίζει τους άτυχους και θα εξασφαλίζει αξιοπρεπή γηρατειά στους απόμαχους.

Όλοι αυτοί οι πολίτες, ανεξάρτητα από το αν μας έχουν ψηφίσει ή όχι στο παρελθόν, αναγνωρίζουν σήμερα ότι έχει έρθει επιτέλους η ώρα της Δράσης. Στο πνεύμα της πιο επίκαιρης από ποτέ ιδρυτικής μας διακήρυξης, απευθύνουμε το ίδιο κάλεσμα σε «…όλους τους πολίτες, που μαζί μας αναφωνούν με αγανάκτηση ‘δεν πάει άλλο’, να απεγκλωβιστούν από τα παρακμιακά κομματικά κατεστημένα και να συστρατευθούν μαζί μας. […] όλους τους προοδευτικούς πολίτες, κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθερους, εκσυγχρονιστές και πραγματιστές, να συνεργασθούμε, ώστε να αναστρέψουμε την ακάθεκτη πορεία μας προς την παρακμή».

Κύρια επιδίωξη του Συνεδρίου είναι να επιτύχουμε μια ευρύτατη συμμαχία δυνάμεων για να προωθήσουμε όλες εκείνες τις αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που θα βοηθήσουν την Ελλάδα να σταθεί ξανά στα πόδια της και να προχωρήσει με περηφάνια στο δρόμο του μέλλοντος, ως ένας ισχυρός εταίρος στον πυρήνα των χωρών της Ευρώπης. Το αίτημα αυτό είναι ιδιαίτερα επίκαιρο μια καισύντομα θα δοκιμάσουμε τις δυνάμεις αυτές στις προσεχείς Ευρωπαϊκές και Αυτοδιοικητικές εκλογές.

Παράλληλα θα έχουμε την ευκαιρία, με τις δημοκρατικές και ανοικτές διαδικασίες που προβλέπει το καταστατικό μας, να ψηφίσουμε νέα όργανα της Δράσης δίνοντας την δυνατότητα σε νέους πολίτες να την πλαισιώσουν και να εμπλουτίσουν την πορεία της. Όπως σε όλα τα συνέδρια της Δράσης, θα επικαιροποιήσουμε επίσης τις πολιτικές μας προτάσεις και θέσεις και θα αποφασίσουμε για την ηγεσία μας.

Η ώρα για Δράση είναι τώρα. Συμμετέχοντας στο Συνέδριο, δεν συμμετέχεις απλώς σε μια «αποστειρωμένη» κομματική διαδικασία. Δημιουργείς ένα κόμμα αρχών, αξιών και απόλυτης διαφάνειας. Διαμορφώνεις μαζί με άλλους ενεργούς πολίτες έναν νέο πολιτικό φορέα που θα προσπαθήσει να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και να δώσει ελπίδα στον τόπο.

Συμμετέχεις στη Δράση, συμμετέχεις στη Λύση.

Ελάτε μαζί μας να αλλάξουμε την Ελλάδα.

[Αρσινόη]

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=31770

Από τα “γκαρσόνια της Ευρώπης” στον “λογιστή δήμαρχο”

Σκίτσο: ΚΥΡ, Βήμα, 28 Φεβρουαρίου 2010

Την εβδομάδα που μας πέρασε, ο Δήμαρχος της Αθήνας και σε ειδική συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, την οποία προβλέπει ο κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων, παρουσίασε τα πεπραγμένα της δημοτικής αρχής κατά τα έτη 2011, 2012, 2013. Η ουσία του θέματος, δηλαδή η πολιτική αποτίμηση του έργου αυτού, δεν αφορά τη συγκεκριμένη στήλη. Ωστόσο, μέσα στη γενική παραδοχή της επιτυχίας του Γιώργου Καμίνη να διασώσει την Αθήνα από τη βέβαιη χρεοκοπία, να καλύψει τις «τρύπες» στο κοινωνικό έργο του επίσημου κράτους και να βρει πόρους για τη δημιουργία έργων υποδομής και όχι βιτρίνας, καθώς και κονδύλια για νέες θέσεις εργασίας για τους νέους της πόλης μέσω δράσεων επιχειρηματικότητας, βρέθηκαν κάποιοι να τον χαρακτηρίσουν απαξιωτικά ως «λογιστή», χωρίς καμία άλλη κριτική στα πεπραγμένα, στα λάθη ή τις παραλείψεις.

Έχει ένα ενδιαφέρον, λοιπόν, να δούμε λίγο ένα γνωστό φαινόμενο στην εκφορά του λόγου στην ελληνική δημόσια σφαίρα: τη χρήση λέξεων που σημαίνουν συγκεκριμένα επαγγέλματα, ως σύμβολα συλλογικής απαξίωσης, η επίκληση των οποίων ακυρώνει κάθε υποχρέωση για επιχειρηματολογία και διάλογο.

Ήταν το 2010, στην αρχή αυτής της εθνικής μας περιπέτειας και με τη δημόσια σφαίρα δηλητηριασμένη από την οξεία πολιτική αντιπαράθεση και τον διάχυτο φόβο για το άγνωστο, μέσα σε καθεστώς απόλυτης παραπληροφόρησης που δημιουργούσε ο Τύπος, αλλά και η αντικανότητα της τότε κυβέρνησης για επικοινωνιακή διαχείριση της κατάστασης, όταν ο Αρίστος Δοξιάδης, σε ομιλία του στο TEDxAthens μας θύμισε την περίφημη ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου το ‘80: «Οι Έλληνες δεν θα γίνουν τα γκαρσόνια της Ευρώπης». Μια ρήση που γρήγορα αποκρυσταλλώθηκε στο δόγμα που θα όριζε τη στάση μας, όχι αποκλειστικά απέναντι στον τουρισμό (ο οποίος σήμερα είναι η μόνη παραγωγική δραστηριότητα που μας έχει απομείνει και η ύπαρξη της χώρας εξαρτάται, εν πολλοίς, από την πορεία του) αλλά κυρίως θα όριζε τον τρόπο που θα αντιλαμβανόμασταν για δεκαετίες την παροχή υπηρεσιών και τις καλές πρακτικές, μέσα σ’ενα διεθνές περιβάλλον.

Εσχάτως δε, δίπλα στον πολιτικό που απαξιώνεται ως «λογιστής» όταν καταφέρνει να φέρει σε λογαριασμό τα δημόσια οικονομικά και στην περιφρόνηση για την επαγγελματική παροχή υπηρεσιών που δηλώνεται με τη χρήση της λέξης “γκαρσόνι” απαξιωτικά, ήρθε να προστεθεί στα «δαιμονικά επαγγέλματα» και ο καθηγητής πανεπιστημίου, ως δηλωτικό μιας εξ ορισμού ανικανότητας για ενασχόληση με τα κοινά.

