Jump to content

Τα συνέδρια, οι εργασίες, πώς να φτιάξεις το βιογραφικό σου και η ουσία


Recommended Posts

Όταν είσαι νέος ακόμη στο χώρο της ιατρικής -φοιτητής ή ειδικευόμενος-, σέρνεις το κορμί σου από δω κι από κει στα διάφορα συνέδρια για να ακούσεις τους ομιλητές, ελπίζοντας να μάθεις κάτι (αν ενδιαφέρεσαι για τη μόρφωσή σου) ή, συνηθέστερα, ελπίζοντας να βρεις πολλούς γνωστούς για να την αράξεις στο καφέ του συνεδριακού χώρου και να κουτσομπολέψεις μέχρι σκασμού μπας και περάσει γρηγορότερα η ώρα και τελειώσει το συνέδριο και πάρεις το πιστοποιητικό παρακολούθησης για να το βάλεις στο βιογραφικό σου.

Εγώ πλέον έχω βαρεθεί να περιμένω στις ουρές για να πάρω τα πιστοποιητικά παρακολούθησης, γιατί ξέρω πως δεν έχουν απολύτως καμιά σημασία να φουσκώνεις το βιογραφικό σου με πιστοποιητικά συνεδρίων.

Στην αρχή στεκόμουν στις ουρές αλλά αγανακτούσα με τους φοιτητές που περίμεναν πως και πως για το πολύτιμο χαρτί και τώρα πια και για τα μόρια συνεχιζόμενης εκπαίδευσης (!!!).

Δράττομαι της ευκαιρίας να πω στους φοιτητές της ιατρικής πως τα μόρια είναι για τους τελειωμένους γιατρούς και δεν έχουν απολύτως καμία σημασία για τους φοιτητές, όπως καμία σημασία δεν έχουν και τα πιστοποιητικά παρακολούθησης, οπότε εκκολαπτόμενοι συνάδελφοι… σταματήστε να σχηματίζετε ουρές και απολαύστε τον καφέ σας χλευάζοντας όλους εμάς τους «τελειωμένους» (κυριολεκτικά τελειωμένους και ενίοτε και μεταφορικά τελειωμένους γιατρούς).

Αχ αυτοί οι ομιλητές των συνεδρίων! Τους περισσότερους τους μαθαίνεις απ’ έξω κι ανακατωτά μετά από λίγα συνέδρια, γιατί οι περισσότεροι ομιλητές σέρνουν το κορμί τους και το λαπ τοπ τους από το ένα συνέδριο στο άλλο καθώς το «συνεδριακός ομιλητής» είναι πλέον ένα προσοδοφόρο επάγγελμα, και κριτήριο για να το ασκήσεις αυτό το επάγγελμα ΔΕΝ αποτελεί η ικανότητά σου να μιλάς αλλά οι διασυνδέσεις σου με τις φραγκομαζώχτρες ιατρικές εταιρείες και με τις φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους κάθε χρόνο για να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες διαθέσεις (για προβολή και χρήμα) των διοικητικών συμβουλίων των ιατρικών εταιρειών.

Άλλωστε θα διαπιστώσεις κι εσύ πως οι περισσότεροι συνεδριακοί ομιλητές είναι τόσο ατάλαντοι που χασμουριέσαι και κοιτάς μία το ρολόι σου και μία την έξοδο προσπαθώντας να αποφασίσεις αν θα σηκωθείς να φύγεις ή αν θα κάνεις λιγάκι ακόμη υπομονή.

Το λοιπόν φίλτατοι νέοι συνάδελφοι, τα μόρια συνεχιζόμενης ιατρικής εκπαίδευσης είναι ένας θεσμός άξιος συζήτησης αλλά όπως εφαρμόζεται στο εξωτερικό, γιατί στη χώρα μας ο ίδιος θεσμός εισήχθη για να πιεστούν αυτοί που παρακολουθούν ένα συνέδριο να εγγραφούν σε αυτό ώστε να εξασφαλιστούν τα (επιπρόσθετα) κέρδη των ιατρικών εταιριών.

Αν θέλεις να φτιάξεις το βιογραφικό σου δεν χρειάζεται να εγγραφείς σε 800 συνέδρια και να διαθέτεις 800 πιστοποιητικά και 3500 μόρια!!! Αν θέλεις να έχεις καλό βιογραφικό πρέπει να…

…έχεις διατριβή –το πώς θα την πάρεις είναι το πρόβλημα, καθώς το να σου δώσει βιογραφικό κάποιος καθηγητής απαιτεί το να γνωρίζεις τον καθηγητή ή να γνωρίζεις κάποιον που να γνωρίζει τον καθηγητή και ο οποίος να είναι πρόθυμος να υποχρεωθεί απέναντι στον καθηγητή, καθώς οι κάθε είδους συναλλαγές και εξυπηρετήσεις στον επιστημονικό χώρο δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις συναλλαγές και τις εξυπηρετήσεις που γνωρίζεις στην καθημερινότητά σου: δίνεις για να πάρεις!

…έχεις συμμετοχή σε στρογγυλή τράπεζα ως ομιλητής (αυτό βαθμολογείται ξεχωριστά) και δεν ενδιαφέρει κανέναν αν θα είσαι κύριος ομιλητής ή απλώς μια γλάστρα-ομιλητής, αρκεί να μπει το όνομά σου στο πρόγραμμα στου συνεδρίου ως ομιλητής αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να γνωρίζεις τον κύριο ομιλητή, ο κύριος ομιλητής να έχει τη διάθεση να σε βάλει να σταθείς δίπλα του στο πάνελ των ομιλητών, να μην υπάρχει κάποιος που θα ξέρει τον κύριο ομιλητή καλύτερα από εσένα, κ.λ.π. Άλλος τρόπος για να γίνεις ομιλητής είναι να έχεις σχέση με τη φαρμακευτική εταιρεία που σπονσοράρει την παρουσίαση του θέματος του οποίου θέλεις να γίνεις ομιλητής, γιατί ο σπόνσορας έχει πάντα τον λόγο για μία ή και δύο θέσεις ομιλητών.

…να έχεις δημοσιεύσεις σε περιοδικά του εξωτερικού και καλά θα είναι να είσαι πρώτο όνομα στη δημοσίευση, (πρέπει να έχεις άριστες σχέσεις με το τελευταίο όνομα της δημοσίευσης γιατί το τελευταίο όνομα της δημοσίευσης είναι αυτό του γενικού δερβέναγα της δημοσιευμένης μελέτης, ο οποίος συνήθως δεν θα κάνει τίποτα απολύτως για τη μελέτη αλλά θα παράσχει το έγκυρο όνομά του για να γίνει αποδεκτή η μελέτη σου για δημοσίευση). Πρέπει επίσης να ξέρεις πως αν κάνεις τη μελέτη σε κέντρο όπου κατοικοεδρεύουν παιδιά, λοιποί συγγενείς ή απλά γλυφτρόνια του καθηγητή ή του διευθυντή, τότε ενδέχεται να σκιστείς εσύ για τη μελέτη, να κάνεις τα πάντα, και όταν έρθει η ώρα της δημοσίευσης, να δεις το όνομά σου να μπαίνει δεύτερο, τρίτο,… ανάλογα με το πόσοι αυλικοί του καθηγητή ή του διευθυντή υπάρχουν στον επαγγελματικό σου περίγυρο.

…να έχεις δημοσιεύσεις σε αναγνωρισμένα ιατρικά περιοδικά και αυτό μπορείς να το πετύχεις μονάχος σου διαβάζοντας και γράφοντας άρθρα ανασκόπησης για θέματα που σε ενδιαφέρουν. Τα αναγνωρισμένα και βαθμολογούμενα στις κρίσεις ελληνικά ιατρικά περιοδικά μπορείς να τα βρεις στο ΙΑΤΡΟΤΕΚ (ψάξε το στο ίντερνετ) αν και η λίστα δεν έχει ακόμη αναθεωρηθεί.

