[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] La Αntena

[princess_dimitra]

LA ANTENA

Σκηνοθεσία:Εστέμπαν Σαπίρ

Παίζουν:Αλεχάντρο Ουρνταπιλέτα, Βαλέρια Μπερτουτσέλι

Διάρκεια:90'

Μια ταινία δίχως χρώματα για μια πόλη χωρίς φωνή. Ένας ανοιχτός διάλογος με το παρελθόν, χωρίς όμως λόγια κι ένας πίνακας του μέλλοντος σε φόντο μαύρο άσπρο. Άνθρωποι χωρίς φωνή, δέκτες παθητικοί αναμασημένης προκατασκευασμένης τροφής -κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το κράτος ασφυκτικό, τους πνίγει. Απόλυτο, δεν τους επιτρέπει να αγγίξουν την ελευθερία τους. Πανοπτικό, τους βλέπει παντού και πάντα. Όλοι όμοιοι, όλοι σιωπηλοί, όλοι σκυφτοί σε δρόμους δίχως όνομα. Η ελπίδα μοιάζει να είναι χαμένη, οι πολίτες -υπήκοοι μοιάζουν χαμένοι, η αγάπη είναι χαμένη. Μόνο μια γυναίκα κατάφερε να εξαγοράσει τη φωνή της -κι έτσι, ίσως, κι ένα μέρος της ελευθερίας της -μα το τίμημα είναι να την πουλά στις φτηνές νυχτερινές ορέξεις των υψηλά ιστάμενων σε παρακμιακά καμπαρέ. Μοιρολατρικά, περιμένουν όλοι το τελευταίο χτύπημα που ετοιμάζεται, κρυφά, πίσω από κλειστές πόρτες. Το μέλλον γι' αυτούς είναι ζοφερό. Κι αυτό το μέλλον για εμάς είναι εδώ...

Μια ιστορία για το σήμερα, για το χτες, αλλά περισσότερο, δυστυχώς, για το αύριο. Ο αργεντινός Εστεμπάν Σαπίρ μας τοποθετεί σ' έναν απροσδιόριστο μελλοντικό χρόνο, σ' ένα τόπο χωρίς γεωγραφικές συντεταγμένες, όπου ο απόλυτος άρχοντας «κος ΤV»είναι παντού. Βλέπει τα πάντα, ακούει τα πάντα, ρυθμίζει τα πάντα. Σχεδόν. Γιατί όλα φαίνεται πως τελικά θα κριθούν στο σατανικό τελειωτικό χτύπημα που ετοιμάζει. Κανείς δεν έχει λαλιά, γιατί τους έχει στερήσει τις λέξεις. Σχεδόν. Γιατί υπάρχει ακόμα «η Φωνή»και η κρυμμένη παιδική αθωότητα. Και μια αντένα, μια κεραία δηλαδή, που στέλνει θολά σήματα ελπίδας από κάπου μακριά...

Παραμύθι μιας ζωηρής φαντασίας ή παραβολή ενός μέλλοντος που ήδη συμβαίνει; Μπορείτε να το μαντέψετε. Ένα εικαστικό παιχνίδι -φόρος τιμής στον βωβό κινηματογράφο, που πατάει γερά στο παρελθόν ατενίζοντας ολοκάθαρα το μέλλον:με ρεαλιστική ανησυχία αλλά και με τη ρομαντική παιδική πεποίθηση πως το «Καλό»εντέλει θα νικήσει. Σινεφιλικές εμμονές και συμβολισμοί απλοί (μα καίριοι), πλάθουν μια ιστορία πυκνή, μέσα από λιτές εικόνες, με μηνύματα προς πολλές κατευθύνσεις. Η φύση της ταινίας ίσως να ξενίσει τον μη εξοικειωμένο θεατή. Όμως, αυτή δεν είναι μια «κουλτουριάρικη»ταινία. Είναι μια ταινία πραγματικό έργο τέχνης. Με την μουσική των Χουάν Αγκίρε και Φεντερίκο Ροστάιν να λειτουργεί όπως οι αντίστοιχες στον βουβό κινηματογράφο του παρελθόντος. Για να απολαύσει κανείς τούτο το οπτικό ποίημα πρέπει να κάνει τον εξής απλό:να μην προσπαθήσει να το ερμηνεύσει. Χρειάζεται απλά ανοιχτό μυαλό και χαλαρή διάθεση...

Το σήμα από την κεραία μοιάζει ισχνό. Όμως, αν προσέξετε καλύτερα, θα το παρατηρήσετε -φτάνει μέχρι κι εδώ. Συντονιστείτε, γιατί αξίζει να το ακολουθήσετε στις παράξενες διαδρομές του.

Αξιολόγηση: ****

Μαριάννα Ράντου

από το exostis.com

------------

το trailer της ταινίας

------------

πρέπει να είναι φοβερή ταινία! παρακαλώ αν κάποιος την έχει δει να μας πει την άποψή του! εγώ πάντως θα τη δω ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ μέσα στην εβδομάδα!

[Remy Fincher]

Θα το ξαναπώ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ: κριτικές γράφουν άτομα που ΕΧΟΥΝ ΔΕΙ τις εκάστοτε ταινίες. Όσοι ανυπομονείτε να τις δείτε, κάντε το πρώτα και μετά γράψτε κριτική. Μην ανοίγετε τόπικ όπου ρωτάτε ποιός την έχει δει και πώς ήτανε.

Δήμητρα τουλάχιστον κάνε μου τη χάρη και ΟΤΑΝ θα τη δεις, συμπλήρωσε την κριτική σου με έντιτ στο αρχικό σου ποστ.

Ευχαριστώ.

[princess_dimitra]

sorry!!!

[kemo]

Αργεντίνικη ταινία σε σκηνοθεσία Εστεμπάν Σαπίρ, με τους: Αλεχάντρο Ουρνταπιλέτα, Βαλέρια Μπερτουτσέλι, Τζουλιέτα Καρντινάλι

Οι κάτοικοι μιας παράξενης πόλης έχουν χάσει τη μιλιά τους χάρη στον ραδιούργο Κύριο TV, ο οποίος τους κρατά σε ομηρία, ασκώντας τους έλεγχο μέσω τηλεόρασης. Μια οικογένεια θα προσπαθήσει ν' ανατρέψει την κατάσταση με τη βοήθεια της Φωνής, της μόνης γυναίκας που μιλάει.

http://www.youtube.com/watch?v=7zjUF6Z6gUc...lt.aspx?id=8457

Η ταινία αυτή είναι το απόλυτο αριστούργημα. Για μένα είναι η καλύτερη ταινία που έχω δει ως τώρα και συγκρίνεται άνετα με ταινίες κλασικών μεγάλων σκηνοθετών του ανεξάρτητου κινηματογράφου. Είναι από τη μία τόσο απλή και κατανοητή στους συμβολισμούς της, από την άλλη έχει κάτι το επικό και το διαχρονικό. Αλλά και καθαρά από εικαστική άποψη έχει μία μοναδική αισθητική, με gothic και σουρεαλιστικά στοιχεία και μία αύρα μεσοπολέμου.

Παίζεται στον Μικρόκοσμο στη Συγγρού. Απλά επειδή είναι δεύτερη εβδομάδα που προβάλλεται, όσοι πιστοί να πάτε μέχρι την Τετάρτη, γιατί μπορεί να την βγάλουν.