[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Sweeney Todd

[Remy Fincher]

"Sweeney Todd: The Demon Barber Of Fleet Street"

Του Τιμ Μπάρτον

Με τους Τζώνυ Ντεπ, Ελένα Μπόναμ Κάρτερ, Άλαν Ρίκμαν, Σάσα Μπάρον Κόεν, Τίμοθυ Σπολ, Τζέιμυ Κάμπερ Μπόουελ κ.α.

Λονδίνο- κάπου στα μέσα του προ-προηγούμενου αιώνα. Ο νεαρός κουρέας Μπέντζαμιν Μπάρκερ (Ντεπ) ζει τρισευτυχισμένος με την όμορφη γυναίκα και τη νεογέννητη κόρη του, θα προκαλέσει όμως το φθόνο του σατανικού δικαστή Τέρπιν (Ρίκμαν), που τον καταδικάζει σε ισόβια εξορία για ένα έγκλημα που δεν έκανε. Είκοσι χρόνια αργότερα επιστρέφει λαθραία στην πόλη με το ψευδώνυμο "Σουήνυ Τοντ", εντελώς αλλαγμένος, γεμάτος μίσος και δίψα για εκδίκηση...

Ποιός δημιουργός θα ήταν πιο κατάλληλος να μεταφέρει το θεοσκότεινο, αιματοβαμμένο και γεμάτο μαύρο χιούμορ μιούζικαλ του Στήβεν Σόντχαϊμ από το μετρ του μακάβριου Τιμ Μπάρτον; Αν θέσετε αυτό το ερώτημα στον εαυτό σας ή έτερο σινεφίλ προτού δείτε το "Φονικό Κουρέα", θα είναι ρητορικό. Αν όμως αναρωτηθείτε αφού το δείτε, ίσως να ψάξετε για απάντηση.

Το εναρκτήριο πλάνο είναι απλώς ένα δείγμα για το υπερ-ατμοσφαιρικό gothfest που θα ακολουθήσει: ένα πανοραμικό της CGI- αναπαρασταθείσας μεγαλούπολης, τυπικά βροχερής, καταθλιπτικά μουντής, απειλητικά ομιχλώδους, μια εικόνα που φέρνει στο μυαλό το βικτωριανό Λονδίνο του Ντίκενς ή του... Τζακ του Αντεροβγάλτη. Ένας καλοντυμένος νεαρός τραγουδά για το μεγαλείο και τη μοναδικότητά του, προτού διακοπεί από τον πρώτο κιόλας στίχο από τον ανατριχιαστικό στην όψη Σουήνυ Τοντ και τη βραχνή, ηλεκτρισμένη φωνή του. "Είσαι νέος" του αποκρίνεται. "Η ζωή υπήρξε καλή μαζί σου". Περίμενε λίγο ακόμη. Δωσ' της μια ευκαιρία να σου δείξει το αληθινό της αποτροπιαστικό της πρόσωπο. Δώσε μια ευκαιρία στους ανθρώπους να σου αποδείξουν πόσο μικρόψυχοι, αδίστακτοι και απατεώνες μπορούν να γίνουν.

