[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Τσακισμένα Λουλούδια

[Remy Fincher]

"Broken Flowers" emstar

Του Τζιμ Τζάρμους

Με τους Μπιλ Μάρεϋ, Σάρον Στόουν, Φράνσις Κόνροϋ, Τζέσικα Λανγκ, Ζυλί Ντελπί, Τίλντα Σουίντον, Κλόι Σεβινύ και ο Τζέφρυ Ράιτ.

Όταν ο πρώην "Δον Ζουάν" Ντον (Μάρεϋ) λαμβάνει γράμμα από προ εικοσαετίας σχέση του, με το οποίο πληροφορείται ότι έχει ένα δεκαεννιάχρονο γιο, με την προτροπή του Αιθίοπα γείτονα και φίλου (Ράιτ) θα ξεκινήσει ένα ταξίδι για να ανακαλύψει την ταυτότητα εκείνης αλλά και το χαμένο του παιδί. Πράγμα διόλου εύκολο...

Μετά το αφόρητα βαρετό, σχεδόν εκνευριστικό "Καφές Και Τσιγάρα" ο Τζάρμους επιστρέφει με μια πικρή κωμωδία που στο νου φέρνει ταινίες όπως το "Σχετικά Με Το Σμιντ" και το "Χαμένοι Στη Μετάφραση". Αυτό συμβαίνει αφενός λόγω του ουσιαστικού αλλά και ψυχικού τέλματος των ηρώων, αφετέρου εξαιτίας μιας διάχυτης μελαγχολίας, σποραδικών ενέσεων χιούμορ και μιας γλυκιάς απλότητας. Τα "Τσακισμένα Λουλούδια" είναι σαν ένα φθινοπωριάτικο βροχερό απόγευμα με καφέ και τσιγάρο στον καναπέ του σαλονιού υπό τους ήχους των Aqualung (καμία σχέση με το σάουντρακ, την αίσθηση ήθελα να μεταδώσω).

Η ταινία έχει ένα αποστωμοτικά εκπληκτικό καστ, το οποίο όμως είναι "απατηλό", αφού από τη μια to screen time των εκλεκτών θηλυκών παρουσιών είναι με το ζόρι δέκα λεπτά η κάθε μια, από την άλλη δε οι ερμηνείες είναι λιγότερο από εντυπωσιακές: η Στόουν χαλαρή και σέξι, η Κόνροϋ λες και την απήγαγαν από τα πλατώ του "Six Feet Under" την ώρα του γυρίσματος, η Λανγκ περισσότερο από αποδοτική, η Ντελπί επιεικώς ανύπαρκτη, η Σουίντον "ξεσηκώνει" την Μπλάνσετ των "Ναυτιλιακών Νέων" (θα φταίει το μακιγιαζ) και η Σεβινύ μας δείχνει τα πόδια της. Ο Μπιλ Μάρεϋ συνεχίζει το σερί των θαυμάσιων δραματικών ερμηνειών με αυτό που κάνει καλύτερα, δηλαδή να απελευθερώσει την έξοχα deadpan περσόνα του στο πανί. Τώρα που πήρε το κολάι, το Όσκαρ θα έρθει σύντομα, αν και η χρονιά φέτος φαίνεται να ανήκει στους Φίλιπ Σέιμουρ- "Καπότε"-Χόφμαν και Ντέηβιντ-"Έντ Μάρροου" Στράδερν. Ο Τζέφρυ Ράιτ- τον οποίο να ανυπομονείτε να δείτε στο επικαιρότατο "Syriana" του Στήβεν Γκέιγκαν πλάι σε ένα ακόμη καστ άξιο ονειρώξεως- είναι η ευπρόσδεκτη κωμική νότα.

Τελικά, όπως θα διαπιστώσετε και οι ίδιοι από το φαινομενικά απότομο φινάλε, δεν έχει σημασία αν ο Ντον όντως είχε παιδί ή όχι. Ο γερασμένος αυτός Δον Ζουαν άφησε τη ζωή του να μαραθεί όπως τα "τσακισμένα λουλούδια" στο βάζο του, με κάθε ευκαιρία για ουσιαστική ευτυχία να του γλιστράει από τα χέρια. Το ίδιο όμως περίπου συμβαίνει και με τον Τζάρμους, η ταινία του οποίου είναι λιτή και απέριττη, ωστόσο τόσο δραματουργικά υποτονική όσο και ο απαθέστατος ήρωάς της.

