[θέατρο] «Παράξενο ιντερμέτζο»

[tik-tak]

«Παράξενο ιντερμέτζο» του νομπελίστα Ευγένιου Ο΄ Νηλ.

Θέατρο Αλμα (πολύ κοντά στη στάση μετρό Μεταξουργείο,3’ λεπτά με τα πόδια, πρώτο στενό δεξιά επί της Καρόλου, μετά το θέατρο Βέμπο)---άνετα καθίσματα

Παίζουν: Κ.Μαραγκού, Α. Λεμπεσόλπουλος, Π.Μουστάκας, Β.Ευταξόπουλος κ.α.

Μουσική:Κ.Βήτα

Φοιτητικό εισιτήριο: 12 Ε

Υπόθεση: μια γυναίκα,οι τρεις άνδρες της και το παιδί της.Σε αυτό το έργο παρακολουθούμε

28 χρονια απο τη ζωή της Νινας , μιας γυναίκας που καθοδηγούμενη διαρκώς απο την ενοχική συνειδησή της επιλέγει να έχει δίπλα της ανθρώπους , για τους οποίους επιθυμεί να θυσιάζεται λατρεύοντάς τους. Για αυτό τον λόγο εξάλλου παντρέυτηκε έναν καλοπροαίρετο άντρα, το Σάμ , μαθαίνοντας να τον αγαπά ευελπιστώντας στην απόκτηση ενός παιδιού. Το παιδί τελικά έρχεται στη ζωή της, αλλά λόγω ...ανωτέρας «βιολογικής βίας» δεν αποτελεί καρπό του γάμου της , είναι το αποτέλεσμα των απογευματινών συναντήσεων της με το γιατρό Νετ. Ο νεαρός γιατρός Νετ διστάζει να διεκδικήσει τη Νινα και το παιδί του και τους παραχωρεί στο φίλο του Σαμ. Αναγνωρίζει το λάθος και κάθε τόσο επιστρέφει κοντά στη Νίνα.Όμως, δεν μπορούν και δεν πρέπει να διαταραχθούν οι ισορροπιες που έχουν ήδη διαμορφωθεί και έτσι, για μια ακόμη φορά η αποκάλυψη –και η λύτρωση μαζί- δεν έρχεται...Κοντά στη Νινα και την οικογενειά της όλο αυτά τα χρόνια παραμένει διακριτικά ο παιδικός της φίλος. Ο Τσάρλς αγαπά τη Νίνα, αλλά ποτέ δεν το εκδήλωσε...ο ξαφνικός θάνατος του Σαμ σηματοδοτεί και το τέλος ενός διαλειμματος ζωής, το τέλος ένος παράξενου ιντερμέτζο.....

Ειναι ,δηλαδή, η ιστορία μιας γυναίκας και 3 αντρών που ψάχνουν να βρουν ένα στόχο στη ζωή τους...

Μια πολύ ωραία παράσταση. Το κείμενο είναι άκρως ενδιαφέρον, οι καταστάσεις που περιγράφει είναι συγκλονιστικές και οι χαρακτήρες ειναι καλοδουλεμένοι. Οι ήρωες εκφράζουν κάθε φορά δυνατά τις σκέψεις τους , εκθέτουν τους εσωτερικούς μονολόγους τους (αυτό είναι μια καινοτομία ,που προσέφερε ο συγγραφέας στο θέατρο).

Το κείμενο είναι πολύ δυνατό (σπάει το φράγμα των χρόνων...αν και γράφτηκε στα 1927-1928 , έχει τέτοια δύναμη και γνησιότητα , που μπορεί να ενσωματώνεται σε καθε εποχή.....και αυτό γιατί πάντα ο άνθρωπος θα παλεύει με την ψυχή του, με τις συγκρούσεις μεταξύ κοινωνικών- ηθικών κανόνων και ενδόμυχων «θέλω», πάντα θα αναρωτιέται ή θα διεκδικεί έναν Θεο....).Ετσι, δεν είναι παράξενο που υπάρχουν στο έργο αρκετές ατάκες-ξυράφι....

Τα σκηνικά ειναι λιτότατα ,αλλά τελικά μου φαινεται οτι ένα τέτοιο κείμενο δεν χρήζει της ενίσχυσης απο λεπτομερή , εντυπωσιακά, πληθωρικά σκηνικά.

Η μουσική και οι φωτισμοί ήταν οι «άψυχοι» πρωταγωνιστές της παράστασης. Συντελούσαν στη διαμόρφωση υποβλητικής ατμόσφαιρας.

Οι ερμηνείες ήταν αξιολογότατες....δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν...

Ίσως , η παράσταση αυτή να φανεί ενδιαφέρουσα σε όσους θέλουν να ασχοληθούν με την ψυχιατρική/ψυχολογία (καθώς διάφορα σύνδρομα και διαταραχες προσεγγίζονται...) .Ειναι ενδιαφέρον που ο συγγραφέας καταπιάνεται και φωτίζει τις συναισθηματικές διακυμανσεις ή διαταραχές σε μια περίοδο που αυτές οι προσεγγίσεις ήταν ακόμη στα σπάργανα ακόμη και για την ιατρική,ποσο μαλλον για το θέατρο...

4,5 /5

το θέατρο ήταν γεμάτο

υγ:μου έκανε εντύπωση που ο Λεμπεσόπουλος –κατά τις υποκλίσεις – δεν κοίταξε ούτε μια φορά το κοινό, κοιτούσε συνεχώς χαμηλά