Τί κοινό έχουν ο λογιστής, το γκαρσόνι, ο καθηγητής ως όροι πολιτικής απαξίωσης;

Η ορθή άσκηση του επαγγέλματός τους παραπέμπει στον «δυτικό τρόπο», ο οποίος έρχεται κόντρα στην κυρίαρχη μυθολογική αφήγηση για το έθνος των Ελλήνων-ηρώων που πάντα τα καταφέρνει «με τη βοήθεια της Παναγίας», εννοείται, των Ελλήνων που ζουν στο κράτος που ιδρύθηκε «με το πετραχήλι και το καρυοφύλλι» (και όχι με την σύμπραξη της Δύσης στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου…), που πολιτικοποιείται για την προάσπιση των «κοινωνικών δικαιωμάτων», ένα είδος δικαιωμάτων που δεν τα περιγράφει κανένα Σύνταγμα του δυτικού κόσμου, επιδεικνύοντας μια χαρακτηριστική αδιαφορία, αν όχι απέχθεια, για τα ανθρώπινα δικαιώματα που αποτελούν το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού. Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι σ’αυτή την αφήγηση συναντιούνται και η Δεξιά και η Αριστερά εξίσου, βασίζοντας τη ρητορική τους στους ίδιους μύθους αλλά με διαφορετικά πρόσημα.

Αυτή είναι η Ελλάδα, θα πει κάποιος. Όχι, διαφωνώ και το έγραφα και την προηγούμενη εβδομάδα. Θεωρώ μάλιστα τον χωρισμό στις «δυο Ελλάδες», την ορθολογική και την ανορθολογική, λανθασμένο γιατί αυτός ο διαχωρισμός δεν είναι απλώς ένα «επικοινωνιακό ευκολάκι», αλλά συνιστά μια εξίσου ανορθολογική και ανιστόρητη ερμηνεία της σύγχρονης πραγματικότητας. Δεν είναι αυτή η Ελλάδα, δεν είναι αυτοί οι σύγχρονοι Έλληνες. Αυτή είναι η ρητορική που τα κόμματα δεξιά και αριστερά, αρνούνται ν’απεμπολήσουν και συνεχίζουν να αναπαράγουν ώστε ν’ αποφύγουν ν’ απαντήσουν με λογιστικά φύλλα, εξειδικευμένη γνώση, καλές επαγγελματικές πρακτικές, δηλαδή ως καλοί λογιστές, ως καλά γκαρσόνια, ως καλοί καθηγητές πανεπιστημίου.

Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι ως πότε οι πολίτες θ’αποδέχονται να δαιμονοποιείται ο λογιστής, το γκαρσόνι, ο καθηγητής πανεπιστημίου, δηλαδή η χρηστή διοίκηση, οι καλές πρακτικές στην παροχή υπηρεσιων και η εξειδικευμένη γνώση; Ας το σκεφτούμε. Άλλωστε, ο Μάιος είναι πολύ κοντά.

*Η γελοιογραφία του αγαπητού ΚΥΡ δεν είναι από τη δεκαετία του '80 αλλά δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο του 2010 στο ΒΗΜΑ.

[Αρσινόη]

Toυ Θάνου Τζήμερου

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=24303

Μία Ευρώπη ή καμία Ευρώπη

• photo: wigu@Flickr

Όταν οι ιστορικοί του μέλλοντος θα μελετούν την ιστορία της Ευρώπης, θα έχουν πολύ υλικό για την εποχή μας. Πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εμείς για την εποχή του Φιλίππου Β’ και του Δημοσθένη. Θα συγκρίνουν τα δύο πολιτικά μεταίχμια και θα απορούν για μας, όπως εμείς για το πείσμα του φλογερού αλλά αιθεροβάμονα ρήτορα, λέγοντας: “Μα δεν έβλεπαν ότι η ένωση της Ευρώπης ήταν μονόδρομος; Δεν έβλεπαν ότι είχε περάσει πια η εποχή των εθνικών κρατών; Δεν αντιλαμβάνονταν ότι ένα διοικητικό σύστημα με 27 κυβερνήσεις, 27 υπουργούς οικονομικών, 27 φορολογικές νομοθεσίες, 27 κεντρικές τράπεζες και 27 χρηματοπιστωτικές αγορές δεν είναι διοικητικό σύστημα; Και, δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ;”.

Για όσους είναι σταθερά προσανατολισμένοι στο μέλλον, δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρη πρόβλεψη: η Ευρώπη ή θα ενοποιηθεί ή θα πεθάνει. Σε λίγα χρόνια, ακόμα και η Γερμανία θα είναι ένα κρατίδιο σε σύγκριση με τις οικονομίες, όχι μόνο της Κίνας και των ΗΠΑ, αλλά της Ινδίας, της Βραζιλίας, του Μεξικού, της Ρωσίας, της Ινδονησίας. Σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον με τους πολυεθνικούς κολοσσούς να διαχειρίζονται κεφάλαια μεγαλύτερα από το ΑΕΠ πολλών κρατών και τη δυνατότητα να τα μετακινούν από τη μία άκρη της γης στην άλλη με ένα “κλικ”, χρειάζεται, περισσότερο από ποτέ, ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΝΤΙΒΑΡΟ, αναλόγων διαστάσεων και εργαλείων!

Μπορεί να μην το έχουν συνειδητοποιήσει πολλοί, αλλά το τσουνάμι που προκάλεσε η κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού” έπληξε καίρια, απονευρώνοντας, και τον φέροντα οργανισμό του καπιταλισμού. Για αιώνες, ακόμα και στην πιο επιθετική ιμπεριαλιστική του περίοδο, ο καπιταλισμός στηρίζονταν στην παραγωγή. Σήμερα η παραγωγή έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας, ασύδοτος, αυτοτροφοδοτούμενος και τοξικά μοχλευμένος, έχει μετατοπίσει τόσο πολύ προς την πλευρά του το κέντρο βάρους του παγκόσμιου οικονομικού οικοδομήματος που, αν αφεθεί λίγο ακόμα ανεξέλεγκτος, θα το βυθίσει. Κανένα κράτος δεν μπορεί να τον τιθασεύσει. Χρειάζεται νέο, υπερεθνικό πλαίσιο, νέοι κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού και, φυσικά, παγκόσμια ελεγκτικά όργανα με εξουσίες εκχωρημένες εκ των προτέρων από τα εθνικά κράτη. Προσοχή: εξουσίες πρόληψης και όχι πυρόσβεσης, όπως συμβαίνει σήμερα με το ΔΝΤ. Αν, για παράδειγμα, ένα τέτοιο όργανο απέκλειε την Ελλάδα από τις διεθνείς αγορές μόλις το χρέος της είχε υπερβεί το 60% του ΑΕΠ, αμφισβητεί κανείς ότι το πρόβλημα θα ήταν πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμο;

Όμως αυτό είναι το μεγάλο ταμπού των κρατών της Ευρώπης. Η εκχώρηση αρμοδιοτήτων σε ένα πανευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας αντιμετωπίζεται περίπου ως εθνική μειοδοσία. Ανόητοι, κοντόφθαλμοι λαϊκιστές και πονηροί λαοπλάνοι υπεραμύνονται των “εθνικών προνομίων”, αποκρύπτοντας από το παραλοϊσμένο κοινό τους πως ο ανίσχυρος δεν έχει κανένα ουσιαστικό προνόμιο. Ο χρεοκοπημένος -κάτι που σε λίγα χρόνια θα είναι όλη η κατακερματισμένη Ευρώπη- δεν αποφασίζει για το μέλλον του! Δεν μπορεί να προασπίσει το έδαφός του, να θρέψει τους πολίτες του, να εμπνεύσει τις νέες γενιές! Δεν είναι σε θέση ούτε καν να δημιουργήσει νέες γενιές! Η Ευρώπη γίνεται από “γηραιά” ήπειρος, γηραλέα. Συγκριτικά: το 60% των Αράβων είναι κάτω των 30 ετών.

