Ήμουν κι εγώ εκεί....

[tik-tak]

Ήμουν κι εγώ εκεί....

Ήσουν κι εσύ εκεί....

Μόνος ή με την παρέα σου...

Σε συναυλιακό χώρο, σε ανοιχτό θέατρο, σε γήπεδο, σε παραλία , σε γκαράζ...

ή σε όποιοδηποτε άλλο μέρος φιλοξενεί εκδηλώσεις και ψυχαγωγικά δρωμενα.

Το απόλαυσες ;

Σου άρεσε;

Κέρδισε χώρο στις αναμνήσεις σου;

Σε αυτην τη θεματική ενότητα μπορούμε να καταγράφουμε τις εντυπώσεις μας

από τις εκδηλώσεις, που ήταν προγραμματισμένες για μία ή λίγες φορές.

'Ηταν μοναδικές στιγμές και κέρδισαν κομμάτι από τη μνήμη μας.

Ας τις καταγράψουμε εδω να μη λησμονηθούν.

Αν θέλουμε μπορούμε να βάζουμε και φωτογραφίες...

[Ήρα]

στην Τεχνοπολη του Δημου Αθηναιων, η διοργανωση απο ΚΕΘΕΑ , τιτλος δρωμενων -Πολη και Ναρκωτικα- για την Ζωη και το Περιβαλλον.

Πεμπτη , 30 Οκτωβριου 2008.

θαυμαζω τους δυνατους ανθρωπους.

πιο πολυ ομως θαυμαζω τους αδυναμους ανθρωπους που αντλησαν δυναμη να γινουν δυνατοι.

εχτες ΚΕΘΕΑ και Δημος Αθηναιων ενωσαν τις φωνες τους στο Γκαζι και εστειλαν το μηνυμα τους-Η ζωη ξανα-κερδιζεται.

δυστυχως , λογω απεργιας του μετρο , οι παρουσιες ηταν λιγοτερες απο τις αναμενομενες , αλλα αυτες που ηταν ζεσταναν την κρυα νυχτερινη ατμοσφαιρα με την δυναμη της φωνης τους .

συνεπιβατες στο τρενο της ελπιδας που εχει τελικο προορισμο το επιλεγω την ζωη , τα Κιτρινα Ποδηλατα και τα Υπογεια Ρευματα.

Κιτρινα Ποδηλατα.

οσες φορες τους ειχα ακουσει απο ραδιοφωνο και τηλεοραση παντα εντυπωσιαζομουν απο την φωτεινοτητα της μουσικης τους. οι στιχοι τους περνανε τα νοηματα τους διχως να φλερταρουν ουτε στο ελαχιστο με την μιζερομοδα -δυστυχως απο μεγαλη μεριδα του μουσικου κοινου η εντεχνη-κακη χρηση του ορου , αφου δεν υπαρχει α-τεχνη μουσικη-τελοσπαντων η πιο κουλτουριαρικη πλευρα της μουσικης, εχει ταυτιστει με σκοτεινια και καταθλιψη και παμε ολοι μαζι να κοψουμε τις φλεβες μας αφου η ζωη ειναι γεματη απογοητευσεις. εξηγουμεθα-οι δημιουργοι εχουν το μεγαλυτερο μεριδιο ευθυνης σε αυτο! οταν μιλαμε για την κυριαρχια των ΜΜΕ , πρεπει να εισαι πολυ προσεκτικος στο τι ''σερβιρεις'' στο κοινο. πολλοι εντεχνοι πουλανε γιατι σε καθε στιχο τους παραμονευει και μια καταθλιπτικη στιγμη-η τεχνη μιμειται την ζωη ή η τεχνη διαμορφωνει και πλαθει τις στιγμες της ζωης μας? φανταζομαι οτι και τα δυο συμβαινουν παραλληλα , αρα για αυτο πιστευω οτι ο δημιουργος εχει μεριδιο ευθυνης στην καταθλιπτικομοδα που βαραει κοκκινο σε πολλες μορφες της τεχνης.

