Boil the Water and Just Say Aah

[Remy Fincher]

*ΣΥΝΟΨΗ*

Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο. Δεν ξέρω αν το έχετε ακούσει ποτέ.

Κάποιος πάει κάποτε στο τσίρκο. Βλέπει τη γυναίκα με τα γένια, τον τύπο που καταπίνει σπαθιά, τον άνθρωπο-ερπετό και δίπλα τους ένα νεαρό με άσπρη μπλούζα και στηθοσκόπιο. Το ρωτά λοιπόν: "εσύ τι το ιδιαίτερο μπορείς να κάνεις;". Του λέει "κοίτα να δεις... εάν εσύ αυτή τη στιγμή πάθαινες ανακοπή, εγώ θα μπορούσα να σε κρατήσω ζωντανό- τουλάχιστον μέχρι να 'ρθει το ασθενοφόρο... μπορώ να δω αν έχεις βλάβη στο κεφάλι γαργαλώντας την πατούσα σου... και, αν σε ρωτούσα για τις συνήθειές σου και συ μου 'κρυβες κανα-δυο, εγώ μπορώ να καταλάβω ότι λες ψέμματα απλώς κοιτώντάς σε στα μάτια.". "Όλα αυτά είναι θαυμάσια -προφανώς είσαι γιατρός" αποφαίνεται ο άντρας, "γιατί σε θεωρούν τέρας της φύσης;". "Επειδή", απαντά ο νεαρός γιατρός, "είμαι 37 χρονών και μένω ακόμη με τους γονείς μου".

Τώρα ο λόγος που σας το διηγούμαι αυτό είναι για να σας δείξω τρια πράγματα: πρώτον ότι οι γιατροί κατείχαν από πάντα μια θέση στη σόου μπίζνες. Δεύτερον ότι οι γιατροί προκαλούσαν από πάντα το θαυμασμό στους άλλους. Και τρίτον, ότι ενώ προκαλούσαν αρκετό θαυμασμό για να μπουν στη σόου μπίζνες, κανείς δεν τους θεωρεί ακριβώς ανθρώπους.

Σίγουρα όχι οι κινηματογραφιστές. Τους έκαναν αγίους, πρωτοπόρους, προστάτες των αδυνάτων, σωτήρες της ανθρωπότητας. Τους έκαναν φιλοχρήματους, αλαζόνες, ανίδεους, εκμεταλλευτές και αγύρτες.

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία των γιατρών στον κινηματογράφο. Πώς στην αρχή αιωρούνταν στη μια άκρη της τραμπάλας και πώς στη συνέχεια προσγειώθηκαν βίαια στην άλλη. Και πώς τέλικα κατόρθωσαν να ισορροπήσουν.

*ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ*

Την άνοιξη του 2007 μια φίλη και συνάδελφος, γνωρίζοντας το πάθος μου για το σινεμά, μου πρότεινε να ασχοληθούμε με την ιατρική και τον κινηματογράφο γράφοντας μια εργασία. Δεχόμενος φυσικά αμέσως αντιπρότεινα: "γιατί όχι ένα ντοκιμαντέρ;"

Τα όσα μεσολάβησαν αυτά τα 2 χρόνια (ή αλλιώς η ιστορία της ζωής μου στα τελευταία 2 έτη της Ιατρικής) θα μπορούσαν να γραφτούν, δεν ξέρω όμως ποιον θα αφορούσαν πια. Ποιός θα ήθελε να τα ακούσει ή να τα διαβάσει από μη κουτσομπολίστικο ενδιαφέρον. Οι κοντινοί μου άνθρωποι τα γνωρίζουν καλά, ή γιατί τα έζησαν από κοντά ή γιατί φρόντιζα να ερεθίζω συχνά το τύμπανό τους πότε ενθουσιώδης, πότε αγχωμένος, συχνότερα μαινόμενος. Γνωρίζουν ότι αφιέρωσα μερόνυχτα, ενέργεια, διάθεση και χρήματα σε βαθμό μεγαλύτερο ίσως από ό,τι θα διατιθόταν κάποιος που ασχολείται ερασιτεχνικά. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι μπροστά στον υπολογιστή, γράφοντας (και ξαναγράφοντας), ηχογραφώντας, μοντάροντας, φτιάχντοντας animations. Παραγγέλλοντας από το εξωτερικό ταινίες, βιβλία, εξοπλισμό. Επί μήνες έπρεπε να θυσιάσω ή να παραμερίσω προσωρινά κάθε τι άλλο προκειμένου οι κόποι μου να αποδώσουν. Και δεν το πλήρωσα καθόλου φτηνά.