[bromptonista]

Πολύ ευχάριστη ταινία. Για άλλη μια φορά ο Μπιλ Μάρει παίζει έναν ήρωα - σοβαρότατο πρότυπο: παρακμασμένος Δον Ζουάν που έχει βαρεθεί τον κόσμο και τη ζωή, έχοντας όμως περάσει στα νιάτα του τα πάντα.

Έβγαλε μια περιουσία από τους υπολογιστές, όμως δεν έχει pc στο σπίτι, παρά μόνο μια τεράστια τηλεόραση απέναντι από τον καναπέ όπου ρεκλάρει καθώς φεύγει η νυν νεαρά (επειδή την παραμελεί). Μεταξύ της ζωής αυτού και του φίλου του που μένει απέναντι με τα 5 παιδιά, την ωραία γυναίκα και τις 2 δουλειές για να τα συντηρεί αυτά η επιλογή είναι όντως δύσκολη.

Είδε τα πάντα και δεν εντυπωσιάστηκε λοιπόν ο κεντρικός χαρακτήρας στα "Τσακισμένα Λουλούδια" μέχρι την επιστολή "Ντον είσαι πατέρας", την οποία και πάλι δεν πολυπήρε στα σοβαρά, αλλά ο φίλος του τον έπεισε να φύγει στη μεγάλη περιπέτεια, να ψάξει όλες τις γκόμενες που είχε εκείνη την περίοδο μπας και. Και το κάνει με απαράμιλλο φλέγμα: διαπιστώνει ότι όλες εξακολουθούν να είναι εξίσου κατεστραμμένες με την εποχή που τις χώρισε, τους πηγαίνει τριαντάφυλλα καθ' υπόδειξιν του φίλου του και στο τέλος, αφού επιστρέφει στη βάση του άπρακτος (ούτε το σεξ με τη Σάρον δε μετράει, καθώς ο ίδιος ο Μπιλ Μάρει δήλωσε σε συνέντευξη μετά από τα γυρίσματα ότι δεν ανταποκρίνεται στην εικόνα της σεξοβόμβας που περίμενε!!!), φιλοσοφεί και αναρρωτιέται μήπως τελικά είναι πατέρας.

Δεν έχει σημασία όμως αυτό, όπως είπε και ο NM25 παραπάνω. Το ταξίδι για την Ιθάκη είναι που μετράει, η αναζήτηση του νοήματος στη ζωή που τελικά δεν υπάρχει για τον Ντον, που αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ αλλά τελικά μπορεί και να μην ένιωσε τίποτα. Άφησε ανεξίτηλα σημάδια στους ανθρώπους, αλλά ο ίδιος έμεινε ανέγγιχτος από τη ζωή, τόσο την καλή όσο και την κακή πλευρά της (και το ξύλο που τρώει σε κάποια φάση δεν αρκεί προφανώς για να τον καταστήσει έστω συμμέτοχο της ζωής του).

/5 παίρνει αυτή η ταινία για το ανθρώπινο κενό και τη μελαγχολία της ζωής δίχως ζωή. Αν ο Τζάρμους ήταν Κισλόφσκι θα'πρεπε τώρα να σκηνοθετήσει 1-2 ακόμα με άσχετο θέμα για να μας δείξει και το "αντίπαλο δέος", αλλά μάλλον θα μείνει εκεί, αφήνοντας το θεατή να φανταστεί μήπως μπορούμε και καλύτερα...

[Ήρα]

για όλα υπάρχει σκεπτικο

για όλα υπάρχει λύση

εκτός απο το πρόβλημα

που με έχεις παρατησει

μα όλα για όλαι κι αν χασω μετα,

αφου έχασα εσένα

δεν έχω τίποτα...

ακουγοντας τους στιχους του Πυροβολακη , μου ήρθε ξανα στο μυαλο η ταινια.

τελικα τι αξιζει στη ζωή του καθενος?τα χρηματα?η επαγγελματκη καταξιωση? τα gadgetακια και τα υπεροχα γρηγορα αυτοκ'ινητα?ένας πανέμορφος κούκλος για να κανεις σεξ (για να αναφερθω μονο στα γυναικεια μυαλα που κατεχω καλυτερα)

όλα αυτα καλά και συστατικα της ευτυχιας,σε διαφορετικες δοσεις για τον καθενα που προσπαθει να πετυχει το γλυκο της ζωής του.

