Γεώργιος Παπαζάχος

[tik-tak]

[....Τετάρτη 3/10/2001 , ώρα 9 το βράδυ

Πιθανόν απόψε είναι το τελευταίο βράδυ μου.

Θέλω να ευχαριστήσω όλα τα αδέλφια μου που μου συμπεριφέρθηκαν πιο πάνω και από αδέλφια. Το πρόβλημα για μένα υπαρξιακό.Ο π. Αντώνιος ευτυχώς μου έδωσε μια σοφή απάντηση και με ηρεμεί. Ουδέποτε σκέφτηκα στα 66 μου χρόνια την αυτοκτονία. Αλλά χθες βράδυ μετά το πέσιμο που είχα ο πόνος μου έγινε αθροιστικός πόνος . Έπεσα μέσα στη λεκάνη και οι τρεις καρκίνοι μου άρχισαν να πονούν περισσότερο.Ξέρω ότι έχω τρεις καρκίνους στο ήπαρ που με βασανίζουν καθημερινά. Αλλά αυτό δεν με κάνει να πιστεύω ότι δεν πρέπει να υποφέρω αυτούς τους πόνους.

Απ’την άλλη μεριά βλέπω πόσο πολύ υποφέρω στις πλύσεις του αίματος, αλλά προσπαθώ να υποφέρω αν και φοβερά δύσκολο. Έπειτα υποφέρω τις πλύσεις αυτές μαζί με τους άλλους αδελφούς μου.Αλλά το νόημα του πόνου των άλλων αδελφών που υποφέρουν τις πλύσεις είναι διαφορετικό.Αυτοί έχουν το αίσθημα της αποκατάστασης .Εμένα και καλά να πάει αυτή η ιστορία, δεν πρόκειται να αποκατασταθεί η υγεία μου. Έτσι αυξάνω το βάσανο του σπιτιού μου, της οικογένειας μου,τα έξοδα. Υποφέρω, όμως, και επαναλαμβάνω το νόημα ενός πόνου δεν έχει άλλο νόημα παρά ότι με τον τρόπο αυτό δείχνω την αγάπη μου στο Θεό, που έδειξα σ’ όλη μου τη ζωή

Αυτήν την ώρα είμαι ευγνώμων στον π.Αντώνιο που τον ρώτησα αν μπορώ να αυξήσω το φάρμακο και μου είπε εάν είναι με έγκριση των γιατρών να το αυξήσω και όχι με τη δική μου διάθεση.Η τελευταία απάντηση που άκουσα απ’αυτόν σήμερα το βράδυ με έχει ηρεμήσει.

Παρακαλώ να με συγχωρήσουν όλοι όσους στεναχώρησα και ικετεύω το Θεό να μου δώσει μεγαλύτερη υπομονή. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τα αδέρφια μου [….], που δεν έλειψαν στιγμή από κοντά μου και τους ευχαριστώ που η παρουσία τους ήταν σημαντική και αισθάνομαι σιγουριά κοντά τους.

Επανέρχομαι στην ευθανασία. Όλοι γνωρίζουν ότι 66 χρόνια υπηρετώ το Θεό και δεν σκέφτηκα την ευθανασία.Επειδή το πρόβλημά μου είναι ανθρωπίνως άλυτο , παρακαλώ το Θεό να με συγχωρέσει γιατί τόση υπομονή μπόρεσα να δείξω .Δεν ξέρω αν αυτή η πτώση στη λεκάνη μπορεί να εξευτελίσει περισσότερο τον άνθρωπο.Να είναι αδύνατο να κινηθώ, να σύρω τα πόδια μου, να είναι αδύνατο να περιμένω κάποια βελτίωση.

Το νόημα αυτού του τελευταίου γράμματος δεν είναι ότι ζητάω να ξεμπλέξω με τον πόνο. Ζητώ την άδεια της αποδοχής περισσότερου βυθίσματος και περισσότερης ναρκώσεως

Ευχαριστώ από καρδίας την αδελφότητα της Ιεράς Μονής Καρέα και τα άλλα μοναστήρια που μου έδωσαν την αγάπη τους.

Ευχαριστώ [….] όλους όσους μου έδωσαν την αγάπη τους και εγώ τους έχω όλους μέσα στην αγάπη μου και στην ευγνωμοσύνη μου, αλλά η αρρώστια μου και τα φάρμακα έχουν εξασθενήσει τη μνήμη μου και δεν με βοηθάει να τους αναφέρω ονομαστικώς. Απόψε ζητώ συγγνώμη από όλους και τους ικετεύω όλους με μνημονεύουν δια παντός.

Ευχαριστώ όλους για τη βοήθεια τους , την αγάπη τους και είμαι σίγουρος ότι τους περιμένω στη Βασιλεία των Ουρανών. Να εύχονται ο δρόμος μου να είναι ανώδυνος ,ανεπαίσχυντος και ειρηνικός.

Αγαπώ το Θεό μου από τότε που γεννήθηκα μέχρι αυτήν την ώρα. Εμπιστεύομαι στην αγάπη του Θεού την παράδοση μου στα χέρια Του και τον ικετεύω να μου χαρίζει περισσότερη υπομονή, περισσότερη αγάπη στο Πνεύμα το Άγιο. Ο Θεός να με ελεήσει τον αμαρτωλό άνθρωπο. Άγιε Άγγελε της ψυχής μου, ελθέ ταχύ. Μην εγκαταλείπεις με τον αμαρτωλό. Αμήν.

Γέωργιος Παπαζάχος.....]



YΓ 1: πριν από λίγο , γυρίζοντας στο σπίτι , είδα πάνω στο γραφείο μου τη σελίδα με το παραπάνω κείμενο....άρχισα ανυποψίαστη να διαβάζω τις πρώτες γραμμές....ξαφνιάστηκα....δεν κατάλαβα τι ήταν....πώς βρέθηκε....τι σχέση είχε με μένα....μόλις συνειδητοποίησα περί τίνος πρόκειται αφέθηκα και παραδόθηκα στη συγκίνηση ....δεν βρίσκω λόγια να συνεχίσω....προβληματίστηκα αρκετά αν θα έπρεπε να το δημοσιεύσω στο φόρουμ...ελπίζω μόνο να συναντήσει τις αναμνήσεις σας, τη συγκίνησή σας, το σεβασμό...


ΥΓ 2: το μάθημα που δίδασκε ο καθηγητής ως επιλεγόμενο δεν το είχα πάρει "επίσημα" ....τη χρονιά που κυκλοφορούσε έντονα η φήμη στη σχολή ότι ήταν πολύ άρρωστος και ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα το δίδασκε, πήγα και παρακολούθησα κάποια απογεύματα
....τόσα πολλά είχα ακούσει γι αυτόν,για την καλοσύνη του, την αγάπη του, την ανθρωπιά....σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο με φοιτητές να χαίρονται που το παρακολουθούν, με αυτόν να προσπαθεί να μεταδίδει με φροντίδα και αγάπη, με αγωνία για την πλήρη κατανόηση από τους φοιτητές των όσων λέει , με χιούμορ,αστειάκια , φωτογραφίες ως απαραίτητα διαλείμματα για να ξαναπάρει μπρος ο νους και η προσοχή....
...μια χαροποιός παρουσία , που σε προσκαλούσε να κινητοποιήσεις τις δικές σου δυνάμεις για να γίνεσαι καλύτερος φοιτητής,γιατρός, άνθρωπος.....

[Olive]

Το να σου πω συγχαρητήρια τικ-τακ -για άλλη μια φορά- για την ευαισθησία σου και όλα τα ψυχικά και πνευματικά σου χαρίσματα είναι μάλλον περιττό . Επαναλαμβάνω απλά ότι είσαι ένα κόσμημα για το φόρουμ . Τρομερό το θέμα και όλα όσα μας παρέθεσες . Οι παλιοί θυμόμαστε και συγκινούμαστε . Οι νεότεροι μαθαίνουν για αυτό το μεγάλο άνθρωπο , γιατρό και δάσκαλο που λεγόταν Παπαζάχος . Ο τόσο πρόωρος χαμός του ήταν για όλους μας μια τραγωδία . Ο,τι και να πούμε για αυτόν είναι τόσο λίγο . Για έναν άνθρωπο που μας πρόσφερε τόσο πολλά . Αυτό το κείμενο τικ-τακ που υπάρχει?