Αντί αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία οι ηγέτες των Ευρωπαϊκών κρατών, να δουλεύουν πυρετωδώς επιταχύνοντας τη σύγκλιση, αναλίσκονται σε εθνικιστικές ρητορείες, σε θεατρινίστικες κορώνες και οργανώνουν φιέστες “εθνικής υπερηφάνειας” δηλαδή, μίσους και αναμόχλευσης παθών. Αντί οι δικοί μας ηγέτες να αναδείξουν την πραγματική δύναμη που συνεπάγεται η συμμετοχή σε υπερεθνικούς σχηματισμούς και στη συνδιαμόρφωση του μέλλοντος της ηπείρου μας, φοβίζουν τους οπαδούς τους, ότι θα χάσουν το “πατρόν” της φουστανέλας. Αντί η Ελλάδα να σύρει πρώτη το χορό μιας ευρωπαϊκής αναγέννησης διαθέτοντας ό,τι καλύτερο έχει σε ανθρώπους και ιδέες, καθηλώνεται από τους μίζερους πολιτικάντηδες στο ρόλο του επαρχιώτη “ζήτουλα”, που επιβιώνει εξαπατώντας και εκβιάζοντας.

Βέβαια, όλοι οι Ευρωπαίοι, όχι μόνο εμείς, τις γιορτές τους τις έχουν. Κι όλοι οι Ευρωπαίοι, όχι μόνο εμείς, φορούν τα καλά τους και καμαρώνουν για τις αλληλοσφαγές των προγόνων τους, παιανίζοντας τον εθνικό τους ύμνο. Είναι πολύ “αιρετικό” να σκεφτούμε πως από δω και μπρος ο εθνικός ύμνος της Ευρώπης θα είναι κοινός, ο "Ύμνος της χαράς" του Μπετόβεν; Είναι πολύ “προχωρημένο” να καθιερώσουμε νέες γιορτές συναδέλφωσης, συνεργασίας, συναντίληψης; Για σκεφθείτε λίγο: πώς θα μας φαίνονταν σήμερα αν στη Σπάρτη γιόρταζαν την κατάληξη της Σικελικής εκστρατείας, στη Θεσσαλονίκη τη μάχη της Χαιρώνειας και στη Θήβα τη μάχη των Λεύκτρων; Το ότι εκείνες οι πόλεις-κράτη δεν έβλεπαν πέρα από τη μικροκλίμακά τους δεν τους προστάτεψε από την κυριαρχία του Φιλίππου. Το ότι οι επίγονοι του Μ. Αλεξάνδρου εθελοτυφλούσαν στη δική τους κλίμακα δεν τους προστάτεψε από την επέλαση των Ρωμαίων. Τι πρέπει να συμβεί για να καταλάβουμε ότι είμαστε στην ίδια ακριβώς θέση; Κι αν θεωρούμε πως είναι αδύνατον να υποδουλωθεί η Ευρώπη σε έναν ξένο κατακτητή είναι επειδή δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτοϋποδούλωση στην παρακμή. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο για μια οικονομική πανωλεθρία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αν επιτρέψουμε να συμβεί, το κραχ του ’29 της Αμερικής θα μοιάζει με παιδικό πάρτι γενεθλίων.

Όμως, ο ρόλος της Ευρώπης δεν είναι μόνο του οικονομικά ισότιμου εταίρου των ισχυρών του μέλλοντος. Η Ευρώπη ως κοιτίδα της σκέψης, ως κατ’ εξοχήν πνευματικός χώρος, μπορεί να οδηγήσει ολόκληρο τον κόσμο σε μια καινούρια ιδεολογία ανάπτυξης. Χωρίς την καταναλωτική φρενίτιδα των τελευταίων δεκαετιών. Χωρίς τον κυνισμό των hedge funds. Χωρίς την εικονική πραγματικότητα του life style. Με οικολογική ευαισθησία, με ανάδειξη της συντροφικότητας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της αξίας του ελεύθερου χρόνου, του πλούτου της διαφορετικότητας, της καθιέρωσης της ανεκτικότητας, αλλά και της προστασίας αυτών των αξιών από κάθε δογματισμό, εγχώριο ή εισαγόμενο. Με αξιοποίηση της πληροφορικής για την εφαρμογή, μετά από 2500 χρόνια, της άμεσης δημοκρατίας. Μόνο μια Ευρώπη σίγουρη για το σφρίγος της -οικονομικό, πολιτιστικό, δημογραφικό- μπορεί να φιλοσοφήσει για τον κόσμο που έρχεται. Αλίμονο αν αυτόν τον ρόλο τον αφήσουμε στα κακέκτυπα των “Φιλιππικών” της εποχής μας. Αλίμονο αν οι ιστορικοί του μέλλοντος αναγκαστούν να συγκρίνουν τον Δημοσθένη με τον Κατσανέβα, τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα.

[Αρσινόη]

http://www.capital.gr/jArticle.asp?id=1949091

Γιατί δε θα δούμε ποτέ ανάπτυξη

Του Γιώργου Καισάριου

30/1/2014

Πολλοί με ρωτούν πότε θα δούμε ανάπτυξη και πότε θα βγούμε από το σημερινό τέλμα. Η απάντηση είναι όταν αναιρεθούν οι αρχικοί λόγοι για τους οποίους φτάσαμε εδώ.

Πολλοί είναι αυτοί που έχουν εντοπίσει σαν αιτία του κακού την υψηλή φορολογία, την διαφθορά και τον αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα. Σαφώς όλα αυτά έχουν συμβάλει στη σημερινή κατάντια, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά είναι γενικόλογα.

Διότι η αλήθεια επίσης είναι ότι όλοι τα ίδια λένε, είτε είναι στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση (αν και με διαφορετικό τρόπο). Ο στόχος που θέλουμε να πετύχουμε είναι ο ίδιος. Το πρόβλημα είναι όταν αρχίσουμε να μιλάμε για τις λεπτομέρειες.

Καμία χώρα δεν μπορεί να δει αύξηση του ΑΕΠ (ανάπτυξη) όταν η δικαιοσύνη απονέμεται με καθυστέρηση 5 ετών. Επίσης δεν μπορεί να λειτουργήσει ο ιδιωτικός τομέας όταν δεν υπάρχουν εξειδικευμένα δικαστήρια να διευθετήσουν εξειδικευμένες διαφορές μεταξύ νομικών προσώπων. Α ναι, κανένας ξένος δεν θα επενδύσει για να φτιάξει μια αυτοκινητοβιομηχανία στην Ελλάδα, αν δεν μπορεί να βρει το δίκιο του.

Δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε για ανάπτυξη με το υπάρχον σύστημα δημιουργίας νομικών προσώπων. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε ξανά τον τροχό, αρκεί να πάμε σε ορισμένες άλλες χώρες και να δούμε τι κάνουν και να το αντιγράψουμε. Αντ΄ αυτού, εμείς επιμένουμε σε ένα αναχρονιστικό σύστημα του περασμένου αιώνα, που είναι δαπανηρό και δεν λειτουργεί. Ενδεχομένως λειτουργεί αν θες να ανοίξεις ένα σουβλατζίδικο, αλλά όχι μια εταιρεία υψηλής τεχνολογίας.