όμως μήπως ξεχν'ωντας στην πορεια τους ανθρώπους , καταληγουμε στα πενήντα ,σαραβαλιασμ'ενοι ψυχικά , μίζεροι ,χωρις να βρισκουμε νόημα σε όσα καταφεραμε , με σχεσεις γυαλινες , light , ευθραυστες , ετοιμες να καταρρευσουν με το πρωτο φου , ανικανες να καλυψουν την μοναξια και την αναζητηση της ψυχης μας?

όλα καλα , τα υλικα και τα πεπερασμένα , όλα ομορφα και μακαρι να τα αποκτησουμε όλοι μας , μα να τα χαιρομαστε μόνοι μας?μήπως τελικα χανουν τον λόγο υπάρξης τους και αντι για μέσο γίνονται ο σκοπος?αξίζουν αλήθεια τοσο πολυ ώστε να αντεχουν στο πέρασμα του χρόνου την γυμην αληθεια , που καποια στιγμη , οσο κι αν προσπαθησεις να μην την δεις , ερχεται καταματα μπροστα σου και σε μαστιγώνει?αξιζουν το αντιτιμο της μοναξιας?

θα πει κάποιος , κατσε βρε κοπέλα μου , δηλαδη σουπερ ρομαντικα τα όσα αραδιαζεις και άντε όλοι να πάμε να φτιαξουμε αληθινες σχέσεις και άσε τη ζωη να βγει όπως θέλει , δεν ασπαζομαι αυτη την ανεδαφικη άποψη , ναι να αγωνιζόμαστε για τα καλυτερα αλλα να μην ξεχναμε ότι όλα αυτα δεν ειναι το νοημα και η ουσια , όλα αυτα ειναι το περιτυλιγμα.

ούτε φυσικα προκειμένου να μην γυρναμε σε ένα αδειο σπίτι , όπως ο Μπιλ Μαρει, να δινουμε αρρωστημένα , να μην μπορουμε να διανοηθούμε τη υπάρξη μας χωρις έναν συντροφο γιατι αυτο στην απαξιωση του ιδου του έρωτα καταλήγει , όταν κι αυτος γίνεται ο μοναδικός τρόπος υπάρξης μας,μιλάω για την ικανότητα μας (γιατι σίγουρα όλοι μας την έχουμε την ικανοτητα αυτη ,μένει να την καλλιεργουμε, εκει συνηθως το χανουμε το παιχνιδι)να αγαπάμε , να δημιουργουμε σχέσεις δίνοντας κομματια απο την ψυχή μας, οχι παλι με ανταλλαγματικη σκέψη , αλλα απλα γιατι καλυτερα να σκέφτεσαι ότι αγαπησες και αγαπάς και δεν κοροιδευεις πρωτα τον εαυτο σου και μετα τον άλλον .

δεν μπορω να μιλησω ακομη για την ευτυχια του να ονειρευεσαι μια οικογενεια ,ακομη η ηλικια μου εχει αυτην την εγωιστικη μορφη αγαπης , γιατι η οικογενεια (φανταζομαι πάλι , μπορει όταν τα ζησω να μιλάω τελειως διαφορετικα , ) προυποθέτει να εχεις καλυψει τις ατομικες αναγκές σου , οχι υλικες , μιλάω για ονειρα , σχεδια , απωθημένα κτλ, και προυποθέτει να εχεις φτασει σε ένα τετοιο εσωτερικο ξεσκαρταρισμα ώστε να μπορεις να δοθεις στα παιδια σου και οι αναγκες τους πολλές φορες να έρχονται σε πρωτη μοιρα(και πάλι δεν έχω στο μυαλο μου αρρωστημένες οικογένεις που οι γονεις ξεχνουν οτι υπάρχουν και αυτοι σαν ξεχωριστες προσωπικοτητες με αναγκες και ονειρα και πέρα απο των παιδιων τους) ,όπως και να το σκεφτω η δημιουργια οικογένειας , περιεχει ένα βαθμο αυταπάρνησης.