[tik-tak]

Αυτό το κείμενο τικ-τακ που υπάρχει ;

 

 

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάπου....αν έχει ποτέ δημοσιευθεί...αυτός ήταν και ο λόγος που δίσταζα να το μεταφέρω στο forum μην τυχόν και διαπράττω ασέβεια ...

Στα χέρια μου βρέθηκε ως φωτοτυπημένο και περασμένο σε γραφομηχανή δισέλιδο , που το έφερε σήμερα ο ταχυδρόμος με αποστολέα μια κυρία , που είχε αγοράσει πριν καιρό αγιογραφίες από τη μητέρα μου (είναι ζωγράφος) και έτυχε τότε να μιλήσουν για τα παιδιά τους,να αναφερθεί στην κουβέντα ότι είμαι φοιτήτρια στην Ιατρική κοκ....και το μυαλό της κυρίας αυτής πήγε στον Γ. Παπαζάχο, καθώς μάλλον τρέφουν την ίδια αγάπη προς το Θεό  και έτσι μου έστειλε αυτό το κείμενο.... Το έχω μεταφέρει αυτούσιο, με εξαίρεση τα σημεία στα οποία γίνεται αναφορά στα ονόματα συγγενών, συναδέλφων, ιερέων....

 

[lefkander]

Για το κείμενο είμαι σίγουρος, δεν θυμάμαι ποιος το είχε διαβάσει στην κηδεία του.

Thanx tik-tak

[Mariza]

Στην Καρδιολογία του Κρεμαστινού κάθε φορά που κάνουμε ΗΚΓ μας αναφέρουν το όνομα του κ.Παπαζάχου και μας λένε πόσο τρομερός καθηγητής και άνθρωπος ήταν...

Απλά θέλω να πώ...οτι "ανατρίχιασα"...

[shaqonio2]

Για όσους ενδιαφέρονται, την Κυριακή το βράδυ (17/10) παραμονή της γιορτής του Αποστόλου Λουκά (που ήταν γιατρός- και προστάτης μας..) θα γίνει ιερά αγρυπνία στο Ιερά Μονή Αγ. Ιωάννου Καρέα (θα ξεκινήσει γύρω στις 20.30), και θα ακολουθήσει μνημόσυνο στη μνήμη του αείμνηστου Γ. Παπαζάχου.

[Sovereign]

Πάντα μου έκανε εντύπωση που αυτός ο άξιος δάσκαλος ήταν επίκουρος σε τόσο μεγάλη ηλικία. Δε θέλω να πω κακίες, ακόμα και για συναδέλφους του στην κλινική του Κατσιλάμπρου, αλλά γνωρίζω δεκάδες αναπληρωτές και τακτικούς καθηγητές που είναι 150.000 φορές υποδεέστεροι του Παπαζάχου σε γνώσεις, μεταδοτικότητα, σοφία. Προφανώς, ο άνθρωπος αυτός πήγε με το σταυρό στο χέρι σε όλη του τη ζωή.

 

Συμπέρασμα; Αφήστε τους άλλους να κυνηγούν τη δόξα, το στάτους και το καθηγητιλίκι. Αυτό που μετράει και σε ανεβάζει στα ουράνια είναι η πραγματική αναγνώριση από τους συνανθρώπους σου, τους συνεργάτες σου, τους μαθητές σου. Και ο αγαπημένος μου Γιώργος τα είχε όλα αυτά εν ζωή και τα έχει και μετά θάνατον. Είμαι σίγουρος ότι εκεί που είναι, θα έχουν όλοι ξεκαρδιστεί με τα ανέκδοτά του και το πνευματώδες χιούμορ του.

[bromptonista]

Εκτός αυτού, ο Γεώργιος Παπαζάχος είχε ξεκινήσει κάπως αργά την ιατρική (στα 28 του νομίζω) καθώς πριν είχε τελειώσει τη Θεολογική (και είχε ασχοληθεί σοβαρά με τη Θεολογία, εξ ου και οι πολύ καλές σχέσεις και η συνεργασία του με την Εκκλησία).

Το πολύπλευρο της προσωπικότητάς του φαίνεται και απ' αυτό, ενώ μην ξεχνάμε ότι δεν ήταν μέσα στους στόχους ή στα ενδιαφέροντά του η θέση του Καθηγητή: από την απρόσωπη έρευνα και τη δημοσίευση άστοχων εργασιών σε περιοδικά προτιμούσε να ταξιδεύει στην Αλβανία και να εξετάζει εκεί δωρεάν ασθενείς (δε θυμάμαι ποιος επίσκοπος-αρχιεπίσκοπος εκεί ήταν αδελφικός του φίλος), να πηγαίνει εκπληκτικές εκδρομές με τους φοιτητές του και φυσικά να διδάσκει με το δικό του μοναδικό τρόπο το μάθημα του Ηλεκτροκαρδιογραφήματος, το οποίο θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μας (όσων το παρακολουθήσαμε)...

[Nievsky]

δε θυμάμαι ποιος επίσκοπος-αρχιεπίσκοπος εκεί ήταν αδελφικός του φίλος

Ο Αναστάσιος,αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας,ήταν συμφοιτητής του στο Πανεπιστήμιο.

Στο ερώτημα γιατί ο Παπαζάχος δεν έγινε ποτέ καθηγητής ήταν ότι δεν είχε πολλές επιστημονικές δημοσιεύσεις,δεν τις κυνηγούσε,καλά έκανε,δεν είχε ποτέ άγχος γι'αυτό,ήταν και μιας άλλης εποχής που δεν έδινε τόση βάση,σήμερα μπορεί να έχεις 200 papers πάνω σε κάτι και να είσαι άσχετος ακόμα.Από την άλλη δεν πολυμπλεκόταν στα "συνδικαλιστικά" της σχολής,οπότε και εκεί έχανε.

Ήταν μια γοητευτική προσωπικότητα,να αναφέρουμε και ότι πνευματικός του πατέρας ήταν ο μακαριστός πατήρ Πορφύριος,40 χρόνια εφημέριος στην Πολυκλινική.

Το κείμενο αυτό δεν μου αρέσει τόσο γιατί είχα ακούσει ότι πέθανε με φρικτούς πόνους και αυτό επιβεβαιώνει αυτό που είχα ακούσει,μου προκαλεί θλίψη το γεγονός,δεν μπορώ να το ακούω,δεν μπορώ για κανένα να ακούω να υποφέρει τόσο,σκεφτείτε σε τι όριά έφτασε ώστε ένας θρησκευόμενος άνθρωπος να σκέφτεται την ευθανασία.Ταυτόχρονα όμως είναι και μια τελευταία διδασκαλία,ίσως η σοβαρότερη παρακταθήκη του Παπαζάχου,μας διαδάσκει ότι δεν πρέπει κανένα να εξουδενώνουμαι,κανένα να περιφρονούμε για την αδυναμία του,πόσο σπουδαίο πράγμα είναι η ελπίδα και η συμπαράσταση στον πάσχοντα.Αυτό που δεν κατάφερε ίσως να διάδξει με τον χαριτωμένο του τρόπο όσο ζούσε,κατάφερε να το διδάξει στην τελευτή του.Γι'αυτό το κείμενο αυτό είναι ένα σημαντικότατο ιατρικό ηθικό κείμενο και πρέπει και να διδάσκεται.Φοβάμαι μόνο ότι δεν θα έχει την επίδραση που θα έχει σε όσους δεν ήξεραν,δεν γνώρισαν,δεν πρόλαβαν τον Παπαζάχο.Μπράβο σ'αυτόν που το έβαλε.

