Jump to content

GM-λέσχη ανάγνωσης


olizyz

Recommended Posts

από την ιστορία Θ'

( περιγραφή 20ου και  21ου χρόνου του πολέμου-καλοκαίρι,

ο Θουκυδίδης πεθαίνει αφήνοντας ατελείωτο  το έργο του:καλύπτει τα 21 πρωτα έτη )

** η ειδηση της πανωλεθρίας δεν γινόταν ευκολα πιστευτή στην Αθήνα

( ιστορία Θ':1-2,από το βιβλίο εκδ. Εστία: σελ. 77-79 )

**ο Αλκιβιάδης γίνεται υποπτος στους Πελοποννήσιους,καταφεύγει στον Πέρση Τισσαφέρνη,

γίνεται  συμβουλάτοράς του, επιδιώκει να οργανώσει την επιστροφή του στην Αθήνα

( ιστορία Θ':45-57,από το βιβλίο εκδ. Εστία: σελ. 107-118)

**ανατροπή Δημοκρατίας στην Αθήνα κατόπιν μυστικού σχεδιου Αλκιβιάδη,

το στρατόπεδο της Σάμου μένει πιστό στη  δημοκρατία 

( ιστορία Θ':63-76,από το βιβλίο εκδ. Εστία: σελ. 122-131)

**ανάκληση Αλκιβιάδη , χρίζεται στρατηγός των Αθηναίων  

( ιστορία Θ':80-83,από το βιβλίο εκδ. Εστία: σελ. 135-136)

**  "...αν οι Πελοποννήσιοι ήταν πιο τολμηροί...",

καταργηση των 400

( ιστορία Θ':96-87,από το βιβλίο εκδ. Εστία: σελ. 150- 151)

[...οταν ο μετά τούτο το θέρος χειμών τελευτηση

εν και εικοστον έτος πληρουται....]

Τροποποιήθηκε από tik-tak
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

  • Απαντήσεις 125
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

ΑΛΤ!

Παρουσιαστείτεεεεεεεεεε!!!

υγ:πώς πάει το φιλόδοξο και μεγαλόπνοο σχέδιό μας; 

υπάρχει κανείς που θα θελε  να δώσουμε μια μικρή παρατασούλαααα;

:rolleyes::P

νεώτερα απο το πολεμικό μέτωπο:

ναι,ναι η Μαρίζα , ο Sov, o doc-7 και ο angelospower με ικέτευσαν να τους επιτρέψουμε να συμμετέχουν...χιχιχι....ε;ε;

Τροποποιήθηκε από tik-tak
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Ε, άμα παρακαλέσουν πολύ ... και αν κάνουν και μερικές παραχωρήσεις ... αν βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους ...

...

...

...

Τί θα βγάλουμε εμείς αν πούμε το οκ τικ-τακ? Αυτό να μας πεις :D

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

θα μάθουμε για τα χελωνάκια...για την ακριβεια,θα γίνει αναπαράσταση με τη συμμετοχή των παραπάνω μελών

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Ρε με δουλεύετε;

Με το ζόρι την παλεύω για τη σχολή, μου βάλατε και Ιστορία για homework?

Όταν φτάσετε στα καλλιτεχνικά, προτείνω τη βιογραφία του Ζαμπέτα, που την έχω εύκαιρη και χιλιοδιαβασμένη... :P

Ως τότε, φιλάκια μπόλικα και να ξέρετε ότι παρακολουθώ τα πάντα! :>

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Ας προσπαθήσω να κάνω μιαν αρχή,αλλά δεν γνωρίζω το δρόμο που θα θέλατε

να ακολουθήσουμε...

Θουκυδίδης ,λοιπόν...

και ιστορία....

μου ήρθε πολύ παράξενα ,όταν επιλέχθηκε το βιβλίο αυτο για την πρωτη μας προσπάθεια ...

σχεδόν δεν ήθελα...ξεκίνησα τις πρωτες 3-4 σελίδες ,το παράτησα και δεν ασχολήθηκα μαζί του τις μερες που ακολουθούσαν...

από «φιλότιμο» ,όμως,έπεισα τον εαυτό μου να ξανασχοληθεί

και ναι!... «τρώγοντας ερχεται η όρεξη»...

εμένα , που δεν μου αρεσουν οι πολεμικές ταινίες και τα ιστορικά βιβλία , με «έβλεπα» να ρουφω τις σελίδες ,

να ξενυχτώ μέχρι να τελειώσω κάθε κεφάλαιο...

...με εξέπληξα ...χχιχιι...

πρωτο συμπέρασμα:

στο σχολείο,πού ακριβώς βρισκόμουν;;

θυμάμαι,πάντως , οτι πήγαινα διαβασμένη στο μάθημα της ιστορίας.

τι ακριβώς μου είχε μείνει από τόοοοτε ;; (ρητορική ερωτησις)

Διάβαζα την ιστορία  σαν κάτι που προσέγγιζα για πρωτη φορά...

μονάχα ελάχιστά πραγματα έδιναν την αίσθηση οτι υπήρχαν σαν ασαφείς σκιες στο πίσω μερος του μυαλού μου...

Ο τροπος που μεταφέρει τα γεγονότα ο Θ. ειναι πολύ ζωντανός ,σχεδόν λογοτεχνιζων.

Ισως, και η μετάφραση να δίνει αυτη τη μορφή στη ροή...

Μου άρεσαν οι σκέψεις , οι προβληματισμοί του Θουκυδίδη , στοιχεία τα οποία τα παρουσιάζει,

δεν τα αφήνει κρυφά ,σαν να θεωρεί οτι συνδιαλέγεται με τον αναγνωστη του ,

τον οποίο τον κάνει μέτοχο στη σκεψη του...

Το γενικό συμπέρασμα απο την ιστορία:

Ποτε άλλοτε δεν δυνάμωθήκε η πίστη μου στην επιθυμία της ανθρωποτητας για αλληλεγγύη ,αλλά

και ποτέ άλλοτε δεν δυναμώθηκε και ο φόβος μου για την «κακία» του ανθρωπου...

Τόσο έντονα έρχονταν στο νου εικόνες απο την προσφατη ιστορία,αλλά και απο τη σύγχρονη πραγματικότητα

(Μικρασιατική καταστροφη, εμφυλιος πόλεμος,Ιρακ ,Αφρική,Κύπρος,Τουρκία, ΗΠΑ...)

Τελικά, ίσως, ο πολιτισμός , η ευγένεια και ,γενικά, τα ιδανικά επιβιώνουν μόνο σε συνθήκες

που οι άνθρωποι νιωθουν οτι ευημερουν , όσο κι αν τα έχουν κατακτήσει,

όσο κι αν περηφανεύονται για αυτά και όσο κι αν νομίζουν οτι τα διαφυλάττουν .

Όταν βρεθουν σε συνθήκες πολέμου, τότε αυτά καταντουν ιμάτια,που διαρρηγνύονται

τόσο εύκολα και αφήνουν τον «άνθρωπο» με τη γύμνια του...

Πόσο ευθραστη ειναι η «ηθική» μας!

πλακα-πλάκα, ο "σύχρονος πολιτισμός" μας ( και γενικότερα, η επικληση στην έννοια πολιτισμός )

μας "προστατεύει", είναι αυτός που μας παρέχει τη δυνατότητα να παρουσιαζόμαστε ....ως "πολιτισμένοι".

Ίδιος ο άνθρωπος ανα τους αιώνες, μόνο τα μέσα αλλάζουν...

«...από τα δυο μέρη του κόσμου που μπορεί

να χρησιμοποιή ο άνθρωπος , τη γή και τη θάλασσα....»

η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο:

ποιες σπονδες; ποιους όρκους; ποιες συμμαχίες; ποια «ελευθερία»;

«...άλλοι χτυπούσαν άγρια κι αλύπητα , όχι απο πλεονεξία,αλλά απο το τυφλό

πάθος του πρωτόγονου ανθρώπου..

δώσε εξουσία στον άνθρωπο για να δεις τον πραγματικό του χαρακτηρα.

«...ο πόλεμος γίνεται λιγότερο με τα όπλα και περισσότερο με τα χρήματα...» (ιστορία Α’ , 82)

------------------------------------

στο βιβλίο βρέθηκαν και οι ρίζες της πάλης των τάξεων....χιιχι...:

«...η ευφορία της γης δημιουργούσε τάξη πλουσιών

και τούτο προκαλούσε καταστρεπτικές επαναστάσεις...» (ιστορία Α’,2-3)

-------------------------------------

Επίσης, πολύ μου άρεσε η παράθεση των λόγων

των ρητόρων/πολιτικών στις συνελεύσεις του λαου:

οι περισσότεροι λόγοι και κυρίως στην αρχή είναι περιεκτικοί ,

σαφείς ,εποικοδομητικοί...λόγοι που σέβονται το ακροατηριο,

λογοι που απευθύνονται σε νοήμονες ανθρωπους,διχως φιλοδοξία να τερπουν τα αυτια....