Τι να πει κανείς για την νομοθεσία κεφαλαίου. Υπάρχει άραγε επιτροπή κεφαλαιαγοράς; Το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη είναι αυτό που είναι διότι έχουν ένα θεσμικό πλαίσιο που είναι διάφανο και όλοι το εμπιστεύονται. Η Κύπρος έχει κάνει μια καλή... μπίζνα με τις εταιρείες Forex. Δεκάδες (ίσως και εκατοντάδες) είναι οι εταιρείες που εδρεύουν στην Κύπρο σε αυτό τον τομέα.

Στην Ελλάδα και να ήθελε κάποιος να κάνει αυτή τη δουλειά, κάποιος θα του πει ότι δεν επιτρέπεται. Για ποιο λόγο;; Διότι δεν υπάρχει πλαίσιο. Τι venture capital να κάνει κανείς στην Ελλάδα;; Αστεία πράγματα. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια κάποιος ήθελε να ξεκινήσει ένα closed end fund. Για να μπορείς να γραφτείς έπρεπε να υπογράψεις ένα σωρό συμβολαιογραφικά χαρτιά. Αστεία πράγματα κυριολεκτικά.

Δεν φτάνει που η πολιτεία φορολογεί τα ακίνητα στην αντικειμενική τους αξία -που σήμερα είναι αρκετά υψηλότερη από την πραγματική αξία- σου ζητάνε και το πόθεν έσχες με βάση την αντικειμενική αξία. Θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ότι δεν θα γίνουν αγοροπωλησίες με ένα τέτοιο πλαίσιο;

Ανάπτυξη δεν θα δούμε διότι τις αποφάσεις για τις λεπτομέρειες σε πολλούς νόμους τις παίρνουν διάφοροι μέσα στα υπουργεία και όχι η κυβέρνηση. Και επειδή πολλές από αυτές τις λεπτομέρειες διαφεύγουν της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με το ότι η βουλή δεν έχει καμία δυνατότητα να νομοθετήσει, πολλές από αυτές τις λεπτομέρειες γίνονται νόμοι που κυριολεκτικά μπλοκάρουν τα πάντα, ακόμα και αν η κυβέρνηση έχει καλές προθέσεις. Επανερχόμαστε δηλαδή στην ανάγκη να νομοθετεί η βουλή και όχι η κυβέρνηση.

Η κατάληξη είναι ότι δεν φτάνει να συμφωνούμε που θέλουμε να φτάσουμε, πρέπει να χαρτογραφήσουμε και το πως θα φτάσουμε εκεί. Προσωπικά δεν ακούω κανένα κόμμα και καμία συζήτηση στην τηλεόραση σχετικά με αυτά τα λίγα που σας έθεσα σήμερα. Ακούω ιστορίες για αγρίους, ακούω διάφορες πολιτικές και ιδεολογικές αερολογίες, αλλά τίποτα σχετικά με το πως θα κινητοποιήσουμε τον ιδιωτικό τομέα σε αυτή τη χώρα και να γίνουμε μια χώρα που μπορεί να σταθεί σε ένα διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Όχι δεν θα δούμε ανάπτυξη και δεν θα δούμε φως. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω πλέον καμία ελπίδα. Ίσως όταν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και καεί (εντός τριμήνου) και συσπειρωθεί ένα φιλελεύθερο μέτωπο, ίσως τότε να γίνει κάτι.

Σήμερα, στην καλύτερη των περιπτώσεων μιλάμε απλά να κρατηθούμε για να μην σκάσουμε σαν καρπούζι. Για ανακούφιση μην περιμένει κανείς τίποτα και από πουθενά.

[Αρσινόη]

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=32031&fb_action_ids=786039974757669&fb_action_types=og.likes&fb_source=other_multiline&action_object_map=%7B%22786039974757669%22%3A402564833212629%7D&action_type_map=%7B%22786039974757669%22%3A%22og.likes%22%7D&action_ref_map=%5B%5D

Δύσκολο να παριστάνεις τον Δαλάι Λάμα

26/2/2014

• Photo: colinruminant/Flickr

Τέτοιες εποχές παίρνει ο καθένας κομβικές αποφάσεις. Μια πρόσφατη δική μου, για να παραμείνω ψυχικά υγιής, είναι να προσπαθώ να δανείζομαι, ασχέτως συνθηκών, στοιχεία της πραότητας, της καθαρής σκέψης και της ηρεμίας του εν λόγω πνευματικού ηγέτη. Έχω πεισθεί ότι δεν έχει κανένα νόημα να τσακωνόμαστε και να φορτιζόμαστε αρνητικά, αναπαράγοντας στις σκέψεις μας τα ανεκδιήγητα που συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά.

Με αυτή τη διάθεση πήγα σε εστιατόριο του κέντρου για συνάντηση με παλιές μου συμφοιτήτριες του μεταπτυχιακού, 14 χρόνια μετά την αποφοίτησή μας.

Αφού συζητήσαμε για τα σκυλιά μας και τα παιδιά μας (με αυτή τη σειρά) φτάσαμε στα επαγγελματικά. Οι δύο είναι υπάλληλοι σε ιδιωτικές εταιρείες, η τρίτη, μια πανέξυπνη και ικανότατη γυναίκα, ήταν από τότε και έχει παραμείνει υπάλληλος του ΟΤΕ. Τώρα είναι διευθύντρια ενός υποκλάδου του μάρκετινγκ. Σε αυτό το κείμενο την ονομάζω Ν.

Στη συζήτηση χάρηκε που της είπα ότι μετά απο τέσσερα πολύ δύσκολα χρόνια και με δεδομένο το εχθρικό προς την επιχειρηματικότητα περιβάλλον, κατόρθωσα με πολλές προσωπικές και οικονομικές θυσίες να κρατήσω την επιχείρηση και τους ανθρώπους μου. «Πολύ χαίρομαι που το ακούω» δήλωσε με ενθουσιασμό η Ν.

Συνεχίσαμε με τα οικονομικά, πολιτικά και τέλος αφήσαμε τα φορολογικά. Με ομόφωνη απόφαση καταδικάστηκαν ως άδικοι και ισοπεδωτικοί οι φόροι στα ακίνητα τα οποία δεν παράγουν κάνενα εισόδημα -ειδικά ο επερχόμενος ενιαίος φόρος ακινήτων. Σ’ αυτό το σημείο άρχισα να εξηγώ τo ότι υπάρχουν άλλα ισοδύναμα μέτρα, τα οποία η κυβέρνησή μας θα μπορούσε, αλλά δεν προτίθεται να πάρει. «Ποια»; Με ρωτούν. Απαντώ ότι από τον άδικο και μόνιμο αυτό φόρο αναμένονται 2,9 δισ. ετησίως, ενώ αν ως κράτος μειώναμε τις πρόωρες συντάξεις (50-65 ετών) και αντ’ αυτές δίναμε στους δικαιούχους επίδομα ανεργίας μέχρι τα 65 τους, θα κερδίζαμε 6 ολόκληρα δισ. ετησίως.

Στο σημείο αυτό αλλάζουν χρώμα και οι τρείς! Η Ν. ομολογεί ότι πρίν έρθω έλεγε στις άλλες δύο ότι βγαίνει στη σύνταξη σύντομα... σε ηλικία 50 ετών!

Συνέχισε αιτιολογώντας την απόφασή της. «Σιγά μη τους τα χαρίσω, τα 150 χιλιάρικα στο χέρι και τη σύνταξη μετά... εγώ σ’ αυτήν την ηλικία, είμαι ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΗ»! Παράλληλα δήλωσε με σθένος ότι «τα παιδιά μου με χρειάζονται και θέλω ν’ αφοσιωθώ σ’ αυτά», όπως και το «κάτι θα βρω να κάνω από δουλειά, δεν θα κάτσω και στο σπίτι βρε παιδί μου».

