Περί προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού χώρου

[Αρσινόη]

http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4750816

 

Η συζήτηση για τον προοδευτικό χώρο

 

Του Αντύπα Καρίπογλου

 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

 

 

Μία από τις πολλές στρεβλώσεις που απαγορεύουν τη σοβαρή πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα είναι η σύγχυση των εννοιών. Αναρωτιόμαστε ποιο είναι το μέλλον του προοδευτικού χώρου και περιορίζουμε τη συζήτηση στο αριστερό μέρος του πολιτικού φάσματος, γιατί έχουμε ταυτίσει την Αριστερά με την πρόοδο (όπως και με την κοινωνική ευαισθησία, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη). Σήμερα, που βρίσκονται σε τεράστιο κίνδυνο όλα τα επιτεύγματα του παρελθόντος, ας επιστρέψουμε στους ορθούς ορισμούς των εννοιών, μια και για να δώσεις μια απάντηση το σημαντικότερο είναι να έχεις καταλάβει την ερώτηση.

Προοδευτικός είναι αυτός που επιζητεί την εξέλιξη, την αλλαγή προς το καλύτερο. Περισσότερη ελευθερία, περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη ευημερία. Συντηρητικός αυτός που δεν επιθυμεί την αλλαγή. Γιατί, λοιπόν, μιλώντας για τον προοδευτικό χώρο ασχολούμαστε με τις πολιτικές δυνάμεις που δίνουν λυσσαλέα μάχη για τη διατήρηση όλων όσα μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ;

Γνήσια προοδευτικοί άνθρωποι υπάρχουν σε όλο το πολιτικό φάσμα, από τους φιλελεύθερους που έμειναν στη ΝΔ μέχρι τη ΔΗΜΑΡ. Βαυκαλίζονται, όμως, αν πιστεύουν ότι θα εξυγιάνουν με την παρουσία τους τούς βαριά άρρωστους οργανισμούς που τους φιλοξενούν. Ο οργανισμός θα τους μεταδώσει την αρρώστια ή θα τους αποβάλει.

Το μέλλον του προοδευτικού χώρου βρίσκεται έξω από το σημερινό πολιτικό σύστημα. Και θα υπάρξει μόνον όταν οι προοδευτικοί αποφασίσουν να δράσουν από κοινού για να υπερασπιστούν την πρόοδο, πέρα από ιδεολογικές διαφορές, κοσμοθεωρίες και - πολύ περισσότερο - μωροφιλοδοξίες και ιδεοληψίες.

Τα τελευταία τρία χρόνια όσοι συμμερίζονται την ίδια αγωνία και αντιλαμβάνονται ότι μόνο με γενναίες αποφάσεις για δραματικές αλλαγές μπορούμε να σώσουμε ό,τι σώζεται και να ελπίζουμε σε καλύτερο μέλλον, επιδίδονται σ' έναν σουρεαλιστικό «μεταρρυθμιστικό τουρισμό». Περιηγούνται από κόμμα σε όμιλο προβληματισμού και από πρωτοβουλία σε κίνημα πολιτών, εκφράζοντας την εκτίμηση του ενός προς τον άλλον και συμφωνώντας στα ήδη συμφωνημένα. Η αγωνία είναι ειλικρινής, αλλά το αποτέλεσμα ίδιο με της αμεριμνησίας που επιδείξαμε τόσα χρόνια: δουλειά δεν γίνεται!

Υπεράσπιση με κάθε μέσο των δημοκρατικών θεσμών και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, προσπάθεια να μη διαρραγεί τελείως το, έστω λειψό, κοινωνικό μας συμβόλαιο, περικοπή όλου του περιττού κράτους προκειμένου να διασωθεί το αναγκαίο, αυτό που θα εγγυάται και θα επιβάλλει την εφαρμογή του νόμου, θα προστατεύει τη ζωή και την περιουσία των πολιτών και θα διασφαλίζει την πρόσβαση σε τροφή, υπηρεσίες Υγείας και εκπαίδευση των πιο αδύναμων, είναι το ελάχιστο πλαίσιο στο οποίο συμφωνούμε οι προοδευτικοί, όπως αλλιώς και αν αυτοπροσδιοριζόμαστε: φιλελεύθεροι της Δεξιάς και της Αριστεράς, μεταρρυθμιστές, κεντροαριστεροί, κεντρώοι ριζοσπάστες και δεν ξέρω 'γώ τι άλλο. Πλαίσιο ικανό και αναγκαίο για μια νέα πολιτική συμμαχία.

Η συζήτηση για τον προοδευτικό χώρο απλώς πρέπει επιτέλους να λήξει. Και να τον φτιάξουμε σήμερα. Γιατί αύριο το μόνο που θα μπορούμε να συζητήσουμε θα είναι το ποιος έφταιγε.

Ο Αντύπας Καρίπογλου είναι πρόεδρος της Δράσης

[Αρσινόη]

http://www.tanea.gr/...es/?aid=4749469

Εναν νέο πολιτικό φορέα επειγόντως

Της Λαμπρινής Ρόρη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 04 Σεπτεμβρίου 2012

Κεντροαριστερά είναι η μεγάλη ηττημένη των εκλογών. Οχι μόνο γιατί το ΠΑΣΟΚ εκλογικά κατέρρευσε, αλλά επίσης γιατί οι ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις έχουν υποστεί μεγάλο κατακερματισμό.

Και τα δύο στοιχεία υποδηλώνουν μια σοβαρή κρίση. Το ερώτημα που προκύπτει αυτόματα είναι αν και πώς μπορεί η Κεντροαριστερά να αποτελέσει εκ νέου ένα ευρύ, πλειοψηφικό ρεύμα, διατυπώνοντας μια σύγχρονη πρόταση με θετικό πρόσημο για τα μεσαία και τα λαϊκά στρώματα.

Οποιαδήποτε πρόταση για την ανασυγκρότηση του χώρου δεν μπορεί να μη λάβει υπόψη της ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό της κρίσης.

Οτι η παρούσα οργανωτική διάρθρωση της Κεντροαριστεράς φέρει ανθρώπινο δυναμικό και νοοτροπίες που σε μεγάλο βαθμό είναι μέρος του προβλήματος της οικονομικής κρίσης και της κρίσης του πολιτικού συστήματος.

Θα το πούμε εντελώς σχηματικά: το ΠΑΣΟΚ έχει ταυτιστεί με τον πελατειασμό και τη διαφθορά και η ΔΗΜΑΡ με την παλιάς κοπής σοσιαλδημοκρατία. Και οι δύο μαζί με έναν ξεπερασμένο για τις ανάγκες της χώρας κρατικισμό. Επιπλέον οι «βίαιες» προσαρμογές των πολιτικών των δύο κομμάτων προκειμένου να αντεπεξέλθουν στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης που σχετίζεται με την κρίση χρέους έχουν μεγιστοποιήσει την απόκλιση μεταξύ «λόγων και έργων», γεγονός που εντείνει την αναξιοπιστία τους στα μάτια του εκλογικού σώματος.

Φυσικά, για τη νεαρή ΔΗΜΑΡ, η οποία δεν βαρύνεται με τις ευθύνες κυβερνητικής διαχείρισης του παρελθόντος, η διαδικασία ωρίμασης είναι ραγδαία.

Μολαταύτα, αυτό έχει και την αντίστροφη ανάγνωση, ότι οι αναπόφευκτες πολιτικές παλινδρομήσεις της θα θολώνουν επί μακρόν το ιδεολογικό της στίγμα. Υπάρχει τόσος χρόνος και χώρος διαθέσιμος για ενδοσκόπηση και κακοφωνία στην προοδευτική παράταξη;

Η δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα που θα αγκαλιάσει όλες τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις από την Ανανεωτική Αριστερά μέχρι το φιλελεύθερο Κέντρο μπορεί να αποτελέσει την απάντηση στη σημερινή κρίση.

Μια νέα πολιτική πρόταση πρέπει να απαντήσει με θάρρος αλλά και σαφήνεια στο ποιος θα είναι ο ρόλος και το μέγεθος του Δημοσίου, πώς θα αποκατασταθεί η άδικη κατανομή των βαρών της δημοσιονομικής προσαρμογής, πώς θα ενταχθεί στην παραγωγική διαδικασία η νέα γενιά, πώς θα οικοδομηθεί εκ νέου το κοινωνικό κράτος και το κράτος δικαίου.

Το εγχείρημα μοιάζει δύσκολο, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο: δεν λείπουν οι ιδέες, ούτε τα πρόσωπα. Αρκεί οι υπάρχοντες οργανωτικοί φορείς - παλαιά και νέα κόμματα, κινήσεις πολιτών - να ξεπεράσουν τον εαυτό τους.

[Αρσινόη]

http://www.athensvoi...΄ΟκάλκοΟ

Ο νέος φιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός χώρος

11/5/2012

Τ. Αβραντίδης - Δ.Σκάλκος

Το κομματικό κράτος της μεταπολίτευσης καταρρέει κάτω από το δυσβάστακτο βάρος των προβλημάτων που το ίδιο δημιούργησε και συντήρησε. Μαζί του συμπαρασύρει τους «δημιουργούς του», το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Απονευρωμένα από κάθε ιδεολογική αναφορά και ξεκομμένα από τις κοινωνικές διεργασίες, τα κόμματα εξουσίας αποτέλεσαν γραφειοκρατικούς μηχανισμούς αναδιανομής του εθνικού πλούτου μέσω των πελατειακών δικτύων που συστηματικά ανέπτυξαν και διατήρησαν.

Στο μετεκλογικό περιβάλλον, κάθε προσπάθεια ανασύστασης του παλαιού κομματικού σκηνικού είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Ενδεχόμενες ευκαιριακές συμμαχίες, αλλαγές προσώπων ή συμβόλων δεν πρόκειται να έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα καθώς είναι ολοφάνερη η αναντιστοιχία τους με τις απαιτήσεις της νέας πραγματικότητας που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Δεν φτάνουν μόνο τα νέα υλικά για αναπαλαίωση του παλαιού κομματικού κτιρίου, οι καιροί απαιτούν το γκρέμισμά του και νέο φρέσκο οικοδόμημα.

Με πρόδηλη την αδυναμία των παλαιών κομμάτων εξουσίας να αναγεννηθούν, είναι βέβαιο ότι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί θα αναδειχθούν προκειμένου να καλύψουν το κενό αντιπροσώπευσης που δημιουργεί η αναπόφευκτη συρρίκνωση των άλλοτε κραταιών κυβερνητικών κομμάτων. Κάθε νέο ή παλιό κόμμα που φιλοδοξεί να καλύψει το κενό που δημιουργεί η κατάρρευση των κομμάτων εξουσίας δεν σηματοδοτεί απαραιτήτως και το καινούργιο που χρειάζεται ο τόπος. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν σοβαρή εναλλακτική πρόταση εξουσίας τα κόμματα της αριστεράς σε οποιαδήποτε εκδοχή της, διότι όλα αυτά τα χρόνια ήταν οι δορυφόροι των κομμάτων εξουσίας που με τις ιδέες, τις προτάσεις και τη στάση τους παρείχαν την ιδεολογική νομιμοποίηση στην αδιέξοδη κυβερνητική πολιτική του δικομματισμού.

