Οδηγός για ειδικότητα στις ΗΠΑ

[mixmavros]

Το τόπικ αυτό δημιουργήθηκε λόγω της μεγάλης κίνησης στο αντίστοιχο τόπικ Ειδικότητα στις ΗΠΑ. Ο σκοπός του είναι να παρέχει έγκυρες πληροφορίες για τους φοιτητές / νέους ιατρούς που ενδιαφέρονται για ειδικότητα στις ΗΠΑ.

Το τόπικ αυτό θα είναι κλειστό για τα μέλη (δε θα μπορούν να γράφουν εδώ), ώστε να παραμείνει όσο γίνεται ευκολότερο στο διάβασμα για όλους. Οποιοδήποτε σχόλιο, αντίρρηση ή ερώτηση παρακαλείστε να το καταθέτετε στο σχετικό τόπικ. Στον οδηγό αυτό μπορούν να δημοσιεύουν μόνο mods, οι οποίοι έκαναν / κάνουν ειδικότητα στις ΗΠΑ, ώστε οι πληροφορίες να είναι από πρώτο χέρι (προς το παρόν είναι μόνο οι Ortho και notbad, θα ακολουθήσουν κι άλλοι).

[notbad]

Πώς μπορώ να κάνω ειδικότητα στις ΗΠΑ;

2 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο ανοίγει το NRMP (National Resident Match Program) (match για συντομία)

Residents στις ΗΠΑ = ειδικευόμενοι.

Το match είναι η διαδικασία στην οποία οι ενδιαφερόμενοι για μια θέση ειδικότητας (τεταρτοετείς φοιτητές σε αμερικανικές ιατρικές σχολές και ξένοι τελειόφοιτοι και απόφοιτοι γιατροί) στέλνουν ηλεκτρονικές αιτήσεις στα προγράμματα ειδικότητας που τους ενδιαφέρουν.

Μέσω του ERAS (electronic residency application service) http://www.aamc.org/students/eras/start.htm

οι ενδιαφερόμενοι

1. συμπληρώνουν το Common Application Form (CAF) το οποία περιλαμβάνει

α. στοιχεία του βιογραφικού (σπουδές, δημοσιεύσεις, κλινική εμπειρία στις ΗΠΑ)

β. Βαθμούς των USMLE

γ. Συστατικές επιστολές από 3 καθηγητές που σε συστήνουν (κατά προτίμηση αμερικανούς)

Η διαδικασία του application registration ανοίγει στις 15 Αυγούστου.

Αφού συμπληρώσουν το CAF, αρχίζουν να στέλνουν αιτήσεις στα προγράμματα ειδικότητας που τους ενδιαφέρουν. Οι πρώτες 20 αιτήσεις είναι δωρεάν ενώ για κάθε επόμενη αίτηση υπάρχει ένα fee $20.

Πόσες αιτήσεις μπορώ να στείλω;

Δεν υπάρχει περιορισμός στον αριθμό των αιτήσεων

Όλες οι ειδικότητες συμμετέχουν στο Match;

Όχι κάποιες ειδικότητες όπως πχ Ουρολογία, Νευρολογία κ.ά. έχουν δικά τους match

Πρέπει να έχω περάσει όλα τα USMLE για να συμμετέχω στο match;

Δεν είναι απαραίτητο αλλά επειδή ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, οι ξένοι έχουν πολύ καλύτερες πιθανότητας να περάσουν στο match αν έχουν περάσει όσο το δυνατόν περισσότερα steps με όσο το δυνατόν καλύτερους βαθμούς

Πρέπει να έχω κλινική εμπειρία στις ΗΠΑ;

Δεν είναι απαραίτητο αλλά ανεβάζει κατακόρυφα την αίτησή σου σε σχέση με κάποιον που δεν έχει εμπειρία.

Πρέπει να έχω δημοσιεύσεις;

Δεν είναι απαραίτητο, αλλά συμπληρώνεις ένα κουτάκι στην αίτηση που λέει "έρευνα".

Μέχρι πότε μπορώ να κάνω αιτήσεις;

Μέχρι 30 Νοεμβρίου

Τί γίνεται μετά τις αιτήσεις;

Αφού ο υποψήφιος στείλει τις αιτήσεις του (όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα), τα προγράμματα τον καλούν για συνεντεύξεις από τον Νοέμβριο μέχρι τον Ιανουάριο

Τί γίνεται στις συνεντεύξεις;

Στις συνεντεύξεις ο υποψήφιος συζητάει με τον program director (διευθυντή του προγράμματος ειδικότητας), κάποιους καθηγητές και μερικούς residents σχετικά με το γιατί θέλει την συγκεκριμένη ειδικότητα και το συγκεκριμένο πρόγραμμα, τα σχέδιά του για το μέλλον κλπ. Του δείχνουν το νοσοκομείο και του "διαφημίζουν το πρόγραμμα"

Πώς μπορώ να προετοιμαστώ για την συνέντευξη;

Υπάρχουν βιβλία που περιγράφουν πώς πρέπει να ντυθεί κάποιος, τί πρέπει να πει, πώς πρέπει να μιλήσει κλπ. Είναι πολύ σημαντικό το κομμάτι της συνέντευξης και όλοι προετοιμάζονται με κάθε λεπτομέρεια σχετικά με αυτό για να κάνουν την καλύτερη δυνατή εντύπωση.

Τί γίνεται μετά τις συνεντεύξεις;

Στις 15 Ιανουαρίου ο υποψήφιος ετοιμάζει μία λίστα για το σε ποιό πρόγραμμα θέλει να πάει (1η επιλογή, 2 επιλογή, 3η επιλογή κοκ) από τα προγράμματα στα οποία κλήθηκε σε συνέντευξη. Στις 25 Φεβρουαρίου "κλειδώνει" την λίστα και ηλεκτρονικά κατατίθεται στο match system. Τα προγράμματα επίσης καταθέτουν τους υποψηφίους με σειρά προτίμησης (ποιόν θέλουν πρώτο, δεύτερο κλπ). Και στις 19 Μαρτίου βγαίνει το match όπου έχουν γίνει match οι προτιμήσεις των υποψηφίων με αυτές των νοσοκομείων.

Πότε ξεκινάει ειδικότητα;

Οι ειδικότητες ξεκινάνε όλες τον Ιούλιο κάθε έτους.

Τροποποιήθηκε 15 Μαρτίου 2010 από notbad

[notbad]

Τί είναι τα USMLE;

USMLE = United States Medical Lisence Exams

Είναι εξετάσεις που πρέπει να δώσει κάθε γιατρός που θέλει να ασχολείται με ασθενείς στις ΗΠΑ.

Αποτελούνται από 3 μέρη

Step 1 = βασικές επιστήμες (περιλαμβάνει μαθήματα 3 πρώτων ετών στην Ιατρική Ελλάδας) (7 ώρες με 1 ώρα διάλειμμα, 338 ερωτήσεις σε 7 blocks των 48 ερωτήσεων το καθένα)

Step 2 Clinical Knowledge (CK)= κλινικά μαθήματα (3 τελευταία έτη) (8 ώρες με 1 ώρα διάλειμμα. 8 blocks των 46 ερωτήσεων το καθένα)

Step 2 Clinical Skills (CS)= εξετάσεις προφορικές σε ασθενείς - ηθοποιούς (8 ώρες)

Step 3 = 2 μέρες, είναι τεστ που δίνεται κατά την ειδικότητα και εξετάζεσαι σε cases ασθενών.

Μπορώ να δώσω τα USMLE όσο είμαι φοιτητής;

Ναι τα steps 1, 2CK, 2CS δίνονται αν είσαι φοιτητής σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Το 3 δίνεται μόνο από αποφοίτους

Μπορώ να δώσω τα steps με όποια σειρά θέλω;

Ναι αν είσαι απόφοιτος, μπορεί να δώσει κάποιος τα Step 1, 2(CS ή CK) με όποια σειρά θέλει. Για να δώσει το step 3, πρέπει να έχει περάσει τα Step 1 και 2 (CK και CS) πριν.

Μπορώ να δώσω τα Steps πάνω από μία φορά;

Ναι μπορείς. Αλλά είναι πολύ άσχημο στο βιογραφικό σου να φαίνεται ότι έχεις κοπεί.

Πού μπορώ να δώσω τα Steps;

To step 1, 2 CK και 3 μπορούν να δωθούν στην Ελλάδα στην Θεσσαλονίκη στα Prometric Centers. To προφορικό (CS) δίνεται σε 5 πόλεις στις ΗΠΑ.

Πόσο θα μου στοιχίσουν τα Steps;

Μόνο τα εξέταστρα είναι περίπου $700 για το Step 1, $700 για το Step 2 CK, $1200 για το Step 2 CS. Περισσότερες λεπτομέρειες υπάρχουν στο site του ECFMG (google it) Πρέπει να συνυπολογίσει κάποιος τα χρήματα για τα βιβλία και κάποια Online tests που χρειάζονται για την μελέτη του, καθώς και το ταξίδι στις ΗΠΑ για το CS.

Προσοχή! Αυτό το post δεν αποτελεί επίσημη ενημέρωση αλλά μια προσπάθεια να διηγηθώ τις δικές μου εμπειρίες σχετικά με τα USMLE. Υπάρχουν official sites για περαιτέρω αναλύσεις.

Τροποποιήθηκε 15 Μαρτίου 2010 από notbad

[notbad]

Για τις ερωτήσεις στα interviews διάβασα το Iserson's guide to residency και όσες θυμήθηκα τις έχω γράψει παρακάτω:

What do you like in a person?

What do you dislike in a person?

What is your best quality?

What is your weakness?

Tell me about yourself

What would you do if we were going to a trip in Disneyland? How would you organize that?

Tell me about your family

What do you want to do after residency?

You speak very good English, do you think your musical studies helped on that?

Did you get mad with the taxi drives that was late?

What would you miss from US when you leave?

What is your favorite American food (tell me the recipe)

Why did you choose US over Germany for training? over Greece?

Tell me something that could get under your skin.

Ask me something non medical and not about the program

What books do you like to read? About what?

What do you want to do after residency?

Where do you see yourself in 10 years?

Ask me questions

Tell me the recipe of your favorite Greek food

Tell me about your research

Do you know facci? A Greek food with lentils? (fakes)

What is your favorite island in Greece?

Tell me about your family

What is the meaning of your name in Greek?

Are you homesick?

What did u do in your research?

What did u do after graduating medical school?

What would u change in your career?

Is there anything you would feel proud of?

What kind of student were u?

What are the techniques you know in the lab?

What do u want to do after finishing residency?

What exactly is a research internship?

How do u decide about the program u choose?

Ask me a few questions

How was it to be 2 years out of clinic?

What do you think of your clinical skills?

Why did u choose US for your residency?

[notbad]

USMLE Blogs και Sites

1.

2. (Για μισθούς γιατρών και μίνι περιγραφή ειδικοτήτων)

3.

4.

5. (Για το Step 2 CS)

6. www.prep4usmle.com

Αν και αυτά τα Blogs έχουν πολλές πληροφορίες, είναι για χαλαρό διάβασμα όχι μελέτη. Μελέτη = qbooks, qbanks, βιβλία.

[notbad]

Ημέρα Εξέτασης USMLE

Επειδή έχω δώσει εξετάσεις και στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα, έχω να πω ότι χαλαρά στην Ελλάδα το κλίμα είναι πολύ λιγότερο αγχωτικό (όπως και κάθετι στην ελλάδα )

Στις ΗΠΑ είχα πάει πρωί πρωί 8 η ώρα, είχε πάρα πολύ κόσμο το κέντρο, η αίθουσα με τους Η/Υ ήταν σαν πυρηνικό καταφύγιο, δεν έμπαινε ήλιος, έκανε κρύο, πολλά παιδιά μπαινόβγαιναν για να κάνουν τα διαλείμματά τους, κάποια παιδιά έδιναν GRE ή TOEFL και πληκτρολογούσαν τις εκθέσεις τους, πολύ αυστηρός, υστερικός έλεγχος.

Κάθε φορά που μπαινόβγαινα για διάλειμμα, τσέκαραν το διαβατήριό μου, στα διαλείμματα επειδή είχε πολλά παιδιά δεν μπορούσες να χαλαρώσεις, ήμουν τσιτωμένη...

Στην Ελλάδα, κατά τις 10 πήγα στο εξεταστικό κέντρο, ηλιόλουστο, οι άνθρωποι χαλαροί, ήμουν μαζί με άλλα 2 παιδιά, τσέκαραν τα διαβατήριά μας και μας είπαν ότι όταν τελειώσουμε θα μας τα ξαναδώσουν. Μου πρόσφεραν καφέ, στην διάρκεια των διαλειμμάτων αν ήθελα πήγαινα σε μια αίθουσα μόνη μου όπου έτρωγα και χαλάρωνα ή μιλούσα με τον φύλακα εκεί να ξεφύγει λίγο το μυαλό.

Για τα tests και το πώς θα κατανείμω τον χρόνο μου ακολούθησα τις συμβουλές στα Kaplan Qbook ακριβώς όπως τα λέει. Γιατί να ξαναανακαλύψω τον τροχό; Οι άνθρωποι το έχουν ψάξει, οπότε ακολουθείς ό,τι σου λένε.

Για το Step 2 έκανα Block 1+2, 5', Block 3, 10', Block 4, 10', Block 5+6, 5', Block 7, 5', Block 8. Είχα μαζί μου kellog's bars, 2 τοστ και νερό. Φρόντισα να έχω κοιμηθεί καλά, να έχω λίγο φαγητό έτσι ώστε ούτε να πεινάσω ούτε να με πιάσει υπνηλία. Είχα κόψει τους καφέδες και τα ξενύχτια όλο τον προηγούμενο μήνα, έτσι ώστε το πρόγραμμά μου να μην διαταράσσεται, να είμαι ξεκούραστη και ήρεμη και να μπορώ να συγκεντρώνομαι.

Το μυστικό στο test είναι ότι πρέπει να ανασύρεις ουσιώδεις και λίγες πληροφορίες από μια μεγάλη βάση πληροφοριών σε μικρό χρονικό διάστημα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διαχειρίζεσαι την γνώση σαν να έχεις μια τεράστια ντουλάπα με πολλά μικρά συρταράκια. Ανά πάρα ώρα και στιγμή να μπορείς να ανασύρεις γρήγορα αυτό που χρειάζεσαι. Και γι'αυτό χρειάζεσαι διαύγεια πνεύματος και να είσαι συγκεντρωμένος. Δεν έχεις χρόνο να χαζεύεις.

Μια key phrase είναι το pacing γι'αυτά τα tests. Πρέπει να υπάρχει καλό pace στο πώς απαντάς τις ερωτήσεις. Να μην καταναλώνεις πολύ χρόνο σε ερωτήσεις που έτσι κι αλλιώς δεν ξέρεις, να μην χαζεύεις.

Στο step 2 απέκτησα καλό pace, δλδ λειτουργούσα σαν μηχανή στο "βλέπω ερώτηση, διαβάζω ερώτηση, απαντάω ερώτηση" μετά τα πρώτα 2 Blocks. Στο step 1 επειδή ήμουν υποψιασμένη από την πρώτη ερώτηση συγκεντρώθηκα και σοβαρεύτηκα και άρχισα να απαντάω. Πολύ βοηθητικό σε αυτά τα θέματα είναι το πρώτο μέρος του Καπλαν Qbook.