Στη συνέχεια μπήκε μια πινελιά αδικίας με τη δήλωσή της ότι από το μισθό της παρακρατούντο «τεράστιες εισφορές», ενώ από τον μισθό του διευθυντή της παρακρατείτο μόλις το ¼ των δικών της.

Σ' αυτό το σημείο αρχίζω να αλλάζω εγώ μια γκάμα χρωμάτων.

Η σκέψη μου, έχοντας μπεί σε mode αυτοανάφλεξης, προσπαθεί να βάλει σε σειρά τι απ’ όλα με έχει σοκάρει περισσότερο:

• Το ότι μετά απο τόσα χρόνια απόλυτα χρεοκοπημένου κράτους και μετά απο πάμπολλες στερήσεις για τους περισσότερους πολίτες, το κράτος συνεχίζει να παρέχει -εις βάρος όλων μας- τέτοια προνόμια σε επίλεκτους πενηντάρηδες, οι οποίοι λαμβάνουν το στάτους ατόμου με ειδικές ανάγκες.
• Το ότι ένας πανέξυπνος και ικανός εργαζόμενος, θεωρεί ότι ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ένα παχυλό εφάπαξ (€150.000) και 35 χρόνια μηνιαίας σύνταξης μετά από το πολύ 30-32 έτη εργασίας, διότι «έχει πληρώσει μεγάλες εισφορές».
• Το ότι ένα ενεργό και μορφωμένο άτομο αισθάνεται ότι στα 50 του είναι «τελειωμένο».
• Τό ότι το άτομο αυτό πιστεύει ότι τα χρήματα που θα λάβει προέρχονται απο κάποια μυστηριώδη δεξαμενή χρημάτων και ουδεμία σχέση έχουν με όλα αυτά που έχουν συμβεί στην κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια.
• Το ότι θεωρεί άδικο και παράλογο το φόρο στα ακίνητα, αλλά αυτού του είδους τις παροχές τις κρίνει φυσιολογικές.
• Το ότι ένα άλλο άτομο με επιχειρηματική δραστηριότητα -που έχει προσφέρει δεκάδες ή και εκατοντάδες θέσεις εργασίας- και έχει πληρώσει ο ίδιος την αυτασφάλισή του, έχει να λαμβάνει μια ανύπαρκτη σύνταξη απο τον ΟΑΕΕ και μηδέν επί μηδέν ίσον μηδέν εφάπαξ!

Δεν κατάφερα να βάλω τίποτα απο τα παραπάνω σε σειρά, ούτε καν να τα επεξεργαστώ. Το μόνο που έγινε είναι να εξαφανιστεί δια μιας οποιαδήποτε αίσθηση κοινού τόπου και εγώ να αποχωρήσω βιαστικά για να μαζέψω το ένα παιδί μου, έχοντας στο πρόσωπο ένα χρώμα που έμοιαζε περισότερο με το μανδύα του Δαλάι Λάμα.

*Η Τίνα Κολλάρου-Τουπάι είναι επιχειρηματίας

[Αρσινόη]

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=32138

Μεταρρυθμίσεις και φιλελευθερισμος: ψόφιες λέξεις για ζωντανά αιτήματα

2/3/2014

Την εβδομάδα που μας πέρασε με εντυπωσίασε το ότι ένα από τα θέματα που συζητήθηκαν εκτενώς στα κοινωνικά δίκτυα, ανάμεσα στους αυτοπροσδιοριζόμενους ως φιλελεύθερους-μεταρρυθμιστές, ήταν η νέα διαφήμιση της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας Cosmote· αναφέρομαι σ’ αυτή με τον δήμαρχο. Ενοχλημένοι, οι περισσότεροι, επεσήμαναν τη σάτιρα στις μεταρρυθμίσεις, η οποία κορυφωνόταν με τον ψάλτη του χωριού να τις ζητά ως επωδό.

Οι διαφημίσεις παράγονται μ' έναν αποκλειστικό σκοπό: να πουλήσουν προϊόντα. Δεν φτιάχνουμε διαφημίσεις για να παράξουμε πολιτική ή τέχνη και για να καταφέρουμε να πουλήσουμε προϊόντα· αναπαράγουμε σύμβολα, σημεία, λέξεις που μάλιστα έχουν αυτονομηθεί από αυτό που σήμαιναν αρχικά, έχουν εμπεδωθεί καλά από τη δημόσια σφαιρα και μπορούν να επανανοηματοδοτηθούν σε πολλά και διαφορετικά context. Δηλαδή, στη διαφήμιση αναπαράγουμε στερεότυπα. Αυτή είναι η βασική αρχή.

Το γεγονός ότι λέξεις όπως «μεταρρυθμίσεις» και «φιλελευθερισμός» αναπαράγονται στερεοτυπικά και σ' ένα πλαίσιο σάτιρας, θα έπρεπε περισσότερο να προβληματίσει παρά να ενοχλήσει, γιατί σημαίνει ότι οι λέξεις αυτές έχουν πλέον φορτιστεί διαφορετικά και δεν δηλώνουν μόνο τη σημασία τους, αλλά δηλώνουν ταυτόχρονα και μια σειρά από άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, η χρήση της λέξης «μεταρρυθμίσεις» είναι ταυτισμένη πλέον με το μνημόνιο και σ' ένα πλαίσιο σάτιρας δηλώνει βέβαια την ανικανότητα να εφαρμοστούν, ένα διαρκές «Κύριε ελέησον». Το ίδιο ισχύει και για τη λέξη «φιλελευθερισμός». Πλέον, δεν σημαίνει μόνο μια συγκεκριμένη πολιτική θεωρία, αλλά έχει ταυτιστεί με επιτυχία από τους αντιπάλους του με μια σειρά από πολιτικές που έχουν χαρακτηριστεί «αντιλαϊκές» -με ό,τι αυτό σημαίνει-, «ελιτίστικες», ξένες προς την πολιτική παράδοση και την κουλτούρα της χώρας. Το αν αυτή η ταύτιση είναι δίκαιη ή άδικη δεν με ενδιαφέρει να το εξετάσω σ' αυτό το άρθρο, αλλά επισημαίνω ότι οι φορείς των συγκεκριμένων ιδεών και απόψεων φέρουν ένα σημαντικό μέρος της ευθύνης για το ότι τα συγκεκριμένα σημεία στη συλλογική αντίληψη δηλώνουν πλέον τέρατα.

Από την άλλη πλευρά όμως, ποιος διαφωνεί ότι στην Ελλάδα πρέπει ν' αλλάξουν πολλά -αν όχι όλα; Ποιος διαφωνεί με το ότι το ελληνικό κράτος είναι αυταρχικό και ότι δημιουργεί στους πολίτες περισσότερα προβλήματα απ’ όσα επιλύει; Ποιος διαφωνεί με την αντίληψη ότι το κράτος δεν μπορεί να επεμβαίνει στις προσωπικές επιλογές των ατόμων, να ελέγχει τη ζωή τους και το κρεβάτι τους; Ποιος διαφωνεί με το ότι οι πολίτες υπερφορολογούνται σε βαθμό που να ακυρώνεται κάθε μελλοντικό τους σχέδιο για την ατομική τους πρόοδο; Ποιος διαφωνεί με το ότι οι κρατικοί λειτουργοί δεν είναι δυνατόν να διορίζονται αποκλειστικώς από την κυβέρνηση, αλλά να επιλέγονται μέσα από ανοιχτές διαδικασίες στις οποίες θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής όλοι οι πολίτες;

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ενώ ελάχιστοι διαφωνούν με τα παραπάνω όπως είναι διατυπωμένα, οι λέξεις που τα σημαίνουν είναι τόσο απαξιωμένες που χρησιμοποιούνται στερεοτυπικά για να σατιρίσουν αδιέξοδα, ενώ οι χρήστες των λέξεων που είναι και φορείς των ιδεών που αυτές σημαίνουν, ευαγγελίζονται ότι είναι η διέξοδος.