Οι παλαιές διαχωριστικές γραμμές γύρω από τον άξονα «αριστεράς-δεξιάς» λειτουργούν παραπλανητικά, συσκοτίζουν και δεν επεξηγούν. Απέναντι στον ιδεολογικό χυλό που ισοπεδώνει και αποκρύπτει επιμέρους συμφέροντα και επιθυμίες και ενισχύει τα επικίνδυνα αριστεροδέξια άκρα οφείλουμε να αναδείξουμε τα χαρακτηριστικά του νέου περιβάλλοντος και ταυτόχρονα να εκφράσουμε με σαφήνεια τις κατευθύνσεις του νέου φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού χώρου:

• Ο φιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός χώρος είναι προοδευτικός. Αγκαλιάζει την κοινωνία των πολιτών, στηρίζει την ανεκτικότητα, τον πλουραλισμό και τον ειλικρινή διάλογο. Απορρίπτει τη συντηρητική εσωστρέφεια και τον φαντασιακό κοινοτισμό, όπου ανθούν η δημαγωγία, η συνωμοσιολογία και τα πολιτικά άκρα.
  
• Ο φιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός χώρος προσβλέπει στην Ευρώπη των ανοιχτών οριζόντων και επιλογών. Απορρίπτει απερίφραστα τον εθνικισμό που δηλητηριάζει τις σχέσεις των λαών και περιορίζει τις δυνατότητες ευημερίας των πολιτών κάθε χώρας.
  
• Ο φιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός χώρος επιθυμεί ένα ευέλικτο και αποτελεσματικό κράτος, το οποίο απελευθερώνει τη δημιουργικότητα των ατόμων προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας. Απορρίπτει τον χρεωκοπημένο κρατισμό που καταπνίγει κάθε πρωτοβουλία από την οποία δεν αποκομίζει ίδιον όφελος, απορρίπτει τη διεφθαρμένη γραφειοκρατία που καταστρέφει την επιχειρηματικότητα, αναπαράγει τη γραφειοκρατία και διαβρώνει τους θεσμούς.
  

Στις υπό διαμόρφωση νέες πολιτικές ισορροπίες ο φιλελεύθερος χώρος μπορεί και πρέπει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Οφείλει να συμβάλει στη δημιουργία ενός ευρύτατου μεταρρυθμιστικού μετώπου, το οποίο θα στηρίξει αποφασιστικά τους θεσμούς της ανοιχτής κοινωνίας και οικονομίας. Ο νέος φιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός χώρος περιλαμβάνει την παραδοσιακή φιλελεύθερη κεντροδεξιά, η οποία υποστήριξε το κράτος δικαίου και τις ανοιχτές αγορές στις δύσκολες περιόδους επικυριαρχίας του κρατισμού και του λαϊκισμού. Περιλαμβάνει τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία που αντιλαμβάνεται ότι ο νέος ρόλος του κράτους κανοναρχεί και δεν υποκαθιστά τις αγορές. Ακόμη, περιλαμβάνει τη ρεαλιστική και μεταρρυθμιστική πολιτική οικολογία που αναζητά νέες ισορροπίες στο θεσμικό περιβάλλον της χώρας. Απευθύνεται όμως και καλεί σε συμπαράταξη κάθε έλληνα πολίτη ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι το εγχείρημα της εθνικής ανάταξης απαιτεί ρήξεις με τις συμπεριφορές, τις αντιλήψεις, τα σύμβολα και τις κομματικές εκφράσεις του ξοφλημένου παρελθόντος.

[Αρσινόη]

http://www.mixcloud.com/AmagiRadio/1112012/

[Αρσινόη]

http://www.skai.gr/t...w/?showid=65417

επεισόδιο 31/1/2013 Χρήστος Γιανναράς

επεισόδιο 21/2/2013 Αδαμάντιος Πεπελάσης

[Αρσινόη]

Από ποιούς πρέπει να χρηματοδοτούνται τα κόμματα στην Ελλάδα;

Nα γνωρίζουμε τους χρηματοδότες;

Tι αλλάζει στο πολιτικό χρήμα με το νέο προσχέδιο νόμου;

Έχουν περισσότερη δύναμη τα ΜΜΕ ή οι πολιτικοί στην Ελλάδα;

Ποιόν εμπιστευόμαστε περισσότερο, τη Βουλή, την Κυβέρνηση, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή τα Δικαστήρια;

Αυτά κι άλλα ερωτήματα απαντούν στη Βίκυ Φλέσσα ο Γιώργος Γεραπετρίτης κι ο Άγγελος Συρίγος.

http://www.ert.gr/we...s)#.UT1JrBwvmDo

http://www.ert.gr/we...s)#.UT1J-xwvmDo

Πρέπει να αναθεωρηθεί και πάλι το Σύνταγμα κι αν ναι, γιατί;

Να διώκονται από την τακτική Δικαιοσύνη οι υπουργοί;

Να καταργηθεί η βουλευτική ασυλία;

Να γίνονται δημοψηφίσματα με λαϊκή πρωτοβουλία;

Να εκλέγεται απευθείας από το λαό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Γιατί είναι τόσο χρονοβόρα κι άρα αναποτελεσματική η απονομή δικαιοσύνης;

Αυτά κι άλλα ερωτήματα απαντούν στη Βίκυ Φλέσσα ο Νίκος Αλιβιζάτος κι ο Γιάννης Καράκωστας.

http://www.ert.gr/we...13#.UT1NaRwvmDo

[sjjggst]

Αν και η Φλέσσα είναι σπαστική, τα θέματα είναι πολύ ενδιαφέροντα.

Και για να πάω την κουβέντα για το Σύνταγμα λίγο πιο μακρυά, να πω πως στο δημοψήφισμα για το Πολιτειακό εγώ ήμουν αγέννητος (δεν φαντάζομαι κάποιος από εσάς να...ψήφισε), ο πατέρας μου στρατιώτης και η μάνα μου ακόμα μαθήτρια. Ψήφισαν οι παππούδες μου.

Τα παιδιά μου λοιπόν ζουν και μεγαλώνουν σήμερα με ένα Σύνταγμα τα θεμελιώδη άρθρα του οποίου ψήφισε ο...προπάππους τους!

Προφανώς λοπόν θεωρώ πως το Σύνταγμα πρέπει να αναθεωρείται (αλοίμονο!) αλλά και το ίδιο το Πολίτευμα της χώρας πρέπει να τίθεται σε δημοψήφισμα, ίσως και ανά 2 δεκαετίες, ώστε κάθε γενιά που έρχεται να έχει το δικαίωμα της επλογής (και να αναλαμβάνει και την ανάλογη ευθύνη βέβαια...).

ΥΓ. Βεντέττα, μη μας γεμίσεις με κείμενα από το Ριζοσπάστη, please.

[hemoglobin]

http://www.athensvoi...#911;Ο

Ο νέος φιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός χώρος

11/5/2012

Τ. Αβραντίδης - Δ.Σκάλκος

Το κομματικό κράτος της μεταπολίτευσης καταρρέει κάτω από το δυσβάστακτο βάρος των προβλημάτων που το ίδιο δημιούργησε και συντήρησε. Μαζί του συμπαρασύρει τους «δημιουργούς του», το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Απονευρωμένα από κάθε ιδεολογική αναφορά και ξεκομμένα από τις κοινωνικές διεργασίες, τα κόμματα εξουσίας αποτέλεσαν γραφειοκρατικούς μηχανισμούς αναδιανομής του εθνικού πλούτου μέσω των πελατειακών δικτύων που συστηματικά ανέπτυξαν και διατήρησαν.

Στο μετεκλογικό περιβάλλον, κάθε προσπάθεια ανασύστασης του παλαιού κομματικού σκηνικού είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Ενδεχόμενες ευκαιριακές συμμαχίες, αλλαγές προσώπων ή συμβόλων δεν πρόκειται να έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα καθώς είναι ολοφάνερη η αναντιστοιχία τους με τις απαιτήσεις της νέας πραγματικότητας που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Δεν φτάνουν μόνο τα νέα υλικά για αναπαλαίωση του παλαιού κομματικού κτιρίου, οι καιροί απαιτούν το γκρέμισμά του και νέο φρέσκο οικοδόμημα.

Με πρόδηλη την αδυναμία των παλαιών κομμάτων εξουσίας να αναγεννηθούν, είναι βέβαιο ότι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί θα αναδειχθούν προκειμένου να καλύψουν το κενό αντιπροσώπευσης που δημιουργεί η αναπόφευκτη συρρίκνωση των άλλοτε κραταιών κυβερνητικών κομμάτων. Κάθε νέο ή παλιό κόμμα που φιλοδοξεί να καλύψει το κενό που δημιουργεί η κατάρρευση των κομμάτων εξουσίας δεν σηματοδοτεί απαραιτήτως και το καινούργιο που χρειάζεται ο τόπος. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν σοβαρή εναλλακτική πρόταση εξουσίας τα κόμματα της αριστεράς σε οποιαδήποτε εκδοχή της, διότι όλα αυτά τα χρόνια ήταν οι δορυφόροι των κομμάτων εξουσίας που με τις ιδέες, τις προτάσεις και τη στάση τους παρείχαν την ιδεολογική νομιμοποίηση στην αδιέξοδη κυβερνητική πολιτική του δικομματισμού.

Οι παλαιές διαχωριστικές γραμμές γύρω από τον άξονα «αριστεράς-δεξιάς» λειτουργούν παραπλανητικά, συσκοτίζουν και δεν επεξηγούν. Απέναντι στον ιδεολογικό χυλό που ισοπεδώνει και αποκρύπτει επιμέρους συμφέροντα και επιθυμίες και ενισχύει τα επικίνδυνα αριστεροδέξια άκρα οφείλουμε να αναδείξουμε τα χαρακτηριστικά του νέου περιβάλλοντος και ταυτόχρονα να εκφράσουμε με σαφήνεια τις κατευθύνσεις του νέου φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού χώρου:

• Ο φιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός χώρος είναι προοδευτικός. Αγκαλιάζει την κοινωνία των πολιτών, στηρίζει την ανεκτικότητα, τον πλουραλισμό και τον ειλικρινή διάλογο. Απορρίπτει τη συντηρητική εσωστρέφεια και τον φαντασιακό κοινοτισμό, όπου ανθούν η δημαγωγία, η συνωμοσιολογία και τα πολιτικά άκρα.
  
• Ο φιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός χώρος προσβλέπει στην Ευρώπη των ανοιχτών οριζόντων και επιλογών. Απορρίπτει απερίφραστα τον εθνικισμό που δηλητηριάζει τις σχέσεις των λαών και περιορίζει τις δυνατότητες ευημερίας των πολιτών κάθε χώρας.
  
• Ο φιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός χώρος επιθυμεί ένα ευέλικτο και αποτελεσματικό κράτος, το οποίο απελευθερώνει τη δημιουργικότητα των ατόμων προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας. Απορρίπτει τον χρεωκοπημένο κρατισμό που καταπνίγει κάθε πρωτοβουλία από την οποία δεν αποκομίζει ίδιον όφελος, απορρίπτει τη διεφθαρμένη γραφειοκρατία που καταστρέφει την επιχειρηματικότητα, αναπαράγει τη γραφειοκρατία και διαβρώνει τους θεσμούς.
  

