[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Χαρταετοί Πάνω από την Πόλη

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

Του Μαρκ Φόστερ.

Με τους Homayoun Ershadi,Atossa Leoni,Shaun Toub.

'Στο Αφγανιστάν του 1970κάτι δυο παιδάκια-ένα πλούσιο κι ένα φτωχό,κατώτερης κοινωνικής τάξης και παιδί του υπηρέτη του πρώτου,βιώνουν την πραγματικότητα της ανέμελης παιδικότητας,της αξίας της φιλίας,αλλά και του ρατσισμού,πετώντας μαζί χαρταετούς.Όταν για να αποδείξει την πίστη του στον πλούσιο φίλο του ο μικρός Χασσάν υπόκειται σε μια φρικτή δοκιμασία,γεύεται την παντελή απόρριψη από αυτόν που άλλοτε θεωρούσε φίλο του,ο οποίος από την πλευρά του δεν ξέρει πως να διαχειριστεί το μπαούλο των άμορφων και άγουρων τύψεών του.Έπειτα από την εισβολή των Ρώσσων στο Αφγανιστάν και τη μετανάστευση του πλούσιου Αμίρ,φτάνουμε στο 2000 όπου τα γεγονότα θα τον καλέσουν θέλοντας και μη να ξεπλύνει όσο γίνεται το αλλοτινό του κρίμα.'

'Μπορείς να αντέξεις τις πιο φρικτές σου τύψεις να κυκλοφορούν μέσα στο σπίτι σου??'

Μετά το περσινό ρομαντικό Sci fi 'Πιο παράξενο κι απ'το παράξενο',ο Μαρκ Φόστερ επανέρχεται στα σκοτεινά μονοπάτια που εγκατέλειψε από τον 'χορό των τεράτων'.

Καιρό είχε να με αγγίξει ταινία,θεωρούσα πως είχα φτάσει στο τέλμα της ανηδονίας.Και να λοιπόν που αποδείχτηκα λάθος.

Στην πολυεπίπεδη αυτή δημιουργία παρακολουθούμε τη ζωή του Αμίρ,του πλούσιου παιδιού,και της ατολμίας του,του φθόνου του προς τον Χασσάν που δε μπορεί να είναι γενναίος και πιστός σαν αυτόν,την αλλαζονεία του.Αναρωτιέσαι αν πράγματι νιώθει τύψεις μέσα απ'την επιφάνεια του για ότι συνέβη..Όμως εν τέλει,αυτό δεν έχει και πολλή σημασία.Τουλάχιστον κάτι βγαίνει από όλη την κατάσταση.

Ο Φόστερ δε θα μπορούσε να σχηματοποιήσει καλύτερα τον φυλετικό ρατσισμό μέσα σ'αυτήν την ταινία.Πράγματα που είναι παντοτινά και αέναα,δυστυχώς,στη φύση της πολυσχιδούς ανθρωπότητας.

Όπως δε θα γινόταν να υπάρξει και καλύτερο ψυχογράφημα της δειλίας και του φόβου,του ξεπληρώματος κάτι για το οποίο μια ολόκληρη ζωή προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως δε συνέβη αλλά εμφανίζεται τρομακτικά μπροστά σου εκεί που δε το περιμένεις,με μόνη λύση στο μονόδρομο να το τελέσεις.Και έπειτα να συγχωρεθείς και να αγαπήσεις*επιτέλους*.

Η παρουσίαση ενός Αφγανιστάν που δεν ξέρουμε,αυτό του 70,ένα ναι μεν μεσανατολικό κράτος,αλλά σχεδόν κοσμικό,κατατρώγεται από τους Ρώσσους,αλλά ακόμα χειρότερα απ'τους ίδιους υποκριτές ως το κόκκαλο (ψευτο)εθνικιστές Ταλιμπάν του 2000,που σκοτώνουν δια λιθοβολισμού γυναικόπαιδα για αδιανόητους(για εμάς) θρησκευτικούς λόγους όταν οι ίδιοι βιάζουν μικρά παιδιά.Βέβαια όλο αυτό το μέρος θα μπορούσε να είναι μια Πολύ καλοπληρωμένη και καλοφτιαγμένη αμερικάνικη προπαγάνδα 'ορίστε-γιατί-κάναμε-τον-πόλεμο-εμείς-οι-δίκαιοι-δυτικοί',αλλά παρόλα αυτά δεν παύει όλη αυτή η κινηματογραφική αφήγηση να σου κόβει το αίμα,να σε χτυπάει στον τοίχο και να σε ξυπνάει σαν κραυγή μέσα από τον λήθαργο της δικής μας πραγματικότητας.

Μια πραγματικά πολυδιάστατη ταινία που αξίζει-αξίζει-ΑΞΙΖΕΙ να τη δει κάποιος.Τόσο διαφορετική και περιεκτική από ότι κυκλοφορεί,που προβληματίζει,ιντριγκάρει,βουρκώνει τα πιο δύσκολα μάτια,αλλά μας φέρνει και γεύσεις/μυρωδιές/ΖΩΕΣ και ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ που δεν έχουμε ιδέα πως υπάρχουν.