Η ειρωνεία είναι ότι παρόλα αυτά απέτυχα. Παρά την προσπάθεια, το ξενύχτι και το καθημερινό φλερτ με την ψύχωση απέτυχα. Παρόλο που αυτή τη στιγμή μπορείτε να δείτε τον καρπό της δουλειάς μου, απέτυχα. Ξεκίνησα να γράφω και να ονειρεύομαι μια ταινία πολύ, μα πολύ διαφορετική όχι μόνο από αυτή που προέκυψε να είναι, αλλά και από ο,τιδήποτε άλλο έχει γυριστεί. Ένα ντοκιμαντέρ που δεν είναι ντοκιμαντέρ, αλλά και κωμωδία, δράμα, ταινία φαντασίας, φιλμ νουάρ, road movie, mockumentary, μιούζικαλ. Ένα σινεφίλ υβρίδιο, ένα αξιοπερίεργο φιλμικό ον που μεταλλάσσεται συνεχώς σε κάτι άλλο αποτίοντας παράλληλα φόρο τιμής σε δεκάδες κλασσικές και αγαπημένες ταινίες. Γιατί ήθελα πάνω από όλα να είναι αυτό, μια πράξη αγάπης στο σινεμά το ίδιο. Και για πολύ καιρό τη σχεδίαζα έτσι, σκαρφιζόμενος χαρακτήρες, πλοκή, διαλόγους και ατάκες, σκηνοθετικά ευρήματα και τρικ στο μοντάζ. Φανταζόμουν τοποθεσίες και κάδρα και πλάνα και πώς θα μπορούσαν να επιτευχθούν με τα πενιχρά μέσα που είχα. Έβαλα αγγελίες για τους ρόλους, συναντήθηκα με άτομα που θα τους αναλάμβαναν, έψαχνα και ερχόμουν σε επαφή με γιατρούς και καθηγητές που θα έδιναν συνέντευξη. Ετοίμαζα και ετοιμαζόμουν για μια ταινία τόσο μεγάλη σε μέγεθος, απαιτήσεις, πολυπλοκότητα και διάρκεια που αδυνατούσα να συνειδητοποιήσω κάτι πολύ ουσιαστικό. Και μια μέρα, επιτέλους, το κατάλαβα- με την παρέμβαση ενός αγαπημένου φίλου. Ήμουν μόνος μου σ' όλο αυτό. Κανείς δε μοιραζόταν το όνειρό μου, κανείς δεν ήθελε μερίδιο στην αγωνία μου. Κανείς δε νοιαζόταν στ' αλήθεια γι' αυτό που έκανα. Ένα άτομο που δεν πάτησε ποτέ του σε σχολή κινηματογράφου, έπιανε πρώτη φορά κάμερα στα χέρια και είχε μόνο οδηγό τη φαντασία του ήταν αδύνατο να πετύχει. Ούτε δυο άτομα θα μπορούσαν. Εκατό ίσως. Τόσο απλό, αυτονόητο, θεμελιώδες κι όμως δεν μπορούσα να το δω. Απλά δεν μπορούσα.

