Jump to content

[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Danny the dog


KonstantinosMD

Recommended Posts

UNLEASHED Περιπέτεια 2005 (Έγχρ.) Διάρκεια: 102' emstar emstar emstar emstar

Γαλλο-αγγλική ταινία σε σκηνοθεσία Λουί Λετεριέ, με τους: Τζετ Λι, Μόργκαν Φρίμαν, Μπομπ Χόσκινς Ένας αδίστακτος γκάνγκστερ της Γλασκόβης εκπαίδευσε από παιδί τον Ντάνι ως σκύλο: όταν του βγάζει το κολάρο μεταμορφώνεται σε ανεξέλεγκτη φονική μηχανή! Κάποια στιγμή όμως ο Ντάνι το σκάει, βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι ενός τυφλού πιανίστα και χάρη στον Μότσαρτ ανακαλύπτει τη χαμένη ανθρωπιά του.

Το λοιπόν, έχουμε να λέμε!

Μια εξαιρετική ταινία, ένα πολύ όμορφο πάντρεμα μιας ηθικοδιδακτικής ταινίας και ταινίας ξύλου.

Ο Τζετ Λι ικανός στον ρόλο του, όπως όλοι οι ηθοποιοί, με την παράσταση να κλέβουν ο γκάνγκστερ "θείος" και ο Φρίμαν, που όμως έχει εύκολο έργο για τις ικανότητές του.

Συγκίνηση μαζί με ξύλο σε έναν έξυπνο σεναριακά συνδυασμό.

Να το δείτε! :)

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

και το soundtrack των Massive Attack είναι εκπληκτικό.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

συμφωνώ απόλυτα! :) :)

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

ξυλο, ξυλο ,ξυλο-βία ,κι όμως δεν ειναι η σωματική βία που σε ενοχλεί στο στομαχι , ειναι αυτη η μεταμορφωση που σε ταραζει , ένα παιδι να μετατρεπεται σε πλάσμα με αναγκες πεινω και διψω και τίποτε παραπέρα , τιποτε να αγαπω και να αγαπιέμαι .

αλλα ειναι και η άλλη όψη , ευτυχως ορατη , :) αυτη που λέει ότι όσο κι αν μεγαλωνουμε , όσο κι αν μαθουμε και εκπαιδευτούμε για διαφορους λόγους ο καθένας μας , στην καλυψη της επιφανειας μας ,πάντα ψαχνουμε κατι πιο βαθυ , πιο ουσιαστικο , στενα συνδεδεμένο με το παρελθον , ακομη κι αν τα πιο άγρια ενστιχτα μας ειναι ξυπνια και παρόντα , κατι παραφυλαει παρακατω ,οι δυο λέξεις πεινω ,διψω , ειναι λειψες , θέλουν κι ένα αγαπω παραδιπλα τους .και αλήθεια ,αυτο το αγαπω το βρίσκουμε εκει που υπήρξαμε παιδια , ίσως γιατι τότε η αγαπη δίνεται χωρις ανταλλαγματα , ο μόνος λόγος δωρισματος της είναι επειδή υπάρχουμε .κι ο ήρωας εκεί αναζηταει ό,τι απέμεινε όμορφο και τρυφερο μέσα του , ό,τι του θυμιζει ότι τον ακουμπουσαν με στοργη.

και ο μόνος δρόμος για να ξαναελθει η ζεστασια σε μια ανθρωπινη καρδια , είναι πάλι η αγαπη ,η τρυφερότητα , το δε ρωταμε πολλα κι όταν θέλεις εσυ θα μιλήσεις , το ξέρω ότι έχεις πονεσει και έκανες κακο αλλα σε δέχομαι έτσι , με τις πληγες και τις ¨αμαρτίες ¨ σου ,και έτσι σε αγκαλιαζω.

και η μουσική , αυτη η μαγισσα , αυτη που εντυπώνεται στο μυαλο της ψυχής και τη χαιδευει , τη μουλιαζει με τρυφερότητα , απαλυνει ό,τι την ποναει και βρισκει διέξοδο στην έκφραση των συναισθηματων .