Στις υπό διαμόρφωση νέες πολιτικές ισορροπίες ο φιλελεύθερος χώρος μπορεί και πρέπει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Οφείλει να συμβάλει στη δημιουργία ενός ευρύτατου μεταρρυθμιστικού μετώπου, το οποίο θα στηρίξει αποφασιστικά τους θεσμούς της ανοιχτής κοινωνίας και οικονομίας. Ο νέος φιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός χώρος περιλαμβάνει την παραδοσιακή φιλελεύθερη κεντροδεξιά, η οποία υποστήριξε το κράτος δικαίου και τις ανοιχτές αγορές στις δύσκολες περιόδους επικυριαρχίας του κρατισμού και του λαϊκισμού. Περιλαμβάνει τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία που αντιλαμβάνεται ότι ο νέος ρόλος του κράτους κανοναρχεί και δεν υποκαθιστά τις αγορές. Ακόμη, περιλαμβάνει τη ρεαλιστική και μεταρρυθμιστική πολιτική οικολογία που αναζητά νέες ισορροπίες στο θεσμικό περιβάλλον της χώρας. Απευθύνεται όμως και καλεί σε συμπαράταξη κάθε έλληνα πολίτη ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι το εγχείρημα της εθνικής ανάταξης απαιτεί ρήξεις με τις συμπεριφορές, τις αντιλήψεις, τα σύμβολα και τις κομματικές εκφράσεις του ξοφλημένου παρελθόντος.

Δεν ξέρω τι σου λένε εκείνοι τους οποίους συναναστρέφεσαι, αλλά ο νεοφιλελευθερισμός μόνο προοδευτικός δεν είναι. Μιλάμε για τη νέα και απόλυτη έννοια του φασισμού.

Μη συγχέεις τις έννοιες, γιατί προκαλείς σύγχυση στον κόσμο και ακόμα περισσότερο στον εαυτό σου.....

Αντί να αναδημοσιεύεις ό,τι μπαρούφα βρεις, ασχολήσου λίγο να διαβάσεις και να συγκρίνεις (αν μπορείς) ιστορικές καταστάσεις. Για καλό σου στο λέω...

[lellos]

Kεν Λόουτς: «Για να τιμήσουμε τη Θάτσερ, ας ιδιωτικοποιήσουμε την κηδεία της»

Η δήλωση του Κεν Λόουτς για τον θάνατο της Μάργκαρετ Θάτσερ (όπως την μεταδίδει ο Guardianστο live blog του για το θέμα):

«Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν η πιο διχαστική και καταστροφική πρωθυπουργός της σύγχρονης εποχής. Μαζική ανεργία, κλεισμένα εργοστάσια, κατεστραμμένες κοινότητες, αυτή είναι η κληρονομία της. Ήταν μια μαχήτρια και ο εχθρός της ήταν η βρετανική εργατική τάξη.

Στις νίκες της αυτές την βοήθησαν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί ηγέτες του Εργατικού Κόμματος και πολλών Συνδικάτων. Η σημερινή άθλια κατάσταση οφείλεται στις πολιτικές που αυτή άρχισε. Το βηματισμό της τον ακολούθησαν κι άλλοι πρωθυπουργοί, με πρώτο τον Τόνι Μπλερ. Εκείνη ήταν ο οργανοπαίχτης κι αυτός ήταν η μαϊμού που χόρευε.

Θυμηθείτε τότε που αποκαλούσε τον Μαντέλα τρομοκράτη κι έπινε το τσάι της με τον βασανιστή και δολοφόνο Πινοτσέτ.

Πώς να την τιμήσουμε, όπως της αξίζει; Να ιδιωτικοποιήσουμε την κηδεία της. Να την βγάλουμε σε δημοπρασία και να την αναθέσουμε στo φθηνότερο μειοδότη. Αυτό θα ήθελε και η ίδια».

Στα αγγλικά:

This is from the film director Ken Loach:

Margaret Thatcher was the most divisive and destructive Prime Minister of modern times. Mass Unemployment, factory closures, communities destroyed – this is her legacy. She was a fighter and her enemy was the British working class. Her victories were aided by the politically corrupt leaders of the Labour Party and of many Trades Unions. It is because of policies begun by her that we are in this mess today. Other prime ministers have followed her path, notably Tony Blair. She was the organ grinder, he was the monkey. Remember she called Mandela a terrorist and took tea with the torturer and murderer Pinochet. How should we honour her? Let’s privatise her funeral. Put it out to competitive tender and accept the cheapest bid. It’s what she would have wanted

Και ένα βίντεο όπου ο σκηνοθέτης εξηγεί γιατί δεν θα έβλεπε την ταινία για τη Θάτσερ που βγήκε το 2011

http://www.dailymoti...cher_shortfilms

http://left.gr/news/...-tin-kideia-tis

[Αρσινόη]

@ hemoglobin, lellos etc

"Το να βρίζεις τη Θάτσερ νομίζοντας πως όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι νεοφιλελευθερισμός, είναι σαν να βρίζεις τον Λούις Άρμστρονγκ νομίζοντας πως το "χρυσό σαξόφωνο" του Γιώργου Κατσαρού είναι τζαζ."

Χρήστος Χωμενίδης*

*εγγονός τού http://el.wikipedia....39;Ξœ)

kisses

[lellos]

Poverty and inequality

Poverty went up under Thatcher, according to these figures from the Institute for Fiscal Studies. In 1979, 13.4% of the population lived below 60% of median incomes before housing costs. By 1990, it had gone up to 22.2%, or 12.2m people, with huge rises in the mid-1980s.

With it came a huge rise in inequality. This shows the gini coefficient, which is the most common method of measuring inequality. Under gini, a score of one would be a completely unequal society; zero would be completely equal. Britain's gini score went up from 0.253 to 0.339 by the time Thatcher resigned.

http://www.guardian.co.uk/politics/datablog/2013/apr/08/britain-changed-margaret-thatcher-charts

[lellos]

Όσο για το γίγαντα Χωμενίδη (εγγονό) εχεί πει και άλλα ωραία (προοδευτικά και μεταρρυθμιστικά πάντα...) :

http://img3.imageshack.us/img3/605/33072068.jpg

Μιλάμε για πνευματικό άνθρωπο ολκής, όχι παίξε γέλασε. Εφάμιλλο του χώρου που τον επικαλείται.

Είναι αυτό που λέμε να τρίζουν τα κόκαλα του παππού.

Cheers darlin'

[iceman]

http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231251344#ref=newsroombox

Ο ευρωβουλευτής Θ.Σκυλακάκης, νέος πρόεδρος της Δράσης

Νέο πρόεδρο εξέλεξε η Κεντρική Επιτροπή της Δράσης. Πρόκειται για τον ευρωβουλευτή Θεόδωρο Σκυλακάκη, ο οποίος συγκέντρωσε 70 ψήφους, έναντι 22 της Αντιγόνης Λυμπεράκη και 8 του Αλέξανδρου Φιλιππίδη.

Αντιπρόεδροι εξελέγησαν οι Αντιγόνη Λυμπεράκη, Τάσος Αβραντίνης και Στρατής Μούγερ, ενώ στη θέση της γγ εξελέγη η Μελίνα Δασκαλάκη.

Μετά το πέρας των διαδικασιών, ο κ. Σκυλακάκης δήλωσε: «Η Δράση είναι ένας πολιτικός σχηματισμός με εξαιρετική ποιότητα ανθρώπων και μεγάλη δύναμη ιδεών.
» [...] Χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, λιγότερους φόρους και μικρότερο κράτος. Λιγότερο κομματισμό, χρειαζόμαστε πολίτες, όχι πελάτες. Χρειαζόμαστε ένα κράτος που θα στηρίζει κοινωνικά αυτούς που βρίσκονται σε απόγνωση και όχι τις κάθε είδους συντεχνίες.»
Η Αντιγόνη Λυμπεράκη δήλωσε: «Εγώ προέρχομαι από την Αριστερά αλλά δεν κατευθύνομαι προς τη Δεξιά. Το πολιτικό Κέντρο δεν είναι κέντρο διερχομένων. Μπορεί, όμως, να γίνει αφετηρία εξελίξεων. Η Δράση είναι δύναμη χειραφέτησης και συγκροτεί μέτωπο απέναντι στο κατεστημένο πελατειακό πολιτικό σύστημα. Είναι δύναμη αισιοδοξίας και αξιοπρέπειας. Είναι δύναμη επιστροφής στην πολιτική.»
Ο Τάσος Αβραντίνης έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Η Δράση εκφράζει όλους τους Έλληνες που σήμερα δεν εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο. Τους ανέργους και τους μη κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Η Δράση θα συνεχίσει την προσπάθεια για τη δημιουργία ενός μεγάλου μεταρρυθμιστικού μετώπου, το οποίο θα αντιπαρατεθεί στις δυνάμεις του πελατειακού φάσματος και των επικίνδυνων άκρων.»
Ο Στρατής Μούγερ δήλωσε: «Τελείωσε μια εσωτερική διαδικασία και ξεκίνησε μια νέα αρχή στην προσέγγιση όλων των Ελλήνων οι οποίοι στηρίζονται στις δυνάμεις τους και θέλουν να αλλάξουν το πολιτικό σύστημα. Συνεχίζουμε την προσπάθεια διεύρυνσης και σύνθεσης των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, πιστοί στις αρχές και το ήθος που πρεσβεύουμε.»

[hemoglobin]

Δε νομίζω ότι κάποιο από αυτά τα κομματικά αποστήματα ενδιαφέρει το λαό αυτή τη στιγμή...

Εάν τώρρα αυτά αφορούν >1% του πληθυσμού.... Οκ, ο καθένας έχει το δικαίωμα στις μικρές προσωπικές διαστροφές.

[iceman]

και ομως αφορουν αρκετο ποσοστο του πληθυσμου.....

εσυ προφανως δεν εισαι αναμεσα τους οποτε γιατι δεν πας να παιξεις με τους κομματικους σχηματισμους που σε αφορουν?

[lellos]

Μα τι λέτε τώρα; Ο άνθρωπος είναι τριμμένος, έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι, ένας γνήσιος self-made man. Έχει πολλά να δώσει στο δοκιμαζόμενο λαό, ας μην είμαστε δογματικοί. Το βιογραφικό του μιλάει από μόνο του. Τεφαρίκι πράμα.

Θεόδωρος Σκυλακάκης (πολιτικός) Η ζωή του

Γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι εγγονός του στρατιωτικού Θεόδωρου Σκυλακάκη.

Το 1981 αποφοίτησε με άριστα από το Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο (MBA) από το City University του Λονδίνου και δίπλωμα από την British Market Research Society στην Έρευνα Αγοράς. Από το 1983 έως το 1985 υπηρέτησε τη στρατιωτική του Θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό.

Έχει εργαστεί στο χώρο της διαφήμισης και της επικοινωνίας από το 1985 και ιδρύσει 2 εταιρείες στο χώρο της επικοινωνίας (1994 και 2000).

Έχει συγγράψει το βιβλίο «Στο Όνομα της Μακεδονίας» (1995) και έχει πλούσια αρθρογραφία στον ελληνικό και ξένο τύπο.

Είναι παντρεμένος με τη δικηγόρο Ελένη Παπαπάνου, με την οποία έχουν δύο κόρες, τη Μαριάννα και την Ειρήνη.

