[TΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Garden State

[Remy Fincher]

"Garden State" emstar emstar

του Ζακ Μπραφ, με τον ίδιο, τους Νάταλι Πόρτμαν, Ίαν Χολμ, Πήτερ Σααρσγκαρντ κ.α.

Μετά από μια δεκαετία απουσίας από την οικογενειακή του εστία, ο Άντριου (Μπραφ) επιστρέφει στη γενέτειρά του για την κηδεία της μητέρας του. Πλαισιωμένος από τον πατέρα του (Χολμ), τους παλιούς του φίλους και μια κοπέλα - παθολογική ψεύτρα (Πόρτμαν), θα έρθει αντιμέτωπος με τους δαίμονες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος...

Ο Άντριου δεν ένιωθε ποτέ τίποτα. Η παιδική ηλικία και η εφηβεία του πέρασαν από μπροστά του χωρίς την παραμικρή αίσθηση χαράς ή λύπης, ικανοποίησης ή απογοήτευσης, ευχαρίστησης ή οδύνης. Τα ψυχοφάρμακα ενάντια σε μια μανία που ποτέ δεν υπήρξε έχτισαν ένα αδιόρατο τείχος ανάμεσα σ'αυτόν και τη ζωή. Πίσω στην πατρίδα του τίποτα δεν είναι πια το ίδιο: "υπάρχει μια στιγμή που νιώθεις ότι το σπίτι που μεγάλωσες δεν είναι πια σπίτι σου. Και ότι εσύ τώρα, πρέπει να χτίσεις το δικό σου".

Ο 30χρονος Ζακ Μπραφ, γνωστός στην Αμερική από τη δημοφιλή κωμική σειρά "Scrubs", κάνει με επιδεξιότητα το σκηνοθετικό του ντεμπούτο έχοντας προηγουμένως γράψει μια πανέμορφη και, ενίοτε, πραγματικά συγκινητική ιστορία με αρκούσες δόσεις σαρκασμού και μαύρου χιούμορ. Ο Μπραφ αποδίδει και ως πρωταγωνιστής ενσαρκώνοντας ένα χαρακτήρα που οδεύει σταδιακά από την πλήρη απάθεια σε συναισθηματικό κρεσέντο, ενώ δίπλα του ξεχωρίζουν μια ΓΛΥΚΥΤΑΤΗ Πόρτμαν να μας θυμίζει την Κέιτ Χάντσον στο "Almost Famous" και ο πάντοτε έξοχος καρατερίστας Ίαν Χολμ στο ρόλο του αποξενωμένου, ψυχίατρου πατέρα.

Βεβαίως η ταινία δεν είναι τέλεια (και ποια είναι; ) αφού υποκύπτει σε ένα βεβιασμένο χάπι εντ, όχι για το γνωστό χολλυγουντιανό λόγο (μια και είναι εμφανώς ανεξάρτητη παραγωγή), αλλά μάλλον γιατί ο Μπραφ αδυνατούσε να βρει πιο πρωτότυπο τέλος, ή επειδή το θεώρησε καταλληλότερο. Επίσης, δίνοντας έμφαση στο "ξεδίπλωμα" των χαρακτήρων (και καλά έκανε, μέχρι ενός σημείου), ο Μπραφ κάπου ξεχνιέται, με αποτέλεσμα να κάνει την ταινία του λιγότερο δραματική με την κυριολεκτική έννοια του όρου.

Για τους φαν του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) το Garden State είναι μια πραγματική indie λιχουδιά. Οι υπόλοιποι, και ειδικά όσοι δεν είστε εξοικειωμένοι με το είδος ή είστε κατά "My Βest Friend's Wedding" μεριά, καλύτερα να το ξεχάσετε, διότι δε θα αντέξετε πάνω από μισάωρο.

Υ.Γ. Όσοι τη δείτε, θα κινήσετε ουρανό και γη για να βρείτε το ΥΠΕΡΟΧΟ σάουντρακ της ταινίας, που περιλαμβάνει The Shins, Coldplay, Nick Drake, Simon & Garfunkel κ.α.