[ContaStoPtyxio]

Ψάχνοντας στο forum γενικά, έπεσα απολύτως τυχαία πάνω σε αυτό...Δεν ξέρω τι να πω,το διάβασα τουλάχιστον τρεις φορές και συγκινήθηκα πολύ...Μπράβο σου tik-tak

που το δημοσίευσες..Ήταν το τελευταίο μάθημα του εξαίρετου αυτού ανθρώπου και έπρεπε να ακουστεί.Ότι και να πω είναι λίγο...

Θυμάμαι μια χρονιά στο Πανελλήνιο Ιατρικό Συνέδριο -το 2001 νομίζω- στο Hilton έκανε μια διάλεξη για το ΗΚΓ που προοριζόταν μόνο για φοιτητές και νέους ιατρούς.

Τελειώνοντας είχε πει ότι θέλει να καθιερώσει αυτή τη διάλεξη και να την κάνει κάθε χρόνο αλλά δεν ήξερε αν θα μπορούσε λόγω της ασθένειάς του. Δεν πρόλαβε..

Σε εκείνη τη διάλεξη μου έκανε εντύπωση το ύφος κάποιων «καθηγητάδων»  που παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι την κατάμεστη αίθουσα, την απόλυτη σιωπή που επικρατούσε και τα γέλια μας όταν έλεγε κάποιο αστείο. Ήταν σαν να αναρωτιούνται, τι παραπάνω είχε η διάλεξη αυτή που καθήλωνε έτσι τους πάντες παρόλο που το θέμα δεν είχε ιδιαίτερο "επιστημονικό ενδιαφέρον" (τρομάρα τους).

[nickpekos]

δεν τον ξέρω, δεν το άκουσα ποτέ να μιλάει, για να πω αλήθεια δε γνώριζα καν το όνομά του...

έπεσα τυχαία πάνω στο θέμα χαζεύοντας το φόρουμ....

και στο τέλος με έπιασα να κλαίω...

διάβασα αυτά που είπε ο ίδιος και δεν έκλαψα... αισθάνθηκα περίεργα, ένα μείγμα στεναχώριας και γαλήνης, δε ξέρω πως να το περιγράψω καλύτερα, είναι νωπό ακόμα μέσα μου... αλλά δεν έκλαψα...

και μετά διάβασα αυτά που είπατε εσείς... και έκλαψα... και αυτή η μεταδοτικότητά σας ως προς την προσωπικότητα αυτού του ανθρώπου, που βγαίνει τόσο εύκολα, και μάλιστα μέσα από τα γραπτά σε ένα φόρουμ ανθρώπων που δε γνωρίζω προσωπικά, είναι ίσως η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του... σας πέρασε κάτι πολύ σημαντικό, και από εκεί που είναι θα αισθάνεται υπέροχα γι'αυτό...

λυπάμαι ειλικρινά που δεν τον γνώρισα ποτέ...

[NIKITA]

Τώρα διάβασα κι εγώ τα παραπάνω και δεν θα σχολιάσω κάτι γιατί τα συναισθήματα που βγάζει το πρώτο post είναι προσωπικά για μένα. Θα βάλω μόνο μια απάντηση που είχε δώσει στην ερώτηση: Αν δεν είναι η αναγνώριση αυτό που αποζητούμε όλοι στο τέλος της ζωής μας τότε τι είναι;

- Η γαλήνη ότι δεν χάθηκε τίποτα απ' ότι είχαμε να δώσουμε.

[Αποφρακτικός_Ειλεός]

Να γίνει παράδειγμα καθηγητή ο Παπαζάχος σε ΟΛΟΥΣ τους καθηγητές-σαϊνια της ιατρικής. Δυστυχώς η ιατρική όπως την έχω γνωρίσει μέχρι τώρα δεν διαθέτει δασκάλους σαν το Παπαζάχο. Το περίεργο είναι πώς κανείς καθηγητής δεν έχει διάθεση να μοιάσει σε αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο. Η ιατρική της αθήνας θέλει μια γερή σκούπα γιατί έχει γεμίσει πολύ βρώμα. Πρέπει επειγόντως να φύγουν τα παρτάλια που την έχουν ριμάξει.

[zkw]

Ήταν μια γοητευτική προσωπικότητα,να αναφέρουμε και ότι πνευματικός του πατέρας ήταν ο μακαριστός πατήρ Πορφύριος,40 χρόνια εφημέριος στην Πολυκλινική.

«Ο προορατικός και διορατικός Γέροντας Πορφύριος υπήρξε μία από τις πιο σημαντικές μορφές των ημερών μας, είχε το κύρος της γνησιότητας, είχε την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος, ήταν αληθινά ταπεινός, ατόφια απλός, είχε συνυφασμένη την παιδικότητα με την αγιότητα. Υπήρξε ψυχοανατόμος, παιδαγωγός και καθοδηγητής πολλών, που με συγκίνηση διηγούνται τις συναντήσεις μαζί του.» Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

[www.mountathos.gr]

Ο αείμνηστος Γεώργιος Παπαζάχος είχε γράψει μια επιστολή για τον Γέροντα Πορφύριο, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Σύναξη και αναδημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου (www.parembasis.gr).

Αντιγράφω κι επικολλώ αποσπάσματα αυτής της επιστολής (από την ηλεκτρονική σελίδα της Εκκλησιαστικής Παρέμβασης).

.................................................................................

ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

“Δεκατέσσερα χρόνια κοντά του”

του Γεωργίου Παπαζάχου

«Γράφω αυτη την επιστολή από μιά εσωτερική πίεση να μιλήσω για τον Γέροντα Πορφύριο, που κοιμήθηκε πρίν από 40 μέρες. Έζησα τόσα γεγονότα 14 χρόνια κοντά του, σάν ένας από τούς γιατρούς του, που δεν πρέπει να το κρύψω από τούς αδελφούς μου. Θά διηγηθώ μερικά περιστατικά, που παρουσιάζουν το Γέροντα σάν άρρωστο και σάν γιατρό. Συγχωρέστε μου τα προσωπικά στοιχεία, που αν αφαιρεθούν αλλοιώνουν τα γεγονότα. Ασφαλώς, άλλοι έζησαν άλλες συγκινήσεις κοντά του. Καί δεν πρέπει να χαθούν, γιατί αποτελούν σημάδια της αγίας βιοτής του, αποδείξεις της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στή ζωή μας και υποθήκες για ολόκληρη τή γενιά μας.

Ο Γέροντας και η αρρώστια του

Ήταν πραγματικά άρρωστος. Μέ πλήθος αρρώστιες επάνω του. Τά περισσότερα συστήματα έπασχαν… Προσωπικά διεπίστωσα: έμφραγμα μυοκαρδίου (προσθιοδιαφραγματικό με πλαγία ισχαιμία), χρονία νεφρική ανεπάρκεια, έλκος δωδεκαδακτύλου (με επανειλημμένες γαστρορραγίες), χειρουργηθείς καταρράκτης (με αποβολή του φακού και τύφλωση), έρπης ζωστήρ στο πρόσωπο, σταφυλοκοκκική δερματίτιδα στο χέρι, βουβωνοκήλη (με συχνή περίσφιγξη), χρονία βρογχίτιδα, αδένωμα της υποφύσεως στο κρανίο.

Καί η υπομονή του ιώβειος... Όταν είχε τον έρπητα σε έξαρση και όλο το δεξιό του πρόσωπο (τριχωτό κεφαλής, παρειά, αυτί, σαγόνι) ήταν μιά ανοιχτή πληγή, τον ερώτησα πόσο έντονο πόνο αισθάνεται’ μού απάντησε: “Σάν να ακουμπάω το δεξί μου μάγουλο σε τηγάνι με ζεματιστό λάδι”. Καί ήταν απόλυτα ήρεμος. Δέν άφηνε ούτε υποψίες ότι υποφέρει, ούτε ένα βογγητό.

