Παραστάσεις Μελοδράματος που μας άρεσαν ή...και όχι!

[Juliette]

Αλήθεια πηγαίνετε σε παραστάσεις μελοδράματος? Σε συναυλίες συμφωνικών έργων?

Μοιραστείτε μαζί μας τις εντυπώσεις που αποκομίσατε από μια τέτοια εκδήλωση. Εντυπωσιαστήκατε από το καστ? Από την ποιότητα των σκηνικών? Από τη σκηνοθεσία? Ή σας πήρε ο ύπνος?

Οι φωνές των τραγουδιστών ήταν κελαρυστές σαν ρυάκια ή ανοίγανε το στοματάκι τους και ξεπετιόντουσαν βατράχια?

Το πρώτο βιολί έπαιζε και σεις θέλατε να κλάψετε από συγκίνηση ή η χροιά του θύμιζε απότομο φρενάρισμα του μετρό?

Εδώ είστε λοιπόν! Κάντε την κριτική σας...τώρα! (αλά Κωστάλας )

[Juliette]

Παιδιά μου

Χτες πήγα Λυρική και είδα Ντον Πασκουάλε του Ντονιτζέττι. Η υπόθεση έχει ως εξής: ο Ντον Πασκουάλε, πλούσιος και τσιγγούνης 70ρης γερο-παράξενος, προσπαθεί να πείσει τον κακομαθημένο ανηψιό του Ερνέστο να παντρευτεί και να νοικοκυρευτεί. Ο Ερνέστο απορρίπτει όλες τις πλούσιες και ευγενείς επίδοξες νύφες, καθώς είναι ερωτευμένος με τη Νορίνα, αδερφή του γιατρού Μαλατέστα, προσωπικού γιατρού του θείου του. Απηυδισμένος ο Πασκουάλε μετά από συνεννόηση με το Μαλατέστα απειλεί τον ανηψιό ότι αν δεν παντρευτεί θα τον αποκληρώσει. Ο Ερνέστο και πάλι αρνείται και αποφασίζει να φύγει για Αμερική. Μην υποκύπτοντας στον εκβιασμό, ο Πασκουάλε ζητάει από το γιατρό να του συστήσει νύφη για τον ίδιο αυτή τη φορά!! Ο γιατρός, γνωρίζοντας το ειδύλλιο της αδερφής του με τον Ερνέστο αποφασίζει με τη Νορίνα να ξεγελάσουν τον Πασκουάλε, παρουσιάζοντας για νύφη την ίδια, με σκοπό ο τελευταίος να σιχαθεί το γάμο και να συναινέσει στη συμβίωση των δύο νεαρών ερωτευμένων.

Η Νορίνα δέχεται και εν αγνοία του Ερνέστο πηγαίνει στο σπίτι του Πασκουάλε με τον αδερφό της για να γίνει το συνοικέσιο. Ο Πασκουάλε θαμπωμένος δέχεται αμέσως να παντρευτούν ενώπιον συμβολαιογράφου που "τυχαία" μετά από παρέμβαση του Μαλατέστα βρίσκεται εκεί. Τη στιγμή της υπογραφής εισβάλλει ο Ερνέστο, ο οποίος νομίζει ότι η αγαπημένη του και ο αδερφός της τον πρόδωσαν. Όμως την τελευταία στιγμή του εξηγούν το σχέδιο και συμφωνεί να συμμετάσχει κι αυτός.

Από την πρώτη μέρα του γάμου ο Πασκουάλε συνειδητοποιεί ότι η γλυκιά και υποτακτική Νορίνα έχει μετατραπεί σε μέγαιρα: ξοδεύει ακατάπαυστα τις οικονομίες του σε μοδίστρες, κοσμήματα, εξόδους, και σαν να μην έφτανε αυτό αφήνει να εννοηθεί ότι έχει εραστή, με τον οποίο συναντιέται κρυφά τις νύχτες στον κήπο του Πασκουάλε. Ο τελευταίος ζητά τη βοήθεια του γιατρού για να πιάσει επ'αυτοφώρω το παράνομο ζευγάρι και να πάρει εκδίκηση (και διαζύγιο!!! ) Το ίδιο βράδυ η Νορίνα συναντά τον Ερνέστο στον κήπο. Ο Πασκουάλε όμως παραφυλάει με τον Μαλατέστα και μόλις και μετά βίας ο Ερνέστο καταφέρνει να κρυφτεί. Τελικά αποκαλύπτουν το σχέδιο στον Πασκουάλε που δίνει τη συγκατάθεσή του για τον γάμο των δυο νέων. Στο τέλος όλοι χαρούμενοι για την αίσια έκβαση της υπόθεσης, τραγουδούν και χορεύουν επαναλαμβάνοντας το ηθικό δίδαγμα ότι ο έρωτας και ο γάμος ταιριάζουν στους νέους.

Απολογισμός: μαγική η μουσική του Ντονιτζέττι όπως πάντα. Τα σκηνικά και τα κοστούμια παραπέμπουν σε Ρώμη του 18ου αιώνα....(ξέρετε...οι κλασικές λευκές περούκες, οι τουαλέτες, οι πουδραρισμένοι υπηρέτες... ) Οι πρωταγωνιστές είναι όλοι νεαροί στην αρχή της καριέρας τους (εκτός από τον Πασκουάλε τον οποίο υποδύεται ο Δ. Κασιούμης, ένας από τους κορυφαίους μπάσους της Ελλάδας) με δροσερές φωνές που ανταποκρίνονται απόλυτα στις απαιτήσεις της μουσικής. Ο Δ. Κασιούμης (Ντον Πασκουάλε), η Β. Καραγιάννη (Νορίνα) και ο Κ. Μαυρογένης (Μαλατέστα) δίνουν ρέστα, ειδικά προς το φινάλε όπου με οδηγίες του σκηνοθέτη κατεβαίνουν από τη σκηνή στην πλατεία (όσοι τυχεροί καθόμασταν στην 1η σειρά μαζέψαμε τα πόδια μας για να περάσουν!!) και τραγουδούν ανάμεσα στο κοινό.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Είναι μια κωμωδία που άνετα θα μπορούσε να εκτυλιχθεί στις μέρες μας. Ευχάριστο σενάριο, σπιρτόζικοι διάλογοι και πολλή τσαχπινιά. Θα περάσετε 2½ ώρες με πολύ γέλιο και υπέροχες μελωδίες, καθόλου "βαριές" που τις παρακολουθεί άνετα και ο μη ειδικός.

Τελευταία παράσταση στις 8/2. Βγάλτε εισιτήρια όσοι μπορείτε. Υπάρχουν άνετα σε πλατεία, θεωρεία και εξώστες (προτείνω θεωρείο). Το φοιτητικό 20€.

Λέει πολύ!!!

[Juliette]

Και ποιος δεν ξέρει την όπερα "Νόρμα" του Β. Μπελλίνι.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στη Γαλατία την εποχή της ρωμαϊκής κατάκτησης. Μετά από μια ιερή τελετή των δρυΐδων, η πρωθιέρεια και μάντισσα Νόρμα συμβουλεύει τους Γαλάτες να μην επιτεθούν στους Ρωμαίους. Λόγος: ο μυστικός γάμος της με το Ρωμαίο ανθύπατο, με τον οποίο έχει και 2 παιδιά που κρύβει από τους Γαλάτες συντρόφους της και από τον ιερέα πατέρα της. Ο σύζυγός της όμως σκέφτεται να την εγκαταλείψει έχοντας ερωτευθεί μια άλλη γαλάτισσα ιέρεια, την Ανταλτσίζα. Πράγματι, συναντιέται μαζί της και την πείθει να τον ακολουθήσει στη Ρώμη όπου και έχει στο μεταξύ μετακληθεί. Η Ανταλτσίζα ζητά από τη Νόρμα να την ελευθερώσει από τον όρκο αιώνιας πίστης στους γαλάτες θεούς και της εξηγεί την κατάσταση. Η Νόρμα θυμάται πώς παντρεύτηκε στην αντίστοιχη δική της περίπτωση και της δίνει την άδεια να φύγει. Εκείνη τη στιγμή έρχεται ο ανθύπατος να πάρει την Ανταλτσίζα, και αποκαλύπτεται η τραγική πραγματικότητα στις δυο γυναίκες. Η Ανταλτσίζα συντετριμμένη αποφασίζει να βοηθήσει τη Νόρμα να ξανακερδίσει την καρδιά του ανθύπατου και πηγαίνει στο ρωμαϊκό στρατόπεδο για να τον πείσει, γυρίζει όμως άπραγη. Η Νόρμα τότε αποφασίζει να εκδικηθεί και συγκαλώντας ιερό συμβούλιο των δρυΐδων αλλά και όλου του λαού, συμβουλεύει επίθεση. Εκείνη τη στιγμή συλλαμβάνεται από τους γαλάτες και ο ανθύπατος που προσπαθώντας να πάρει με τη βία την Ανταλτσίζα είχε βεβηλώσει το ναό τους. Ποινή: ο θάνατος. Η Νόρμα ζητάει από τους συντρόφους της να την αφήσουν μόνη με τον βέβηλο και για σε μια ύστατη προσπάθεια να τον σώσει, του προσφέρει τη ζωή αν απαρνηθεί την Ανταλτσίζα και φροντίσει τα παιδιά του. Εκείνος αρνείται. Η Νόρμα καλεί ξανά τους ιερείς και τους στρατιώτες, αποφασισμένη να τους τον παραδώσει μαζί με την Ανταλτσίζα, την οποία θα παρουσιάσει ως συνένοχό του στη βεβήλωση των ιερών. Τελευταία στιγμή το μετανιώνει και ενώπιον όλων αποκαλύπτει την αλήθεια. Ο ανθύπατος συγκλονισμένος την ερωτεύεται ξανά, και πεθαίνει στην πυρά μαζί της, αφού η Νόρμα έχει πάρει συγχώρεση από τον πατέρα της και του έχει αποσπάσει την υπόσχεση ότι θα φροντίσει τα παιδιά της.

Η ιδιαίτερα δραματική υπόθεση απαιτεί και την ανάλογη μουσική και το ανάλογο λιμπρέτο (κείμενο). Παρά τη υπέροχη όπως πάντα άλλωστε μουσική του, ο Μπελλίνι δεν κατορθώνει να αποδώσει με τη μουσική την ανάλογη δραματικότητα. Έτσι παρατηρείται να μην συνάδει η μουσική με το κείμενο, αλλά ούτε και με την υπόθεση. Ανάλαφρες μελωδίες και ρηχό λιμπρέτο τη στιγμή που οι τραγικές ειρωνείες βρίσκονται στην μεγαλύτερη κορύφωσή τους. Παρόλα αυτά, η μουσική αποστασιοποιημένη από τα δύο άλλα στοιχεία της όπερας είναι ονειρική. Και ένας αμύητος στο χώρο του μελοδράματος δεν θα βαρεθεί.

Τα σκηνικά δε είναι ιδιαίτερα υποβλητικά, καθώς αποδίδουν έξοχα τα βραχώδη τοπία της "άγριας και βάρβαρης" Γαλατίας, και το μυστικισμό των τελετών των δρυΐδων. Το ίδιο και ο φωτισμός, ειδικά στις στιγμές κορύφωσης του δράματος.

Το καστ από τους καλύτερους φωνητικούς και υποκριτικούς συνδυασμούς. Η Μ. Αράπη στον κεντρικό ρόλο αποδίδει με θαυμάσια εσωτερικότητα τον συναισθηματικό στρόβιλο και το δίλημμα της Νόρμας, ενώ φωνητικά είναι όπως πάντα άψογη τόσο στις ελαφριές και γρήγορες μελωδίες, όσο και στις δραματικές στιγμές. Η Ε. Καράγιαννη είναι αρκετά σφιγμένη ως Ανταλτσίζα, αλλά ανταποκρίνεται αρκετά ολοκληρωμένα στις φωνητικές ανάγκες του ρόλου. Ο Β. Χατζησίμος (Πολιόνε) όπως πάντα εμπιστεύεται τη φυσική ευκολία της φωνής του και προσφέρει στο κοινό έναν υποδειγματικά δραματικό ανθύπατο, ενώ περιττά είναι τα λόγια για τον ιερέα-πατέρα της Νόρμας (Δ. Καβράκος), του οποίου η παρουσία στο όλο έργο είναι μεν μικρή αλλά καταλυτική, ειδικά στο φινάλε, όπου αντιμετωπίζει κι αυτός το δίλημμα της υπακοής στους θείους νόμους έναντι της πατρικής του αγάπης προς την κόρη και τα εγγόνια του. Υπέροχος τόσο φωνητικά όσο και υποκριτικά.

