[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] The Edukators

[Alkmeon]

«Οι μερες της αφθονιας σας ειναι μετρημενες» Γερμανικη ταινια του Χ Βαινγκαρτνερ με δυναμικη αρχη ,καλη μεση αλλα ...πτωχο τελος ! 3μελης ομαδα της αμφισβητησης παρεμβαινει αντικαπιταλιστικα με συμβολικες ενεργειες αλλα ο μικροαστισμος του...3γωνου περιμενει στη γωνια! Καλη ειναι αλλα...

[Remy Fincher]

"Die Fetten Jahre Sind Vorbei"

Του Χανς Βαϊνγκάρτερ, με τους Ντάνιελ Μπρουλ, Γιούλια Γιέντς, Στίπε Ερκέγκ κ.α.

Ο Γιαν (Μπρουλ) και ο Πέτερ (Ερκέγκ), οι αυτοαποκαλούμενοι (αντιεξουσιαστές) "Εκπαιδευτές", διαρρηγνύουν σπίτια πλουσίων και αλλάζουν τη θέση στα έπιπλα, αφήνοντας μηνύματα όπως "Οι Μέρες της Αφθονίας Σας Είναι Μετρημένες". Όταν στην ομάδα προστίθεται η Γιούλια, φίλη του Πέτερ, και ο στόχος γίνεται ένας έκατομμυριούχος επιχειρηματίας με τον οποίο εκείνη έχει προηγούμενα, όλα στραβώνουν, και ο τελευταίος καταλήγει όμηρός τους...

Θα μπορούσα να συνοψίσω και αλλιώς την ταινία: "εξαιρετικά ανδιαφέρουσα και πρωτότυπη ιδέα χαντακώνεται και καταλήγει στα σκουπίδια από ένα φλύαρο σκηνοθέτη, έναν τυφλό μοντέρ και ένα καμεραμαν με Πάρκινσον". Διότι, ladies and gents, μη σας αφήσει η ομολογουμένως έξυπνη αρχή να πιστέψετε έστω και για ένα λεπτό, ότι θα ακολουθήσει ένα avant-garde, στυλιζαρισμένο θέαμα με υπεύθυνο πολιτικό προβληματισμό...

Το ζουμί της όλης υπόθεσης έγκειται στη σύγκρουση δυο άκρων, δυο κοσμοθεωριών, δυο γενεών (έστω). Η σύγκρουση αυτή δε λαμβάνει ΠΟΤΕ χώρα: αφενός ο Βαϊνγκάρτερ ξοδεύει τη μισή ταινία για να διηγηθεί πράγματα που ένας σκηνοθέτης που γνωρίζει τι θα πει αφηγηματική και σεναριακή οικονομία θα έλεγε σε 20 λεπτά, αφετέρου, ενώ θα περίμενε κανένας μια ταινία με απίστευτη λεκτική αιχμηρότητα και διαλεκτική δύναμη, εν τούτοις βρίσκει μπροστά του έναν Μπρουλ να ξεστομίζει συνεχώς ψευτοεπαναστατικές φανφάρες που μόνο το γέλωτα προκαλούν και κανείς δεν υπάρχει να το σταματήσει¨ θα μου πείτε, τι απέγινε ο πρώην αριστεριστής, αναρχοαυτόνομος και νυν ζάπλουτος όμηρος, ο οποίος υπό κανονικές συνθήκες (έναν ΙΚΑΝΟ σεναριογράφο) θα καταδείξει την αυταπάτη των ηρώων και θα τους διδάξει ότι στη σημερινή εποχή είναι ανεπίτρεπτο να αντιμετωπίζεις τα πράγματα με έναν τέτοιο ιδεαλισμό και τέτοια πολιτική αφέλεια, εν ολίγοις ότι δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο; ε, αυτός τρώει μαρμελάδα, παίζει χαρτιά και ψήνει καφέ για τους απαγωγείς του μετά περισσής άνεσης...

Τι δίδαγμα αφήνει η ταινία (και ειδικά η "ανατροπή" του φινάλε); Ότι στη "Χώρα Του Λα-Λα", όπου ζει ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο ιδεαλισμός νικάει στο τέλος και ότι αν η γκόμενά σου σε απατήσει με τον καλύτερό σου φίλο, εσύ του χώνεις μπούφλα, πας για μπίρες και γυρνάς μετανιωμένος στην αγκαλιά τους για να γίνετε το "Τρίο της Μπελβίλ"....