με αγγιξε πολυ ο τρόπος που ο κουρδιστης πιάνων μιλούσε στα πιανα του , τις κυριες του , χτυπαει τα πληκτρα και δεν είναι απλά ήχος απο ένα άψυχο όργανο .όταν τα δαχτυλα συναντανε τα μαυροασπρα πλήκτρα , το πιάνο μεταμορφωνεται σε καβαλιερο που πιάνει λεπτες δονησεις στον αερα και αφηνεται στο χορο των συναισθηματων ,τα αφηνει να βρουν τρόπο να φτασουν στην εξοδο τους...

και πως μερικα πράγματα πρεπει να τα κανει μόνος του καποιος , όχι απο έλλειψη επίγνωσης ότι ένα χερι βοηθειας διευκολυνει και δενει τις ανθρωπινες σχεσεις , αλλα καποιες φορες το να ερχεται αντιμέτωπος με το παρελθον και ό,τι τον κραταει πίσω ειναι ένας ατομικος αγώνας , και μια ατομικη νίκη ο εξαγνισμός του , αν ειναι δυνατον , και η παραδοχη του στη σωστη διασταση του , γιατι είναι ο τρόπος για να πάει παρακατω , να λύσει τους γόρδιους δεσμους και να κλέισει το ματι στη ζωή λέγοντας ενταξει έγινε , τωρα όμως πάλι απο την όμορφη αρχη για πιο ψηλά , και μόνο αυτος αλήθεια μπορει να πέισει τον εαυτο σου για το εφικτο ή το ανεφικτο , κανεις κακος θειος απο τη μια μερια ή γλυκια ζεστασια απο δυο αγνωστους δε γινεται να εχει την επίδραση που θα έχουν τα δικα του λόγια στην διαθεση του για αλλαγη , όλα ξεκινανε απο μέσα μας .

ο Φριμαν μου άρεσε πολύ , τον έχω συνδυασει και με καλους ρόλους ,σαν τον σοφο που βοηθαει ανθρωπους να βγουν απο το τούνελ τους .

τον Τζετ Λι , πρωτη φορα τον είδα και μου φανηκε πολύ καλος , οχι για τις πολεμικοξυλικες του ικανοτητες (μπορειτε να μη βλέπετε στις ξυλικές σκηνες )αλλα για τα ματια του και πάλι αυτο το παραξενο που μου γεννιεται καθε φορα που βλέπω ταινια με Ιαπωνες , Κινεζους κτλ , θαρρεις και παιζουν με τη ματια τους , όλη η ηθοποιια κατασκηνωνει στο βλέμμα τους , δεν κανουν πολλες φωανακλάδικες χειρονομίες , καταλαβαινεις τι νιώθουν απλά με το βλέμμα τους , σαν ήσυχη επεξεργασια συναισθηματων κλεισμένη κατω απο τις βλεφαριδες.

σιγουρα βγάζει έντονα συναισθηματα αλλα ακριβως λογω της πρωτοτυπης σκληρότητας του σεναριου , περίμενα κατι αναλογο του Million dollan baby , μια διεισδυτικότερη ματια σε αυτα που οι ήρωες σκέφτονται και νιώθουν ,ισως ηταν υπερβολικα αυξημένες οι προσδοκίες μου αλλα το παθαινω όταν υπάρχει μια γαλλικη υπογραφη καπου στην ταινια , ισως απλα να ηθελε να ηταν μια καλη ταινια ξυλου , που λεει και ο κυριος MD :P με ενα εξυπνο σεναριο ,ίσως θα μπορουσε να σε αφησει αναισθητο αλλα σε αφηνει με την αισθηση ότι απλά είναι μια ταινια αρκετα καλη , και σίγουρα καλυτερη απο τις χολιγουντιανες ευπεπτες ταινιούλες , σιγουρα αξιζει να την δει καποιος .

υγ-σας προτεινω , επειδη όσο κι δεν κοιτατε , θα το ακουτε το ξύλο , μια σοκολατα τεραστια μαζι σας για να ισορροπήσετε καπως . emblush

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Archived

This topic is now archived and is closed to further replies.

×
×
  • Δημιουργία νέας...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.