Πολλές φορές, ενώ βρισκόμουν στο κελλί του και κουβεντιάζαμε, συνέβαινε περίσφιγξη της βουβωνοκήλης του, πάντα επώδυνη. Δέν ζητούσε βοήθεια. Αγωνιζόταν να την ανατάξη μόνος του κάτω από τις κουβέρτες του.. Κανείς δέ μιλούσε, ενώ από τα χείλη του ακουγόταν ψιθυριστά, με μιά ανεπανάληπτη γαλήνη, το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ μας”.

[…] Αλλ’ η κουβέντα μας ένα βράδυ, μετά την καρδιολογική εξέταση και το τυπικό ηλεκτροκαρδιογράφημα, με συνεκλόνισε. Ούτε φαντάσθηκα ποτέ ότι θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αντιμετωπίση έτσι την αρρώστια του. Μού είπε: “Θά σού εξομολογηθώ κάτι, αλλά να μείνη μυστικό. Έχω καρκίνο στην υπόφυση. Ήδη αισθάνομαι τή γλώσσα μου μεγαλωμένη και δεν γυρίζει καλά μέσα στή στοματική κοιλότητα”. Ύστερα μού ανέλυσε ιατρικά και σωστά τή λειτουργία των ενδοκρινών αδένων και κατέληξε: “Πρέπει να ξέρης ότι, όταν ήμουν καλογεράκος -ίσως 16 χρονών- στο Άγιο Όρος αισθανόμουνα τόσο ευτυχισμένος, ιδίως μετά τή Θεία Κοινωνία, ώστε έβγαινα στο δάσος και με δάκρυα φώναζα: Δόξα Σοι, Κύριε! Ήρθες ολόκληρος μέσα μου’ σε μένα τον αμαρτωλό’ Εσύ ο Χριστός μου, που σταυρώθηκες και πόνεσες για μένα και σήκωσες τις αμαρτίες μου. Κι εγώ τί κάνω για σένα; Ποιόν πόνο υποφέρω για σένα; Κύριε, στείλε μου έναν καρκίνο! Χριστέ μου, χάρισέ μου έναν καρκίνο, να υποφέρω και γώ μαζί Σου! Αυτή την προσευχή την έκανα συνέχεια και μετά το εξομολογήθηκα στόυς Γεροντάδες μου. Εκείνοι μού σύστησαν να μήν την επαναλάβω, γιατί εκπειράζω τον Θεό. Ξέρει εκείνος τί θα κάνη. Δέν την ξανάκανα αυτή την προσευχή. Αλλά τώρα, Γιωργάκη μου, μού τον έστειλε τον καρκίνο! Καταλαβαίνεις την ευεργεσία; Έστω και αργά, θα υποφέρω λίγο μαζί Του”. Έμεινα ενεός. Πρώτη φορά στην ιατρική σταδιοδρομία μου άκουγα τή φράση: “Δόξα τώ Θεώ, έχω καρκίνο!”. Είχα ξεχάσει ότι μπροστά μου δεν βρισκόταν άνθρωπος κοινός’ ήταν ο Γέροντας Πορφύριος.

Ωστόσο ποτέ δεν αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια των πολλών γιατρών-πνευματικών του παιδιών. Μάλιστα μιά μέρα τον ερώτησα: “Γιατί πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, κυρίως μοναχοί, αρνούνται την ιατρική βοήθεια, πιστεύοντας ότι θα τούς βοηθήση κατ’ ευθείαν η Παναγία;”. Μού απάντησε: “Είναι εγωϊσμός -πονηρή ενέργεια- να νομίζης ότι ο Θεός θα κάνη, κατ’ εξαίρεση από τούς πολλούς, θαυματουργική επέμβαση για σένα. Ο Θεός κάνει θαύματα και τώρα, αλλά εσύ δεν πρέπει να το προσδοκάς για σένα. Είναι εγωϊστική εξαίρεση. Άλλωστε και μέσω των γιατρών ο ίδιος ο Θεός ενεργεί. “Ιατρούς και φάρμακα Κύριος έδωκεν”, λέει η Αγία Γραφή”.

Δεχόταν δέ μόνο την κλασσική ιατρική, πολλά κεφάλαια της οποίας γνώριζε άριστα. Μέ την εμπειρία του από τη μακρά θητεία στην Πολυκλινική Αθηνών και με το θεϊκό “χάρισμά” του έβλεπε βαθύτερα την αρρώστια και πολλές φορές μάς στρίμωχνε με σαφώς επιστημονικές ερωτήσεις.

Ο Γέροντας θεραπεύει

Ειδικότητά του η “τηλε-διαγνωστική”! Έβλεπε με καταπληκτική ακρίβεια αλλαγές στον εαυτό του και σε άλλους’ συχνά και στούς γιατρούς του.

[…] Εδώ θα αναφέρω μιά αυτοδιάγνωσή του. Διεπίστωσε μεταβολές στο ηλεκτροκαρδιογράφημά του, χωρίς καρδιογράφο. Ένα βράδυ μού τηλεφώνησε ανήσυχος: “Έλα, έστω και αργά, και θα δής αλλοιώσεις στο καρδιογράφημα. Πονάω σήμερα, πολλές φορές, και ο πόνος είναι στηθαγχικός”. Διαπίστωσα πράγματι ισχαιμικές μεταβολές (στις απαγωγές v3-v6) και τον ρώτησα σε ποιό stress βρέθηκε σήμερα. Άρχισε να κλαίη και με διακοπές να μού περιγράφη λεπτομερώς σκηνές από τις οδομαχίες στή Ρουμανία. Ήταν η ημέρα της εξεγέρσεως του λαού κατά του Τσαουσέσκου και με το “χάρισμά” του έβλεπε τούς πυροβολισμούς και τούς θανάτους στις πλατείες, όπως τις δημοσίευσαν οι εφημερίδες τις επόμενες ημέρες. Συνέχισε να κλαίη και τον παρεκάλεσα να ζητήση από τον Θεό να του αφαιρέση για λίγο αυτή την “όραση”. Η καρδιά του βρισκόταν σε κίνδυνο από την ένταση. Θά μπορούσε να κάνη επέκταση του εμφράγματός του. Στήν ίδια ένταση βρισκόμουν κι εγώ, βλέποντας την ευαισθησία της “άλλης” καρδιάς ενός αγίου. Έκρυψα τα μάτια μου με το καρδιογράφημα και σκεφτόμουν: Τί σημασία έχουν, Γέροντα, για σένα τα νιτρώδη αντιστηθαγχικά φάρμακα που ετοιμάζομαι να σού δώσω; Εσύ δεν είσαι εκ του κόσμου τούτου. Η καρδιά σου χτυπά στον Ωρωπό και ζή στην Ρουμανία. Στό ηλεκτροκαρδιογράφημα η καρδιά φαίνεται με ισχαιμική “κατάσπαση” του Sε διαστήματος, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκεται σε μεγάλη “ανάσπαση” προς τον ουρανό. Έφυγα αργά με τον τρόμο ότι είδα λίγο από το φώς ενός αγίου.

Εγώ πήγαινα στο κελλί του σάν διαγνώστης γιατρός, αλλά πολλές οι φορές που εκείνος έκανε διαγνώσεις για μένα. Θά αναφέρω δύο: Είχα χειρουργηθή από τον καθηγητή κ. Βασ. Γολεμάτη (δύο βουβωνοκήλες ταυτόχρονα) και ενώ ήμουν στή φάση της αναρρώσεως, πήγαμε με τή γυναίκα μου στον Ωρωπό. Δέν ξέρω αν είχε μάθει από φίλους ότι ήμουν χειρουργημένος, αλλά μόλις μπήκαμε με κοίταξε επίμονα για πολλή ώρα στην κοιλιά και μού είπε: “Βλέπω ότι δεξιά έγινε καλή εγχείρηση, αλλά αριστερά αριστοτεχνική’ γιατί περιποιήθηκε τόσο εκεί;”. Η γυναίκα μου μού έκανε νόημα: “Τί λέει ο Γέροντας;”. Δέν είχα πεί ούτε σε εκείνη ούτε σε άλλον ότι ο χειρουργός είχε εφαρμόσει την μέθοδο Soudaice αριστερά, επειδή ήταν μεγάλη. Ο Γέροντας το “είδε”.