Προσοχή στο εξεταστικό κέντρο μην κάνετε παράβαση κανενός κανόνα. Σε κάθε αμφιβολία, ρωτήστε τον proctor (μην γελάτε έτσι λέγεται ο επιβλέπων ) στο τί πρέπει να κάνετε. Κάθε violation μπορεί να οδηγήσει σε απόρριψη της εξέτασής σας! Μια φίλη μου επειδή κρύωνε και έβαλε το παλτό της μέσα στην αίθουσα της έκαναν αναφορά!

Στην αρχή της εξέτασης μας δίνουν ένα log χαρτί όπου κάθε φορά που μπαινοβγαίνουμε για να υπογράφουμε όταν κάνουμε sign in και sign out. Μην ξεχάσετε την υπογραφή! Όλα καταγράφονται από κάμερες και αν δεν ταιριάζει το Log sheet με τις βιντεοσκοπήσεις υπάρχει πρόβλημα.

Ένα κόλπο που εγώ βρήκα ότι είναι καλό είναι να παίρνεις διάλειμμα αλλά να μην βγαίνεις από την αίθουσα. Απλά καθόμουν στην καρέκλα μου, συγκεντρωνόμουν και ξεκινούσα το επόμενο block.

Και κάτι ακόμα, όσοι φορούν γυαλιά όπως εγώ, δεν συμφέρει να τα βάλουν την μέρα της εξέτασης. Τα ακουστικά που δίνουν πιέζουν τον σκελετό ανάμεσα στα αυτιά και στο κεφάλι και πονάνε φρικτά Αναγκάστηκα να φοράω τα γυαλιά μου με ένα περίεργο τρόπο πάνω από τα αυτιά για να μην πονάω

Αυτά...αν θυμηθώ τίποτα άλλο θα γράψω. Cheers!

[notbad]

Από πμ (σ.σ. αναφέρομαι σε internal medicine, university program)

1. Μισθοί: Μετά από φόρους (σου τους επιστρέφουν περίπου $2000 τον χρόνο), ασφάλειες (υγείας, σύνταξη, οδοντίατρος, οφθαλμίατρος-είναι ξεχωριστές) ως πρωτοετής παίρνω $3127. Το κόστος ζωής σε μια πόλη 200,000 κατοίκων στις ΗΠΑ είναι με όλες τις ανέσεις (cable, αυτοκίνητο, apartment complex με πισίνα, sauna, gym, solarium, 2 bedrooms, 2 baths), και όσο χρόνο έχεις να βγαίνεις έξω δεν είναι πάνω από $1800-2000 τον μήνα. Οπότε μπορείς να μαζέψεις και λεφτά.

Δεν πληρώνεσαι επιπλέον εφημερίες. Είτε κάνω 10 τον μήνα είτε όπως τώρα καμία, είτε είμαι διακοπες, τα ίδια πληρώνομαι. Κάθε χρόνο αυξάνονται οι μισθοί. Στο site κάθε προγράμματος λέει τα ποσά.

2. Συνάδελφοι: Είμαι η μόνη ξένη στην τάξη μου (20 πρωτοετείς) και η 4η ξένη στο πρόγραμμα (60 παθολόγοι) και ποτέ δεν ένιωσα περίεργα. Μια χαρά είναι τα παιδιά, οι επιμελητές, με μία senior είχα πρόβλημα αλλά δεν ήταν επειδή είμαι ξένη, ήταν επειδή είμαστε και οι 2 πεισματάρες και εγωίστριες. Αλλά μια χαρά, κανένα πρόβλημα. Είναι παντρεμένοι κατά 80% και έχουν παιδιά κατά 60% αλλά κι αυτό καλό είναι, όλο έχεις μωρά γύρω.

3. Ωράριο: 79.5 ώρες την εβδομάδα...6 μέρες. Άλλοι μήνες όπως τώρα που δουλεύω στο ιδιωτικό έχω week on week off. Αλλάζεις service κάθε μήνα, πολλές φορές και νοσοκομείο αφού τα πανεπιστημιακά προγράμματα έχουν affiliation με 3-4 νοσοκομεία.

4. Εκπαίδευση: Δεν κάνουμε επείγοντα παρά 2 μήνες στα 3 χρόνια. Κάνουμε εξωτερικό ιατρείο μισή μέρα την εβδομάδα για 3 χρόνια και μάλιστα αποκτάς "δικούς" σου ασθενείς, λες στους γνωστούς σου να έρθουν στο ιατρείο "σου", με την κάρτα σου και όλα. Η επιμελήτριά μου στα εξωτερικά μου είπε ότι έκανε την "πελατεία" της όσο ήταν ειδικευόμενη και με προτρέπει να βλέπω τους δικούς μου ασθενείς, χωρίς να φοβάται ότι θα της κλέψω πελατεία! Οι μόνες procedures που κάνουμε είναι central lines, art lines, intubations, abd paracentecis, thoracentecis, biopsies. Δεν έχει φλεβο, ουροκαθετήρες, ρινογαστρικούς, αίματα κλπ Κάθε μήνα αξιολογείσαι και αξιολογείς, κάθε 6 μήνες συναντιέσαι με τον διευθυντή και σου λέει την πρόοδό σου, κάθε χρόνο δίνεις in training exam που είναι ίδιο με τα boards και βαθμολογείσαι. Κάθε μέρα έχεις 2 ώρες μάθημα 8-9 morning report, 12-1 noon conference.

Τροποποιήθηκε 16 Μαρτίου 2010 από notbad

[notbad]

Υπάρχουν 3 είδη προγραμμάτων ειδικότητας

1. University-based

University of Texas, University of Maryland, Harvard University Internal Medicine Residency Program

πχ http://www.med.umich.edu/intmed/resident/index.htm Αυτά συνήθως είναι 1-2 στην πολιτεία, εξαρτάται από τα πόσα πανεπιστήμια έχει. Και περιλαμβάνει το πανεπιστημιακό νοσοκομείο.

2. University-affiliated

πχ το University of Texas είναι affiliated με το Methodist Hospital στο Houston. Δέχεται 2 ειδικευόμενους κάθε μήνα από το University of Texas Internal Medicine Program αλλά έχει και το Methodist Hospital Internal Medicine Residency Program, το δικό του πρόγραμμα. Οι ειδικευόμενοι του Methodist δεν είναι οι ίδιοι με τους ειδικευόμενους του University of Texas Internal Medicine Program. Έχουν κάποια από τα προνόμια του University αλλά στο τέλος το "χαρτί" γράφει "University of Texas Methodist Hospital Residency Program". Επιπλέον δεν κάνουν rotation σε όλα τα νοσοκομεία αλλά μόνο στο Methodist.

3. Community based

Δεν είναι συνηθισμένα. Συνήθως ακόμα και τα πιο μικρά απομακρυσμένα νοσοκομεία έχουν ένα affiliation με πανεπιστήμιο, είναι θέμα prestige. Παρόλα αυτά, υπάρχουν μεγάλα community hospitals που έχουν εντελώς δικό τους πρόγραμμα ειδικότητας χωρίς university affiliation. πχ http://www.michaelreesehospital.com/IMRP-Programs.htm

Προσωπικά πιστεύω ότι επειδή η εκπαίδευση ελέγχεται συνεχώς από τις αντίστοιχες εταιρείες και το http://www.acgme.org/acWebsite/home/home.asp , Accreditation Council for Graduate Medical Education είναι εξαιρετική όπου και να πάει κάποιος. Αν δεν είναι σύμφωνα με τα standards το κλείνουν το πρόγραμμα. Και έχουν site visits, ελέγχους κάθε χρόνο.

Τροποποιήθηκε 16 Μαρτίου 2010 από notbad

[notbad]

Ένα παράδειγμα αξιολόγησης του επιμελητή προς τον ειδικευόμενο. Γίνεται ηλεκτρονικά στο http://www.new-innov.com/pub/ και υπάρχουν κουτάκια που κάνεις κλικ (εκεί που λέει για meets expectations, exceeds expectations κλπ). Τουλάχιστον το δικό μου πρόγραμμα χρησιμοποιεί το new innov για όλες τις δραστηριότητες-αξιολογήσεις, logbook, duty hour log in, upload τα ppt από τα μαθήματα. Και άλλα προγράμματα από όσο ξέρω.

Faculty Evaluation of Intern Performance*

Evaluator:

Status: Faculty

Subject:

Status: RES-1

Rotation: INPATIENT WARDS- CANCER CENTER

Click on the button that best describes the intern's performance on this rotation for the following learning objectives.

1) Succinctly summarizes a relevant and pertinent history and physical examination for each patient during verbal presentation to the supervising attending physician

Unsatisfactory, Needs Improvement, Meets Expectations, Exceeds Expectations, N/A

2) Demonstrates a basic understanding of the diagnosis and management of common subspecialty conditions

Unsatisfactory, Needs Improvement, Meets Expectations, Exceeds Expectations, N/A

3) Actively seeks out clinical experiences to improve their medical knowledge and skills

Unsatisfactory, Needs Improvement, Meets Expectations, Exceeds Expectations, N/A

4) Actively listens to patient concerns and attend to patient cues during the encounter

Unsatisfactory, Needs Improvement, Meets Expectations, Exceeds Expectations, N/A

5) Incorporates feedback from attending, staff and patient evaluations to improve their patient care skills

Unsatisfactory, Needs Improvement, Meets Expectations, Exceeds Expectations, N/A

6) Behaves in a sympathetic and caring manner with patients

Unsatisfactory, Needs Improvement, Meets Expectations, Exceeds Expectations, N/A

7) Communicates with other health care professionals and staff in a manner that is both effective and respectful

Unsatisfactory, Needs Improvement, Meets Expectations, Exceeds Expectations, N/A

8) Please include constructive comments to help this resident become a better physician.

Comment Box

Dr. ... did a fantastic job on this rotation--she has great instincts and insight into cancer-based disease processes, and is extremely compassionate as well. It was a pleasure to work with her.

Τροποποιήθηκε 16 Μαρτίου 2010 από notbad

[notbad]

Για όσους ξεκινήσουν ειδικότητα και επειδή θα ακουτε πάρα πολλά για ασφάλειες, στις ΗΠΑ πολύ χονδρικά οι ασφάλειες είναι

1. HMO - ιδιωτική όπου πηγαίνεις σε γιατρούς και νοσοκομεία συμβεβλημένα με την ασφαλιστική σου εταιρεία. Αν έχεις δουλειά συνήθως την πληρώνει κατά μεγάλο μέρος ο εργοδότης.

2. PPO - ιδιωτική όπου πηγαίνεις σε όποιο γιατρό ή νοσοκομείο θέλεις και η ασφαλιστική πληρώνει ένα μέρος από τις αμοιβές και τα υπόλοιπα τα πληρώνεις εσύ. Αν έχεις δουλειά συνήθως την πληρώνει κατά μεγάλο μέρος ο εργοδότης.

3. Medicare - δημόσια για όλους όσους είναι >65 ετών

4. Medicaid - δημόσια για όλους όσους πληρούν τα κριτήρια για να πάρουν medicaid - πχ ανάπηροι, διαβητικοί, κιρρωτικοί και πολλοί πολλοί άλλοι

5. COBRA (Consolidated Omnibus Budget Reconciliation Act of 1985 is a law passed by the U.S. Congress and signed by President Reagan that, among other things, mandates an insurance program giving some employees the ability to continue health insurance coverage after leaving employment.)

Μια επίσκεψη στα επείγοντα μπορεί να στοιχίσει ας πούμε $1000. Αν έχεις ασφάλεια θα πληρώσεις τα $80. Αν δεν έχεις θα σου στείλουν τον λογαριασμό στο σπίτι. Αν δεν πληρώσεις...λειτουργούν ακριβώς όπως κάθε άλλος πιστωτής που δεν του πληρώνεις τα χρήματα.

Πολλοί αμερικανοί που δεν έχουν καμία από τις 1-5 ασφάλειες, αφού λάβουν ένα λογαριασμό δεκάδων χιλιάδων δολλαρίων, γιατί μέσα στα νοσοκομεία λαμβάνουν συχνότατα την περίθαλψη που στην Ελλάδα λαμβάνεις σε ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο και παραπάνω, κάνουν πτώχευση και δεν πληρώνουν το χρέος. Βέβαια το να κάνεις πτώχευση δεν είναι ότι καλύτερο, γιατί μένεις χωρίς σπίτι, αυτοκίνητο, έχεις κακό credit και δεν μπορείς να ανοίξεις ούτε λογαριασμό στην τράπεζα. Τα χρέη όμως διαγράφονται.

Το παρακάτω διάγραμμα είναι από το national geographic. Για όσους δεν είναι συνηθισμένοι να διαβάζουν διαγράμματα, δείχνει πόσα χρήματα ξοδεύει η κάθε χώρα/κάτοικο για υγειονομική περίθαλψη και πόσο παραπάνω ζουν οι κάτοικοί της. Το καλύτερο endpoint στις μελέτες είναι η αύξηση του χρόνου ζωής εξάλλου. Επίσης το πάχος των γραμμών δείχνει αναλογικά πόσοι κάτοικοι έχουν επισκεφτεί γιατρό μέσα σε ένα έτος. Πολύ λεπτή γραμμή= λίγες επισκέψεις στον γιατρό, παχιά γραμμή=πολλές επισκέψεις στον γιατρό.

Θα δείτε ότι η ΗΠΑ έχουν ανά κάτοικο $7290 έξοδα σε υγειονομική περίθαλψη με λιγότερη επιβίωση (περίπου 78 χρόνια). Το UK είναι στον μέσο όρο $2992 με μο χρόνια 79.2, ο Καναδάς $3895 με ΜΟ 80 χρόνια περίπου κλπ.

Γενικά στα teaching hospitals που δουλεύει ο ειδικευόμενος, δέχονται τους πάντες, είτε με ασφάλεια είτε χωρίς ασφάλεια. Αν, όμως, έχετε την δυνατότητα στο rotation να δουλέψετε σε ιδιωτικό νοσοκομείο, θα δείτε ότι στο ιδιωτικό νοσοκομείο πρώτα ρωτούν για την ασφάλεια και μετά γιατί ήρθαν οι ασθενείς στα επείγοντα. Και αν δεν έχουν ασφάλεια, αμέσως τους στέλνουν στο κοντινότερο teaching hospital.

Αυτό συνήθως δεν επηρεάζει την εκπαίδευση των ειδικευομένων, καθώς πχ στο δικό μας πανεπιστημιακό έχουμε 3 παθολογικές teaching services και 2 παθολογικές hospitalist services. Με τα ενδιαφέροντα περιστατικά που αφορούν τριτοβάθμια περίθαλψη να πηγαίνουν στα teaching και τα μη ενδιαφέροντα να πηγαίνουν στους hospitalists. Για τις χειρουργικές φαντάζομαι κάθε χειρουργείο είναι εκπαίδευση.

Τροποποιήθηκε 18 Μαρτίου 2010 από notbad

[Ortho]

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΘΜΟΣ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ? ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ?