…να έχεις ανακοινώσεις σε συνέδρια και αυτό μπορείς να το πετύχεις φτιάχνοντας εργασίες. Για να φτιάξεις εργασίες μπορείς να χρησιμοποιήσεις το υλικό που διαθέτεις (ασθενείς κλινικής ή ΤΕΠ, εργαστηριακή ευρήματα, κ.λ.π.), να φανταστείς ένα ερώτημα το οποίο να σου φαντάζει ενδιαφέρον, να ψάξεις στο ίντερνετ για να δεις αν υπάρχει κάτι σχετικό και μετά να συγκεντρώσεις τα στοιχεία που απαιτούνται για να δώσεις μία απάντηση. Οι περισσότεροι φτιάχνουν συνεδριακές ανακοινώσεις με τους κουβάδες με τους εξής απλούς τρόπους:

-γράφεις για την εμπειρία της κλινικής σου!!! Π.χ. «Η εμπειρία του ΠΧΚΡΣ Γενικού Νοσοκομείου Κολοφωτιάς στην αντιμετώπιση του αρρύθμιστου σακχαρώδη διαβήτη». Αυτού του είδους οι ανακοινώσεις σε ξεμπροστιάζουν, είναι ηλίθιες και ανούσιες αλλά γίνονται αποδεκτές από τις επιτροπές κι έτσι εσύ προσθέτεις μερικές ανακοίνωσεις στο βιογραφικό σου. (Να ξέρεις πως οι επιτροπές κρίσης σπανιότατα, έως ποτέ, κόβουν κάποια ανακοίνωση, γιατί για να γίνει αποδεκτή η ανακοίνωσή σου πρέπει όλοι οι συμμετέχοντες στη μελέτη να πληρώσουν εγγραφή και αν μια ανακοίνωση έχει πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά της δύσκολα κόβεται. Το πολύ πολύ να στην κάνουν αποδεκτή ως πόστερ, οπότε θα πληρώσεις κι άλλα για να φτιάξεις το πόστερ και μετά τα μέλη της επιτροπής θα στην έχουν στημένη, και όταν έρθει η ώρα να τους παρουσιάσεις το πόστερ σου, τα μέλη της επιτροπής, με ύφος «είμαι ο θεός προσωποποιημένος», θα ξεχάσουν πως εκείνοι σε αποδέχτηκαν και θα σε ειρωνευτούν και θα χλευάσουν την εργασία σου αλλά χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι… εσύ θα έχεις προσθέσει άλλη μία γραμμούλα στο βιογραφικό σου).

-μετά το τέλος ενός συνεδρίου, μελετάς τις περιλήψεις των μελετών του συνεδρίου, κοζάρεις δυο-τρεις-δέκα, τις αντιγράφεις για να τις κάνεις κι εσύ στην κλινική σου και τις παρουσιάζεις στο επόμενο συνέδριο. Αυτή είναι μια πρακτική που ακολουθούν πολλοί, ακόμη και μεγάλα πανεπιστημιακά τμήματα. Αν μάλιστα θέλεις να μοιάσεις σε πολλούς «επώνυμους» συναδέλφους που δημοσιεύουν τη μία μελέτη μετά την άλλη, μπορείς να ψάξεις προσεκτικά τις ανακοινώσεις για να βρεις θέμα για δημοσίευση. Τι εννοώ; Τα μικρά κέντρα, π.χ. Κέντρο Υγείας Ιμίων, λόγω του ότι έχουν περιορισμένο αριθμό ασθενών, δεν μπορούν να κάνουν μια μελέτη με μεγάλο αριθμό ασθενών, οπότε οι όποιες ανακοινώσεις των είναι χαμηλής στατιστικής αξίας. Μπορείς λοιπόν, να βρεις τέτοιες ανακοινώσεις, να τις αντιγράψεις και να εφαρμόσεις τον σχεδιασμό τους στο δικό σου νοσοκομείο, και μετά να βγάλεις τα ίδια συμπεράσματα με μεγάλο αριθμό ασθενών μεγαλώνοντας τη στατιστική αξία των αποτελεσμάτων και να στείλεις τη μελέτη σου ως άρθρο για δημοσίευση σε κάποιο περιοδικό… να πώς η ιδέα και η προφορική ανακοίνωση ενός άλλου γίνεται δημοσίευση δική σου!

-κάνεις μια σοβαρή μελέτη!

Επειδή η δημοσίευση σε διεθνή περιοδικά είναι δύσκολη υπόθεση, μπορείς να στείλεις κάποια εργασία σου σε διεθνές ιατρικό ηλεκτρονικό περιοδικό (ψάξε στο ίντερνετ) το οποίο αξιολογείται αν το περιοδικό αυτό «βγαίνει» στο pubmed (ψάξε το και αυτό).

Υ.Γ.

Ό,τι και να κάνεις να θυμάσαι τούτα:

Το βιογραφικό σου το φτιάχνεις για το θεαθήναι!

Όταν θα στέκεσαι μονάχος σου απέναντι στον άρρωστο, δεν έχει καμία σημασία το πόσες σελίδες έχει το βιογραφικό σου αλλά το πόσες γνώσεις, δεξιότητες και εμπειρίες έχεις εσύ!

Να διαβάζεις οτιδήποτε ιατρικό πέφτει στα χέρια σου, να φροντίζεις να έρχεσαι σε επαφή και να συζητάς περιστατικά με «ειδικούς», και μάλιστα με γιατρούς που ανήκουν σε διαφορετική ειδικότητα από τη δική σου, να διασταυρώνεις βιβλιογραφικά αυτά που θα σου λένε οι «ειδικοί», (το πόσες βλακείες έχω ακούσει από ειδικούς δεν τολμώ να σου απαριθμήσω), να προσπαθήσεις να μάθεις κάθετι που αφορά σε πρακτικές δεξιότητες για να νιώθεις αυτάρκης, και να κρατάς πάντα μισό καλάθι όσο αφορά στο πόσα γνωρίζεις –να είσαι δηλαδή ταπεινός, να μετράς τα λόγια σου, να ξανασκέφτεσαι τις διαγνώσεις σου, να τριπλοσκέφτεσαι τις θεραπευτικές σου αποφάσεις και να μη διστάζεις να λες «δεν το γνωρίζω αυτό το θέμα».

Όταν είσαι νιάτο ακόμη, να μην έχεις την έπαρση της ημιμάθειας αλλά την αποφασιστικότητα του «θέλω να μάθω κι άλλα», γιατί όταν είσαι νιάτο-γιατρός είσαι σαν έναν οδηγό ντεσεβό που νομίζει πως είναι πιλότος φόρμουλα-ένα και πως όλα τα ξεπερνά εύκολα (αλλά εξίσου απρόσεκτα)).

Όταν είσαι στα καλύτερά σου –εκεί γύρω στα σαράντα με πενήντα πέντε- να συνεχίσεις να διαβάζεις και να μην έχεις την έπαρση του «και γνώσεις έχω και εμπειρία έχω, είμαι ο καλυτερότερος», γιατί όταν είσαι στα καλύτερά σου θα είσαι σαν έμπειρος οδηγός νταλίκας, ο οποίος όπως ξέρεις μπορεί να είναι ο καλυτερότερος αλλά μπορεί την ίδια στιγμή να πάρει σβάρνα τα πάντα στο πέρασμά του και αν τα σμπαραλιάσει.

Όταν αρχίσεις να φθίνεις, φρόντισε να μεταδώσεις την εμπειρία σου στους νεότερους και άρχισε σιγά σιγά να αποσύρεσαι, γιατί όταν είσαι στα εβδομήντα σου μοιάζεις με οδοστρωτήρα που μπορεί να κάνει καλό μόνο αν τσουλήσει σε επιλεγμένα και βατά εδάφη ενώ αν τσουλήσει μέσα στην πόλη θα τα ισοπεδώσει όλα και αυτό είναι τουλάχιστον θλιβερό και για την πόλη αλλά και για τον οδοστρωτήρα τον ίδιο.

http://zacharosmd.blogspot.com/2011/04/blog-post_07.html#comment-form

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

  • 8 months later...

AnastasiosTheodoridis φανταστικό το post σου, συγχαρητήρια γιατί τα γράφεις όλα ακριβώς όπως είναι λέξη προς λέξη! Έχουμε μάθει τα power-points των ομιλιτών απέξω κι ανακατωτά πια (όσα δεν μας έβαλαν να τους φτιάξουμε εμείς δηλαδή...)! Να συμπληρώσω και για τις δημοσιεύσεις που έχουν 5 ασθενείς και...15 ονόματα ελλήνων γιατρών από κάτω! Επιτέλους οι Editors άρχισαν να ξινίζουν και να ζητάνε κόψιμο ονομάτων.