Τόν Δεκέμβριο του 1990 ήμουν στο κρεβάτι με την πολλοστή γαστρορραγία μου. Σέ κάποια στιγμή έντονου προβληματισμού μου αν πρέπη να χειρουργηθώ ή όχι, χτύπησε το τηλέφωνο. Μεταφέρω αυτούσια τα λόγια του Γέροντα: “Αυτές τις μέρες σε επισκέπτομαι συχνά και με το “χάρισμα”, που μού έδωσε ο Θεός ενεργώ θεραπευτικά. Ποτέ δεν είχα μπεί στο σπίτι σου τόσες πολλές φορές σε λίγες μέρες.....Κάτι μού λέει να μήν το χειρουργήσης τώρα, αλλά να αλλάξης τρόπο ζωής, να χαλαρώσης. Άφησε το χειρουργείο να το σκεφθούμε αργότερα. Τί κάνω εγώ τώρα το γιατρό στο γιατρό; (γελάει). Νά ξεκουράζεσαι περισσότερο, γιατί σε αγαπάει ο κόσμος. Μού έφαγες τή δόξα (γελάει)”. Φαντάζεσθε πώς ένοιωσα κάτω από αυτή την προστατευτική του παρουσία!

Αγαπούσε τόσο πολύ όλους τούς ανθρώπους που τον πλησίαζαν και, φυσικά, και τούς γιατρούς του, ώστε να ενεργοποιή για μάς το θεραπευτικό χάρισμά του. Όσοι τον πλησίαζαν ανεπιτήδευτα έχουν παρόμοιες εμπειρίες. […]

[…] O Γέροντας σάν γιατρός μου δεν “έβλεπε” μόνο τις σωματικές μου ασθένειες. Φρόντιζε και για τις πολλές πνευματικές ατέλειές μου. Προσπάθειά του να βρώ την ταπείνωση. Ένα απόγευμα μού τηλεφώνησε στο ιατρείο, ακριβώς μετά την υπερβολική εκδήλωση αγάπης ενός ζεύγους ασθενών μου που περιποιήθηκα. Μεταφέρω τα λόγια του: “Γιωργάκη, είμαι ο Γέροντας. Εμείς οι δυό θα πάμε μαζί στην κόλαση. Θά ακούσουμε: Άφρον, άφρον, ταύτη τή νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού...Τά αγαθά σου εν τή ζωή σου απήλαυσες, ά δέ ητοίμασας τίνι έσται;”. Τόν διέκοψα: “Τί απολαύσαμε, Γέροντα, σ’ αυτή τή ζωή; Τό σαράβαλο αυτοκίνητο, το άδειο βιβλιάριο ή τον ανύπαρκτο ύπνο μας;”. Απάντησε απότομα: “Τί είναι αυτά που λές; Δέ σού λέει ο κόσμος: Τί καλός γιατρός που είσαι; Μάς αγαπάς, μάς φροντίζεις, δέ μάς γδέρνεις. Καί σύ τα αποδέχεσαι, τα χάφτεις. Έ! Τόν έχασες το μισθό σου. Τό ίδιο παθαίνω και εγώ. Μού λένε πώς έχω “χαρίσματα”, πώς μπορώ να τούς ακουμπήσω και να κάνω θαύματα, πώς είμαι άγιος. Καί τα χάφτω, ο ανόητος και αδύναμος. Έ! Γι’ αυτό σού είπα ότι μαζί θα πάμε στην κόλαση!”. “Άν είναι να πάμε μαζί”, του απάντησα, “πάμε και στην κόλαση!”. Κι εκείνος έκλεισε το τηλέφωνο, λέγοντας: “Εγώ σού μιλάω σοβαρά και σύ πάντα αστειεύεσαι. Καλή μετάνοια και στούς δυό μας”.

Άλλη μέρα ήμουν βαρύθυμος, σκεπτόμενος ότι έφυγαν τα περισσότερα χρόνια μου άκαρπα μέσα από άχρηστες καθημερινές λεπτομέρειες. Τηλεφώνησε ο Γέροντας και με αναπτέρωσε με δυό-τρείς φράσεις του: “Άκουσες ποτέ, γιατρέ, το “ου μή γεύσονται θανάτου”; Μπορούμε, αν θέλουμε, να αποφύγουμε την πεθαμενίλα. Αρκεί να αγαπήσουμε τον Χριστό. Καί σύ “εξ όλης της καρδίας σου”, κύριε καρδιολόγε” (γελάει).

[…] Κάθε φορά που πήγαινα στον π. Πορφύριο με συνείχε φόβος μήπως αυτή είναι η τελευταία φορά που τον εξετάζω. Έτσι φρόντιζα να κάνω ψηλάφηση καρδιακής ώσεως και καρωτίδων για αρκετή ώρα, με την βεβαιότητα ότι ψηλαφώ το σώμα ενός αυριανού αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Όταν έπαιρνα το χέρι μου από το προκάρδιο επανελάμβανε το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον κόσμο σου”. Πόσα να οφείλη άραγε αυτός ο κόσμος, η γενιά μας, σ’ αυτές τις προσευχές του Γέροντα Πορφυρίου! Καί πόσα του οφείλω εγώ προσωπικά!

Φεύγοντας, έσκυβα να πάρω την ευχή του και άλλοτε μού έδινε χαστούκι (ήταν η άκρα εκδήλωση της χαράς του) ή άλλοτε έσφιγγε το κεφάλι μου στα δυό του χέρια, λέγοντας την ευχή (ήταν το δικό του ηλεκτροεγκεφαλογράφημα).

Τώρα εξηγώ γιατί ο Θεός φύτεψε μέσα μου την επιθυμία να σπουδάσω ιατρική σε μεγάλη ηλικία και να γίνω καρδιολόγος. Ήθελε να γνωρίσω και να ψηλαφήσω από κοντά τον απλό, προσηνή και χαρισματικό άγιο Γέροντα Πορφύριο Μπαϊρακτάρη.

Κάποια μέρα μού είπε: “Όταν θα φύγω θα είμαι πιό κοντά σας. Μετά θάνατον καταργούνται οι αποστάσεις”. Ελπίζω τώρα να μπαίνη ευκολότερα στα σπίτια μας και στις καρδιές μας.»

................................................................................

Ολόκληρη η επιστολή του Γ. Παπαζάχου, εδώ!

Περισσότερα για τον αγιασμένο Γέροντα Πορφύριo Καυσοκαλυβίτη -> εδώ!

[squarelogic]

παιδια,καιρο τριγυρνουσε στο μυαλο μου ενα αφιερωμα στον μεγαλο αυτο Ανθρωπο και Δασκαλο και σημερα ειπα να κανω ενα google search το ονομα του και βρηκα το φορουμ σας.Συγχαρητηρια,εξαιρετικη προσπαθεια!Ως αποφοιτος του μακρινου 91,εμεις ουτε να διανοηθουμε δεν μπορουσαμε τοτε τετοια επικοινωνια(να θυμισω οτι γυρω στα 97/98 ελαχιστοι ειχαν dial up στα 33kbts).

Το κειμενο που παραθετει η τικ τακ ειναι συγκλονιστικο!Να προσθεσω κι εγω τη δκη μου μαρτυρια?