σε αυτούς αποτυπώνονται τα ήθη,η νοοτροπία, οι επικρατούσες αντιλήψεις...

είχαν επιχειρήματα,αλλά και τα απαραίτητα «μπαχαρικά»:

φιλοφρονήσεις ή/και συναισθηματικούς εκβιασμούς.

Με το καιρό, η αποδιοργάνωση της κοινωνίας άρχισε να καθρεφτιζέται

στους λόγους λαοπλάνων και κομματαρχών...

Με τους λόγους αυτούς φαίνεται ποιος ομιλητής/πολιτικός είναι διορατικός και ποιος όχι...

Πώς να εκφωνούνταν ,άραγε , οι λογοι;

Το ακροατήριο ,πώς συμπεριφερόταν;

Να βασιστώ ,προκειμένου να τους φανταστώ,στη δική μου εμπειρία απο συνελεύσεις ή μπαααα;;;

Ένα συγκλονιστικό, κατά τη γνωμη μου, επιχείρημα απο λόγο Αθηναίων

διπλωματών μπροστά στο (εχθρικό ) ακροατήριο των Λακεδαιμονίων

σε μια ύστατη προσπάθεια αποτροπής του πολέμου:

«...φαίνεται οτι οι άνθρωποι αγανακτούν περισσότερο όταν αδικούνται

παρά όταν υποκύπτουν στη βία,γιατί την αδικία την θεωρούν

καταπάτηση δικαιώματος απο ένα ισότιμο τους, ενώ τη βία την

δέχονται,σαν υποταγή σ’έναν ανωτερό τους ...»

ενδιαφέρον βρήκα και στα τμήματα των λόγων , που ασχολούνται με τη διαφορά

νοοτροπίας Αθηναίων- Σπαρτιατών (π.χ. ιστορία Α’ ,70-73 , επιταφιος Περικλή,ιστορία Η΄,13-15)

-----------------------------------------

κατα την ανάγνωση του βιβλίου , μου ήρθε στο νου αυτό που είχε πει ο Τσώρτσιλ:

«τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται πριν το γάμο,κατά τη διάρκεια του πολέμου και

μετά απο κυνήγι...»

-----------------------------------

Οι Πέρσες , παρολο που είχαν αποτύχει στην επεκτατική εκστρατεία τους, δεν έπαυσαν

να αποτελούν ισχυρή δύναμη, παράγοντας που επιδιώκε διαρκή αναμειξη....

απορω, που στο σχολείο, μας παρουσίαζαν τους Ελληνες σαν το μοναδικό πολιτισμένο λαό....

οι Ελληνες στο κέντρο και γύρω-γυρω το απύθμενο σκοτάδι...

Μεσα απο την εξιστόρηση του Θουκυδίδη διαφαίνεται οτι οι Πέρσες και οι Αιγύπτιοι ήταν ο

αντιθετος πόλος του τότε πολιτισμένου κόσμου...

η παρουσία τους ισχυρη,αλλιώς πώς θα τολμούσαν να εκστρατεύσουν

και αργότερα να γίνουν και διαμεσολαβητές;....

-----------------------------------

μα καλά, πόσος ήταν ο μ.ο.ζωής των ανδρων ;;;

γιατί σίγουρα στο μεγαλύτερο τμήμα της ζωής αναλώνονταν σε μάχες...

---------------------

Ας αναφερω καποια  απο εκείνα που κέντρισαν το ενδιαφέρον μου:

***το γιατι ο Τρωϊκός πόλεμος κρατησε 10 χρόνια (ιστορία Α΄,10-11)

***η εξορία του «δημοφιλούς» Θεμιστοκλή , η ικεσία του στο βασιλιά Αδμητο και η καταφυγή του

στους Πέρσες (ιστορία Α΄, 136-138)

***ο πρωτος εμφυλιος στην ιστορία της Ελλάδας , μεταξύ Κερκυραίων

***«τον επαινο για τους άλλους τον ανεχόμαστε τόσο μόνο

      όσο πιστεύουμε πώς κι έμεις οι ίδιοι θα μπορούσαμε να τον αξίζωμε.Καθετι που είναι

      ανώτερο απο μας ,από φθόνο,δεν το πιστεύομε...» (ιστορία Β΄,35 )

***μεγάλη εντυπωση μου προκάλεσε και η περιγραφή πρωτοεμφανιζόμενης

νόσου,της πανώλης(Ιστορία Β’, 45-48).

Ο Θουκυδίδης εστιάζει στα συμπτωματα,στη διάρκεια της ,στην πορεία και πρόγνωση της...

όχι μονο αναφέρεται με τόσο αξιόλογο τρόπο στη νόσο αυτη καθεαυτή ,

αλλά και στις κοινωνικές συνέπειές της...

*** Η τακτική των εμπόλεμων μερών να μην αποδέχονται την ουδετερότητα

και την μετριοπάθεια άλλων πόλεων... και στο νου μου ήρθε το πρόσφατο αμερικάνικο

«ή μαζί μας στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας ή ανήκετε στον άξονα του κακου...»

***από τα πρωτα «debate» :

διαξιφισμός μεταξύ Αθηναιων και Μιλίων (ιστορία Ε’,85-89)

«...στις ανθρωπινες σχέσεις ,τα νομικά επιχειρήματα έχουν αξια όταν εκείνοι

που τα επικαλούνται είναι περίπου ισόπαλοι σε δύναμη και αντίθετα , ο ισχυρος επιβάλλει

ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμια του...»

*** η αληθινή ιστορία της πτωσης της τυραννίδας του Πεισίστρατου και των γιων του!!!

(ιστορία Ζ’ ,53-54 ):όπου ο Αριστογείτων και ο Αρμόδιος , οι «τυραννοκτόνοι» , δεν προέβησαν στο

τόλμημα της δολοφονίας των τυράννων από αγάπη προς τη δημοκρατία,αλλά απο ερωτικό πάθος...

όταν ο Θουκυδίδης....τατιανίζει...χιχιχι...θυμάστε που στο σχολικά χρόνια έδιναν έμφαση

στο "τυραννοκτόνοι" ;....μισή αλήθεια...χιχιχι   :P

***η αψιμαχία με τους Συρακούσιους στο λιμάνι:

οι Συρακούσιοι για να προστατεύσουν τα καραβια τους είχαν μπήξει κρυφούς πασσάλους ,

ώστε τα αθηναϊκα καράβια να πέφτουν πάνω τους σαν σε υφαλο...

οι Αθηναίοι έφεραν δύτες που τους έκοβαν με πρυόνι (ιστορια Η΄,25)

*** οι τραγικές εικόνες από την πανωλεθρία και υποχώρηση Αθηναιων , στη Σικελία:

« ...όσοι έμεναν πίσω τους ζωντανοί , οι τραυματίες και οι άρρωστοι, ήσαν για τους ζωντανούς

πολύ πιο αξιολύπητοι , πιο αξιοθρηνητοι απο τους σκοτωμένους.Ξεσπούσαν σε θρηνους και ικεσίες

και σκορπούσαν την αγωνία σε όσους έφευγαν και ζητούσαν να τους πάρουν μαζί , φωνάζοντας

όσους απο τους φίλους και τους συντρόφους τους έβλεπαν.Αρπάζονταν από τους συσκηνήτες τους ,

καθώς αυτοί έφευγαν και σέρνονταν πίσω τους οσο μπορούσαν....»

«...το νερό είχε αμέσως θολώσει,αλλά και λασπωμένο και κόκκινο απ’το αίμα ,

το έπιναν πάντα αχόρταγα.Οι περισσότεροι έπρεπε να πολεμήσουν για να πιουν...»

«...ποτέ άλλοτε δεν είχε συμβεί σε ελληνικό στρατό τόσο μεγάλη μεταστροφή

της τύχης ,γιατί ενώ είχαν παεί να υποδουλώσουν άλλους , τώρα έφευγαν με το φόβο

μηπως οι ίδιοι υποδουλωθούν...»(ιστορία Η΄)

ετσι συνέβη και στους Πέρσες ,

αλλά και στους Ελληνες στη μικρασιατική εκστρατεία....

***που ένας «στρατός» ήθελε να ανατρέψει την ολιγαρχία και ήθελε να «επιβάλλει» τη δημοκρατία

(άρνηση στρατοπέδου Σάμου να αποδεχτεί αλλαγή αθηναϊκού πολιτεύματος)

(ιστορία Θ’ )

**** η σήψη του πολιτικου βιου , η γενική καχυποψία,ανατροπή πολιτεύματος, η κομματικοκρατία 

«...κι άν κανείς τολμούσε ν’αντιμιληση , έβρισκαν κατάλληλο τρόπο να τον σκοτώσουν...»