ΞΥΠΝΑΤΕ ΚΟΣΜΕ! Η ΚΥΡΙΑ ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΙΑΤΡΕΙΩΝ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ-ΑΠΑΤΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΦΑΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΑΣ!

Πάντως για τους νέους συναδέλφους πιστεύω πως έχει κάποιο νόημα να παρακολουθούν συνέδρια, από τη μια για να απομυθοποιούν κάτι Καθηγητάρες που έχουν κάνει όνομα και χρήμα με παπατζηλίκια, και από την άλλη για να γνωρίσουν τη δουλειά και τον τομέα της έρευνας των ξένων Καθηγητών στα διεθνή συνέδρια. Για τους "τελειωμένους" πάντως τα συνέδρια είναι πλέον πολύ ακριβά, όπως ίσως και για τους ειδικευόμενους. Έχω συμμετάσχει σε φανταστικά και φθηνά συνέδρια στο εξωτερικό που διοργανώθηκαν σε χώρους των Πανεπιστημίων ώστε να μην εκτοξεύεται το κόστος για τους συνέδρους. Εδώ όλοι οι διοργανωτές θέλουν Hilton και Αστέρα, μπας και πείσουν κανέναν ξένο ομιλιτή να έρθει να μιλήσει.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Πολύ εύστοχο άρθρο γενικά.

Όταν είσαι νέος ακόμη στο χώρο της ιατρικής -φοιτητής ή ειδικευόμενος-, σέρνεις το κορμί σου από δω κι από κει στα διάφορα συνέδρια για να ακούσεις τους ομιλητές, ελπίζοντας να μάθεις κάτι (αν ενδιαφέρεσαι για τη μόρφωσή σου) ή, συνηθέστερα, ελπίζοντας να βρεις πολλούς γνωστούς για να την αράξεις στο καφέ του συνεδριακού χώρου και να κουτσομπολέψεις μέχρι σκασμού μπας και περάσει γρηγορότερα η ώρα και τελειώσει το συνέδριο και πάρεις το πιστοποιητικό παρακολούθησης για να το βάλεις στο βιογραφικό σου.

Σωστό γενικά στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ Συνέδρια, στα οποία ο,τιδήποτε σχεδόν γίνεται αποδεκτό, καθώς χρειάζονται τα χρήματα της συμμετοχής (του/των ομιλητών). Στην ουσία, δεν υπάρχει peer-review, και πολλές φορές αρκετοί από αυτούς που βρίσκονται στην επιστημονική επιτροπή δεν έχουν γράψει ούτε μια εργασία σχεδόν στη ζωή τους. Απλά μπαίνουν κατά κάποιο τρόπο “τιμής ένεκεν”. Επίσης, να προσθέσω ότι από την εμπειρία μου, αυτό ισχύει αρκετά και για πανευρωπαϊκά συνέδρια, ή παγκόσμια συνέδρια που γίνονται σε χώρες εκτός Βορείου Αμερικής, π.χ. Κίνα. Π.χ. Το πανευρωπαϊκό ορθοπαιδικό συνέδριο σε σχέση με το αντίστοιχο Αμερικανικό δεν έχουν καμία σχέση, ούτε στην ποιότητα, ούτε στην ποσότητα, με το 2ονα υπερτερεί σε όλα κατά κράτος. Π.χ. θα έχει 40,000 συνέδρους και δεν έχει ανάγκη να δεχτεί την εργασία σου για να πάρει τα χρήματα συμμετοχής. Αντιθέτως, το Αμερικανικό συνέδριο της Ορθοπαιδικής σου κάνει δώρο την εγγραφή εάν έχεις συμμετοχή ως ομιλητής… Το κόστος μάλιστα που σου κάνουν δώρο για να σε τιμήσουν που κατάφερες να γίνει δεκτή η εργασία σου ανέρχεται περίπου στα 800-900$!!! Ακριβώς η αντίθετη νοοτροπία υπάρχει στην Ευρώπη, όπου οι εργασίες γίνονται δεκτές με το σωρό και πρέπει πάντοτε να πληρώσεις εγγραφή.

Εγώ πλέον έχω βαρεθεί να περιμένω στις ουρές για να πάρω τα πιστοποιητικά παρακολούθησης, γιατί ξέρω πως δεν έχουν απολύτως καμιά σημασία να φουσκώνεις το βιογραφικό σου με πιστοποιητικά συνεδρίων. Αχ αυτοί οι ομιλητές των συνεδρίων! Τους περισσότερους τους μαθαίνεις απ’ έξω κι ανακατωτά μετά από λίγα συνέδρια, γιατί οι περισσότεροι ομιλητές σέρνουν το κορμί τους και το λαπ τοπ τους από το ένα συνέδριο στο άλλο καθώς το «συνεδριακός ομιλητής» είναι πλέον ένα προσοδοφόρο επάγγελμα, και κριτήριο για να το ασκήσεις αυτό το επάγγελμα ΔΕΝ αποτελεί η ικανότητά σου να μιλάς αλλά οι διασυνδέσεις σου με τις φραγκομαζώχτρες ιατρικές εταιρείες και με τις φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους κάθε χρόνο για να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες διαθέσεις (για προβολή και χρήμα) των διοικητικών συμβουλίων των ιατρικών εταιρειών.

Άλλωστε θα διαπιστώσεις κι εσύ πως οι περισσότεροι συνεδριακοί ομιλητές είναι τόσο ατάλαντοι που χασμουριέσαι και κοιτάς μία το ρολόι σου και μία την έξοδο προσπαθώντας να αποφασίσεις αν θα σηκωθείς να φύγεις ή αν θα κάνεις λιγάκι ακόμη υπομονή.

Το λοιπόν φίλτατοι νέοι συνάδελφοι, τα μόρια συνεχιζόμενης ιατρικής εκπαίδευσης είναι ένας θεσμός άξιος συζήτησης αλλά όπως εφαρμόζεται στο εξωτερικό, γιατί στη χώρα μας ο ίδιος θεσμός εισήχθη για να πιεστούν αυτοί που παρακολουθούν ένα συνέδριο να εγγραφούν σε αυτό ώστε να εξασφαλιστούν τα (επιπρόσθετα) κέρδη των ιατρικών εταιριών.

Σωστό γενικά το πρώτο, αλλά ειδικά διαφωνώ, καθώς ο φοιτητής που έχει κενό βιογραφικό μπορεί να βάλει “κάτι” για να γεμίσει λίγο την άσπρη σελίδα… Στο επίπεδο του φοιτητή, “από το ολότελα, καλή και η Παναγιώταινα”.

Στα Ελληνικά συνέδρια φαίνεται να ισχύει αυτό αρκετά… Όπως και στην ουσία δεν υπάρχει peer-review στις εργασίες αλλά οι περισσότερες γίνονται δεκτές για να γεμίσει αφ’ενός το συνέδριο κόσμο, να επιβιώσει οικονομικά και αφ’ετέρου, να γεμίσει και το “επιστημονικό πρόγραμμα”.

Επίσης, τα μόρια συνεχιζόμενης εκπαίδευσης, εξ’ορισμού, δεν ισχύουν για φοιτητές.