Πανε καποια χρονια(ισως το 2001...)που τρωγοντας σ'ενα συνηθισμενο στεκι μας στην Αιγινα αναγνωρισα τη μορφη του Παπαζαχου σ'ενα αλλο τραπεζι.Ειναι ομως ΟΛΟΙΔΙΟΣ οπως τον θυμομουν απο 10 και πλεον χρονια πριν!Μηπως κανω λαθος?Ρωταω και τη γυναικα μου(και συναδελφο-συμφοιτητρια)και συμφωνει κι εκεινη οτι του μοιαζει πολυ,αλλα τεινει προς ομοιοτητα γιατι κι εκεινη δεν πιστευει οτι δε θα φαινοταν μεγαλυτερος με τα δεκα τοσα χρονια...Τελικα το ζευγος Π.σηκωνεται και καθως κατευθυνεται προς την εξοδο,το παιρνω αποφαση και αμηχανα τον πλησιαζω και ρωταω "συγγνωμη,ειστε ο κ.Παπαζαχος?".Μου απαντα καταφατικα μ'ενα συγκινημενο χαμογελο,του λεμε οτι ειμαστε φοιτητες του,κλπ,τον ρωταμε αν εχει σπιτι στην Αιγινα,μας απαντησε νομιζω οτι ερχοταν συχνα σε καποιους φιλους,και προσφερθηκα να του δωσω τα τηλεφωνα μας ωστε να μας καλεσει οποτε ξαναλθει,να μιλησουμε περισσοτερο,να τους προσφερουμε ενα καφε...και τοτε μας εριξε την βομβα,με το ιδιο αγγελικο χαμογελο που ειχε παντα.Συγκινημενος,μου απαντα 'θα το ηθελα πολυ,αλλα δεν ξερω αν θα ξαναερθω.Δεν εχω πολυ χρονο μπροστα μου..."Βλεποντας με εμβροντητο,μου ειπε για την ασθενεια του και οτι εχει λιγους μηνες ζωης ακομα!Το φθινοπωρο νομιζω εμαθα το δυσαρεστο νεο....

ειμαστε τυχεροι οσοι τον γνωρισαμε,και βλεπετε οτιχαρη στη μνημη των server ενα κειμενο του 2002 παιρνει απαντηση το 2007 και η μνημη διαιωνιζεται...

εχει κανεις φωτογραφια του?θελω να ανεβασω ενα κειμενο για αυτον στο squarelogic.blogspot.com

[ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ]

Η συγκίνηση απεριγραπτη κ το παράδειγμα φοβερό....Οχι για τους καθηγητές συνάδελφοι.Για τον καθένα απο εμάς, τον κάθε γιατρουδάκο που ξεκινά πολλές φορές με λάθος όνειρα και αυταπάτες μεγαλείου... Φόβος θεού με την καλή σημασία της συνάδελφοι και σεβασμός στον ανθρωπο....Αν καταφέρετε κάντε τη θύμηση του ανθρώπου, του ιατρού, του στοχαστή "ΚΑΘΗΓΗΤΗ" να σας ακολουθεί.

Θυμάμαι την είσοδο του περιστεριού στην εκκλησία στην κηδεία του...

Όσοι ήταν εκεί θα θυμούνται. Απερίγραπτη στιγμή!!

Γιατί όταν ακολουθησουμε τον χωρίς επιστροφή δρόμο κύριοι κ κυρίες μόνο το μεγαλείο της ψυχής θα αφήσουμε πίσω να μας θυμούνται......

[vlachos doc]

εχω ακούσει και εγω πολλά για την προσωπικότητα του Γ.Παπαζάχου.

ήταν θρησκευομενος.καλοκάγαθος ανθρωπος και πολυ καλος δάσκαλος.

θυμαμαι που μου ελεγε ενα παιδί πως οι φοιτητες που ερχοταν να παρακολουθήσουν το μαθημα ΗΚΓ ηταν διπλάσιοι και τριπλάσιοι απο την χωρητικότητα του αμφιθεάτρου του λαικου.για να λυθεί το πρόβλημα το μάθημα γινόταν σε 2 βάρδιες(!!) και πολλοι φοιτητες καθόταν στα σκαλια.

εγω δεν τον προλαβα δυστυχως,ήμουν νεοτερος.

αυτό πάντως που με λύπη λεω ειναι πως δε εχω να θυμαμαι απο τη θητεια μου στη ιατρική καποιον καθηγητη που θα χαρακτήριζα πραγματικό "δάσκαλο"

[ania]

μπράβο τικ τακ...

δεν τον ήξερα καν και με αυτά που διάβασα νιώθω άτυχη που δεν θα τον γνωρίσω...

πρώτη μου φορά ακούω πληθώρα φοιτητών να μιλάει με τόση ευλάβεια και καλοσύνη για καθηγητή...

τι να πω... κρίμα που δεν μπορώ να τον γνωρίσω

και πάλι μπράβο για το κείμενο...

[squarelogic]

Σαν παλιοσειρα να σας μεταφερω τι γινοταν στο κατ'επιλογην μαθημα του Παπαζαχου...

νομιζω πηγα πρωτη φορα ως τριτοετης,πριν δηλ.αρχισουμε τις κλινικες και υπαρξει καποια χρησιμοτητα της γνωσης του ΗΚΓ.Συνηθισμενος απ τα 'επιλογης"των 50 ατομων εμεινα εμβροντητος μπροστα στη θεα του καταμεστου ΝΑΒΟ,με απειρο κοσμο ορθιο ή καθισμενο στα πλαινα σκαλια,και συνεχεια να αυξανει...οταν ξεκινησε το μαθημα,καταλαβα γιατι...Ο Π.ηταν χαρισματικος Δασκαλος,αληθινος περφορμερ,εναλλασσε ΗΚΓ/τα με φωτογραφιες που εδειχναν...αντιστοιχα επαρματα,διανθιζε το μαθημα με ιστοριες και ανεκδοτα,μετεδιδε την αγαπη του για το αντικειμενο και τον ανθρωπο κι εβγαζε μια πρωτογωρη ταπεινοφροσυνη και ελλειψη εγωισμου που σε κερδιζε αμεσα.Ξαναπηγα και τις επομενες χρονιες ως 4ετης και 5ετης,εχοντας ηδη δωσει το μαθημα-ακομα και στο 6ο οταν εβρισκα χρονο.Παντα το ιδιο καταμεστο αμφιθεατρο,συνεπαρμενη σιγη οταν αρχιζε να μιλαει και standing ovation στο τελος.Μπορει να μην πηρε τιτλο Καθηγητη,αλλα την αγαπη που εισεπραξε αυτος ο ανθρωπος απο φοιτητες,ελαχιστοι καθηγητες μπορουν να ισχυριστουν οτι ειχαν.Αισθανομαι τυχερος γιατι απολαυσα αυτο τον σπουδαιο ανθρωπο αρκετες φορες.Στο 4ο ετος νομιζω ειχαμε παει μια εκδρομη στο Αμφιαραειο και μαζι του-δεν ξερω αν καπου εχω καμια φωτογραφια(εχουν μεσολαβησει πολλες μετακομισεις...).

Ειναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΔΙΚΙΑ να φευγουν νωρις τετοιοι ανθρωποι,αλλα βλεπετε οτι κατοικουν στη μνημη μας,και χαρη στην τεχνολογια και την πρωτοβουλια σας,και στο Διαδικτυο επ'αοριστον...ειναι τιμη για το φορουμ σας οτι ειστε το πρωτο σχετικο hit στην αναζητηση του Γ.Π.

[kath]

πολύ συγκινητικο το κειμενο!

τικ τακ..ευχαριστω!!μπραβο..

εχω βρει μια ομιλια του καθ.παπαζαχου να λεει 2 λογια για

το γεροντα πορφυριο πως γνωριστηκαν..τι του εκανε εντυπωση

δυο λογια ολο χιουμορ μαζι με ενα αισθημα κατάνυξης..

δεν ξερω πως να το βαλω εδω..

αν θελει καποιος να μου στειλε πμ να μου εξηγησει..

καλη συνεχεια!

[isis]

τελείωσα την ανάγνωση του κειμένου και των ποστς που ακολούθησαν με ένα κόμπο στο λαιμό.Υπήρξα και εγώ ένας από τους τυχερούς φοιτητές που τον γνώρισαν και έμαθαν καρδιογράφημα μαζί του.Δεν έχει υπάρξει άλλος καθηγητής (οποιαδήποτε βαθμίδας) που να με έχει πιάσει στο διάδρομο του Λαϊκού από το χέρι για να με πάει σε θάλαμο να με βάλει να ακούσω φύσημα σε ασθενή.Πόσο θα ήθελα να μαθητεύσω πάλι δίπλα του...Υπήρξε Καθηγητής με το Κ κεφαλαίο και ας ήταν μόνο Επίκουρος ή Αναπληρωτής αργότερα.Ζει ακόμη μέσα από το βιβλίο του για το ΗΚΓ και συνεχίζει να εκπαιδεύει τους νέους γιατρούς....

