[ΤAΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Domino

[bromptonista]

http://www.imdb.com/title/tt0421054/

Μια ταινία βασισμένη στην αληθινή ιστορία της ζωής της Ντόμινο Χάρβεϊ, της μοναχοκόρης του ηθοποιού Λόρενς Χάρβεϊ (με ένα μοντέλο), που από μοντέλα κι αυτή έγινε κυνηγός επικηρυγμένων.

Το σύντομο βιογραφικό της Ντόμινο, η οποία πέθανε λίγο πριν γβγει στις αίθουσες η ταινία από υπερβολική δόση Fentanyl, μπορείτε να το δείτε εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Domino_Harvey

Η ταινία, για να ξεκαθαρίσουμε τα βασικά, είναι αμφίβολης ποιότητας. Η Κίρα Νάιτλι, που παίζει τη Ντόμινο, η Λούσι Λιού και ο Μίκι Ρουρκ βεβαίως έχουν σίγουρα παίξει σε καλύτερες. Όσοι την παρουσιάζουν σαν ένα σπλάτερ ωμής βίας, αντάξιο του "Γεννημένοι Δολοφόνοι", ίσως δεν έχουν δει το φετινό Sin City (όπου παίζει πάλι ο Ρουρκ). Ως "βιογραφική" σε αρκετά σημεία ταινία, μπορεί να γίνει κάπως ανιαρή, ιδίως για εμάς πέρα από τον Ατλαντικό που η όλη φιλοσοφία "μοντέλα-κυνηγά-παρανόμους" μας ξενίζει. Φαν της Μπαρμπαρέλλα και άλλων αντίστοιχων φαινομένων θα λατρέψουν το φιλμ και την αυθεντικότητα της μικρής Ντόμινο που κάνει την επανάστασή της με ένα τρόπο παράδοξο και παράλογο.

Η βία δε γίνεται πιστεύω υπερβολική σε κανένα σημείο της ταινίας, και, αν αναλογιστούμε και το θέμα της - ίσως βέβαια να είμαι και λίγο διεστραμμένος που το πιστεύω αυτό - θα μπορούσε να είναι πολύ γραφικότερη και εκτενέστερη.

Οι κριτικές μάλλον τη θάβουν, παρότι ορισμένοι την τοποθετούν στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Το 5.7 στο IMDB δείχνει ότι το κοινό δεν την πολυσυμπάθησε. Προσωπική μου γνώμη; Καλύτερα να νοικιάσετε το DVD αν έχετε καλό ηχοσύστημα για τις ανατινάξεις, γιατί υπάρχει μια 50% πιθανότητα να συγκλονιστείτε και να θέλετε να την ξαναδείτε και άλλη μια 50% πιθανότητα να κλαίτε τα 7 ευρώ στα 5 πρώτα λεπτά και να θέλετε να φύγετε τρέχοντας από την αίθουσα. Της δίνω empopcorn /5, αλλά επισημαίνω ότι πρέπει να τη δείτε (όπως το "Γεννημένοι Δολοφόνοι") κυρίως για τις -σε κάποια σημεία- ανεπανάληπτες ατάκες, όπως το "(Domino) I knew in my heart of hearts we should have stopped when my goldfish died. It was a sign from a higer power.", το "Remove the right arm!" και φυσικά το θεϊκό "(Domino, απευθυνόμενη στην ανακρίτρια) I'm thinking... that when you go to sleep, alone tonight... what you'll be dreaming of, is my pussy."

[Remy Fincher]

"D0m1no"

Του Τόνυ Σκοτ

Με τους Κίρα Νάιτλυ, Μίκυ Ρουρκ, Έντγκαρ Ραμίρεζ, Κρίστοφερ Γουόκεν, Ζακλίν Μπισέ, Μένα Σουβάρι κ.α.

Μετά το θάνατο του πατέρα της ηθοποιού Λόρενς Χάρβεϋ, η Ντόμινο (Νάιτλι) αρνείται πεισματικά να προσαρμοστεί στον glossy κόσμο της μεγαλοαστικής τάξης του Λ.Α.: αποβάλλεται από το κολλέγιο λόγω βίαιης και απρεπούς συμπεριφοράς, παρατάει την καριέρα της ως μοντέλο και, καθώς είχε πάντοτε μια ιδιαίτερη σχέση με τα όπλα, αποφασίζει να δουλέψει κοντά σε ένα διάσημο κυνηγό επικηρυγμένων (Ρουρκ) και το συνεταίρο του (Ραμίρεζ). Η Ντόμινο βρίσκει επιτέλους την κλίση της, αλλά το μέλλον δε θα είναι τόσο ρόδινο...

