[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Το λιβάδι που δακρύζει

[Sovereign]

ΤΟ ΛΙΒΑΔΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ

Σινεφίλ 2004 (Έγχρ.) Διάρκεια: 170'

Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Θόδωρου Αγγελόπουλου, με τους: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Νίκο Πουρσανίδη, Γιώργο Αρμένη

Με Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Νίκο Πουρσανίδη, Γιώργο Αρμένη, Βασίλη Κολοβό, Εύα Κοταμανίδου, Τούλα Σταθοπούλου.

Η ιστορία αγάπης του Αλέξη και της Ελένης, παιδιών Ελλήνων προσφύγων από την Οδησσό του 1919, μια ιστορία που προσκρούει στα εμπόδια της μοίρας και των ιστορικο-κοινωνικών εξελίξεων στη χώρα μας. Πρώτο μέρος μιας τριλογίας, που εμπνέεται αμυδρά από το Θηβαϊκό κύκλο, για να ξαναδιαβάσει την ελληνική Ιστορία και την ανθρώπινη μοίρα από τις αρχές του αιώνα μέχρι τη μεταπολίτευση.

(από το www.athinorama.gr)

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Φανταστική ιδέα για τη γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου να πας να δεις Αγγελόπουλο, θα σκεφτεί κανείς.. Κι όμως, το Μαρούσι odeon ήταν γεμάτο ζευγαράκια! Ώριμα κυρίως ζευγαράκια, ένα κοινό 30- 50 ετών, που μου αρέσει πολύ να βλέπω στους κινηματογράφους και με προϊδεάζει ευχάριστα απέναντι στην ταινία που θα δω. Πείτε με συντηρητικό, πείτε με γκρινιάρη, αλλά προτιμώ να βλέπω σινεμά με 40άρηδες παρά με 16χρονα!

Φεύγουμε από τα γούστα μου περί ...σινεφίλ κοινού, και πάμε βουρ στην ταινία. Έχετε δει Αγγελόπουλο μέχρι τώρα; Αν όχι, σκεφτείτε γιατί. Αν ο λόγος είναι όσα έχετε ακούσει περί αργών πλάνων, ακαταλαβίστικης υπόθεσης (αν υπάρχει), βαρεμάρας εν γένει, και αν δεν είστε ο τύπος/η τύπισα που θα δείτε εύκολα ευρωπαϊκό κινηματογράφο, τότε περίπου ξεχάστε αυτή την ταινία και πηγαίντε στο Big Fish που παίζεται παραδίπλα και είναι ένα μικρό αριστούργημα του Hollywood.

Αν σας αρέσει ο Αγγελόπουλος ή αισθάνεστε έτοιμοι για κάτι πέρα από τις γνωστές καλογυαλισμένες/εντυπωσιακές/βιντεοκλιπάτες παραγωγές της παραπάνω σινε-βιομηχανίας, τότε αυτή η ταινία είναι για σας! Αγγελόπουλος σε όλο του το μεγαλείο: Μονόπλανα αργόσυρτα και βαθειά, φοβερή φωτογραφία, υπόθεση που περισσότερα εννοούνται παρά λέγονται ή επεξηγούνται και, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, εξεζητημένη σκηνοθεσία με μια διάθεση επίδειξης και σινεφιλπρεπισμού.

Με άγγιξε; Μάλλον όχι, παρά το ότι αναφέρεται σε μια πολύ ευαίσθητη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: πρόσφυγες από Οδησσό και Σμύρνη, Μεταξάς, κατοχή, εμφύλιος. Ο ακαδημαϊσμός του Αγγελόπουλου δε με άφησε να το αγγίξω, ούτε τον άφησε να με αγγίξει με αυτό που ήθελε να πει. Για μια ακόμα φορά θαύμασα το μεγαλύτερο εν ζωή Έλληνα σκηνοθέτη, αλλά και την απόστασή του από το "κοινό" συναίσθημα, ακόμα και όταν αφηγείται ιστορίες βγαλμένες από την ιστορία του τόπου.

Αλλά πάλι... this is just me. Μακάρι σε κάποιον άλλον να αρέσει περισσότερο αυτό το εγχείρημα, γιατί κρύβει δουλειά, μεράκι και τέχνη.