τα Κιτρινα Ποδηλατα φαινεται να οριζουν εναν διαφορετικο δρομο, δεν προκειται για σουξεδακια ( προς Θεου δηλωνω φανατικη Ρουβιτσα , το καθε ειδος εχει την ωρα του και σε καθε ειδος μπορεις να βρεις διαμαντια) .το διαφορετικο υφος των Κιτρινων Ποδηλατων εγκειται ακριβως στο οτι ακολουθουν τον εντεχνο δρομο ,αλλα παιρνουν μια πιο χαρουμενη στροφη! θα σου πουν κατι καλο , κατι που να σε κανει να συλλογιστεις και αφου τελειωσει το τραγουδι , κατι που θα μεινει , αλλα δε θα το κανουν κλαψιαρικα. νομιζω οτι το υφος τους αποτυπωνεται στους στιχους ενος τραγουδιου τους-''να σε δω να λυγίζεις ξανά δεν θέλω,τα όνειρά σου ξανά να πουλάς δεν θέλω,να σ' ακούω να λες "δεν μπορώ" δεν θέλω,η ζωή σου φωνάζει εδώ σε θέλω''.

περαν των δικων τους τραγουδιων , τα Κιτρινα Ποδηλατα επαιξαν Τρυπες και Ξυλινα σπαθια και ομολογω οτι τοτε ειναι που τους λατρεψα περισσοτερο! live διαπιστωσα οτι εχουν απιστευτη ενεργεια πανω στη σκηνη και ισως καποιος να περιμενε απο αυτους να εκτελουν πιο light τα τραγουδια , κι ομως , οι ανθρωποι ροκαρουν σαν παλιες καραβανες! νομιζω οτι θα ακουσουμε παρα πολλα καλα στο μελλον για τα παιδια αυτα!

Υπογεια Ρευματα.

και μετα ηρθε ενα παραμυθι ..παντα τα Υπογεια Ρευματα μου θυμιζαν σκοτεινο παραμυθι , εναν αεροδιαδρομο βαθιας φωνης απο τον οποιο απογειωνονται υπαρξεις λιγο εδω και λιγο αλλου , οι στιχοι τους νομιζω οτι βριθουν φαντασιας , αυτης της φαντασιας που δεν ειναι φωτεινη ας πουμε οπως στα Κιτρινα Ποδηλατα, ειναι πιο μυστικιστικη , στιγμες η μουσικη τους γινεται και ''ψυχεδελικη'', τα ακουσματα τους εχουν κατι απο ποιηση , ας μην παραβλεπουμε οτι εχουν τραγουδησει Καρυωτακη και Παλαμα. εχτες εδωσαν μια πολυ ιδιαιτερη , με την δικη τους σφραγιδα , εκτελεση ενος τραγουδιου του Νικου Γκατσου , Περσεφονη λεγεται , ηταν απο τις πιο ομορφες στιγμες της βραδιας.'' μοβ σκιές βλέπω θαμπά ,σαν ένα σαπιοκάραβο που στα ρηχά ξεσέρνει ,σαν του Ιούδα φίλημα θα φύγω μακριά''..καπως ετσι ειναι η μουσικη τους, σαν θαμπη ομιχλη μεσα στο σκοταδι , που την διαπερνα μια βαθια φωνη που κουβαλαει λιγο απο λυγμο, πολυ ιδιαιτερο ηχοχρωμα αληθεια.

μια βραδια με τα παιδια απο ΚΕΘΕΑ και τους δικους τους ανθρωπους.'' τι κι αν σβήνεις φωτιά μου και σβήνω μαζί σου ,εικόνα του νου σε περαστικά σύννεφα ''... αυτα τα ''παιδια'' παλευουν καθε μερα και βγαινουν νικητες. αξιζουν την προσοχη μας .αξιζουν το μπραβο.