[TAINIOKΡΙΤΙΚΗ] Juno

[Remy Fincher]

"Juno"

Του Τζέισον Ράιτμαν

Με τους Έλεν Πέιτζ, Μάικλ Σέρα, Τζένιφερ Γκάρνερ, Τζέισον Μπέιτμαν, Τζ.Κ. Σίμονς, Άλισον Τζάνεϋ κ.α.

Το τελευταίο πράγμα που περίμενε η Τζούνο (Πέιτζ), όταν σε μια νύχτα πειραματισμού και... βαρεμάρας κάνει έρωτα για πρώτη φορά με τον καλύτερό της φίλο "Μπλίκερ" (Σέρα), είναι να βρεθεί με ένα ζωντανό ον στα σπλάχνα της. Μετά από επίσκεψη σε μια κλινική η ιδέα της έκτρωσης την απωθεί και αποφασίζει να γεννήσει το παιδί για να το δώσει σε ανάδοχη οικογένεια. Οι τυχεροί θα είναι ο Μαρκ (Μπέιτμαν) και η Βανέσσα (Γκάρνερ) Λόρινγκ, ένα ευκατάστατο ζευγάρι τριαντάρηδων με μια... υφέρπουσα κρίση στο γάμο τους.

Ακόμη κι αν η παραπάνω πλοκή σας φαίνεται οικεία, ακόμη κι αν πιστεύετε ότι ήδη έχετε μαντέψει την κατάληξη, ακόμη κι αν είστε πεπεισμένοι για τα μηνύματα που (νομίζετε ότι) περνά η ταινία, take my word for it, το "Τζούνο" είναι μια από τις πιο φρέσκες, πιο χαριτωμένες και πιο γλυκά "διεστραμμένες" εκδοχές στο πολυπληθές είδος του teen pregnancy drama που πέρασαν ποτέ από κάθε οθόνη. Κάνει κομματάκια ακόμη και το προ τριων ετών "Saved!".

Κι αυτό οφείλεται κατά 90% στην ίδια τη Τζούνο- ένα όνομα που της έδωσε ο πατέρας της επηρεασμένος από τη θεά Ήρα, που ήταν πανέμορφη μεν, αλλά δηλητηριώδης και κακιασμένη! Λίγο άδικο βέβαια, καθώς η κορούλα του, σπιρτόζα, πανέξυπνη, εξωφρενικά ετοιμόλογη, γλυκιά με τον πιο αντισυμβατικό τρόπο, cool όσο και τα 2 κορίτσια του "Ghost World" μαζί και ακόμη περισσότερο, είναι ένα μετριοπαθώς αξιολάτρευτο πλάσμα. Too cool for school λοιπόν, η Τζούνο μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στην κιθάρα, την αμπελοφιλοσοφία με την... πουρολάγνα τσιρλίντερ κολλητή της, την παρέα με το "φυτοφέρνοντα" Μπλίκερ και το να κάνει τον ταλαίπωρο πατέρα και τη μητριά της (συμπαθέστατοι αμφότεροι οι Σίμονς και Τζάνεϋ) να καρδιοχτυπούν για το τι σκαρώνει. Αυτή τη φορά τους σκάρωσε απόγονο. "We always thought it'de be drugs".

Σε περίπτωση που διαβάζοντας τη λίστα με τις φετινές οσκαρικές υποψηφιότητες πέσει το μάτι σας πάνω στο όνομα Έλεν Πέιτζ, μη διερωτηθείτε ούτε στιγμή για το πόσο επάξια βρίσκεται ανάμεσα στις καλύτερες ηθοποιούς της χρονιάς: η νεαρή που εντυπωσίασε στο "Hard Candy" του Ντέιβιντ Σλέιντ, εδώ έκανε κοινό και κριτικούς να παραμιλούν για την όχι ερμηνεία -μα ενσάρκωση της Τζούνο, τη συν-δημιουργία ενός χαρακτήρα τόσο ζωντανού και αξιαγάπητου, που εύχεσαι να την είχες μπροστά σου για να την αγκαλιάσεις. Ακόμη κι αν χάσει τελικά από τη Μαριόν Κοτιγιάρ Πιαφ της "Ζωής σαν Τριαντάφυλλο", το μέλλον της Πέιτζ προδιαγράφεται λαμπρό (όπως άλλωστε και αυτό της "μαγεμένης" Έιμυ Άνταμς).

