[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Crash (1996)

[bromptonista]

Μια ταινία του David Cronenberg είναι πάντα προκλητική... Το Crash δεν μπορεί φυσικά να ξεφύγει από τον κανόνα.

Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του James Ballard, το Crash είναι μια ταινία εξίσου διαστροφική με το βιβλίο και μιλά για το -πραγματικά πρωτότυπο- θέμα της σεξουαλικής διέγερσης ανθρώπων με τα τροχαία ατυχήματα.

Ο σκηνοθέτης βάζει τους James Spader (James Ballard), Holly Hunter (Helen Remington), Elias Koteas (Vaughan), Deborah Kara Unger (Catherine Ballard) και Rosanna Arquette (Gabrielle) να πρωταγωνιστούν σε αληθοφανέστατα τροχαία "ατυχήματα", να αναπαριστούν διάσημα ατυχήματα του παρελθόντος (πχ Τζέιμς Ντιν, Τζέιν Μάνσφιλντ) και να το κάνουν με διάφορους τρόπους, μη εξαιρούμενης και μιας ομοφυλοφιλικής σκηνής Ballard-Baughan.

Η ταινία κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή ως το τέλος (δεν είναι και πολύ μεγάλη εξάλλου) με χαρακτήρες τους οποίους θα ήταν εύκολο να μισήσει κανείς και με σκηνές που δεν παραλείπουν να σοκάρουν τα αδύναμα στομάχια. Η παρέα κάναμε skip στο DVD τη σκηνή με τα γλωσσόφιλα και δεν ξέρω τι άλλο μεταξύ Spader και Koteas (τονίζοντας την ομοφοβικότητά μας τελοσπάντων), αλλά γούστα είναι αυτά...

Γενικά, η ταινία ανοίγει ορίζοντες και προοπτικές. Μας διδάσκει πώς με μια απλή παραλλαγή αποκτά ένα διεστραμμένο ενδιαφέρον η σεξουαλική ζωή. Δείχνει ότι ακόμα και η οστεοσύνθεση Illizarov έχει ερωτικό ενδιαφέρον, ότι οι ουλές μπορεί να είναι αντικείμενα του πόθου και ότι το αίμα και τα σπασμένα κόκκαλα διεγείρουν - κάποιους τελοσπάντων. Και δείχνει ότι το δέρμα των καθισμάτων στις Mercedes σκίζεται

Στο IMDB 7400 νοματαίοι τη βαθμολόγησαν με μ.ο. 5.7/10, γιατί είμαστε κατά βάθος συντηρητικοί όλοι και δεν μπορούμε τις διαστροφές...

empopcorn empopcorn και μισό / 5, γιατί αν θέλετε να δείτε κάτι διαφορετικό δεν έχει παραπέρα, εκτός αν πάτε στα περίεργα ράφια του βιντεοκλάμπ!

[Remy Fincher]

Ο οδοντίατρος του Κρόνενμπεργκ του είχε πει κάποτε: "αρκετά προβλήματα έχω, δεν μπορώ να βλέπω και τις ταινίες σου"....

Προσωπικά το βρίσκω λίγο αηδιαστικό για τα γούστα μου...προτιμώ την "αλλοκοτοσύνη" του μάστερ Ντέηβιντ Λιντς ("Μπλε Βελούδο", "Χαμένη Λεωφόρος", "Οδός Μαλχόλαντ" και φυσικά, "Ο ύποπτος κόσμος του Τουίν Πικς).

Υ.Γ. Να προσθέσω ότι έχει βγει πρόσφατα και το "Videodrome" (1983) του Κρόνενμπεργκ από την Criterion, όπως επίσης και να συστήσω στους ενδιαφερόμενους την τελευταία ταινία του δημιουργού, το "eXistenZ" (1998) με τους Jude Law, Jennifer Jason Leigh, Don McKellar κ.α.

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

Νμ,συμφωνω μαζι σου,ο εν λογω λιντς,ειναι πολυ πολυ ενδιαφερον-αν και λιγο ακαταλαβιστικος καποιες στιγμες... Τα εργα του μου φερνουν λιγο σε γαλλικα noir και αυτο τον κανει αρκετα cult,φτανει πια με τις ανατριχιαστικιες αμερικανιες!!!!

Σιγουρα ειναι διαστροφικο να βλεπεις τους αλλους να πεθαινουν για να ερεθιζεσαι,δε νομιζω πως ειναι συντηρητικο να μη το δεχεσαι,μαλλον σαδιστης θα ησουν να σ'αρεσε...yiaks...