Η ζωή κάθε άλλο παρά καλή ήταν με τον Μπέντζαμιν Μπάρκερ, γι' αυτό κατέληξε να την περιφρονεί. Οι άνθρωποι κάθε άλλο παρά ευγενικοί ήταν μαζί του, γι' αυτό κατέληξε να τους αποστρέφεται. Η ματιά του δεν κρύβει ίχνος συναισθήματος, συμπάθειας ή οίκτου, η φωνή του μόνο πικρία, απογοήτευση, οργή¨ η ψυχή του τίποτα εκτός από ψύχος, κενό, σκοτάδι. Στο μυαλό του υπάρχει μόνο η εκδίκηση και η ευχαρίστηση που θα τον πλημμυρίσει στην αιματηρή της εκπλήρωση. Δεν είναι πια άνθρωπος. Δε συγκαταλέγει τον εαυτό του ανάμεσά τους. Ψέγει τη θλιβερή τους ύπαρξη, κατακεραυνώνει την απληστία, την πονηριά, την αδυναμία τους, κατηγορεί τον εαυτό του για το πόσο αφελής υπήρξε που δεν είχε συνειδητοποιήσει νωρίτερα τη φύση τους. Αποφασίζει να τους απαλλάξει όλους ανεξαιρέτως από τη μιζέρια τους και με τη βοήθεια της ερωτευμένης, κατεργάρας και ιδιοκτήτριας του πιο βρωμερού, παρακμιακού εστιατορίου του Λονδίνου κας Λόβετ (Μπόναμ Κάρτερ) να αποδώσει δικαιοσύνη με έναν ποιητικά ειρωνικό τρόπο: αν σας αρέσει να "τρώτε" ο ένας τον άλλον... αυτό θα κάνετε!

Αν ο Μπάρτον δεν εκπλήσσει που ανέλαβε τα ηνία της κιν/κης μεταφοράς του "Σουήνυ Τοντ", άλλο τόσο αναμενόμενο ήταν ο Τζώνυ Ντεπ να υποδυθεί το ρόλο του τίτλου. Αξιοθαύμαστος χαμαιλέων δεν είχε κανένα πρόβλημα να μετουσιωθεί στον τραγικό κουρέα- κατά συρροήν δολοφόνο, να εκφράσει με κάθε γκριμάτσα του προσώπου του, κάθε γύρισμα της φωνής του, κάθε πόντο του κορμιού του αχαλίνωτη λύσσα, θυελλώδη μανία, γνήσια, απολαυστική παραφροσύνη και να προσθέσει έτσι άλλη μια αλλόκοτη περσόνα στη μοναδική φιλμογραφία του. Δίκαια κέρδισε τις δάφνες κριτικών, κοινού και σωματείων (ηθοποιών, παραγωγών), η Ελένα Μπόναμ Κάρτερ πάντως δε στάθηκε το ίδιο τυχερή με μια θαυμάσια, αν όχι ισάξια ερμηνεία. Η κα Λόβετ της είναι ένα αυθεντικά "μπαρτονικό" πλάσμα, καθόλου ελκυστική στην όψη, κάπως χονδροειδής στους τρόπους, μα στην καρδιά της φωλιάζει αληθινή αγάπη, τρυφερότητα και στοργή και αναζητά πρόσωπο να τη διοχετεύσει, πράγμα που αποκρυσταλλώνεται δε στην υπέροχη σκηνή με το θετό "γιο" της και το τραγούδι "Not while I'm around".

Ο "Φονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ" είναι το πλησιέστερο σε σεξπιρική τραγωδία κιν/κο μιούζικαλ που έχει γυριστεί,

αν μη τι άλλο γιατί τελειώνει ως τέτοια

. Είναι επίσης φρικιαστικό, μισάνθρωπο, αποκρουστικά αιματηρό- γι' αυτό και πολύ αποτελεσματικό. Παρά την τεχνική και ερμηνευτική αρτιότητά του όμως, απουσιάζει κάτι που βρίσκαμε ανέκαθεν στο σινεμά του Μπάρτον από τον αξέχαστο "Ψαλιδοχέρη" και τον κλασσικό "Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη" μέχρι το συναρπαστικό "Ακέφαλο Καβαλάρη" και τη ρομαντική "Νεκρή Νύφη": του λείπει, θλίβομαι να παρατηρήσω, η ψυχή. Ίσως συνεπάρει τα μάτια και τα αυτιά σας: η καρδιά σας όμως θα μείνει ανέπαφη. Η δικιά μου τουλάχιστον έμεινε.

[tokalopaidi]

ΤΕΛΕΙΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ , ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ.

ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ.

[Ήρα]

διαβαζοντας την κριτικη του Remy Fincher σκεφτομουν οτι δε θα μπορουσα να κριτικαρω την ταινια γιατι διαβαζα και ηταν σαν να εβλεπα τις σκεψεις μου για την ταινια.