Θα διαφωνήσω με: “κριτήριο για να το ασκήσεις αυτό το επάγγελμα ΔΕΝ αποτελεί η ικανότητά σου να μιλάς αλλά οι διασυνδέσεις σου με τις φραγκομαζώχτρες ιατρικές εταιρείες”

Σε κανένα συνέδριο στον κόσμο δεν κρίνεται η ικανότητά σου να μιλάς. Κρίνεται το υλικό που παρουσιάζεις (για να γίνει δεκτό ή όχι). Το αν εσύ είσαι καλός παρουσιαστής/ομιλητής, δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Μπορεί να έχεις στείλει μια εξαιρετική εργασία, αλλά να μην την παρουσιάσεις καλά, ή και το αντίστροφο. Βέβαια εδώ θέλει να μας πει ότι πολλοί έχουν διασύνδεση με τις φαρμακευτικές εταιρείες… Στο εξωτερικό, και σε σοβαρά συνέδρια, είσαι υποχρεωμένος να αποκαλύψεις εάν συνδέεσαι με οποιονδήποτε τρόπο με κάτι το οποίο θα μπορούσε να επηρεάσει τα αποτελέσματα της εργασίας (disclosure of conflict of interest). Π.χ. εάν πληρώνεσαι, έχεις μετοχές λαμβάνεις bonus, ή κάτι άλλο από μια φαρμακευτική εταιρεία και παρουσιάζεις μια μελέτη που έχει να κάνει π.χ. με σκέυασμα της εταιρείας, τότε είσαι υποχρεωμένος να το αποκαλύψεις… Εάν δεν έχεις, πάλι το δηλώνεις:

What is a Declaration of Conflicting Interests?

A Declaration of Conflicting Interests policy refers to a formal policy a journal may have to require a conflict of interest statement or conflict of interest disclosure from a submitting or publishing author.

The Committee on Publication Ethics (COPE) states in its Guidelines on Good Publication Practice (2003) that:

'Conflicts of interest arise when authors, reviewers, or editors have interests that are not fully apparent and that may influence their judgments on what is published. They have been described as those which, when revealed later, would make a reasonable reader feel misled or deceived.'

Many scholars, researchers and professionals may have potential conflicts of interest that could have an effect on (or could be seen to have an effect on) their research. As a result, some SAGE journals require a formal declaration of conflicting interests enabling a statement to be carried within the paginated published article.

A potential conflicting interest might arise from relationships, allegiances, or hostilities to particular groups, organizations, or interests, which may influence excessively one's judgments or actions. The issue is particularly sensitive when such interests are private and/or may result in personal gain.

Articles will be evaluated fairly and will not necessarily be rejected when any competing interests are declared.

Examples of conflicts of interest might include the following, although it is not an exhaustive list:

  • Having received fees for consulting.
  • Having received research funding.
  • Having been employed by a related company.
  • Holding stocks or shares in a company which might be affected by the publication of your paper.
  • Having received funds reimbursing you for attending a related symposia, or talk.

If there are other interests which the reasonable reader might feel has affected your research, you may also wish to declare them.

*Please note that it is not expected that details of financial arrangements be disclosed when a competing interest is declared.

Author obligations regarding Conflicting Interests

In your Journal Publishing Contributor Agreement, you will be asked to certify that:

1. All forms of financial support, including pharmaceutical company support, are acknowledged in your Contribution.

2. Any commercial or financial involvements that might present an appearance of a conflict of interest related to the Contribution are disclosed in a covering letter accompanying the Contribution and all such potential conflicts of interest will be discussed with the Editor as to whether disclosure of this information with the published Contribution is to be made in the Journal.

3. That you have not signed an agreement with any sponsor of the research reported in the Contribution that prevents you from publishing both positive and negative results or that forbids you from publishing this research without the prior approval of the sponsor.

4. That you have checked the manuscript submission guidelines to see whether the Journal requires a Declaration of Conflicting Interests and have complied with the requirements specified where such a policy exists.

Πηγή: http://www.sagepub.com/authors/journal/conflicting.sp

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Αν θέλεις να φτιάξεις το βιογραφικό σου δεν χρειάζεται να εγγραφείς σε 800 συνέδρια και να διαθέτεις 800 πιστοποιητικά και 3500 μόρια!!! Αν θέλεις να έχεις καλό βιογραφικό πρέπει να…

…έχεις διατριβή –το πώς θα την πάρεις είναι το πρόβλημα, καθώς το να σου δώσει βιογραφικό κάποιος καθηγητής απαιτεί το να γνωρίζεις τον καθηγητή ή να γνωρίζεις κάποιον που να γνωρίζει τον καθηγητή και ο οποίος να είναι πρόθυμος να υποχρεωθεί απέναντι στον καθηγητή, καθώς οι κάθε είδους συναλλαγές και εξυπηρετήσεις στον επιστημονικό χώρο δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις συναλλαγές και τις εξυπηρετήσεις που γνωρίζεις στην καθημερινότητά σου: δίνεις για να πάρεις!

…έχεις συμμετοχή σε στρογγυλή τράπεζα ως ομιλητής (αυτό βαθμολογείται ξεχωριστά) και δεν ενδιαφέρει κανέναν αν θα είσαι κύριος ομιλητής ή απλώς μια γλάστρα-ομιλητής, αρκεί να μπει το όνομά σου στο πρόγραμμα στου συνεδρίου ως ομιλητής αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να γνωρίζεις τον κύριο ομιλητή, ο κύριος ομιλητής να έχει τη διάθεση να σε βάλει να σταθείς δίπλα του στο πάνελ των ομιλητών, να μην υπάρχει κάποιος που θα ξέρει τον κύριο ομιλητή καλύτερα από εσένα, κ.λ.π. Άλλος τρόπος για να γίνεις ομιλητής είναι να έχεις σχέση με τη φαρμακευτική εταιρεία που σπονσοράρει την παρουσίαση του θέματος του οποίου θέλεις να γίνεις ομιλητής, γιατί ο σπόνσορας έχει πάντα τον λόγο για μία ή και δύο θέσεις ομιλητών.

Η διατριβή είναι σημαντική, αλλά νομίζω ότι δίδεται πολύ μεγάλη σημασία… Μπορεί να είναι πάνω σε εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα που προσθέτει κάτι πρωτοπόρο στη βιβλιογραφία, μπορεί και να είναι μία εντελώς άχρηστη διατριβή, που περισσότερο θα άξιζε ως χαρτί υγείας, παρά να τυπωθεί σε κανονικό χαρτί… Για τους ομιλητές, στα Ελληνικά συνέδρια αυτό ισχύει… Στο εξωτερικό, πρέπει να πληρούνται συγκεκριμένα προσόντα για να μπεις στο panel ως ομιλητής, ή ως moderator (διαχειριστής).

…να έχεις δημοσιεύσεις σε περιοδικά του εξωτερικού και καλά θα είναι να είσαι πρώτο όνομα στη δημοσίευση, (πρέπει να έχεις άριστες σχέσεις με το τελευταίο όνομα της δημοσίευσης γιατί το τελευταίο όνομα της δημοσίευσης είναι αυτό του γενικού δερβέναγα της δημοσιευμένης μελέτης, ο οποίος συνήθως δεν θα κάνει τίποτα απολύτως για τη μελέτη αλλά θα παράσχει το έγκυρο όνομά του για να γίνει αποδεκτή η μελέτη σου για δημοσίευση). Πρέπει επίσης να ξέρεις πως αν κάνεις τη μελέτη σε κέντρο όπου κατοικοεδρεύουν παιδιά, λοιποί συγγενείς ή απλά γλυφτρόνια του καθηγητή ή του διευθυντή, τότε ενδέχεται να σκιστείς εσύ για τη μελέτη, να κάνεις τα πάντα, και όταν έρθει η ώρα της δημοσίευσης, να δεις το όνομά σου να μπαίνει δεύτερο, τρίτο,… ανάλογα με το πόσοι αυλικοί του καθηγητή ή του διευθυντή υπάρχουν στον επαγγελματικό σου περίγυρο.

Σίγουρα εν μέρει ισχύει αυτό… Αλλά το θέμα είναι να πατήσει κανείς στα πόδια του γερά και να είναι αυτόνομος, αλλά πρώτα θα πρέπει να περάσει από αυτά. Π.χ., για να σου δώσει ο επιμελητής να κάνεις ένα χειρουργείο, θα στο δώσει εάν βλέπει ότι πατάς κάπως στα πόδια σου και δεν είσαι άσχετος, και μπορεί να σε εμπιστευτεί… Στην αρχή, όλοι κάνουν λάντζα… Εάν π.χ. είσαι μικρός ειδικευόμενος, θα κάνεις το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς, και ο λέκτορας που σου έδωσε το θέμα θα μπει πρώτο όνομα γιατί θέλει να ανελιχθεί. Αυτά γίνονται παντού και μόνο όταν πατάς γερά στα πόδια σου μπορείς να έχεις απαιτήσεις..΄

…να έχεις δημοσιεύσεις σε αναγνωρισμένα ιατρικά περιοδικά και αυτό μπορείς να το πετύχεις μονάχος σου διαβάζοντας και γράφοντας άρθρα ανασκόπησης για θέματα που σε ενδιαφέρουν. Τα αναγνωρισμένα και βαθμολογούμενα στις κρίσεις ελληνικά ιατρικά περιοδικά μπορείς να τα βρεις στο ΙΑΤΡΟΤΕΚ (ψάξε το στο ίντερνετ) αν και η λίστα δεν έχει ακόμη αναθεωρηθεί.