Πολιτική διαδρομή

Ήταν μέλος της ΟΝΝΕΔ από το 1976 και διετέλεσε Υπεύθυνος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ του Οικονομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών (1978-1980) και εκπρόσωπος της παράταξης στο Δ.Σ. της Σχολής. Από το 1986 έως το 1989 υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης του «Κέντρου Πολιτικής Έρευνας και Επικοινωνίας» (ΚΠΕΕ). Υπήρξε υπεύθυνος της διαφημιστικής εκστρατείας της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 1989 (Ιούνιος) και υπεύθυνος Πολιτικού Σχεδιασμού της Επιτροπής Εκλογών της Νέας Δημοκρατίας, από κοινού με τους Κ. Χατζηδάκη και Δ. Κατσούδα στις εκλογές του 1989 (Νοέμβριος) και 1990 (Απρίλιος), ενώ και υπεύθυνος Πολιτικού Σχεδιασμού της Επιτροπής Εκλογών της Νέας Δημοκρατίας και το 1993.

Το 1989 υπηρέτησε ως Σύμβουλος του Πρωθυπουργού Τζανή Τζαννετάκη και από το 1989 ως το 1990 ως Σύμβουλος του Υπουργού Εθνικής Αμύνης. Από το 1990 ως το 1993 διετέλεσε Σύμβουλος του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Προϊστάμενος του Γραφείου Σχεδιασμού & Επικοινωνίας του Πρωθυπουργού. Το 1997 ως το 1998 υπήρξε μέλος της Γραμματείας Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας. Στις Εθνικές Εκλογές του 2000 ήταν Υποψήφιος Βουλευτής στην Β' Αθηνών.

Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων, εξελέγη με τον Συνδυασμό «Αθήνα Αύριο» με επικεφαλής την Ντόρα Μπακογιάννη και Υπεύθυνος Συντονισμού της Προετοιμασίας του Προγράμματος του Συνδυασμού. Από το 2003 ως το 2006 διετέλεσε Αναπληρωτής Δήμαρχος Δήμαρχος Αθηναίων, Αντιδήμαρχος Οικονομικών, Αντιδήμαρχος Δημοτικής Αστυνομίας, Πρόεδρος της Δημαρχιακής Επιτροπής και Υπεύθυνος Αντιδήμαρχος του Προγράμματος «Πρόσοψη» του Δήμου Αθηναίων. Την περίοδο 2003-2004, ήταν Υπεύθυνος για την Προετοιμασίας του Δήμου Αθηναίων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στη διάρκεια των οποίων είχε ορισθεί Αναπληρωτής City Manager. Κατά την διάρκεια της θητείας του στον Δήμο Αθηναίων διετέλεσε Πρόεδρος του Οργανισμού Τουριστικής και Οικονομικής Ανάπτυξης Αθηνών την περίοδο 2005-2006 και Πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής για Θέματα Διανοητικής Ιδιοκτησίας στην Ελλάδα.

Υπήρξε Γενικός Γραμματέας του κόμματος «Οι Φιλελεύθεροι» (1999), Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής του «Κέντρου Ερευνών και Προβληματισμού Ε21» (1994-2001) και μέλος του Δ.Σ. της ΕΡΤ (1992-1993) και της Ασφαλιστικής Εταιρίας ΑΣΤΗΡ (1989-1993).

Στις 21 Σεπτεμβρίου 2010 διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία, διότι εξέφρασε την αντίθεσή του στην επίσημη γραμμή του κόμματος αναφορικά με το Μνημόνιο^[2]. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του κόμματος Δημοκρατική Συμμαχία, από την οποία αποχώρησε στις 21 Μαΐου 2012, διαφωνώντας με την εκλογική συνεργασία του κόμματος με τη Νέα Δημοκρατία^[3].

Τον Νοέμβριο του 2012 προσχώρησε στο κόμμα της Δράσης^[4].

Την 1 Ιουνίου 2013, εξελέγη 3ος πρόεδρος της Δράσης, με 70 ψήφους, διαδεχόμενος τον Αντύπα Καρίπογλου.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82_%28%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%29

[lellos]

Υπάρχει και κάτι που ίσως συνοψίζει καλύτερα κάποια πράγματα:

Αλλά το να δυσφορεί με την πολιτική προπαγάνδα το άτομο που έχει στήσει το τόπικ "περί προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού χώρου", με άρθρα των Καρίπογλου, Αβραντίδη και Σκάλκου και αναρτήσεις που διαφημίζουν τη Δράση, καθώς και επίκληση του γίγαντα χυδαιολόγου και σφουγγοκωλάριου Χωμενίδη (εγγονού) για να ξεπλύνει τη... Θάτσερ, ε αυτό είναι πραγματικά ξεκαρδιστικό, και εκτός από πηγαία κωμική φλέβα (την οποία αναδεικνύει έτι περαιτέρω το ύφος "όου ντάρλιν" και κάποια αγγλικά ατάκτως ερριμμένα) φανερώνει αν μη τι άλλο υψηλό βαθμό αυτεπίγνωσης. Στοιχεία που άλλωστε χαρακτηρίζουν γενικότερα τον λεγόμενο "προοδευτικό, μεταρρυθμιστικό χώρο".

[Αρσινόη]

http://aristosd.word...ΞΉ-Ξ·-ΟΟΞ½Ξ/

Η φυγή και η φωνή

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 16 Ιουνίου 2013

Μια μεγάλη παθογένεια της κοινωνίας της Μεταπολίτευσης ήταν ότι διαλέγαμε ιδιωτικές λύσεις, ενώ πληρώναμε και για τις δημόσιες. Η ελίτ έστελνε τα παιδιά σε ιδιωτικά σχολεία και σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, και η πλειονότητα των μεσαίων στρωμάτων, που δεν μπορούσε να πληρώσει τέτοια ποσά, τα έστελνε σε φροντιστήρια. Η ελίτ έμπαινε στα ιδιωτικά νοσοκομεία, και τα μεσοστρώματα έδιναν «φακελάκι» στα δημόσια, γιατί δεν άντεχαν την αναμονή και την αδιαφορία. Αυτά συνέβαιναν, ενώ τα ποσά που πλήρωνε το κράτος για παιδεία και υγεία ήταν συγκρίσιμα με των ευρωπαϊκών χωρών που έχουν καλά δημόσια συστήματα. Οι διαμαρτυρίες για την κατάσταση αυτή ήταν υποτονικές, και επομένως, οι πολιτικοί δεν ένιωθαν την πίεση να αλλάξουν τα πράγματα. Δεν υπήρχε κανένα κίνητρο για βελτίωση σε μεγάλα τμήματα του Δημοσίου και καμιά κύρωση για την κακή ποιότητα των υπηρεσιών.

Τέτοιες καταστάσεις είχε περιγράψει ο A.O. Hirschman στο βιβλίο «Φυγή, φωνή και αφοσίωση» (η ελληνική μετάφραση εδώ). Οι χρήστες κάθε υπηρεσίας έχουν, σχηματικά, δύο τρόπους να αντιδράσουν όταν οι υπηρεσίες ενός οργανισμού δεν τους ικανοποιούν: είτε να φύγουν και να βρουν άλλον πάροχο (φυγή) είτε να διαμαρτυρηθούν και να ενεργήσουν ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση (φωνή). Οταν οι χρήστες επιλέγουν τη φυγή, κι εφόσον η διοίκηση του οργανισμού ζημιώνεται από αυτήν, τότε πιθανότατα θα επιδιώξει να τους πείσει να επανέλθουν, βελτιώνοντας την ποιότητα των υπηρεσιών. Αυτό ισχύει συνήθως (όχι πάντα) στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, όταν λειτουργεί ο ανταγωνισμός. Η φυγή γίνεται ερέθισμα για να αντιστραφεί η παρακμή, αν βέβαια υπάρχουν ο χρόνος, οι πόροι και οι ικανότητες για βελτιώσεις.

Υπάρχουν όμως οργανισμοί όπου η φυγή δρα αντίστροφα. Οταν η διοίκηση του οργανισμού δεν έχει κυρώσεις από το γεγονός ότι μερικοί χρήστες φεύγουν, τότε ίσως και να το προτιμάει, αντί να τους έχει μέσα στα πόδια της να διαμαρτύρονται. Συνήθως δε, οι χρήστες που φεύγουν πρώτοι είναι αυτοί που νοιάζονται περισσότερο για την ποιότητα, δηλαδή αυτοί που αν έμεναν θα πίεζαν περισσότερο για αλλαγές.

Στην Ελλάδα, η φυγή των μεσαίων στρωμάτων από τις υπηρεσίες του κράτους υπήρξε πρωτοφανής για τα δεδομένα ευρωπαϊκής χώρας. Αυτό μαρτυρεί το πολύ μεγάλο ποσοστό ιδιωτικών δαπανών για παιδεία και υγεία, αλλά και το γεγονός ότι ανεχόμασταν κακό σιδηρόδρομο, κακά λεωφορεία κ.ά. Γιατί, άραγε; Για τη φυγή των ελίτ η εξήγηση είναι απλή. Οι μεν πολύ πλούσιοι επιλέγουν τις ακριβές ιδιωτικές υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο. Η δε πολιτική ελίτ, βαθύτατα υποκριτική με την ανοχή των ψηφοφόρων, δεν δίσταζε να γεννά στα ιδιωτικά μαιευτήρια, να στέλνει τα παιδιά της στα διεθνή σχολεία του ιδιωτικού τομέα και μετά στα ξένα πανεπιστήμια, την ίδια στιγμή που υπερασπιζόταν το άθλιο στάτους κβο της «δημόσιας δωρεάν» υγείας και παιδείας.

Αλλά για τους μεσοαστούς και τους μικροαστούς, που δεν τους περίσσευαν τα χρήματα, δεν εξηγείται εύκολα η επιλογή να πληρώνουν αντί να προσπαθούν να βελτιώσουν το δωρεάν ή το επιδοτούμενο. Πώς ανέχονταν να πρέπει να παίρνουν το αυτοκίνητο για μικρές διαδρομές στην πόλη, να πρέπει να πληρώνουν φροντιστήρια για να μπουν τα παιδιά στο πανεπιστήμιο, και μετά να καταλήγουν σε σχολές με καθηγητές-τουρίστες;

Η απάντηση είναι ότι εξωθήθηκαν στη φυγή γιατί είχαν ακυρωθεί οι μηχανισμοί της φωνής. Αν οι γονείς σε κάποιο σχολείο αποφάσιζαν να ασχοληθούν για να βελτιωθεί η διδασκαλία, θα ήταν αδύνατο να πετύχουν, όταν το μεν αναλυτικό πρόγραμμα ορίζεται κεντρικά από το υπουργείο, η δε ποιότητα των δασκάλων δεν αξιολογείται θεσμικά από κανέναν. Οι χώρες με τα καλύτερα σχολεία τείνουν να είναι αυτές με τη μεγαλύτερη αυτονομία των σχολικών μονάδων, εκεί δηλαδή όπου μπορεί να ακουστεί η φωνή των γονιών. Το αντίθετο από ό,τι ισχύει εδώ. Αλλά και όπου προβλέπεται θεσμικά κάποια αυτοδιοίκηση, όπως π.χ. στα πανεπιστήμια, η φωνή ακυρώνεται από την κομματικοποίησή της. Φωνή δεν είναι η κραυγή, και δεν είναι να χρησιμοποιείς προσχηματικά τα τρέχοντα προβλήματα για να ανατρέψεις την κυβέρνηση ή τον καπιταλισμό. Είναι να επιμένεις για συγκεκριμένες βελτιώσεις.

