Ειδικευόμενος: 1ος χειρουργός

[Priest]

Καλησπέρα.

Το resume της ερώτησης για όσους βαριούνται να διαβάσουν:

1. Ποια η νομοθεσία που περιγράφει τις προϋποθέσεις για τη λήψη της κάθε ειδικότητας (νόμοι, άρθρα, κλπ)

2. Τυπικά, πώς αυτές πρέπει να αποτυπώνονται στα επίσημα έγγραφα - πρακτικά του νοσοκομείου;

Ακολουθώ χειρουργική ειδικότητα. Οι ειδικευόμενοι που τελειώνουν το τμήμα ειδίκευσης στην κλινική μου (και φαντάζομαι σε κάθε κλινική δημόσιου νοσοκομείου που παρέχει ειδικότητα) παίρνουν ένα πιστοποιητικό που, ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα, αναγράφεται ο αριθμός των χειρουργείων στα οποία ήταν πρώτοι χειρουργοί και αυτά που ήταν δεύτεροι (ή βοηθοί, κλπ).

1. Η λήψη τίτλου ειδικότητας (στις χειρουργικές ειδικότητες) περιλαμβάνει ως προϋπόθεση την διεκπεραίωση συγκεκριμένου (ή αόριστου!) αριθμού επεμβάσεων ως 1ος χειρουργός;

2. Υπάρχουν νόμοι (άρθρα κλπ) που να περιγράφουν/προσδιορίζουν τέτοιες προϋποθέσεις;

3. Στην πράξη τι γίνεται; Πως πρέπει να καταγράφετται στα επίσημα νοσοκομειακά έγγραφα η θέση/ρόλος του ειδικευόμενου σε κάθε επέμβαση; (Είναι συχνό το φαινόμενο, στο βιβλίο πρακτικών του χειρουργείου ως 1ος χειρουργός να αναφέρεται πάντα ειδικευμένος και βοηθός ο ειδικευόμενος που στην πραγματικότητα διενεργεί την επέμβαση και τελικά στο πιστοποιητικό να διατυπώνεται το αντίστροφο).

Καταλαβένετε ότι η ερώτηση αγγίζει ευαίσθητα, τυπικά θέματα για τον ειδικευόμενο και το νοσοκομείο όπως:

α. ειδικευόμενος ΔΕ χειρουργεί. Με το γράμμα του νόμου, παίρνει ειδικότητα;

β. ειδικευόμενος ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙ. Γράφεται στα επίσημα πρακτικά; Με ποιον τρόπο; Σε επιπλοκή ποιός έχει την ευθύνη;

[Christokeskinis]

Πολύ ενδιαφέρον τόπικ...Μακάρι κάποιος να μας δώσει τα φώτα του...

[kopritis]

Το θέμα είναι πολύπλοκο, και δεν βλέπω διάθεση να ξεκαθαριστεί.

Στο νοσοκομείο που εργάζομαι (δεν είναι και ο Ναός της Εκπαίδευσης, αλλά κάποια χειρουργεία γίνονται εκπαιδευτικά):

- ΠΟΥΘΕΝΑ δεν αναγράφεται ο Ειδικεύομενος ως 1ος Χειρουργός, απαγορεύεται η αναφορά στους συγγενείς ότι χειρούργησε τον άνθρωπό τους (ΥΠΟ ΕΠΙΒΛΕΨΗ πάντα) ειδικεύομενος, προσωπικά έχω φθάσει μέχρι το επίπεδο να αναφέρω ότι "έκλεισα" ασθενή.

- στο Πρόγραμμα Χειρουργείου της Κλινικής αναγράφεται μόνο ο 1ος χειρουργός, αυτός δε και υπογράφει το χαρτί της χειρουργικής επέμβασης.

- σχεδόν ΠΟΤΕ δεν ξεκινάει επέμβαση χωρίς την παρουσία Ειδικού Χειρουργού, συχνά δε μάλιστα οι Αναισθησιολόγοι ούτε καν κοιμίζουν χωρίς να είναι παρών ο Ειδικός...

Όλα γίνονται "στην ζούλα", να μην μας πάρουν χαμπάρι, δεν το λέμε ευθέως στις νοσηλεύτριες οι οποίες απλά βλέπουν ποιός κάνει το χ/ο και σιγοψιθυρίζουν κτλ.

Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω και την γενικότερη δυστοκία να δίνονται χειρουργεία σε Ειδικεύομενους στα ελληνικά νοσοκομεία, αναρωτιέται κάποιος, πως δίδονται Πιστοποιητικά Επάρκειας ;

Ο καθένας γράφει ό,τι του κατεβάσει η κούτρα του για να εντυπωσιάσει (άλλο αν γίνεται ρόμπα μετά στην Εσπερία...)

Φυσικά, αν υπήρχε η τυπική παραδοχή ότι χειρουργούν οι Ειδικευόμενοι, τότε ανακύπτουν άλλα θέματα: ανάληψη ευθύνη σε περίπτωση επιπλοκών, ασφάλισης έναντι malpractice που θα ζητούσε το νοσοκομείο και άλλα.

[seekerus]

Αρα εκτος απο τους χειρουργους που δεν θελουν να διδαξουν εχουμε και την πλειοψηφια των ασθενων που δεν θελει να χειρουργηθει απο ειδικευομενο. Και τα δυο λογικα σε ενα πελατειακο και "under the table" συστημα.