Συνιστώ ανεπιφύλακτα την παράσταση με το συγκεκριμένο καστ. Θα ακούσετε υπέροχη μουσική (αν και μερικές φορές οι υπέρτιτλοι θα σας παραπέμψουν σε ταινία εποχής 1950 με Ξανθόπουλο-Βούρτση και υπόκρουση "Αν είναι η αγάπη αμαρτία" ) και θα απολαύσετε κορυφαίους τραγουδιστές σε μια από τις καλύτερες στιγμές τους. Θα συγκινηθείτε και ίσως κλάψετε (αν εξαιρέσουμε το λιμπρέτο "αμάρτησα για το παιδί μου" ) αλλά πάνω απ'όλα δε θα έχετε χάσει τη βραδιά σας.

Παραστάσεις έχει στις 21, 27, 28, και 29 Φλεβάρη και στις 10 και 14 Μαρτίου. Εισιτήρια φοιτητικά 20€. Προτείνω τις 2 παραστάσεις του Μαρτίου που θα έχετε ξεμπερδέψει με εξεταστικές και θα προλάβετε ίσως να βρείτε κανένα εισιτηριάκι αν δεν έχουν εξαντληθεί. Μην το χάστε.

:wub: :wub: :wub:

emstar emstar emstar emstar emstar

[Juliette]

Χτες είχε στον Παρνασσό τιμητική εκδήλωση για τη Φανή Παλαμήδη, τη μαέστρο της Χορωδίας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Αφού απηύθυναν χαιρετισμό διάφοροι επίσημοι, τραγούδησαν άριες από γνωστές όπερες διάφοροι καλλιτέχνες, ανάμεσα στους οποίους και η Μ. Αράπη με το Γ. Ζερβάνο.

Για την κυρία Αράπη έχω αναφερθεί και σε προηγούμενο ποστ μου. Είναι μια καλλιτέχνης του βεληνεκούς της Κάλλας.

Ο Ζερβάνος όμως είναι άλλο πράγμα. Παρά την ηλικία του (73 χρ) βάζει κάτω όλους τους τενόρους της Ελλάδας. Έχοντας συμμετάσχει σε παραστάσεις με την ίδια την Κάλλας, έχοντας σπουδάσει με 4 υποτροφίες στο Μιλάνο και το Μόναχο, έκανε μια λαμπρή καλλιτεχνική καριέρα πρώτα στο εξωτερικό και μετά τη μεταπολίτευση επέστρεψε στην Ελλάδα όπου προσελήφθη ως μόνιμος σολιστ της ΕΛΣ. Αφού τραγούδησε μια από τις μεγαλύτερες γκάμες ρεπερτορίου, αποσύρθηκε πριν μερικά χρόνια και πλέον εμφανίζεται σπάνια. Τώρα διδάσκει λυρικό τραγούδι σε ωδεία, και μάλιστα οι περισσότεροι καταξιωμένοι πρωταγωνιστές της λυρικής είναι μαθητές του. Η Αράπη είναι μαθήτρια και σύζυγός του.

Νομίζω ότι το να είμαι μαθήτριά του είναι ιερό δέος...

[Juliette]

Χτες πήγα στην περίφημη "Τόσκα" του Τζ. Πουτσίνι, τελευταία παράσταση της χειμερινής περιόδου της ΕΛΣ για φέτος.

Ρώμη, 1800, μέσα σε μια εκκλησία όπου φιλοτεχνεί εικόνες, ο ζωγράφος ιππότης Μάριο Καβαραντόσι, δημοκρατικών φρονημάτων, υποδέχεται τον φίλο του και πολιτικό κρατούμενο Αντζελόττι, που μόλις έχει δραπετεύσει, και του υπόσχεται να τον φυγαδεύσει στο εξωτερικό, προσφέροντάς του κατάλυμμα στη βίλα του για τη νύχτα. Μόλις ο Αντζελόττι φεύγει ντυμένος γυναίκα, έρχεται η ερωμένη του Καβαραντόσι Φλόρια Τόσκα, μεγάλη ντίβα της όπερας. Μετά από μια σκηνή ερωτικής ζηλοτυπίας η Τόσκα αποχωρεί. Παράλληλα μαζί με πλήθος κόσμου που έρχονται να δοξάσουν τον θεό, καταφτάνει ο αρχηγός της αστυνομίας βαρόνος Σκάρπια, ερωτευμένος με την Τόσκα, και υποψιαζόμενος τον Καβαραντόσι, τον συλλαμβάνει σχεδιάζοντας να οδηγήσει αυτόν στην κρεμάλα και την όμορφη πρωταγωνίστρια στην αγκαλιά του.

Επόμενη πράξη, δωμάτιο του Σκάρπια. Ο βαρόνος ανακρίνει μάταια τον Καβαραντόσι. Στο μεταξύ έρχεται και η Φλόρια μετά την παράστασή της και παρακαλεί τον βαρόνο να ελευθερώσει τον αγαπημένο της, που τον ακούει να υφίσταται βασανιστήρια στο διπλανό δωμάτιο. Εκείνος της υπόσχεται να τον ελευθερώσει αν η Τόσκα ομολογήσει όσα ξέρει για τη δραπέτευση, και επιπλέον αν περάσει μια ερωτική νύχτα μαζί του. Η Τόσκα αρνείται, αλλά μην αντέχοντας άλλο να ακούει τα βασανιστήρια του Μάριο, δέχεται, και ταυτόχρονα αποκαλύπτει στο Σκάρπια το σχέδιο των Καβαραντόσι και Αντζελότι. Ο Μάριο καταριέται την Τόσκα. Εκείνη τη στιγμή έρχονται νέα για νίκη του Βοναπάρτη κατά του Ιταλού μονάρχη και αυτοκτονία του Αντζελότι τη στιγμή της σύλληψής του. Ο Καβαραντόσι πανηγυρίζει και ο Σκάρπια έξαλλος τον φυλακίζει. Η Τόσκα προσπαθεί να διαπραγματευθεί την αποφυλάκισή του και τελικά σχεδόν υπό την απειλή βιασμού, δέχεται να προσφέρει τον έρωτά της στον Σκάρπια. Το αντάλλαγμα θα είναι μια ψεύτικη εκτέλεση του Καβαραντόσι και μια άδεια να φύγουν οι δυο τους από την χώρα. Τη στιγμή όμως που ο Σκάρπια ετοιμάζει το σχετικό έγγραφο, η Τόσκα τον μαχαιρώνει.

Τελευταία πράξη, κελί του Καβαραντόσι. Ο ιππότης αναπολεί τις ερωτικές στιγμές που έχει περάσει με την αγαπημένη του, λίγη ώρα πριν την εκτέλεσή του. Τότε εισέρχεται η Φλόρια, που του διηγείται όσα έχουν συμβεί και τον συμβουλεύει πώς να υποκριθεί τον νεκρό από το εκτελεστικό απόσπασμα. Εκείνη τη στιγμή έρχονται οι στρατιώτες. Οι δυο εραστές είναι ευτυχισμένοι παίζοντας όπως πιστεύουν τον ρόλο τους. Το απόσπασμα πυροβολεί και οι στρατιώτες φεύγουν. Η Τόσκα περιμένει λίγες στιγμές για να σιγουρευτεί ότι τώρα μπορούν να φύγουν, αλλά με φρίκη διαπιστώνει ότι ο Σκάρπια την ξεγέλασε και ο Μάριο είναι στ'αλήθεια νεκρός. Ταυτόχρονα καταφτάνουν και οι ακόλουθοι του βαρόνου που έχουν ανακαλύψει τη δολοφονία του και την κυνηγούν για να τη συλλάβουν. Παρά να πέσει στα χέρια τους, εκείνη προτιμά να πέσει στο κενό, για να αναμετρηθεί με τον Σκάρπια πλέον ενώπιον του θεού.

Τόσκα: Μ. Κατσούρα, Καβαραντόσι: Εμίλ Ιβάνοφ, Σκάρπια: Γ. Γιαννίσης, Αντζελόττι: Β. Φακίτσας.

Παρόλο που το καστ ήταν από τα καλύτερα, η παράσταση δε με έκανε να κλάψω. Αυτός που ήταν εξαίσιος τόσο φωνητικά όσο και υποκριτικά ήταν ο Γιαννίσης που υποδύθηκε τον Σκάρπια. Ο Βούλγαρος Ιβάνοφ, καταπληκτικός ως Ροδόλφο στη Μποέμ πέρυσι, νομίζω είναι ακόμα ανώριμος και ανεπαρκής φωνητικά για έναν τόσο δραματικό και απαιτητικό ρόλο.

Ο Φακίτσας ως Αντζελόττι είναι πολύ καλός.

Η πρωταγωνίστρια παρόλο που ο ρόλος είναι για τη φωνή της, και παρόλο που το έργο το έχει δουλέψει πολύ αφού το έχει ξαναπαίξει σε Ελλάδα και εξωτερικό, είναι υπερβολική φωνητικά (κοινώς φωνάζει πολύ) ακόμα και στα λυρικά σημεία του έργου που η ηρεμία επιβάλλεται.

Η ορχήστρα της ΕΛΣ δυστυχώς ήταν αρκετά αδιάβαστη και εκτός κλίματος. Ο Πουτσίνι διαπνέεται από μεγάλη εσωτερικότητα, έστω και στα επανασταστικά του έργα όπως αυτό, και σε καμιά περίπτωση δεν παίζεται όπως ο Βέρντι.

[Juliette]

Ναμπούκο:

Ο Βέρντι περιγράφει την ιστορία κατάκτησης των Εβραίων από τους Βαβυλωνίους επί Ναβουχοδονόσορα. Το όλο ηθικό δίδαγμα είναι η πιστοποίηση της ύπαρξης ενός και μόνου θεού (... τεσπα....) και η τιμωρία των υβριστών που διεκδικούν επίγειους θρόνους.

Τι να πω.... πολύ κακό για το τπτ. Σκηνικά απαράδεκτα (κάτι μαδέρια πεταμένα στη σκηνή...), φωνές μετριότατες (αν εξαιρέσεις τον Ναμπούκο): η πρωταγωνίστρια Αμπιγκαΐλε έχει τη δραματική φωνή που απαιτείται αλλά δεν την χρησιμοποιεί παρά ελάχιστα, ο Ιουδαίος βασιλιάς Ισμαήλ είναι υποτονικότατος ως τενόρος, και ο Αρχιερέας Ζαχαρίας είναι ένας μπάσος-μπαμπούλας. Δεν ξέρω τι θα κάνει η άλλη διανομή, πάντως εγώ απογοητεύτηκα.

Η χορωδία κλασικά σε διαφορά φάσης με την ορχήστρα σε σημείο ο μαέστρος να διακόψει την παράσταση, να τους κράξει και να συνεχίσει

Η ορχήστρα στα σημεία που παίζουν τα χάλκινα πνευστά τα διάφορα εμβατήρια, είναι ξεκούρδιστη και θυμίζει μπάντα της Κάτω Ραχούλας σε εθνική επέτειο!!

Φωτισμοί φουτουριστικοί και τελείως άσχετοι με το περιβάλλον (κάποια στιγμή πέφτει ένας κεραυνός σταλμένος από το θεό και το σκηνικό θυμίζει επέλαση εξωγήινων )

Και τώρα που έβγαλα το Δανίκα από μέσα μου πάω να διαβάσω ιδδ

[Juliette]

Πρεμιέρα για την ΕΛΣ στη φετινή σαιζόν με Ντον Τζιοβάννι του Μότσαρτ. Πήγα χτες στη γενική της πρώτης διανομής (πρεμιέρα Κυριακή 14 Νοεμβρίου ώρα 19.00). Λοιπόν......