Φαβορί και πολύ πιθανόν νικήτρια στην κατηγορία του Πρωτότυπου Σεναρίου η Ντιάμπλο Κόντυ. Η Κόντυ - πρόκειται για ψευδώνυμο- εργαζόταν ως στρίπερ (!!) και δημοσίευε τις περιπέτειές τις στο στύλο στο περίφημο blog της με τίτλο "The Pussy Ranch", τις οποίες εξέδωσε και σε βιβλίο αργότερα. Η πρώτη της απόπειρα στη σεναριογραφία γέννησε το "Τζούνο" και, αν και, πολλοί έσπευσαν και σπεύδουν να τη χαρακτηρίσουν "υπερτιμημένη", "δήθεν" και "one-trick-pony", δεν μπορούμε παρά να της αποδώσουμε τα δέοντα: να αναγνώρισουμε την αυθεντικότητα των ηρώων της, τη ζεστή και χωρίς ίχνος επικριτικότητας προσέγγισή της στο θέμα της εφηβικής εγκυμοσύνης (αν και ένα από τα πιο αστεία γκαγκς της ταινίας είναι το τεστ εγκυμοσύνης που φέρει το όνομα "Teen Whore"!), την αισιοδοξία της με ένα καθόλου γλυκανάλατο ρομαντισμό και να συγχωρήσουμε τη μικρή λεκτική "επίδειξη" κάποιων διαλόγων της.

Οι υποψιασμένοι σινεφίλ έχετε καταλάβει ήδη από τα παραπάνω τι είναι το "Τζούνο": το "Little Miss Sunshine" της χρονιάς, η μικρή indie dramedy που δίκαια έγινε μπλοκμπάστερ, η σχεδόν τέλεια ενσάρκωση της πεμπτουσίας του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά. Θαυμάσια "αλλόκοτοι" χαρακτήρες, εύστροφοι διάλογοι, ειλικρίνεια με τη μορφή κοφτερού χιούμορ κι ένα υπέροχο, εκλεκτ(ικ)ό σάουντρακ, από το οποίο σας παραθέτω τους στίχους ενός από τα πρωτότυπα (με κάθε έννοια) τραγούδια που έγραψε η Κιμυα Ντώσον:

loose lips might sink ships but loose gooses take trips

to san francisco, double dutch disco,

tech tv hottie, do it for scotty

do it for the living and do it for the dead

do it for the monsters under your bed

do it for the teenagers and do it for your mom

broken hearts hurt but they make us strong and

we won't stop until somebody calls the cops

and even then we'll start again and just pretend that

nothing ever happened

we won't stop until somebody calls the cops

and even then we'll start again and just pretend that

nothing ever happened

we're just dancing, we're just hugging,

singing, screaming, kissing, tugging

on the sleeve of how it used to be

how's it gonna be?

i'll drop kick russell stover, move into the starting over house

and know matt rouse and jest are watching me achieve my dreams

and we'll pray, all damn day, every day,

that all this shit our president has got us in will go away

while we strive to figure out a way we can survive

these trying times without losing our minds

so if you wanna burn yourself remember that I LOVE YOU

and if you wanna cut yourself remember that I LOVE YOU

and if you wanna kill yourself remember that I LOVE YOU

call me up before your dead, we can make some plans instead

send me an IM, i'll be your friend

shysters live from scheme to scheme and my 4th quarter pipe dreams

are seeming more and more worth fighting for

so i'll curate some situations, make my job a big vacation

and i'll say FUCK BUSH AND FUCK THIS WAR

my war paint is sharpie ink and i'll show you how much my shit stinks

and ask you what you think because your thoughts and words are powerful

they think we're disposable, well both my thumbs opposable

are spelled out on a double word and triple letter score

we won't stop until somebody calls the cops

and even then we'll start again and just pretend that

nothing ever happened

we won't stop until somebody calls the cops

and even then we'll start again and just pretend that

nothing ever happened

we won't stop until somebody calls the cops

and even then we'll start again and just pretend that

nothing ever happened

we won't stop until somebody calls the cops

and even then we'll start again and just pretend that

nothing ever happened

we're just dancing, we're just hugging,

singing, screaming, kissing, tugging

on the sleeve of how it used to be

Υ.Γ. Οι ταινίες στις νέες κριτικές βαθμολογούνται με τα πρότυπα του metacritic. Τουτέστιν:

61-100 Καλό- Αριστούργμα

40-60 Μέτριο

0-39 Τερατούργημα - Κακό

[tokalopaidi]

τελικά αξίζει να το δει κανείς ρεμι φιντσερ?