Φεύγοντας λοιπόν οι σχετικά πιο ισχυροί χρήστες, άφησαν πίσω τους «την καταπίεση των αδύναμων από τους ανίκανους και την εκμετάλλευση των φτωχών από τους τεμπέληδες», κατά τη μνημειώδη φράση του Hirschman. Τώρα όμως, με την κρίση, το σαθρό κοινωνικό κράτος φανέρωσε όλες του τις αδυναμίες όχι μόνο στους πιο φτωχούς, αλλά και στους μεσαίους, που αναγκάζονται να επιστρέψουν σε αυτό, αφού δεν μπορούν να πληρώνουν για τις εναλλακτικές. Τώρα πληρώνουμε όλοι την ολιγωρία της φωνής στις καλές εποχές.

Μέσα στις πολλές αλλαγές που προβλέπουν τα Μνημόνια, σχεδόν τίποτε δεν υπάρχει που θα ενισχύσει, από μόνο του, τις δυνατότητες της φωνής των πολιτών. Είναι δική μας ευθύνη να υπερασπιστούμε και να αξιοποιήσουμε τη Διαύγεια, να βελτιώσουμε τη διοίκηση στα νοσοκομεία, να επιμείνουμε στην αξιολόγηση σχολείων και δασκάλων, να ενισχύσουμε τη λογοδοσία στην αυτοδιοίκηση. Είναι δική μας ευθύνη, ώστε βγαίνοντας κάποτε από την κρίση να μην αναπαραγάγουμε την παλιά παθογένεια.

[iceman]

https://www.drassi.gr/index.php?id=5598&title=%CE%97%20%CE%94%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B7%20%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AC%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1%20%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9D%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Δράση τιμά την ημέρα μνήμης των θυμάτων του Ναζισμού και του Σταλινισμού

Στις 23 Αυγούστου 1939 υπογράφτηκε το «Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότωφ». Με αυτό αποφασίστηκε ουσιαστικά ο διαμελισμός της Ανατολικής Ευρώπης μεταξύ της Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης. 70 χρόνια αργότερα το Ευρωκοινοβούλιο καθιέρωσε την σημερινή ημέρα ως ημέρα μνήμης των θυμάτων των ολοκληρωτικών καθεστώτων και ειδικότερα του ναζισμού και του σταλινισμού. Τα σχετικά ψηφίσματα (2008 και αρχές 2009) υποστηρίχθηκαν από τη μεγάλη πλειοψηφία των ευρωβουλευτών, όχι όμως και από τους τότε Έλληνες Ευρωβουλευτές, στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Ταυτόχρονα στη χώρα μας σήμερα εκπροσωπείται στη Βουλή και έχει σοβαρή λαϊκή απήχηση ένα κόμμα με νεοναζιστικά χαρακτηριστικά, όπως η Χρυσή Αυγή, βουλευτές της οποίας δηλώνουν αρνητές του ολοκαυτώματος, ενώ το ΚΚΕ, ένα ιστορικό κόμμα, που επί δεκαετίες εκπροσωπείται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, συνεχίζει να αρνείται πεισματικά την καταδίκη των εγκλημάτων του σταλινισμού.

Αυτού του είδους η εθνική ιδιαιτερότητα δεν είναι άσχετη με ορισμένες άλλες εθνικές επιδόσεις. Είμαστε εκ των πρώτων σε ρατσισμό, ξενοφοβία, φοροδιαφυγή και εκ των τελευταίων σε χορηγήσεις ασύλου και δωρητές οργάνων. Η στάση αυτή έναντι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας καθορίζει αρνητικά ως έθνος. Μας εντείνει την έλλειψη αυτοπεποίθησης. Μας τοποθετεί ιδεολογικά κοντά στις κοινωνίες της Μέσης Ανατολής. Μας απομονώνει από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν κανείς δεν τα σέβεται, εκδικούνται. Όσοι πραγματικά πιστεύουν στα ανθρώπινα δικαιώματα, που αποτελούν πάρα ταύτα την μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, είναι ανάγκη να κινητοποιηθούν πολιτικά και κοινωνικά καταδικάζοντας και απομονώνοντας αυτά τα φαινόμενα και όσους τα τροφοδοτούν με την συμμετοχή ή την σιωπή τους.

[Αρσινόη]

http://www.tanea.gr/news/greece/article/5036700/sth-bia-apantame-me-ton-nomo/

Ο Δημήτρης Μπερτσιμάς, καθηγητής στο ΜΙΤ και πρόεδρος του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, μιλάει για την αναμόρφωση των ΑΕΙ

Στη βία απαντάμε με τον νόμο

Την περασμένη εβδομάδα δύο γεγονότα συζητήθηκαν πολύ στην πανεπιστημιακή κοινότητα – και όχι μόνο. Σε κατειλημμένο χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης βρέθηκαν αποθηκευμένες βόμβες μολότοφ. Και η έφοδος της Αστυνομίας σε κατειλημμένους επί 30 χρόνια χώρους του Πολυτεχνείου της Αθήνας τροφοδότησε την έντονη αντίδραση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Λαφαζάνη, ο οποίος δεν μπορεί να διανοηθεί ότι η Αστυνομία θα κάνει χρήση του νόμου 4009/2011.

Ο καθηγητής Δημήτρης Μπερτσιμάς, ο οποίος ήρθε από το ΜΙΤ, εκλεγμένος πρόεδρος του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, αντιτίθεται στη χρήση του πανεπιστημίου για σκοπούς ξένους προς τον προορισμό του, για τον οποίο πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Η δράση του άλλωστε στοχεύει ώστε το πανεπιστήμιο να αποκτήσει εκ νέου τον χαρακτήρα της εκπαιδευτικής κυψέλης. Επίσης, έχει από νωρίς υποστηρίξει την εκκαθάριση των πανεπιστημιακών χώρων από εστίες ανομίας. Ωστόσο πορεύεται μετ’ εμποδίων. Στις 8 του περασμένου Ιουλίου, μάλιστα, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Συμβουλίου έζησε την ελληνική πανεπιστημιακή καθημερινότητα. Ο ίδιος και οι συνάδελφοί του πολιορκήθηκαν από φοιτητές που διαφωνούσαν με τη λειτουργία του Συμβουλίου. Πώς απάντησαν; Καλώντας την Αστυνομία.
«Στη βία θα απαντάμε με τον νόμο», δηλώνει στη συνέντευξη που μας παραχώρησε. Επίσης, κάνει σαφές ότι είναι αποφασισμένος να συμβάλει στη δημιουργία ενός καλύτερου και πιο ανταγωνιστικού πανεπιστημίου, ακόμη και αν χρειαστεί να συγκρουστεί με όλες τις δυνάμεις της αδράνειας. Το κείμενο της συνέντευξης έχει ως εξής:

Κύριε καθηγητά, καταρχάς ποια είναι η γνώμη σας για τους κατειλημμένους επί χρόνια χώρους των πανεπιστημίων;
Πιστεύω ότι η ακαδημαϊκή κοινότητα πρέπει να έχει τον έλεγχο και την πρόσβαση σε οποιονδήποτε χώρο των πανεπιστημίων. Τα πανεπιστήμια χρειάζεται να δείχνουν και να είναι πραγματικά χώροι μελέτης, έρευνας και ανταλλαγής ιδεών. Τα φαινόμενα των καταλήψεων πανεπιστημιακών χώρων πρέπει να εκλείψουν.

Τι συνέβη, κύριε καθηγητά, στις 8 Ιουλίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ συνεδρίαζε το Συμβούλιο Διοίκησης;
Η συνάντηση του Συμβουλίου του ΕΚΠΑ ήταν προγραμματισμένη από μήνες να γίνει στις 8 και 9 Ιουλίου στις 9 το πρωί. Οταν φτάσαμε, μας είπε ο φύλακας ότι φοιτητές άρχισαν να συγκεντρώνονται με απειλητικές διαθέσεις. Στις 9.05 κλειδώσαμε τις δύο πόρτες της αίθουσας του Συμβουλίου. Στη συνεδρίαση συμμετείχε και ο πρύτανης. Γύρω στις 9.15 άρχισαν οι φοιτητές να χτυπούν την πόρτα δυνατά και να φωνάζουν συνθήματα - φοβήθηκα ότι η πόρτα θα έσπαγε. Μια από τις συναδέλφους του Συμβουλίου που είχε καθυστερήσει με πήρε τηλέφωνο ότι την έχουν περικυκλώσει οι φοιτητές και την απειλούν. Μετά το τηλεφώνημα, και δεδομένου ότι τα κτυπήματα στην πόρτα δυνάμωναν, καλέσαμε την Αστυνομία. Γύρω στις 11.00, και ενώ είχε φτάσει η Αστυνομία, βγήκαμε από άλλη πόρτα, όπου όμως μας περίμεναν φοιτητές, οι οποίοι μας εγκλώβισαν και δεν μας άφηναν να φύγουμε. Μας είχαν δηλαδή ομήρους για περίπου δύο ώρες. Από τις 11.00 μέχρι τη 1.00 μ.μ. μας έβριζαν χυδαία και μας απειλούσαν. Ενας νεαρός, π.χ., είπε σε μια συνάδελφο ότι ξέρει πού μένει και θα δει τι θα πάθει. Κατά τη 1.00 το μεσημέρι οι φοιτητές φυγαδεύθηκαν, άγνωστο σε μένα από ποιον, από μια πλαϊνή πόρτα και κάπου εκεί έληξε η ομηρεία μας.

Γιατί καλέσατε την Αστυνομία;
Είναι νομίζω φανερό ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας και αισθανόμασταν ότι κινδυνεύαμε. Κάναμε δηλαδή αυτό που θα έκανε κάθε άνθρωπος ο οποίος αισθάνεται απειλή. Τα τελευταία χρόνια τα φαινόμενα βίας και τρομοκρατίας από τη μεριά μιας μικρής ομάδας φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν ενταθεί. Πολύ συχνά οι συναντήσεις της Συγκλήτου διακόπτονται από φοιτητές, καθηγητές «κτίζονται» στα γραφεία τους. Επειδή δεν καλείται η Αστυνομία, οι ομάδες αυτές αισθάνονται ότι μπορούν ατιμωρητί να απειλούν, να βρίζουν και να κτυπούν τους καθηγητές τους. Ενας από τους νεαρούς, μάλιστα, είχε το θράσος να μου δείξει την ταυτότητά του. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα οι έλληνες καθηγητές να στείλουν το μήνυμα στις μικρές αυτές ομάδες ότι δεν θα ανεχθούμε αυτή την κατάσταση. Εάν κανείς ασκεί βία, θα υπάρχουν συνέπειες κατά τον νόμο. Τα φαινόμενα βίας δεν έχουν θέση στο πανεπιστήμιο.

Πώς νομίζετε ότι πρέπει εν γένει να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της βίας στους χώρους του πανεπιστημίου;
Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει εσωτερική αστυνομία. Αν φοιτητές ασκούν βία, να υπάρχουν κυρώσεις που θα επιβάλλει το Πειθαρχικό Συμβούλιο κάθε πανεπιστημίου.

Από τη θητεία σας μέχρι τώρα ποια θεωρείτε ότι είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου;
Το πιο βασικό κατά τη γνώμη μου είναι ότι οι αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα δεν διέπονται πάντα από τις αρχές της αξιοκρατίας και της διαφάνειας, κάτι που χαρακτηρίζει πανεπιστήμια όπως το ΜΙΤ, όπου βρίσκομαι τα τελευταία περίπου 30 χρόνια. Επίσης, η μείωση, σε επίπεδα που απειλούν τη λειτουργία των πανεπιστημίων, της κρατικής επιχορήγησης και των μισθών - καθηγητών και διοικητικού προσωπικού. Και βέβαια η σοβαρή ανεργία των αποφοίτων.

