[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Son frere

[ho·mun·cu·li]

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Patrice Chereau

ΠΛΟΚΗ: Thomas is slowly dying. He has accepted this and has decided to wait for his death on the coast, at the house where he spent his childhood. His imminent death will nevertheless cause catastrophe for those around him, forcing them to re-examine their own existence, and thus prompt change in the course of their own lives.

Με λιγα λογια η υποθεση κανει κυκλο γυρω απο τον Τομα, τον μεγαλο αδελφο, που προκειται να πεθανει κ τον Λυκ, τον καλοκαρδο μικροτερο γκει αδερφο. Για χρονια ζουσαν αδιαφορωντας (φαινομενικα) ο ενας για τον αλλο, μεχρι που ο Τομα ζηταει την βοηθεια του Λυκ στη μαχη που προκειται να δωσει με την αρρωστια. Σιγα σιγα το σκηνικο αλλαζει. Το μπες βγες στα νοσοκομεια, οι επεμβασεις, οι συνεχεις εξετασεις που δεν οδηγουν πουθενα, τα ξεσπασματα των γονιων κ της Κλαιρ (φιλεναδας του Τομα) ξεφλουδιζουν τις ψυχρες ψυχες των ηρωων για να αποκαλυψουν την αγαπη που εκρυβαν ο ενας για τον αλλο τοσα χρονια. Καπου το χουμε ξανακουσει το παραμυθι?

Βαρετη μεχρι αυτοπυρπολισμου η εξελιξη της ιστοριας...Ξερεις τι θα πουν πριν ανοιξουν το στομα τους...Το πληγωμενο εγωιστικο παρελθον...Η αδελφικη αγαπη που τελικα γυμνωνει τους κεντρικους χαρακτηρες...Αλλα κ η απαραιτητα τοσο προβλεψιμη γαλλικη πινελια, που πλεον δεν γινεται πιστευτει ουτε σοκαρει:

(Κλαιρ -Εχεις κοιμηθει ποτε με τον εδερφο σου?

Λυκ -Οχι ακριβως...Οταν ημασταν μικροι, γυρω στα 12-13 ειχαμε ξαπλωσει στο ιδιο κρεβατι...Ηταν ο

πρωτος πουτσος που επιασα...Πρεπει να του την επαιξα..)

Το μονο θετικο στοιχειο της ταινιας ειναι η εξιστορηση της αρρωστιας που σου παγωνει το μυαλο. Σε κανει να αισθανεσαι ανισχυρος. Κατι πιο κατω απο ανθρωπινος. Σπαραχτικη η σκηνη με τον 19χρονο να λεει κλαιγοντας πως δεν θελει να ξαναεγχειριστει. Οι γιατροι που περιφερονται μιλωντας σε β πληθυντικο. Οι τοιχοι λευκοι σαν ενας προθαλαμος θανατου. Βλεπουμε με μοναδικο, ρεαλιστικο τροπο την αρρωστια μεσα στο νοσοκομειο υπο την οπτικη γωνια εκεινου που υποφερει. Υποφερει γιατι ποναει. Γιατι δεν γνωριζει τι ακριβως του συμβαινει. Γιατι δεν μπορει να το πολεμησει. Θελει να ζησει. Στην αρχη κλαιει. Ειναι αισιοδοξος. Τολμαει να κανει ονειρα. Επιθυμει τον ερωτα. Μεχρι που στο τελος συμβιβαζεται. Σταματα να κανει υποχωρησεις. Παυει να κοιταει μπροστα, χαμηλωνει τα ματια κ δεν φοβαται πια το θανατο.

Αν η ταινια ειχε πρωταρχικο σκοπο αυτο κ οχι την εξελιξη της σχεσης των 2 αδερφων ενδεχομενως να ηταν μια ταινια που θα αξιζε να την δει κανεις. Τα στεγνα, απεριττα πλανα, οι ερωτικες σκηνες που δεν διαφερουν απο τις σκηνες στο νοσοκομειο μεταδιδουν ολο το βουβο πονο της ταινιας. Αλλα κατι τετοιο δεν ισχυει.Ετσι το ολο εγχειρημα κατανταει προβλεψιμο κ βαρετο. Η μουσικη μοιαζει να προστεθηκε χωρις λογο κ ενοχλει στην σκηνη του τελους.

Προτινω τις 2 αλλες ταινιες-μικρα διαμαντια του σινεμα- που καταπιανονται με το ιδιο θεμα:

-Les invasions barbares-Denys Arcand (Καναδας)

-Big Fish-Tim Barton (Αμερικη)

Αξιζει να σημειωθει οτι κ οι τρεις γυριστηκαν το 2003!!