μπορω όμως να πω με βεβαιοτητα αυτο , υπέροχα τα λεφτα , υπέροχα τα μπράβο , υπεροχο το σεξ , όλα αυτα ομως γινονται πιο υπέροχα όταν τα χρηματα που κέρδισες τα κάνεις κερασμα για να πα΄τε όλοι για ποτο , όταν το μπραβο που άκουσες το μοιραζεσαι με τον φιλο σου και ξερεις οτι κι αυτος το χαιρεται , όταν το σεξ γίνεται ερωτας και πέρα απο σωματικη ηδονη συνοδευεται απο ψυχικη επικοινωνια.

πολυλογου , το ξέρω

αυτο μου έβγαλε ο πρωταγωνιστης , όλη αυτη η νωχελικοτητα στις κινησεις , στις πραξεις του , μια νωχελικοτητα που αντικατοπτριζει την νωχελικοτητα της ψυχης του , μια ψυχη που υπαρχει και ειναι σαν να μη ζει , σαν να ειναι θεατης στην ιδια τη ζωη του , σαν όλες αυτες οι θεσπέσιες γυναικεις ψυχες που περασαν διπλά του να μην τον αγγιξαν ,σαν να φοβαται να ρισκαρει πέρα απο τα συνηθισμένα του όρια και να εκτεθει και αγαπησει .

και τελικα αυτο που τον κινητοποιει ειναι η πιθανη υπάρξη ενος παιδιου , κατι που απο την ανακοινωση της πιθανοτητας του και μονο ειναι ουσιαστικο ,του δινει ένα νοημα βαθυτερο ,γιατι ενα παιδι ειναι και δικο σου δημιουργημα , κουβαλαει κατι απο σενα , πόσοι μένουν ασυγκινητοι μπροστα στα παιδια τους (ακομη κι αν η γονεικη αγαπη συνοψιζεται σε αυτο το εγωιστικο ειναι και δικο μου , προηλθε απο μένα )?

η ταινια οσο κυλουσε με κουραζε, ισως οι αργες κινησεις και σκέψεις με κουραζουν , η μιζερια ίσως.

τώρα όμως που την σκεφτομαι μετα απο καιρο , αναρωτιέμαι μήπως ακριβως αυτο ήθελε να δειξει , την αργη , βασανιστικη απωλεια οσων αξιζαν , ενα μπουκετο τσακισμένα λουλουδια που δεν ειχαν κανενα λογο να ειναι τσακισμενα παρα μόνο την επιλογη του πρωταγωνιστη, η κουραση να ειναι ότι ήθελε να σου δημιουργησει η ζωη του Μαρει.

ο Μπιλ Μαρει μ αρεσε πολύ ,λες και όλη η βαρεμαρα , η νωχελικοτητα , το μίζερο ήταν ένα με το προσωπο του .

βγαινοντας απο το σινεμα , βιαστηκα να αποφανθω οτι θα ήθελα η ταινια να έφτανε πιο βαθια , να εξηγουσε την ουσια , τωρα πάλι σκέφτομαι οτι ίσως αυτη ήταν και η ουσια , η έλλειψη ουσιας ,έτσι ώστε να νιωσουμε και οι θεατες την μοναξια της ψυχης του ήρωα , χωρις εξηγησεις , ετσι απλα πάρτην και επεξεργασου την χωρις να σου δινονται ετοιμα τα πως και τα γιατι.παρτην και αν αντεχεις καντην αναγωγη στη ζωη σου.

[Basiliki]

Για αυτό που έκατσα και είδα το πολύ 2/5. Για την ικανότητα του σκηνοθέτη να περάσει τόσο τέλεια το κενό του πρωταγωνιστή στο κοινό, καθαρά δηλαδή για την καλλιτεχνική άποψη και όχι τον ύπνο, που με πήρε, 3,5/5. Το τέλος ήταν άψογο, όλα τα λεφτά!

Εξηγούμαι...Την ταινιά την βαρέθηκα. Γι'αυτό ακριβώς ο σκηνοθέτης είναι αστέρι και δεν κοροιδεύω!

[γιατρίνα]

Είδα χθες για δεύτερη φορά την ταινία, με αφορμή το CD με τα τραγούδια της ταινίας που μου ΄φερε μια φίλη (έχω ‘κολλήσει’ με το Ethanopium).

Η ουσία της ταινίας βρίσκεται στο εξής, κατά την άποψή μου : Το παρελθόν πέρασε, το μέλλον είναι άγνωστο και μακρινό, επομένως ας μείνουμε στο παρόν. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το υποστηρίξεις, όμως …! Αρκεί, ωστόσο να συνειδητοποιήσεις ότι μένοντας εγκλωβισμένος στο παρελθόν θα καταλήξεις like a broken flower..