Εργασίες στα Ελληνικά Περιοδικά δεν μετρούν, ή ας πούμε μετρούν πολύ λιγότερο από εργασίες δημοσιευμένες σε ξένο έγκυρο περιοδικό, π.χ. Αν μετρά 1 πόντο στο βιογραφικό η Ελληνική εργασία, τότε η ξένη μετράει 100. Καλύτερο να έχεις 1-2 ξένες παρά 20 Ελληνικές.

-κάνεις μια σοβαρή μελέτη!

Επειδή η δημοσίευση σε διεθνή περιοδικά είναι δύσκολη υπόθεση, μπορείς να στείλεις κάποια εργασία σου σε διεθνές ιατρικό ηλεκτρονικό περιοδικό (ψάξε στο ίντερνετ) το οποίο αξιολογείται αν το περιοδικό αυτό «βγαίνει» στο pubmed (ψάξε το και αυτό).

Και εδώ είναι το ζουμί. Αυτός ο οποίος ενδιαφέρεται να μη χάνει το χρόνο του με τα παραπάνω, πρέπει να κάνει αυτό. Τι είναι εδώ σημαντικό; Ότι π.χ. κάποιος μπορεί να μαζέψει τη βιβλιογραφία για ένα θέμα και να συνθέσει σε ένα άρθρο ανασκόπησης (review article), το οποίο μπορεί να έχει διάφορες μορφές, από “surgical technique” μέχρι “current concepts”, “meta-analysis”, κλπ...

Για να το κάνεις αυτό, δεν χρειάζεται να έχεις υλικό και μπορείς να το κάνεις θεωρητικά από οπουδήποτε, ακόμα και από ένα μικρό Κ.Υ. Το πρόβλημα είναι ότι για να αρχίσει κάποιος να γράφει σοβαρά άρθρα σε ξένα περιοδικά χρειάζεται εμπειρία, γιατί το να κάνεις αυτή τη δουλειά είναι τέχνη που μαθαίνεται. Εάν δεν έχεις κάποιον να σου δείξει, τότε τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και θα παιδεύεσαι για χρόνια ώστε να ανακαλύψεις τον τροχό από την αρχή. Εάν στην αρχή σε βοηθήσει κάποιος δείχνοντάς σου τι πρέπει να κάνεις, πώς πρέπει να κινηθείς και σου διδάξει από την εμπειρία του, είναι δυνατόν και ως φοιτητής ακόμη να καταφέρεις να γράψεις μια πολύ καλή εργασία.

Επίσης, να προσθέσω εδώ ότι υπάρχει η αντίληψη που παρατέθηκε παραπάνω ότι για να γράψεις εργασία, να τη δημοσιεύσεις κλπ, πρέπει να ξέρεις κάποιον Καθηγητή, να είσαι ενδεχομένως αυλικός του, κλπ. Αυτό μπορεί να ισχύει εν μέρει, αλλά από τη δική μου εμπειρία, εάν πάρεις τον εαυτό σου στα σοβαρά και στην αρχή σου δείξει και λίγο κάποιος, μπορείς από ΜΟΝΟΣ σου, χωρίς κανέναν ανάγκη να δημοσιεύσεις κάτι καλό. Εάν συνεχίσεις, τότε οι άλλοι (Καθηγητής, λοιπά μέλη ΔΕΠ, συν-ειδικευόμενοι, κλπ), θα ενδιαφερθούν για σένα γιατί θα δουν ότι ξέρεις να γράφεις. Γιατί δηλαδή να ενδιαφερθούν στην αρχή όταν είσαι άσχετος και δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από σένα; Εάν όμως μπορείς αυτόνομα να παράγεις έργο και πας και τους το δίνεις έτοιμο, θα αρχίσουν να σε λαμβάνουν σοβαρά υπ’όψιν τους. Και όσο δουλεύεις σκληρά, τόσο περισσότερο θα αποκτήσεις δύναμη. Στην αρχή βέβαια, θα μπαίνεις δεύτερο, τρίτο, τέταρτο όνομα κλπ… Όσο όμως δουλεύεις σκληρά, κάποια στιγμή θα αυτονομηθείς τελείως και θα έχεις τον έλεγχο ΕΣΥ της σειράς των ονομάτων. Γιατί θα σε έχουν οι άλλοι περισσότερο ανάγκη και όχι εσύ τους άλλους. Αλλά χρειάζεται πολύς κόπος για να φτάσεις εκεί. Ο σεβασμός και το να σε υπολογίζουν οι άλλοι δεν είναι δεδομένος, αλλά πρέπει να τον κερδίσεις. Μπορεί π.χ. ο γιος του Καθηγητή να μπαίνει σε εργασίες με πολύ λιγότερο κόπο και σε πολλές περιπτώσεις “τιμής ένεκεν” και αυτό να το θεωρείτε “αδικία”, αλλά η ζωή είναι γεμάτη τέτοια παραδείγματα. Π.χ. κάποιος γεννιέται από φτωχή και άλλος από πλούσια οικογένεια, άλλος με τέλεια υγεία, άλλος με πρόβλημα… Έτσι είναι. Οπότε, αυτοί που δεν έχουν “κονέ”, να στρωθούν στη δουλειά και να αποδείξουν την αξία τους κάνοντας “κονέ” μέσω αυτής, αντί να χάνουν το χρόνο τους θυμώνοντας και μιζεριάζοντας με το “κακούργα κοινωνία”. ;-)

Υ.Γ.

Ό,τι και να κάνεις να θυμάσαι τούτα:

Το βιογραφικό σου το φτιάχνεις για το θεαθήναι!

Όταν θα στέκεσαι μονάχος σου απέναντι στον άρρωστο, δεν έχει καμία σημασία το πόσες σελίδες έχει το βιογραφικό σου αλλά το πόσες γνώσεις, δεξιότητες και εμπειρίες έχεις εσύ!

Αυτό είναι ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Ο άρρωστος περιμένει να του λύσεις το πρόβλημά του και όχι να του πεις ότι έκανες “αυτό” ή το “άλλο”. Ο άρρωστος περιμένει να είσαι καλός γιατρός και να τον κάνεις καλά όσο γίνεται καλύτερα, και όχι να είσαι καλός επιστήμονας (σ.σ. να έχεις συνεισφέρει στην Επιστήμη με εξαιρετικές εργασίες).

Να διαβάζεις οτιδήποτε ιατρικό πέφτει στα χέρια σου, να φροντίζεις να έρχεσαι σε επαφή και να συζητάς περιστατικά με «ειδικούς», και μάλιστα με γιατρούς που ανήκουν σε διαφορετική ειδικότητα από τη δική σου, να διασταυρώνεις βιβλιογραφικά αυτά που θα σου λένε οι «ειδικοί», (το πόσες βλακείες έχω ακούσει από ειδικούς δεν τολμώ να σου απαριθμήσω), να προσπαθήσεις να μάθεις κάθετι που αφορά σε πρακτικές δεξιότητες για να νιώθεις αυτάρκης, και να κρατάς πάντα μισό καλάθι όσο αφορά στο πόσα γνωρίζεις –να είσαι δηλαδή ταπεινός, να μετράς τα λόγια σου, να ξανασκέφτεσαι τις διαγνώσεις σου, να τριπλοσκέφτεσαι τις θεραπευτικές σου αποφάσεις και να μη διστάζεις να λες «δεν το γνωρίζω αυτό το θέμα».