ενα μικρο σχολιο μονο θελω να προσθεσω. θα ηθελα να πιστεψω οτι αυτος ο μαγος Μπαρτον επιτηδες προτιμησε να αφησει ανεπαφη την καρδια μας-κι η δικη μου ετσι εμεινε και αυτο ειναι σπανιο. ισως εδω κρυβεται η μεγαλοφυια του. τοσο μισος , τοσο περιφρονηση στην καρδια του ηρωα -δικαια φωλιασμενα αλλα αδικο μοιρασμενο-τελικα τι ? μια ψυχη που δεν εχει χωρο πια για τιποτε καλο ,ο πονος του τον μεταμορφωσε και αρχιζει να εκτοξευει την μανια της εκδικησης του αδιακριτα ,σε προσωπα που σαφως πρεπει κινηματογραφικα να τιμωρηθουν για να υπαρχει ισορροπια δικαιοσυνης αλλα και σε προσωπα ασχετα με το προσωπικο του δραμα. μια καρδια ανεπαφη και του ιδιου-μια καρδια που δεν ηταν παντα ετσι φυσικα αλλα μπορει να γινει ετσι με ενα θανασιμο τιμημα ομως, να τα παρει ολα σβαρνα , κοινως με τα ξερα να καψει και τα χλωρα και τελικα να του γλυστρισει η ευτυχια ,η τοσο διπλανη , απο τα χερια του μεσα και το πιο ειρωνικοτραγικο , να ειναι ο ιδιος αποκλειστικα υπευθυνος για αυτο.

θελω να πιστευω οτι ειναι ενα Μπαρτονικο τεχνασμα αυτο το παρολιγον αλλα τελικως οχι ταρακουνημα της ψυχης μας -πως αλλιως να σας κανω να ταυτιστειτε?¨οπαδοι ¨ μου ¨συνεπαρθειτε¨ με το μυαλο σας ,στην ταινια μου αυτη η καρδια σας δε με ενδιαφερει τοσο -σας την αφηνω ανεπαφη , σαν το κενο σε μια καρδια εγκλωβισμενης στην ηδονη της εκδικησης.( ή εχω τρελη αδυναμια στον Μπαρτον )

για τις ερμηνειες δεν εχω να προσθεσω κατι , τα περιγραφει αψογα ο ταινιοκριτικος μας-να πω οτι προσωπικα μου φανηκε πολυ καλος και ο εκκλησιαστης,πανουργος ακομη και παρουσιαστικα .εννοειται οτι ο Ντεπ ο,τι κανει το κανει καλα και αν και προσωπικα νομιζω οτι η ταινια δεν ειναι η καλυτερη του απο αποψη σεναριου , η ερμηνεια του ειναι υπογειως εκδικητικη ,και δεν ξερω πως τα καταφερνει παλι και ενω φοραει την απαισια περουκα και εχει μαυρα δοντια , για μια ακομη φορα λεω ο γοητευτικοτερος ανθρωπος.

υγ-ρε Τζονυ σε παρακαλω λιγοτερο αιμα την επομενη φορα, ειπαμε να σε βλεπουμε φανατικα αλλα μην παιζεις κι εσυ με τα αντανακλαστικα μας.

[drmary]

Παιδια η ταινια ηταν μακραν ενα αριστούργημα ! Ο Τζόνυ απλα ΘΕΟΣ με μία ανεπανάληπτη ερμηνεία όπως καθε φορα και ο Τιμ Μπαρτον να ξεδιπλώνει το απίστευτο ταλέντο του και να δημιουργεί ενα εργο...ΤΕΧΝΗΣ !! Πραγματικα τα μηνυματα που περναει αυτος ο ανθρωπος και ο εκκεντρικος τροπος με τον οποιο το καταφερνει αυτο ειναι μοναδικα και τον χαρακτηριζουν ! Αξιολογη ταινια αν και λιγο μακαβρια....Αλλα εμεις ως γιατροι δεν εχουμε προβλημα σε αυτο το τομεα με τοσα που εχουν δει τα ματακια μας. Προτεινω να τη δειτε..... ασυζητητει Φιλια