Από την αρχή της κρίσης γράφω ότι δεν θα καταστεί ποτέ δυνατόν να την υπερβούμε όσο δεν αλλάξουμε τις λέξεις που χρησιμοποιούμε, τόσο για να την περιγράψουμε όσο και για να διατυπώσουμε «τι πρέπει να κάνουμε», κι αυτό γιατί οι λέξεις δημιουργούν συνείδηση και κουλτούρα. Την ίδια στιγμή, παρατηρώ ότι όσοι ισχυρίζονται ότι θέλουν ν' αλλάξουν τα πάντα αντί ν' αναζητούν νέες λέξεις, εμμένουν με θρησκευτική ευλάβεια σ' αυτές, τις αναπαράγουν ως θρησκευτικό ύμνο, με αποτέλεσμα βέβαια να περιθωριοποιούνται από την πλειοψηφία της κοινωνίας.

Οι λέξεις «μεταρρυθμίσεις» και «φιλελευθερισμός» έχουν πεθάνει οριστικά, την ίδια στιγμή που τα αιτήματα που δηλώνουν είναι πιο ζωντανά, καυτά και επείγοντα από ποτέ. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που με την εμφάνισή του «Το ποτάμι» έκανε «γκελ» σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Ο σάλος που δημιουργήθηκε δεν οφείλεται ούτε στην αναγνωρισιμότητα του Σταύρου Θεοδωράκη, ούτε σε κάποια επικοινωνιακή διαχείριση ή τρικ. Ήταν πολύ απλό: στο «ιδρυτικό» κείμενο για «Το ποτάμι» δεν συναντάς ούτε μια πεθαμένη λέξη, μόνο βλέπεις να πάλλονται από ζωντάνια τα αιτήματα που είναι αποδεκτά από ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, διατυπωμένα όμως διαφορετικά.

Κάποιες λέξεις πέθαναν οριστικά ενώ τα αιτήματά που εκφράζουν είναι πιο ζωντανά από ποτέ και η εμμονή στις πεθαμένες λέξεις θυμίζει μόνο μια παροιμία: «Το πολύ το Κύριε Ελέησον», όπως το αποτυπώνει σατιρικά μέχρι και η διαφήμιση, «ούτε ο Θεός δεν το θέλει», πόσο μάλλον οι πολίτες. Να το σκεφτούμε.

*Η Βίβιαν Ευθυμιοπούλου είναι σύμβουλος επικοινωνίας.

[iceman]

http://www.drassi.gr/index.php?id=6061&title=%CE%A4%CE%BF%20%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%20%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1

Το αλλιώτικο κόμμα

Του Στέφανου Μάνου

1. Χρειαζόμαστε να απαλλαγούμε από το «πελατειακό κράτος».

Πώς όμως; Ενα πρώτο πρακτικό μέτρο είναι να καταργήσουμε με μια μονοκοντυλιά όλους τους «υπέρ τρίτων φόρους». Οι υπέρ τρίτων φόροι είναι ακριβώς αυτό: υπέρ τρίτων, δηλαδή υπέρ των πελατών.

2. Χρειαζόμαστε καλύτερο σχολείο.

Πώς; Με καλύτερα μορφωμένους, καλύτερα μετρημένους και καλά πληρωμένους δασκάλους. Με αυτονομία του κάθε σχολείου και με αυτονομία του δασκάλου στη τάξη.

3. Χρειαζόμαστε να ζήσουμε σε καλύτερο περιβάλλον.

Πώς; Με το να αφήσουμε την Τοπική Αυτοδιοίκηση να αυτοδιοικηθεί. Να αποκτήσει τους δικούς της πόρους. Να πάψει να εξαρτάται από την κομματοκρατούμενη κεντρική διοίκηση. Αυτοδιοικούμενος δήμος που θα λογοδοτεί άμεσα στους δημότες.

4. Χρειαζόμαστε Δημόσια Διοίκηση πραγματικό στήριγμα της κοινωνίας.

Πώς; Με καλά καταρτισμένους, καλά μετρημένους και καλά πληρωμένους δημοσίους υπαλλήλους. Παρομοίως για τους δικαστές, τους ενστόλους και τους ιατρούς.

5. Χρειαζόμαστε οικονομία διεθνώς ανταγωνιστική.

Θα την αποκτήσουμε εφαρμόζοντας τα παραπάνω και καταργώντας όλες τις υπέρογκες συνταξιοδοτικές εισφορές. Με μία ελάχιστη σύνταξη για όλους τους Ελληνες (700 ευρώ) στα 67, χωρίς καθόλου εισφορές.

6. Το Σύνταγμα πρέπει να αναθεωρηθεί σε τουλάχιστον όσα σημεία παρεμποδίζει τα παραπάνω. Το αναθεωρημένο Σύνταγμα πρέπει να ενισχύει τον ανταγωνισμό, την αριστεία και την πολιτική σταθερότητα.

Αυτά, σε επικεφαλίδες, υποστηρίζω εδώ και χρόνια. Αυτά υποστήριξε η «Δράση». Ολα τα παραπάνω έχουν προφανώς συνέπειες που θίγουν τους «πελάτες» και πολλούς άλλους. Ολα τα παραπάνω προϋποθέτουν βαθιές νομοθετικές αλλαγές.

Η συμμετοχή μας στην Ευρώπη και στις διεθνείς αγορές προϋποθέτει μια Ελλάδα αξιόχρεη. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Ολα τα παραπάνω συντελούν στη μείωση της δημόσιας δαπάνης και συνεπώς επιτρέπουν τη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης. Λιγότερο και καλύτερο κράτος σημαίνει πράγματι λιγότερους φόρους.

[iceman]

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=33163

Η δημοκρατία και το τζαμί

Όταν ήμουν πρωτοετής φοιτητής στη Νομική, είχα την τύχη να παρακολουθώ μαθήματα Συνταγματικού δικαίου από τον Αρ. Μάνεση. Ξεκινώντας τη διδασκαλία, την πρώτη κιόλας μέρα, μας είχε θέσει ένα ερώτημα: «Αν η κυβέρνηση κάνει δημοψήφισμα επικαλούμενη έκτακτη κατάσταση, ζητώντας από το λαό να δεχτεί κατάργηση των ελευθεριών του για ένα διαστημα, ποιο ποσοστό θεωρείτε ότι χρειάζεται για να επικυρωθεί η αποφαση αυτή;». Ηταν βέβαια μια ερώτηση-παγίδα! Αρκετοί από τους πρωτοετείς είχαν πεί ότι αρκεί ένα 50 συν ένα τοις εκατό, κάποιοι άλλοι σκέφτηκαν ότι, επειδη μιλάμε για στέρηση ελευθεριών, ίσως απαιτείται ειδική, μεγαλύτερη πλειοψηφία. Η απάντηση του Μάνεση ήταν βέβαια σαφέστατη. «Δεν υπάρχει στη δημοκρατία καμία περίπτωση να αποφασισει οποιαδήποτε πλειοψηφία την κατάργηση της ελευθερίας και των δικαιωμάτων έστω και ενός πολίτη!» Γιατί στη δημοκρατία η πλειοψηφία διοικεί σεβόμενη την ελευθερία και τα δικαιώματα της μειοψηφίας. Αυτή είναι η ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος -όχι η δικτατορία της όποιας πλειοψηφίας!