Έγραψα αυτήν την ταινία, όπως τη φαντάστηκα. Κατέληξα όμως να χρησιμοποιήσω το ένα τρίτο- το χειρότερο ένα τρίτο. Πενήντα σελίδες πλοκής, διαλόγων, εξέλιξης χαρακτήρων, σινεφίλ αναφορών πετάχτηκαν άδοξα και ανεπιστρεπτί. Κρατήθηκε το πιο "σοβαρό", το πιο ακαδημαϊκό, το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι και μάλιστα απογυμνωμένο κι από τα λίγα ψήγματα χιούμορ και σπιρτάδας που είχε αρχικά. Το αφηγήθηκα εγώ και αναγκάστηκα να το κάνω- δεν προοριζόταν για μένα και τις επιεικώς υποφερτές φωνή και άρθρωσή μου. Τελικά περάσα 10 περίπου μήνες προσθέτοντας, αφαιρώντας, αντικαθιστώντας σκηνές, γυρίζοντας μια καινούρια εισαγωγή και ηχογραφώντας καινούριο υλικό, προκειμένου σήμερα να έχω στα χέρια μου και στη διάθεσή σας ένα απόσταγμα όλης αυτής της διαδικασίας. Ένα ντοκιμαντέρ -θέλω να ελπίζω- αξιοπρεπές, ενημερωτικό, προσεγμένο, άρτιο στο μέγιστο βαθμό που θα μπορούσε να είναι¨ και αν αναρωτιέστε πώς αναπαραστάθηκαν και αναπαρίστανται οι γιατροί στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, θα σας δώσει σίγουρα κάποιες απαντήσεις- ίσως τις σημαντικότερες. Είναι το καλύτερο και το περισσότερο που μπορούσα να κάνω.

Σε όσους από σας το δουν λοιπόν, εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου και τις ευχές μου για 103 λεπτά που δε θα μετανιώσετε να αφιερώσετε.

-Ρέμυ

*ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ*

-Μέσω του αντίστοιχου γκρουπ στο Facebook (Boil the Water and Just Say Aah FB Group) σε streaming μορφή, χωρισμένο σε 16 μικρά κεφάλαια. Δυστυχώς δεν υπάρχουν υπότιτλοι γι' αυτήν την έκδοση. Μπορείτε ακόμη μέσω του γκρουπ να κατεβάσετε το αρχικό σενάριο της ταινίας, τα τραγούδια που ακούγονται, καθώς και να δείτε ένα εναλλακτικό φινάλε.

-Μέσω rapidshare μπορείτε να κατεβάσετε την ταινία σε μορφή DivX *.avi. Λεπτομέρειες και λινκς ακολουθούν:

Codec: XviD

Size: 1,28 GB

Frame: 624x432

F. Rate: 25fps

Aspect Ratio: 4:3

Audio: MP3 128Kbps Stereo

Duration: 1:42:43

http://rapidshare.co...part14.rar.html

http://rapidshare.co...part13.rar.html

http://rapidshare.co...part12.rar.html

http://rapidshare.co...part11.rar.html

http://rapidshare.co...part10.rar.html

http://rapidshare.co...part09.rar.html

http://rapidshare.co...part08.rar.html

http://rapidshare.co...part07.rar.html

http://rapidshare.co...part06.rar.html

http://rapidshare.co...part05.rar.html

http://rapidshare.co...part04.rar.html

http://rapidshare.co...part03.rar.html

http://rapidshare.co...part02.rar.html

http://rapidshare.co...part01.rar.html

Υπότιτλοι περιλαμβάνονται, αρκεί να αποσυμπιέσετε και τα τρια αρχεία (avi, idx, sub) στον ίδιο φάκελο και να το ανοίξετε με το VLC Media Player (www.videolan.org)

Υ.Γ. Επειδή το rapidshare θα σας ταλαιπωρήσει, αν δεν είστε premium users, στείλτε μου πμ να σας δώσω κωδικούς.

Τροποποιήθηκε 13 Απριλίου 2011 από Remy Fincher

[Amaryllis]

Ήταν μια αξιόλογη προσπάθεια πάντως και τουλάχιστον σ'εμένα κίνησες το ενδιαφέρον να δω ταινίες που δεν γνώριζα καν.