«...ο λαός δεν αντιδρουσε και όλοι ήσαν τόσο πολύ τρομοκρατημένοι , ώστε

το θεωρούσαν κέρδος να μην παθαίνουν τίποτα έστω και αν σώπαιναν...»

και ο λαός έμαθε να μη συμμετέχει στις πολιτικές διαδικασίες και οι πολίτες να διεκδικούν

ο,τι επιθυμούν όχι με την τιμή τους , την πειθώ τους ,αλλά με την προσκόλληση και εξυπηρέτηση

στα κόμματα...ένα μάθημα , που συνεχίζουμε ως και τα σήμερα ,να ξέρουμε καλά

"...επειδή τα κόμματα δεν σχηματίστηκαν για να επιδιώξουν κοινή ωφέλεια με νόμιμα

μέσα, αλλά, αντίθετα για να ικανοποιήσουν την πλεονεξία παρανομώντας.Και η μεταξύ τους

αλληλεγγυη βασιζόταν περισσότερο στη συνενοχή τους..."

"...οι αρχηγοί των κομμάτων πρόβαλλαν ωραία συνθήματα..."

Τροποποιήθηκε από tik-tak
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Το πρόβλημα μου μελισσούλα είναι πως κόλλησα τόσο πολύ με την περιγραφή σου που δε μπορώ να πω τπτ ... είσαι σίγουρη ότι σπουδάζεις (ακόμα) ιατρική (και όχι και κάτι άλλο παράλληλα)???

emrockon

Τα σέβη μου !!!

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Σήμερα υποτίθεται ότι τελειώνει η περίοδος σχολιασμού του Θουκυδίδη. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πήγαμε και πολύ καλά,εξαιρουμένης της tik-tak. Ήταν μεγάλο , έχουμε και εξεταστική.... emconfused Νόμιζα ότι μόνο εγώ το έπαθα, αλλά μάλλον είναι γενικό φαινόμενο. :splaaaats:

Γι αυτό προτείνω ως επόμενο να διαλέξουμε κάτι πιο εύκολο. Τι λέτε για τα ταξίδια του Γκιούλιβερ του τζ. Σουίφτ; Είναι αλληγορικό παραμύθι για μεγάλα παιδιά . Εγώ το έχω σε μια ωραία 'εκδοση από Καστανιώτη.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Σήμερα υποτίθεται ότι τελειώνει η περίοδος σχολιασμού του Θουκυδίδη. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πήγαμε και πολύ καλά,. Ήταν μεγάλο , έχουμε και εξεταστική.... emconfused Νόμιζα ότι μόνο εγώ το έπαθα, αλλά μάλλον είναι γενικό φαινόμενο...

παιδιά,δεν χρειάζεται άγχος και απογοητευση...

είναι κατι που ξεκινήσαμε για να περνάμε ευχαριστά και δημιουργικά...

τη μια φορά δεν θα μπορει ο ένας, την επόμενη ο άλλος...δεν ειναι τιποτα δεσμευτικό...

**************

για το βιβλίο που προτεινεις:

πόσες σελίδες είναι;

*************

emarright emarright θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα την πρόταση που έκανε ο idler :

Εγω προτεινω για την επομενη βιβλιοεπιλογη να προταθουν 5-6 βιβλια και να ψηφισουμε και να διαλεξουμε ενα. Η ιστορια ειναι καπως βαρυ διαβασμα για τον ελευθερο χρονο. Ισως ειναι καλυτερο να διαλεξουμε καποιο ποιοτικο μυθιστορημα.
Τροποποιήθηκε από tik-tak
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

αν μπορούσα να προτείνω κάτι

(αλλά δεν έχω ιδεα του περιεχομένου και του στυλ του συγγραφέα),

μόνο απο "διαίσθηση",

αυτό ίσως να ήταν :

Ιστορίες, του Μπόρχες

(περίπου 200σελίδες,από τις εκδ.Ερμής)

===========================

[...Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες (γενν. 24 Αυγούστου 1899 στο Μπουένος Άιρες, Αργεντινή, θαν. 14 Ιουνίου 1986 στη Γενεύη, Ελβετία) ήταν Αργεντίνος συγγραφέας και θεωρείται μία από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές μορφές του 20ού αιώνα. Παρόλο που είναι πιο γνωστός για τα διηγήματά του τα δοκίμια φαντασίας, ο Μπόρχες ήταν επίσης ποιητής, κριτικός και άνθρωπος των γραμμάτων.

Το πλήρες όνομα του Μπόρχες ήταν Χόρχε Φρανσίσκο Ισίδορο Λουίς Μπόρχες Ασεβέδο, αλλά, ακολουθώντας την αργεντίνικη παράδοση, δεν το χρησιμοποιούσε ποτέ ολόκληρο.

Το πρώτο του ποίημα, "Ύμνος στη Θάλασσα" , γραμμένο στο στυλ του Γουόλτ Γουίτμαν, εκδόθηκε στο περιοδικό Grecia ("Ελλάδα").

[...]

Χωρίς δουλειά, με την όρασή του να μειώνεται εξαιτίας του γλαυκώματος, και ανήμπορος να στηρίξει πλήρως τον εαυτό του ως συγγραφέας, ο Μπόρχες ξεκίνησε μια νέα καριέρα δίνοντας δημόσιες διαλέξεις. [...]Μη μπορώντας να διαβάσει και να γράψει (δεν έμαθε ποτέ του το Σύστημα Μπράιγ), εξαρτιόταν από τη μητέρα του, με την οποία είχε πάντοτε στενή σχέση και η οποία άρχισε να δουλεύει ως προσωπική του γραμματέας.

Αν και πασίγνωστος τουλάχιστον από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, στον Μπόρχες δεν δόθηκε ποτέ το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Κυρίως περί τα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν ο Μπόρχες είχε ήδη γεράσει και η υγεία του είχε αρχίσει να φθίνει, αυτή η μη απονομή στον Μπόρχες ήταν εμφανής παράλειψη. Εικάζεται ότι το βραβείο δεν απονεμήθηκε ποτέ στον Μπόρχες λόγω της σιωπηλής στήριξής του ή έστω απροθυμίας του να καταδικάσει τις στρατιωτικές δικτατορίες σε Αργεντινή, Χιλή, Ουρουγουάη και αλλού. Παρόλο που αυτή η πολιτική του στάση πήγαζε από αυτό που ίδιος ο Μπόρχες αποκαλούσε "αναρχο-ειρηνισμό," τον πρόσθεσε στον κατάλογο των διακεκριμένων συγγραφέων που δεν κέρδισαν ποτέ το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας,

Ο Μπόρχες παντρεύτηκε για πρώτη φορά το 1967, κατόπιν φοβερής πίεσης που δέχθηκε από τη μητέρα του, η οποία είχε περάσει τα 90 και ήθελε να βρει κάποιαν να φροντίζει τον τυφλό της γιο. Έτσι, κανόνισαν μαζί με την αδελφή του Μπόρχες, Νόρα, να παντρευτεί την πρόσφατα χήρα Έλσα Αστέτε Μιγιάν. Λέγεται ότι ο Μπόρχες δεν είχε ποτέ ερωτική επαφή με τη γυναίκα αυτή. Κοιμόντουσαν σε χωριστά δωμάτια και ο γάμος κράτησε λιγότερο από τρία χρόνια. Μετά το διαζύγιο, ο Μπόρχες επέστρεψε στη μητέρα του, με την οποία έζησε μέχρι τον θάνατό της, στα 99 της. Μετά από αυτό έζησε μόνος στο ίδιο μικρό διαμέρισμα και τον φρόντιζε η οικιακή βοηθός την οποία είχαν για δεκαετίες.

Μετά το 1975, τη χρονιά που πέθανε η μητέρα του, ο Μπόρχες άρχισε μια σειρά από μεγάλα ταξίδια σε όλο τον κόσμο, τα οποία συνεχίστηκαν μέχρι τον θάνατό του. Συχνά τον συνόδευε στα ταξίδια αυτά μία βοηθός του, η Δεσποινίδα Μαρία Κοδάμα.