Υπάρχει τεράστια διαφορά όσο αφορά το ΕΙΔΟΣ της ειδικότητας σε σχέση με τα προσόντα που χρειάζονται.

Για τα ποσοστά των ξένων σε κάθε ειδικότητα, βάλτε στο google: ama freida

Και θα σας παρεπέμψει στο site της American Medical Association που έχει όλα τα στατιστικά και πόσους ξένους έχει η κάθε ειδικότητα. Πατήστε το λινκ στα αριστερά που λέει για training statistics και θα το βρείτε.

θα μιλήσω για χειρουργικές vs παθολογικές ειδικότητες.

Α. ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ

1. ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΣΕ ΔΕΧΤΟΥΝ. Το 53.7% των ειδικευομένων στην παθολογία είναι ξένοι (= FMG = Foreign Medical Graduates ή αλλιώς IMG = International Medical Graduate)

Απόδειξη: στο FREIDA

Στο 53.7% αυτό, συμπεριλαμβάνονται όλες οι εθνικότητες και σίγουρα τα Ελληνικά Πανεπιστήμια είναι καλύτερα από αυτά του Πακιστάν ή της Ινδίας… Οι Έλληνες υπερτερούν!

Γιατί συμβαίνει αυτό? Γιατί δεν πάνε οι Αμερικάνοι στην παθολογία και ψάχνουν ανθρώπους με την καραμπίνα για να κάνουν ειδικότητα? Η απάντηση είναι απλή. Ο αμιγώς παθολόγος βγάζει περίπου το ¼ (ίσως και λιγότερα) απ’ό,τι ο χειρουργός. Ο παθολόγος που έχει κάνει και fellowship πχ ενδοκρινολογία, κλπ, βγάζει περίπου τα μισά χρήματα στην Αμερική, απ’ό,τι ο χειρουργός.

Πχ. Internal medicine: 100-200,000$/year; orthopaedic surgery: 600,000-800,000$/year.

2. USMLE: Τα scores που απαιτούνται, είναι πολύ χαμηλά συνήθως. Π.χ., μπορεί κανείς να βρει θέση σε καλή κλινική, με 80 στο step 1

3. Δεν χρειάζεται έρευνα προηγουμένως.

4. Η ειδικότητα (residency) της παθολογίας διαρκεί 3 (τρία) χρόνια στην Αμερική και μετά ο υποψήφιος που θέλει να κάνει μία από τις υποειδικότητες της παθολογίας (fellowships) – π.χ. καρδιολογία, υποβάλλει αιτήσεις. Όμως, στα ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΣ ΠΑΘΟΛΟΓΟΣ! Ειλικρινά, με βάση τα παραπάνω, για αυτούς που ψάχνουν παθολογικές ειδικότητες το βρίσκω τελείως παράλογο να περιμένουν στην Ελλάδα τόσα χρόνια (ακόμα και εάν κάνουν αγροτικό, κλπ…). Επίσης παράλογο κατά τη γνώμη μου είναι και αυτό που κάνουν ορισμένοι: Π.χ. πάνε στη Σουηδία, κάνουν στα γεράματα 1 χρόνο Σουηδικά (= άχρηστη γλώσσα) για να πάνε σε ένα χωριό που δεν το ξέρει ούτε η μάνα του για να αρχίσουν ειδικότητα και ο «Θεός βοηθός». Δεν είναι πιο έξυπνο να διαβάσει κανείς τα USMLE αντί να μαθαίνει π.χ. Σουηδικά και να πάει στην Αμερική όπου θα τελειώσει στα 3 χρόνια μόνο? Και μετά θα μου πείτε, ότι δεν αναγνωρίζονται μόνο 3 χρόνια στην Ελλάδα! Θα δυσαρεστούσε κάποιον να κάτσει άλλα 2 χρόνια στην Αμερική και να βγάλει >300,000 $ και μετά να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα αναγνωρισμένος παθολόγος? Προτιμά κανείς καλύτερα να είναι στη Σουηδία για 6 και πλέον χρόνια και να γυρίσει κατόπιν άφραγκος στην Ελλάδα για να αρχίσει από το μηδέν? Θα ήθελα πολύ να ακούσω κάποιον με σοβαρό αντίλογο.

5. Όσο για τα fellowships, όπως πάντοτε, κάποια είναι ανταγωνιστικότερα άλλων (π.χ. cardiology = competitive vs geriatrics = non-competitive). Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά το όνομα του προγράμματος της παθολογίας μετράει πολύ ως προς το εάν θα βρει κανείς μετά ανταγωνιστικό fellowship.

Τα παραπάνω ισχύουν και για τις υπόλοιπες ΜΗ-ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ειδικότητες, και ιδιαίτερα για την παιδιατρική, την νευρολογία, κ.α…

Από αυτό και μόνο θα καταλάβετε γιατί στην παθολογία το ποσοστό των ξένων ειδικευομένων αγγίζει το 54%, ενώ π.χ. στην ορθοπαιδική μόλις το 2.3%!<BR style="mso-special-character: line-break"><BR style="mso-special-character: line-break">

Β. ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ

Εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Το επεμβατικό κοστίζει και οι γιατροί πληρώνονται αδρά στην Αμερική. Ένας Ν/Χ μπορεί να βγάζει 1 με 1.5 εκατ. $ το χρόνο!

Για τους ίδιους λόγους που η παθολογικές (μη-επεμβατικές) ειδικότητες έχουν πολλούς ξένους γιατί δεν πάνε οι Αμερικάνοι, οι χειρουργικές έχουν πολύ λίγους συγκριτικά ξένους, αλλά και πάλι εξαρτάται από την ειδικότητα. Ενδεικτικά: Ορθοπαιδική = 2.3%, Γενική Χειρ/κή = 22%, ΩΡΛ = 3.3%, Plastic Surgery = 6.9%, Urology = 4.1%.

Πρέπει κανείς να «μπει στη θέση» των Αμερικανικών νοσοκομείων και να αντιληφθεί ότι από τη στιγμή που υπάρχει υπερπληθώρα αρίστων Αμερικανών υποψηφίων για τις θέσεις των χειρουργικών ειδικοτήτων, δεν συντρέχει κανένας λόγος να γίνει δεκτός ένας ξένος προερχόμενος από ένα ξένο σύστημα. Γι’αυτό, ο μόνος λόγος για τον οποίο κάποιο πρόγραμμα θα δεχτεί έναν ξένο είναι να τον γνωρίζει καλά και να πιστεύει ότι είναι πολύ ανώτερης κλάσης από την αφρόκρεμα των φοιτητών αμερικανικών ιατρικών σχολών που κάνει αιτήσεις για αυτές τις θέσεις.

Άρα, τι χρειάζεται ένας ξένος για να κάνει χειρουργική ειδικότητα στην Αμερική? Χρόνο για να αποκτήσει προσόντα. Συγκεκριμένα:

1. TOP USMLE SCORES >95, θα έλεγα πάνω από 95 για να είμαι ειλικρινής, για να μην πω 99 (το οποίο είναι απολύτως εφικτό, by the way, εάν ας πούμε κάποιος το διαβάσει αποκλειστικά 5-6 μήνες). Οι αμερικανοί υποψήφιοι με χαμηλότερα scores ούτε που το διανοούνται να κάνουν αίτηση σε χειρουργικό πρόγραμμα. Γιατί λοιπόν να ελπίζει ένας ξένος?<BR style="mso-special-character: line-break"><BR style="mso-special-character: line-break">

2. 1 με 2 χρόνια Έρευνα στην Αμερική σε ένα καλό μέρος που θα τους εξασφαλίσει 1) Καλό βιογραφικό και 2) Συστατικές επιστολές από ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ.

Σημ.: Για τις χειρουργικές ειδικότητες, οι επιστολές από μη-Αμερικανούς είναι άχρηστες, εκτός και εάν αυτός που γράφει την επιστολή είναι ο Γιακούμπ, και ο υποψήφιος απευθύνεται σε πρόγραμμα καρδιοχειρουργικής.

Στο τέλος δηλαδή, ο πολύ καλός ξένος, με όπλο το βιογραφικό και τις συστατικές, υπερτερεί και μπορεί να υπερνικήσει το σύστημα. Το έχω κάνει εγώ, και ξέρω και άλλους ξένους (μη-έλληνες) που το έχουν κάνει.

Συνοψίζοντας: Η Αμερική είναι η καλύτερη περίπτωση για κάποιον που θέλει να κάνει παθολογική ειδικότητα, παιδιατρική, νευρολογία, ψυχιατρική, κλπ… Κάποιος που θέλει να κάνει χειρουργική ειδικότητα πρέπει να αποδείξει ότι το αξίζει και αυτό είναι δύσκολο, αρά άπτεται πλέον στις δυνατότητες του καθενός.

Εάν ακόμη και ένας μόνο νέος συνάδελφος «βολοδέρνει» λιγότερο μεταξύ μετρίων η ακόμη και ακατάλληλων λύσεων, όπως έκανα και εγώ κάποτε, τότε είμαι πολύ ευτυχής γιατί αυτό το post έχει πετύχει τον σκοπό του.

[Ortho]

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΠΟΣΤ:

Ο πρωτεύων σκοπός του προηγούμενου post μου ήταν να φανεί ότι τουλάχιστον για τις παθολογικές ειδικότητες, η λύση της Αμερικής έχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα από κάποιες άλλες επιλογές. Ο δευτερεύων σκοπός είναι να "ρίξει λίγο φως" και στις χειρουργικές ειδικότητες.

A. Για τις παθολογικές ειδικότητες:

1) Αυτοί που θα κάνουν >90 στο step 1, θα βρούν σχεδόν σίγουρα θέση σε καλό πρόγραμμα παθολογίας και θα είναι τελειωμένοι σε 3 χρόνια. Μετά μπορούν να κάνουν υποειδικότητα (fellowship).

Τι θα πει καλό πρόγραμμα?

Καλό ορίζεται ως το πρόγραμμα που μπαίνεις στο site του και βλέπεις ότι οι απόφοιτοί του βρίσκουν καλά και ανταγωνιστικά fellowships μετέπειτα.

Για να κάνει ένας μέσος συνάδελφος 90+ στο step 1, θέλει κατά τη γνώμη μου, με το κατάλληλο υλικό περίπου 6 μήνες full-time διαβάσματος. Θέλει απλά διάβασμα, και ειλικρινά σας μιλάω, ότι ο «καθένας» εάν το βάλει στόχο μπορεί να το επιτύχει. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Νομίζω ότι η φήμη του USMLE το κάνει να φαίνεται πολύ δυσκολότερο από ό,τι πραγματικά είναι. Το δίνουν ΟΛΟΙ οι Αμερικανοί, και έχοντας ζήσει μαζί τους δεν πιστεύω ότι είναι πιο έξυπνοι από εμάς. Ίσα-ίσα, εμείς οι Έλληνες που έχουμε συνηθίσει στο «μπάχαλο», και σε τόσο αντίξοες συνθήκες, εάν μας δοθούν οι ευκαιρίες και ένα σωστό σύστημα, μπορούμε να διαπρέψουμε. Αντίστοιχα, εάν ο Αμερικανός που είναι συνηθισμένος «στα πούπουλα», έρθει στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να επιζήσει από την αντιξοότητα.

2) Ακόμη και να κάνει κανείς <90 (80-89) στο step 1, πάλι υπάρχουν πολλά προγράμματα καλά που μπορεί να πάει. Υπάρχει μία λίστα που ονομάζεται: “FMG Friendly Hospitals”, και όπως θα διαπιστώσετε, σε πολλά ονομαστά προγράμματα (π.χ. Rush-Presbyterian-St. Luke's Medical Center, Northwestern University, Duke University, Baylor College of Medicine, Mayo Clinic, κλπ..), τα scores που ζητούν είναι χαμηλά. Δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι έγκυρο αυτό, αλλά σίγουρα υπάρχει τάση να παίρνουν πολύ εύκολα στην παθολογία ξένους, και σε καλά προγράμματα. Κατεβάστε τη λίστα εδώ: http://usmlestep.com...y_Hospitals.xls

3) Για παθολογία στην Αμερική, δεν είμαι σίγουρος εάν χρειάζονται περισσότερα προσόντα από ένα score >90. Π.χ. έχω 2 φίλους που πήραν 99, χωρίς electives,χωρίς εμπειρία στην Αμερική, χωρίς έρευνα, και μόνο με το score, έχουν εώς τώρα ήδη λάβει 20 interviews για παθολογία σε top προγράμματα (π.χ. Yale) και σίγουρα θα πάρουν πολλά περισσότερα σύντομα γιατί ακόμη τα περισσότερα προγράμματα δεν έχουν δώσει ακόμη το μεγαλύτερο μέρος των interviews (γιατί δεν έχουν λήξει οι διορίες των αιτήσεων). Θα πει κανείς: «Μα καλά, τι μας το λες, αφού είχαν 99!». Συμφωνώ, και άρα το συμπέρασμα είναι ότι περισσότερο από όλα κανείς πρέπει να δώσει βαρύτητα πρωτίστως στο να πάρει ένα καλό score στο step 1 και μετά εάν του επιτρέπει ο χρόνος του να ασχοληθεί με electives, έρευνα, κλπ.. Και αυτό είπαμε, γίνεται με σύστημα και σκληρή δουλειά, δεν χρειάζεται να είναι κανείς Einstein!

B. Για τις χειρουργικές ειδικότητες:

1) Πιστεύω ότι εάν κάποιος κάνει πολύ καλό score, (>95), τότε καλό θα ήταν να κάνει αιτήσεις ούτως ή άλλως = δεν έχει να χάσει τίποτα. Όμως παράλληλα να προσανατολίζεται για να πάει να κάνει έρευνα σε ένα πρόγραμμα στην Αμερική, ώστε στην περίπτωση που δεν τον δεχθούν με την πρώτη (= το πιο πιθανό κατά τη γνώμη μου), να αποκτήσει προσόντα (= έρευνα και letters of recommendation από Αμερικανούς), ώστε να ξαναπροσπαθήσει το συντομότερο την επόμενη χρονιά. Θεωρώ πολύ δύσκολο κάποιος ξένος με scores 95+, 5-6 papers και letters από Αμερικανούς να μην καταφέρει κάποια στιγμή να βρει θέση. Η πλειονότητα των Αμερικανών φοιτητών που κάνουν match σε χειρουργικές ειδικότητες δεν έχει βιογραφικό, και τα letters of recommendation που έχουν είναι από ανθρώπους που τους γνωρίζουν σχετικά λίγο. Ο ξένος που έχει και καλά scores, papers και letters από ανθρώπους στους οποίους έχει δουλέψει για πάνω από 1 χρόνο, υπερτερεί σε αυτή την περίπτωση. Με λίγα λόγια, γίνεται κανείς να κάνει χειρουργική ειδικότητα εάν πραγματικά το θέλει, αρκεί να αποφασίσει ότι θα του πάρει λίγο περισσότερο χρόνο.