Η ιστορία ξεκινάει όταν ο μασκοφορεμένος πρωταγωνιστής, ο Ντον Τζιοβάννι, τρέχει να ξεφύγει μέσα στη νύχτα από μια μαινόμενη γυναίκα που τον κυνηγάει: τον κατηγορεί ότι προσπάθησε με δόλια μέσα να την κάνει δική του. Πάνω στον καυγά, παρουσιάζεται ο πατέρας της που του ζητά το λόγο. Ο Ντον Τζιοβάννι μονομαχεί μαζί του, τον σκοτώνει και το σκάει. Η κόρη (Ντόνα Άννα) απελπισμένη ζητά από τον αρραβωνιαστικό της Οττάβιο να εκδικηθεί. Λίγο αργότερα καταφθάνει η Ντόνα Ελβίρα, μια ακόμη "κατάκτηση", που τον αναζητά θυμωμένη έχοντας ανακαλύψει τις απιστίες του. Ο Ντον Τζιοβάννι στην αρχή δεν την αναγνωρίζει και της συστήνεται με σκοπό, τι άλλο...? να την κατακτήσει!!! Μόλις αναγνωρίζονται, το ξανασκάει αφήνοντας τον υπηρέτη του Λεπορέλο, να της εξηγήσει. Ο τελευταίος προσπαθεί να δικαιολογήσει τον αφέντη του απαριθμώντας τις χιλιάδες κατακτήσεις του και παρουσιάζοντάς τες ως αποτέλεσμα του απέραντου αλτρουισμού και της αγάπης του προς τις γυναίκες. Η Ελβίρα θυμώνει ακόμη περισσότερο και ορκίζεται να τον εκδικηθεί, αν δεν επιστρέψει σ'αυτήν μετανιωμένος.

Στο μεταξύ ο Ντον Τζιοβάννι συναντάει ένα γαμήλιο γλέντι χωρικών, και φυσικά βάζει στο μάτι τη νύφη, την όμορφη Τσερλίνα. Με τη βοήθεια του Λεπορέλο παρασύρει το γαμπρό και τους καλεσμένους στον πύργο του, που "αλτρουιστικά" τους προσφέρει για το γλέντι, ενώ ο ίδιος βρίσκει ευκαιρία να ξεμοναχιάσει τη νιόπαντρη κοπέλα. Πάνω στην ώρα, κι ενώ η Τσερλίνα ετοιμάζεται να ενδώσει παρουσιάζεται η Ελβίρα και αποκαλύπτει τις προθέσεις του. Η Τσερλίνα τρέχει να βρει το σύζυγό της Μαζέτο, που είναι έξω φρενών γιατί νομίζει ότι η γυναίκα του τον απάτησε την πρώτη κιόλας μέρα του γάμου τους. Με γλύκες και νάζια όμως, εκείνη καταφέρνει να τα ξαναβρούν

Ταυτόχρονα η Ντόνα Άννα συντετριμμένη από την κηδεία του πατέρα της, ζητάει από τον Οττάβιο λίγο χρόνο για να συνέλθει ώστε να μπορέσουν να παντρευτούν, εξακολουθώντας όμως να ζητά εκδίκηση. Ο Ντον Τζιοβάννι που τριγυρίζει εκεί κοντά, υπόσχεται να βοηθήσει κι αυτός στην εξιχνίαση του εγκλήματος. Τότε ξαναεμφανίζεται η Ντόνα Ελβίρα που συνεχίζει να τον κατηγορεί. Εκείνος, θέλοντας να πείσει το ζευγάρι ότι πρόκειται για μια τρελή που από οίκτο της παρασταίνει τον ερωτευμένο, την ακολουθεί μήπως τάχα κάνει καμιά τρέλα. Μόλις φεύγει, η Ντόνα Άννα αναγνωρίζει στο πρόσωπό του τον παρολίγο βιαστή της και δολοφόνο του πατέρα της, και διηγείται στον Οττάβιο τι συνέβη, επιμένοντας σε εκδίκηση. Για να τον ξεσκεπάσουν, βρίσκουν την Ελβίρα, και οι τρεις τους μασκαρεύονται και πηγαίνουν στο γαμήλιο γλέντι στο αρχοντικό του. Ο Ντον Τζιοβάννι, βλέποντας ότι ήδη συγκεντρώθηκαν πολλοί που τον αντιπαθούν, σκηνοθετεί μια απόπειρα βιασμού της Τσερλίνα από τον Λεπορέλο, τον αποίο αφού κατηγορεί, "προθυμοποιείται" να κρεμάσει για παραδειγματισμό. Ο Λεπορέλο όμως αποκαλύπτει την αλήθεια, όλοι πια συνειδητοποιούν το ποιόν του Ντον Τζιοβάννι και κυνηγούν πλέον αυτόν, που όμως για άλλη μια φορά καταφέρνει να το σκάσει.

Πράξη 2η: Ο Λεπορέλο ανακοινώνει στον αφέντη του την επιθυμία του να απαλλαγεί από τα καθήκοντά του, γιατί πια δεν συμφωνεί με έναν τέτοιο τρόπο ζωής. Όμως ο Ντον Τζιοβάννι τον πείθει να μείνει στην υπηρεσία του, και τον παρακαλεί να "απασχολήσει" τη Ντόνα Ελβίρα, οσο ο ίδιος θα ξεμοναχιάζει την καμαριέρα της. Πράγματι, οι δυο άντρες ανταλλάσσουν ρούχα, ο Λεπορέλο-Ντον Τζιοβάννι καταφέρνει την Ελβίρα να τον συγχωρήσει, της υπόσχεται μετάνοια και αιώνια αγάπη, και την παίρνει βόλτα στον κήπο. Στο μεταξύ ο πραγματικός Ντον Τζιοβάννι συναντάει τους χωρικούς που τον ψάχνουν με επικεφαλής τον Μαζέτο. Τους ξεγελάει με τη μεταμφίεσή του, υπόσχεται να τους βοηθήσει, μάλιστα τους αποκαλύπτει και το "σχέδιό" του να συλληφθεί ο απατεώνας, και μόλις μένει μόνος με τον Μαζέτο, τον τραυματίζει σοβαρά και το σκάει. Εμφανίζεται η Τσερλίνα που τον περιποιείται, και ταυτόχρονα και ο Ντον Οττάβιο με την Άννα, που ενώνονται όλοι μαζί σε αναζήτηση του Ντον Τζιοβάννι. Βρίσκουν τον μεταμφιεσμένο Λεπορέλο με την Ελβίρα και ο υπηρέτης για να γλιτώσει τη ζωή του τους λέει όλη την αλήθεια. Όλοι τους τώρα ορκίζονται εκδίκηση. Λίγο αργότερα ο Ντον Τζιοβάννι ξαναβρίσκει τον υπηρέτη του, ξαναλλάζουν ρούχα, και πάνω από το άγαλμα του πατέρα της Ντόνα Άννα στον τάφο του, ο Ντον Τζιοβάννι καλεί ειρωνικά το νεκρό σε δείπνο. Κατόπιν επιστρέφει στον πύργο του, και δειπνεί μαζί με το Λεπορέλο και μια εύθυμη παρέα νεαρών κοριτσιών. Τότε εμφανίζεται η Ελβίρα, που τον καλεί για τελευταία φορά να μετανιώσει. Εκείνος τη χλευάζει. Η Ελβίρα φεύγει πικραμένη, αλλά επιστρέφει φοβισμένη. Ο Ντον Τζιοβάννι στέλνει το Λεπορέλο να δει τι τρόμαξε τόσο την πρώην αγαπημένη του. Ο υπηρέτης επιστρέφει ωχρός από τρόμο, αφού τον ακολουθεί το πνεύμα του αγάλματος που προηγουμένως ο αφέντης του είχε καλέσει σε δείπνο. Το φάντασμα όπως και η Ελβίρα καλεί τον Ντν Τζιοβάννι να αλλάξει ζωή, εκείνος όμως αρνείται. Τότε εμφανίζονται όλες οι αμαρτίες του με την μορφή απαίσιων τεράτων, και τον παρασέρνουν στην κόλαση μέσα σε μια θάλασσα από φλόγες.

Καταφθάνουν και οι υπόλοιποι και ο Λεπορέλο τους διηγείται τον θάνατο του κυρίου του: ο πατέρας της Ντόνα Άννα τελικά εκδικήθηκε τη δολοφονία του. Έτσι, η Άννα και ο Οττάβιο συμφωνούν να παντρευτούν σε ένα χρόνο ο Μαζέτο και η Τσερλίνα επιστρέφουν στο χωριό τους ευτυχισμένοι, η Ελβίρα αποφασίζει να συνεχίσει τη ζωή της σε μοναστήρι, και ο Λεπορέλο να βρει έναν άλλο αφέντη πιο αξιοπρεπή.

Η όπερα τελειώνει με το επιμύθιο πως ο θάνατος του ανθρώπου είναι αντάξιος της ζωής που έχει ζήσει.

Διανομή: Ντόνα Ελβίρα: Μάρθα Αράπη emstar emstar Ρόλος ταμάμ για τη φωνή της, παρόλο που σε ορισμένα σημεία την κουράζει. Πάντως ενσαρκώνει τέλεια την αποφασιστική αξιοπρέπεια της Ελβίρα, και δείχνει απόλυτα ερωτευμένη με τον Ντον Τζιοβάννι στα σημεία της όπερας που πρέπει.

Ντον Τζιοβάννι: Δημήτρης Τηλιακός emstar emstar Τρομερή φωνή, δυνατός βαρύτονος, αν και λόγω της κακίας που ενσαρκώνει θα προτιμούσα λίγο πιο φωτεινές χαμηλές νότες. Ρόλος που ταιριάζει και στο physique του αιώνιου εραστή

Ντόνα Άννα: TΖένη Δριβάλα Δε μ'άρεσε. Μια κατεστραμμένη φωνή που δεν ταίριαζε με τα υπόλοιπα ιερά τέρατα της ελληνικής σκηνής.

Ντον Οττάβιο: Αντώνης Κορωναίος emstar emstar Ρόλος που πάει τρελά τόσο στην ανάλαφρη και ευλύγιστη φωνή του, όσο και στο ευγενές παρουσιαστικό του

Τσερλίνα: Τζίνα Πούλου Παρόλο που υποτίθεται ο ρόλος ταιριάζει στην ελαφριά φωνή της, ειναι υπερβολικά ένρινη για τα γούστα μου. Κατά τ'άλλα αντεπεξέρχεται αξιοπρεπώς στις όχι και μεγάλες ανάγκες ενός όχι και τόσο απαιτητικού ρόλου.

Λεπορέλο: Δημήτρης Κασιούμης emstar Υποκριτικά του ταιριάζει ο κωμικός ρόλος του άξεστου υπηρέτη, αλλά φωνητικά ποτέ δε με τρέλανε ο συγκεκριμένος.

Μαζέτο: Γιώργος Μαγουλάς emstar emstar Όμορφη φωνή, αλλά μιας και ο ρόλος δεν απαιτεί ειδικές φωνητικές ικανότητες, ο Γιώργος κερδίζει το κοινό περισσότερο με την υποκριτική του ικανότητα.

Φάντασμα-Διοικητής: Χριστόφορος Σταμπόγλης Εμφανίζεται μόνο στην αρχή και στο τέλος της όπερας, αλλά ο ρόλος απαιτεί μπάσσο με ΠΟΛΥ ΧΑΜΗΛΕΣ νότες, τις οποίες ο εν λόγω καλλιτέχνης δε διαθέτει....

Μουσική Διέυθυνση: Ηλίας Βουδούρης: Θα μπορούσε να διευθύνει και καλύτερα. Δηλαδή θα μπορούσε να υπάρχει και ένας μετρονόμος στο πόντιουμ και να μην καταλάβει κανείς τη διαφορά.

Ορχήστρα: Η ορχήστρα της ΕΛΣ Μαύρο χάλι. Καμιά ελαφράδα όπως απαιτεί η μουσική του Μότσαρτ, σε άπειρα σημεία χάνονται, και ο ήχος που προκύπτει είναι μια απίστευτη μουτζούρα.