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες πέθανε από καρκίνο στο σηκώτι στη Γενεύη και τάφηκε στο Βασιλικό Κοιμητήριο (Πλενπαλέ). Στη Γενεύη, προς μεγάλη έκπληξη των στενών του φίλων, όπως ήταν ο Αδόλφο Μπιόι Κασάρες, λίγο πριν πεθάνει παντρεύτηκε τη Μαρία Κοδάμα. Η Κοδάμα απέκτησε όλα τα δικαιώματα των γραπτών του, τα οποία υπολογίζεται ότι της αποφέρουν ετήσιο εισόδημα πολλών εκατομμυρίων. Ο γνωστός εκδοτικός οίκος Gallimard και πολλοί διανοούμενοι καταδίκασαν την όλη στάση της Κοδάμα, την οποία θεωρούν ως πολύ μεγάλο εμπόδιο στην πρόσβαση στα γραπτά του Μπόρχες.

Ο Μπόρχες έζησε το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα και έτσι επηρεάστηκε από την περίοδο του Μοντερνισμού και ιδιαίτερα από τον Συμβολισμό. Η πεζογραφία του αναδεικνύει τη σε βάθος μόρφωση του συγγραφέα και είναι πάντοτε περιεκτική. Όπως τον σύγχρονό του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ και τον κάπως παλιότερο Τζέιμς Τζόις, συνδύασε το ενδιαφέρον του για την πατρίδα του με πολύ ευρύτερα ενδιαφέροντα...]

«Θεωρώ τον εαυτό μου κυρίως αναγνώστη. Όπως γνωρίζετε, έχω τολμήσει την περιπέτεια της γραφής. Αλλά πιστεύω πως αυτά που έχω διαβάσει είναι πολύ πιο σημαντικά απ' αυτά που έχω γράψει. Γιατί κάποιος διαβάζει αυτά που του αρέσουν - ωστόσο γράφει όχι αυτά που θα ήθελε να γράψει, αλλά αυτά που είναι ικανός να γράψει».

«..Σαν ποιητής έχω μάθει να μιλώ με μεταφορές , και σε αυτή την περίπτωση, θα χρησιμοποιήσω άλλες δυο. Η πρώτη, έχει σχέση, με την επιστροφή στην πατρίδα, την επιστροφή του Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας άργησε 10 χρόνια για να επιστρέψει στην Ιθάκη. Εγώ θα έλεγα πως επιστρέφω στην Κρήτη, πως επιστρέφω στην Ελλάδα, εικοσιπέντε αιώνες μετά από την στιγμή που όλα άρχισαν εδώ. Εδώ που άρχισε ο στοχασμός, η διαλεκτική, η ποίηση, η φιλοσοφία, απλός όλα. »

180px-Moneda_2_pesos-Argentina-Borges-1999.jpg

==================

H Μαρία Κοδάμα

H Μαρία Κοδάμα γεννήθηκε στο Μπουένος Αϊρες και σπούδασε Φιλολογία στο εκεί πανεπιστήμιο. Συνάντησε τον Μπόρχες σε ηλικία 16 ετών και από τότε έγινε η μόνιμη σύντροφός του, ως τον θάνατο του συγγραφέα. Μαζί του μελέτησε την αγγλοσαξονική λογοτεχνία και τα σκανδιναβικά και μεσαιωνικά έπη. Ταξίδεψε σε πολλές χώρες, όπου έδωσε πλήθος διαλέξεις για το έργο του μεγάλου αργεντινού συγγραφέα και τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία. Σήμερα είναι πρόεδρος του Διεθνούς Ιδρύματος Μπόρχες, που εδρεύει στο Μπουένος Αϊρες. H Μαρία Κοδάμα βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα για να συμμετάσχει σε συζήτηση στρογγυλής τραπέζης στο Γαλλικό Ινστιτούτο και παραχώρησε τη συνέντευξη που ακολουθεί ειδικά για «Το Βήμα».

- Κυρία Κοδάμα, αυτή είναι η τρίτη σας επίσκεψη στην Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος.

«Οχι, είναι η πέμπτη. Την πρώτη φορά ήρθα με τον Μπόρχες τη δεκαετία του '70 και επισκεφθήκαμε την Κρήτη».

- Την Κρήτη; Το θέμα του λαβυρίνθου, υποθέτω.

«Ακριβώς. Είναι, όπως ξέρετε, από τα βασικά στο έργο του Μπόρχες».

- Ολοι ξέρουμε ότι σχεδόν για 40 χρόνια ο Μπόρχες ήταν τυφλός. Προσπαθώ να φανταστώ πώς είναι να «βλέπει» κανείς μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου και ακόμη πώς αισθανόσασταν εσείς όταν ξέρατε ότι ο Μπόρχες «έβλεπε» με τα δικά σας μάτια. Τι σας ρωτούσε π.χ. όταν περπατούσατε μαζί στους δρόμους της Αθήνας;

«Του περιέγραφα τα όσα έβλεπα με τρόπο που θα τα προσλάμβανε και ο ίδιος. Π.χ., με χρώματα ζωγράφων που αγαπούσε και θαύμαζε. Συχνά χρησιμοποιούσα μεταφορές που παρέπεμπαν στην τέχνη και στη λογοτεχνία. Πολλές από αυτές του θύμιζαν την παιδική του ηλικία, τα πρώτα του διαβάσματα και τις ιστορίες που του έλεγε η γιαγιά του ή τις εικόνες που του έδειχνε».

- Δηλαδή, όταν του περιγράφατε τον περίγυρο, τα πράγματα, τα κτίσματα και τους ανθρώπους, αυτός έκανε παραπομπές στη λογοτεχνία;

«Ακριβώς».

- Σαν να λέμε, προσπαθούσε να δημιουργήσει μια σύνθετη εικόνα της πραγματικής ζωής και του φανταστικού κόσμου. Κρατούσατε σημειώσεις από αυτές τις συζητήσεις;

Κατά κανόνα όχι, εκτός από κάποιες πολύ ειδικές περιπτώσεις».

- Πώς εργαζόταν ως συγγραφέας όταν δεν μπορούσε πια να δει;

«Πρώτα μου υπαγόρευε, στη συνέχεια του διάβαζα το κείμενο, το διόρθωνε και πρόσθετε κάποια πράγματα, το ξανάγραφα, το ξαναδιόρθωνε, το έγραφα πάλι από την αρχή και ούτω καθ' εξής ώσπου να καταλήξει στην τελική του μορφή. Το αρχικό κείμενο συνήθως ήταν ένα είδος μικρογραφίας του τελικού».

- Θυμάμαι το 1985, όταν είχε οργανωθεί μια καταπληκτική βραδιά για τον Μπόρχες στο Center for Interamerican

Relations στη Νέα Υόρκη, πόσο ευγενής ήταν με όλους. Γνώριζε τότε ότι ήταν πολύ άρρωστος;

«Φερόταν στους πάντες με μεγάλη ευγένεια - ήταν ο χαρακτήρας του. Τότε το ήξερε ότι ήταν πολύ άρρωστος και ότι ο χρόνος του ήταν μετρημένος».

- Για ποιον λόγο επέλεξε να περάσει τους τελευταίους μήνες της ζωής του στην Ελβετία;

«Ο Μπόρχες ήθελε να έχει έναν αξιοπρεπή θάνατο, όπως ήταν αξιοπρεπής σε όλη του τη ζωή. Δεν ήθελε στη σοβαρότερη στιγμή της ζωής του να γίνει θύμα των παπαράτσι που θα προσπαθούσαν να τον φωτογραφίσουν στο νοσοκομείο σε στιγμές πλήρους σωματικής κατάρρευσης. Είχε άλλωστε παρουσιαστεί ένα παρόμοιο φαινόμενο στην Αργεντινή με ένα άλλο δημόσιο πρόσωπο και αυτό τον είχε εξοργίσει και κατατρομάξει».

- Ποια είναι η απήχηση του έργου του σήμερα στον ισπανόφωνο κόσμο; Στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, π.χ., δύο από τους σημαντικότερους πεζογράφους, ο Ντανίλο Κις και ο Μίλοραντ Πάβιτς, χαρακτηρίστηκαν αμφότεροι «Μπόρχες των Βαλκανίων». Εξακολουθεί να επηρεάζει τους νεότερους συγγραφείς στη Λατινική Αμερική;

«Ασφαλώς - και μάλιστα πολύ έντονα, γι' αυτό άλλωστε και θεωρείται πλέον κοινός τόπος ότι υπάρχουν δύο περίοδοι στην ισπανόφωνη λογοτεχνία: η προ και η μετά τον Μπόρχες».

- Γιατί πιστεύετε ότι δεν επιχείρησε ποτέ να γράψει μυθιστόρημα;

«Ηταν τελειομανής. Είχε τέτοιο πάθος με την ακρίβεια που πίστευε ότι ο συγγραφέας δεν μπορεί να την επιτύχει στο μυθιστόρημα. Ελεγε ότι υπάρχουν μυθιστορήματα που τμήματά τους είναι εκπληκτικά αλλά σε κανένα δεν μπορεί να βρει κανείς την οικονομία και τη μορφική τελειότητα ενός διηγήματος ή ενός ποιήματος».