2) Επίσης, έχει συμβεί κάποιος να είναι πολύ παραγωγικός στην έρευνα σε ένα χειρουργικό (καλό) πρόγραμμα (=15 papers σε 18 μήνες) και να του πουν: «δώσε απλά τα USMLE και εμείς εδώ είμαστε». Τα έδωσε, πήρε ίσα-ίσα τη βάση και τον δέχτηκαν στο πρόγραμμα που ήταν. Σίγουρα κατά τη γνώμη μου δεν είχε πιθανότητα σε άλλο πρόγραμμα, αλλά σίγουρα δεν του «κακόπεσε». Και άλλωστε, δεν έχει καμία διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα, με αυτόν που πήρε 99.

3) Δεν πρέπει να λησμονεί κανείς ότι αυτός που κάνει έρευνα σε ένα πρόγραμμα για 1 χρόνο, το πρόγραμμα έχει διαμορφωμένη άποψη για το χαρακτήρα του και τον θεωρεί ως “low risk candidate” = «σίγουρη λύση». Δεν είναι κάποιος που περνάει απλά για 1 μήνα (elective), ή για 1 μέρα (interview) και δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος για το ποιον προσλαμβάνει για τα επόμενα χρόνια. Θα φανεί ίσως παράδοξο, αλλά όσο άγχος έχει ο υποψήφιος, άλλο τόσο (και ίσως και περισσότερο) έχει το πρόγραμμα. Ένας κακός ειδικευόμενος μπορεί να ζημιώσει σημαντικά το πρόγραμμα. Είναι μεγάλη ευθύνη η επιλογή υποψηφίων, και εάν ποντάρει κανείς σε ένα «άλογο» που γνωρίζει καλά, «έχει το κεφάλι του ήσυχο». Γι’αυτό και τα letters of recommendation δεν αξίζουν όταν προέρχονται από αγνώστους. Αυτά όλα τα γνωρίζω από «πρώτο χέρι», γιατί στα 2 χρόνια που ήμουν Αμερική έχω δει πολλά αφ'ενός γιατί ήμουν παρών στη διαδικασία, αφ'ετέρου επίσης γιατί έχω στενή φιλία με έναν Αμερικανό program director χειρουργικής με τον οποίο μιλάμε πολύ ανοιχτά, όπως επίσης λαμβάνω και μέρος στην διαδικασία επιλογής applicants ως ειδικευόμενος και γνωρίζω ακριβώς τον τρόπο που σκέπτονται.

ΑΠΟ NOTBAD:

1. Εφικτές:

-Παιδιατρική: Η πιο εύκολη από όλες, και όλες οι υποειδικότητες: παιδο - καρδιο, παιδοΓΕΣ, παιδοενδο, παιδορευματολογία, παιδοογκολογία, παιδοαιματολογία, παιδοπνευμονολογία, παιδονεφρολογία

-Γενική Ιατρική

-Παθολογικές: Πιο δύσκολη καρδιολογία μετά γαστρεντερολογία, και όλες οι υπόλοιπες απλά πρέπει να δηλώσεις, θα σε πάρουν κάπου (όχι στο Harvard αλλά θα βρεις) δλδ

- ενδοκρινολογία

- ρευματολογία

- αλλεργιολογία

- πνευμονολογία-ΜΕΘ

- ογκολογία

- αιματολογία

- νεφρολογία

-Νευρολογία

-Ψυχιατρική

-Φυσίατρος

-Παθολογοανατομία

-Γυναικολογία και ειδικότητες: γυν. ογκολογία, γονιμότητα, maternal fetal medicine

-Χειρουργική γενική και ειδικότητες: αγγειοχειρουργική, τραύμα, χειρ. ογκολογία, Θωρακοχειρουργική, καρδιοχειρουργική

2. "Ανέφικτες":

-Οφθαλμολογία

-Ορθοπαιδική

-Δερματολογία

3. Πολύ πολύ δύσκολες αλλά όχι ανέφικτες:

-Ακτινολογία

-Νευροχειρουργική

-Ουρολογία

πρόχειρη εκτίμηση. Στο site της FREIDA έχει τα statistics.

Το κλειδί είναι υψηλά scores αν και στις μη χειρουργικές μας παίρνουν και με scores<90.

Τροποποιήθηκε 21 Μαρτίου 2010 από Ortho

[Ortho]

ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΩ 99άρια ΣΤΑ USMLEs ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΒΡΩ ΘΕΣΗ ΣΕ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ, ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ (Π.Χ. ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ, ΩΡΛ, ΠΛΑΣΤΙΚΗ, ΟΥΡΟΛΟΓΙΑ, ΝΕΥΡΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ, ΚΛΠ)?

Για τις χειρουργικές ειδικότητες δεν αρκούν τα scores. Ο μόνος τρόπος που γνωρίζω για ξένο να κάνει match (και έχω αρκετά παραδείγματα) είναι να έχει δουλέψει στην Αμερική για κάποια χρόνια (1-3 χρόνια) πριν προσπαθήσει να κάνει match. Αυτό γιατί όπως είπαμε, στις χειρουργικές ειδικότητες (που είναι πολύ πιο κερδοφόρες), κάνει αιτήσεις η "αφρόκρεμα" των αμερικανών φοιτητών που έχει τρομερά πλεονεκτήματα σε σχέση με τον ξένο (όπως είπαμε), γιατί:

1. Είναι η αφρόκρεμα, άρα οι καλύτεροι φοιτητές στη Σχολή (το να είσαι ο καλύτερος σε Αμερικανική Ιατρική Σχολή, μετράει πολύ περισσότερο από το αντίστοιχο σε άλλη Σχολή του κόσμου)

2. Έχουν πολύ υψηλά scores στα USMLE (=απορρέει από το 1.). Αυτοί που δεν έχουν καλά scores πηγαίνουν στην παθολογία ή σε άλλες λιγότερο competitive ειδικότητες, όπως anesthesiology, pediatrics, κλπ...

3. Έχουν letters of recommendation (LOR) από Αμερικανούς της εκάστοτε ειδικότητας που είναι γνωστοί στους συναδέλφους τους ανά την Αμερική. Είπαμε ότι εάν εξαιρέσουμε το άτομο που θέλει να κάνει καρδιοχειρουργική και έχει LOR από τον Γιακούμπ, τα μη-αμερικανικά LORs είναι σχεδόν "για τα σκουπίδια" για κάποιον program director αμερικανό.

4. Οι αμερικανοί φοιτητές, μιλούν άψογα τη γλώσσα και μπορούν να προσαρμοστούν πολύ πιο εύκολα στη ειδικότητα γιατί είναι ήδη μέρος του συστήματος.

Bottom line:

Γιατί ο program director να εμπιστευτεί κάποιον ξένο από ένα ξένο σύστημα το οποίο δε γνωρίζει όταν έχει να διαλέξει από τους καλύτερους από το δικό του σύστημα το οποίο γνωρίζει ότι λειτουργεί σωστά και άρα εμπιστεύεται?

Επαναλαμβάνω ότι η μόνη διαφυγή από αυτό το (εύλογο) ερώτημα-αδιέξοδο είναι μόνο όταν ένας ξένος έχει αποδείξει ότι είναι "σκάλες" ανώτερος από τους καλύτερους Αμερικανούς και αυτό "αναγκάζει" τον program director να τον θέλει στο πρόγραμμα του. Πώς γίνεται αυτό?

1. Σίγουρα ΟΧΙ έχοντας ΜΟΝΟ ένα καλό score (99) στο USMLE και περιμένοντας στην Ελλάδα κάνοντας αιτήσεις μπας και γίνει το "Θαύμα"... Είπαμε, το score είναι απαραίτητο, αλλά το έχουν και οι Αμερικανοί, ενώ τον ξένο δεν τον ξέρει και δεν τον εμπιστεύεται κανείς.

2. Πρέπει λοιπόν κανείς να διασχίσει τον Ατλαντικό και να είναι προετοιμασμένος να δουλέψει σκληρά και να δαπανήσει 1-2 χρόνια τουλάχιστον από τη ζωή του αποδεικνύοντας ότι είναι "ο καλύτερος".

3. Το να πάει κανείς να κάνει research κάπου είναι ο μόνος τρόπος μέσω του οποίου έχω δει να επιτυγχάνεται αυτό. Κάνοντας research κάπου, αποκτά κανείς βιογραφικό (που οι καλύτεροι αμερικανοί φοιτητές δεν έχουν γιατί τι να προλάβουν να κάνουν σε 4 χρόνια σχολής που έχουν εξαντλητική δουλεία και πρέπει να πάνε καλά και στα steps).

4. Επίσης, αποκτά κανείς LORs από Αμερικανούς και άρα η αίτησή του τείνει να πλησιάσει αυτή των Αμερικανών σε αυτό το σημαντικό τομέα. "Ποιος σε συστήνει?". Τα LORs είναι πολύ σημαντική υπόθεση στην Αμερική. Ο υποψήφιος ζητά από κάποιους να του τα γράψουν, και δεν τα βλέπει ποτέ του. Αυτοί τα στέλνουν κατ'ευθείαν στα προγράμματα μέσω του ηλεκτρονικού συστήματος (ERAS). Δεν είναι όπως στην Ελλάδα, που θα μου επιτρέψετε να πω ότι δεν τηρούνται κάποιοι κανόνες.

Συμπερασματικά, για κάποιον ξένο που θέλει χειρουργική ειδικότητα πρέπει να αποδείξει ότι την αξίζει περισσότερο από τον καλύτερο αμερικανό φοιτητή. Αυτό χρειάζεται κόπο και δουλειά στην Αμερική -- όχι από Ελλάδα. Συγκεκριμένα χρειάζεται:

1. Top scores στα USMLE (Σε πολλά προγράμματα, ο αριθμός των αιτήσεων είναι τόσο μεγάλος, που οι γραμματείς κάνουν αρχικό "ξεσκαρτάρισμα" με βάση τα scores -- πολλοί μιλούν για step 1 cut-offs γύρω στο 230-235 -- αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος. Πηγή: www.orthogate.org)

2. Βιογραφικό και LORs που έχουν αποκτηθεί στην Αμερική μέσω 1-2 χρόνων πολύ σκληρής δουλειάς.

3. Τύχη (όπως πάντα)

Δεν θέλω να απογοητεύσω κανέναν. Τα πράγματα είναι "σκληρά", και δυστυχώς ό,τι αξίζει "πονάει και είναι δύσκολο".

Τροποποιήθηκε 21 Μαρτίου 2010 από Ortho

[Ortho]

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ (ΠΟΛΥ ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ) Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ?

Συμφωνώ ότι είναι σύγχρονος είλωτας και είναι συνέχεια κουρασμένος. Σε κάποια φάση το συνηθίζει ο οργανισμός. Όταν σηκώνεται ο ειδικευόμενος στις 4.30, είναι γιατί πρεπει να είναι στο νοσοκομείο στις 5. 5-6 κάνει δουλειές και επίσκεψη μέχρι τις 6.15 που είναι η conference. Στις 7 πρέπει να είναι χειρουργείο πχ, και να χάσει και το τέλος της conference. Το απόγευμα που θα τελειώσει αργά, θα πρέπει πάλι να δει τους ασθενείς του, να κανονίσει εκκρεμότητες, κλπ, και αυτό όσο του πάρει... Τα ωράρια ποικίλλουν και ανάλογα με το service που βρίσκεσαι... Τώρα υπάρχει και καλά το 80ωρο εάν έχεις ακούσει (το οποίο δεν σέβονται και πολλοί στην πράξη, άσχετα εάν συμπληρώνουν τις ώρες τους στο κομπιούτερ ώστε να φάινονται κάτω από 80). Επίσης, υπάρχει και το σύστημα Nightfloat που δουλεύεις για 1 μήνα πχ, μόνο νύχτες... Ο μικρός ειδικεύομενος έχει πολύ δύσκολα ωράρια τα οποία σχετικά φτιάχνουν με τον καιρό, όταν ανεβαίνει στα έτη.

Ο ειδικεύομενος διαβάζει όποτε μπορεί, και πάντα υπό πίεση, και πάντα στα διαλείμματα που κάνει από τη δουλειά.. Δεν είναι όπως έχουμε μάθει εμείς να δημιουργούμε "ατμόσφαιρα" για να αισθανθούμε έτοιμοι να διαβάσουμε. Καθε χρόνο δίνει εξετάσεις και πρέπει να πηγαίνει καλά, αλλιώς υπάρχει πρόβλημα.

Έχει κάποιους μήνες έρευνας πχ 3-4 κατά τη διάρκεια της ειδικότητας και σε αυτούς κάνει ό,τι μπορεί σε αυτό τον τομέα. Σοβαρή έρευνα δεν κάνει. Μπορεί να υπάρχει υποχρέωση, ανάλογα με το πρόγραμμα να παρουσιάσει πχ 1 clinical science και ένα basic science paper στο τέλος της ειδικότητας... Papers, abstracts γενικά δεν γράφει. Για τη στατιστική υπάρχει ο στατιστικολόγος, που πληρώνεται από το Department. Γενικά κατά τους μήνες της έρευνας, ο ειδικεύομενος προσπαθεί να ξεκουραστεί όσο μπορεί.

Οι εκπαιδευτικές άδειες του είναι ελάχιστες. Η άδεια του είναι 15 ή 21 μέρες το χρόνο σπαστές 7+7+7 και δεν τους ενδιαφέρει εάν είσαι ξένος και σου παίρνει 2 από τις 7 μέρες το ταξίδι πήγαινε-έλα στην Χώρα σου, οπότε σου μένουν 5 μέρες στις οποίες ούτε το jet lag σου δεν προλαβαίνεις να ξεπεράσεις. Το θέμα είναι ότι δεν μπορείς να λείψεις πχ 15 μέρες συνεχόμενες = το μισό μήνα του service γιατί αλλιώς δεν θα βγαίνεις.

Κατά τη διάρκεια της ειδικότητας, υπάρχουν πολλά εκπαιδευτικά σεμινάρια (conferences), καθώς και journal clubs στα οποία υποχρεούσαι να πας. Πχ την Δευτέρα το πρωί θα έχει στις 6.30 fracture conference, την Τρίτη πχ joints conference, κλπ. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα είναι πολύ strict. Επίσης, κανείς μα κανείς δεν μπορεί να παρακολουθήσει 20 περιοδικά το μήνα, σε καμία ειδικότητα. Υπάρχει συγκεκριμένο σύστημα μόρφωσης των ειδικευομένων, από συγκεκριμένα βιβλία, όπως και στο USMLE.

Υπάρχει ημερολόγιο (logbook), το οποίο καταγράφει πόσα και ποια χειρουργεία κάνεις. Είναι υποχρεωμένοι να σου τα δώσουν να τα κάνεις, γιατί αλλιώς εάν το πρόγραμμα δεν πληροί τα standards, θα μπει σε αναστολή (probation), και μετά θα κινδυνεύσει να κλείσει. Και αυτό θα είναι ό,τι χειρότερο.

Όσο για την "υπερεξειδίκευση", υπάρχει. Αυτό δε σημαίνει ότι αυτός που κάνει Whipple όπως λες δεν ξέρει τα βασικά, πχ χολές και κήλες. Στην ορθοπαιδική πχ που γνωρίζω, εκπαιδεύεσαι σε όλους τους τομείς της γενικής ορθοπαιδικής. Πχ, ξέρεις να κάνεις αρθροπλαστικές, αρθροσκοπήσεις, κλπ. Εάν είσαι υπερεξειδικευμένος στο ισχίο πχ, δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορείς να κάνεις τις βασικές εγχειρήσεις της ορθοπαιδικής, όπως πχ carpal tunnel στο χέρι.