[tjb]

Θα ήταν περασμένα μεσάνυχτα, ένα ξάστερο βράδι πρόπερσι τέτοια εποχή. Έκλεισα το βιβλίο. Την επόμενη μέρα το μεσημέρι θα δίναμε το Η.Κ.Γ. στο αμφιθέατρο του Λαϊκού που δυστυχώς δεν πρόλαβε να το δει ανακαινισμένο.

Να πάρει η ευχή, σκέφτηκα.Αυτό το βιβλίο ήθελα να το διαβάσω όλο. Σαν φόρο τιμής για έναν απ’ τους καλύτερους φίλους μας στη σχολή. Άσε που τόσες καλογραμμένες ασκήσεις θα ήταν η καλύτερη επανάληψη. Αλλά πού να τις προλάβω, καμιά εκατοστή πρέπει νάτανε! Εντάξει, αυτός θα ήταν σίγουρα ευχαριστημένος κι εδώ που έφτασα στην ύλη. Αυτός ήταν πάντα χαρούμενος όποτε μας έβλεπε.

Έπρεπε να κοιμηθώ και λίγο, και σίγουρα θα αργούσα ακόμα. Έσβησα το φως, έκατσα οκλαδόν στο κρεββάτι κι έβαλα στην πρίζα το CD. Χάρη στην τεχνολογία είχε έρθει η ώρα να ακούσω για τελευταία φορά τη φωνή του, μετά από τόσα χρόνια. Κι ήταν σαν να ’ταν χτες…η ομιλία που είχε δώσει στο Σικάγο λίγο πριν την αναχώρηση για τον πνευματικό κόσμο.

Δε με πείραζε που έχανα πολύτιμο χρόνο από το διάβασμα του μαθήματος. Ντρέπομαι λίγο να ομολογήσω ότι είχα κοπεί και μια φορά πριν και βέβαια δεν ήθελα να την ξαναπάθω… Αλλά τώρα ένιωθα ένα αλλιώτικο συναίσθημα και δε μ’ ένοιαζε τίποτε άλλο πλέον. Ο κύριος Παπαζάχος μιλούσε για αυτό που του έδινε τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση να μιλά, για τη σχέση του με τον πνευματικό του πατέρα, το γέροντα Πορφύριο. Τι ατυχία, σκεφτόμουν, να μην του πιάσω μια φορά την κουβέντα τότε στο τρίμηνο γι αυτό το θέμα. Θα χαιρόταν να μου τα διηγηθεί και μένα.

Το CD player ήταν παλιο και κόλλαγε σε λίγα σημεία από την αντιγραμμένη κόπια που είχα, επαναφέροντάς με στην περιορισμένη πραγματικότητα που μοιραζόμαστε όσοι ζούμε στη γη. Μετά συνέχιζε η εμπνευσμένη αφήγηση, σαν να ερχόταν από μια άλλη πραγματικότητα…από κάπου όπου έχει καταρρεύσει το ψέμα της ανυπαρξίας μετά το φυσικό θάνατο.

Έξω από το παράθυρο τα άστρα έλαμπαν. Πιστεύουμε αναμφίβολα σ’ αυτά και στους νόμους που τα διέπουν,όπως μας έχουν διδάξει οι επιστήμονες, από μικρά παιδιά, σκέφτηκα σε μια παύση του CD.Κι όμως, ποιος απ’ όλους αυτούς τα έχει δει με τα φυσικά του μάτια,πώς είναι και τι ακριβώς είναι; Κάποιες μακρινές εικόνες μόνο έχουν από τα τηλεσκόπια. Κι όμως πιστεύουμε στα εξαγόμενα λογικά συμπεράσματα τους. Ο άνθρωπος που αυτή τη στιγμή τον άκουγα να μιλά με τόσο ενθουσιασμό και πίστη είχε δεί ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ να γίνονται Θαύματα δίπλα στο γέροντα. Με τα ίδια μάτια που είχαν διακρίνει ολόσωστα τις λεπτομέρειες δεκαδων χιλιάδων καρδιογραφήμάτων. Τα μυστήρια και τα θαυμαστά φαινόμενα της πνευματικής ζωής δε θα μπορούσαν να του φαίνονται λιγότερο πιστευτά.

Το ρολόι δούλευε, κι όμως ήταν σαν η ώρα να είχε σταματήσει να κυλάει. Την ήξερα πολύ καλά αυτή την ξεχωριστή φωνή.2 χρόνια είχα το CD στη βιβλιοθήκη και το είχα αφήσει για αυτό το ξεχωριστό βράδι για να το ακούσω…

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Την άλλη μέρα στο αμφιθέατρο δε μου φαίνονταν και τόσο εύκολα τα πράγματα! Κοίταζα και ξανακοίταζα στην κόλλα τα «αυτιά του λαγού», τα μιτροειδικά P, τα Q νεκρώσεως και τις διδυμίες. Πρέπει να προσπαθήσω, έλεγα με το νου μου, αφού τα ξέρω. Συγκεντρώθηκα προσπαθώντας να αγνοήσω το θόρυβο που γινόταν τα τελευταία λεπτά, τέλειωσα και κατέβηκα τα σκαλιά.

«4,5 χρόνια πέρασαν κιόλας χωρίς το δάσκαλο», είπα στον νέο υπεύθυνο του μαθήματος δίνοντάς του την κόλλα κι εκείνος αμέσως κατάλαβε ότι ήμουν από αυτούς που τον είχαν γνωρίσει.

................................................................................................................................................................

Ελπίζω να μη σας κούρασα πολύ. Σήμερα δώσαμε ένα απ’ τα μαθήματα της έδρας όπου μας δίδασκε, την παθολογία 7ου εξαμήνου στον κ. Κατσιλάμπρο. Εύχομαι καλά αποτελέσματα σε όλα τα παιδιά που προσπαθήσαμε. Επιτηρητής μας ήταν ο αυτάδελφός του στα μαθήματα και στην κλινική όπως τον αποκαλούσε, ο ευγενέστατος κύριος Παπαδογιάννης που επάξια έχει αναλάβει και το μάθημα του Η.Κ.Γ.. Ελπίζω οτι πήγα καλά κι έτσι απόψε το πρόγραμμα είχε χαρούμενο ξενύχτι στο σπίτι -αλλά χωρίς διάβασμα!- οπότε μπήκα για λίγο στο σάιτ ν’ ανεβάσω τα θέματα…

Χάρηκα πραγματικά πολύ που έχετε φτιάξει τόπικ για τον παλιό μας καθηγητή, και ακόμα περισσότερο που το ανακινήσατε μετά από τόσο καιρό και είχα την ευκαιρία να το ανακαλύψω.

Βλέπετε, έχω κι εγώ δυό τρία πραγματάκια να θυμάμαι από την παρουσία του στη σχολή και πολύ θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας.

Τα ξαναλέμε σύντομα!

Τροποποιήθηκε 14 Μαρτίου 2007 από tjb

[oxiallokarvouno]

Ήμουν και εγώ τυχερός να γνωρίσω τον Γιώργο Παπαζάχο σαν καθηγητή μου.

Θα ήθελα να πω για μια ιδιαίτερη ικανότητα του Παπαζάχου: ο Γιώργος μπορούσε να καταλάβει αμέσως τις ενδόμυχες σκέψεις σου, και με ένα χαμόγελο ή μια φράση να σε κατευθύνει. Είχε αυτή τη σπάνια ικανότητα να βλέπει πίσω από τα μάτια ενός ανθρώπου, ή ακόμα και πολλών ανθρώπων (όταν έκανε το μάθημα στο κατάμεστο αμφιθέατρο) και με ένα τρόπο "χειριστικό" να σου μιλήσει παιδευτικά.