- Ας κλείσουμε με μια ας πούμε λίγο προσωπική ερώτηση: Τι είναι αυτό που θυμάστε περισσότερο από τη συμβίωσή σας;

«Δεν υπάρχει ένα μόνο πράγμα. Εκείνο που μένει ως κυρίαρχο αίσθημα είναι η αγάπη, η οποία με παρακολουθεί και με συντροφεύει ακόμη και τώρα που ο Μπόρχες δεν βρίσκεται στη ζωή».

Το ΒΗΜΑ, 02/07/2006 , Σελ.: S04

Κωδικός άρθρου: B14802S041

ID: 278869

Τροποποιήθηκε από tik-tak
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Α, ωραία ιδέα. Να προτείνουμε κάποια και να ψηφίσουμε. Λοιπόν, εγώ προτείνω το ¨τα ταξίδια του Γκιούλιβερ¨του Τζόναθαν Σουίφτ.

Εγώ το έχω από εκδ. Καστανιώτη. Σελ.426. τιμή: 18,81ευρώ

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Γι αυτό προτείνω ως επόμενο να διαλέξουμε κάτι πιο εύκολο. Τι λέτε για τα ταξίδια του Γκιούλιβερ του τζ. Σουίφτ; Είναι αλληγορικό παραμύθι για μεγάλα παιδιά . Εγώ το έχω σε μια ωραία 'εκδοση από Καστανιώτη.

Σουίφτ, Τζόναθαν

(1667 - 1745)

swift.jpg

[...Ο Tζόναθαν Σουίφτ κεραυνοβολεί με τις... συμβουλές του

Ο μισάνθρωπος αλτρουιστής

Σπανιότατα συναντάμε τον μισανθρωπισμό και τον αλτρουισμό συστεγασμένους στο ίδιο σαρκίο. Eάν προσθέσουμε στο μείγμα και μια δόση από το πιο καυστικό χιούμορ παραλαμβάνουμε έναν συγγραφέα αυστηρώς ακατάλληλο για τις τρυφερές ηλικίες.

 Kαι όμως. Aπό ένα σκέρτσο της μοίρας, αυτός ο ακατάλληλος, ο Tζόναθαν Σουίφτ, είναι και ο πιο δημοφιλής ανάμεσα στα παιδάκια όλου του κόσμου

Πώς θα σας φαινόταν εάν σας εκμυστηρευόμουν ότι ο άνθρωπος που έγραψε τα αξιολάτρευτα «Ταξίδια του Γκιούλιβερ» (Γκάλιβερ, επί το ορθότερον) είναι το ίδιο άτεκνο θλιβερό υποκείμενο μ' εκείνον που απροσχημάτιστα πρότεινε στους πολύτεκνους φτωχούς να εκτρέφουν - μάλιστα, αυτό το μιαρό ρήμα χρησιμοποίησε - τα παιδιά τους ως ιδανική τροφή για τα τραπέζια των πλουσίων;

χρονιάρικο παιδάκι

Με τα δικά του λόγια: «Με βεβαίωσε ένας πολύ καλά πληροφορημένος Αμερικανός που γνώρισα στο Λονδίνο, ότι ένα καλοταϊσμένο χρονιάρικο παιδάκι είναι νοστιμότατη τροφή, θρεπτική και ωφέλιμη, είτε είναι ψητό, βραστό, της κατσαρόλας ή στα κάρβουνα και δεν αμφιβάλλω πως θα κάνει θαυμάσια και για φρικασέ ή ραγού». Βεβαίως, ο Σουίφτ αστειευόταν - αν μπορεί να γελάσει κανείς με αυτό το αστείο (όταν ο ηθοποιός Πίτερ Ο'Τουλ διάβασε δημοσίως αυτό το κείμενο, το 1984, σε μια εκδήλωση στο Δουβλίνο, πολλοί από το κοινό αποχώρησαν).

Ούτε ο Σουίφτ αναφέρεται σε όλους τους φτωχούς και όλους τους πλούσιους ανεξαιρέτως. Αναφέρεται στους φτωχούς Ιρλανδούς, που οδηγούνται έως και στον κανιβαλισμό για να επιβιώσουν και στους πλούσιους Άγγλους, που καταδικάζουν την Ιρλανδία σε οικονομικό στραγγαλισμό.

Πίσω από τον φαινομενικό μισανθρωπισμό του Σουίφτ ελλοχεύει ο πιο σπαρακτικός αλτρουισμός. Τόσο στο έργο του, όσο και στη ζωή του.

Μολονότι έχουμε ξεπεράσει τους δυόμισι αιώνες από το θάνατο του Σουίφτ (το 1745, σε ηλικία 78 ετών, ολότελα κουφός και σχεδόν τυφλός, βυθισμένος στην άνοια και στην τρέλα), εν πολλοίς παραμένει για τους μελετητές ένα αντιφατικό μυστήριο.

Δυο παράλληλα κομψά βιβλιαράκια, ένα από την «Στιγμή» κι ένα από τις «Ροές» μας δίνουν την ευκαιρία να προσεγγίσουμε εκ νέου τον γρίφο του Τζόναθαν Σουίφτ, ενός Άγγλου γεννημένου στην Ιρλανδία (πιθανόν και νόθου καρπού ενός Άγγλου ευγενούς), που δεν γνώρισε ποτέ πατέρα, μίσησε την Ιρλανδία όσο ελάχιστοι - όσο ελάχιστοι, επίσης, υπερασπίστηκε τα δίκαιά της -, συγχρωτιζόταν πλούσιους (έως και βασιλιάδες) που ουδέποτε συμπάθησε, έθεσε τη βιτριολική του πένα στην υπηρεσία τόσο των Ουίγων όσο και των Τόρηδων - για να περιπέσει εν τέλει στη δυσμένεια των πρώτων -, έμεινε ονομαστός για την τσιγκουνιά του (προτιμούσε - όπως σημειώνει ο Κορδοπάτης - να δίνει στους καλεσμένους του ένα σελίνι για ν' αγοράζουν οι ίδιοι το φαγητό τους, παρά να ξοδεύει πολλαπλάσια για να τους φιλεύει) αλλά και για τις φιλανθρωπίες στην ενορία του, ως πρωτοπρεσβύτερος (αρχιμανδρίτης) του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Πατρικίου στο Δουβλίνο, ιεραρχικά στάσιμος ένεκα πολιτικού κατατρεγμού.

H διαθήκη

Ο αλτρουισμός του - αλλά και το μαύρο του χιούμορ - επικυρώνονται από τη διαθήκη του.

Άφησε την περιουσία του (12.000 λίρες) για να κτιστεί στο Δουβλίνο ένα νοσοκομείο «για τους ηλίθιους και τους παράφρονες» - ένα από τα πρώτα ψυχιατρεία στην Ευρώπη. Γιατί να κτιστεί στην Ιρλανδία; Επειδή «κανένα άλλο έθνος δεν το χρειαζόταν τόσο πολύ». Ο Τζέιμς Τζόις, ενάμιση αιώνα αργότερα, σίγουρα θα συνυπέγραφε αυτή την πικρόχολη προκατάληψη.

«Πλένετε τα ποτήρια αφού τα... κατουρήσετε»

Με τη βέβηλη γραφή του (συνήθως εκκινεί από μια εξωφρενική σύλληψη - γκροτέσκο - και υπεραμύνεται αυτής με κάθε διαθέσιμο λογικοφανές επιχείρημα), ο Τζόναθαν Σουίφτ θεωρείται  ως ένας από τους προδρόμους του μοντερνισμού. Στις «Οδηγίες προς υπηρέτες» - αντλημένες από την «ταπεινωτική» προσωπική του εμπειρία, στα νιάτα του, ως γραμματέας (υπαγόμενος, εκείνη την εποχή, στο υπηρετικό προσωπικό) του Σερ Ουίλιαμ Τεμπλ - τα βέλη του μπορεί επιδερμικά να στοχεύουν στις «κατεργαριές» των υπηρετών, αλλά ταυτόχρονα φανερώνουν, με νατουραλιστική ενάργεια, τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στα αρχοντόσπιτα, κατά τον 17ο και τον 18 αιώνα.

«Μπορεί να τσακώνεστε μεταξύ σας όσο θέλετε», νουθετεί ο Σουίφτ τους υπηρέτες, «μην ξεχνάτε όμως ποτέ ότι έχετε δύο κοινούς εχθρούς, τον κύριο και την κυρία σας, και ότι υπερασπίζεστε τον ίδιο σκοπό. Πιστέψτε τα σοφά λόγια ενός ηλικιωμένου, σας μιλάω εκ πείρας».