[kopritis]

Η πλειοψηφία των ασθενών δεν εμπιστεύεται το σύστημα, επιθυμεί να το παρακάμψει, να χειρουργηθεί απ' αυτόν που έχει ακούσει ότι είναι ο καλύτερος, και όταν ο ίδιος εκμεταλλεύεται την φήμη του και ζητάει το κατιτίς του, στραβώνει, αρχίζει τα "σας πληρώνω", τα περί Δημόσιου Νοσοκομείου κτλ.

Το άκρον άωτον του παραλογισμού !

[seekerus]

Και απο την αλλη οποιος κανει τη δουλεια του αθορυβα και νομιμα θεωρειται μετριος γιατι δε ζηταει λεφτα. Ολοι εχουν μεριδιο ευθυνης, και οι γιατροι και οι ασθενεις.

Στο θεμα μας, οταν εφυγα απο Ελλαδα ηθελα να κανω χειρουργικη ειδικοτητα (και ημουν στην αντιστοιχη λιστα αναμονης). Στο διαστημα που μεσολαβησε και μετα απο οσα ειδα και εμαθα, επιστρεφοντας σε λιγο καιρο ξεκιναω την επομενη επιλογη μου που ειναι μια απο τις Παθολογικες ειδικοτητες. Δε λεω οτι οι συναδελφοι που το παλευουν στα χειρουργικα κανουν κατι λαθος και δεν κατακρινω κανεναν, προσωπικα δεν εχω τις ψυχικες αντοχες να περασω αυτο που περνανε. Και δε μιλαω για τη δουλεια, την κουραση κτλ, αυτα τα ξεραμε και μεχρι ενα σημειο τα ζηταμε, μου φαινεται αδιανοητο ομως να τρως στη μαπα τις παραξενιες του καθε επιμελητη, να βγαζεις ολη τη λατζα και να παρακαλας μηπως σε αφησουν να βγαλεις κανα σκουληκι μονος σου μεχρι να τελειωσει η ειδικοτητα. Σε πανεπιστημιακα νοσοκομεια που εβλεπα, η εκπαιδευση αφορουσε 95% τα παιδια και τους γαμπρους των καθηγητων και οι υπολοιποι ηταν για τις εφημεριες και για καμια ακαδημαϊκη συζητηση το πρωι με τον καφε. Σε περιφερειακα νοσοκομεια απο πολλους φιλους βλεπω μια γενικη απελπισια οταν φτανουν 2ο ετος και δεν τους εχουν αφησει να ανοιξουν ουτε μια κυστη κοκκυγος. Δεν ξεκιναω τις συγκρισεις με το εξωτερικο γιατι τα εχουμε πει πολλες φορες και τα ξερουμε ολοι, ειναι κριμα παντως να μπαινεις με ορεξη και διαθεση να μαθεις και να σε κανουν να ψαχνεις εναν συμβιβαστικο τροπο να βγαζεις μεροκαματο στο μελλον. Εχω δει παντως το τραγικο που θα εχουν δει κι αλλοι εδω μεσα, συναδελφους να βγαινουν στο εξωτερικο σαν ειδικοι (πχ σε θεση registrar στη Αγγλια) και ουσιαστικα να προσπαθουν να εκπαιδευτουν μαζι με τους ειδικευομενους εκει σε skills που λογικα θα επρεπε να εχουν (αντιμετωπιζοντας φυσικα απειρη ειρωνια και κριτικη).

Και στα παθολογικα υπαρχουν αντιστοιχα προβληματα αλλα εκει τουλαχιστον πιανεις ενα βιβλιο, διαβαζεις και το παλευεις οσο μπορεις μονος σου. Και (προσωπικη αποψη) σαν ειδικευομενος τουλαχιστον, με τους Παθολογους επιμελητες βγαζεις λιγο παραπανω ακρη απ'οτι με τους Χειρουργους στην Ελλαδα.

[map031]

Οι χειρουργικές κλινικές είναι καταστήματα με τεράστιο τζίρο και ως τέτοια λειτουργούν, με πολύ μεγάλη σοβαρότητα. Το αφεντικό διαφυλάσσει ζηλότυπα την τεχνογνωσία, διαχειρίζεται κατά το δοκούν το προϊόν του, απωθεί όσο μπορεί τους ανεπιθύμητους ανταγωνιστές και φυσικά φροντίζει η φίρμα-κράχτης του μαγαζιου να μπαίνει πρώτο όνομα παντού. Δεν υπάρχει χώρος για τους μπακαλόγατους στις μπίζνες. Φυσικά και οι πελάτες της επιχείρησης το γνωρίζουν, το αποδέχονται και τους αρέσει, άλλωστε για τη φίρμα του μαγαζιού πληρώνουν.

Αυτά μέσα στην επιχείρηση.

Το κομμάτι "πιστοποιητικό ειδίκευσης" δεν αφορά στις δουλειές, δεν έχει σχέση με φράγκα, δεν αφορά δηλαδή το αφεντικό. Είναι έξω από την επιχείρηση, άλλο ένα πιστοποιητικό που στη χώρα του "ό,τι δηλώσεις είσαι" δεν έχει και πολλή σημασία τι γράφει και γι' αυτό και τα αφεντικά δεν έχουν πρόβλημα να υπογράψουν τερατώδη πράγματα. Μέχρι να βγεις από τα σύνορα και να πιάσεις νυστέρι στη Δύση...

(1ο ποστ: Ιανουάριος 2010. Το θέμα βρυκολάκιασε!)