Ας πάρουμε λοιπόν, κάποιον ειδικευόμενο στην Αμερική, σε χειρουργική ειδικότητα, όπως η γενική χειρουργική, η Ν/Χ, η ορθοπαιδική, κλπ..

Το γενικό καθημερινό πρόγραμμα, στην δική μου ειδικότητα, πάει περίπου κάπως έτσι:

04:15 Πρωϊνό ξύπνημα

05:00 Νοσοκομείο (ή και νωρίτερα αν η λίστα με τους ασθενείς είναι μεγάλη)

05:00-06:30 επίσκεψη ειδικευομένων σε ασθενείς (δηλαδή: βλέπεις τον κάθε ασθενή, κάνεις ό,τι χρειάζεται, π.χ. αλλάζεις το τραύμα, και μετά, για καθένα από αυτούς γράφεις και ημερήσια πορεία νόσου, "daily progress note")

06:30-07:30 μάθημα conference (στο οποίο υποχρεούσαι να έχεις διαβάσει από πριν, γιατί σε ρωτάνε ερωτήσεις και αν κάπως δεν απαντάς φαίνεσαι σαν ηλίθιος. Το διάβασμα μπορεί ας πούμε να είναι 30 σελίδες, ή 3-4 άρθρα, ή 1 μεγάλο κεφάλαιο βιβλίου 50-60 σελίδες)

07:30 η κύρια δραστηριότητα της ημέρας: π.χ. χειρουργεία, μέχρι ό,τι ώρα πάει.... Συνήθως μέχρι τις 18:30, αλλά δεν είναι στάνταρ αυτό... Αν χειρουργείς εκείνη τη στιγμή, δε θα σηκωθείς να φύγεις, ούτε κάποιος άλλος υπάρχει για να σε αντικαταστήσει... Ό,τι ώρα πάει, μπορεί να είναι και 8 το βράδυ..

18:30 πηγαίνεις πάλι για να τσεκάρεις τι κάνουν οι ασθενείς σου, να κάνεις γραφειοκρατικές δουλειές, κλπ...

Γενικά μπορείς να γυρίσεις σπίτι από τις 19:30 εώς τις 21:00.

Σημειοτέον ότι έχεις ξυπνήσει από τις 04:15, και ότι έχεις και διάβασμα για την επόμενη μέρα, γιατί υπάρχει conference... Βέβαια, για να είμαστε και ειλικρινείς, πολλές φορές όσο και να θέλω μου είναι αδύνατο να διαβάσω γυρνώντας πτώμα στο σπίτι. Και επειδή είμαι και λίγο τεμπέλης, θέλω να κωλοβαρέσω και καμιά ώρα, να δω π.χ. λίγο ειδήσεις από Ελλάδα και να σκεφτεί το μυαλό μου για λίγο και κάποια άλλα πράγματα και να ξεχαστώ... Από την άλλη μπορεί να ξυπνήσω και πιο νωρίς για να διαβάσω το πρωί.

Να σημειώσω ότι το περίφημο "80ωρο" (= όχι πάνω από 80 ώρες τη βδομάδα εργασία, στην πράξη δεν τηρείται στις χειρουργικές ειδικότητες). Μου έχει τύχει ουκ ολίγες βδομάδες, να δουλέψω και 115 ώρες μέσα σε 7 μέρες.

Και πολλές φορές η εφημερίες είναι κόλαση, όπως π.χ. το Σάββατο του Halloween, που μας ήρθαν 18 τραύματα, μεταξύ των οποίων και 5 πυροβολημένοι. Ήμουν στο νοσοκομείο από τις 6 το πρωί του Σαββάτου εώς τις 11 το πρωί της Κυριακής.

Τα καθημερινά ωράρια είναι περίπου έτσι... Ας πάρουμε τα μηνιαία ωράρια:

Το μήνα λοιπόν, έχουμε 4 (ΤΕΣΣΕΡΙΣ) μέρες OFF (δια νόμου). Δηλαδή: Εάν ο μήνας έχει π.χ. 30 ημέρες, τις 26 δουλεύουμε, ενώ τις 4 τις έχουμε εξ ολοκλήρου κενές. Το τυπικό ωράριο σε μένα στην ορθοπαιδική είναι γενικά να δουλεύω δύο εβδομάδες συνεχόμενα, μετά να έχω 1 Σαββατο-Κυριακή κενό, μετά άλλες 2 εβδομάδες συνεχούς δουλειάς, 1 Σαββατο-Κυριακή κενό, κλπ...

Δηλαδή επειδή δουλεύεις 2 εβδομάδες συνεχόμενα, αθροίζονται 1 κενή μέρα ανά εβδομάδα και άρα σου δίνουν 2 μέρες κενές (Σάββατο-Κυριακή). Από Δευτέρα, πάλι το ίδιο τροπάριο όπως το περιέγραψα.

Α, να προσθέσω και το εξής σημαντικό: Ότι τα ωράρια με τα χρόνια γίνονται ελάχιστα καλύτερα. Η ποιότητα της δουλειάς αλλάζει, δηλαδή ο 4ετής χειρουργεί πολύ περισσότερο από τον 2ετή, αλλά παράλληλα οι ευθύνες του μεγαλώνουν πολύ αφού επιβλέπει τους πιο μικρούς ειδικευόμενους.

Με αυτά υπόψη λοιπόν, εάν κάποιος λίγο προσπαθήσει να συνειδητοποιήσει αυτό που ζούμε, φαίνεται καθαρά ότι ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ούτε προβλέπεται.

Αυτά ισχύουν και στην Ορθοπαιδική, και στην Γενική Χειρουργική, και στην Νευροχειρουργική και στην Πλαστική, και στην Ουρολογία, και αυτό το γνωρίζω από πρώτο χέρι.... Για τις μικρότερες χειρουργικές ειδικότητες, όπως π.χ. η ΩΡΛ, η οφθαλμολογία, τα πράγματα είναι κάπως πιο χαλαρά.

Ας πάρουμε λοιπόν τις ειδικότητες όπως η Γενική Χειρουργική, ή η Νευροχειρουργική....

Η Νευροχειρουργική σαν ειδικότητα είναι η πιο βαριά, ακολουθούμενη από τη Γενική Χειρουργική και τις εξ'αυτής εκπορευόμενες... Γιατί αυτοί έχουν, ΚΑΙ τα χειρουργεία, ΚΑΙ τα ΑΜΕΣΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ, ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΤΑΤΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ τους.

Ενώ εμείς π.χ. στην Ορθοπαιδική, μπορεί μεν να δουλεύουμε εξίσου πολύ, αλλά δεν τρέχουμε τόσο σα Βέγγοι. Όταν ας πούμε έρχεται στο νοσοκομείο πολυτραυματίας που έχει αιμοθώρακα, αιμορραγία στην κοιλιά, αιματώματα στο κεφάλι, πρόβλημα στον αυχένα και πολλαπλά κατάγματα, οι γενικοί χειρουργοί και οι νευροχειρουργοί είναι οι ΠΡΩΤΟΙ που τρέχουν και δε φτάνουν. Εμείς τους κοιτάμε από μακριά, και μόλις "κοπάσει η μπόρα", θα ασχοληθούμε με τα κατάγματά τους. Ακόμη και αν αυτά είναι ανοικτά (στα οποία θέλουμε να τα πάμε στο χειρουργείο ως "επείγοντα", μέσα σε 6 ώρες από την κάκωση). Και στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτές οι ειδικότητες νοσηλεύουν τους βαριά τραυματίες και έχουν την ευθύνη. Εμείς απλά πηγαίνουμε και τους βλέπουμε π.χ. για τα κατάγματα που έχουν, και σε δεύτερο χρόνο, όταν είναι σταθεροί, τους πάμε για χειρουργείο ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ (όποτε δηλαδή μας καβλ...)

Όταν έρχεται ένας πολυτραυματίας, με πολλά κατάγματα, νοσηλεύεται στον όροφο (ή τη μονάδα, εξαρτάται) χειρουργικού τραύματος και εμείς πηγαίνουμε και τον βλέπουμε ως consulting service. Μόνο όταν τα υπόλοιπα προβλήματά του λυθούν και δεν έχει π.χ. πρόβλημα στο κεφάλι, στην κοιλιά, κλπ και είναι ΑΠΟΛΥΤΑ σταθερός, τον δεχόμαστε εμείς οι ορθοπαιδικοί στον όροφό μας. Μπορεί δηλαδή κάποιος να έχει όλων των ειδών τις κακώσεις και να τον έχουν στον όροφό τους οι trauma surgeons = κατά τη γνώμη μου οι "νταβατζήδες" όλων των άλλων χειρουργικών ειδικοτήτων (το ίδιο ισχύει και για την πλαστική, ΩΡΛ, οφθαλμολογία κλπ, όχι μόνο για την ορθοπαιδική). Και αυτό το "νταβατζιλίκι" φαίνεται και από το παρακάτω:

Να τονίσω ιδιαίτερα δε, ότι εμείς δεν έχουμε εντατική. Δηλαδή, όταν χειρουργήσουμε και π.χ. ο ασθενής για κάποιους λόγους πρέπει να παραμείνει διασωληνωμένος, ή έχει σοβαρά προβλήματα, τον στέλνουμε την εντατική μονάδα των χειρουργών (STICU - Surgical Trauma Intensive Care Unit), όπου τελεί υπό τη φροντίδα των χειρουργών τραύματος (=κλάδος της γενικής χειρουργικής). Αυτοί τον φροντίζουν, και όταν γίνει ΟΚ, τότε τον παίρνουμε εμείς στον όροφο. Όσο για τους νευροχειρουργούς, αυτοί τα κάνουν όλα και έχουν τη δική τους μονάδα για την οποία είναι υπεύθυνος ένας δευτεροετής ο οποίος τρέχει και δε φθάνει, και φυσικά με απίστευτο άγχος όταν μόνος του τρέχει για 40 ασθενείς σε critical condition, ΚΑΙ κάνει ταυτόχρονα και consults..

Ειδικά δε, η νευροχειρουργική, είναι η πιο σκληρή από όλες, γιατί εκτός του ότι λόγω φύσεως πρέπει να είσαι πανταχού παρών, αλλά και πολύ σημαντικά γιατί η διάρκειά της είναι ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. Όσο για τα πολύωρα χειρουργεία, τύπου 18 ωρών, ας μην επεκταθώ, ο νοών νοείτο.

Είναι πολύ εύκολο να φτάσει κανείς στα όριά του και κάνει τρομερή διαφορά να ξεκινάς και μετά στο 4ο έτος να λες, "άντε, άλλο ένα και τελείωσα", από το να λες "άλλα 3"!! Γιατί ήδη έχεις φάει τον π.... της αρκούδας και δεν πάει άλλο.

Όταν λοιπόν μιλάμε και λέμε ότι ναι μεν η Νευροχειρουργική είναι δύσκολη για να σε πάρουν, δεν είναι μόνο αυτό. Αλλά ας πούμε ότι κάποιος τα καταφέρνει... Το πιο δύσκολο ίσως είναι αυτό που θα περάσει κανείς μέσα στην ειδικότητα.

Αυτά είναι καλό να είναι υπόψην, για τους φερέλπιδες για χειρουργικές ειδικότητες... Δεν είναι μόνο ο τρομερός κόπος που απαιτήται για να σε πάρουν. Είναι και το μετά που είναι πολύ σκληρό. Δε σημαίνει ότι επειδή κάποιος δαπάνησε 2-3 χρόνια με έρευνα, στεπς, και άπειρο κόπο ότι έλυσε το πρόβλημά του επειδή κατάφερε έναν "άθλο"... Τα δύσκολα έπονται μετά, και είναι πολύ πιο δύσκολα, και σε ένταση, και σε διάρκεια, και σε απαιτήσεις, και σε αντοχές, και σε άγχος και σε κούραση, και σε προσωπικό επίπεδο (φίλοι, κοινωνικότητα, κλπ..). Οι Ευρωπαϊκές χώρες παρέχουν μια πολύ πιο ισορροπημένη και ανθρώπινη λύση μεν αλλά πολύ περισσότερα χρόνια (δηλαδή ως χειρουργός μετά την ειδικότητα) για φτάσει κανείς τον αντίστοιχο που τελειώνει ειδικότητα στην Αμερική. Η επιλογή είναι προσωπική του καθενός.

Επίσης, όταν κάποιος ανίδεος ρωτά για νευροχειρουργική στην Αμερική, δεν είναι εύκολο να τον βγάλεις από τη νιρβάνα της νοοτροπίας του φοιτητάκου (no offense, και εγώ την είχα κάποτε) και να του εξηγήσεις κάποια πράγματα. Η πείρα αποκτάται με πόνο και δυστυχώς δε διδάσκεται εύκολα. Επίσης, οι άνθρωποι χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες: για μένα ο επικίνδυνος δεν είναι ο κατ'εξοχήν ανίδεος. Ο ανίδεος άλλωστε δεν είναι συνώνυμος με το "βλάκα"... Κανείς άλλωστε δε γεννήθηκε μαθημένος... Αυτός που διατρέχει το μεγαλύτερο κίνδυνο (κυρίως για τον εαυτό του) είναι αυτός που είναι τόσο ανίδεος ώστε να μη γνωρίζει καν την άγνοιά του, αλλά να επιμένει σε αυτή και να βγάζει τους άλλους μ@λ@κες... Και είναι αυτός που κατ'εξοχήν προκαλεί το γέλωτα στους συνομιλητές του (τον οποίο πάλι δεν κατανοεί και νομίζει ότι όλοι συνωμοτούν εναντίον του), αλλά δυστυχώς, κυρίως προκαλεί μεγάλο πόνο στον ίδιο του τον εαυτό. Και η πλάκα είναι ότι νομίζει επίσης ότι είναι το κέντρο του κόσμου και όλοι ασχολούνται μαζί του για να τον καταδιώξουν.

Τροποποιήθηκε 21 Μαρτίου 2010 από Ortho

[Ortho]

Kαθως εγω τελειωσα πριν λιγο ορθ στην Ελλαδα, θελω να μαθω πληροφοριες για αμερικη. μηπως ειναι καλυτερα εκει? πες μου μισθο ωραριο εφημερια ποσες ωρες? χειρουργεια ποσα? κτλ

Εάν έχεις τελειώσει ορθοπαιδική στην Ελλάδα, τότε μπορείς να κάνεις fellowship στην Αμερική στον τομέα που σε ενδιαφέρει. Υπάρχουν περισσότερο competitive (πχ. Sports medicine) και λιγότερο competitive (π.χ. Pediatric Orthopaedics). Πρέπει απαραιτήτως να έχεις USMLE 1,2,3 για να το κάνεις αυτό. Το score δεν παίζει ρόλο για το fellowship, απλά την άδεια θέλεις ώστε νομικά να μπορείς να χειρουργήσεις. Αυτό γιατί USMLE σημαίνει πάνω από όλα "United States MEDICAL LICENCING EXAMINATION" = άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ιατρικής. Φαντάσου κάποιον ξένο αντίστοιχα στην Ελλάδα να προσπαθεί να γίνει Ορθοπαιδικός και να μην έχει το "ΔΙΚΑΤΣΑ" -- δεν μπορεί να το κάνει λόγω νομικού κωλύματος.