Τι δυσκολίες αντιμετωπίζετε ως Συμβούλιο και ως πρόεδρος του Συμβουλίου στην άσκηση των καθηκόντων σας; Το έχετε μετανιώσει που αποφασίσατε να συμμετάσχετε στο Συμβούλιο ενός Πανεπιστημίου στην Ελλάδα;
Δυστυχώς, η συνεργασία του Συμβουλίου με τον Πρύτανη του ΕΚΠΑ δεν είναι η βέλτιστη. Σαφώς, όμως, και δεν έχω μετανιώσει για την απόφασή μου να συμμετάσχω στο Συμβούλιο. Ηξερα ότι θα υπάρχουν αντιδράσεις και δυσκολίες. Αποφάσισα να συμμετάσχω για να βοηθήσω στην κατεύθυνση της προόδου των πανεπιστημίων στη χώρα μας. Μην ξεχνάμε ότι, ιδιαίτερα στο ΕΚΠΑ, διδάσκουν μερικοί από τους πιο λαμπρούς επιστήμονες της χώρας μας και επίσης φοιτούν μερικοί από τους πιο ικανούς ανθρώπους της νέας γενιάς, η ελπίδα της χώρας.

Μπορείτε να μας πείτε κάποια στοιχεία από το έργο του Συμβουλίου και τα σχέδιά σας;
Θέλουμε να αποκρούσουμε τις προσπάθειες που γίνονται να καταστεί ο ρόλος του Συμβουλίου διακοσμητικός. Εργαζόμαστε με επιμονή, και παρά τα εμπόδια, για να αποκτήσουμε εποπτεία της λειτουργίας του πανεπιστημίου ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τόσο στα οικονομικά θέματα (να βρούμε χορηγίες, να εξασφαλίσουμε μια επαγγελματική διαχείριση της περιουσίας) όσο και στα ακαδημαϊκά. Οσοι ερχόμαστε από το εξωτερικό έχουμε σοβαρή εμπειρία από μεγάλα ιδρύματα στην Αμερική και στην Ευρώπη και σκοπεύουμε, σε συνεργασία με τους άλλους συναδέλφους μας, αυτήν την πείρα να την αξιοποιήσουμε. Κύριος στόχος μας είναι να υπάρξει κλίμα αξιοκρατίας και διαφάνειας. Θέλουμε να συμβάλουμε στη συγκέντρωση πόρων πέρα από την κρατική επιχορήγηση, στη βελτίωση της οικονομικής διαχείρισης, και στη συγγραφή του οργανισμού και του εσωτερικού κανονισμού του ΕΚΠΑ - του «συντάγματος» του πανεπιστημίου.

Αισιοδοξείτε για τη σύνδεση του πανεπιστημίου με την παραγωγή, την επιχειρηματικότητα, την ελληνική κοινωνία;
Τι πρέπει να αλλάξει για να γίνουν χρήσιμα τα πανεπιστήμια;
Το όνειρό μου είναι ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια σε μια δεκαετία θα γίνουν ατμομηχανή οικονομικής προόδου για την ελληνική κοινωνία. Στο ΜΙΤ ξεπηδούν καθημερινά καινούργιες εταιρείες βασισμένες στην έρευνα που γίνεται εκεί, που έχουν δημιουργήσει εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Στο ΕΚΠΑ φοιτούν εξαιρετικοί νέοι άνθρωποι, από τους καλύτερους στη χώρα. Από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος άνθρωπος που πιστεύει ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους. Αισιοδοξώ ότι θα τα καταφέρουμε, αλλά δεν κρύβω ότι η προσπάθεια που απαιτείται είναι τεράστια.

Να γίνει έλεγχος στα οικονομικά

Εχουν δει τη δημοσιότητα στοιχεία που δείχνουν κακή διαχείριση των οικονομικών και της περιουσίας των Ιδρυμάτων. Εχετε εποπτεία των οικονομικών;
Μέρος της αρμοδιότητας του Συμβουλίου είναι ο έλεγχος οικονομικής διαχείρισης. Σε αυτό το πλαίσιο, ζητήθηκαν εδώ και τρεις - τέσσερις μήνες από την πρυτανεία του ΕΚΠΑ στοιχεία για την οικονομική διαχείριση, τα κληροδοτήματα και τον Ειδικό Λογαριασμό Κονδυλίων Ερευνας (ΕΛΚΕ) του Πανεπιστημίου. Στο ΕΚΠΑ, δεν έχει ορισθεί ακόμη αναπληρωτής πρύτανης υπεύθυνος για τα οικονομικά, δεν έχουμε πάρει τα πρακτικά του ΕΛΚΕ, στον οποίο, δεν έχει γίνει διαχειριστικός έλεγχος από το 2009, δεν έχουμε δηλαδή σαφή εικόνα της περιουσίας του πανεπιστημίου. Δεν γνωρίζουμε, π.χ., τι μετοχές έχει το πανεπιστήμιο, τι ζωγραφικούς πινάκες έχει, ποιοι ενοικιαστές κτιρίων ιδιοκτησίας του δεν πληρώνουν. Στη συνεδρίαση της 8ης και 9ης Ιουλίου, δεν εγκρίναμε τον ισολογισμό του Ιδρύματος, γιατί δεν πήραμε ικανοποιητικές απαντήσεις σε ερωτήματα που θέσαμε. Διαβάζω επίσης επανειλημμένα δημοσιεύματα στον Τύπο που, εάν είναι αληθή, δείχνουν ότι η οικονομική διαχείριση δεν είναι ικανοποιητική. Με βάση όλα αυτά, νομίζω ότι πρέπει ο υπουργός Παιδείας να ζητήσει διαχειριστικό έλεγχο του ΕΚΠΑ.

[Αρσινόη]

Γράφει ο Διονύσης Γουσέτης στην "Καθημερινή":

Για να καταλάβουμε τη διαφορά του σημερινού δημάρχου Αθηναίων από τη μέχρι τώρα κατάσταση, πρέπει να πάμε πίσω στο 2006 και να παρακολουθήσουμε τις διακηρύξεις, όχι μόνο των κατεστημένων κομμάτων, αλλά του τότε φρέσκου αριστερού υποψηφίου δημάρχου Αλέξη Τσίπρα. Απαιτούσε με πάθος «γενναία μεταφορά πόρων από τον κρατικό προϋπολογισμό στο δήμο, τους οποίους η δημοτική αρχή πρέπει να διεκδικήσει κινητοποιώντας τους δημότες». Ο φέρελπις νέος πλασάριζε ως ανανέωση της τοπικής αυτοδιοίκησης την πεπατημένη της πρόσθετης επιδότησης από το κράτος, την οποία μάλιστα θα διεκδικούσε με τον τρόπο που έχει συνηθίσει: με διαδηλώσεις και φασαρίες!

Ο Καμίνης έκανε το αντίθετο. Απογαλάκτισε το δήμο από την κρατική επιδότηση. Επί δημαρχίας του, ο δήμος όχι μόνο δεν πήρε πρόσθετη επιδότηση, αλλά μειώθηκαν οι πόροι του -λόγω της κρίσης- κατά 60%. Και όχι μόνο κράτησε το δήμο όρθιο, αλλά μείωσε και τα φέσια των προηγούμενων δημάρχων κατά 40%!

Πώς το έκανε; Σταμάτησε τη διαφθορά. Συγχώνευσε οργανισμούς και επιχειρήσεις. Σταμάτησε τη σπατάλη. Έκανε Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις με το 10% του κόστους των προηγουμένων ετών. Έφερε στην Αθήνα 140 εκ. ευρώ απ’ ευθείας από κοινοτικά κονδύλια. Απέλυσε από τον 9.84 μεγάλα ονόματα που ο προηγούμενος δήμαρχος πλήρωνε αδρά για να τον προωθούν προσωπικά, παρότι έτσι έμεινε επικοινωνιακά ακάλυπτος στις παντοειδείς επιθέσεις για καταστάσεις που δεν μπορούσε να επηρεάσει: την υποβάθμιση του κέντρου, την αύξηση της εγκληματικότητας, τα ναρκωτικά, το παραεμπόριο, την πορνεία.

Κατηγορήθηκε από τους «αγανακτισμένους» του 2011 ότι «υπηρετεί το σύστημα», επειδή καθάρισε την πλατεία συντάγματος. Κατηγορήθηκε από τις συντεχνίες των εργαζομένων στο Δήμο ως «μανιασμένος κατήγορος των εργαζομένων». Και η συντεχνία φαρμακοποιών του έριξε τη λάσπη ότι «εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα» επειδή διεύρυνε το ωράριό τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκέστηκε στις κατηγορίες. Οργάνωσε «κατοίκους» - τραμπούκους για να ακυρώσουν το γκαράζ του Α΄ νεκροταφείου, να καταστρέψουν πινακίδες της ελεγχόμενης στάθμευσης, να καταλάβουν το δημοτικό καφενείο, ενισχύοντας την υποβάθμιση της πόλης.

Ο Καμίνης δεν αποποιήθηκε τις ευθύνες του. Δεν τις φόρτωσε στην τρόικα, παριστάνοντας τον «καλό» -όπως έκαναν υπουργοί, πρωθυπουργοί, κόμματα- ούτε όταν δεχόταν προπηλακισμούς από κουκουλοφόρους, ούτε όταν οι Οικολόγοι Πράσινοι αποχωρούσαν από την παράταξή του διότι «σύρθηκε πίσω από τις επιλογές της κεντρικής πολιτικής σκηνής».

Έτσι, μέσα στη συνολική απαξίωση και στη λειψανδρία πολιτικού προσωπικού, ο Γιώργος Καμίνης φαντάζει σαν φάρος σοβαρότητας, ικανότητας, εντιμότητας, καινοτομίας. Είναι μεταρρυθμιστής. «Είναι η ώρα για τη δημιουργία ενός τολμηρού μεταρρυθμιστικού σχεδίου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση» δήλωσε μαζί με άλλους 4 δημάρχους. Γι αυτό είναι επικίνδυνος για τα ανίκανα για μεταρρυθμίσεις κόμματα, που ήδη κυκλοφορούν ονόματα υποψηφίων δημάρχων στις δημοτικές εκλογές του 2014, για να μετρήσουν το έχει τους.

[Αρσινόη]

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%AF%CF%81-%CE%AE-%CF%80%CE%BB-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%AF%CE%B1%CF%82

του Λεωνίδα Καστανά*

22/8/2013

Το Σύνταγμα να γίνει πλατεία Ταχρίρ ή πλ. Ομονοίας;

Οι αριστεροί σχηματισμοί που πλειοδοτούν σε διχαστικά μηνύματα προφανώς και ονειρεύονται πολιτικά οφέλη. Αυτοί που αναζητούν τυχαία ή μη τραγικά γεγονότα για να σπρώξουν την Ελλάδα σε εμφύλιο, ελπίζουν ότι το κοινωνικό τσουνάμι που τροφοδοτούν με ενέργεια, θα βουλιάξει τους άλλους και θα κρατήσει τους ίδιους στον αφρό. Νομίζουν αφελέστατα ότι όλοι όσοι επιλέγουν την κάλπη τους είναι αποφασισμένοι να δώσουν τη μητέρα των μαχών για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός, εκείνο του σοσιαλισμού με ή χωρίς δημοκρατία. Αδυνατούν να διαβάσουν τους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων και αγνοούν την Ιστορία. Πιστεύουν ότι την ύστατη στιγμή οι ισχυρές οικονομικές δυνάμεις του τόπου και η κρατική διαπλεκόμενη νομενκλατούρα θα τους παραδώσουν τη χώρα για να την οδηγήσουν στη δική τους γη της επαγγελίας. Νομίζουν ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του αποτελούν ένα ουδέτερο εργαλείο και αρκεί κάποιος να οξύνει τις αντιθέσεις για να το πάρει στα χέρια του και να το χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν. Στο δρόμο αυτό αναζητούν απεγνωσμένα συμμάχους και τους βρίσκουν σε αντιμνημονιακούς ακροδεξιούς, σε φρικιά που ανακάλυψαν το νέο ταξικό εχθρό στους ελεγκτές των εισιτηρίων και τους δενπληρωνάδες «αγνώστων» λοιπών στοιχείων.

