[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Πεθαίνω για Σένα

[Clemence]

Πεθαίνω για σένα***

Ελληνικό σινεμά «φιλικό προς τον χρήστη»

Του Παναγιωτη Παναγοπουλου

Δραματική κομεντί

Σκηνοθεσία: Νίκος Καραπαναγιώτης

Ερμηνεία: Ελένη Ράντου, Σήφης Πολυζωίδης, Φάνης Μουρατίδης, Νεκτάριος Λουκιανός, Μάρθα Καραγιάννη, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος

Μία ακόμη ενδιαφέρουσα προσπάθεια για ελληνικό σινεμά «φιλικό προς τον χρήστη» είναι το «Πεθαίνω για σένα», που έρχεται στις κινηματογραφικές αίθουσες με την ασφάλεια της προηγούμενης θεατρικής επιτυχίας του. Φυσικά στον κινηματογράφο δεν υπάρχει απόλυτη ασφάλεια, όση επιτυχία κι αν έχει προηγηθεί σε άλλα μέσα, όμως η ταινία πάει για καλή πορεία στο εγχώριο box office. Tο σημαντικότερο είναι ότι πρόκειται για μια κομεντί με δραματικά στοιχεία, που αποφεύγει τις ευκολίες, έχει σκέψη, ερμηνείες και ολοκληρωμένους χαρακτήρες.

Το σενάριο που έγραψε η Ράντου από το θεατρικό της έργο, μαζί με τον Φίλιππο Δεσύλλα, δεν αφήνει να φανούν ιδιαίτερα οι θεατρικές του ρίζες. Είναι μια ιστορία για την ανάγκη, την απογοήτευση, την προσδοκία, αλλά και την εκδίκηση όταν αυτές οι προσδοκίες δεν έχουν την έκβαση που φαντάζεται αυτός που τις προβάλλει.

Παιχνίδι ζωής και θανάτου

Η ιστορία του «Πεθαίνω για σένα» έχει αρκετά δάνεια από άλλες ταινίες και μάλιστα ιδιαίτερα μεγάλης γκάμας. Υπάρχουν στοιχεία που θυμίζουν το «Θεώρημα» του Παζολίνι μέχρι το «Ενα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα» και την «Ολέθρια σχέση». Ομως εντάσσονται αρμονικά, δεν προκαλούν και λειτουργούν στο σύνολο.

Το κεντρικό ζευγάρι της ταινίας είναι η Ζωή (Ελένη Ράντου), μια καθηγήτρια χορού, παντρεμένη με έναν τροχονόμο, με έναν έφηβο γιο, με μια μάνα κουφή, με υποχρεώσεις, με χαμένες ελπίδες, με, με, με… Κάποια στιγμή θα πέσει κυριολεκτικά (με το αυτοκίνητό της) πάνω στον Αποστόλη (Σήφης Πολυζωίδης), έναν άνεργο καθηγητή Φυσικής.

Νιώθοντας την υποχρέωση να του προσφέρει κάτι, τον καλεί να διδάξει τον γιο της τον Βαγγέλη, ένα παιδί που προτιμάει να βάφει τα μαλλιά της γιαγιάς του παρά να διαβάζει Φυσική. Από εκείνη τη στιγμή και μετά οι ισορροπίες θα αλλάξουν για όλους. Η Ζωή θα γοητευτεί από τον Αποστόλη και θα τον ερωτευτεί. Το ίδιο και ο Βαγγέλης, που θα αναπτύξει ένα πρωτόγνωρο ενδιαφέρον για τη Φυσική.

Από την άλλη πλευρά, ο πατέρας, ο τροχονόμος που γράφει στίχους για λαϊκά σουξέ, θα βρει στον Αποστόλη έναν κολλητό φίλο, πρόθυμο να μοιραστεί μαζί του ένα μεθύσι. Οι αποκαλύψεις δεν θα αργήσουν. Αλλοι θα νιώσουν απογοητευμένοι, άλλοι προδομένοι, όμως για όλους στόχος είναι ο Αποστόλης, που πρέπει να πεθάνει για τις ανατροπές που έφερε.

Στο σενάριο της Ράντου και του Δεσύλλα ισορροπούν τα κωμικά με τα δραματικά στοιχεία με εντυπωσιακό τρόπο. Είναι ένα σύνθετο σενάριο, από τα καλύτερα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε ελληνική ταινία, και οι περισσότεροι ηθοποιοί το υπηρετούν πολύ καλά, όπως σε γενικές γραμμές καλά το παρακολουθεί και η σκηνοθεσία του Καραπαναγιώτη. Κατ' αρχήν η ίδια η Ράντου, που έχει εξαιρετική κινηματογραφική παρουσία. Μαζί της πολύ καλοί, με περισσότερο τονισμό στα κωμικά στοιχεία, ο Φάνης Μουρατίδης, ο Νεκτάριος Λουκιανός και η Μάρθα Καραγιάννη. Βασική αδυναμία όμως, ο Σήφης Πολυζωίδης στον ρόλο του Αποστόλη, που δεν καταφέρνει να είναι η γοητευτική παρουσία που παρασέρνει τους πάντες και τους αλλάζει τη ζωή, μέχρι ο ίδιος να χάσει τη δική του.

www.kathimerini.gr

[neurodiab]

Άφθονο, καλό, αυθόρμητο γέλιο καταστάσεων, αλλά και χαρακτήρων (όπως της μάνας της Ράντου που την ερμηνεύει εκπληκτικά η Καραγιάννη, η οποία κλέβει το ενδιαφέρον του θεατή απ'την πρώτη εμφάνισή της στο έργο!)

Είχε μόνο λίγες δραματικές σκηνές και ευτυχώς για εμάς, γιατί ξαναμπαίναμε αμέσως στο εύθυμο κλίμα που μας έφτιαξε απ'την αρχή!

Το πιο ξεκάρφωτο όμως ήταν το μπαλέτο με τους τσολιάδες... λες και το έβαλε μόνο και μόνο για να έχει guests σαν τον Τσιμιτσέλη και τον Αυγουστίδη... μα!

Είναι γενικότερα μια ευχάριστη, ανάλαφρη (την ελαφρότητα τη δίνει πολύ η Ράντου με την ερμηνεία της), Μεσογειακή κωμωδία! (μου θύμισε πολύ Ιταλικό αλλά και Ισπανικό στυλ)

Χάρηκα που είχα την ικανοποίηση να δω Ελληνικό Κινηματογράφο στην Αθήνα και να μου αρέσει!

[Pontifex.Maximus]

Η Ραντου για άλλη μια φορά έδωσε ρέστα!!!

Ίσως η καλύτερη ελληνική των τελευταίων 3 ετών...

Βέβαια παίζει ρόλο και η αίθουσα... Πρέπει να επικρατεί το κατάλληλο...κλίμα!!