Μπορεί να σας ακουστεί κάπως, αλλά χρωστάω ευγνωμοσύνη στο Ρίτσαρντ Κέλλυ, σεναριογράφο του "Ντόμινο". Ήταν το δικό του υπέροχο, σκοτεινό παραμύθι ενηλικίωσης ("Ντόνυ Ντάρκο") που με ώθησε να γράψω και εγώ το πρώτο μου (και μοναδικό ως τώρα) σενάριο μεγάλου μήκους. Πιστεύω ακράδαντα όχι μόνο ότι είναι ταλαντούχος, αλλά και το ότι είναι από τα καλύτερα νεαρά "όπλα" του αμερικάνικου σινεμά. Ωστόσο, παρά την εκτίμηση μου, για την περίπτωση αυτής της ταινίας, αναγκάζομαι να ρωτήσω:

Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Μια χαοτική ιστορία ειπωμένη με έναν επιεικώς ακατάληπτο τρόπο. Τρύπες στην πλοκή, που όχι μόνο δεν καλύπτονται, αλλά ξεχειλώνουν από ευκολίες και ανούσιες ανατροπές. Υπο-πλοκές που δεν εξυπηρετούν σε τίποτα παρά μόνο ίσως στη ματαιόδοξη αντίληψη των Σκοτ και Κέλλυ ότι σατιρίζουν τα μίντια. Φτηνός αισθησιασμός και περιττή προκλητική βία. Μονόλογοι διανθισμένοι με ψήγματα new age ψευτοφιλοσοφίας. Και εκεί που λες ότι αυτά είναι αρκετά- περίμενε- γίνεται χειρότερο: ποιός θα σώσει τους ήρωες που έχουν ξεμείνει στην έρημο της Νεβάδα, αφού το όχημά τους ντελαπάρισε και αφού αυτοί ατσαλάκωτοι επιδίδονται σε καυτό, παρηγορητικό σεξ; ο απο μηχανής ΘΕΟΣ με τη μορφή του Τομ Γουέιτς, ο οποίος μετά από ένα παραλήρημα περί ηρωικής θυσίας τους πηγαίνει με τη γαλάζια του κάντιλλακ στο Λας Βέγκας. Τι του λείπει του ψωριάρη; Ο σουρεαλισμός.

Αλλά αν ο Κέλλυ έχει το ελαφρυντικό του ομολογουμένως πετυχημένου σε σημεία χιούμορ και της νεότητάς του, αυτός που πρέπει να καταδικαστεί για το ξεδιάντροπο υπερστυλιζάρισμα (και την αποτυχία του "Domino") είναι ο Σκοτ. Jump cuts, close-ups, fast-rewinds, λήψεις 360ο, αλλαγή φίλτρων και όποιο τρικ κάμερας εφευρέθηκε από τη γέννηση του σινεμά χρησιμοποιούνται σε τόσο υπερβολικές δόσεις που σου κουρελιάζουν πραγματικά τα νεύρα. Ο Σκοτ (τι ωραία ταινία το True Romance- δεν μπορούσε να κάνει ανάλογη δουλειά σκηνοθετεί όπως θα σκηνοθετούσε ένας δευτεροετής του New York Film School, που μετά το δεύτερο βραβείο στον ετήσιο διαγωνισμό Μοντάζ είπε να το γιορτάσει βλέποντας τους "Γεννημένους Δολοφόνους" υπό την επήρεια σπιντ σε δόση ΛΙΓΟ χαμηλότερη από την LD. Αν το "Domino" προβαλλόταν σε δεκάλεπτα/ εικοσάλεπτα επεισόδια στο MTV, θα ήταν από πετυχημένο μέχρι εντυπωσιακό. Στα 123' λεπτά του είναι απλώς ανυπόφορο.

Το "Domino" είναι μια συνεχής επίθεση στις αισθήσεις. Πράγμα που θα ήταν καλό, αν άφηνε επιζώντες.