Πολύ σοφά λόγια, συμφωνώ απόλυτα… Εκτός από την πρώτη γραμμή. Ο χρόνος είναι περιορισμένος και δεν μπορείς να διαβάζεις “οτιδήποτε ιατρικό πέφτει στα χέρια σου”. Πρέπει να είσαι σε θέση να ξεχωρίσεις τις έγκυρες από τις μη έγκυρες πηγές και ακόμη και στις έγκυρες πηγές να μπορείς να κρίνεις μια εργασία και να την αξιολογείς μόνος σου ώστε να εντοπίζεις τα αδύνατά της σημεία που παίζουν σημαντικό ρόλο στο να δεχθείς ή όχι κάποιο συμπέρασμα ως “δόγμα”. Ακόμη και στα πιο έγκυρα περιοδικά κάποια πράγματα μπορεί να έχουν ξεφύγει από τους “Κριτές” της εργασίας!

Τέλος, το ότι ένα ξένο περιοδικό είναι στο “pubmed”, δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα και καλό. Υπάρχουν αρκετά “throw-away-journals”. Επίσης, υπάρχει και ο “Συντελεστής Απήχησης” (Impact Factor), ο οποίος είναι ένας ελαττωματικός τρόπος για να δίνεται αξία σε ένα περιοδικό, αλλά είναι ο καλύτερος που υπάρχει από το 1960 περίπου που εφευρέθηκε.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Αγαπητές Οrtho θα έλεγα πως μάλλον συμπληρώνεις με τις σωστές επισημάνσεις σου τα όσα έγραψε ο Anastasios παρά πως διαφωνείς μαζί του.

Θα ήθελα επίσης να προσθέσω:

-Τους γιους των Καθηγητών με τα φτιαχτά CV δυστυχώς θα τους βρούμε αργά ή γρήγορα μπροστά μας σε κάποια κρίση.

-Στις δικές μου εργασίες σε US και UK πάντα το όνομά μου το έβαζαν και το βάζουν πρώτο χωρίς συζήτηση (όπως φαντάζομαι και το δικό σου), στην Ελλάδα σχεδόν ποτέ δεν το βάζουν πρώτο, επίσης χωρίς συζήτηση. Γι' αυτό σταμάτησα να δημοσιεύω με Έλληνες και ούτε με ενδιαφέρει πλέον.

-Το πρώτο μου paper στην Αμερική έφυγε με μόλις 2 ονόματα, το δικό μου και του Assistant Prof που ήταν ο πρώτος μου mentor και group leader του lab. Στην αρχή που έβαλα και το όνομα του Chairman "τιμητικά" και για λόγους σκοπιμότητας κανείς δεν κατάλαβε γιατί το έκανα και φυσικά μου ζήτησαν να το βγάλω. Όσοι με βοήθησαν με το retyping/revision του paper ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο απλώς μπήκαν στα aknowledgments. Επίσης, στην Αγγλία ποτέ δεν βάζω πάνω από 3 ονόματα (μαζί με το δικό μου) στα papers.

-Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως είναι απείρως ποιο δύσκολο να δημοσιεύσεις paper με υπογραφή ας πούμε Κ.Υ Ιστιαίας. Το ίδιο paper μπορεί πιθανόν να δημοσιευθεί εάν από κάτω γράφει MD Anderson, Houston, TX. Έστω κι αν πρόκειται για το ίδιο ακριβώς document.

-Στα Ελληνικά συνέδρια πλέον πηγαίνω μόνο για να δω συναδέλφους, να κάνω PRs και να πιω καφέ με κανέναν φίλο. Τα Ελληνικά Περιοδικά είναι για πέταμα. Πολλές φορές θέλησα να στείλω Letter to the Editor με σχόλια για άρθρα στα οποία οι συνάδελφοι έγραφαν τερατουργήματα για πράγματα που δεν γνώριζαν και δεν ήταν ικανοί ούτε καν να μεταφράσουν σωστά από εκεί που αντέγραφαν. Βέβαια, δεν θα βγει τίποτα και θα δημιουργήσουμε εχθρούς χωρίς ιδιαίτερο λόγο τελικά.

-Όσον αφορά τα Ελληνικά PhDs, σηκώνει μεγάλη κουβέντα, αλλά δεν τα απορρίπτω ελαφρά τη καρδία (ούτε και η European Comission εξάλλου).

Εγώ έκανα prospective clinical study στην Αθήνα με μεγάλο αριθμό ασθενών (που τους μάζεψα έναν-έναν σε διάστημα 4 ετών από τα επείγοντα του νοσοκομείου μου και τις γενικές εφημερίες), την οποία θα ήταν δύσκολο να κάνουν οι Αμερικανοί λόγω του διαφορετικού legislation. Στην Ελλάδα μπορείς (ή μπορούσες) να κάνεις σχεδόν οποιαδήποτε διερεύνηση ή σχεδόν οποιοδήποτε management σε ομάδες ασθενών χωρίς να ρωτήσει κανένας τίποτα. Στην Αμερική είναι αδύνατον, και λόγω κόστους. Ανά πάσα στιγμή είμαι έτοιμος να τους περιγράψω σύντομα τί έκανα, τί βρήκα, ποια η κλινική σημασία των ευρημάτων μου και σε ποια περιοδικά δημοσίευσα τμήματα της διατριβής.

Δεν λέω βέβαια ότι συγκλονίζονται. Απλώς σκέφτονται ότι αυτοί μάλλον δεν θα μπορούσαν να κάνουν αντίστοιχο θέμα σε humans και ότι τέλος πάντων απέκτησα μεγάλη εμπειρία στις συγκεκριμένες παθήσεις που μελέτησα. Το πρώτο mail που έλαβα σχετικά με ειδικές διευκρινήσεις για τα αποτελέσματά μου ήταν από Assoc Prof του Hopkins όπου επίσης δούλευαν στο ίδιο θέμα αλλά σε animals. Αυτό σημαίνει πως και αυτοί παρακολουθούν γενικά τί δημοσιεύεται παγκοσμίως, χωρίς προκαταλήψεις. Τώρα αν είχα καμιά retro study της πλάκας δεν ξέρω τί θα έκανα. Πάντως και πάλι, ένα short abstract θα είχα έτοιμο να λέω.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Πάρα πολύ σύντομα... σύμφωνω σε γενικές γραμμές και με τους τρεις σας.

Ο ερευνητικός χώρος στην Ελλάδα διαφέρει κατά αιώνες από πολλές απόψεις από εκείνον του Δυτικού κόσμου. Από το πιο βασικό ότι ο καθηγητής θα σε στήσει ενώ έχετε κλείσει ραντεβού αν σου κάνει βέβαια τη χάρη να σε δει (δηλαδή κανένας σεβασμός), μέχρι ότι η μισή Ελλάδα πλέον έχει διδακτορικό (ίσως και χωρίς υπερβολή)...

Όρθο σαφώς και μπορείς να κάνεις βγάλεις αρκετά καλές δημοσιεύσεις στην Ελλάδα (πλην lab based θα έλεγα) και αν κάποιος έχει όρεξη μπορεί να κάνει μικρά θαύματα αφού δεν υπάρχουν σημαντικά εμπόδια (καλώς ή κακώς) που υπάρχουν αλλού όπως ανέφερε ο sjjggst.

Παρόλα αυτά να ξέρεις πως αν αρχίσουν να σε πλησιάζουν οι καθηγητΑΔες και οι λοιποί δεν είναι δυστυχώς πως αναγνωρίζουν την αξία σου... αλλά αναγνωρίζουν το κοροϊδάκι μέσα σου. Γιατί όρθο μου με τα δικά σου ξενύχτια εκείνοι θα κοτσάρουν και την κουτσή Μαρία στο τέλος, που τους "κάθεται" μια χαρά και γενικότερα θα ξεπληρώνουν όλες τις υποχρεώσεις τους, σε εσένα και στους άλλους. Όλα αυτά αν πέσεις σε κανέναν εξυπνοπούλι που βλέπει ότι βγάζει κάτι από εσένα... γιατί οι περισσότεροι αν δουν ότι μπορείς να γίνεις ανταγωνιστικός για τους αυλικούς τους (λέμε τώρα, αν ποτέ υπήρχε αξιοκρατία σ'αυτή τη χώρα) θα σε τελειώσουν με το καλημέρα. Μικρή η Ελλάδα, μεγάλες οι κλίκες. Δεν στεριώνεις.