Παρακάτω δίνει πιο πρακτικές συμβουλές, ανάλογα με την ειδικότητα του υπηρέτη: «Πλένετε τα ποτήρια αφού πρώτα τα κατουρήσετε, για να κάνετε οικονομία στο αλάτι του αφεντικού σας». «Αν της κυρίας σας της αρέσουν τα χαρτιά είστε πολύ τυχερός. Ένα μετριοπαθές παιχνίδι αντιπροσωπεύει για σας κέρδος δέκα σελινίων την εβδομάδα. Σ' ένα τέτοιο σπίτι θα προτιμούσα να είμαι αρχιυπηρέτης απ' το να είμαι ιερέας ή ακόμα και οικονόμος». «Μην ομολογήσετε σε καμία περίπτωση, εκτός και αν σας υποσχεθούν ότι θα σας δοθεί χάρη αν καταδώσετε τους συναδέλφους σας».

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΑΤΙΡΙΚΟ ΑΣΥΛΟ

Στην «Επιλογή από το έργο του», το εύρος των συμβουλών είναι σαφώς πιο μεγάλο από τις «Οδηγίες προς υπηρέτες», η στόχευση πιο φιλόδοξη και οι στόχοι ανεξάντλητοι.

Σε κανέναν ο Σουίφτ δεν χορηγεί σατιρικό άσυλο.

Κεραυνοβολεί τόσο τις πανουργίες του κράτους, που γνώρισε από πρώτο χέρι, όσο και τον ταρτουφισμό της Εκκλησίας που ταλαιπώρησε και τον ίδιο για την ελευθεροφροσύνη του.

Στην αντίληψη του Σουίφτ, βλακεία και ατιμία είναι ομόλογες και ομόρρυθμες. Καμία από τις δύο δεν προκόβει χωρίς τη συνδρομή της άλλης:

«Είναι ανώφελο να επιχειρήσεις να λογικεύσεις έναν άνθρωπο με κάτι το οποίο δεν έχει σκεφθεί ποτέ του». ....]

άρθρο από τον Πέτρο Τατσόπουλο

ΤΑ ΝΕΑ , 21/08/2004 , Σελ.: P10

Κωδικός άρθρου: A18018P101

--------------------------------------------------------------

[....η καυστική του σάτιρα ενόχλησε πολύ την κοινωνία της Αγγλίας και ο Σουίφτ ήταν αναγκασμένος να φύγει στην πατρίδα του στην Ιρλανδία που ήταν αποικία των Άγγλων.

Εκεί πολλαπλασίασε την δράση του ως σατιρογράφος και έγινε τόσο δημοφιλής, ώστε απέκτησε τον τίτλο του αστεφους βασιλιά της Ιρλανδίας.

Είναι αξιοσημείωτο: ο πρωθυπουργός την Αγγλίας διέταξε να τον συλλάβουν, αλλά η κυβέρνηση της Ιρλανδίας αρνήθηκε να το κάνει, με τη δικαιολογία ότι για την πραγματοποίηση αυτής της διαταγής χρειάζεται μια στρατιά των δέκα χιλιάδων φαντάρων....]

----------------------------------------------------------------

"...Δεν ευθύνομαι μπροστά στον Θεό για τις αμφιβολίες που γεννήθηκαν στην ψυχή μου, γιατί αυτές η αμφιβολίες είναι η συνέπεια εκείνης της νόησης που ο Ίδιος μου έδωσε..."

"...Έχουμε αρκετή θρησκεία για να μας κάνει να μισούμε, αλλά όχι αρκετή για να μας κάνει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον...."

"...Παράξενο αλλά και ολοφάνερο είναι πως οι ποιητές παίρνουν όλη τη δόξα και όχι οι ήρωες τον έργων τους. Θαυμάζουμε περισσότερο τον Όμηρο και Βιργίλιο και όχι τον Αχιλλέα και Έννιο. Με τους ιστορικούς γίνεται το αντίθετο: μας συγκινούν και συναρπάζουν τα γεγονότα και τα πρόσωπα, αλλά οι συγγραφείς μένουν στη σκιά..."

"...Όταν πάνω στη γη εμφανίζεται μια μεγαλοφυΐα, αναγνωρίζεται από το ποσοστό των ξεροκέφαλων που ενώνονται για να τον πολεμήσουν...."

"... Οι σοφοί άνθρωποι κρύβουν την εξυπνάδα τους πολύ πιο επιμελώς παρά την ανοησία τους...."

----------------------------------------------

«Ταξίδια του Γκιούλιβερ»

(Γκάλιβερ, επί το ορθότερον)

Είναι μια αλληγορία για την ακαταμάχητη δύναμη της πίστης, της διανοητικής ελευθερίας και κυρίως της αδέσμευτης φαντασίας. Πρωταγωνιστής είναι ο Γκιούλιβερ, ένας καλοπροαίρετος ναύτης που, ύστερα από αλλεπάλληλα ναυάγια σε άγνωστα και φανταστικά μέρη, επιστρέφει στην πατρίδα του για να βρεθεί αντιμέτωπος με τις προκαταλήψεις των ανθρώπων που δεν είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι υπάρχουν άγνωστοι κόσμοι. Προτιμούν, αντίθετα, να επιβάλουν στον Γκιούλιβερ, τον κομιστή καινών δαιμονίων, τη σιωπή και έτσι τον φυλακίζουν. Αν όμως του στερούν το δικαίωμα να κινείται ελεύθερα, δεν μπορούν να θίξουν την πνευματική ελευθερία του. Έτσι ο ήρωας επιχειρεί παράτολμα ταξίδια στο βασίλειο της φαντασίας, χωρίς περιορισμούς χώρου και χρόνου, πέρα από τα όρια της ύπαρξης.

Τροποποιήθηκε από tik-tak
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Προτεινω το The Bell Jar της Sylvia Plath

το Αυτοκτονωντας αυστολα του Κορτω

ή το "Ο φυλακας στη σικαλη" του Salinger

ειναι μικρα ολα τους κ διαβαζονται ευκολα

Τροποποιήθηκε από nerdanel
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

"Φύλακας στη σίκαλη" του Σάλιντζερ

Ο φύλακας στη σίκαλη

Συγγραφέας: Σάλιντζερ, Τζ. Ντ.

Κατηγορία: Ξένη πεζογραφία

Εκδότης: ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

Ημερ/νία έκδοσης: 1978

Μεταφραστής: Μαστοράκη, Τζένη

Αριθμός σελίδων: 255

Τιμή εκδότη: 15.15€

Τιμή Πρωτοπορίας: 13.64€

[...Ο λογοκριτής της διπλανής πόρτας

Στην τελευταία τους δημόσια συνάντηση στη Σάντα Μόνικα, τα μέλη της οργάνωσης "Ελευθερία της Ανάγνωσης" διάβασαν επί πέντε συνεχείς ώρες σελίδες από βιβλία που διώκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες: το "Φύλακας στη σίκαλη" του Σάλιντζερ, "Τα σταφύλια της οργής" του Στάινμπεκ, την "Αυτοβιογραφία του Μάλκολμ Χ"...

Οι αιτίες πάντως της απαγόρευσης είναι πολύ περισσότερες, όπως προκύπτει και από τον ενδεικτικό κατάλογο μερικών από τα κυνηγημένα βιβλία των τελευταίων χρόνων:

* Τζ, Σάλιντζερ, "Ο φύλακας στη σίκαλη": απομακρύνθηκε από πολλές βιβλιοθήκες ως "επικίνδυνο", "αποκρυφιστικό", με "σεξουαλικό περιεχόμενο".

* "Το ημερολόγιο της Αννας Φρανκ": υπήρξαν ενστάσεις για ορισμένα αποσπάσματα που "προσβάλλουν τη γενετήσια αιδώ".

* Ουίλ. Σέξπιρ, "Ο έμπορος της Βενετίας": κατηγορήθηκε για αντισημιτισμό.

* Τζ. Στάινμπεκ, "Ανθρωποι και ποντίκια": αποσύρθηκε ως "βλάσφημο" και "γεμάτο αίσχρολογίες".

* Χ. Μπίτσερ Στόου, "Η καλύβα του μπαρμπά-Θωμά": καταγγέλθηκε επειδή χρησιμοποιεί τη λέξη "νέγρος".

* Α. Γουόκερ, "Το προφυρό χρώμα": κατηγορήθηκε για "επιζήμιες ιδέες ως προς τις σχέσεις των φυλών και την ανθρώπινη σεξουαλικότητα".