Στην Αμερική, οι μισθοί είναι πολύ υψηλοί για τους χειρουργούς, και ιδιαίτερα για τους ορθοπαιδικούς. Παίζουν ποσά της τάξης των 500,000 $ και άνω ως πρώτος ετήσιος μισθός για κάποιον που έχει κάνει ειδικότητα ορθοπαιδικής και 1 χρόνο fellowship (π.χ. άνω άκρο, ογκολογία, παιδιά, σπονδυλική, κλπ...)

Εάν έχεις εκπαιδευτεί στην Ελλάδα και κάνεις fellowship στην Αμερική και μετά επιθυμείς να μείνεις ως επιμελητής, έχεις αρκετούς περιορισμούς, όπως limited licence, κλπ., και π.χ. ο μισθός σου δεν θα είναι όσο των Αμερικανών ορθοπαιδικών, αλλά για τα ακριβή νούμερα δεν γνωρίζω να σε κατατοπίσω. Υπάρχουν ξένοι που το έχουν κάνει.

1. Ο ορθοπαιδικός στην Αμερική κάνει 5 χρόνια βασικής εκπαίδευσης = 1 χρόνος "internship" και 4 χρόνια ορθοπαιδικής. Το internship ΔΕΝ ειναι 1 χρόνος γενικής χειρ/κής. Ανάλογα με το μέρος, περιλαμβάνει rotations σε γενική χειρ/κή, Ν/Χ, πλαστική, καρδιο-θωρακο, ακτινολογία, ορθοπαιδική, κλπ. Το κάθε ένα από αυτά τα rotations διαρκεί 1 μήνα. Μετά τα 5 χρόνια, δίνεις τα orthopedic boards και γίνεσαι σιγά σιγά "board certified" orthopedic surgeon. Μετά τα 5 χρόνια, και κυρίως από τότε που καθιερώθηκε το 80ωρο, οι περισσότεροι κάνουν fellowships σε κάποια από τις υποειδικότητες της ορθοπαιδικής: shoulder and elbow, hand, adult reconstruction, spine, tumors, sports medicine, peds, κ.ο.κ. Τα fellowships αυτά είναι ACCREDITED (=αναγνωρισμένα από το ACGME = Accreditation Council for Graduate Medical Education). Όπως προαναφέρθηκε, κάποια είναι λιγότερο, κάποια περισσότερο ανταγωνιστικά. Επίσης, εδώ ισχύουν αυτά που είπαμε για την παθολογία: "Καλό" πρόγραμμα, θεωρείται αυτό που μπαίνοντας στο site του βλέπεις ότι οι απόφοιτοι βρίσκουν καλά fellowships.

2. Κάποιος που έχει τελειώσει Ελλάδα, ορθοπαιδική ας πούμε, φυσικά και δεν έχει τα προνόμια που έχει ο Αμερικανός, μπορεί όμως να κάνει fellowship όπου θα χειρουργεί. Υπάρχουν ACCREDITED και ΜΗ ACCREDITED fellowships στα οποία μπορεί να κάνει αιτήσεις. Κατ'αρχήν, πρέπει να έχει απαραιτήτως την άδεια εξασκήσεως της ιατρικής στην Αμερική (=USMLE step 1,2 and 3). Λογικό, αφού αντίστοιχα κάποιος ξένος στην Ελλάδα δεν μπορεί να δουλέψει ή να εκπαιδευτεί χωρίς την αναγνώριση του "ΔΙΚΑΤΣΑ". Από εκεί και πέρα, όλα "παίζουν". Μπορεί ο Έλληνας μετά το fellowship να θέλει να γυρίσει στην Ελλάδα, μπορεί και να θέλει να μείνει Αμερική. Εάν επιλέξει να μείνει στην Αμερική, θα ταλαιπωρηθεί στην αρχή για κάποια χρόνια μέχρι να μπορεί να γίνει "board eligible", και κατόπιν "board certified". Αυτό σημαίνει ότι π.χ. θα έχει "limited license", δηλαδή θα μπορεί να δουλέψει σε ένα νοσοκομείο μόνο, και ο μισθός του θα είναι πολύ χαμηλότερος, π.χ. 150-200Κ $.

Δεν γνωρίζω τόσο καλά τα θέματα αυτά γιατί δεν με αφορούν, απλά τα έχω δει να γίνονται.

Επίσης, γνωρίζω εγώ προσωπικά, Έλληνα που έκανε ειδικότητα στο ΚΑΤ και τώρα κάνει tumor fellowship στο Sloan-Kettering. Και δεν είναι η μοναδική περίπτωση.

ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΙΣΧΥΟΥΝ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ (ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ Η ΜΗ)

Τροποποιήθηκε 21 Μαρτίου 2010 από Ortho

[Ortho]

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ «ΣΥΝΤΑΓΗ» ΓΙΑ ΝΑ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΠΟΛΥ ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΣΟΥ?

Δείτε και το παρακάτω, που έγραψε κάποιος IMG που έκανε match στην ΩΡΛ. Φυσικά, υπάρχουν πολλές «συνταγές», και πολλοί δρόμοι που μπορούν να οδηγήσουν στη «Ρώμη», αλλά η συγκεκριμένη είναι χρυσός.

Πιστεύω ότι το παρακάτω κείμενο είναι πολύ σαφές και χρήσιμο για όλες τις χειρουργικές ειδικότητες: http://staff.washing...ecoming/fmg.htm

(σας το παραθέτω αυτούσιο και εδώ)

Tips for FMG/IMG Matching in Otolaryngology-Head and Neck Surgery

Oswaldo A. Henriquez, MD

oswaldojr@hotmail.com

Resident Physician

Otolaryngology-Head and Neck Surgery

Emory University School of Medicine

MD, Luis Razetti Medical School

Universidad Central de Venezuela

Caracas, Venezuela

It’s no secret that being a foreign medical graduate (FMG; also known as international medical graduate or IMG) and pursuing a match in a surgical specialty such as otolaryngology-head and neck surgery can be quite a challenge. Just look at the numbers reported by the National Residency Matching Program (NRMP) in their last annual report. In the last two matches (2006 and 2007) only 16 FMG applicants matched in otolaryngology. In 2007, only 9 of the 270 positions (3%) offered on the match were filled by FMGs—and these numbers did not even differentiate between US FMGs (who are US citizens with foreign MD degrees, hence no visa issues) and non-US FMGs. (If anyone does know the number of true FMG stats during those years, please let me know). It is a well known fact that FMGs are more prone to apply to “FMG friendly” specialties such as internal medicine or family medicine. So for all of you against these odds, still hold the course for this quest! Here are my two cents as one of those lucky 9 that made it in 2007.

First of all, congratulations: a lot of people drop out of the race before it even begins (and I do not blame them). But if you truly feel that this specialty is what you want, there is no reason why you should not give it your best shot. As a disclaimer, the advice that I am about to give you comes from personal experience and those of close friends. It is for sure not the only way to do things. So here it is:

1. The sooner the better

This means, basically, the sooner you realize in med school that you want to come to the US for training, the best you can prepare yourself to be a competitive candidate.

2. Work starts at home

Doing well in scores at your med school is the first step to becoming a competitive candidate. Try to be on the top 10% of your class. But if it is too late for this, no worries. One of the beauties of this process is that if you were not a rock star at your med school, you have a second chance: doing well on the USMLE steps scores. This is actually going to be the real measuring stick that reviewers will go by. Nevertheless, it helps to have good scores in your clinical rotations at home, which will also make the USMLE easier.

3. Doing an away rotation, or at least an observership in a US program

Another good reason to start working on your goal early. Go to the program websites, where you can find info about how to apply for an away rotation just like a US med student will do. Have in mind that some programs wonʼt accept foreign medical students. You will probably have to pay some fees like a malpractice insurance fee among others and fill out some paperwork. If your med school is like mine, you wonʼt have an official block during your curriculum for these rotations, so you may have to sacrifice 4 or more weeks of your vacation time for this. One of the reasons why this is so important is that as a visiting med student on an away rotation you will have the complete experience, seeing patients at the clinics, scrubbing in the OR, and helping the residents, the whole deal. This in contrast with an observership, which is what you get to do once you are already an MD, where you cannot have any direct patient contact. If you are at this point of your career, email the programs directly to try to set up an observership. Although not as good as an actual student rotation, it is the second best thing to do. The observership will give you a general idea about the environment and structure of a residency in the US and will also help you get a couple of letters of recommendations (LORs) from the chairman and/or program director. During your time there be sure to schedule a sit down with the program director and/or chairman of the department. It is good to get some advice from them and ask any questions that you may have. Since you are going to need at least 3 LORs for your applications, it would be ideal to actually set up 2 or 3 of these meetings/rotations if you can.

4. Ace the Boards

The mean USMLE step 1 and step 2 CK scores for US seniors who matched in otolaryngology in 2007 were 238 and 241, respectively. That means you also have to ace those exams. One difference is that most US applicants apply only with the USMLE step 1 score; they will usually take USMLE step 2 CK and CS after or during the interview period. While this works for them it won't necessarily for you for these two reasons: First, programs prefer (some even request) that by the time you apply you will already have (or will soon have) your ECFMG certificate. That means having passed USMLE steps 1 and both steps 2 CK and CS. This gives them peace of mind that if you were to match in their program you are already ECFMG certified and good to start your training on day one of your residency. Second, if by any chance you did not ace your USMLE step 1 score, getting a high score on USMLE step 2 CK helps a lot, since most programs will take into account the best of the two scores. So be ready to hit those books.

5. Research, research, research

...research, research. If you have the opportunity to take part in a meaningful research project during your med school years, take it. It does not matter if it is otolaryngology related or not, or if it is clinical or basic science (although the latter is generally preferable). Continuing with my trend of giving you stats, according to the NRMP the mean number of abstract, presentations, or publications by US seniors who matched in otolaryngology in 2007 was four. For better or worse, research has more weight if presented at US meetings compared to national meetings in your country or if published in a US journal. Consider investing one year after med school doing a research fellowship in an otolaryngology program at the US (this is what I did). I consider this a must, not only for the educational experience that this represents, but also because it gives you a chance to get yourself known, get some abstracts at some national meetings, or even produce some publications to improve your CV. One way to find these research spots is by emailing programs and asking if they have any positions available. A warning to keep in mind is that most of these positions come with small or no salary, but it is definitely going to boost your chances. In my case I e-mailed about 60 people and ultimately received one reply back with an offer. So donʼt be discouraged: be persistent. Suffice to say if you get a research spot, work extremely hard on your project from day one. But don't stop there: this is a great opportunity to get yourself known by the program. One way you can do this is by going to grand rounds every week, journal clubs, or any other departmental activity. Besides being a great learning experience you will get to know the residents and faculty, and they will get to know you. Also make sure that one of your letters of recommendation comes from the principal investigator in your project.

6. Getting your application ready

Programs receive hundreds of applications every year and they only give around 10 or so interviews per spot. Once they are done choosing those lucky few, they close the gate. So send in your applications as early as possible. This means no more than 1 or 2 weeks after the initial application date starts. Another thing, and again this is my personal view: I know most of you would like to train in a "cosmopolitan" cities such as New York, Chicago, Miami, or San Francisco, or in the so-called "top tier" programs. In order to increase your chances I would highly recommend applying everywhere you can. I know it is a big expense, but if you made it this far, donʼt take chances, think of it as an investment. Rest assured that standards of training are so high in surgical specialties such as otolaryngology that there really are no bad programs out there. You are going to get a solid training nearly anywhere you go.

7. Interview time

All the work you have put in over the past few years has been for this, the dreaded interviews. If you are like me, it is a scaring feeling knowing that your first ever job interview is going to be in a foreign language. The key is to prepare yourself. One way to do this is to set up some mock interviews with your US mentor or research principal investigator (if you have one). This will make you feel more confident. As an FMG there are a couple of questions that are going to come up frequently during the interview trail. The most common one is about your plans after residency and if you want to eventually go back to your country or stay here in the US. Another common topic is questions about your med school and if there are otolaryngology residency programs in your country and why you donʼt want to do your training there. So be ready to answer these types of questions since there are sure to come up at any point during an interview. Also keep in mind that this is your moment to shine. As an FMG, you have a unique background that may help you stand out from the rest. For example, you may have had to work as a general medicine doctor in the middle of the jungle for one year. So make sure to find a way to bring out these unique backgrounds in the interview.

8. Know the visa paperwork

Remember that otolaryngology programs are not used to dealing with visas and all the associated paperwork. They may ask you what your visa situations/options are. Be ready to explain this in a straightforward and simple manner. They may have the idea that is a complicated process but in reality it is not.

9. And last but not least

As with everything in life, luck plays a big part of all this. For example, being in the right place at the right time. Since this is something that you canʼt control, I will just wish you… Good Luck!

Τροποποιήθηκε 21 Μαρτίου 2010 από Ortho

[Ortho]

ΠΟΣΟ ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΩΝ? ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ?

http://www.cejkasear...tion_survey.htm

Τροποποιήθηκε 21 Μαρτίου 2010 από Ortho

[Ortho]

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΗΣ (Ή ΠΑΘΟΛΟΓΙΑΣ) ΚΑΙ ΝΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ?

Pediatrics = 3 years. Internal Medicine = 3 years

Π.χ., στην Ελλάδα, η παιδιατρική είναι 5 χρόνια: Για αναγνώριση στην Ελλάδα, το ΔΟΑΤΑΠ κοιτάει τα χρόνια. Ούτως ή άλλως πρέπει να κάτσεις USA τουλάχιστον 5 χρόνια, γιατί μόνο 3 χρόνια παιδιατρικής δεν αναγνωρίζονται στην Ελλάδα ως πλήρης ειδίκευση, ακόμα και εάν μέσα σε αυτά σε έκαναν Καθηγητή στο Harvard.

Άρα, τι μπορείς να κάνεις?

Εάν θέλεις υποειδίκευση είναι άλλα 2-3 ακόμα, πχ. Pediatric Cardiology, Pediatric Infectious Diseases, etc...

Ή

Επίσης, μπορεί να θες να δουλέψεις ακόμη για 2 χρόνια ως ειδικευμένος ώστε να κερδίσεις κάποια χρήματα για την επιστροφή σου στην Ελλάδα και παράλληλα κάνοντας τα 2 υπόλοιπα χρόνια που χρειάζεται για την αναγνώριση ώστε να συμπληρώσεις τα 5 που απαιτούνται από την Ελλάδα.

[Ortho]

θα μπορουσατε πολυ συνοπτικα με απλα λογακια να εξηγησετε τι παιζει με τις βιζες; ενα ποστακι οπου θα ξεκαθαριζονται μαζεμενα όλα?

Για τις βίζες δεν είναι δύσκολο να σου πω γιατί έχεις γενικά μόνο 2 επιλογές.