Σκηνικά: άθλια. Η χαρά του ντενεκέ. Την ώρα της παράστασης γίνονται τρελές αλλαγές σκηνικών στο πίσω μέρος της σκηνής, μετακινούνται συρματόσκοινα, ανεβοκατεβαίνουν μεταλλικές αυλαίες, μετατοπίζονται πλακάκια. Μια φρίκη σκέτη.

Κοστούμια: Ελεεινά και μιξοβάρβαρα, κρίμα στο καλό όνομα του Πατσα. Οι μισοί φοράνε ρούχα εποχής, οι υπόλοιποι σημερινά. Σορρυ, αλλά όταν ακούω Μότσαρτ θέλω να βλέπω δαντέλες, περούκες και πρόσωπα ξασπρισμένα από την πούδρα. Μόνο το φόρεμα της Ελβίρα είναι ανεκτό.

Σε γενικές γραμμές μια μετριότατη παράσταση, που όσο κι αν οι καλές φωνές πασχίζουν, δεν καταφέρνουν να ικανοποιήσουν στο έπακρο τον ακροατή. Δε χάνετε τπτ αν δεν πάτε...

[Juliette]

Παιδιάμ πήγα Τροβατόρε το Σάββατο, αλλά επειδή δεν προλαβαίνω να πτύσω, θα γράψω κριτική άλλη στιγμή. Αλλά παραστάσεις με το "καλό" καστ έχει σήμερα και την Παρασκευή. Σπεύσατε!!!

emstar emstar /5

[Juliette]

Λοιπόν.... η κριτική που είχα υποσχεθεί.....

ΤΡΟΒΑΤΟΡΕ, του Τζ. Βέρντι

Υπόθεση: Iσπανία, 15ος αι. Ο Φεράντο, επικεφαλής του στρατού του κομη ΝτιΛούνα, αφηγείται την ιστορία της τσιγγάνας Ατσουτσένα: η μάνα της είχε καεί στην πυρά 20 χρόνια νωρίτερα, επειδή πίστευαν πως είχε μαγέψει ένα από τα παιδιά του κόμη. Για να εκδικηθεί το θάνατό της, η Ατσουτσένα είχε ρίξει στη φωτιά ένα από τα παιδιά του ΝτιΛούνα.

20 χρόνια μετά, εμφύλιος μαίνεται στην Ισπανία. Λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, ένας ιππότης κερδίζει την αγάπη της πρωταγωνίστριας Λεονώρας. Από τότε την πλησιάζει μονάχα μεταμφιεσμένος ως τροβαδούρος. Αυτό το βράδυ όμως στον κήπο της Λεονώρας βρίσκεται ένας ακόμα θαυμαστής της, ο νέος κόμης ΝτιΛούνα (γιος του αρχικού κόμη). Θεωρώντας πως πρόκειται για τον τροβαδούρο, η Λεονώρα πέφτει στην αγκαλιά του. Τη στιγμή εκείνη όμως παρουσιάζεται και ο αληθινός τροβαδούρος, που δεν είναι άλλος από τον επαναστάτη Μανρίκο, αντίπαλο του ΝτιΛούνα στον εμφύλιο. Οι δύο άντρες μονομαχούν, ο Μανρίκο νικά αλλά χαρίζει τη ζωή στον αντίπαλό του. Η Ατσουτσένα, που οπως πιστεύει ο Μανρίκο, είναι μητέρα του, περιποιείται τα τραύματά του τραγουδώντας μια μπαλάντα για την ιστορία της δικής της μητέρας. Αναφέρει πως τότε, μέσα στη σύγχυσή της, αντί να ρίξει στη φωτιά το παιδί του ΝτιΛούνα, έριξε κατά λάθος το δικο της. Στη συνέχεια όμως βεβαιώνει το Μανρίκο ότι δεν έγινε έτσι, και πως αυτός είναι αληθινός γιος της. Ο Μανρίκο εκείνη την στιγμή πληροφορείται πως η Λεονώρα τον θεωρεί νεκρό και πως θέλει να κλειστεί σε μοναστήρι, και τρέχει να τη συναντήσει. Τα νέα για τη Λεονώρα έχει πληροφορηθεί και ο ΝτιΛούνα που θέλει να την απαγάγει. Όμως στο μοναστήρι τον προλαβαίνει ο Μανρίκο.

Ο ΝτιΛούνα ετοιμάζεται να επιτεθεί στο φρούριο των επαναστατών, και αποφασίζει πως μεγαλύτερο μαρτύριο για το Μανρίκο θα είναι να κάψει την Ατσουτσένα, που στο μεταξύ έχει συλλάβει. Έτσι, τη στιγμή που ο Μανρίκο και η Λεονώρα ετοιμάζονται να παντρευτούν, μαθαίνουν πως έξω από το κάστρο οι εχθροί ετοιμάζονται να κάψουν τη μητέρα του. Ο Μανρίκο σπεύδει να τη σώσει αφήνοντας το γάμο στη μέση, και πέφτει στα χέρια του εχθρού του.

Αποφασισμένη να σώσει τον αγαπημένο της, που μετά τη μάχη βρίσκεται φυλακισμένος μαζί με την Ατσουτσένα, η Λεονώρα φτάνει στο κάστρο του ΝτιΛούνα. Ακούγοντας τη φωνή του Μανρίκο ταυτόχρονα με πένθιμες ψαλμωδίες, συμφωνεί με τον κόμη να του δοθεί η ίδια ως αντάλλαγμα για την ζωή του αγαπημένου της, ενώ αποφασίζει να πάρει δηλητήριο, ώστε να μην αναγκαστεί να πραγματοποιησει ποτέ την υπόσχεσή της. Πηγαίνει στο κελί του Μανρίκο για να τον απελευθερώσει, εκείνος όμως καταλαβαινει το τίμημα που έχει προσφέρει στον εχθρό του και την αποκρούει. Όταν όμως τη βλέπει να ξεψυχά στα πόδια του από το δηλητήριο έχει τύψεις. Καταφθάνοντας ο ΝτιΛούνα και βλέποντας ότι έχει προδοθεί, διατάζει να εκτελεστεί αμέσως ο Μανρίκο, και υποχρεώνει την Ατσουτσένα να παρακολουθήσει το θέαμα. Την ώρα που ο τροβαδούρος πεθαίνει, η τσιγγάνα αποκαλύπτει στον ΝτιΛούνα πως σκότωσε τον ίδιο του τον αδερφό, και πως εκείνη πήρε επιτέλους εκδίκηση για το θάνατο της μητέρας της.

Διανομή:

Λεονώρα: Μάρθα Αράπη. Ό,τι και να πω γι'αυτή θα είναι λίγο. Υψίφωνος του βεληνεκούς της Κάλλας, αποδίδει στο μέγιστο βαθμό τη δραματικότητα του ρόλου που υποδύεται, αν και ακόμη αρκετά λυρική στη χροιά της, ενώ και υποκριτικά κατορθώνει να συμβιβάσει το τραγικό με τη σιωπηλή αξιοπρέπεια της Λεονώρας.

Κόμης ΝτιΛούνα: Τάσης Χριστογιαννόπουλος. Εξαιρετική φωνή, εξαιρετική υποκριτική απόδοση του "κακού" της υπόθεσης, αλλά λείπει το κάτι παραπάνω που θα τον χαρακτήριζε μεγαλειώδη. Θα προτιμούσα μεγαλύτερη φωνή και μεγαλύτερη φυσική παρουσία για ένα χαρακτήρα εφάμιλλο του Οιδίποδα.

Ατσουτσένα: Βικτώρια Μαϊφάτοβα. Κρύα και αδιάφορη στην αρχή, λίγο καλύτερη αργότερα, αλλά παραείναι καλλίφωνη και όμορφη για να παραστήσει μια γριά τσιγγάνα διψασμένη για εκδίκηση. Η όπερα δεν είναι μόνο φωνή, είναι και θέατρο. Και μέσα σε ένα έργο που η όλη πλοκή γυρίζει γύρω από τη φωτιά κυριολεκτικά και μεταφορικά, θα'θελα σκοτεινότερες χροιές και παρουσίες μέσα στους σκοτεινούς χαρακτήρες....

Μανρίκο: Βαγγέλης Χατζησίμος. Όμορφη και λαμπερή φωνή που ταιριάζει στον ήρωα τραγουδιστή (παρόλο που φωνάζει πολύ). Αν και υπερβολικές, εξαίρετες υποκριτικές ικανότητες. Αλλά δεδομένων των ίδιων λόγων με παραπάνω, το πάχος του εμποδίζει τον ακροατή να πειστεί ότι πρόκειται για τον αιώνιο ηρωικό εραστή του Βέρντι. Ως φυσική παρουσία θα ταίριαζε περισσότερο στον κόμη, ή στον Φεράντο.

Φεράντο: Χριστόφορος Σταμπόγλης. Μια χαρά ταίριάζει στο ρόλο, που χωρίς να είναι τρομερά απαιτητικός (3 ατακες έχει όλες κι όλες) όμως εκφράζει μια στρατιωτική μεγαλοπρέπεια που πολύ όμορφα αποδίδεται με τις εξαιρετικές χαμηλές του μπάσου, και την παρουσία του στη σκηνή.

Μουσική διέυθυνση: Άντζελλο Καβαλάρο emstar emstar /5 και αν κατάφερνε να συμμαζέψει και τους καράβλαχους της ορχήστρας της Λυρικής ώστε να μην κοπανάνε, θα ήταν ακόμη καλύτερη η παράσταση!!!

Σκηνικά, κοστούμια, σκηνοθεσία: emstar emstar Επιτέλους ένα έργο που σε μεταφέρει εκεί που πρέπει, δηλαδή στην Αναγέννηση, χωρίς να παρεμβάλλονται "πρωτοποριακές εικαστικές παρεμβάσεις" με μαδέρια, τενεκέδες και καραβάκια που κυλάνε μόνα τους σε υποτιθέμενα ποταμάκια...

[Amelie]

Γκουχ.. Προβληματίστηκα για το πού θα έπρεπε να το γράψω αυτό.. Αλλά, τελικά κατέληξα εδώ με μπόλικες αμφιβολίες για το αν θα είναι σωστή η επιλογή της τοποθέτησής του. Παρακαλώ, λοιπόν, τους κυρίους συντονιστάδες να κανονίσουν για την μετακίνησή του, εάν αυτή είναι απαραίτητη

Στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και για τις ημερομηνίες 8,10,13 κ 16 Απριλίου (ώρα 8.30 μ.μ.) θα παρουσιαστεί η Όπερα του Giuseppe Verdi (1813-1901), "Il Trovatore"

Όπερα σε τέσσερις πράξεις με ελληνικούς υπέρτιτλους.