Εν ολίγοις, έρευνα σοβαρή βεβαίως και μπορεί να γίνει, αρκεί να είσαι ανεξάρτητος (όσο μπορεί κανείς να είναι)... και λιγάκι δύσκολο για τους νεότερους που δεν έχουν την εμπειρία να ξεκινήσουν κάτι μόνοι τους.

Βέβαια, σε πολύ μικρότερο βαθμό κάποια από τα παραπάνω ισχύουν και έξω. Εννοείται εκεί είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

My two pennies worth. Back to work.

Τροποποιήθηκε από pas moi
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Συμφωνώ pas mois, και τώρα πια που γυρνώντας πίσω στο χρόνο καταλαβαίνω ποιοι ακριβώς είχαν εντοπίσει το κοροϊδάκι μέσα μου δεν θέλω να έχω καμία επαφή μαζί τους -σε σημείο παρεξηγήσεως- και ούτε καν απαντάω στα mail τους που ψάχνουν να βρουν που βρίσκομαι (προφανώς για να συνεχίσει το θύμα να γράφει για πάρτη τους ή για να βάλει το όνομα τους σε κάποιο paper από ξένο κέντρο).

Προσωπικά, τα δυο μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετώπισα στη διατριβή ήταν πως:

1. Τα μέλη της τριμελούς (3 Αναπλ. που τώρα είναι και οι 3 Τακτικοί!) δεν είχαν ιδέα ούτε πώς να χειρισθούν το θέμα, ούτε πως να με κατευθύνουν, ούτε πως να ελέγξουν τί κάνω και να με διορθώσουν εάν κάνω κάτι στραβά. Συνηθισμένη ιστορία...κάποιος άκουσε κάτι σε κάποιο ξένο συνέδριο και είπε να το δώσει για διατριβή στην Ελλάδα χωρίς να ξέρει τί του γίνεται.

2. Έκανα Master στο εξωτερικό μετά τη διδακτορικό και όχι πριν. Κατά τη διάρκεια του MSc όπου άρχισα να παίρνω βασικές αρχές σε τομείς που αγνοούσα (Auditory Biophysics, Psychoacoustics etc) άρχισα να γυρνάω το μυαλό μου πίσω στο διδακτορικό αλλά και σε διδακτορικά άλλων που ήξερα καλά και επιτέλους να καταλαβαίνω κατόπιν εορτής τί έκανα, τί θα έπρεπε να διορθώσω και σε ποια σημεία ήμουν εντελώς out. Σίγουρα στις Ελληνικές Ιατρικές Σχολές μπορείς να κάνεις διδακτορικό χωρίς Master, και τους περισσότερους τους νοιάζει μόνο το "χαρτί", όμως εάν κάποιος θέλει να είναι σωστός επιστημονικά, να κάνει μια καλή μελέτη που την καταλαβαίνει και να βασισθεί επάνω της για τη μελλοντική του καριέρα, πιστεύω πως θα έπρεπε και στην Ελλάδα το MSc να προηγείται του PhD. Ειδικά σε μελέτες σε Κλινικές Νοσοκομείων όπου δεν θα βρεις και κανέναν να σκαμπάζει από Science και να σε βοηθήσει (ας πούμε ότι είναι όλοι ¨Clinicians" για να μην πούμε τίποτα χειρότερο...).

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Επίσης από το ΥΓ κρατάω το αισιόδοξο μήνυμα πως:

"Όταν είσαι στα καλύτερά σου –εκεί γύρω στα σαράντα με πενήντα πέντε-"

Τα καλύτερα είναι μπροστά μας λοιπόν! :)

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

  • 4 weeks later...
  • 7 months later...

Θεωρω οτι καποιος απο τους mods πρεπει να το καρφιτσωσει. Εμπεριστατωμενες αποψεις απο πολυ αξιολογα μελη του group. Σπανια βρισκει κανεις τοσο κατατοπιστικες συζητησεις. Πολλες ευχαριστιες και απο μενα!

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

  • 4 years later...
  • 3 years later...

Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Έχω ξεσκονίσει όλο το forum γιατί ψάχνω πληροφορίες για το πως να εμπλουτίσω το βιογραφικό μου σαν φοιτητής. Πώς μπορεί να ασχοληθεί ένας φοιτητής με την έρευνα χωρίς να έχει και πολλή ιδέα; Αν πιάσει έναν καθηγητή θα τον βάλει να κάνει κάτι ουσιαστικό και θα μάθει πράγματα ή θα περνάει απλώς δεδομένα σε έναν υπολογιστή; Αν ισχύει το δεύτερο, το όνομά του θα μπει στους authors ή στους collaborators; Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση γι' αυτά που ρωτάω, αλλά όποια πληροφορία θα μπορούσατε να δώσετε είναι χρήσιμη! 

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

5 ώρες πριν, seadoctor said:

Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Έχω ξεσκονίσει όλο το forum γιατί ψάχνω πληροφορίες για το πως να εμπλουτίσω το βιογραφικό μου σαν φοιτητής. Πώς μπορεί να ασχοληθεί ένας φοιτητής με την έρευνα χωρίς να έχει και πολλή ιδέα; Αν πιάσει έναν καθηγητή θα τον βάλει να κάνει κάτι ουσιαστικό και θα μάθει πράγματα ή θα περνάει απλώς δεδομένα σε έναν υπολογιστή; Αν ισχύει το δεύτερο, το όνομά του θα μπει στους authors ή στους collaborators; Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση γι' αυτά που ρωτάω, αλλά όποια πληροφορία θα μπορούσατε να δώσετε είναι χρήσιμη! 

Ένα έχω να πω:

Παρότι , ναι, ακόμα και σαν άσχετος μπορείς να μπείς σε ερευνητικά χωρίς ιδιαίτερο κόπο, είναι σημαντικό να συμφωνήσεις με τον επικεφαλή του ερευνητικού εκ των προτέρων για το πού θα βρίσκεται το όνομά σου. Μην δεχθείς δικαιολογίες του τύπου "ε, σιγά δεν έχει σημασία η θέση του ονόματος...". Μια χαρά σημασία έχει. Και με το παρόν καθεστώς στα διδακτορικά , πλέον για να γίνεις υποψήφιος διδάκτορας σε δημόσιο πανεπιστήμιο πρέπει να έχεις ήδη κάνει 2 full article δημοσιεύσεις οπου να είσαι 1ο ή 2ο όνομα. Το ίδιο ισχύει πλέον και σε προκηρύξεις του ΕΣΥ και των πανεπιστημίων, δηλαδή δεν γίνονται δεκτές για μοριοδότηση δημοσιεύσεις οπου το όνομά σου είναι κάπου στο βάθος.

Θέλει προσοχή. Κυκλοφορούν και συνάδελφοι "είπα , ξείπα" , και δεν είναι λίγοι οι φοιτητές/ ειδικευόμενοι / ειδικοί που βρέθηκαν απ' εξω, δεν μπήκε δηλαδή καθόλου  το όνομά τους στην δημοσίευση, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται...

Προσπάθησε όσο γίνεται να πάρεις λόγια απο συμφοιτητές/συναδέλφους να βρείς κάποιον φερέγγυο επιβλέπων... μπορεί και να μην είναι πανεπιστημιακός, και οι ιδιώτες κάνουν δικές τους ερεύνες και πολλές φορές είναι και πιο ποιοτικές απο τις πανεπιστημιακές, διότι τελευταία στον πανεπιστημιακό χώρο κυκλοφορεί πολύ ένα κακό trend να δημοσιεύουν ερευνητικές και case report μηδενικής αξίας, πολλές φορές με μαγειρεμένα data, σε περιοδικά αμελητέου impact factor, μόνο και μόνο για να μπορούν να λένε στις κρίσεις τους "Να ορίστε, έχω ενεργό ερευνητικό έργο...". 

Σαν νέο και φιλόδοξο επιστήμονα, η συμμετοχή σε μπουρδογραφία ούτε σε οφελεί, ούτε σε τιμά. Πρέπει να μάθεις να λες "όχι" όπου βλέπεις να μην υπάρχει αξία.

