[TAINIOKΡΙΤΙΚΗ] Οι Ξεδιάντροποι

[Remy Fincher]

"A Dirty Shame" emstar

Του Τζων Γουότερς

Με τους Τρέισι Ούλμαν, Κρις Άιζαακ, Τζόνι Νόξβιλ, Σέλμα Μπλερ κ.α.

H Σύλβια (Ούλμαν) είναι μια συνηθισμένη μεσήλικη μικροαστή μιας συνηθισμένης all-american πόλης της Βαλτιμόρης. Περνά το χρόνο της δουλεύοντας στο μαγαζί της πουριτανής, καταπιεστικής μητέράς της, αρνούμενη να κάνει έρωτα με το στερημένο άντρα της (Άιζαακ) και προσπαθώντας να κρατήσει την "προικισμένη" κόρη της Καπρίς (Μπλερ) από το να το σκάσει και να πάει να χορέψει στο γειτονικό στριπτιζάδικο όπου είναι γνωστή ως Ούρσουλα "Άντερς" (Βυζαρού). Κάτι περίεργο όμως έχει αρχίσει να εμφανίζεται στους κατοίκους του Χάρφορντ Ρόουντ και συγκεκριμένα μια καλπάζουσα σεξομανία. Ένα χτύπημα στο κεφάλι και η Σύλβια θα γίνει μια από αυτούς...

"O Τζων Γουότερς είναι για τη Βαλτιμόρη, ότι ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν για τη Σουηδία". Όσο παρατραβηγμένο κι αν ακούγεται αυτό, έστω και μια δόση αλήθειας να χει, οι κάτοικοι της Βαλτιμόρης πρέπει να έχουν ή πολύ χοντροκομμένο χιούμορ ή να είναι φανατικοί αντιπουριτανοί.

Το τάιμινγκ για τους "Ξεδιάντροπους" δε θα μπορούσε να ταν καλύτερο. Η επάνοδος των νεοσυντηρητικών στις Η.Π.Α, το συνακόλουθο κύμα "επιστροφής στις παραδόσεις, τα χριστιανικά ήθη και τις οικογενειακές αξίες", ο...συνακόλουθος αφορισμός του προγαμιαίου σεξ και η διακήρυξη της αποχής, η στερέωση των Ρεπουμπλικανών στην εξουσία...μια Αμερική που μυρίζει επικίνδυνα ναφθαλίνη και μπαρούτι ταυτόχρονα, που βομβαρδίζει με πρόσχημα τις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ την ίδια στιγμή υστεριάζει για την πέντε δευτερολέπτων θέα του βυζιού της Τζάνετ Τζάκσον. Σ' αυτή την Αμερική, ένας μετρο-σέξουαλ ονόματι Τζον Γουότερς εξαπολύει (εδώ και μια τριακονταετία) επιθέσεις ενάντια στην αισθητική, στην ηθική της αισθητικής, την υποκρισία της ηθικής, τους φορείς της υποκρισίας, την κεκαλυμμένη ανωμαλία των φορέων και τέλος το ευτράπελο της κεκαλυμμένης ανωμαλίας.

"My daughter is a good girl! She HATES sex!"

Εδώ βρίσκεται όλο το ζουμί. Μια κουλτούρα, μια θρησκεία, μια ηθική που αποδοκιμάζει ανελέητα και χωρίς δεύτερη σκέψη μια ανθρώπινη ανάγκη, που αβασάνιστα ονομάζει "ανωμαλία" κάθε μα κάθε έκφανσή της, που προάγει την καταπίεσή της. Από την κοπρολαγνεία, λοιπόν και τα οιδιπόδεια του "Pink Flamingos" μέχρι τους κατα συρροήν λυσσασμένους του "A Dirty Shame", με όπλο την κάμερα και ένα χιούμορ σαδιστικά βρώμικο και αφάνταστα προκλητικό, ο Γουότερς αντεπιτίθεται και στο πέρασμά του τα κάνει όλα σκόνη και ρημαδιό. Αλλά με ποιό τίμημα;

Το καλό γούστο είναι η απάντηση, δυστυχώς. Ο Τζον Γουότερς είναι ένας σκηνοθέτης για "λίγους", όπου "λίγοι" όχι "διανοούμενοι" αλλά "ανεκτικοί σε βαθμό κακουργήματος". Πώς να αντέξεις τη θέα ενός ζευγαριού που φτιάχνεται με το να ξερνάει ο ένας πάνω στον άλλο, ενός νεαρού που ερεθίζεται με το να γλύφει τη βρωμιά, ενός μεσήλικα που αρέσκεται στο να χέζει και να μην τραβάει το καζανάκι και κάμποσων άλλων "περιπτώσεων" που παρελαύνουν στην ταινία; Ίσως να μαι πουριτανός (λίγο). Ίσως το "καλό γούστο" να ναι κι αυτό απομεινάρι συντηρητισμού και καταπίεση της ανθρώπινης έκφρασης. Αλλά όταν ένας από τους ήρωες της ταινίας σου σκοτώνεται μετά από χτύπημα στο κεφάλι από τα...σκατά του...Ντεήβιντ Χάσελχοφ που επέβαινε σε υπερκείμενο αεροσκάφος, you know you 've gone TOO far...