Jump to content

[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] H θάλασσα μέσα μου


Recommended Posts

MAR ADENTRO Κοινωνική 2004 (Έγχρ.) Διάρκεια: 125'

Ισπανική ταινία σε σκηνοθεσία Αλεχάντρο Αμεναμπάρ, με τους: Χαβιέρ Μπαρδέμ, Μπελέν Ρουέδα, Λόλα Ντουένιας

Η αληθινή ιστορία του Ισπανού συγγραφέα Ραμόν Σαμπέδρο, ο οποίος κλινήρης επί 30 χρόνια ύστερα από ένα ατύχημα, διεκδίκησε νομικά το δικαίωμα στην ευθανασία. Στην προσπάθειά του αυτή θα του συμπαρασταθεί μια επώνυμη δικηγόρος, αντίθετα με τη Ρόζα, μια απλή χωριατοπούλα, που θα προσπαθήσει να τον πείσει ότι η ζωή αξίζει όποιο κι αν είναι το τίμημα. Συγκίνηση, πικρό χιούμορ, ρεσιτάλ ερμηνείας. Αργυρός Λέων και βραβείο ερμηνείας στον Χαβιέρ Μπαρδέμ στο Φεστιβάλ Βενετίας και πολλά άλλα διεθνή βραβεία.

Το θέμα γνωστό, επίκαιρο και κατά καιρούς θέμα στα δελτία ειδήσεων για διάφορους λόγους.

Περισσότερο σημαντικό ακόμη για την ιατρική κοινότητα, που συχνά πυκνά αναγκάζεται να το αντιμετωπίσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Η ταινία δεν είναι μια δικαστική διαμάχη με δικαστές, δικηγόρους και σασπένς μέχρι να αποφασίουν κάποιοι ή ο συνήγορος να κάνει την μεγάλη ανατροπή. (φυσικά υπάρχει και ένα δικαστικο-νομικό μέρος αλλά πολύ μικρό συγκριτινά με όλη την ταινία)

Δείχνει απλά την ζωή και την επιλογή του Ραμόν, προσπαθώντας να τα χώσει όλα μέσα.... τους συγγενείς που θέλουν και εκείνους που δεν θέλουν, τους φίλους και γνωστούς που θέλουν, εκείνους που δε θέλουν, τους νομικούς που δεν παίρνουν θέση, τους παπάδες που παίρνουν, τους αγνώστους και γνωστούς, αυτούς που πάσχνουν επίσης από σοβαρές εκφυλιστικές ασθένειες, αυτούς που τον αγαπάνε και μια ζωή τον φροντίζουν.

Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί απλά πράγματα για να μεταφέρει την ιστορία στην μεγάλη οθόνη, Οι φαντασιώσεις, οι συμβολισμοί της φύσης κοκ δεν απαιτούν 5,000 ώρες πτήσης σε ταινίες που κόβουν 10 εισητήρια σύνολο για να γίνουν κατανοητοί, χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να σημαίνει ότι είναι φτηνοί. Απλά προσπαθεί να είναι αληθινά απλός όπου χρειάζεται και όπου μάλλον είναι....

Ουσιαστικά περιλαμβάνει κάμποσα επιχειρήματα για τα + και - μιας τέτοιας πράξης, κάποια γενικά και αρκετά ειδικά... μιας και ένα θέμα που ναι μεν έχει τις γενικές αρχές του αλλά γνωρίζουν όλοι ότι οι συνθήκες πολλές φορές αλλάζουν τα πάντα.

Κάποιες αρκετά δυνατές σκηνές όπου ο γεμάτος κινηματογράφος έχει βγάλει εντελώς τον σκασμό και δεν πέφτει καρφίτσα (ειδικά στο 2ο μέρος)

Οι ερμηνείες μου άρεσαν, εκτός της χωριατοπούλας αλλά μάλλον δεν μου άρεσε όχι γιατί δεν έπαιξε καλά τον ρόλο της, αλλά μάλλον για αυτό που αντιπροσωπεύει, που βέβαια τελικά όπως συμβαίνει πολλές φορές στην ανθρώπινη ιστορία είναι η απλότητά της σε όλα (συναίσθημα, νοημοσύνη, ζωή) που θα παίξει καταλυτικό ρόλο.

Η ταινία δεν παίρνει θέση και μερικοί την κατηγορήσαμε για αυτό... Ίσως να είναι καλύτερα έτσι (εξάλλου αν έπαιρνε θέση + θα την βρίζαν οι απανταχού θεούσοι,ενώ αν έπαιρνε - θα την βρίζαν οι απανταχού καλλιτέχνες κοκ, οπότε από εμπορικής άποψης δηλ $$$ δεν γινόταν να πάρει).

Πολλά πράγματα μέσα, πολλά νοήματα για πολλά θέματα της ζωής μας και έτσι φτιάχνεται μια γεμάτη-μεστή ταινία, που αξίζει πέρα για πέρα τα €7 σας! :) :)

emstar emstar emstaremstaremstar

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

ισπανικός κινηματογράφος ...

ένας φίλος μου μου θύμισε ότι τον πρωταγωνιστή τον είχαμε απολαυσει και στις Δευτέρες με λιακάδα (μία ακόμη πολύ καλή ισπανική ταινία)

ισπανικός κινηματογράφος -γιατι έχω την αίσθηση από τις ταινίες που έχω δει ότι καθρεφτίζουν και τη φιλοσοφία των Ισπανων?(κατά πάσα πιθανότητα είμαι υπερβολικα ευχαριστημένη με ό,τι προέρχεται από αυτή τη θαυμάσια χώρα :) )

δε με πείραξε που η ταινία δεν παίρνει θέση , μαλλον έτσι έπρεπε να είναι όταν το θέμα που πραγματεύεται έχει να κάνει και με τις προσωπικές πεποιθήσεις του καθενός , πεποιθήσεις που διαμορφώνονται από χιλιάδες παράγοντες που συνολικά απαρτίζουν και τη φιλοσοφία του καθενός μας, απλά να σου δινονται τα ερεθίσματα και μετά να τρέχεις με το μυαλουδάκι σου να βγάλεις συμπεράσματα...ελευθερία και στα συμπεράσματα λοιπόν (αν θεωρήσουμε ότι το έργο έχει να κάνει με την ελευθερία)

μια ταινία γεμάτη με συναισθηματική φόρτιση , απο αυτές που δε δημιουργούνται από βερμπαλισμούς, μια φόρτιση που βγαίνει κατευθείαν από τα μάτια των πρωταγωνιστών και σε χτυπά κατευθείαν στην ψυχή σου...

οταν εξαρτάσαι από τους άλλους μαθαινεις να κλαις με χαμόγελο...

ακόμη και στο λυγμό της ψυχής μια δυναμη...

το χειρότερο για έναν γονέα δεν είναι να χανει το παιδί του αλλά να θέλει να πεθανει...αλήθεια πόσο πόνο μπορεί να αντέξει κάποιος όταν αποφασίζει να ζει για κάποιον άλλον και να αφιερωθεί σε αυτον?και πως μπορεί η ψυχή του να δεχτεί ότι όλος ο αγωνας για το πλάσμα που πιότερο αγαπά , το παιδί του, δεν είναι τόσο δυνατος ώστε να εμφυσήσει διαθεση για ζωή στο παιδί του?

αλλά η αγάπη των άλλων δε μπορει να λειτουργεί σαν τροχαλία για να κρατα κάποιον στη ζωή , ούτε είναι ευκολη η κρίση για το ποια αγάπη είναι πραγματική , αυτή που δίνει το δικαίωμα στον άλλον να αποφασίζει ο ίδιος ή η προστατευτική αλλα καταπιεστική που όμως και αυτήν θα ήταν άδικο να την βαφτίσεις μόνο εγωκεντρική...

όπως όταν χάνεις καποιον που αγαπάς , στην αρχή θρηνείς για τις στιγμές που δε θα ζήσεις μαζί του πια , πρέπει να φύγει αυτός ο πρωταρχικός οξύς πόνος για να κλάψεις για τη δική του διακοπή στο δρόμο της ζωής , για τα δικά του όνειρα που άφησε μισά...

δυο γυναίκες στη ζωή του τετραπληγικού πρωταγωνιστή , η μια να πάσχει και η ίδια από εκφυλιστική νόσο και να φαίνεται πιο εύκολο αφού συμπάσχει να ακολουθήσει τον πρωταγωνιστή στην ευθανασία και όμως αυτή να επιλέγει τη δύναμη της ζωής ...και η άλλη να προσπαθεί αρχικά να αντλήσει κουράγιο για την ζωή της αρκούμενη στο υπάρχουν και χειρότετα και όμως τελικά ο έρωτας από εγωκεντρικος και θελω να ζεις για να σε βλέπω εγώ και να είμαι χαρουμενη να μετατρεπέται στο θέλω το καλό σου όπως εσύ το ορίζεις αυτό και άσχετα αν συμφωνώ ή αν με βολεύει ...

σαν να βλέπεις μια αγαπη στη ζωή και μια αγαπή στην αγαπη...

αλλα και μια ταινία γεμάτη με τη δύναμη του νου , ό,τι δε μπορεί να κάνει το σώμα το μπορεί η ψυχή και το μυαλό...

αλήθεια τέτοιες ταινίες θα έπρεπε να προβάλλονται ακόμη και σε ιατρικές σχολές,πόσο αλήθεια μπορούμε να κατάλαβουμε πως αισθάνονται οι ασθενείς μας όταν ξέρουν πως πεθαινουν?και φυσικά ποτέ δε θα είμαστε ειλικρινείς απόλυτα , αν τους πούμε σε καταλαβαίνω πως νιώθεις , αλλα έστω να νιώθαμε κάτι από την απόγνωση της φωνής τους...

και το πάγωμα της ψυχής που μπορεί να επιβάλλει κάποιος άνθρωπος στον εαυτό του όταν νίωθει ανήμπορος για να είναι "αντάξιος "σε σωματικό επίπεδο

των συναισθημάτων του, ο πρωταγωνιστής αρνηθηκε την αγάπη όχι γιατι δεν την ήθελε αλλά γιατι δε μπορούσε να την έχει...

σίγουρα αξίζει τα 7 ευρώ που λέει και ο λογικός MD emhehe:P ,θα έλεγα ότι αξίζει πολλά περισσοτερα από 7 ευρώ , μια συζήτηση για το που αρχίζει η ελευθερία μας , αν αξίζει η ζωή χωρίς "αξιοπρέπεια"(όπως την εννοεί ο πρωταγωνιστής ), η δύναμη της αγαπής , η δύναμη του νου ...

μ αρεσε πάρα πολύ , πέρα από την ερμηνεία του πρωταγωνιστή , η ερμηνεία της δικηγόρου . emrose

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

58m.jpg

Η προδιάθεση για την ταινία δεν ήταν καλή. Περιμένοντας τον KonstantinosMD έξω από το σινεμά άκουγα διάφορους που είχαν πάρει εισιτήριο να σχολιάζουν "Μα καλά, 3 αίθουσες, η μια παίζει τα Ιπτάμενα Στιλέτα, η άλλη αυτή τη σόκιν αφίσα, κι εμείς πάμε να δούμε Mar Adentro;"

Η προσμονή άλλου ενός "Δονητή" συνεχίστηκε και σε μεγάλο μέρος του πρώτου μισού της ταινίας, όπου ακουγόντουσαν ροχαλητά από διάφορα σημεία της αίθουσας. Όσοι πάντως κράτησαν χαρακτήρα παρακολούθησαν ένα ενδιαφέρον και συναρπαστικό ψυχογράφημα μιας ομάδας ανθρώπων που ήταν συμπαθητικοί για Ισπανοί, και έναν Χαβιέ Μπαρδέμ να παίζει σχεδόν επικά, ιδίως στο δεύτρο μέρος, παρά το ότι στα 35 του (γεννήθηκε το 1969) σε καμία περίπτωση δεν περνάει με το τραγικό μακιγιάζ της ταινίας για 50+χρονος τετραπληγικός. Μετά το Before Night Falls (2000) και το Collateral (2004) κάνει άλλη μια ταινία που θα συζητηθεί, και η ερμηνεία του είναι ένας από τους λόγους.

Το απίστευτο 8.3/10 (1,032 votes) του IMDB δεν είναι τυχαίο. Η ταινία είναι καλή, σχεδόν εξαιρετική, για το κοινό της. Μπορεί να μην έχει δράση, ειδικά εφέ, σεξ και βία, αλλά είναι Ακατάλληλη κάτω των 13 (!!!) [MPAA: Rated PG-13 for intense depiction of mature thematic material]

---[Σταματήστε εδώ αν δε σας αρέσουν τα spoiler]---

Βεβαίως, σημαντικό κομμάτι της ταινίας έιναι τα ηθικά διδάγματα, η συζήτηση για την ευθανασία, ο έρωτας κλπ κλπ. Δεν πρέπει να σας αποπροσανατολίζουν αυτά. Το ηθικό δίδαγμα της ταινίας είναι ένα, και το μαθαίνει ο Ραμόν προς το τέλος, αφού έχει τυπωθεί το βιβλίο του, και κορυφώνεται η προσμονή του για την άφιξη της Χούλια (της δικηγόρου του, που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας) με το πρώτο αντίτυπο και συνάμα τη διπλή τους αυτοκτονία που του είχε υποσχεθεί, για να τον πείσει να το γράψει. Αντί για τη Χούλια και την εκπλήρωση της επιθυμίας του να πεθάνει, ο Ραμόν παίρνει το βιβλίο με κούριερ και ένα σημείωμα (που προφανώς λέει κάποιες αστείες δικαιολογίες της Χούλια για να μείνει στη ζωή). Εδώ, σε αυτήν την πραγματική ψυχολογική συντριβή του Ραμόν, που χάνει την ψυχραιμία του για πρώτη φορά από την αρχή της ταινίας και αρχίζει να αναρρωτιέται μάλιστα "Γιατί θέλω να πεθάνω;" έχουμε το ηθικό δίδαγμα: ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ Π**ΤΑΝΕΣ! :splaaaats::splaaaats::splaaaats::splaaaats:

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Αντί για τη Χούλια και την εκπλήρωση της επιθυμίας του να πεθάνει, ο Ραμόν παίρνει το βιβλίο με κούριερ και ένα σημείωμα (που προφανώς λέει κάποιες αστείες δικαιολογίες της Χούλια για να μείνει στη ζωή). Εδώ, σε αυτήν την πραγματική ψυχολογική συντριβή του Ραμόν, που χάνει την ψυχραιμία του για πρώτη φορά από την αρχή της ταινίας και αρχίζει να αναρρωτιέται μάλιστα "Γιατί θέλω να πεθάνω;" έχουμε το ηθικό δίδαγμα: ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ Π**ΤΑΝΕΣ! :splaaaats:  :splaaaats:  :splaaaats:  :splaaaats:

emsleep1

Ή ότι όλοι οι άντρες είναι οι ηλίθιοι και δεν ξέρουν ούτε τί θέλουν ούτε γιατί! :P

Υ.Γ.Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ... ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΡΑΣ!!! B)

emkiss

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Διαφωνώ με την άποψη ότι η ταινία δεν παίρνει θέση.

Καθ' όλη τη διάρκειά της, ένα υπόγειο πλακάτ φωνάζει:

H ευθανασία ΕΙΝΑΙ επιλογή.

Άπό τη στιγμή που προσπαθεί να σε κάνει να ταυτιστείς με τον πρωταγωνιστή, ο οποίος με πολύ παραστατικό τρόπο δικαιολογεί τη βούλησή του, τότε ναι, η ταινία παίρνει σαφέστατα θέση, η οποία μάλιστα με εκφράζει και απόλυτα.

Οι ερμηνείες πολύ όμορφες, η σκηνοθεσία καθηλωτική, η μουσική εξαίσιος συνοδοιπόρος σε ένα ταξίδι μέσα στον ανθρώπινο πόνο από τον οποίο μόνο η φαντασίωση της θάλασσας μπορεί για λίγο να σε πάρει. Κι όμως... Η βελώνα του πικ-απ θα φύγει από τη θέση της, η μουσική θα σταματήσει, θα ξυπνήσεις και θα συνειδητοποιήσεις και πάλι ότι είσαι καθηλωμένος εκεί. Και θα είσαι για πάντα, αν δεν κάνεις -ή ζητήσεις να σου κάνουν- κάτι για αυτό.

Αυτές είναι ταινίες.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία ότι κάποιος βοήθησε τον παραπληγικό συγγραφέα Ραμόν Σαμπέντρο να δώσει τέλος στη ζωή του - ιστορία που αποτυπώθηκε στην ταινία «H θάλασσα μέσα μου» του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ - σήμερα καταρρίπτεται, μια που το πρόσωπο - κλειδί της ιστορίας παραδέχθηκε ανοιχτά ότι το έπραξε. Πρόκειται για τη φίλη του παραπληγικού συγγραφέα, Ραμόνα Μανέιρο.

H Μανέιρο είχε συλληφθεί μετά τον θάνατό του από την αστυνομία, αλλά δεν υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία ότι ήταν εκείνη που είχε ετοιμάσει το ποτό με το κυάνιο που σκότωσε τον φίλο της, ο οποίος είχε μείνει ανάπηρος από τον λαιμό και κάτω, ύστερα από ατύχημα σε κατάδυση .Χιλιάδες Ισπανοί είχαν την εποχή εκείνη εμφανιστεί στις αρχές για να δηλώσουν ότι ήταν οι ίδιοι υπεύθυνοι.

Κοντά δύο μήνες μετά την παραγραφή της υπόθεσης, η Μανέιρο δήλωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο Telecinco πως όντως υπάκουσε τον συγγραφέα βάζοντας το δηλητηριασμένο ποτό δίπλα στο κρεβάτι του μ' ένα καλαμάκι, ενώ ταυτόχρονα τον βιντεοσκοπούσε. «Στάθηκα δίπλα του στην κάμερα» είπε η Μανέιρο «και στο τέλος μού είπε "αφού πιω αυτό, μη με φιλήσεις στα χείλη". Πίστευα πως μόλις έκλεινε τα μάτια θα αποκοιμιόταν. Αλλά το κυάνιο δεν του προσέφερε τον ιδανικό θάνατο για τον οποίο μιλούσε». H Μανέιρο βρισκόταν σ' ένα διπλανό δωμάτιο και του μιλούσε πίσω από τον τοίχο. «Στη ζωή μου έκανα δύο πράγματα από αγάπη: απέκτησα παιδί και βοήθησα τον Ραμόν. Θα είναι πάντα στην καρδιά μου» λέει τώρα.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

  • 2 weeks later...

Μια από τις ταινίες που χαίρομαι πραγματικά που είδα στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου. Επειδή έχω ζήσει κάτι ανάλογο και σίγουρα πιο τραγικό, ήταν η μοναδική ταινία που με έκανε να δακρύσω από τότε. Σαφώς η ευθανασία είναι επιλογή, μάλιστα για μένα είναι και δικαίωμα.

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Archived

This topic is now archived and is closed to further replies.

×
×
  • Δημιουργία νέας...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.