Λιμπρέτο του Salvatore Cammarano

Βασισμένο στο έργο του Antonio Garcia Gutierrez "El trovador"

Ο Il Trovatore είναι μία από τις πιο αγαπημένες όπερες του κοινού, από την εποχή της πρεμιέρας του. Ο θρίαμβος της πρώτης παράστασης στις 19 Ιανουαρίου του 1853 στο θέατρο Apollo στη Ρώμη ήταν τόσο μεγάλος, ώστε οι κριτικοί της εποχής απεκάλεσαν το Verdi, Καίσαρα της Τέχνης. Μαζί με το Rigoletto και τη La Traviata, αποτελεί τη δεύτερη όπερα της δημοφιλούς τριλογίας του συνθέτη. Η δράση της όπερας εξελίσσεται στα βόρεια της Ισπανίας, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Πολλά χρόνια νωρίτερα, μια τσιγγάνα μάγισσα καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά, με την υποψία ότι καταράστηκε τον έναν από τους δύο μικρούς γιους του Κόμη ντι Λούνα. Πριν η μάγισσα καεί, ζήτησε από την κόρη της, Ατζουτσένα, να εκδικηθεί για το θάνατό της. Λίγο αργότερα το βρέφος εξαφανίστηκε και ακριβώς στο σημείο όπου είχε καεί η μάγισσα, βρέθηκαν στις στάχτες τα κόκαλα ενός παιδιού. Όλοι πίστεψαν πως ήταν ο γιος του Κόμη και πως υπεύθυνη ήταν η κόρη της μάγισσας. Ο Κόμης όμως, που αρνήθηκε να πιστέψει στο θάνατο του γιου του, ζήτησε λίγο πριν πεθάνει από τον άλλο του γιο, να εξακολουθήσει να ψάχνει για την κόρη της τσιγγάνας και τον αδελφό του. Έκτοτε, ο νέος Κόμης δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά την Ατζουτσένα… (Μαρία Μπελίδου)

Μουσική Διεύθυνση: Νίκος Αθηναίος

Σκηνοθεσία: Charles Roubaud

Σκηνικά: Jean Noël Lavesvre

Κοστούμια: Katia Duflot

Φωτισμοί: Pierre Dupouey

Διανομή

Leonore: Manon Feubel

Αzucena: Αλεξάνδρα Παπατζιάκου

Manrico: Zoran Todorovich

Conte di Luna: Δημήτρης Τηλιακός

Inez: Μαρία Βλαχοπούλου

Ferrando: Mirco Palazzi

Ruiz: Δημήτρης Ναλμπάντης

Γέρος τσιγγάνος: Σωτήρης Κοσμόπουλος

Διεύθυνση ορχήστρας: Νίκος Αθηναίος

Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης

Χορωδία Θεσσαλονίκης

Διεύθυνση Χορωδίας: Μαίρη Κωνσταντινίδου

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Υπεύθυνος Καλλιτεχνικού Προγραμματισμού –

Οργάνωση Παραγωγής: Ηλίας Τζεμπετονίδης

Υπεύθυνος Παραγωγής: Παναγιώτης Κουντούρης

Βοηθός Παραγωγής: Μαρία Ροδοκαλάκη

Stage Manager: Κάλλια Κεραμέως, Μαρίνα Ζάβαλη

Υπεύθυνος Ήχου: Τριαντάφυλλος Ζαχαριάδης

Υπεύθυνος Φωτισμού: Τρύφων Κεχαγιάς

Αυτοματισμοί Σκηνής: Απόστολος Αποστολίδης

Μηχανικός Σκηνής: Γιώργος Πατουλίδης

Οδηγοί Σκηνής: Δημήτρης Γρηγοριάδης, Νεοκλής Παπαδόπουλος

Βοηθός Ήχου: Γιώργος Μπουρνούτος

Βοηθός Φωτισμού: Άγγελος Τενεκετζής

Τεχνικοί Σκηνής: Ία Τσκομελίτζε, Αρμάνδος Αλεξιάδης

Μάρεκ Προκοπίου, Ντάβιντ Προκοπίου

Κυριακή 3 Απριλίου 11.30 π.μ.: πρωινό γνωριμίας με την όπερα

Τιμές εισιτηρίων:

75€, 60€, 45€, 30€, 12€ (μαθητικά-φοιτητικά)

[Juliette]

"Η Νυχτερίδα" του Γ. Στράους στη Λυρική.

Υπόθεση: Ο κύριος Άιζενσταϊν πρέπει να φυλακιστεί για 8 μέρες για χρέη στην εφορία. Αποφασίζει όμως το τελευταίο βράδυ να "διασκεδάσει" με τον φίλο του Δρ Φάλκε στο σπίτι του πρίγκηπα Ορλόφσκι (αλλά στη γυναίκα του δε λέει τπτ).

Στο πάρτυ όμως είναι καλεσμένη και η "τυχερή" σύζυγος, την οποία ο ίδιος της ο άντρας φλερτάρει ασύστολα χωρίς να ξέρει ποια είναι (να σε κερατώνει ο άντρας σου με τον εαυτό σου?? εε? σουρεαλ?) επίσης η υπηρέτρια του ζευγαριού που το παίζει ηθοποιός και της την πέφτει ο διευθυντής της φυλακής, επίσης καλεσμένος, και ο οποίος νωρίτερα έχει συλλάβει στο σπίτι του Αϊζενστάιν τον παλιό εραστή της γυναίκας του, νομίζοντας ότι είναι ο Αϊζενστάιν

Το επόμενο πρωί συγκεντρώνονται όλοι στη φυλακή: ο διευθυντής για να πάει στο πόστο του, ο Αϊζενστάιν για να παραδοθεί, ο πρώην εραστής είναι ήδη κρατούμενος, η κυρία Αϊζενστάιν για να προλάβει τα αδικαιολόγητα, η υπηρέτρια για να τριφτεί λίγο στον διευθυντή, και ο Δρ Φάλκε για να κάνει πλάκα στον Αϊζενστάιν, αφού τελικά όλα αυτός τα είχε σχεδιάσει για να τον εκδικηθεί για παρόμοια φάρσα που του είχε κάνει ο Αϊζενστάιν στο παρελθόν. Τελικά το ζεύγος τα ξαναφτιάχνουν και όλοι είναι ευτυχισμένοι.

Κριτική: Οπερέτα μεταφρασμένη στα ελληνικά Σκηνικά, κουστούμια και σκηνοθεσία καλά, μέσα στα πλαίσια της εποχής. Αλλά στο μέσο της β'πράξης, στο πάρτυ του Ορλόφσκι.....ωιμέ! αυτοσχεδιάζουν άσχετοι με την παράσταση καλλιτέχνες (Μ. Κρίλοβιτς, αδελφοί Φίνα-οι μόνοι που άξιζαν- και το μπαλέτο της ΕΛΣ) για ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΗ ΩΡΑ.... με συνέπεια να βγει το μισό ακροατήριο με τρομερό πονοκέφαλο απ'τη βαρεμάρα και την κούραση. Η κυρία Κρίλοβιτς απλά δεν ξέρει πότε να αποσυρθεί...

Διανομή: Αϊζενστάιν: Θ. Πετράκης..... λίγος για τη φήμη του.... φωνητικά ασταθής... ελπίζω απλά να έκανε οικονομία λόγω γενικής.

Ροζαλίντε (κυρία Αϊζενστάιν): Μ. Κόκκα.... πολλή τσιρίδα χωρίς λόγο.... το προσπαθεί η έρμη... αλλά δεν της βγαίνει...

Αντέλε (υπηρέτρια): Β. Καραγιάννη emstar emstar Τι φωνή (όπως πάντα άλλωστε!!!) Το λαρύγγι της το δένει φιόγκο αν θέλει. Και η απαραίτητη τσαχπινιά που απαιτεί ο ρόλος

Φάλκε: Κ. Μαυρογένης. Πολύ καλός, αν και αγχωμένος. Αλλά μετράει και σαν σκηνική παρουσία και πετάει μισή νότα και πέφτει το θέατρο. Ελπίζω να τον δούμε σε περισσότερες παραστάσεις στο μέλλον

Ορλόφσκι: Ε. Λιώνα. Κουρασμένη, αλλά ερμηνεύει αξιοπρεπώς το ρόλο της. Της πάει!!

Δ/ντής φυλακών: Α. Λαλούσης. Πολύ καλός!!!!! Δεν τον είχα ξανακούσει τρομερή φωνή, τρομερές χαμηλές, τρομερή αυτοσχεδιαστική ικανότητα (όπως απαιτεί το έργο)... μπράβο!!

Αλφρέντο (πρώην εραστής της Ροζαλίντε): Ν. Στεφάνου. Καλός, με μέλλον αν μελετήσει λίγο ...γιατί τραγούδι δεν είναι μόνο φωνή.

Μουσική Διεύθυνση: Λ. Ξανθοπούλου emstar emstar emstar Μπράβο της, δεν έχω να κάνω κανενα σχόλιο! Έκανε την ορχήστρα που σε γενικές γραμμές είναι στην καρακοσμάρα τους να παίζει ανθρώοπινα (νταξ, τα φαλτσάκια τους τα κάνανε τα κλαρινέτα, αλλά αυτό συμβαίνει μια ζωή)

Μπαλέτο: Οι κορυφαίοι ήταν χάλι. Το corps de ballet πολύ καλό, και οι χορογραφίες όμορφες... αλλά το πολύ το κύριε-ελέησον το βαριέται κι ο Δίας!!!

Γενικά καλή παραγωγή αλλά και να μην πάτε, στάνταρ θα παιχτεί του χρόνου στο Ακροπόλ (μεταφερμένο 4-5 τόνους πιο κάτω βέβαια ) ...άσε που μάλλον γι'αυτό το μεταφράσανε.... Ακούς εκεί Στράους στα ελληνικά..... ιεροσυλία!

[Amelie]

Έπαθα πλάκα με το "Il Trovatore"!!! Το είχα προτείνει στις συναυλίες, παραστάσεις κλπ. σε κάποια φάση.. Τολμώ να πω πως ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!!! Αν δεν είχα πάει βαμμένη (η χαζή) θα μπορούσα να κλάψω και με την ησυχία μου. Εντυπωσιακότατα σκηνικά, πολύ καλή σκηνοθεσία, υπέροχες φωνές, έντονα χρώματα, όλα σε εκπληκτική αρμονία μεταξύ τους. Κι ένα φινάλε ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ! Ακόμα το φέρνω στον νου μου με συγκίνηση. Προλαβαίνετε ακόμα οι ενδιαφερόμενοι καθώς θα υπάρξουν ακόμα δυο παραστάσεις, μια αύριο και μια τελευταία το Σάββατο. Αξίζει τον κόπο...

[Juliette]

Πες ότι γίνεται στο Μέγαρο Θεσσαλονίκης...τστστσ μισές δουλειές...

Αλλά δε μας έκανες κριτική λεπτομερή (για τη Μαρία τη Βλαχοπούλου )

[Amelie]

Ε, αυτό το είχα γράψει όταν είπα για την Όπερα αναλυτικά. Όχι;;;

Η Μαρία η Βλαχοπούλου... Τολμώ να πω πως δεν έδωσα την βάση που έπρεπε ενδεχομένως να δώσω στην ερμηνεία της. Ήταν καλή, πολή καλή, όπως όλα ήταν καλά και αλίμονο εάν από το σύνολο ξέφευγε εκείνη. Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Φαντάζομαι εσείς μανδάμ, που είστε μάλλον πιο ειδική, το ξέρετε ήδη καλά! Όλα ήταν υπέροχα, πραγματικά υπέροχα. Και ανάμεσα σε όλα και η κυρία Βλαχοπούλου, που όμως δεν μονοπώλησε την προσοχή μου, απλά και μόνο γιατί είχε ήδη μονοπωληθεί από κάποιον άλλον...

[Singularity]

Εχθές στο Θέατρο Στοά η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Ζωγράφου υπό την μουσική διεύθυνση του Τάσου Συμεωνίδη είχε συναυλία με έργα Weber (Carl Maria Von και ουχί Adrew Loyd) και Grieg.

Το πρώτο μέρος αποτελούνταν από το Κουιντέτο για κλαρινέτο J182 (Op 34) σε τέσσερα μέρη, Allegro, Fantasia, Menuetto και Rondo. To δεύτερο από δύο ελεγειακές μελωδίες, και την Σουίτα Χόλμπεργκ. Η ορχήστρα του Δήμου Ζωγράφου, αν και νέα σχετικά, αποτελεί μία ευχάριστη έκπληξη στο κατεστημένο της μουσικής ζωής, και ειδικά των ορχηστρών που είναι θλιβερό. Η ορχήστρα υπακούοντας στις οδηγίες του μαέστρου, έπαιζε με απαλότητα και λεπτότητα και αναδείκνυε τον σολίστα.

Σολίστ ο Σπύρος Μουρίκης, ένας από τους καλύτερους κλαρινετίστες της Ευρώπης. Το παίξιμό του απαλό και γλυκό με εκπληκτική τεχνική και ταχύτητα καθήλωσε το κοινό. Ειδικότερα το δεύτερο μέρος Fantasia θα μπορούσε να αποτελέσει από μόνο του αιτία για την συναυλία. Συναίσθημα, εικόνες, χρώματα και φως. Αν κάποιος στη ζωή του επιτρεπόταν να ακούσει μόνο μια φορά μουσική, θα έπρεπε να ακούσει αυτό το μέρος για να καταλάβει τί είναι μουσική, ζωή και αγάπη.

[Ήρα]

Βασίλης Παπακωνσταντινου στο Ηρωδειο-μια Πεμπτη του Μαιου-26/5

Θυμαμαι το πρώτο cd του Παπακωνσταντινου , που αγορασα στην πρώτη λυκειου , ήταν η ζωντανη ηχογραφηση από μια συναυλια του στο σταδιο Ειρηνης και Φιλιας.