Μου ερχόταν συχνά στο μυαλό αυτό το μάθημα την εποχή που ο Χριστόδουλος ζητούσε δημοψήφισμα για το θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Το δικαίωμα του άθεου, του εβραίου, του μουσουλμάνου, να κρατάει για τον εαυτό του τη θρησκευτική του πεποίθηση και να μην ενημερώνει σχετικά κρατικούς υπαλλήλους, αστυνομικούς και δικαστές, δεν απασχολούσε τη «Δεξιά του Κυρίου». Που θεωρούσε πως ήταν θέμα της πλειοψηφίας των χριστιανών ορθόδοξων το αν θα σεβαστούν το δικαίωμα των άλλων ή όχι!

Ξαναγίνεται επίκαιρη αυτή η συζήτηση, τώρα που στην προεκλογική εκστρατεία για τον δήμο Αθηναίων επικαλούνται κάποιοι τη «λαϊκή ψήφο» για ένα θέμα που έχει να κάνει με δικαιώματα μειοψηφιών. Αν στην Αθήνα ζουν χιλιάδες μουσουλμάνοι, που θέλουν να μπορούν να προσευχηθούν σε κάποιο χώρο, δεν μπορούμε να κάνουμε δημοψήφισμα για να ρωτήσουμε τους χριστιανούς ορθόδοξους αν θα επιτρέψουν στους άλλους να ασκήσουν το δικαίωμά τους. Εφόσον υπάρχει θρησκευτική ελευθερία, δε γίνεται οι οπαδοί της μιας θρησκείας να αποφασίζουν αν θα μπορούν να προσεύχονται στην εκκλησία τους οι οπαδοί της άλλης θρησκείας! Στον εικοστό πρώτο αιώνα, σε μια δημοκρατία, απλώς η Πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει την άσκηση του δικαιώματος αυτού και να την διευκολύνει.

Τα υπόλοιπα είναι απαράδεκτα! Δεν αρκεί να καυχιόμαστε ότι ζούμε «στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία». Χρειάζεται να αντιλαμβανόμαστε κιόλας ποια είναι η ουσία της δημοκρατίας.

*Ο Χάρης Γούλιος είναι επικοινωνιολόγος.

[iceman]

http://www.drassi.gr/index.php?id=6108&title=

"Συνταγματική αναθεώρηση: Ο κ. Σαμαράς θέλει να μας προστατεύσει από τον κ. Σαμαρά"

Δήλωση του Προέδρου της Δράσης Θόδωρου Σκυλακάκη

"Ο κ. Σαμαράς επέλεξε να παρουσιάσει προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος, στη μέση του προεκλογικού αγώνα, μετατρέποντας ένα θέμα που εκ της φύσεως του απαιτεί συναίνεση και ψύχραιμο διάλογο σε αντικείμενο εκλογικής αντιπαράθεσης. Το κύριο πρόβλημα των προτάσεων αυτών –κάποιες από τις οποίες, όπως είναι λογικό, έχουν και πραγματικό ενδιαφέρον- είναι η πλήρης αναντιστοιχία λόγων και έργων.
Για παράδειγμα:
· Μιλά ο κ. Σαμαράς για μείωση του αριθμού των βουλευτών, όταν αυτό μπορεί να το κάνει με απλό νόμο (από 300 σε 200) και το έχει ήδη υποσχεθεί από το 2010.
· Μιλά για συνταγματική θέσπιση μικρής κυβέρνησης και οι δικές του κυβερνήσεις, που είχε υποσχεθεί προεκλογικά να είναι ολιγομελείς, ξεπερνούν τα 40 μέλη.
· Μιλά για «αξιόπιστες εγγυήσεις διαφάνειας στα οικονομικά των κομμάτων» και κρύβει τα στοιχεία για τα δεκάδες εκατομμύρια νέα δανεικά κι αγύριστα που λαμβάνει από τις τράπεζες το δικό του κόμμα.
· Μιλά για ενίσχυση ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και έχει αναθέσει το σχετικό υπουργείο σε άνθρωπο ο οποίος εμφανίζεται από τον πρώην Γ.Γ. της κυβέρνησης κ. Μπαλτάκο να αναμιγνύεται στο έργο της Δικαιοσύνης.
· Μιλά για αποτελεσματική προστασία του πυρήνα του ατομικού δικαιώματος της ιδιοκτησίας και ακολουθεί μια πολιτική δημευτικής φορολόγησης των ακινήτων με πλασματικές αντικειμενικές αξίες και πλειστηριασμό των ακινήτων των φορολογουμένων με τιμή εκκίνησης ακόμα και στο 1/3 της αντικειμενικής αξίας.
Μιλά για πληρέστερη προστασία του περιβάλλοντος, αλλά και αντιμετώπιση «ακραίων καταστάσεων» σε βάρος της περιουσίας του Δημοσίου, και νομοθετεί την νομιμοποίηση αυθαιρέτων που έγιναν εις βάρος της περιουσίας του Δημοσίου ακόμα και πάνω στον αιγιαλό!
Θέλει δηλαδή να τροποποιηθεί το Σύνταγμα για να προστατευτούμε από έναν μελλοντικό πρωθυπουργό τύπου Σαμαρά. Δεν είναι κακή ιδέα. Ακόμα καλύτερη είναι όμως να αποδοκιμαστεί μαζικά από τον λαό η κυβέρνηση που ασκεί αυτές τις πολιτικές."

[iceman]

http://www.drassi.gr/index.php?id=6132&title=%CE%97%20%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7

Η πραγματική ανασυγκρότηση

07/06/2014 Του Στέφανου Μάνου

Η αναζήτηση στο Google της φράσης «ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς» εμφάνισε 186.000 αποτελέσματα. Για την «ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς» 37.100. Πέντε προς ένα.

Η σύγκριση ανταποκρίνεται στην αίσθηση που αποκομίζω παρακολουθώντας τον δημόσιο διάλογο. Οι περισσότεροι ασχολούνται με την Κεντροαριστερά. Σημαντικά λιγότεροι με την ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς.

Η συζήτηση περί της Κεντροαριστεράς (αλλά και της Κεντροδεξιάς), όπως γίνεται, δεν αφορά ιδέες, οράματα και πολιτικές αλλά πρόσωπα και κόμματα. Επιδιώκεται η ανασυγκρότηση για την κατάκτηση ή τη διατήρηση της εξουσίας και τίποτε άλλο. Ομως αυτό δεν θα λύσει ούτε τα ατομικά μας ούτε τα προβλήματα της Ελλάδας. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια της κρίσης χρειάστηκε να μάθουμε, κατά τρόπο βίαιο, να ζούμε με τις δυνάμεις μας. Χωρίς δανεικά. Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά ακολούθησαν την ίδια, ελάχιστα αποτελεσματική, πολιτική. Μολονότι οι πρώτοι χαρακτηρίζονταν κεντροαριστεροί και οι τελευταίοι κεντροδεξιοί. Γιατί μη αποτελεσματική; Διότι στόχος της πολιτικής είναι η ανάπτυξη, η δημιουργία πλούτου, η δυνατότητα απασχόλησης. Τίποτε από αυτά δεν επετεύχθη. Η δημοσιονομική ισορροπία, η ισορροπία του εμπορικού ισοζυγίου είναι απλώς δύο από πολλές προϋποθέσεις για την επίτευξη του στόχου.