1) Η "περίφημη" J-1, την οποία δικαιούται αυτόματα όποιος έχει περάσει τα USMLEs και την οποία "σπονσοράρει" το ίδιο το ECFMG. Το μεγάλο μειονέκτημά της είναι ότι μετά την εκπαίδευσή σου στην Αμερική υπάρχει το "2-year rule". Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται να φύγεις για 2 χρόνια εκτός Αμερικής, ή να εξασκήσεις την ιατρική σε "underserved" area για 3 χρόνια στην Αμερική ("Underserved area" = εκεί που υπάρχει έλλειψη ειδικευμένων για την εκάστοτε ειδικότητα).

2) Μετά υπάρχει και η Η1Β, η οποία δεν έχει περιορισμούς, αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο να σου τη δώσουν. Πρέπει να έχεις περάσει και το Step 3 αλλιώς δεν έχεις τα τυπικά προσόντα για να κάνεις application για H1B. Το μεγαλύτερο ποσοστό των προγραμμάτων σε παίρνει μόνο με J1, ειδικά στις χειρουργικές (=δύσκολες) ειδικότητες. Αρκετά από τα προγράμματα παθολογίας που "ψάχνουν ανθρώπους με την καραμπίνα" μπορούν να δώσουν και H1B, καθώς κάνουν ό,τι μπορούν για να προσελκύσουν κάποιον καλό ξένο.

Επίσης, το θέμα "Visa Options for the IMG" αναφέρεται εκτενώς στο "First Aid for the USMLE Step 1",

Όποιος διαβάσει αυτές τις σελίδες, θα γνωρίζει αυτά που χρειάζεται. Δε χρειάζεται να πλατιάσουμε εδώ.

no limits, on Apr 1 2009, 13:57 , said: Πολύ χρησιμες αυτές οι συμβουλές. Στην περίπτωση που κάποιος βρει έρευνα για ένα χρόνο τι visa θα χρειαστεί? Η short term scholar που είναι μόνο για 6 μήνες συμφέρει? (έρχεσαι ελλάδα και την ανανεώνεις) Αν κάποιoς πάρει j1 research το ecfmg χορηγεί μετά clinical j1 και αρχίζεις αμέσως ειδικότητα ή πρέπει να γυρίσεις ελλάδα για δύο χρόνια? Επίσης τα χρόνια της j1 είναι αθροιστκά 7? Δηλάδή τα ερευνητικά χρόνια τρώνε την διάρκεια της clinical j1? Αν και έχουν αναφερθεί κάποιες πληροφορίες στις προηγούμενες σελίδες βρίσκω διφορούμενες πληροφορίες στα sites

Έχω κάνει ακριβώς αυτό για το οποίο ρωτάς: J1 research για 2 χρόνια, και πάλι αρχίζω ειδικότητα με J1 clinical. Για την J1-research, δεν ισχύει το 2-year rule, (αναγράφεται και στο διαβατήριό σου ότι δεν ισχύει), καθώς και τα ερευνητικά J1 δεν τρώνε τη διάρκεια της J1 clinical.

Από NOTBAD:

Η J1 visa είναι exchange scholar visa. Δλδ εκπαιδευόμενος που πάει στην αμερική αποκλειστικά για εκπαίδευση και όχι για δουλειά.

Η J1 research visa ποτέ δεν είχε home requirement.

Η J1 clinical visa έχει 2 year rule requirement.

Η J1 student visa δεν έχει 2 year rule requirement.

Κάποιες σκέψεις και ανησυχίες υπήρχαν κατά καιρούς για την αλλαγή status από J1 research σε J1 clinical, ότι καθυστερεί, ότι μπορεί να μην σου αλλάξουν status, αλλά πρακτικά δεν ισχύει τίποτα.

Απαξ και κάνεις match το ECFMG θα σου δώσει την J1 βίζα για να κάνεις ειδικότητα.

Τροποποιήθηκε 21 Μαρτίου 2010 από Ortho

[Ortho]

για ογκολογια ξερεις τιποτα? απαιτησεις απο σκορ και για match ειναι ευκολο?

Oncology = non-competitive (εύκολη)

Residents

Total number of active residents/fellows 116

Average number of residents/fellows 6.8

Average percent female 35.6%

Average percent international medical graduates 63.9%

Αυτό τα λέει όλα.

Πηγή: American Medical Association

Για να δείτε για την κάθε ειδικότητα, είπαμε, βάζετε στο google ama freida και κάνετε click στο link αριστερά που γράφει “training statistics”.

Τροποποιήθηκε 21 Μαρτίου 2010 από Ortho

[Ortho]

ΑΠΟΡΙΕΣ ΑΛΛΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ…

Να πω όμως κάτι για τα παιδιά που διαβάζουν κ που ήδη αγόρασαν το First Aid. Η Αμερική είναι απόφαση ζωής. Το ότι ο ortho μπήκε σε εκπαιδευτική θέση ορθοπαιδικής, απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα. Δεν μπαίνουν ξένοι στην ορθοπαιδική/ΩΡΛ κλπ.

Πριν βάλει στόχο κανείς το 2.4% των θέσεων ορθοπαιδικής ( κ κάθε αντίστοιχης ειδικότητας) ας αναλογιστεί.

1) Έχει τα αρχίδια να ανταγωνιστεί όλο τον πλανήτη που θέλει να βρεθεί στην γη της επαγγελίας?

2) Έχει το μυαλό να το κάνει?

3) Έχει άκρη να βγάλει 10 paper στην ελλάδα?

4) Θα έχει το CV να τον πάρουν σε research position?

5) Θα έχει λεφτά να το κάνει αν δεν τον πληρώσουν?

6) Θα βρεθεί PD να τον προτιμήσει από τον απόφοιτο του combined MD/PhD του hopkins?

7) Παίρνει το ρίσκο να βρεθεί εκεί να κάνει τον lab rat για 2 χρόνια κ μετά να πάρει τον πούλο?

8) Αξίζει να τα περάσει αυτά για να περάσει 5 χρόνια από την ζωή του σε όποιο μέρος την αμερικής τον βγάλει?

Endpoint: O ortho εκτός από dedicated, ικανός και εργατικός ήταν κ τυχερός.

Σε ευχαριστώ για το post σου και όλα τα Points 1-8 είναι εξαιρετικά εύστοχα. Κάθε πράγμα έχει και τα θετικά και τα αρνητικά. Σκοπός μου είναι να δώσω ακριβείς πληροφορίες, λαμβάνοντας υπ'όψη τις εναλλακτικές λύσεις που έχει κάποιος που τελειώνει ιατρική τώρα:

Βλέπω ότι είσαι ενθουσιασμένος με την επιτυχία σου κ καλά κάνεις. Νομίζω ότι ίσως πρέπει να φρενάρεις λίγο με τις γενικεύσεις. Κ εγώ θεωρώ ότι το πιο οργανωμένο σύστημα κ ίσως το καλλίτερο μέρος να εκπαιδευτείς χειρουργικά να είναι η Αμερική. Μεγάλο όμως μέρος η Ευρώπη, μεγάλο κ η Αμερική. Δε σου φαίνεται τραβηγμένο να βάζεις ολόκληρη ήπειρο στο ίδιο τσουβάλι? Ο καθένας (όπως και εγώ παραπάνω) καταθέτει τις προσωπικές του εμπειρίες σίγουρα, και συμφωνώ μαζί σου ότι η γενίκευση δεν είναι η σωστή τακτική. Κάποια trends όμως υπάρχουν, και είναι επίσης γενίκευση να λέει κανείς ότι "Δεν παίρνουν ξένους στην ορθοπαιδική" -- όμως υπάρχει ένα ποσοστό που τα καταφέρνει. Αντίστοιχα λοιπόν, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι "Το σύστημα στην Ευρώπη είναι συγκεκριμένο" -- όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις.... Και επαναλαμβάνω ότι καταθέτω την προσωπική μου εμπειρία έχοντας δουλέψει σε Ελλάδα, Γαλλία, Βέλγιο, Αγγλία, και ΗΠΑ. Συμφωνώ ότι τίποτα δεν είναι απόλυτο, πρέπει να γίνεται όμως μια στοιχειώδης σύγκριση.

Τεσπα κ πάλι συγχαρητήρια για την επιτυχία σου.

Να πω όμως κάτι για τα παιδιά που διαβάζουν κ που ήδη αγόρασαν το First Aid. Η Αμερική είναι απόφαση ζωής. Πολύ σωστή η παρατήρησή σου, όμως δεν πάλι απόφαση ζωής να μείνει κανείς στο UK, ή στη Σουηδία, για 6-7 χρόνια αντίστοιχα?

Το ότι ο ortho μπήκε σε εκπαιδευτική θέση ορθοπαιδικής, απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα. Δεν μπαίνουν ξένοι στην ορθοπαιδική/ΩΡΛ κλπ. Σύμφωνοι. Για τις παθολογικές ειδικότητες τουλάχιστον συμφέρει.

Πριν βάλει στόχο κανείς το 2.4% των θέσεων ορθοπαιδικής ( κ κάθε αντίστοιχης ειδικότητας) ας αναλογιστεί.

1) Έχει τα αρχίδια να ανταγωνιστεί όλο τον πλανήτη που θέλει να βρεθεί στην γη της επαγγελίας? Συμφωνώ, θέλει τόλμη. Αλλά και πάλι, αυτό που λες, δεν επιβεβαιώνει τη γενίκευση που προανέφερα (ως προς το ποιο είναι καλύτερο σύστημα, Ευρώπη vs Αμερική)?

2) Έχει το μυαλό να το κάνει? Συμφωνώ γενικά, αλλά πιστεύω ότι προέχει κατά πολύ η εργατικότητα, το κίνητρο, κλπ... Δεν είναι απλά "έχεις μυαλό". Δε θεωρώ όμως ότι είμαι Einstein, και δεν το λέω από "μετριοφροσύνη".

3) Έχει άκρη να βγάλει 10 paper στην ελλάδα? Δες το post μου στην ενότητα GreekMeds Fora - Ιατρική σχολή > Ειδήσεις και βοήθεια σε μαθήματα για την Ιατρική σχολή Αθηνών > Οι τελειωμένοι... > Ειδικότητα στην Ελλάδα > εργασιες κατα τη διαρκεια της ειδικοτητας, προσοντα?" page 2.

4) Θα έχει το CV να τον πάρουν σε research position? Εάν κάνει το 3 σωστά, τότε πιστεύω πώς "ναι".

5) Θα έχει λεφτά να το κάνει αν δεν τον πληρώσουν? Εκεί δεν υπάρχει αντίλογος, έχεις απόλυτο δίκιο.

6) Θα βρεθεί PD να τον προτιμήσει από τον απόφοιτο του combined MD/PhD του hopkins? Θα βρεθεί. Είπαμε ότι ο ξένος έχει το όπλο της έρευνας που δεν το έχει ο αμερικανός φοιτητής. Ο ξένος που δουλεύει ως lab rat για 2 χρόνια έχει advantages. Σίγουρα πολλά προγράμματα θα του δώσουν "πόρτα", πιστεύω όμως ότι "έχει στον ήλιο μοίρα".

7) Παίρνει το ρίσκο να βρεθεί εκεί να κάνει τον lab rat για 2 χρόνια κ μετά να πάρει τον πούλο? Το ρίσκο αυτό είναι "σχετικό". Πιστεύω ότι δεν είναι μεγαλύτερο ρίσκο από το να πάει κανείς στο αγροτικό ή σε κέντρο αδυνατίσματος, κλπ. Εάν πάλι θέλει να αξιοποιήσει το χρόνο του αλλιώς, πηγαίνοντας στην Αγγλία για να κάνει τον SHO, πάλι είναι ρίσκο και αυτό. Φαίνεται ότι γνωρίζεις το σύστημα στο UK, άρα σίγουρα γνωρίζεις ότι και στο UK οι ξένοι κάνουν "λάντζα", και μπορεί να μείνουν αρκετά χρόνια SHOs μέχρι να μπουν στην αμιγή ειδικότητα. Θα μου πεις βέβαια ότι το SHO αναγνωρίζεται ως ειδικότητα στην Ελλάδα. Συμφωνώ. Αξίζει όμως να κάνει κανείς SHO 2-3 χρόνια Αγγλία, να κάνει άλλα 3 στην Ελλάδα και μετά να βγεί "ειδικός", χωρίς να έχει στην ουσία ποτέ γίνει "παλιός" βοηθός? Η ποιότητα, βέβαια είναι προσωπικό θέμα του καθενός. Το να γίνεις lab rat για 2 χρόνια, σου μαθαίνει πολλά πράγματα και αποκτάς αρκετά όπλα τα οποία μπορείς να χρησιμοποιήσεις με πολλούς τρόπους, και πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο περισσότερο από ένα αγροτικό (το οποίο είναι πλέον αχρείαστο). Το ίδιο ισχύει και για τα USMLE που σου δίνουν τη δυνατότητα να πας για χειρουργική εξειδίκευση μετά την ειδικότητα που θα έχεις τελειώσει εκτός Αμερικής εάν δεν τα καταφέρεις στο αρχικό στάδιο. Και οι γνωριμίες που θα κάνεις στα 2 χρόνια αυτά, σίγουρα θα βοηθήσουν προς αυτό το σκοπό.

8) Αξίζει να τα περάσει αυτά για να περάσει 5 χρόνια από την ζωή του σε όποιο μέρος την αμερικής τον βγάλει? Το ίδιο θα διερωτάται κανείς για κάποιον που μαθαίνει σουηδικά στα 30 του για να πάει στη Σουηδία. Η για κάποιον που πηγαίνει Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, κλπ...

Endpoint: O ortho_USA εκτός από dedicated, ικανός και εργατικός ήταν κ τυχερός. Εγώ απλά δίνω πληροφορίες καταθέτοντας τις εμπειρίες μου, όπως κάνουν και άλλοι σε αυτό το φόρουμ, και πιστεύω ακράδαντα ότι εάν είχα και εγώ τις αντίστοιχες πληροφορίες όταν ξεκινούσα θα αισθανόμουν πολύ τυχερός

Τροποποιήθηκε 21 Μαρτίου 2010 από Ortho

[Ortho]

indie, on Nov 10 2008, 13:47 , said: ναι , να αναδιατυπωσω γιατι δν ημουν σαφης.....

1) τα fellowships ειναι απολυτα-αμμεσα εξαρτωμενα απο το gen. surgery program στο οποιο εισαι?δλδ αν τελειωσεις ενα αρκετα μετριο προγραμμα αποκλειεται να βρεις μια θεση σε ενα πολυ καλο fellowship program?

2) η ευρεση preliminary θεσης εξασφαλιζει οτι θα βρεις του χρονου categorical καπου? και επειδη τπτ δν ειναι ποτε σιγουρο, το συνηθες πιο ειναι?

3) αν βρεις preliminary θεση καπου αρχιζεις και ξαναπροσπαθεις του χρονου ή ειναι καλυτερα να κανεις αυτο τον ενα χρονο research και ξανα αιτησεις του χρονου με την ερευνα στο βιογραφικο ?? δλδ τελικα η ερευνα ποσο σημαντικη ειναι, και τελικα το γεγονος οτι σε πηρε καποιος σε preliminary και οχι categorical θεση , "χτυπαει" ασχημα ?