Μια από τις πιο όμορφες στιγμές των «Τσακισμένων λουλουδιών» όπου στο ίδιο πλάνο ο Μπιλ Μάρεϊ διαβάζει ένα δακτυλογραφημένο γράμμα και ο Τζέφρεϊ Ράιτ παλεύει με το Internet, επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τη θέση πως, παρ' ότι το Internet έχει σαφώς μικρύνει τις αποστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, έχει ταυτοχρόνως «σπάσει το λουλούδι» της πραγματικής ανθρώπινης επικοινωνίας…Η ζωή είν’ εκεί έξω…

3/5

[Evanescent_doctor]

Είδα χθες για δεύτερη φορά την ταινία, με αφορμή το CD με τα τραγούδια της ταινίας που μου ΄φερε μια φίλη (έχω ‘κολλήσει’ με το Ethanopium).

Η ουσία της ταινίας βρίσκεται στο εξής, κατά την άποψή μου : Το παρελθόν πέρασε, το μέλλον είναι άγνωστο και μακρινό, επομένως ας μείνουμε στο παρόν. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το υποστηρίξεις, όμως …! Αρκεί, ωστόσο να συνειδητοποιήσεις ότι μένοντας εγκλωβισμένος στο παρελθόν θα καταλήξεις like a broken flower..

Μια από τις πιο όμορφες στιγμές των «Τσακισμένων λουλουδιών» όπου στο ίδιο πλάνο ο Μπιλ Μάρεϊ διαβάζει ένα δακτυλογραφημένο γράμμα και ο Τζέφρεϊ Ράιτ παλεύει με το Internet, επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τη θέση πως, παρ' ότι το Internet έχει σαφώς μικρύνει τις αποστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, έχει ταυτοχρόνως «σπάσει το λουλούδι» της πραγματικής ανθρώπινης επικοινωνίας…Η ζωή είν’ εκεί έξω…

3/5

Εμείς τότε γιατί καθόμαστε εδώ μέσα;;;

Μήπως η ίδια η ανθρώπινη επικοινωνία έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που μέσα από το διαδίκτυο αισθάνεται κανείς ότι ασχολείται επιτέλους και με κάτι που τον ενδιαφέρει; Γιατί εκεί έξω όλοι τρέχουν..για να αποκτήσουν...λεφτά!!! Τι μάταιο!

Anyway, την ταινία έχω πολύ καιρό που την είδα..το τέλος δε μου άρεσε ιδιαίτερα ομολογώ...περίμενα να φτάσει κάπου, να υπάρχει μια δικαίωση όλου αυτού του κυνηγητού...ουσιαστικά η ταινία μένει μετέωρη κατά τη γνώμη μου.

2/5

[mm2]

ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΝ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΟΣΟ ΠΑΙΖΟΤΑΝ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ...

Ο BILL MURAY ΚΑΤΑΝΤΑ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟ ΣΤΥΛ,ΠΟΥ ΠΡΩΤΟΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΣΤΟ "ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ"(ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΘΕΩΡΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΠΑΡΕΠΙΠΤΟΝΤΩΣ),ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΟΠΩΣ ΤΑ ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ The Life Aquatic With Steve Zissou (2004)-ΜΙΑ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ ΚΩΜΩΔΙΑ,Η ΟΠΟΙΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ,ΜΑΥΡΗ Η ΩΡΑ ΚΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΕ ΕΣΥΡΑΝ ΝΑ ΤΗ ΔΩ...ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΣΥΓΧΙΣΤΗΚΑ ΠΑΛΙ. ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ, ΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟ ΣΤΥΛ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ, Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΣΟ ΠΑΕΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΕ ΕΚΘΕΤΙΚΑ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΟ ΒΑΘΜΟ, ΚΑΤΑΝΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΙΑΖΕΙ ΑΠΛΑ ΜΕ ΕΝΑ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΟ ΑΣΤΕΙΟ. Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΧΕΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΑΡΓΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ,ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΑ ΥΠΕΡΒΟΛΗ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ ΑΝ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΕ ΠΡΟΔΙΕΘΕΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΚΟΡΥΦΩΣΗ.

ΠΑΝΤΩΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΛΗ...