[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Dracula 3000 - Απόλυτο Σκοτάδι

[bromptonista]

Η κασετίνα του DVD άφηνε τουλάχιστον μεγάλες προσδοκίες. Ο αρτίστας είχε φτιάξει μια ψιλοτρομακτική βαμπιροσύνθεση, ενώ η πλοκή έδειχνε ενδιαφέρον... Διαγαλαξιακοί πειρατές βρίσκουν ένα εγκαταλελειμμένο διαστημόπλοιο με μοναδικό φορτίο 50 φέρετρα... Συν η συμμετοχή της Έρικα Ελένιακ στο καστ και το δώρο-ταξίδι στην Τρανσυλβανία για τους τυχερούς...

Όταν όμως το DVD μπήκε στο Player όλες οι αυταπάτες διαλύθηκαν. Η ταινία πρέπει να είναι μια από τις χειρότερες που γυρίστηκαν ποτέ, λογικά δε χρειάστηκε παραπάνω από ένα σαββατοκύριακο για να τη φτιάξουν, μαζί με το σενάριο, τα γυρίσματα και τα ειδικά εφέ. Είναι τρομακτικά απαράδεκτη, δείτε τη μόνο και μόνο για να το επιβεβαιώσετε και μόνο σε κατάσταση ελαφράς νάρκης και με όλα τα βαριά αντικείμενα μακριά, γιατί η τηλεόρασή σας είναι βέβαιο πως θα κινδυνέψει.

Από πού ν' αρχίσω και πού να τελειώσω... Σενάριο; Πέρα από τη βασική ιδέα, που έχει κάποιο ενδιαφέρον, όλα τα υπόλοιπα είναι σκουπίδια. Σκουπίδια σας λέω! Ο σεναριογράφος έβαλε σίγουρα το πρωτότυπο στο τζακι για προσάναμμα μόλις τέλειωσαν τα γυρίσματα. Η Έρικα Ελένιακ (Αουρόρα) αποκαλύπτεται σε κάποια φάση ότι είναι ρομπότ-κατάσκοπος της συμπαντοαστυνομίας και παρακολουθεί τον Κάσπερ Βαν Ντίεν (Αβραάμ Βαν Χέλσινγκ) και την παράνομη ομάδα του, ενώ μετά ξανααποκαλύπτεται ότι πριν της αναβαθμίσουν το software ήταν Ρομπότ Ηδονής και πάει για τα περαιτέρω (που δε βλέπουμε, μη νομίσετε ότι θα δείτε τσόντα) με το θηριώδη μαύρο πρωταγωνιστή. O Coolio (187) μόλις γίνεται βαμπίρ περισσότερο δέρνει και λέει ασυναρτησίες παρά πίνει αίμα (δεν πίνει καθόλου δηλαδή). Ο Δράκουλας, ο Κόμης Ορλόκ, προέρχεται από έναν βαμπιροπλανήτη (ναι, σωστά το μαντέψατε, τον πλανήτη Τρανσυλβανία στον Καρπαθιανό αστερισμό) έχει ένα κουστούμι από την εποχή του προπάππου του Bela Lugosi και οποιοσδήποτε άνω των 5 ετών τον βλέπει λύνεται στα γέλια.

Το "διαστημόπλοιο" είναι ένα βιομηχανικό ντεκόρ χωρίς παράθυρα (το CGI προφανώς κοστίζει), που ούτε με σφαίρες δεν περνιέται για έτους 2950. Και μια και είπαμε σφαίρες, μαντέψτε τι ρίχνουν τα όπλα το 2999... ναι, Μ-16 και πιστόλια είναι, με σφαιρούλες και σκόπευτρα λέιζερ. Τα αναπηρικά καροτσάκια είναι όπως στα ελληνικά νοσοκομεία του 2004. Και... υπάρχουν ακόμα βίντεο (ναι, ναι, αυτά με τις κασέτες). Οι στολές αστροναύτη έχουν προοδεύσει μόνο: με μια σημερινή στολή βατραχανθρώπου καθάρισες! Η ταινία δεν παλεύεται με τίποτα. Εκεί που λες πως τα'χεις δει όλα, τα άντεξες και δε γέλασες (πολύ), σε κάλυψε η απίθανη ιδέα "να πάμε το διαστημόπλοιο κοντά στον ήλιο για να φύγει ο βρικόλακας" (άσχετα αν ολόκληρο είναι γεμάτο σκοτεινούς διαδρόμους), έρχεται η ατάκα "πριν μου αναβαθμίσουν το λογισμικό ήμουν ρομπότ ηδονής" και οι αντιστάσεις σου ισοπεδώνονται.

Τελοσπάντων, πάω να ξαναδώ την κλασική ταινία του 1931 με τον φίλο μας τον Bela μπας και συνέλθω. Από τις πάνω από 200 ταινίες με Dracula στο IMDB δείτε μόνο αυτές τις δύο:

http://www.imdb.com/title/tt0021814/

("Dracula" του Tod Browning, έτους 1931, με τον επί τρία χρόνια πριν την ταινία πρωταγωνιστή στο ομώνυμο θεατρικό έργο Ούγγρο Bela Lugosi να ερμηνεύει ίσως τον πιο Δράκουλα όλων των εποχών)

http://www.imdb.com/title/tt0103874/

("(Bram Stoker's )Dracula" του Francis Ford Coppola, έτους 192, με τον Gary Oldman σε μια συναρπαστική ερμηνεία και τη Monica Bellucci σε σύντομο ρόλο)

Για το Dracula 2000, το Interview with a Vampire, το Van Helsing και το Underworld, που έχουν επίσης εδιαφέρον, θα συνεχίσουμε αργότερα...

[Draculea]

Ακόμα γελάω από χτες

Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί κριτικάρεις τόσο άσχημα αυτή την καταπληκτική ταινία που δείχνει την πραγματική ιστορία μου.

Ειδικά η ατάκα «πριν ήμουν ένα ρομπότ ηδονής» νομίζω είναι άξιος διάδοχος του «I crossed oceans of time to find you».

Κάπου κυκλοφορεί και η πραγματική ιστορία του prince dracul η ταινία λέγετε «The prince of darkness» και αξίζει να την δουν όσοι ενδιαφέρονται.

Αναμένω τον σχολιασμό των άλλων ταινιών που αναφέρεις.

[Remy Fincher]

...Για το Dracula 2000, το Interview with a Vampire, το Van Helsing και το Underworld, που έχουν επίσης εδιαφέρον, θα συνεχίσουμε αργότερα...

←

ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ! ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ! ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ!

Ήταν ο πιο επιεικής (και ψύχραιμος) χαρακτηρισμός για την κατάταξη του "Interview With The Vampire" από κοινού με μία φτηνή αρπαχτή του Wes Craven, ένα γελοιωδέστατο έκτρωμα και μια αδιάφορη, στυλιζαρισμένη αφορμή για να τριγυρνάει η Μπέκινσεϊλ με leather. Παρακάτω αποδίδω τα του Καίσαρος στην πιο ευφυή παραλλαγή του βαμπιρικού μύθου που γνώρισε ποτέ το σελιλόιντ...

Interview With The Vampire (1994) emstar emstar

του Νιλ Τζόρνταν, με τους Τομ Κρουζ, Μπραντ Πιτ, Κίρστεν Ντανστ, Αντόνιο Μπαντέρας, Κρίστιαν Σλέιτερ, Στήβεν Ρέι

"Ας αρχίσουμε όπως ο Ντίκενς. Γεννήθηκα. 'Η μάλλον ας αρχίσουμε απο το σημείο που ξαναγεννήθηκα στο σκοτάδι..."

Στη Νέα Ορλεάνη του 1700 ο νεαρός ευγενής Λούι (Πιτ) χάνει γυναίκα και παιδί στη γέννα. Αναζητώντας λύτρωση από τον πόνο του θανάτου θα συναντήσει το Λεστάτ (Κρουζ), ένα μοχθηρό, κυνικό βρυκόλακα, που η ανάγκη για συντροφιά στη μοναξιά της αιωνιότητας θα τον ωθήσει να χαρίσει στο Λούι το "σκοτεινό δώρο". Σύντομα όμως ο τελευταίος θα ανακλύψει ότι "θα πάρει περισσότερα από όσα συμφώνησε"...

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι ουσιώδες: ο "Δράκουλας" ήταν, πάνω από όλα, μια ιστορία αγάπης, μιας αγάπης που υπερνικά το χρόνο, τη σάρκα, τη λήθη. Μια αγάπη άφθαρτη, ασίγαστη, αιώνια. Η "Συνέντευξη", δεν είναι ιστορία αγάπης, τουλάχιστον όχι με τη στενή έννοια του όρου, αλλά ένα υπαρξιακό δοκίμιο πάνω στη ζωή και το θάνατό, και κυρίως στον τελευταίο.

Τον τρέμει ο άνθρωπος το θάνατο, όσο τίποτα άλλο. Και όσο τίποτα άλλο ποθεί να το νικήσει, να ζήσει αιώνια. Εφηύρε φάρμακα, για να ξορκίσει το εργαλείο του, την αρρώστια. Πίστεψε σε θεούς και έκανε συμβόλαια με δαίμονες, για να κατακτήσει την αθανασία. Στο τέλος όμως πάντοτε χάνει. Αλλά αν είχε τη δυνατότητα να κερδίσει; Αν μπορούσε, έστω και ζώντας τον πρόσκαιρο πόνο του θανάτου, να αποκτήσει αυτό που πάντα επιθυμούσε; Οι ήρωες της ταινίας αυτό έκαναν. Ανακάλυψαν όμως ότι η αθανασία δεν είναι δώρο, αλλά κατάρα. Περιπλανώμενοι από χώρα σε χώρα, από χρόνο σε χρόνο, προσπαθούσαν να ανακαλύψουν τι ηταν αυτό που νόμιζαν ότι αυτή θα τους έδινε. Αγάπη; όχι. Πλούτη; όχι. Σοφία; ούτε. Και τους απέμεινε μόνο η επιβίωση...

Δε θα ξοδέψω πολύ για να σχολιάσω την τεχνική αρτιότητα της ταινίας, τη μαεστρία του Τζόρνταν, τις ερμηνείες ιδιαίτερα του Κρουζ και της Ντάνστ, η οποία μόλις 11 ετών τότε, έκανε το ντεμπούτο της κερδίζοντας υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα και κάμποσα άλλα βραβεια, και το σπαρακτικό σκορ του Έλιοτ Γκόλντεναλ (Frida, Heat).

Υ.Γ. Μην τα βάζουμε όλα σε ένα τσουκάλι, παιδιά...

[bromptonista]

Λοιπόοον. Μετά από εντατικές επαναλήψεις στα DVD με τις Dracula-ταινίες (και ατέλειωτες υποσχέσεις να φιλοτιμηθώ να τις κάνω 1/3 CD .avi για να τις βλέπω συνέχεια στο PocketPC), επανέρχομαι στο θέμα.

Dracula (1931) του Tod Browning, συλλεκτική επανέκδοση σε DVD

Μια ταινία που ουσιαστικά έθεσε σε νέες βάσεις τον cult horror κινηματογράφο. Ο Tod Browning σκηνοθετεί τον Bela Lugosi στο ρόλο που σημάδεψε την καριέρα του, το ρόλο του Κόμη Δράκουλα με τον οποίο ταυτίστηκε τόσο που η τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί με το κουστούμι και την κάπα του Δράκουλα.

Το διαπεραστικό βλέμμα του αυτοκρατορικού και πανύψηλου (1.85) για την εποχή Ούγγρου πρωταγωνιστή, η "τρανσυλβανική" προφορά ενός ανθρώπου που παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του δεν έμαθε ποτέ καλά αγγλικά (λέγεται ότι κάποιες ταινίες απήγγειλε κυριολεκτικά απέξω το ρόλο του, χωρίς να καταλαβαίνει τι λέει), η εισαγωγή στη μυσταγωγία του κόσμου των βαμπίρ χωρίς καθόλου αίμα (λογοκρισία της εποχής γαρ), χωρίς χρώμα και χωρίς ειδικά εφέ εντυπωσιάζει ακόμα και σήμερα.

"Δεν πίνω ποτέ... κρασί", "Για κάποιον που έχει ζήσει λιγότερο από μια ολόκληρη ζωή είσαι πολύ σοφός, Van Helsing..." και παρόμοιες ατάκες έχουν μείνει στην ιστορία, καθιερώνοντας τον πρώτο ομιλούντα Δράκουλα του κινηματογράφου (υπήρξε και τέτοιος στο βωβό κινηματογράφο) ανάμεσα στις ταινίες που όλοι έχουν δει σε αμέτρητες επαναλήψεις στην τηλεόραση.

Οι σκηνές όπου μπαίνουν τα "ειδικά εφέ" στη δράση είναι βεβαίως αξιοθρήνητες με την οπτική γωνία της εποχής μας, και η "νυχτερίδα-βαμπίρ" ούτε σε ερασιτεχνική ταινία δε θα μπορούσε να σταδιοδρομήσει. Παράλληλα, το "φοβερό και τρομερό" βλέμμα του Bela Lugosi, ατραξιόν σε πολλά γκρο πλαν της ταινίας, έχει αντιγραφεί και γελοιοποιηθεί τόσο πολύ στα 75 χρόνια που ακολούθησαν που έχει χάσει την προτόγνωρη για το 1930 επιβλητικότητά του και αποκτήσει μια απλά καλτ διάσταση. Στ' αλήθεια, ο Δράκουλας του 1930 δεν τρομάζει (ίσως τρίχρονα να ανατρίχιαζαν), τα εθισμένα στο αίμα και τη βία μάτια μας δύσκολα προσαρμόζονται στην υποννοούμενη βαρβαρότητα της εποχής, που επέβαλε αλλαγή σκηνής όταν ο Δράκουλας δάγκωνε ένα θύμα και ένα τέλος οπωσδήποτε ελλιπές, χωρίς ούτε παλούκια ούτε αποκεφαλισμούς, αλλά με μια απλή επιβεβαίωση από το Van Helsing ότι το τέρας νικήθηκε.

[bromptonista]

(Bram Stoker's) Dracula (1992) του Francis Ford Coppola

Σίγουρα η μεγαλύτερη υπερπαραγωγή Δράκουλα ως σήμερα (το Interview with a Vampire είχε εξίσου δυνατό καστ, αλλά αποκλίνει από την Τρανσυλβανική θεματολογία). Ο Κόπολα έχει την τύχη να επιλέξει έναν εκπληκτικό στ'αλήθεια Γκάρι Όλντμαν στο ρόλο του Κόμη, τον Σερ Άντονι Χόπκινς στο ρόλο του Βαν Χέλσινγκ και, ανάμεσα στους υπόλοιπους αξιολογότατους ηθοποιούς, την προικισμένη Μόνικα Μπελούτσι στο ρόλο μιας από τις νύφες του Δράκουλα, ρόλο που θα αποτελούσε εφαλτήριο για τη μετέπειτα διεθνή καριέρα της.

Πέρα από τις επικρίσεις για το πόσο "δυνατό" ή όχι ήταν το παραστατικό της Γουαϊνόνα Ράιντερ (στο ρόλο της Μίνα) ή του Kιάνου Ριβς, το καστ ήταν κατά γενική ομολογία εκπληκτικό και ο Κόπολα έβγαλε τον καλύτερο εαυτό από όλους.

Το αίμα ρέει άφθονο, ο ερωτισμός του Κόμη Δράκουλα αφήνεται όχι απλώς ελεύθερος, αλλά τελείως χύμα (ο tempora, o mores σε σχέση με την ταινία του 1930), και ο Άντονι Χόπκινς δίνει ρέστα ερμηνεύοντας μεγαλειώδεις ατάκες όπως "Α, τίποτα δε θέλω να της κάνω... Απλά να της κόψω το κεφάλι και να της μπήξω ένα παλούκι στην καρδιά!". Το "Διέσχισα ωκεανούς χρόνου για να σε ξαναβρώ" που προαναφέρθηκε έχει μάλλον κερδίσει περίοπτη θέση ανάμεσα στις ρομαντικότερες και ερωτικότερες φράσεις όλων των εποχών στο σινεμά, ιδίως με τον τρόπο που το εκφέρει ένας από τους ωραιότερους "κακούς", ο Γκάρι Όλντμαν.

Ταινία-σταθμός, χρέος σας να τσακιστείτε να τη νοικιάσετε αν δεν την έχετε ήδη δει 35 φορές.

[bromptonista]

Van Helsing (2004) του Stephen Sommers

Πέρα από τις κακές κριτικές για την ταινία, που φαίνονται στο 5,3/10 στο IMDB ( http://www.imdb.com/title/tt0338526/ ) και στα πικρόχολα σχόλια στο Greekmeds ( http://www.greekmeds.gr/forum/index.php?showtopic=4331 ), το Van Helsing με $300.2 κατετάγη 10η εμπορικότερη ταινία του 2004 παγκοσμίως, ενώ ήταν στο Top 10 και στις ΗΠΑ για αρκετό καιρό.

Γιατί αυτή η τεράστια διάσταση εμπορικότητας και καλλιτεχνικής αναγνώρισης της ταινίας; Πήγαν όλοι για να δουν τον Hugh Jackman και τη θεά Kate Beckinsale; Δε νομίζω. Η πραγματικότητα είναι ότι το Van Helsing είναι μια πολύ ευχάριστη ταινία, που συνιστώ ανεπιφύλακτα να δείτε σε DVD σε ένα καλό Home Cinema αν δεν την έχετε ήδη δει στο σινεμά. Τα ειδικά εφέ είναι εξαιρετικά, η συσσώρευση των τεράτων μπορεί για κάποιους να είναι κουραστική αλλά δεν παύει να είναι εντυπωσιακή, ο Αυστραλός Richard Roxburgh συνεχίζει μια μακρά παράδοση ωραίων που έπαιξαν βρικόλακες, ενώ και τα σεναριακά ευρήματα δεν είναι εξωπραγματικά σε σχέση με το διαδεδομένο μύθο.

Λίγο κουράζει το ξετύλιγμα της πλοκής με τους λυκανθρώπους, το αντίδοτο, τα παιδάκια του Δράκουλα και τέτοια φαιδρά, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να μη δείτε την ταινία αν είστε φαν της επιστημονικής φαντασίας.

[bromptonista]

Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles (1994) του Neil Jordan

Όταν το καστ ξεκινά από τον Τομ Κρουζ και τον Μπραντ Πιτ και συνεχίζει με Αντόνιο Μπαντέρας και Κίρστεν Ντανστ, οι προσδοκίες είναι αρκετά μεγάλες. Με σκηνοθέτη το Νιλ Τζόρνταν, είναι τεράστιες. Δυστυχώς, η ταινία κινείται βάσει του βιβλίου της Rice και το σενάριο το διασκεύασε η ίδια, με αποτέλεσμα να κάνει τεράστιες κοιλιές στη δράση και η εξέλιξη να είναι προβληματική. Η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι αρκετά περίεργη, ενώ όπου χάσκει λογικά το βιβλίο καταρρέει και η ταινία, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι θα φτάσουμε την κριτική μας σε επίπεδα "μα ο ήλιος δεν μπορεί ποτέ να είναι ακριβώς πάνω από το Παρίσι λόγω γεωγραφικής θέσης, άρα δε θα καλύψει ποτέ τον πάτο ενός πηγαδιού...".

Αυτό που με πείραξε στην ταινία είναι το ότι με ανάγκασε πρακτικά να κάνω κάτι άλλο στις ατέλειωτες ενδιάμεσες σκηνές (καλό αν η κουζίνα είναι μακριά από την τηλεόραση και θέλετε να φέρετε ποπκόρν και κοκα-κόλα), όπως και να χαρακτηρίσω το σεναριογράφο "παπατζή" που εμφανίζει το Λεστάτ σαν πιο αθάνατο κι από βρικόλακα (εδώ πεθαίνει, εκεί πεθαίνει, ποτέ δεν πεθαίνει). Απρόσμενα καλός πιστεύω στο ρόλο του ο Μπραντ Πιτ, είναι και ο λόγος για τον οποίο πρέπει να δει κανείς την ταινία.

Στο IMDB η ταινία κερδίζει ένα αξιοπρεπέστατο 7.1 ( http://www.imdb.com/title/tt0110148/ ), αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς. Δεν είναι του γούστου μου βρε παιδί μ'....

[Draculea]

35 φορές μόνο;

Πάντως θέλω να πω πως το dracula και τα Vampire chronicles (Interview with a vampire και queen of the damned) αν εξαιρέσουμε το γεγονός του ότι ασχολούνται ονομαστικά με τους βρικόλακες αλλά πρακτικά με εντελώς διαφορετικά πράγματα είναι σαν να συγκρίνουμε αγγούρια με καρπούζια.

Το Dracula αναφέρεται σε ένα μύθο για το πραγματικό πρόσωπο Vlad dracul.

Το interview with a vampire πάλι παίρνει την καινιστική προέλευση των βρικολάκων και δείχνει αρκετά στοιχεία τους όπως και το queen of the damned (άσχετα αν σαν παραγωγή είναι λίγο αίσχος) και δεν είναι τόσο χριστιανό – θεοκεντρικό όπως το Dracula και το Dracula 2000. την ίδια βάση με το interview έχει και το underworld (το οποίο παριστάνει μια ολόκληρη κοινωνία βρικολάκων και πως αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και τελειώνει με τις απαραίτητες εμπορικές πινελιές του Hollywood)

Όσο για τον Le stat αν παρακολουθήσει κανείς το queen of the damned μπορεί να εξηγήσει την ανθεκτικότητα του, ή απλά διαβάζοντας την τριλογία της Ann rice αλλά αν ασχοληθείς με το RPG Vampire the masquerade θα μάθεις πως οι μόνοι τρόποι να «πεθάνει» ένας βρικόλακας είναι παλούκωμα στην καρδιά (που σταματάει το αίμα που του δίνει ζωή) η κόψιμο του κεφαλιού, όλες οι άλλες μέθοδοι τον ρίχνουν σε μία κατάσταση ύπνου ας πούμε (torpor) από όπου μπορεί να ξανά αναγεννηθεί το σώμα του με την προϋπόθεση ότι είναι ικανός να καταναλώσει αρκετό αίμα. Στην περίπτωση του Le stat στο ποτάμι «έφαγε» έναν κροκόδειλο και στο σπίτι που πείρε φωτιά μπήκαν αρκετοί πυροσβέστες πλούσιοι σε αίμα και πρωτεΐνες.

[notbad]

Ο πραγματικός κόμης δράκουλας είναι ο Vlad Tepes , εθνικός ήρωας της Ρουμανίας (κάτι σαν τον δικό μας Κολοκοτρώνη) που πολέμησε τους Τούρκους. Ήταν αιμοβόρος και τους παλούκωνε.

Στον πύργο του στα Καρπάθια πάντως δεν ήταν τρομακτικά Μια κρυμμένη σκάλα είχε μόνο. Και μου φάνηκε και μικρός.

http://www.donlinke.com/drakula/vlad/photos.htm

[NIKITA]

(Bram Stoker's) Dracula (1992) του Francis Ford Coppola

Ταινία-σταθμός, χρέος σας να τσακιστείτε να τη νοικιάσετε αν δεν την έχετε ήδη δει 35 φορές.

.

.

.

.

.

.

.

.

Σε άκουσα και δεν έχασα.