Ειχα πάντα την αισθηση ότι ο Παπακωνσταντινου είναι δικός μας άνθρωπος ,αλλα από τη στιγμη εκεινη , ο Παπακωνσταντινου έγινε ο Βασιλης , μια οικειοποιηση που κρατησε συντροφια στις εφηβικές παρεες μας ,στα τραγουδια που ακουγαμε στο σχολειο και στις εκδρομές …μια οικειοποιηση που χρονο με το χρόνο γινόταν πιο ενδιαφερουσα γιατι χρονο με το χρόνο τα τραγουδια του αποκτουσαν άλλη διασταση , αρχικά ήταν η μουσικη της επαναστασης της εφηβειας μας , μετεπειτα ήταν η συνειδητοποιηση ότι ο κόσμος ποναει και πλέον τα τραγούδια τα φτασμένα στα αυτια μου με τη φωνή αυτου του φίλου ,του Βασιλη , είναι μια γλυκια νοσταλγια για το όμορφο παρελθον και την αθωοτητα του αλλα και μια αισθηση, είμαστε ακομη εδώ και εξακολουθουν να μας συγκινούν τα τραγουδια του Λοιζου και του Ασιμου , άρα υπάρχει ελπίδα ….

Ο Βασιλης στο Ηρωδειο…ένα διαφορετικο του ύφος , με σακακι στη σκηνη , πράγμα παραταιρο για αυτόν ,αλλα δεν έπρεπε να ταιριαξει κάπως το παιδι με τη μεγαλη μυτη με τη σοβαροτητα των αρχαιων μαρμαρων?

Ο κοσμος πολύς , σχεδον γεματο το Ηρωδειο και μάλιστα μια νύχτα που τα συννεφα παιζαν παιχνιδια και η καλοκαιρινη δροσια βαφτοστηκε αληθινη ψυχρα!Ακομη και μια τέτοια βραδια όμως , που δε μπορεις να θαυμασεις την σχεδον πανσελήνικη διαθεση του φεγγαριου ,το Ηρωδειο δε στερειται ούτε ένα δραμι από την μαγικη του ομορφια …

Το κοινο του Βασιλη ,από όλες τις ηλικιες , όπως συμβαινει κάθε φορα που δίνει συναυλια…Νεαροι με τις μακριες μαλλουρες τους και τα γεματα ζωή ματια τους και κυριοι με σακακια ,μετα από κάποια συσκεψη ,κυρίες σοβαρες που είσαι ετοιμος να αποκαλεσεις και εσυ εδώ μαμα να τραγουδανε με πάθος τη νιότη τους …διασημοι και μη …όλοι φίλοι του Βασιλη.

Και είναι αυτή η περιεργη ατμόσφαιρα που ταξιδευει πάντα επάνω από τα κεφαλια των θαυμαστων του ,ότι ειμαστε μια μεγαλη παρεα και απλα ήρθε να τα πούμε , να καλαμπουρισουμε ,όπως θα έκανες με τους συμμαθητες σου , να γελάσεις , να θυμηθεις , να δακρυσεις τα δακρυα τα πιο αθωα γιατι γεννηθηκαν για πρώτη φορα μέσα στις πιο αθωες σκέψεις και ματιες ...Ααυτος ο ανθρωπος δε φοβαται να στραπατσαρει την εικόνα του και να αυτοσαρκαστει , έχει αυτό το αληθινο χιούμορ που πηγαζει από ακομπλεξαριστο εγω … Ξερει ότι τον αγαπαει ο κόσμος του και δεν είναι από αυτους που ανεβαινουν στο καλαμι του ψωνιου , αντιθετα αυτην την αγαπη την επιστρέφει με τέτοιο πάθος που γίνεται ο φιλος σου.

Η ενορχηστρωση των τραγουδιών όμορφη , πέρα από τα συνηθισμένα του Βασιλή , με το πιάνο σε πρωταγωνιστικο ρόλο και μια ορχηστρα αποτελούμενη από γυναικες μόνο ,τις Feminarte και επειδη όσο και να γερασει ο λυκος μυαλο δε βαζει ,φυσικά και μια φοβερη ηλεκτρικη κιθαρα και ένα ηλεκτρικο μπάσο , που για πρώτη φορα ακουγα τον βαθυ του ήχο , σαν ταξιδι σε χώρο ξωτικών!

Τα τραγούδια του ποικιλα ,και πώς να διαλεξεις από αυτην την τεραστια θαλασσα επιλογων που έχει , αφου έχει τραγουδήσει μερικά από τα αθανατα και σχεδόν όλους τους μεγαλους συνθέτες και στιχουργους .Ιδιαιτερη στιγμή ένα τραγουδι σε στίχους Καρυωτακη …προσωπικά είναι από τους αγαπημένους μου ποιητές. Αγκαλιασε με τη φωνή του τόσο τα γνωστα αντιπολεμικά του , όσο και τις μπαλαντες του , στις οποιες ο κόσμος με μια φωνή τον συνόδευε και μαζι με αυτόν όλα αυτά τα αχ του έρωτα …...Καββαδιας , Ελυτης , Λοιζος , Θεοδωρακης..

Φυσικά και δεν ήταν δυνατο να βγάλει όλη τη συναυλια με το σακακι , για τον ροκ Βασιλη μιλάμε , το πέταξε , αυτοσαρκαστηκε και γέμισε τον ουρανο με τη φωνη του , άλλοτε επαναστατικη και ορμητική και άλλοτε ερωτική και σιγανη ,σχεδον ψιθυριστη … σαμπως και έχει συμβόλαιο με το χρόνο , όσο ωριμάζει να γίνεται καλυτερη ,και να αναδεικνυεται μέσα από τραγουδια που είπε χωρις τη συνοδεια κανενος οργανου , η φωνη του και ο κόσμος απλά…

Το κοινο τον καλεσε δυο φορε πίσω στη σκηνη ,και αυτος ζωντανος , αειθαλης ,γεματος ενεργεια ,σε ένα παιχνιδι με όλο το δισκογραφικο πάρελθον του

Και εμεις αγκαλια με όλη την εφηβεια μας κλεισμένη σε ένα τρίωρο...

όχι πως έχω το κλειδι του παραδεισου....μα σ αγαπώ κι αυτο νομίζω είναι κατι...

[Juliette]

Ηρώδειο, 24-25-26 Σεπτεμβρίου, "Pagliacci" του Leoncavallo, σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλλι.

Σκηνοθεσία, κοστούμια κλπ: ΑΨΟΓΑ, αν εξαιρέσουμε το αυτοκίνητο πάνω στη σκηνή του Ηρωδείου (απαράδεκτο)....

Ορχήστρα-χορωδία (της ΕΛΣ) και σολίστ: μέτριοι όλοι εκτός του Αρλεκίνου που ήταν αστέρι το άτομο, και της Κολομπίνας που ήταν ανεκτή, με μεγάλη άνεση στις ψηλές και μεγάλη ανυπαρξία στο κέντρο και χαμηλές... Οι υπόλοιποι χάλια (και δεν ξέρω και ονόματα, πρόγραμμα δεν είχε)...

Χαμός στο Ηρώδειο, δεν το έχω ξαναδεί τόσο γεμάτο, μισή ώρα και βάλε κάναμε να καθήσουμε και 45' να βγούμε..

Αλλά ήταν το καλύτερο δώρο γενεθλίων!!!!!!!!

[Singularity]

Τόσα σούργελα έχουν ανεβεί την σκηνή του Ηρωδείου (απαράδεκτον)

το αυτοκίνητο σε πείραξε???

[Amelie]

Εγώ πάλι δεν τρελάθηκα.... Έχω δει και καλύτερα (η κοσμογυρισμένη )- πέρα από ένα-δυο σημεία, θεωρώ πως ο ντόρος έγινε για τα ονόματα (του Κυρίου Τζεφιρέλλι, δηλαδή...που έσκασε μύτη με το κουστούμι και το αθλητικό-άααααααρχοντας! ). Jul, δεν μπορώ να πω πως τα σκηνικά και τα κουστούμια ήταν μια οπτασία.. Και μεγάλη ταλαιπωρία.. Κάτι δεν έγινε σωστά εκείνη την ημέρα...(ξεκινώντας πρώτα και καλύτερα με την είσοδό μας ). Καλά ήταν, εντάξει, δεν λέω...αλλά όχι και για να σκιστούν χασέδες

[Juliette]

Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Turandot του Puccini.

Πεκίνο σε μυθικούς χρόνους. Ο νόμος ορίζει ότι η πρικήπισσα Τουραντότ θα παντρευτεί τον πρίγκηπα που απαντήσει σωστά σε 3 αινίγματα. Όσοι έχουν δοκιμάσει, απέτυχαν και το πλήρωσαν με τη ζωή τους. Το πλήθος τώρα περιμένει ένα νέο αποκεφαλισμό. Ανάμεσά τους, κι ο Τιμούρ, βασιλιάς των τατάρων που έχει χάσει το θρόνο του, και, γέρο πια και τυφλό, τον οδηγεί η νεαρή σκλάβα Λιου. Εμφανίζεται και τους βοηθά ένας άγνωστος, που αποδεικνύεται πως είναι ο Καλαφ, γιος του Τιμούρ, με τον οποίο η Λιου είναι κρυφά ερωτευμένη. Όταν για τον αποκεφαλισμό της εμφανίζεται η ίδια η Τουραντότ, ο Καλάφ την ερωτεύεται και αποφασίζει να την κατακτήσει δοκιμάζοντας την τύχη του με τα αινίγματα. Μάταια όλοι προσπαθούν να τον μεταπείσουν.

Στην κεντρική πλατεία λίγο αργότερα, η Τουραντότ εξηγεί την τόση αγριότητα και τη στάση της να μείνει αγνή: εκδίκηση για την προγιαγιά της που είχε πέσει στα χέρια ενός Τατάρου. Ωστόσο θέτει τα αινίγματα στον Καλάφ και εκείνος τα λύνει. Ηττημένη, ζητά την απαλλαγή της από το γάμο μαζί του. Ο Καλάφ της υπόσχεται πως αν μέχρι το ξημέρωμα βρει το όνομά του, εκείνος θα πεθάνει απαλλάσσοντάς την.

Τη νύχτα εκείνη το Πεκίνο δεν κοιμάται. Η Τουραντότ έχει εκδώσει διάταγμα σύμφωνα με το οποίο αν ως το ξημέρωμα δεν βρεθεί το όνομα του ξένου, το πλήθος ολόκληρο θα εκτελεστεί. Όλοι ζητούν από τον Καλάφ να αποκαλύψει το όνομά του και να μην πεθάνουν άδικα, μαλιστα φέρνουν και τον Τιμούρ με τη Λιου για να τους ανακρίνουν. Μπροστά το ενδεχόμενο των βασανιστηρίων του Τιμούρ, η Λιου ομολογεί ότι γνωρίζει το μυστικό όνομα, αλλά ο έρωτας της δίνει τη δύναμη να μην το αποκαλύψει. Με τα λόγια αυτά αυτοκτονεί.

Ο Καλάφ και η Τουραντότ μένουν μόνοι κι εκείνος τη φιλά. Η Τουραντότ ταπεινώνεται αλλά και φλέγεται γι'αυτόν. Τον παρακαλεί να φύγει, όμως εκείνος της αποκαλύπτει το όνομά του. Εκείνη τη στιγμή ξημερώνει.

Στην κεντρική πλατεία η Τουραντότ αποκαλύπτει ότι γνωρίζει το μυστικό όνομα, και δηλώνει ότι το όνομα είναι "Έρωτας", και το πλήθος ξεσπά ανακουφισμένο.

Διανομή: Turandot: Jennifer Wilson: εξαιρετική δραματική σοπράνο, τρομερή ικανότητα ερμηνείας της συναισθηματικής θύελλας στην καρδιά της πριγκήπισσας, με το μειονέκτημα του κάπως μεγάλου "εκτοπίσματός" της (ε τι να κάνουμε που δεν πείθει για μια εκθαμβωτική ομορφιά...για 3 εκθαμβωτικές ομορφιές ίσως) (κακία)

Kalaf: Dongwon Shin: πολύ όμορφη φυσική φωνή λυρικού τενόρου, αλλά θα'θελα μεγαλύτερο όγκο σε ένα τέτοιο ρόλο, ώστε να στέκεται επάξια στο πλευρό της δραματικής Τουραντότ.