Πιστεύω ότι ποτέ οι υπόλοιποι καθηγητές δεν κατάλαβαν τον Παπαζάχο. Δεν τον πείραζε όμως. Αρκούνταν στην αγάπη και το σεβασμό των μαθητών του και των ασθενών του.

Ήταν πραγματικά μια εξαίρεση σε αυτή την αποκρουστική και αστεία εικόνα των καθηγητών μας και της εκπαίδευσής μας. Ελπίζω πραγματικά να πήρα (ή να πήραμε) έστω και λίγο από την αγάπη του. Και να τη δίνουμε κάθε μέρα στους ασθενείς μας...

[MSC]

Θεωρώ μεγάλη τύχη την ευκαιρία που είχα να διαβάσω όλες τις προηγούμενες γραμμές,αλλά κυρίως τις επιστολές!

Πήρα πολλές απαντήσεις,για διάφορα ζητήματα.....και τα όσα γράφτηκαν,με έκαναν να θυμηθώ κάτι που κόντευα να ''ρίξω'' στο υποσυνείδητο.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.....που τα γράψατε,και κυρίως που υπήρξαν,και θέλω να πιστεύω ότι συνεχίζουν να υπάρχουν,τέτοιοι άνθρωποι!!

Τα λόγια αυτά,νομίζω έχουν τη δυνατότητα να κινητοποιήσουν και τον πιο σκουριασμένο,τεμπέλη εγκέφαλο και το σώμα που τον συνοδεύει,μα πάνω απ'όλα την ψυχή!!

[Periklis Giovas]

Με πολλή συγκίνηση είδα πως υπάρχει τόση αλληλογραφία για τον αλησμόνητο Γιώργο Παπαζάχο. Τελείωσα Ιατρική το 1998, αλλά από το 2ο έτος της σχολής είχα ασχοληθεί ιδιαιτέρως με την τηλεϊατρική. Είχα τη μοναδική τύχη να συνεργαστώ μαζί του για χρόνια, σε ένα μικρό πρόγραμμα που είχαμε εφαρμόσει πιλοτικά σε ασθενοφόρα, για μετάδοση ΗΚΓ προνοσοκομειακά. Ασχολούμαι με τον τομέα μόνιμα, και το 2005 βγάλαμε ένα βιβλίο με τίτλο "Τηλεϊατρική στην Πράξη", στο οποίο συνεργάστηκε και ο κος Παπαδογιάννης. Ήταν μία έκδοση αφιερωμένη στη μνήμη του Γ.Παπαζάχου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσοι άνθρωποι, κυρίως συνάδελφοι, στάθηκαν στην αφιέρωση, σε μία φράση ερανισμένη, που όμως πολλοί ανακάλεσαν στη μνήμη τους συνειρμικά: "ΗΘΕΛΟΝ ΛΑΒΕΙΝ ΤΟ ΕΚΕΙΝΟΥ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΔΟΥΝΑΙ ΤΟ ΕΜΟΝ" ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Γ.Παπαζάχος συνήθιζε να κλείνει τα μαθήματα του, ως ευχή προς τους φοιτητές για την προσέγγιση στον πάσχοντα συνάνθρωπο. Και ήταν τόσο πολλοί συνάδελφοι συγκινήθηκαν από αυτή την αφιέρωση, ακριβώς γιατί ήταν ιδιαίτερος ο τρόπος με τον οποίο μετέγραψαν αυτή την φράση στην καρδιά τους. Ανακαλύπτει κανείς πως όσοι είχαν ζήσει το Γ.Παπαζάχο να κλείνει τη σειρά των γλαφυρών μαθημάτων του στο καρδιογράφημα, μέσα στο κατάμεστο ΝΑΒΟ της Ιατρικής Αθηνών, θυμούνται σύσσωμο το ακροατήριο να σηκώνεται όρθριο και να χειροκροτεί επί πολλή ώρα, ακατάπαυστα, το δάσκαλο που θαύμαζε. Το δάσκαλο που δεν απευθυνόταν μόνο στο μυαλό, μα και στην ψυχή και την καρδιά τους. Το δάσκαλο που δεν απαιτούσε σεβασμό, απλά τον ενέπνεε...

Είναι αλήθεια πως ο Γ.Παπαζάχος πέτυχε να αξιοποιήσει στο έπακρο και τα δυο του πτυχία: άσκησε με υποδειγματικό τρόπο την ιατρική, αλλά υπηρέτησε και με το παράδειγμά του τη θεολογία. Για πολλούς φοιτητές ήταν μία ζωντανή Αγία Γραφή, ίσως και η μοναδική που ανοίχτηκε στη ζωή τους, όπως παρατήρησε μία φίλη. Κι όσοι είχαμε την "τύχη" να τον ζήσουμε πιο κοντά στο Λαϊκό, τον βλέπαμε να συγκεντρώνει κούτες πολλές με φάρμακα ασθενών λίγο πριν λήξουν, για την Αλβανία (αδελφικός του φίλος ο Αρχ.Τιράνων Αναστάσιος) ή τη Σερβία. Τον θυμόμαστε να συντάσσει επιστολές λίγο πριν τις γιορτή των Χριστουγέννων για προσφορά βοήθειας: "Σε λίγο θα γιορτάσουμε", ανέφερε,"και μεις θα γυρίσουμε στο ζεστό μας σπίτι και το γιορτινό μας τραπέζι, ενώ οι αδελφοί μας στις υγρές του σκηνές. Είναι τραγικό, παρακαλώ βοηθήστε". Ήταν πραγματικά ένας γιατρός αγάπης.

Ήταν παράλληλα και ένας δάσκαλος προσφοράς, ένας δάσκαλος δοσμένος στους φοιτητές του, που χωρίς υπερβολή τον λάτρευαν. Είχαμε την "τύχη" να ανήκουμε στους τελευταίους φοιτητές που τον γνώρισαν από πολύ κοντά, όταν του προτείναμε την εφαρμογή της μετάδοσης ΗΚΓ από ασθενοφόρο το 1995. Είχαμε ήδη απαγοητευθεί από άλλους καθηγητές που είχαν εξοικείωση με την τεχνολογία, και χαρακτήρισαν ανέφικτο, ουτοπικό το εγχείρημα. Μας άκουσε, και χωρίς να ξέρει από υπολογιστές, αλλά ούτε και να το σκεφτεί πολύ, αποκρίθηκε με χαμόγελο και απλότητα: "Παιδιά, δεν καταλαβαίνω πώς μπορείτε να το κάνετε τεχνικά, πιστεύω όμως πως θα τα καταφέρετε και μπορεί να βοηθήσει τους αρρώστους μας. Τραβάτε εσείς μπροστά και γω θα σας σπρώχνω". Δύο χρόνια μετά το εγχείρημα πέτυχε και μας "υιοθέτησε", όπως του άρεσε να μας λέει. Τότε δεν καταλαβαίναμε τί σπουδαίο πράγμα ήταν αυτό. Το 1999 πρότεινε την τηλεϊατρική σύνδεση με το κέντρο "Ευαγγελισμός" στα Τίρανα, που ήταν στα πρώτα βήματα, αλλά και με το Αγ.Όρος. Εξέταζε παράλληλα τις δυνατότητες της κατ΄οίκον τηλε-νοσηλείας. Δεν πρόλαβε να τα υλοποιήσει. Πρόλαβε όμως να μας μπολιάσει με λίγες σταγόνες από τη φιλοσοφία του: μας έμαθα πως όλα αυτά, η τεχνολογία, είναι μέσο για να υπηρετήσουμε τον πάσχοντα, δεν είναι ο σκοπός. Συνήθιζε να τονίζει πως "δεν θα τους κάνουν καλά τους αρρώστους οι συσκευές σας, αλλά η αγάπη σας". Και πρόλαβε να μας αφήσει το πιο σημαντικό: το παράδειγμά του πυξίδα, μέτρο να μετριόμαστε.

Τροποποιήθηκε 13 Μαΐου 2008 από Periklis Giovas