Οι δημοσκοπήσεις όμως δίνουν ένα 15-17% σε ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα. Αναδεικνύουν ως δημοφιλέστερη ξένη χώρα την τριτοκοσμική «νεοτσαρική» Ρωσία της διαφθοράς, των μυστικών υπηρεσιών και της ανελευθερίας. Εθνικιστικές ακροδεξιές δυνάμεις παραμένουν ισχυρές και στο πρώτο κυβερνών κόμμα. Φασιστικός, εθνικιστικός λόγος καρπίζει στα σχολεία και στα καφενεία. Η ιδέα ενός ανελεύθερου καθεστώτος που δίνει άμεσες λύσεις δια της βίας βρίσκει ολοένα και περισσότερους οπαδούς. Αλλά αυτά η Αριστερά κάνει πως δεν τα βλέπει, ή και μπορεί και να μη τα βλέπει. Αναζητώντας τρόπους για να περάσει το δικό της μήνυμα δεν βλέπει τον φαιό ολοκληρωτισμό που έρχεται.

Πολιτικοί και δημοσιογράφοι προσπαθούν να μας αποκρύψουν την ραγδαία εξάπλωση της φασιστικής ιδεολογίας. Η ΧΑ παρουσιάζεται ως ένα μόρφωμα βίαιων, γραφικών τύπων, χωρίς βαθύτερους δεσμούς με την κοινωνία. Ως ένα φαινόμενο συγκυριακό. Οι ΑΝΕΞΕΛ θεωρούνται αντιμνημονιακοί και πατριώτες τόσο ώστε ακόμα και η Αριστερά μπορεί να συνεργάζεται μαζί τους. Η Ευρώπη ενοχοποιείται για όλα τα στραβά που βιώνουμε. Ο αντικοινοβουλευτισμός ισχυροποιείται. Η θεωρία του νεοεθνοκεντρικού απομονωτισμού εμπεδώνεται. Και η Αριστερά αντί να σταθεί απέναντι στα εκφυλιστικά φαινόμενα ρίχνει λάδι στη φωτιά των άλλων, νομίζοντας αφελώς ότι είναι η δική της.

Γιατί άραγε ένα 15-17% δεξιοί, δεξιότατοι ψηφοφόροι στέκονται απέναντι στη ΝΔ; Για να τη σπάσουν στο Σαμαρά; Που είναι το πατροπαράδοτο μίσος τους προς την Αριστερά που παρουσιάζεται ισχυρή; Ποιος είναι ο βαθμός πρόσβασής τους σε ευαίσθητους μηχανισμούς του κράτους; Μήπως ο εκφασισμός του ποσοστού αυτού είναι προχωρημένος ή και πλήρης; Μήπως προσδοκούν ομολογημένα ή και ανομολόγητα αντιδημοκρατικές λύσεις; Μήπως την κρίσιμη στιγμή θα ψάχνουμε όχι το σοσιαλιστικό μοντέλο που μας ταιριάζει αλλά τη διάσωση της ανάπηρης έστω δημοκρατίας μας; Μήπως στο ξέφρενο στροβίλισμα της πολιτικής ρουλέτας η μπίλια κάτσει σε κάποιου τύπου δικτατορία; Ποιος είναι ο μεσσίας που περιμένουν όλοι αυτοί για να τους αποδώσει τα κεκτημένα που τους στέρησε η δημοκρατία; Μήπως ένας δικτάτορας;

Αλήθεια, ποια στάση θα κρατήσουν οι ισχυρές αλλά και τόσο αμφιλεγόμενες οικονομικές δυνάμεις της χώρας την κρίσιμη στιγμή; Μήπως αυτή που κράτησαν στη Γερμανία λίγο πριν τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ; Αν έχουν να διαλέξουν μεταξύ μιας ανερμάτιστης πλην όμως δημοκρατικής Αριστεράς και μιας ρεαλιστικής και αντικοινοβουλευτικής άκρας δεξιάς μήπως εμπιστευτούν αυτήν που ξέρουν και μπορούν να ελέγξουν καλύτερα; Αυτή που θα εξασφαλίσει την ασυλία τους και θα εγγυηθεί τη διαιώνιση της κυριαρχία τους;

Πολλοί πιστεύουν ότι η δημοκρατία μας είναι ασφαλής λόγω της συμμετοχής της χώρας στην ΕΕ. Αμφιβάλλω αν οι δυνάμεις που σήμερα κυριαρχούν στην Ευρώπη είναι διατεθειμένες να ματώσουν για να στηρίξουν μια ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα. Αλλά και αν έχουν τη δυνατότητα να εμπλακούν αποφασιστικά σε μια κρίση δημοκρατίας. Τι πιο λογικό να αφήσουν την Ελλάδα στην τύχη της; Από την άλλη τους είναι δύσκολο να συνεργαστούν με ημιδικτατορικά καθεστώτα που θα τους υποσχεθούν ότι δεν θα χάσουν το σύνολο των χρημάτων τους; Αν έχουν να διαλέξουν μεταξύ μιας συνεργάσιμης ακροδεξιάς και μιας αφερέγγυας και εχθρικής Αριστεράς είναι δύσκολο να φανταστούμε την επιλογή τους; Το επικείμενο κούρεμα του χρέους πέρα από λογιστική αξία έχει και αυξημένη πολιτική. Μια δημοσιονομική «χαλάρωση» ίσως θωρακίζει και τη δημοκρατία.

Ο φασισμός επικράτησε πάντοτε στις πληγωμένες κοινωνίες των ακυρωμένων ονείρων. Σε κατακερματισμένα σύνολα αντικρουόμενων χαμένων συμφερόντων όπως το δικό μας. Σε καταστάσεις βαθιάς οικονομικής και πολιτικής κρίσης που ανέδειξαν τις αδυναμίες της δημοκρατίας και πρόβαλαν ως αντίδοτο τη λύση του ολοκληρωτισμού. Σε εποχές που οι μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες του κοινοβουλίου σπανίζουν. Σε κρίσιμες καμπές όπου το κέντρο είναι ανίσχυρο και τα άκρα ισχυρά. Σε κοινωνίες που οι διανοούμενοι απουσιάζουν, σιωπούν ή εμφανίζονται ως γραφικές φιγούρες. Σε εθνικές αφηγήσεις όπου η Ιστορία χρησιμοποιείται πολιτικά. Σε οθόνες που προβάλλεται αποκλειστικά η ευτέλεια και κυριαρχεί ο μισαλλόδοξος λόγος.

Καταλαβαίνω τα αδιέξοδα της αντισυστημικής Αριστεράς. Στήριξε όλη της την πολιτική και εν πολλοίς την ύπαρξή της στον στείρο αντιμνημονιακό λόγο. Πρόταξε ως ιδεολογική αιχμή της τον αριστερό εθνολαϊκισμό και είδε τα ποσοστά της να εκτοξεύονται. Της είναι πολύ δύσκολο να κάνει τη «δεξιά» στροφή. Να συμβιβαστεί και να επιστρέψει στη γη. Γι αυτό και την παρακολουθούμε να πατάει σε δυο βάρκες μέσα στην τρικυμία και συχνά να αυτοακυρώνεται. Καταλαβαίνει ότι η πασοκογενής μεσαία τάξη που την ακολουθεί δεν είναι δική της και στα δύσκολα θα την εγκαταλείψει. Γιατί δεν τη συσπείρωσε στη βάση ενός μεταρρυθμιστικού ή ενός αυθεντικού αριστερού λόγου, αλλά στη σαθρή βάση μιας επιστροφής στο φαύλο και λαοφιλές παρελθόν. Το γεγονός ότι αυτή η Αριστερά δεν ξεκαθαρίζει τις ακριβείς προθέσεις της και κρύβεται πίσω από τον στείρο αντιμνημονιακό λόγο την καθιστά επικίνδυνη τόσο για τον εαυτό της όσο και για τη χώρα.

Καταλαβαίνω και τις δυσκολίες της δικομματικής κυβέρνησης. Τις αφόρητες πιέσεις της τρόικα και των κρίσιμων πραγματικών επίδικων. Την ανεπάρκεια των μηχανισμών και των προσώπων. Την ακροδεξιά συνιστώσα που σπρώχνει για μια καλή θέση στη ρακέτα. Τις οδυνηρές ρήξεις που είναι αναγκασμένη να κάνει με την πελατεία της. Το χρόνο που πιέζει ασφυκτικά. Την ανεργία και τη φτώχια που σαρώνουν. Τη διαμαρτυρία που αναζητά γεγονότα για να διογκωθεί. Αλλά αυτή έχει την ευθύνη να βγάλει τη χώρα από το τούνελ, να κρατήσει τις ισορροπίες, να αποτρέψει τον εμφύλιο. Και δεν μου δείχνει να έχει πάντοτε συναίσθηση αυτής της ευθύνης. Αναζητά τις πρόχειρες λύσεις και όχι τις σωστές. Φαίνεται να έχει άγνοια κινδύνου και να βαδίζει χωρίς συνεκτικό σχέδιο.