[Remy Fincher]

Εσύ τι καταλαβαίνεις από τα συμφραζόμενα;

[Clemence]

τελικά αξίζει να το δει κανείς ρεμι φιντσερ?

ΝΑΙ 10000/1000

PS: remy ακόμα και αν δε γνώριζα την τρίτη σας ιδιότητα και το νέο σας ψευδώνυμο θα σας λάτρευα το ίδιο απόλυτα όπως πάντα

(sorry για τον βαθμό ε? )

[Remy Fincher]

Nah... λίγο υπερβολική σε βρίσκω, αλλά δεν πειράζει

Welcome back

[tokalopaidi]

ΝΑΙ 10000/1000

χιχιχιχι

γάτα ευχαριστώ.

[Sovereign]

Συγνώμη για το off topic αλλά η βαθμολογία σε κλίματα 0-100 δεν είναι λίγο υπερβολική; Αν δεν γίνεται πάνω σε 10 διαφορετικές παραμέτρους (πχ σκηνοθεσία, ερμηνείες κλπ) ώστε να βγαίνει ένα άθροισμα, η αυθαίρετη βαθμολόγηση με πχ 67 σε σχέση με το 62 που μπορεί να βάλει κάποιος άλλος σε τι μπορεί να διαφέρει; Πάντα μου άρεσαν τα αστεράκια

[Remy Fincher]

Στο metacritic δεν υπάρχουν όοοολες οι ενδιάμεσες βαθμολογίες, από π.χ. το 61- 100. Υπάρχει συνήθως το 63, το 70, το 75, το 80, το 88, το 90, το 91, ενίοτε το 95 και έπειτα το 100. Μεταξύ αυτών αφενός υπάρχει σημαντική διαφορά, αφετέρου σου δίνει δυνατότητα να εκφράσεις με μεγαλύτερη ακρίβεια, αριθμητικά, την αξιολογική σου κρίση για κάθε ταινία. Για παράδειγμα, στις ταινίες "Στην Κοιλάδα του Ηλά", "Χωρίς Ίχνη" και "Το Τελευταίο Τρένο για τη Γιούμα" επί αστεριών θα έβαζα σε όλες ανεξαιρέτως 3,5 αστεράκια: δε μου άρεσαν όμως το ίδιο. Τώρα μπορώ να τις αξιολογήσω με "70", "75" και "80" αντίστοιχα, δίνοντας το βαθμολογικό προβάδισμα σ' αυτή που μου άρεσε καλύτερα.

Τώρα θα μου πεις, πού να το ξέρω εγώ αυτό, δεν έχω μπει καν στο metacritic. Σ' αυτό θα έχεις ένα δίκιο, έπρεπε να το 'χα διευκρινίσει... αλλά είμαι χρόνιος χρήστης του και ούτε που μου πέρασε από το μυαλό...

[Clemence]

24 February 2008

BREAKING NEWS

Juno Tops at Independent Spirit Awards

Juno was the top winner at this year's Independent Spirit Awards, nabbing three awards including Best Feature. The hit comedy, which is also the highest-grossing of the five Oscar nominees for Best Picture, also won awards for Best Female Lead for star Ellen Page, who professed her adoration for director Jason Reitman, and Best First Screenplay for ebullient writer Diablo Cody. Winning two awards each were two films also up for Oscars: The Diving Bell and the Butterfly, which received Best Director for Julian Schnabel (clad in his requisite pajamas) and Best Cinematography, and The Savages, which took home Best Screenplay honors for Oscar nominee Tamara Jenkins and Best Male Lead, in a bit of a surprise, for Philip Seymour Hoffman. The supporting awards went to a very pregnant Cate Blanchett (I'm Not There) and an absent Chiwetel Ejiofor (Talk to Me), while Once was named Best Foreign Film, Crazy Love received Best Documentary, and The Lookout won Best First Feature.

Hosted by first-timer Rainn Wilson of The Office, the Spirit Awards also bestowed I'm Not There with the first Robert Altman Award, honoring the outstanding director, casting director, and ensemble cast of an independent film; director Todd Haynes paid homage to late star Heath Ledger as well as his acclaimed cast. In between award presentations, there were songs performed -- some parodies, some not -- as it rained outside in Santa Monica and Javier Bardem, who presented the Best Director award, became the object of affection for host Wilson. You can check out photos from the Spirit Awards, courtesy of WireImage.

Get the full list of winners in our Road to the Oscars section.

http://www.imdb.com/news/flash/