* Ε. Χέμινγουεϊ, "Αποχαιρετισμός στα όπλα": κρίθηκε "ερωτικό μυθιστόρημα".

* Μ. Τουέιν, "Χάκλμπερι Φιν": χαρακτηρίστηκε "επικίνδυνο και ρατσιστικό"....]

-----------------------------------

[....Ο Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ

Η περίπτωση του Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ είναι μοναδική. Δεν υπάρχει παγκοσμίως συγγραφέας που να έχει αποφύγει τη δημοσιότητα με τη δική του επιμονή.

Ο βίος του παραμένει μυστήριο, φωτογραφίες του υπάρχουν ελάχιστες, ενώ όταν ένας από τους επιφανέστερους σύγχρονους βιογράφους, ο Ιαν Χάμιλτον, επιχείρησε να γράψει και να δημοσιεύσει στη δεκαετία του '80 τη βιογραφία του, ο Σάλιντζερ έσυρε τόσο τον ίδιο όσο και τον εκδοτικό οίκο RandomHouse στα δικαστήρια. Ο, τι επετράπη τελικά να δημοσιευθεί σε τίποτε δεν θύμιζε βιογραφία.

Ο συγγραφέας που γνώρισε την παγκόσμια φήμη δημοσιεύοντας το 1951 τον Φύλακα στη σίκαλη παραμένει και σήμερα, στα 84 χρόνια του, ένας διάσημος άγνωστος.

Ο Φύλακας στη σίκαλη ανήκει στα σημαντικότερα μυθιστορήματα της εφηβείας, μολονότι περιγράφει πολύ μικρό μέρος της ζωής του κεντρικού ήρωα Χόλντεν Κόλφιλντ.

Ανήκει επίσης στα αντιπροσωπευτικότερα έργα του μεταπολεμικού ρεαλισμού και αναμφίβολα επηρέασε βαθιά τους συγγραφείς οι οποίοι δημιούργησαν τρεις δεκαετίες αργότερα το ρεύμα που ονομάστηκε νεορεαλισμός ή βρώμικος ή μινιμαλιστικός ρεαλισμός.

Ο Χόλντεν, που βρίσκεται στο τέλος της εφηβείας του, ανήκει στους παρείσακτους, στους outsiders. Είναι ο κατ' εξοχήν αντιήρωας, ένα είδος σύγχρονου Χακ Φιν των μεγαλουπόλεων που διακατέχεται από αισθήματα αγάπης και απέχθειας για τον κόσμο και τους άλλους, αισθήματα ωστόσο που εκφράζουν μια αναμφισβήτητη αθωότητα, η δύναμη της οποίας πολλαπλασιάζεται από την αφοπλιστική αμεσότητα της γλώσσας του Χόλντεν, την απαράμιλλη φρεσκάδα της και την αριστοτεχνική απλότητα του ιδιώματος, με τις επαναλήψεις, τα στερεότυπα και την επιτηδευμένη «μαγκιά» που χαρακτηρίζει τη γλώσσα των εφήβων.

Ο Χόλντεν αγαπάει τη μικρότερη αδελφή του Φοίβη με ανυπόκριτη αθωότητα, εκφράζεται με την ίδια αθωότητα όσον αφορά τον εαυτό του, δεν έχει μεγάλα όνειρα και φιλοδοξίες, ο κόσμος δεν του αρέσει (όπως συχνά δεν του αρέσει και ο εαυτός του), γι' αυτό και θέλει να φύγει για τα δυτικά.

Απεχθάνεται τα σχολεία που αλλάζει συνεχώς, είναι ειρωνικός με τους δασκάλους του και τον κόσμο των μεγάλων, όμως ξέρει - και το παραδέχεται - ότι σύντομα και εκείνος θα αποτελεί μέρος του ίδιου κόσμου. Δεν έχει μεγάλες ιδέες για το παρόν και το μέλλον, για τον έρωτα, τη σταδιοδρομία και την επιτυχία.

Μας αφηγείται κάποια από τα πρόσφατα περιστατικά της ζωής του σαν να εξομολογείται τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του, λες και μιλάει σε μια παρέα φίλων του με τους οποίους συναντάται ένα βράδυ κάπου στη γειτονιά τους για να πουν πώς πέρασαν τη μέρα τους.

Στην αφήγησή του ξεδιπλώνεται ο εσωτερικός κόσμος εκείνου που δεν ξέρει τον πραγματικό κόσμο, που δεν τον έχει μολύνει το καθεστώς εξαγοράς των αισθημάτων και των συνειδήσεων. Τον κόσμο των άλλων ο Χόλντεν τον μαθαίνει σιγά σιγά μέσα από τις μικρές διαψεύσεις του - και με την πίκρα της αμεσότητας.

Ο αναγνώστης αρχίζει από τις πρώτες σελίδες να σκέφτεται πως όλα τούτα είναι αυτονόητα, ότι τέτοιοι είναι οι απροσάρμοστοι έφηβοι, με τις αδεξιότητες και τις απορίες τους, ότι στο βιβλίο δεν συμβαίνει τίποτε σπουδαίο - και όμως, έτσι κι αρχίσει κανείς να το διαβάζει δύσκολα το αφήνει από τα χέρια.

Ο Φύλακας στη σίκαλη διαρκώς πάει να αποκτήσει μυθιστορηματική πλοκή και διαρκώς ο συγγραφέας μοιάζει να την «αναστέλλει», όπως ο Χόλντεν που συνεχώς φεύγει για τα δυτικά και «συνεχώς» παραμένει στη Νέα Υόρκη.

Ο νεορεαλισμός του Σάλιντζερ θυμίζει σε πολλά τις καλύτερες νεορεαλιστικές ταινίες του ιταλικού κινηματογράφου, όπου κυριαρχούν η νοσταλγία, η πικρία, η τρυφερότητα, η απέχθεια και η ανοχή: μια ανεπανάληπτη χημεία των αισθημάτων.

Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ, «Ο φύλακας στη σίκαλη»...]

Το ΒΗΜΑ, 20/07/2003 , Σελ.: S06

Κωδικός άρθρου: B13917S062

ID: 256683

-------------------------------------------------------

[...Ο Φύλακας στη Σίκαλη, όπως μεταφράστηκε ελληνικά το Catcher in the Rye, του Σάλιντζερ (1919 - ), υπήρξε το μυθιστόρημα που τάραξε την συντηρητική δεκαετία του 1950 και απέκτησε ένα πολυπληθές και αφοσιωμένο αναγνωστικό κοινό.

Την εποχή του ψυχρού πολέμου κατά την οποία μεσουρανούσαν οι καθωσπρέπει μουσικές κωμωδίες με τη Ντόρις Ντέυ, ο δεκαεξάχρονος ήρωας του Σάλιντζερ, Χόλντεν Κόλφηλντ αμφισβητεί υποτονικά την υποκρισία των ενηλίκων και καταγγέλλει κάθε απόπειρα εκχρηματισμού της αθωότητας, του ταλέντου και του ηρωισμού. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το ίδιο το σύστημα ακύρωσε την επαναστατικότητα του βιβλίου με το να το κάνει ''best seller", και την αγνότητα του συγγραφέα κάνοντάς τον πλούσιο.

Ο Χόλντεν άρεσε στους αμερικανούς γιατί υπερασπίζεται με πάθος την αθωότητα που κάθε πολίτης αυτής της χώρας διατηρεί μέσα του, αλλά έγινε στόχος κριτικής, γιατί κηρύσσει την άρνηση στις βασικές αξίες που διέπουν το σύστημα: Την αισιοδοξία την ενεργητικότητα και την ελεύθερη οικονομία. Ο Σάλιντζερ διακωμωδεί την εταιρική επιτυχία, τους «υποδειγματικούς» γάμους, τη μονιμοποίηση της νεότητας στην εμφάνιση, τη μανία με τη σωματική άσκηση. Ο ήρωας του ο Χόλντεν, στηλιτεύει όλα αυτά και πολλά άλλα με τον χαρακτηρισμό ''κάλπικα'' (phony). Το βιβλίο του επανεκδόθηκε σε σχήμα τσέπης το 1961 και προκάλεσε εξίσου μεγάλη ζήτηση και συζήτηση με την πρώτη του εμφάνιση . Τι έγινε όμως αυτή η γενεά των αντιρρησιών που γαλουχήθηκαν από το Φρουρό…της αθωότητας τους: Μερικοί στρατεύθηκαν στον πόλεμο του Βιέτ Νάμ. Όλοι έζησαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αυτή την χειρότερη, μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, περιπέτεια της χώρας του, που έμμεσα δικαίωσε τις προειδοποιήσεις του Σάλιντζερ. Μισό περίπου αιώνα μετά την πρώτη έκδοση, οι παλιοί αναγνώστες δεν θυμούνται πια γιατί τους είχε τόσο εντυπωσιάσει. Με το τέλος του Ψυχρού πολέμου και του καθωσπρεπισμού (ήδη από την δεκαετία του 1965-75) αλλά κυρίως την έκλειψη του ορατού κινδύνου ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος, οι αποξενωμένοι Αμερικανοί, έχασαν το ισχυρότερο τους έρεισμα κατά του συστήματος. Σήμερα οι αντιρρησίες αποτελούν γραφικά απομεινάρια του παρελθόντος καθώς η αμερικανική οικονομική επιτυχία της τελευταίας δεκαετίας απογύμνωσε τις τάξεις τους. Η προϊούσα καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος δεν βρήκε ακόμη τον προβεβλημένο βάρδο αντιρρησία...]

http://www.eliamep.gr/eliamep/content/home...ters_in_usa/el/

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Κατόπιν της εξαιρετικής  ιδεας του idler :

Εγω προτεινω για την επομενη βιβλιοεπιλογη να προταθουν 5-6 βιβλια και να ψηφισουμε και να διαλεξουμε ενα. Η ιστορια ειναι καπως βαρυ διαβασμα για τον ελευθερο χρονο. Ισως ειναι καλυτερο να διαλεξουμε καποιο ποιοτικο μυθιστορημα.