Οι αντικειμενικές συνθήκες, οι ιδεοληψίες και οι υποκειμενικές ανεπάρκειες μπορούν να ξεπεραστούν με τη μία και μοναδική συνταγή που προσφέρει η ίδια η δημοκρατία. Τη συνεργασία. Το άνοιγμα των πολιτικών σχηματισμών στη συνεννόηση για την επιβίωση. Την πολιτική κάλυψη της αναγκαίας ταξικής συνεργασίας. Σ’ αυτό που πήγε να στηθεί επί τρικομματικής αλλά δεν καρποφόρησε. Η κυβέρνηση συνθλίβεται από την πίεση και οφείλει να κάνει το πρώτο βήμα. Ας τοποθετήσει σε νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού νέα, άφθαρτα υπεροκομματικά πρόσωπα. Ας φτιάξει ανεξάρτητες αρχές ελέγχου. Ας επενδύσει στη διαφάνεια έστω και με υψηλό μικροκομματικό κόστος. Ας προχωρήσει τους νόμους για την ιθαγένεια και το ρατσισμό. Μπροστά της έχει μια καλή ευκαιρία. Ας τολμήσει να υποστηρίξει στις δημοτικές εκλογές προσωπικότητες με αποδεδειγμένη εντιμότητα και ωφέλιμο έργο. Γιατί δεν μπορεί ο Σαμαράς να στηρίξει τον Καμίνη στην Αθήνα; Έχει πολλούς ο τόπος σαν το δήμαρχο Καμίνη; Έχει πολλούς σαν το δήμαρχο Μπουτάρη; Πόσο αριστεροί, με την παραδοσιακή έννοια, είναι αυτοί ώστε να μην μπορεί να τους στηρίξει ένα δεξιό κόμμα;

Δεν θα είναι ένα βροντερό μήνυμα ενότητας προς τη διχασμένη κοινωνία μας αλλά και προς ολόκληρο τον κόσμο; Δεν θα είναι ένα ισχυρό στήριγμα προς τη δημοκρατία; Δεν θα έχει τεράστια πολιτιστική αξία; Η ίδια προτροπή απευθύνεται και προς τη ριζοσπαστική Αριστερά. Η ελληνική πολιτική παράδοση θέλει την αξιωματική αντιπολίτευση ασυμβίβαστη και εριστική ώστε να πάρει στην επόμενη στροφή την εξουσία. Αλλά οι εποχές των επίπλαστων διλημμάτων του συστημικού δικομματισμού έχουν παρέλθει. Αντίθετα το εκλογικό σώμα αναζητά μια πορεία διεξόδου και ξέρει ότι κανείς δεν έχει τον ακριβή χάρτη. Η στάση ευθύνης και το συνεργατικό πνεύμα έχουν μεγαλύτερη προωθητική δύναμη από το διχαστικό λόγο. Αυτή είναι και η βασική αιτία που η Αριστερά, παρόλη την κρίση, δεν έχει καταφέρει να συγκροτήσει ένα παλλαϊκό κίνημα ανατροπής της σημερινής κυβέρνησης. Το μίσος δίνει αυτάρκεια στο στενό αριστερίστικο πυρήνα που αποφασίζει, αλλά γεννάει και φόβο στην κοινωνία που ψηφίζει. Δυστυχώς αυτή η Αριστερά είναι εθισμένη στον αρνητισμό και της είναι πολύ δύσκολο ν’ αλλάξει.

Αν σήμερα υπάρχουν επίδικα που πρέπει άμεσα να απαντηθούν είναι η πολιτική ακύρωση του φασισμού, η κάθαρση του δημόσιου βίου και η ενίσχυση της δημοκρατίας. Και είναι λάθος να θεωρούμε την ελευθερία δεδομένη. Το δύσκολο δεν είναι να κάνουμε το Σύνταγμα πλατεία Ταχρίρ. Το δύσκολο, αλλά τόσο αναγκαίο, είναι να κάνουμε το Σύνταγμα πλατεία Ομονοίας.

*Ο Λεωνίδας Καστανάς είναι εκπαιδευτικός στη Μέση Εκπαίδευση και διαχειριστής του blog «μη μαδάς τη μαργαρίτα».

[Αρσινόη]

πελατειακός καπιταλισμός ≠ καπιταλισμός

http://tsamourgelis.wordpress.com/2013/08/23/%CF%84%CE%B6%CE%B5%CF%84-%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-from-greekipedia/

Γιάννης Τσαμουργκέλης, 23/8/2013

Τζετ + πελατειακός καπιταλισμός (from “Greekipedia”)

Στον πελατειακό καπιταλισμό, η βασική οικονομική, κοινωνική και πολιτική σχέση, είναι η πελατειακή εξάρτηση. Το «δέσιμο» με ανταλλαγές και εξυπηρετήσεις. Στον πελατειακό καπιταλισμό, αυτό που μετράει είναι η «φιλική» διεκπεραίωση των αναγκών, που κατοχυρώνει την ένταξη στον μηχανισμό αλληλεγγύης και υποστήριξης στη δουλειά, στην εκπαίδευση, στην υγεία, την οικονομία ή την πολιτική. Είναι ο ημετερισμός, ο φαβοριτισμός, το ρουσφέτι. Δεν μετράει ποιος είσαι, πόσο καλός είσαι, τι λες, τι έχεις κάνει, τι προσφέρεις, τι προσθέτεις. Μετράει η συνεισφορά σου στο σύστημα εξάρτησης της παρέας των «πελατών». Φυσικό επακόλουθο ότι στον πελατειακό καπιταλισμό, η αντίθεση είναι μεταξύ αυτών που είναι στον μηχανισμό, με αυτούς που είναι από έξω.

Οι από έξω, συνιστούν το πεδίο της αντιθετικής εκμετάλλευσης, καθώς πρέπει να είναι αυτοί που θα προσφέρουν το κοινωνικό, οικονομικό, εκπαιδευτικό ή άλλο πλεόνασμα στους εντός του μηχανισμού, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να παραμείνουν εκτός και να διατηρούν τη θέση των «άλλων». Δεν χωράνε όλοι στον μηχανισμό. Αν θέλουν οι εκτός, μπορούν να φτιάξουν έναν διαφορετικό, δικό τους μηχανισμό. Μερικοί το φτιάχνουν. Και έτσι έχουμε πολλούς μηχανισμούς παράλληλα με αυτούς που μένουν εκτός. Μόνο που τώρα πρέπει όλοι μαζί να φτιάξουμε κοινωνία, οικονομία και ένα πολιτικό οικοδόμημα. Καταλύτης: το κράτος και η εξουσία. Το κράτος και η εξουσία αποτελούν το βασικό στόχο για κάθε μηχανισμό. Είναι η λαφυραγώγηση του κράτους και της εκάστοτε εξουσίας που θα αναδείξει την κυρίαρχη πελατειακή ομάδα, που θα διαφεντεύει τις υπόλοιπες όσο και τους «εκτός». Επίσης, το κράτος και η εξουσία θα επιτρέψουν τη διατήρηση μιας συνεκτικότητας μεταξύ των μηχανισμών και των «εκτός», ώστε να υπάρχει τουλάχιστον η επίφαση ότι όλοι μαζί συγκροτούμε «κοινωνία», «οικονομία» και «πολιτικό οικοδόμημα». Όταν υπάρχει διαθέσιμος πλούτος, η κατανομή είναι σαφέστατα υπέρ του κυρίαρχου πελατειακού μηχανισμού. Όμως πάντα μένει κάτι και για τους άλλους, ώστε να διατηρείται η επίφαση του «ενιαίου». Όταν δεν υπάρχει πλούτος, τα πράγματα είναι δύσκολα. Οι πελατειακοί μηχανισμοί συσπειρώνονται με πρώτα θύματα τους εκτός και σίγουρα αρκετούς περιορισμούς στους μη κυρίαρχους εκ των μηχανισμών. Συμμαχίες επιτρέπονται. Αγελοποίηση και συγκρούσεις, θα ήταν καλό να αποφεύγονται. Επιφυλάξεις εκφράζονται για θεσμούς, κανονισμούς, ρυθμίσεις και πλέον, ταξίδια με ιδιωτικά αεροπλάνα. Επίσης, απαγορεύεται αυστηρά η ανατροπή του πελατειακού συστήματος, ενώ τα διάφορα περί… «ισότιμα μέλη μιας ενιαίας αξιοκρατικής, κοινωνίας αλληλεγγύης και ίσων ευκαιριών», γίνονται δεκτά μόνο ως ρητορικά σχήματα.

[Αρσινόη]

https://www.facebook.com/vivian.efthimiopoulou/posts/10151608726914786

Bίβιαν Ευθυμιοπούλου

24/8/2013

Όταν πέθανε ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Θανάσης Παπαθανασίου, μου είχε πει ότι στη διαφήμιση, παλαιότερα, χρησιμοποιούσαν το παράδειγμα του Κύρκου ως "φόβητρο" στους πελάτες που ήθελαν να δημιουργήσουν love brands": "Προσοχή, μην γινει το brand σαν τον Κύρκο. Να το αγαπούν όλοι αλλά να το αγοράζουν, τελικά, ελάχιστοι". Το γιατί τελικά ψήφιζαν τον Κύρκο ελάχιστοι μπορεί κανείςνα το κατανοήσει διαβάζοντας αυτό το κείμενο μέσα στο σημερινό πολιτικό και κοινωνικό κλίμα.

Οι πολιτικές προτάσεις του Λεωνίδα Κύρκου βρίσκονταν πέρα από την κομματική σύγκρουση και είχαν ως προϋπόθεση μια σε βάθος εμπλοκή με την πολιτική, μια σοβαρή δέσμευση μαζί της. Είναι τυχαίο που στην Ελλάδα η μυθολογία του Μαίου του '68 περιορίζεται στον εκθειασμό των συγκρούσεων στα οδοφράγματα και όχι στους παθιασμένους διαλόγους στα αμφιθέατρα.

Πιστεύω ότι στη χώρα δεν έγινε ποτέ μια σοβαρή ιδεολογική σύγκρουση (καλά οι δυο διχασμοί του 20ου ήταν ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών). Πήγε να γίνει μια επί Μητσοτάκη κι άλλη μια επί Σημίτη. Σήμερα έχουμε μια τρίτη ευκαιρία να συγκρουστούμε ιδεολογικά και με σφοδρότητα με τις δυνάμεις της συντήρησης: τη ριζοσπαστική αριστερά και την εξτρεμιστική δεξιά κι εμείς αντί να τους πολεμήσουμε με βέλη επιχειρημάτων επιτρέπουμε να μας σέρνουν στο πεδίο του πετροπόλεμου. Αρθρογραφούμε λες και παίζουμε πετροπόλεμο. Κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε ότι οι ιδέες μας που έχουν επικρατήσει παγκοσμίως μας δίνουν το ηθικο πλεονέκτημα του να μην επιχειρηματολογούμε, απλώς ν'αποστομώνουμε.

Λοιπόν, σας έχω νέα. Πιο πολύ κι από το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι η ορθότητα των ιδεών μας που τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Πλέον, οφείλουμε να εξηγούμε με ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ και όχι με συμψηφισμούς, αξιώματα, συνθήματα. Επιχειρήματα όχι ηθικά διλήμματα. Μια πολιτική δράση που θα εδράζεται στην ατομική δέσμευση και όχι στην εκ καθέδρας κατήχηση.

Εξαιρετικό το κείμενο του Σταύρου Τσακυράκη λοιπον: να θυμούνται οι παλαιότεροι και να εμπνέονται οι νεότεροι γιατί στο τέλος της ημέρας, στις δημοκρατίες, σημασία δεν έχει να σ'αγαπούν όλοι. Σημασία έχει να σε ψηφίζουν οι περισσότεροι.

http://tsakyrakis.wordpress.com/2013/08/24/in-memoriam-%CE%BB%CE%B5%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82/

[Αρσινόη]

«Το ίδιο είπα στους νέους. Να πάψουν να είναι ζώα. Δηλαδή να παύσουν να βλέπουν τα πράγματα μέσα από χρώματα. Οι νέοι του πασοκ πράσινα, οι κνίτες κόκκινα και οι της νέας δημοκρατίας γαλάζια. Το βρίσκω ηλίθιο όλο αυτό. Όταν ο νέος γίνεται όργανο μιάς παράταξης, ο τόπος αυτός κινδυνεύει.»

Μάνος Χατζιδάκις

«Και πρώτα απ' όλα, τι εννοούμε λέγοντας παιδεία;

Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο και ακίνητο με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος

για την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου με τεχνική αναθέωρησης και ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιάς ιπτάμενης φυγής προς τ΄ άστρα;

Aυτή, τη δεύτερη παιδεία, την αποσιωπούν και δεν τη δίνουν δωρεάν γιατί δε συντηρεί και δεν υπηρετεί συστήματα. Αντίθετα τα ελέγχει, τα αναθεωρεί και τα αποδυναμώνει.»

Μάνος Χατζιδάκις