Timour: Δημήτρης Καβράκος: τα γνωστά για τον απίστευτο βαρύτονο, τα έχω πει και για τη Νόρμα

Liu: Έλενα Κελεσίδου: ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ!!!!! Ίσως η πιο πλήρης φωνή στην παράσταση, τόσο φωνητικά όσο και ερμηνευτικά και υποκριτικά. Κριμα που η άρια του θανάτου της δεν σηματοδοτεί το φινάλε κάποιας πράξης ή σκηνής για να τη χειροκροτούσα μέχρι να μη νιώθω τα χέρια μου emstar emstar

Επίσης εξαιρετικοί σε μικρούς ρόλους οι Κ. Μαυρογένης και ο Χ. Ανδριανός.

Συμμετέχει η Χορωδία Θεσσαλονίκης, η παιδική Χορωδία Ι.Ν. Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου Θεσσαλονικης και η Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης. Πολύ καλή παρουσία των χορωδιών. Αν και η ορχήστρα δεν κοπανούσε τόσο ώστε να σκεπάζει πολλές φορές ακόμη και την Τουραντότ (που οι δραματικές υψίφωνοι ΦΩΝΑΖΟΥΝ) θα ήταν η ομορφότερη εν συνόλω παράσταση που έχω δει. Μεγάλο εφφέ που τα κρουστά και τα νυκτά έγχορδα βρίσκονταν ένα επίπεδο πιο πάνω από το υπόλοιπο σώμα της ορχήστρας (επειδή δεν χωρούσαν στο πιτ, αλλά πολύ έξυπνη εικαστική παρέμβαση)

Μουσική διεύθυνση: Νίκος Αθηναίος: δεν έχω σχόλια. Πολύ καλή δουλειά, αν και για πρώτη φορά δεν έδωσα καμιά σημασία στο μαέστρο

Σκηνικά, κοστούμια: άψογα! Μεγαλοπρέπεια όπου χρειαζόταν, σκοτεινό περιβάλλον και φωτισμοί στους αποκεφαλισμούς και τις δραματικές κορυφώσεις, με μοναδικό φινάλε ένας φωσφορίζων δράκος σε black light

Το περιβάλλον του ΟΜΜΘ τρομερό!!!!!! (πρώτη φορά πηγαίνω!!!)

(τώρα περιμένω να γράψει και η Αμελίτσαμ)

[Amelie]

Εγώ βρέθηκα σε Οπερα του Μεγάρου Θεσ/νίκης για δεύτερη φορά. Η πρώτη βέβαια με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο (μακράν) αλλά ήμουν σίγουρη πως κι αυτή τη φορά θα περνούσα πολύ όμορφα, κάτι που φυσικά επιβεβαιώθηκε. Δεν θα σχολιάσω παραπάνω τα όσα ειπώθηκαν από την Ιουλία μας-το μόνο που θα πω είναι πως εγώ (σε αντίθεση με εκείνη) ερωτεύτηκα τον Κορεάτη κύριο και τολμώ να πω πως μια-δυο φορές με έκανε να ανατριχιάσω Όσο για τα σκηνικά, σαφώς έχω δει και καλύτερες δουλειές και δεν τρελάθηκα κιόλας. Κατά τ'άλλα, όλα ήταν υπέροχα και κάποιες φορές συγκινητικά (ποτέ ξανά με eyeliner στο Μέγαρο Θεσσαλονίκης! ) Και του χρόνου λοιπόν.....

[Juliette]

Madama Butterfly, του G. Puccini, ΕΛΣ.

Πράξη 1η: Ο Αμερικανός πλοίαρχος Μπ. Φ. Πίνκερτον παντρεύεται με προξενιό στο Ναγκασάκι των αρχών του αιώνα τη 15χρονη γκέισσα Τσο-Τσο-Σαν, γνωστή ως Μαντάμ Μπατερφλάυ, ξέροντας ότι σε λίγο καιρό θα την εγκαταλείψει για να επιστρέψει στην Αμερική, ωστόσο το κάνει παρά τις συμβουλές του προξένου Σάρπλες, που τον προειδοποιεί ότι η Μπατερφλάυ θα πληγωθεί όταν ανακαλύψει ότι έπαιξε μαζί της. Ο γάμος γίνεται ενώπιον των συγγενών της γκέισσας, οι οποίοι όμως την αποκηρύσσουν όταν μαθαίνουν ότι ασπάστηκε τη θρησκεία του συζύγου της.

Πράξη 2η: 3 χρόνια μετά η Μπατερφλάυ μεγαλώνει μόνη της με τη βοηθεια της υπηρέτριας Σουτζούκι, το γιο που ο Πίνκερτον ποτέ δε γνώρισε, γιατί επέστρεψε στην Αμερική. Όλοι θεωρούν ότι την έχει εγκαταλείψει, κάτι που όμως εκείνη πεισματικά αρνείται να πιστέψει. Ο Σάρπλες μόλις μαθαίνει ότι ο Πίνκερτον επιστρέφει στην Ιαπωνία παντρεμένος με αμερικανίδα και με σκοπό να διεκδικήσει το παιδί του, προσπαθεί να προετοιμάσει τη Μπατερφλάυ. Εκείνη παρεγηξείται και τον διώχνει. Το ίδιο βράδυ διαπιστώνει την άφιξη του πλοίου του αγαπημένου της, και στολίζει το σπίτι και τον εαυτό της, νομίζοντας ότι εκείνος επιστρέφει στην αγκαλιά της. Η Μπατερφλάυ αποκοιμιέται περιμενοντας όλη νύχτα με τη Σουτζούκι. Το πρωί ο Πίνκερτον καταφθάνει με τη σύζυγό του και τον Σάρπλες, αλλά μη μπορώντας να αντιμετωπίσει την Μπατερφλάυ, φεύγει αφήνοντας εκεί τους άλλους 2. Από τη φασαρία και την ένταση ξυπνά η Μπατερφλάυ και αντιλαμβάνεται τα πάντα. Για να εξασφαλίσει ένα όμορφο μέλλον στο παιδί της, συμφωνεί με τη αμερικανίδα κυρία Πίνκερτον να της το παραδώσει, και αφού το αποχαιρετά, αυτοκτονεί.

Διανομή: Μπατερφλάυ: Μάρθα Αράπη. Ό,τι και να πω γι'αυτή τη γυναίκα είναι λίγο...Ιδανική φωνητικά, παρόλο που ως λυρική φωνή φοβόταν τον ρόλο που απαιτεί εμφάνιση 15χρονης αλλά φωνή 45άρας λυρικο-δραματικής υψιφώνου. Βαθιά εσωτερική, αποτέλεσε τη μόνη ολοκληρωμένη ερμηνεία του Πουτσίνι από το καστ. Γιατί? Μα γιατί δε φώναζε, γιατί ο σιωπηλός λυγμός είναι πιο δραματικός από τη δυνατότερη κραυγή...

Πίνκερτον: Ζάχος Τερζάκης: Σχεδόν με απογοήτευσε Αγγελική χροιά λυρικού τενόρου και τπτ άλλο. Δυστυχώς αντιμετώπισε την παράσταση σαν μια ακόμη διεκπεραίωση στη διεθνή του καριέρα. Ευτυχώς που η παράσταση στηρίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην πρωταγωνίστρια, και που ο πρωταγωνιστής έχει ρόλο ... κακού, γιατί θα ήταν κρίμα να μην ανταποκριθεί στις προσδοκίες του έργου ένα τέτοιο όνομα...

Σάρπλες: Δημήτρης Τηλιακός: Πολύ ωριμότερος φωνητικά και υποκριτικά απ'όσο τον είχαμε συνηθίσει μέχρι πέρυσι Αυτό το παιδί έχει μεγάλες δυνατότητες

Σουτζούκι: Βαρβάρα Τσαμπαλη: ρόλος που δεν αναδεικνύει καμιά φωνητική δυνατότητα, εκτός ίσως από το σύντομο ντουέτο με την Μπατερφλάυ, στο οποίο ανταποκρίθηκε αξιοπρεπέστατα. Λίγο βαριά ως φωνή, θα προτιμούσα τη Μαϊφάτοβα (την άλλη διανομή) με την Αράπη, που είναι πιο ελαφριά, αλλά 2 γκραν σινιόρες στο ίδιο καστ δε λέει

Γκόρο (ο προξενητής): Κων/νος Παλιατσάρας: Για άλλη μια φορά (ευτυχώς) κάνει αυτό που πάντα του πήγαινε: το ρόλο-καρικατούρα (αν ήταν και ρόλος άφωνος ακόμη καλύτερα)...

Οι υπολοιποι δευτερεύοντες ρόλοι αδιάφοροι φωνητικά, απλά γέμιζαν τη σκηνή στην 1η πράξη χάριν της δράσης. Η όπερα στηρίζεται βασικά στη Μπατερφλάυ, λιγότερο στον Σάρπλες και τη Σουτζούκι και ακόμα λιγότερο στον Πίνκερτον, που γίνεται και αρκετά αντιπαθής

Η ορχήστρα με εντυπωσίασε (σχεδόν) για μια φορά (από τις λίγες) Δεν κοπανούσαν, βέβαια ψιλο-φαλτσάρανε τα έγχορδα στην ψηλή περιοχή του εκτεταμένου φινάλε, αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, πάλι καλά που δεν αναβάλανε την παράσταση τελευταία στιγμή λόγω απεργίας της ΓΣΕΕ... Μαέστρος ο Αλέξης Αγραφιώτης....ας ελπίσουμε ότι ήταν η αιτία που η ορχήστρα έπαιζε μαζεμένα

Η χορωδία φάνηκε ότι συμμετείχε με μικρό κλιμάκιο (πάλι καλά που το κατάλαβαν), γιατί το περίφημο coro mutto θα ήταν κραυγαλέο και όχι αξιοπρεπές (νταξ, το τελευταίο ψηλό σι ύφεση ήταν θεοχάμηλο και το φέρανε στα ίσα του μετά...)

Σκηνικά-κοστούμια-μακιγιάζ: ΑΨΟΓΑ!!! Πολύ έξυπνη μεταφορά στη γνωστή παραμυθένια χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, με σπιτάκια που ανεβοκατεβαίνουν και με το λιμάνι του Ναγκασάκι φωτισμένο διακριτικά στο background

Γενικά να πάτε να τη δείτε. Οκ, δεν είναι από τις πιο εύπεπτες όπερες του Πουτσίνι, σε καναδυό σημεία μάλιστα κλέβει τον εαυτό του με φρασούλες από τη Μποέμ, αλλά το όλο σκηνικό δεν έχει να ζηλέψει τπτ από σκηνές μεγάλων θεάτρων του εξωτερικού. Λέει!!!!

Α ΡΕ ΔΑΣΚΑΛΕ ΤΙ ΦΩΝΕΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ!!!

[BlacR]

η κρητική σου είναι τόσο πλήρης που δεν θα πω τίποτε άλλο για να μην μειώσω ούτε στο ελάχιστο ότι γράφεις...

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι ακολουθώντας την πρότασή σου , παρακολούθησα μια υπέροχη παράσταση όπου :

1ον. γοητεύτηκα απο την ερμηνία της προταγωνίστριας

2ον. εντυπωσιαστικα απο τα σκηνικά

3ον. ένιωσα τον εκτασιασμό της όπερας... έστω και στο μικρό πεδίο της Λυρικής !

13 χρόνια μετά οι καλλιτεχνικές μου ανησυχίες ξυπνούν...