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

'Νεαρός οικογενειάρχης με χέρια ξυριστικής μηχανής και ταλέντο φαβοριτοκόφτη(ντεπ),μπαίνει στο μάτι έκφυλου και διεφθαρμένου επιφανούς δικαστή του Λονδίνου(ρίκμαν) ο οποίος βρίσκει τον τρόπο να ξαποστείλει την κομμώτρια στα κάτεργα με σκοπό να αρμέξει τα πλούσια ελέη της γυναίκας του χωρίς φόβο,αλλά με (διεστραμμένο)πάθος.20 χρόνια later ο κουρέας επιστρέφει εθισμένος στο λευκό μέηκ απ και το μαύρο αι λάινερ,με ένα μόνο σκοπό.Να ξυρίσει-κυριολεκτικά- το λαιμό αυτουνού που του στέρησε την ευκαιρία να ζήσει το μικρό σπίτι στο λιβάδι,με αποτέλεσμα όλων αυτών η ταινία να μην έχει καμμία σχέση με λιβάδια,αλλά με βρομερούς λονδρέζικους δρόμους,βλέμματα μίσους,ξυράφια και αηδιαστικές κρεατόπιτες.'

[Και όποιον πάρει ο χάρος-χοχοχο!!

Γιατί όπως προείπαν οι από πάνω σ'αυτό το έργο παίζει πολύ αίμα..Αν και δεν είναι αυτός ο λόγος που την καθιστά λιγουλάκι disturbing για το στομάχι,όσο το τι γίνονται μετά τα πτώματα.Νομίζω και από τα πόστερ της ταινίας είναι εμφανές..]

Και ας μπούμε στην προκείμενη.

Με μια πολύ σκοτεινή φωτογραφία,ένα γκροτέσκ περιβάλλον-αν και όχι τόσο όσο θα περίμενα- και τραβηγμένους στην πλειονότητα,στα όρια ενός νοσηρού καρτουνισμού χαρακτήρες,σίγουρα το νέο πόνημα του Μπάρτον δεν αποτελεί μια συνηθισμένη ταινία.Παρόλαυτά δεν συνιστά και μια ταινία αριστούργημα,ή μια ταινία δείγμα της 7ης τέχνης.

Ναι μεν το σκηνικό είναι ρεαλιστικότατο-αν και μετά από ένα σημείο κουράζει,τα κοστούμια καλοδουλεμένα,οι ηθοποιοί(Ντεπ,Ρικμαν,Μπόναμ-Καρτερ) δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό-αν και αυτό δεν πρέπει να ήταν και τόσο δύσκολο,καθότι μονοδιάστατοι οι χαρακτήρες αυτοί,ίσως διότι αν ανεπτύσσοντο περαιτέρω θα έχανε το έργο το ρυθμό του-,τα εφφέ είναι άψογα,η πλοκή δεν χάσκει πουθενά,παρόλαυτα μετά από 2 περίπου ώρες στην αίθουσα και φτάνοντας σε ένα τραγικό τέλος δεν είχα(/είχαμε) φτάσει στη λύτρωση.Ίσως βέβαια κι αυτό είναι ένα στοιχείο που ενισχύει τη weirdo υφή των Μπαρτονικών ταινιών.

Διότι ενώ στην αρχή ταυτίζεσαι με τον Σουίνι και χαίρεσαι στα πρώτα λίτρα αίματος,μετά ίσως προβληματίζεσαι για τις παρεμφερείς εξελίξεις και δράσεις και απαγκιστρώνεσαι συναισθηματικά από τους χαρακτήρες του έργου.Ο Μπάρτον δε δείχνει να προσπαθεί να παρουσιάσει ούτε καν ένα συμπαθητικό χαρακτήρα(αν και δηλώνω προτίμηση στην κ.Λάβετ).Έτσι ναι μεν η πλοκή ξεδιπλώνεται,αλλά δε βιώνεται σ'όλη τη διάρκεια παραμόνο σε σημεία.