Εχουμε κυβέρνηση που στηρίζεται σε ισχνή πλειοψηφία και, παρά το γεγονός ότι τη θεωρώ αναποτελεσματική, υποστηρίζω ότι η Βουλή πρέπει να εξαντλήσει την τετραετία. Κατά τη συζήτηση της συνταγματικής αναθεώρησης το 2006, είχα υποστηρίξει την αντιγραφή στο δικό μας Σύνταγμα των περί εκλογών διατάξεων του σουηδικού Συντάγματος. Οι Σουηδοί έχουν καθιερώσει έναν κύκλο τακτικών ανά τετραετία εκλογών που δεν αλλάζει. Αν στο ενδιάμεσο διάστημα μεσολαβήσουν έκτακτες εκλογές, ο τακτικός κύκλος διατηρείται. Αν ίσχυε εδώ το ίδιο, θα ζητούσε ο κ. Τσίπρας εκλογές τον Μάρτιο του 2015 γνωρίζοντας ότι θα γίνουν ξανά (οι τακτικές ανά τετραετία) εκλογές τον Ιούνιο του 2016; Παρόμοια θέση με τη δική μου είχε υποστηρίξει και ο Αλέκος Παπαδόπουλος.

Με την υπόθεση ότι η Βουλή θα διατηρηθεί μέχρι το 2016, τι θα έπρεπε να επιδιώξει η κυβέρνηση διαφορετικό από ό,τι μέχρι σήμερα;

• Την αναζήτηση και τοποθέτηση των πράγματι αξιότερων σε όλες τις κρίσιμες θέσεις της κρατικής μηχανής. Η κρατική μηχανή υπάρχει για να υπηρετεί τους πολίτες και όχι τα στελέχη της. Οι αξιότεροι μπορεί να μην είναι Ελληνες (όχι μόνο για το ποδόσφαιρο). Οσο πιο άξια είναι τα στελέχη της κρατικής μηχανής τόσο καλύτερες θα είναι οι προσφερόμενες υπηρεσίες.

• Τα δικαστήρια και οι δικαστές υπάρχουν για να επιλύουν διαφορές. Οι «παλαβές» καθυστερήσεις συνιστούν άρνηση απονομής της δικαιοσύνης. Ο βασικός τρόπος αντιμετώπισης των υπέρμετρων καθυστερήσεων είναι η σημαντική αύξηση του κόστους προσφυγής στη Δικαιοσύνη. Επίσης, ο «χαμένος» της δίκης πρέπει να επιβαρύνεται με όλα τα πραγματικά έξοδα. Διότι η προσφυγή σε δίκη στην Ελλάδα, όπως προσφυώς μου είπε φίλος δικηγόρος, ισοδυναμεί με τη χωρίς λεφτά απόκτηση λαχείου (χωρίς να χάσεις, μπορείς να κερδίσεις). Ταυτόχρονα, βέβαια, πρέπει να εξασφαλιστεί ότι και οι φτωχοί θα μπορούν να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη.

• Να απαλλαγεί από το «πελατειακό κράτος» με πρώτο πρακτικό μέτρο την κατάργηση, χωρίς αναβολές, όλων των «υπέρ τρίτων φόρων». Οι υπέρ τρίτων φόροι είναι ακριβώς αυτό: υπέρ τρίτων, δηλαδή υπέρ των πελατών.

• Να αναθέσει το υπουργείο Παιδείας στην κ. Αννα Διαμαντοπούλου με εντολή να εφαρμόσει στο σύνολό του και αμέσως τον νόμο που η ίδια εισηγήθηκε και με τεράστια πλειοψηφία ψήφισε η Βουλή.

• Να αφήσει την Τοπική Αυτοδιοίκηση να αυτοδιοικηθεί πραγματικά. Για να γίνει αυτό, πρέπει η Τοπική Αυτοδιοίκηση να αποκτήσει τη δυνατότητα να αντλεί τους πόρους της από τους δημότες και να πάψει να εξαρτάται από την κομματοκρατούμενη κεντρική διοίκηση. Παράλληλα, θα καταργηθούν όλοι οι φόροι στην ακίνητη περιουσία, μια και το κράτος θα πάψει να χρηματοδοτεί τους δήμους. Ο δήμος θα λογοδοτεί άμεσα στους δημότες και θα ελέγχεται άμεσα από αυτούς. Ο αυτοδιοικούμενος και αυτοχρηματοδοτούμενος δήμος θα συμβάλλει στην ανάπτυξη και στην απασχόληση διότι, αντί να διώχνει τις επενδύσεις (όπως σήμερα), θα προσπαθεί να τις προσελκύσει προκειμένου να μειώσει τις επιβαρύνσεις των δημοτών του.

• Να σεβαστεί ευλαβικά τα ατομικά δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των πολιτών. Να καταργήσει όλες τις διατάξεις που δίνουν στη διοίκηση υπέρμετρη ισχύ απέναντι στον πολίτη (συμβιβάσου διότι αλλιώς θα σε εξοντώσω). Αμεση αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών στην πραγματικότητα. Αμεση εκλογίκευση της φορολογίας στα καύσιμα θέρμανσης. Αμεση και πλήρης παρουσίαση της δραματικής πραγματικότητας του ασφαλιστικού συστήματος. Αμεση απλοποίηση των φορολογικών διατάξεων με στόχο τον επαναπατρισμό κεφαλαίων και τις ξένες επενδύσεις.

• Να αντικαταστήσει τον «εξυπνακίστικο» τρόπο επικοινωνίας με τον ελληνικό λαό με λόγο μεστό και ωμά αληθινό. Να εξηγεί σοβαρά και τίμια γιατί επιλέγει να κάνει ό,τι κάνει. Να σέβεται τους πολίτες για να μάθουν και αυτοί να σέβονται την Πολιτεία. Να εξηγεί και να στηρίζει τους

κανόνες της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού.

Κάνοντας αυτά και άλλα που δεν χωρούν σε ένα σύντομο άρθρο, θα ανασυγκροτηθεί η σημερινή πλειοψηφία, είτε βαφτίζεται Κεντροδεξιά είτε Κεντροαριστερά. Η Ελλάδα θα ωφεληθεί.

Για την επίτευξη του στόχου της ανάπτυξης, της δημιουργίας πλούτου και της δυνατότητας απασχόλησης, προϋπόθεση είναι -πέρα από τις επιταγές της τρόικας- να γίνει το μέλλον περισσότερο προβλέψιμο, να εμπεδωθεί αίσθημα ασφάλειας και να επιτευχθεί πολιτική σταθερότητα. Η κυβέρνηση πρέπει συνεχώς να επιδιώκει εθνική συνεννόηση. Ενεργός συνεννόηση χρειάζεται για τον εκλογικό νόμο, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τη Θράκη, τις δαπάνες για την άμυνα, για τους μετανάστες, για το χρέος. Και για πολλά άλλα.

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Καθημερινή