[Clemence]

Αριστοφάνης: γέλιο μέχρι πόνου

«Σφήκες» από το Αμφι-Θέατρο και «Εκκλησιάζουσες» από τον ΘΟΚ στο Ηρώδειο

Διπλή δόση από Aριστοφάνη πήραν χθες το μεσημέρι οι δημοσιογράφοι σε συνέντευξη Tύπου στο ξενοδοχείο Divani-Aκρόπολις. Aφορμή στάθηκε η παράσταση «Σφήκες», από το Aμφι-Θέατρο του Σπύρου Eυαγγελάτου (Hρώδειο, 16 Iουλίου) και η παράσταση «Eκκλησιάζουσες» από τον Θεατρικό Oργανισμό Kύπρου (Hρώδειο, 19 Iουλίου). H καταληκτική φράση του πεζογράφου, θεατρικού συγγραφέα και μεταφραστή των «Σφηκών», Παύλου Mάτεσι, έκλεψε τις εντυπώσεις, σαν ένα γνήσια αριστοφανικό σχόλιο πάνω στη διαφθορά και την αναλγησία της εξουσίας: «Aπό την εποχή του πρωθυπουργού Kορυζή, το 1941, ουδείς πολιτικός, δικαστικός ή δεσπότης δεν έχει αυτοκτονήσει»! Tο εύστοχο σχόλιο του καλού συγγραφέα αφορούσε το περιεχόμενο των «Σφηκών»: το παραδικαστικό κύκλωμα της Aθήνας του Aριστοφάνη, που βέβαια παραπέμπει στα πρόσφατα σκάνδαλα στον δικαστικό και στον εκκλησιαστικό χώρο. Πριν από τον Π. Mάτεσι, ο σκηνοθέτης της παράστασης, Σπύρος Eυαγγελάτος, είχε τονίσει ότι «στους «Σφήκες», από τη μία καταστροφή πάμε σε μια άλλη χειρότερη, οπότε ο Aριστοφάνης μας αφήνει με ένα ερώτημα: και μετά τι;».

«Θα συζητηθεί»

Mε ερωτήματα όμως μας άφησε (σκόπιμα) και ο Σπύρος Eυαγγελάτος, δηλώνοντας ότι ναι μεν δεν του αρέσει να σχολιάζει δικές του παραστάσεις, ειδικά πριν από το ανέβασμά τους, ωστόσο σε αυτή την περίπτωση είναι πεπεισμένος ότι «η συγκεκριμένη παράσταση θα συζητηθεί διότι έχει ανατρεπτικά στοιχεία. Δεν αποκαλύπτω περισσότερα, θα τα δείτε μόνοι σας». Tο μόνο που μάθαμε είναι ότι ως χρόνο δράσης της παράστασης ο Σπ. Eυαγγελάτος επέλεξε την εποχή του Mεσοπολέμου.

Tο λόγο πήραν ακόμα οι δύο πρωταγωνιστές της παράστασης, Δημήτρης Πιατάς και Xρήστος Bαλαβανίδης. O μεν πρώτος τόνισε ότι το έργο είναι πολύ σύγχρονο καθώς σήμερα ζούμε σε μια άκρως ποινικοποιημένη εποχή. «Aρκεί κανείς να δει την τηλεόραση σήμερα και θα πειστεί». O δεύτερος υπογράμμισε την εκπληκτική χημεία που υπήρχε μεταξύ των συντελεστών της παράστασης (ήταν όντως εμφανής και στη συνέντευξη Tύπου), ενώ αναφορικά με το κωμικό στοιχείο του Aριστοφάνη, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Πονάει το να γελάς. Aυτό είναι και το στίγμα της δικής μας παράστασης, ότι υπάρχει πόνος στο γέλιο». Παρόντες ήταν ακόμα ο χορογράφος Xάρης Mανταφούνης («Πρώτη μου συνεργασία με τον Σπ. Eυαγγελάτο, ο οποίος δεν κατάλαβα γιατί με κάλεσε· αυτός έκανε τη χορογραφία, εγώ απλώς βοηθούσα»), ο συνθέτης Γιάννης Aναστασόπουλος («H μουσική της παράστασης βασίζεται σε τζαζ σχήματα του Mεσοπολέμου και ενορχήστρωση σε στυλ Nέας Oρλεάνης») και ο Πάρις Mέξης, που είχε την επιμέλεια των σκηνικών και των κοστουμιών («H έξοχη μετάφραση και η απόφαση του Σπ. Eυαγγελάτου να μεταφέρει τη δράση στον Mεσοπόλεμο αποτέλεσαν τα δύο βασικά στοιχεία που επέδρασαν καταλυτικά στη δική μου δουλειά»).

Σχόλια: τέλεια η παράσταση ... αλλά ''τα jazz σχήματα του Μεσοπολέμου'' όλα τα λεφτά (αφιερωμένο στη @γιατρίνα εξαιρετικά ) Πολύ καλή η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών ... όλα υπέροχα ...

αλλά ...

τι δε θάδινα για να ακούω live τα σχόλια του Νικήτα που ήταν πρώτο τραπέζι πίστα αγκαλιά με τον Λυκουρέζο ... ειδικά σε ορισμένες σκηνές

Το καλοκαίρι συνεχίζεται ... αλλά από Ηρώδειο ό,τι προλάβουμε: closed in August

PS: σοκαριστική η γλώσσα που χρησιμοποιούσε ο Αριστοφάνης ... πω πω πω πόσους θα ενόχλησε στη εποχή του ... αλλά η αλήθεια ΠΑΝΤΑ σοκάρει όταν λέγεται κατάμουτρα, έτσι δεν είναι? Καμιά φορά ένα σοκ μας χρειάζεται για να καταλάβουμε τι ακριβώς κάνουμε και τι περίπου είμαστε ...

[Ήρα]

Λυκαβηττος , 1η Ιουλη

Αυτην την συναυλια την περιμενα καιρο , αρχικα εμαθα για την συναυλια της Παρασκευης ,προβλημα ,μετα του Σαββατου ,βγηκαν εισιτηρια , χαρας ευαγγελια και μολις τρεις μερες πριν σκαει η βομβα ,30 παλι προβλημα ,μπαμ μπουμ ,τυμπανα πολεμου-μα μαζι μιλαμε και χωρια συννενοουμαστε ? Παρασκευη πρωι , με το που ανοιγει τα ρολα της η φνακ , μπουκαρει μια τρελη και μειναν για την Κυριακη ?πειτε ναι !!ναι ναι μειναν λιγα ,άλλα μαγικα χαρτακια και Κυριακη απογευμα συμφωνια να ξεκινησουμε νωρις για να προλαβουμε ανοικτο το παρκινγκ.(μην τυχον και χασουμε καμια θερμιδα από το ανεβασμα , δικες μας είναι ο,τι θελουμε τις κανουμε , δε θα τις σκορπαμε από δω και κει τσαμπα )

8.15 και το παρκινγκ ηδη κλειστο , ανεβασμα και να βραζω πως ενώ ειμαι ελαφρυτερη , διπλα μου δεν παρατηρω γλωσσες εξω ενώ κοντευω να λιποθυμησω , άλλοι τρωνε κρουασαν δυο δυο και αλλοι κουραζονται , αυτά είναι ανισοτητες τα βλεπει ο Κυριος ?

Επιτελους το θεατρο , γυρω στις 8.50 ηδη γεματο , λιγα καθισματα στις πλαινες κερκιδες ,σε λιγο όχι μονο δεν υπαρχει ουτε μια θεση για δειγμα αλλα είναι και πολλοι κατω , προσωπικα με τα χιλια θα προτιμουσα το κατω γιατι εκει χοροπηδας ελευθερα ενώ στο καθισμα οσο να ναι περιοριζεσαι ,αλλα…

9.45 η συαναυλια αρχιζει! Ο Φιλιππος στην σκηνη. Για μενα , εχει την πιο ‘’ανδρικη’’ φωνη που κυκλοφορει τελευταια σε τραγουδια , κι όμως αυτή η σχεδον αγρια φωνη στο πρωτο μερος εδεσε αρμονικα με την ορχηστρα της ΝΕΤ κι ένα διαφορετικο μελωδικο ακουσμα σε ροκ ηχους.

Ο μαεστρος , Πυλαρινος ,με αυτά τα μαλλια που είναι σαν θαμνος , σαν του Αινσταιν ,και το κοστουμι του , χοροπηδουσε πανω στην σκηνη , αψογος , σαν αυτος τους μαεστρους κλασικης μουσικης που πορωνονται και κουνανε χερια , ποδια , ολοκληροι κινουνται ,μεθανε εκεινη την ωρα , ετσι κι ο Πυλαρινος, ένας πιτσιρικας με κοστουμι!!

Καποιες στιγμες νιωθεις ότι εισαι σε φεστιβαλ της ΚΝΕ , μαζευεται η Φιλιπποπαρεα , η Ευσταθια , ο Τσακνης ,ο Μαχαιριτσας που ''διαλογιζεται '', ολοι πειραζονται μεταξυ τους , κοροιδευουν τον Τσακνη για τους καλους του τροπους.Και ερχεται και ο Βασιλης , όχι ο Παπακωνσταντινου , αυτος μας το εσκασε εχτες , ενας άλλος , ο Καζουλης.Και μου φανηκε πολύ χαλαρος , χαρουμενος , τον ειχα συνδεσει στο μυαλο μου αρρηκτα με το αν ησουν αγγελος και τον φανταζομουν πιο μελαγχολικο , ευτυχως όμως , είναι εξοχως χοροπηδηκτος . Και ερχεται και ο ραπερ ΜC και ξεσηκωνει σε αλλους ρυθμους , και ο Ξυδους , αυτος κουνιεται σαν να τον διαπερνα ηλεκτρικο ρευμα , σαν επιληψια , σε αυτό το σημειο κουνηθηκαν ολοι στο θεατρο ,μα τελειως ολοι , μεχρι και ενας ακουνητος που καθοταν ολη την ωρα , μεγαλη επιτυχια για τον Μανο, χιχι..

Διαλειμμα τριλεπτο , ένα ιδιαιτερο βιντεακι με παιδια από ολον τον κοσμο να τραγουδανε το Imagine ,και ο Πλιατσικας παλι στην σκηνη , τωρα ροκαρει πιο πολύ , τραγουδια από τον καιρο των Πυξ Λαξ , ένα τραγουδι αφιερωμενο στους Κατσιμιχαιους , αστη να λεει και ο Πλιατσικας απειλει να κανει τον Καρρα, αν θα μπορουσα τον κοσμο να αλλαζα , τραγουδια από τους προσωπικους δισκους του.

Ηλικιες ?ολες! από μπομπιρες με τους γονεις τους μεχρι μεγαλυτεροι κυριοι και κυριες.Αλλοι να χοροπηδανε κατω , αλλοι πανω στις καρεκλες , καθολου βολικο επισημαινω , τρομερα τραβηγματα στους μυες, ολοι να τραγουδανε , στο τελος κι άλλο και το χατηρι γινεται .η συναυλια τελειωνει με το αν θα μπορουσα τον κοσμο να αλλαζα , δευτερη φορα , επηρρεασμενος ο Πλιατσικας από την εγκληματικη φωτια στην Παρνηθα καθως ειπε ότι μενει εκει κοντα. Ηταν και ο Κακιουσης και ετσι εξηγουνται κατι θα παρουμε το ευρωπαικο από πιτσιρικαδες στο τελος.

Το ματι μου πηρε και την μπεμπα του Πλιατσικα στην ακρη της σκηνης , μια μπομπιρινα που τελικα δεν αντεξε να πει γεια , ηπιε το γαλα της και νανι.

Δεν είναι μονο οι στιχοι του Πλιατσικα που εχουν να πουν κατι ουσιαστικο , είναι και η σκηνικη του παρουσια που παρασερνει , συνεπαιρνει το ιδιο εφηβους , οσο και μεγαλυτερους , βγαζει αυτην την ορμη να σε σηκωσει πανω , να βραχνιασεις ,να χοροπηδησεις (στην τελικη δεν εισαι στη συναυλια του στο Μεγαρο , αν δεν κανεις σαν κατσικι εδώ που θα κανεις ε????)

Μια ομορφη Λυκαβηττενια βραδια που μου φανηκε μικρη, ισως γιατι μου αρεσε τοσο πολύ! Αγαπημενο μου τραγουδι η Θαλασσα , κομβοι συναισθηματων γενναει η μουσικη του Πλιατσικα , παραδινεις κάθε σκεψη σου στα τραγουδια του και τον απολαμβανεις με ενταση , με παλμο , με κινηση .

Και του χρονου μαζι του!!