ως τωρα εχουν προκύψει  οι εξής προτασεις:

Α, ωραία ιδέα. Να προτείνουμε κάποια και να ψηφίσουμε. Λοιπόν, εγώ προτείνω το ¨τα ταξίδια του Γκιούλιβερ¨του Τζόναθαν Σουίφτ.

Εγώ το έχω από εκδ. Καστανιώτη. Σελ.426. τιμή: 18,81ευρώ

Προτεινω το The Bell Jar της Sylvia Plath

το Αυτοκτονωντας αυστολα του Κορτω

ή το "Ο φυλακας στη σικαλη" του Salinger

ειναι μικρα ολα τους κ διαβαζονται ευκολα

nerdanel,αν δεν σε πειράζει και αν  συμφωνείς , προτείνω

να καταλήξουμε στο φυλακα ως προτασή σου,αφου ξεχώρισε ήδη,

γιατί , αν συμμετέχουμε στη λεσχη

x   άτομα και προτείνουμε απο 3-4 βιβλία ο καθένας ,φαντάσου τι θα γίνει...χιχιχιχ....

τι λες;;

========================================

οι προτάσεις ως τωρα:

* "Τα ταξίδια του Γκάλιβερ" , του Τζ.Σουιφτ

(εκδ.Καστανιωτη,σελ.426)

* " Ο φύλακας στη σίκαλη" , του Σάλιντζερ

(εκδ.Επίκουρος,σελ.255 )

======================================

arrow%20right.gif δεν σημαίνει οτι τα βιβλία ,που δεν θα προτιμηθούν στην παρούσα

φαση ,θα λησμονηθούν ...

θα έχουν  και άλλες ευκαιρίες στο μελλον...εννοείται οτι θα μπορούν να προταθούν σε επόμενες βιβλιο-ψηφοφορίες ...

μέχρι στιγμης,

υπερέχει στις προτιμήσεις το δευτερο

(3:1 )

Τροποποιήθηκε από tik-tak
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

''Ο φυλακας στη σικαλη '' κι απο μενα. :)

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Προτεινω το The Bell Jar της Sylvia Plath

Γιατι αραγε σου αρεσει το Bell Jar ? :huh:

Νερντανελ με κανεις και ανησυχω... :unsure:

ας γραψω λοιπον για αυτο βιβλιο.... το διαβασα πριν μερικους μηνες...

"to the person in The Bell Jar, black and stopped as a dead baby, the world itself is a bad dream."Sylvia Plath-The Bell Jar

Το βιβλιο της Πλαθ εκδοθηκε λιγες βδομαδες πριν το θανατο της. Πηρε αναμεικτες κριτικες. Η πιο χαρακτηριστικη ελεγε πως η συγγραφεας φαινεται να εχει ταλεντο, μα ειναι το πρωτο της βιβλιο. Περιμενανε να εξελιχθει. Η ιδια βεβαια το πηρε βαρια. Το βιβλιο αρχικα εκδοθηκε για πολλους και διαφορους λογους (η η ηττοπαθεια της Πλαθ, ο φοβος της πως θα εκθεσει πολλα ατομα του περιβαλλοντος της) με το ψευδωνυμο Lucas. Ημιαυτοβιογραφικο σε ανατριχιαστικο βαθμο θα πρεπει να διαβαζεται παραλληλα με τη βιογραφια της συγγραφεως απο τη Linda W. Wagner-Martin.

Η υποτροφια που κερδισε. Το ταξιδι. Η απορριψη απο το Χαρβαρντ για τα θερινα μαθηματα. Τα βραβεια στην ποιηση και τη ζωγραφικη. Η καταθλιψη που ηρθε οταν υποτιθεται δεν υπηρχαν λογοι να ερθει. Ακαλεστη. Κρυα. Ο "θανατος" της. Η ανασταση. Η κλινικη και οι θεραπειες. Οι επωδυνες θεραπειες. Το ηλεκτροσοκ. Οι ινσουλινοθεραπειες. Οι ψυχιατροι. Οι λοιποι τροφιμοι. Και στο τελος μια σταλα ευτυχιας. Μετα απο σελιδες κενες αισθηματων επιτελους το Βαζο ανοιγει λιγακι κ η Συλβια καταφερνει να παρει τις πρωτες τζουρες αερα.

Τραγικη προοικονομια μια φραση του βιβλιου της εκει προς το τελος οταν πλεον ειχε αναρρωσει: Κι αν το Δοχειο με ξαναβρει κ με κλεισει μεσα του οταν θα μαι καπου αλλου? Μακρια? Στην Ευρωπη? :(

Κασσανδρα του μελλοντος της... Λιγο προτου πεθανει ειχε αποκαλυψει στη μητερα της πως ετοιμαζει ενα δευτερο βιβλιο. Αυτη τη φορα θα μιλαει για την υγιη ζωη. Ενα χαρουμενο βιβλιο. Τα παιδια... Η οικογενεια...

Περιεργο στ' αληθεια πως μια Κορη που θρηνουσε 22 χρονια τον Πατερα της, τελικα στερησε τον εαυτο της απο τα παιδια της (κ απ ολους εμας σε δευτερο επιπεδο).

Ισως τελικα το ταλεντο της πηγαζε μεσα απο την καταθλιψη. Μια τολμηρη, εξυπνη, ταλαντουχα, φεμμινιστρια μα και εξαρτημενη γυναικα που δεν καταφερε ποτε να πιστεψει ποσο πολυ αξιζει. Δεν ξερουμε τι θα ειχε γραψει ωριμοτερη στα χρονια. Αλλα ετσι κι αλλιως ο,τι συμβει μια φορα, ισως να μην ξανασυμβει, μα οτι συμβει δυο φορες σιγουρα θα τριτωσει--οπως εγραψε ο Ναγκιμπ Μαχφουζ. Η τριτη της προσπαθεια ηταν κ η επιτυχης. Η προδοσια του Τεντ Χιουζ η περονη που τραβηχτηκε. Αργα ή γρηγορα θα συνεβαινε. Τοσο ευθραυστη παρολη τη γενναιοτητα της.

Το The Bell Jar απεκτησε μυθικες διαστασεις μετα την αυτοκτονια της Πλαθ στις 11 Φεβρουαριου το 1963. Δεν διαβαζεται απλως ως ενα λογοτεχνικο κειμενο, μα σαν την λογοτεχνικη διαθηκη ενος μαγικου πλασματος...

Θα μπορουσα να γραφω ωρες για το βιβλιο κ ποσο παραλληλα κινειται με την αυτοβιογραφια της Συλβια. Ελπιζω καποτε να το διαβασουμε ολοι και να το συζητησουμε.... :wub:

Τροποποιήθηκε από nerdanel
Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Gin a body meet a body

Coming through the rye

Gin a body kiss a body

Need a body cry?

σκοτζεζικο τραγουδι .... απο εδω εμπνευστηκε τον τιτλο ο Σαλιγκερ

Στην αρχη (δεν ειχα διαβασει ολο το ποστ της Τι-τακ) δεν ειχα καταλαβει για ποιο βιβλιο μιλαγατε.....εγω το ειχα διαβασει στα ιταλικα...μαλιστα εχω μια εκδοση του 1961!!!!Θα το ξεφυλλισω ή θα ψαξω για περιληψεις.....δεν εχω χρονο τωρα :(

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Επισκέπτης
Απάντησε σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.


×
×
  • Δημιουργία νέας...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.