[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] I'm Not There

[Remy Fincher]

"I'm Not There"

Του Τοντ Χέινς

Με τους Κρίστιαν Μπέιλ, Κέιτ Μπλανσέτ, Χιθ Λέτζερ, Ρίτσαρντ Γκηρ, Μπεν Γουίσω, Μάρκους Καρλ Φράνκλιν, Ντέηβιντ Κρος, Τζούλιαν Μουρ, Σαρλοτ Γκαίνσμπουργκ, Κρις Κριστόφερσον, Μισέλ Γουίλιαμς, Μπρους Γκρίνγουντ κ.α.

Τι κοινό έχουν ένα μαύρο αλητάκι που δραπέτευσε από το αναμορφωτήριο, ο αυτοεξόριστος, καταζητούμενος πρώην πιστολέρο Μπίλλυ Δε Κιντ (Γκηρ), ο ποιητής Αρθούρος Ρεμπώ (Γουίσω), ένας τροβαδούρος της φολκ ονόματι Τζακ Ρόλλινς (Μπέιλ), ο σταρ του σινεμά Ρόμπι Κλαρκ (Λέτζερ) και ο αμφιλεγόμενος και ψυχικά εξουθενωμένος τραγουδιστής της ροκ Τζουντ Κουίν (Μπλανσέτ); Είναι όλοι ανεξαιρέτως συμβολικές προσωποποιήσεις του ίδιου μυθικού μουσικού και ποιητή: του Μπομπ Ντύλαν...

Σαν ιδέα, όχι απλά πρωτότυπη, αλλά πραγματικά πρωτοποριακή. Ένας θρύλος του παγκόσμιου πενταγράμμου, ένας ροκ σταρ που λατρεύτηκε αλλά και μισήθηκε όσο κανείς άλλος, μια φιγούρα σύμβολο, ένας μουσικός λογοτέχνης που ενέπνευσε γενιές, μια περσόνα απρόσιτη, αινιγματική, πολυσχιδής, ένας άνθρωπος σκέτο μυστήριο. Χρειαζόταν επομένως για να αποκρυπτογραφηθεί μια ταινία εξίσου μοναδική, ένα φιλμ απαλλαγμένο από κάθε γνώριμη φόρμα, συνταγή, σύμβαση. Μια ταινία που θαρραλέα κατακερματίζει τον κεντρικό της χαρακτήρα σε έξι διαφορετικούς ελπίζοντας ότι οι παράλληλες τους πορείες σιγά σιγά θα συγκλίνουν και θα τμηθούν σε ένα θριαμβευτικό, αποκαλυπτικό κρεσέντο. Για να μη σας τα πολυλογώ: η ιδέα ήταν, παναγία μου, ιδιοφυής. Η εκτέλεση πάλι είναι απλώς "παναγία μου".

135' διαρκεί αυτό το ταξίδι στο ντυλανικό σύμπαν και όσο περνά η ώρα προσομοιάζει όλο και περισσότερο με τις παραισθήσεις ενός φανατικού του Ντύλαν υπό την ταυτόχρονη επήρεια πολλών, διαφορετικών μεταξύ τους, εξαρτησιογόνων. Με το Ρεμπώ- Γουίσω και τις ημι-σχετικές εξομολογήσεις του σε κάποιον ανακριτή (; ) να λειτουργεί σαν ορόσημο μεταξύ σεκάνς που ούτως ή άλλως στερούνται παντελώς στοιχεία συνεκτικότητας ή λογικής συνέχειας. Με κάθε ήρωα να ακολουθεί τη δική του ρότα υπό μια εντελώς διαφορετική φιλμική αισθητική. Με την ταινία να ακροβατεί ανάμεσα στο δήθεν, το ακατάληπτο, το αλλόκοτο, το δύστροπο, το ανυπόφορο, το επιτηδευμένα ποιητικό, το γνήσια ποιητικό, το πανέμορφο, το τρελό, το μανιακό, το ντελιριακό, το σατιρικό, το σουρεάλ¨ να σε κάνει να συνοφρυώνεσαι, να βαριέσαι, να δυσανασχετείς, να απορείς, να θαυμάζεις, να γελάς, να κουνάς ρυθμικά το κεφάλι κι όλα αυτά διαδοχικά και ποτέ ισόποσα. Μπορεί η εικόνα της Μπλανσέτ- Κουίν και του Κρος- Αλεν Γκίνσπεργκ να στέκονται κάτω από τον Εσταυρωμένο και να του φωνάζουν "do your early stuff!" να είναι αστεία και εμπνευσμένη. Δεν μπορώ να πω όμως το ίδιο για την εικόνα της μαστουρωμένης Μπλανσέτ- Κουίν να συνομιλεί με τον ατζέντη της σε ένα ασπρόμαυρο coke party και στο διάφανο φόντο να περνάνε ταραντούλες. Εκεί, λες "έλεος". Οφείλω βέβαια να ομολογήσω ότι παρόλο που το "I'm Not There" με παίδευσε πολύ και δοκίμασε την υπομονή μου, είναι μια ταινία για τη οποία τρέφω μεγάλο σεβασμό για την τόλμη και τις προθέσεις της.

Οι φανς του Ντύλαν θα απολαύσουν τα αγαπημένα τους τραγούδια σε εξαιρετικές νέες εκτελέσεις από την αφρόκρεμα της indie σκηνής (Eddie Vedder, Sonic Youth, Sufjan Stevens, Calexico, Iron+Wine, Mason Jennings, Anthony & The Johnsons), ενώ παράλληλα θα βαλθούν να παίξουν το κινηματογραφικό τρίβιαλ περσούτ του ειδώλου τους. Αυτοί και όσοι σινεφίλ έχουν όρεξη να δοκιμάσουν κάτι πραγματικά avant garde να καταναλώσουν άφοβα. Οι υπόλοιποι enter at your own risk.

Κι ένα παραλειπόμενο: όταν σε προηγούμενο τεύχος του "Filmmaker" ο Χέινς δέχτηκε για πολλοστή μάλλον φορά την εύλογη ερώτηση "μίλησες με τον Ντύλαν για την ταινία;", εκείνος απάντησε με χιούμορ και αποστομωτική ευθύτητα: "και τι να το ρωτήσω, man; How does it feeeel;;;" (χααα... σωστός;;; )