Βεβαίως,ίσως αυτό να ήταν και το επιθυμητό αποτέλεσμα,μέσα στο όλο μαύρο κι άραχνο κλίμα:Όταν ο μίτος ξετυλίγεται και ανοίγει ο δίχως όρια κύκλος του αίματος,το νόημα χάνεται καθώς τη θέση του παίρνει η τρέλα.Η' μπορεί το δίδαγμα να ήταν πιο βατό: Να περιμένεις τα πάντα από αυτόν που δεν έχει τίποτα να χάσει.

Σε κάθε περίπτωση αν έχετε τις μαύρες σας,σας αρέσει το μαύρο χιούμορ και διαθέτετε γερό στομάχι,αξίζει να τη δείτε!!

Υγ:Μην πάτε δυο-δυο τα ερωτευμένα:Η ταινία δεν ενδείκνυται για τρυφερά ζουζουνίσματα,καθότι στο δεύτερο μισό του έργου το μόνο που δε θα σας λείπει θα είναι τα γλυκοχαδάκια.

[Είσαι αισιόδοξος? Όχι]

χαλι ηταν ρε παιδιά ποιο αριστουργημα?

[Maria-85]

Για μένα ήταν η καλύτερη ταινία της φετινής χρονιάς!Και τις έχω δει σχεδόν όλες!

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

Τώρα που το ξαναδιαβάζω λέω ακριβώς τα ίδια πράγματα με την Ήρα!! !!

[Αφροδίτη]

Συμφωνώ και επαυξάνω!

Η ταινία ηταν ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!

Ο Ντεπ είναι υποκριτική ιδιοφυία, δε νομίζω ότι θα μπορούσε να αποδώσει άλλος αυτόν το ρόλο. Για μένα πρέπει να πάρει Όσκαρ

Η φωτογραφία με το σκοτεινό και βρώμικό Λονδίνο ήταν απλώς καταπληκτική. Ο μπάρτον είναι αυτός που είναι, δε χρειάζονται λόγια.

Ό,τι καλύτερο και πρωτότυπο είδα φέτος.

[Winmx]

Ειχα ακουσει τοοοοσα πολλα γι’αυτή την ταινια που περιμενα πως και πώς να βγει σε dvd για να τη δω.Δεν κρυβω ότι ειμαι φαν του Johnny Depp και του Tim Burton.

Βασικη ερωτηση και θα καταλαβετε πως βρηκα την ταινια:Μα τι αναγκη ειχε ο Burton να γυρισει ένα μιουζικαλ και γιατι επρεπε σωνει και καλα να τραγουδησει ο Depp;;;;

Απογοητευση και παλι απογοητευση!Το γεγονος ότι δε φαλτσαραν οι ηθοποιοι δε παει να πει ότι είναι ένα καλο εργο! Βασικα δε τραγουδουσανε αλλα μιλαγαν τραγουδιστα και αυτό δε είναι μιουζικαλ!

Το γεγονος ότι ειχε ωραια σκηνικα σε στυλ γκοθικ δε την εντασσουν την ταινια σε μια από τις καλυτερες!Και φυσικα δεν είναι «αριστουργημα»

Καπου διαβασα ότι ο Depp σ’αυτό το εργο είναι από τα καλυτερα του….ΜΑ ΤΙ ΛΕΤΕ;;;;;;;;

Μου χαλασαν και τον Borat

Το σεναριο είναι τοσο προβλεψιμο όπως πχ ο φονος της γυναικας του,του Depp κτλ….

Μονο και μονο επειδη μου αρεσει ο Burton δεν παω να πεταξω τα χρηματα μου για να το δω στον κινηματογραφο…ελεος!

Καμια μαυρη κωμωδια,κανενα αξιολογο μιουζικαλ!