-

Όσον αφορά τις αρμοδιότητές σου

Λογικά σαν αρχάριος θα αρχίσεις απο τα βασικά, αλλά στοιχειώδη: data collection, data entry, μετά προχωράς data analysis με τα ανάλογα προγράμματα που χρησιμοποιεί ο διδάσκων (θα σου τα δείξουν, δεν είσαι υποχρεωμένος/η να ξέρεις κάθε πρόγραμμα analytics που κυκλοφορεί), και τέλος η συγγραφή. Στο data collection , το πόσο κοντά στον ασθενή θα είσαι έχει να κάνει με το έτος σου. Ξέρω περίπτωση όπου 6ο ετείς έκαναν οσφυονωτιαίες παρακεντήσεις για συλλογή δειγμάτων. Πάει ανάλογα και τη φύση της μελέτης. Μπορεί να είσαι σε εργαστήριο Παθ. Αν. και να σε βάζουν να φωτογραφίζεις παρασκευάσματα στο μικροσκόπιο κλπ. Ή να είσαι σε εργαστήριο Ιατρικής Γενετικής και να κάνεις PCR και Sequencing.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

On 7/2/2022 at 9:59 ΜΜ, VoxVeritas said:

Ένα έχω να πω:

Παρότι , ναι, ακόμα και σαν άσχετος μπορείς να μπείς σε ερευνητικά χωρίς ιδιαίτερο κόπο, είναι σημαντικό να συμφωνήσεις με τον επικεφαλή του ερευνητικού εκ των προτέρων για το πού θα βρίσκεται το όνομά σου. Μην δεχθείς δικαιολογίες του τύπου "ε, σιγά δεν έχει σημασία η θέση του ονόματος...". Μια χαρά σημασία έχει. Και με το παρόν καθεστώς στα διδακτορικά , πλέον για να γίνεις υποψήφιος διδάκτορας σε δημόσιο πανεπιστήμιο πρέπει να έχεις ήδη κάνει 2 full article δημοσιεύσεις οπου να είσαι 1ο ή 2ο όνομα. Το ίδιο ισχύει πλέον και σε προκηρύξεις του ΕΣΥ και των πανεπιστημίων, δηλαδή δεν γίνονται δεκτές για μοριοδότηση δημοσιεύσεις οπου το όνομά σου είναι κάπου στο βάθος.

Θέλει προσοχή. Κυκλοφορούν και συνάδελφοι "είπα , ξείπα" , και δεν είναι λίγοι οι φοιτητές/ ειδικευόμενοι / ειδικοί που βρέθηκαν απ' εξω, δεν μπήκε δηλαδή καθόλου  το όνομά τους στην δημοσίευση, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται...

Προσπάθησε όσο γίνεται να πάρεις λόγια απο συμφοιτητές/συναδέλφους να βρείς κάποιον φερέγγυο επιβλέπων... μπορεί και να μην είναι πανεπιστημιακός, και οι ιδιώτες κάνουν δικές τους ερεύνες και πολλές φορές είναι και πιο ποιοτικές απο τις πανεπιστημιακές, διότι τελευταία στον πανεπιστημιακό χώρο κυκλοφορεί πολύ ένα κακό trend να δημοσιεύουν ερευνητικές και case report μηδενικής αξίας, πολλές φορές με μαγειρεμένα data, σε περιοδικά αμελητέου impact factor, μόνο και μόνο για να μπορούν να λένε στις κρίσεις τους "Να ορίστε, έχω ενεργό ερευνητικό έργο...". 

Σαν νέο και φιλόδοξο επιστήμονα, η συμμετοχή σε μπουρδογραφία ούτε σε οφελεί, ούτε σε τιμά. Πρέπει να μάθεις να λες "όχι" όπου βλέπεις να μην υπάρχει αξία.

-

Όσον αφορά τις αρμοδιότητές σου

Λογικά σαν αρχάριος θα αρχίσεις απο τα βασικά, αλλά στοιχειώδη: data collection, data entry, μετά προχωράς data analysis με τα ανάλογα προγράμματα που χρησιμοποιεί ο διδάσκων (θα σου τα δείξουν, δεν είσαι υποχρεωμένος/η να ξέρεις κάθε πρόγραμμα analytics που κυκλοφορεί), και τέλος η συγγραφή. Στο data collection , το πόσο κοντά στον ασθενή θα είσαι έχει να κάνει με το έτος σου. Ξέρω περίπτωση όπου 6ο ετείς έκαναν οσφυονωτιαίες παρακεντήσεις για συλλογή δειγμάτων. Πάει ανάλογα και τη φύση της μελέτης. Μπορεί να είσαι σε εργαστήριο Παθ. Αν. και να σε βάζουν να φωτογραφίζεις παρασκευάσματα στο μικροσκόπιο κλπ. Ή να είσαι σε εργαστήριο Ιατρικής Γενετικής και να κάνεις PCR και Sequencing.

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση, ήταν αρκετά κατατοπιστική. Είχα κάνει πρακτική άσκηση στην ορθοπεδική κλινική στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της σχολής μου, στην οποία συνεχίζω να πηγαίνω όταν έχω χρόνο γιατί μου αρέσει σαν ειδικότητα, αλλά και για να κρατήσω μια επαφή με την κλινική. Οι καθηγητές με ξέρουν και έχω μία καλή επαφή με τον επιμελητή που ήταν υπεύθυνός μου. Δεν ξέρω όμως αν μπορώ και πώς να εκμεταλλευτώ αυτήν την κατάσταση, χωρίς να φτάσω σε σημείο να με θεωρούν κορόιδο. Θα ήταν σωστό να μιλήσω σε κάποιον καθηγητή και να του πω ότι θέλω να ασχοληθώ με την έρευνα;

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

10 ώρες πριν, seadoctor said:

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση, ήταν αρκετά κατατοπιστική. Είχα κάνει πρακτική άσκηση στην ορθοπεδική κλινική στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της σχολής μου, στην οποία συνεχίζω να πηγαίνω όταν έχω χρόνο γιατί μου αρέσει σαν ειδικότητα, αλλά και για να κρατήσω μια επαφή με την κλινική. Οι καθηγητές με ξέρουν και έχω μία καλή επαφή με τον επιμελητή που ήταν υπεύθυνός μου. Δεν ξέρω όμως αν μπορώ και πώς να εκμεταλλευτώ αυτήν την κατάσταση, χωρίς να φτάσω σε σημείο να με θεωρούν κορόιδο. Θα ήταν σωστό να μιλήσω σε κάποιον καθηγητή και να του πω ότι θέλω να ασχοληθώ με την έρευνα;

Δεδομένου οτι σε ξέρουν κιόλας, πήγαινε κανονικά. Εδώ εμφανίζονται "αγνωστοι" φοιτητές και ζητάνε να κάνουν ερευνητικά. Λογικά αν υπάρχει κάτι θα σε συμπεριλάβουν. Στην πιο απλή περίπτωση case reports και case series.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

  • 3 weeks later...
On 2/7/2022 at 9:59 PM, VoxVeritas said:

διότι τελευταία στον πανεπιστημιακό χώρο κυκλοφορεί πολύ ένα κακό trend να δημοσιεύουν ερευνητικές και case report μηδενικής αξίας, πολλές φορές με μαγειρεμένα data, σε περιοδικά αμελητέου impact factor, μόνο και μόνο για να μπορούν να λένε στις κρίσεις τους "Να ορίστε, έχω ενεργό ερευνητικό έργο...".

Ένας ΕΣΥτης διευθυντής που πιέζει για εργασίες έχει πανεπιστημιακές βλέψεις ;

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

9 ώρες πριν, kopritis said:

Ένας ΕΣΥτης διευθυντής που πιέζει για εργασίες έχει πανεπιστημιακές βλέψεις ;

Αναφέρομαι στην συγκεκριμένα συγγραφή μηδενικής αξίας εργασιών. Το φαινόμενο των μπουρδογραφικών papers και ανακοινώσεων το έχω παρατηρήσει ιδίοις όμμασι στον πανεπιστημιακό χώρο.

Δεν έχω εικόνα αν και οι διευθυντές του ΕΣΥ μπαίνουν στην διαδικασία να κάνουν κάτι τέτοιο.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Επισκέπτης
Απάντησε σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέας...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.