Πρέπει να αρχίσεις με πολύ υψηλά scores στα USMLEs... Από εκεί και πέρα, και αφού επιτύχεις αυτό, βλέπεις, και τότε θα έχει περισσότερο νόημα η κουβέντα μας αυτή.. Ειδικά όταν πρόκειται για ξένο, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική...

Στις ερωτήσεις 1 και 2 μπορώ να σου πώ ότι τίποτα δεν αποκλείεται... Ούτως ή άλλως παίζεις με τον νόμο των πιθανοτήτων πάντα, και για αυτές ο alefantos γνωρίζει περισσότερο από εμένα για τη γενική χειρουργική.... Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος να δαπανήσει χρόνο, ενέργεια και χρήμα, και να έχει εναλλακτική λύση έτοιμη σε περίπτωση που αποτύχει. Και έαν κάποιος δεν καταφέρει να βρει θέση, δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει, το τονίζω αυτό με έμφαση! Θέλει και τύχη και επαναλαμβάνω ότι η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, δεν είναι εύκολο να γενικεύσεις όταν είσαι μέρος ενός πολύ μικρού group, όπως είναι ο κάθε ξένος που κυνηγά χειρουργική ειδικότητα...

Στην ερώτηση 3, το θέμα είναι ότι είτε με έρευνα, είτε με preliminary, εξασφαλίζεις ότι κάποιος από την Αμερική σε γνωρίζει αρκετά και μπορεί να σου δώσει καλά letters of recommendation (LOR) ώστε να κάνεις αίτηση την επόμενη χρονιά και να έχεις περισσότερες πιθανότητες για να βρεις θέση στο πρόγραμμά του ή σε άλλο πρόγραμμα... Το advantage του preliminary είναι ότι μετά θα μπορείς να κάνεις αιτήσεις και για δευτεροετείς θέσεις (PGY-2), και ίσως έτσι κερδίζεις 1 χρόνο... Επίσης, εξαρτάται και σε τι νιώθεις δυνατός προσωπικά, δηλαδή σε τι πιστεύεις ότι μπορείς να τους εντυπωσιάσεις εσύ προσωπικά, σε έρευνα ή clinical? Τίποτε δεν είναι απόλυτο όμως. Θέλει αγώνα και σίγουρα τύχη. Για παράδειγμα, έχω αμερικανό φίλο που ήθελε ορθοπαιδική. Πήγε καλά στα steps (απ'όσο μου είπε - οι Αμερικανοί δεν αποκαλύπτουν συνήθως τα scores - θεωρείται taboo)... Ένανε αίτηση 1 φορά και τον απέρριψαν. Έκανε preliminary general surgery και 2η φορά αίτηση και τον απέρριψαν. Πήγε για έρευνα κάπου και έκανε και 3η φορά αίτηση και κατ'αρχήν τον απέρριψαν. Κατά τύχη, στο match του 2008 (3η του προσπάθεια), έμειναν 2 θέσεις unmatched στην ορθοπαιδική (από τις περίπου 500) και η μία ήταν στο UMDNJ-Robert Wood Johnson (= καλό πρόγραμμα). Ήταν ο 2ος επιλαχών στο πρόγραμμα αυτό και τελικά έκανε match εκεί στην ορθοπαιδική γιατί ο 1ος επιλαχών δεν πήγε για κάποιο λόγο... Αυτό είναι αναμφισβήτητα το πιο "extreme" παράδειγμα που γνωρίζω προσωπικά μέχρι τώρα, αλλά σίγουρα καταδεικνύει ότι "ποτέ δεν ξέρεις". Το θέμα είναι ότι δυστυχώς όταν προσπαθεί κανείς για κάτι πολύ δύσκολο υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες και καμία συγκεκριμένη "συνταγή επιτυχίας"... Εάν πάλι κανείς στοχεύει την παθολογία, και ας με συγχωρέσετε, δεν υποτιμώ την παθολογία, είπαμε ότι η "συνταγή" για να σε δεχτούν είναι σχετικά πολύ πιο απλή και συγκεκριμένη (αυτό δε σημαίνει και απαραίτητα πολύ εύκολη -- σε απόλυτη τιμή)...

Τροποποιήθηκε 21 Μαρτίου 2010 από Ortho

[Ortho]

p&B, on Feb 16 2009, 02:25 , said:

[url=http://www.greekmeds.gr/forum/index.php?app=forums&module=forums&section=findpost&pid=332899]fractall, on Feb 15 2009, 09:16 , said:

p&B εξαρτάται την ειδικότητα.

Αν μιλάς για παθολογία:

γενικά δεν χάνεις τίποτα να δηλώσεις CΑ (εκτός από 25$ για κάθε αίτηση). Αν έχεις κάνει rotation η έρευνα εκεί λογικά θα πάρεις

συνεντεύξεις αλλά στο match τα πράγματα είναι δύσκολα για τα πανεπιστημιακά εκεί.

όσον αφορά τα community υπάρχουν αρκετά πραγματικά καλά community (μερικά είναι καλύτερα από κάποια πανεπιστημιακά στην ίδια περιοχή) άρα δεν βλέπω το λόγο

να μην δηλώσεις.

Τα πράγματα είναι ανταγωνιστικά και σίγουρα θα βρεις αρκετούς που θα έχουν τα δικά σου credentials και θα δηλώνουν για τα ίδια προγράμματα. ΄Αρα μην απορίπτεις έτσι εύκολα προγράματα γιατι υπάρχει ο κίνδυνος να μείνεις απεξω.

Γενικά δεν θα έχεις πρόβλημα θα πάρεις αρκετές συνεντεύξεις.

Αν μιλάς για άλλη ειδικότητα (peds, psych, fm) είναι πιο εύκολο.

Αν μιλάς για χειρουργική και πάνω τότε πολύ δύσκολο όπως έχουν ήδη εξηγήσει άλλοι προηγουμένως.

are you talking from personal experience or just bullshits?

the vast majority of IMGS have 1-2 electives or observerships and are totally fucked up based on clinical knowledge( having studied only Kaplan or Blueoprints in their life and doing presentations during their electives years...books like harisson or CMDT sounds like allien to their ears). There is a falasy of double 99% IMGS candidates but even these are losing the game since the program directors can see that they have given the USMLEs after the graduation and that is the reason why they overlook them. I am just asking about categorical University programs (internal medicine) in San Francisco or Los Angeles( apart from states)...? Is it worth trying?

I agree with fractall.

Being an IMG with minimal US clinical experience does not necessarily mean minimal clinical experience neither poor performance or lack of potential. There are many IMGs better than US Medical Graduates. IMGs with 99/99 applying for internal medicine, will definitely get a spot, even without US clinical experience, publications, etc... They will easily get H1B visas instead of J1s... I know of a program in PA that even guaranteed a green card.. It's the nature of the IM residency. Just look at the numbers: 54% of IM residents are IMGs! That is not true for the surgical specialties which are very competitive (eg. only 2% IMGs in ortho). IMGs are certainly NOT losing the game in IM. Got two friends of mine with 99/99 each. Interviewed this year for IM and got 18-20 interviews each. Both had NEVER been to the US before their interviews this year. They both matched at top caliber university IM programs. And THEY were choosing the programs, not the other way around. For the California thing, I don't know shit, because I did not apply to CA.

[Ortho]

pB

α) εσύ θεωρείσαι καλύτερος κλινικός από όλους αυτούς τους IMGs;Αν ναι με τι κριτήρια; Aν αρκούσε ο Harrison και το CMDT για να γίνεις physician τότε μάλλον δεν θα ξόδευες χρόνο και χρήμα για να πας εκεί. Θα το έκανες στο γραφείο σου.

Κανένας applicant, είτε US είτε IMG ξέρει το Harrison απ'έξω. Αναρωτιέμαι εάν αυτά που λέει τα πιστεύει... Και αν ήταν έτσι, το Harrison δεν θα ήταν γραμμένο από τόσους contributors, αλλά από ΕΝΑΝ. Κατανοητός ο ενθουσιασμός του p&b αλλά let's keep things down to earh.

β) ο φίλος σου έκανε match στο hopkins η κάπου αλλού; δεν σημαίνει ότι επειδή πήρε συνέντευξη θα κάνει κάποιος τελικα match σε πολύ ανταγωνιστικό πρόγραμμα.

Με τις αναμονές στην Ελλάδα για παθολογία, νομίζω ότι θα ήταν πιο ρεαλιστικό να κρατάτε τον πήχη λίγο πιο χαμηλά, αφού αρχίζετε χαμηλά. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να διαλέξει κάποιος 5 χρόνια αναμονής ή το Harvard μόνο? Δεν είναι τουλάχιστον ηλίθιο το "δίλημμα"?

γ) πόσους ξένους με τα δικά σου credentials (εκτός αν έχεις GC EAD citizenship etc) ξέρεις στη CA; το έχεις ψάξει;αν πιστεύεις ότι μπορείς καντο μη ρωτάς εδώ.

Υπάρχουν ξένοι με καλύτερα credentials. Γνωρίζω ξένους που κυνηγούν θέσεις με USMLEs 99, US-LORs από research που έχουν κάνει στην Αμερική, με publications, και με ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ PhD (= 3 χρόνια full time research). Το 99 στο USMLE σου εξασφαλίζει πολλά φίλε p&b, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είσαι και ο καλύτερος. Και ούτως ή άλλως το θέμα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι ότι αυτός που θέλει να κάνει παθολογία δε χρειάζεται 99 στα USMLEs.

δ) όταν θα περάσεις τη πραγματική διαδικασία των συνεντεύξεων και θα δεις τον ανταγωνισμό θα αλλάξεις άποψη για πολλά. αρκετοί IMGs που κανουν συνεντεύξεις σε μέτρια πανεπιστημιακά προγράμματα έχουν και research+pubs πλέον. τα scores>95 χρειάζονται για το screening των αιτήσεων. Μετά μιλάει το CV και τα LORS.

Από τη στιγμή που κάποιος θα πάρει συνέντευξη, σημαίνει ότι έχει πιθανότητες. Η προσωπική επαφή παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Εάν είσαι καλός χαρακτήρας μετράει πολύ στα προγράμματα επίσης. Δεν είναι μόνο τα τυπικά προσόντα..

ε) ένα σύστημα που η προσφορά (των IMGs) είναι πολλαπλάσια από τη ζήτηση πρέπει να το προσεγγίσει κάποιος με δουλεια, διαλλακτικότητα και οξυδέρκεια όχι με αλαζονεία. Δεν σε έχουν ανάγκη εχουν και δικούς τους grads.

Fractall με κάλυψες απόλυτα, αν και αυτό ισχύει κυρίως για τις χειρουργικές ειδικότητες όπως έχουμε πει. Ειδικότητες όπως η παθολογία, νευρολογία, παιδιατρική, ψυχιατρική και family medicine είναι πολύ λιγότερο ανταγωνιστικές.

[Ortho]

freemed, on Mar 18 2009, 18:39 , said: καλησπερα, ηθελα να ρωτησω για το step3..

απο οτι βλεπω ολοι πανε μεχρι το 2 το οποιο αυτο συνεπαγεται βιζα τζι1 και φυσικα μετα το τελος της ειδκοτητας υποχρεωτικη 2χρονη ''εξαγωγη '' σου στην χωρα σου...

μπορει να με διαφωτισει κανεις περι αυτου?

ευχαριστω

1. Το step 3 όπως φαίνεται να ξέρεις, δεν είναι υποχρεωτικό για να σε δεχθούν σε ένα πρόγραμμα.

2. Μόνο σε 13 πολιτείες μπορείς να το δώσεις ΠΡΙΝ αρχίσεις την ειδικότητα. Συνεπώς, οι περισσότεροι το δίνουν στο 1ο έτος της ειδικότητας, όταν είναι intern.

3. Για τους ξένους και τις VISAS, δες και παλαιότερο μου post εδώ

4. Συνοπτικά, το step 3 είναι απαραίτητο να το έχεις (= απαραίτητο τυπικό προσόν) εάν το πρόγραμμα σου δίνει την δυνατότητα να πάρεις H1B. Πρωτίστως όμως, το εάν θα πάρεις J1 ή H1B, εξαρτάται εάν το πρόγραμμα αποφασίσει να σου δώσει και όχι από το εάν έχεις περάσει το step 3. Βέβαια, καλό είναι πάντα να το έχεις περάσει πριν αρχίσεις την ειδικότητα για να μην έχεις να το δίνεις μέσα στο internship. Στα χειρουργικά προγράμματα που είναι πολύ ανταγωνιστικά, δίνουν μόνο J1 συνήθως γιατί τη σπονσοράρει ούτως ή άλλως το ECFMG και ΟΧΙ το πρόγραμμα. Στα υπόλοιπα που ψάχνουν ξένους, πολλά θα σκιστούν να σε δελεάσουν με H1B ή ακόμη έχω ακούσει για ένα πρόγραμμα παθολογίας στη Philadephia που δίνει και πράσινη κάρτα κατευθείαν!!

Αφού θα δΩσεις το στεπ 3 στο 1ο χΡόνο της ειδικότητας, δεν μπορείς μετά να πάρεις Η1Β βιζα; (προφανώς όχι αλλά ήθελα να το σιγουρέψω)

Όχι. Η J1 είναι ένα συμβόλαιο που υπογράφεις με το Αμερικανικό Κράτος. Δεν αλλάζει με ΤΙΠΟΤΑ άπαξ και το υπογράψεις. Για να σου το πω πιο εμφατικά με ένα παράδειγμα: Ένας ξένος, αρχίζει ειδικότητα με J1, και στα μέσα της ειδικότητας παντρεύεται Αμερικανίδα και κάνει και παιδί. Υπό κανονικές συνθήκες, ο ξένος θα έπρεπε να πάρει πράσινη κάρτα. Επειδή όμως έχει υπογράψει αυτό το γ@μΗμ3ν0 συμβόλαιο (J1), θα αναγκαστεί είτε να γυρίσει στη χώρα του για 2 χρόνια μετά το πέρας της ειδικότητας (ή του fellowship), για να μπορεί να ξαναγυρίσει ΗΠΑ, είτε να πάει 3 χρόνια σε "underserved" (σσ. άγονη) περιοχή της Αμερικής να δουλέψει. Once a J1, always a J1! :-(

Edit: Πολύ άδικο το σύστημα αυτό... Ειδικά για τις χειρουργικές ειδικότητες που έχουν πληθώρα πολύ ικανών υποψηφίων και δεν τους ενδιαφέρουν οι ξένοι, αν τύχει και σε δεχτούν σου λένε πριν το κάνουν: "J1, no exceptions. Period!"... Ομολογώ ότι με πιάνουν τα νεύρα μου όταν βλέπω τις άλλες ειδικότητες που γλύφουν τ'@ρχ!δ!@ στους ξένους δελεάζοντάς τους με κάθε τρόπο, ενώ σε εμάς είναι έτσι χάλια...

Bottom line: Αν μπορείς δώστο πριν την ειδικότητα, regardless of the VISA issues.

Τροποποιήθηκε 21 Μαρτίου 2010 από Ortho