blog me...

[olizyz]

Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας by χαζοβιολες με όραμα

Ως διαμαρτυρία στον απάνθρωπο Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας που ισχύει στην χώρα μας, προτείνουμε έναν νέο πιο φιλικό προς τον οδηγό. Κίνητρο μας τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν σε μία μεγάλη μερίδα των ελλήνων οδηγών αλλά και μηνύσεις που έγιναν προς το Υπουργείο Συγκοινωνιών για την απόπειρα κατάργησης της ελευθερίας έκφρασης.

Θέλω να αφιερώσω το εγχείρημα μου αυτό στον φίλτατο Tzonako του οποίου η καθημερινότητα έχει γίνει βασανιστική με τα πρώτα σημάδια ψυχικής διαταραχής να είναι εμφανή. Προ ημερών συνελλήφθη να κυκλοφορεί στα Νότια Προάστια με αμφίεση κρεβατοκάμαρας να φωτογραφίζει δέντρα και πινακίδες.

Παρ'τε μία πρώτη γεύση από την πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια (μου) να γίνουν οι ελληνικοί δρόμοι πιο φιλικοί προς όλους.....

Έλλειψη Άδειας Κυκλοφορίας

Σας παίρνουμε ένα organiser για να έχετε όλα σας τα χαρτιά συγκεντρωμένα. Προαιρετικά μπορείτε να τοποθετήσετε ειδικό μηχανισμό στο αυτοκίνητο, ώστε να λαλάει αν λείπει το organiser. Στις 5 συνεχόμενες κλήσεις σας παίρνουμε κι ένας Αλβανό δώρο να ανεβαίνει σπίτι σας να το φέρει, για να μην κουράζεστε.

-----

Κίνηση σε Αντίθετο Ρεύμα Κυκλοφορίας

Όλοι οι δρόμοι θα γίνουν μονής κατεύθυνσης και θα οδηγούν στο Κέντρο της Αθήνας. Αν θέλετε να μετακινηθείτε από το κέντρο, θα πρέπει να φτάσετε στο Ελ.Βελ. όπου θα υπάρχουν συχνά δρομολόγια με ελικόπτερα προς τον προορισμό σας. Αν το σπίτι σας δεν είναι εξοπλισμένο με ελικοδρόμιο, η κατάβαση θα γίνεται με σχοινιά και θα συνοδεύεστε από εκπρόσωπο των Ειδικών Δυνάμεων που θα υπάρχει σε κάθε ελικόπτερο.

-----

Ζώνες Ασφαλείας

Αν η ζώνη του αυτοκινήτου σας ενοχλεί και δεν μπορείτε να οδηγήσετε, σας παίρνουμε δώρο μία ζώνη Gucci με δέρμα από φίδι της Ανατολικής Αφρικής, η οποία θα συνδέεται με ειδικό γάντζο που θα υπάρχει στο αυτοκίνητο. Συμπληρωματικά σας δίνουμε μία δωροεπιταγή 300€ για τα πολυκαταστήματα Attica, για να αγοράσετε ασορτί παπούτσι με την ζώνη.

-----

Κινητό Τηλέφωνο κατά την οδήγηση.

Δωροεπιταγή 150€ για τα καταστήματα Γερμανός για να προμηθευτείτε αξεσουάρ κινητής τηλεφωνίας. Έκπτωση 70% αν αποφασίσετε να βάλετε τηλέφωνο αυτοκινήτου, με ανοιχτή ακρόαση ή τον Αλβανό από την πρώτη ρύθμιση να σας κρατάει το τηλέφωνο στο αυτί την ώρα που οδηγείτε.

-----

Υπέρβαση Ορίου Ταχύτητας

Έχουν ήδη ξεκινήσει τα έργα για κατασκευή ειδικής λωρίδας δίπλα στους λεωφορειόδρομους, όπου θα απαγορεύεται η κίνηση οχημάτων με ταχύτητα μικρότερη των 160 χιλιομέτρων την ώρα. Οχήματα που εισβάλλουν στην λωρίδα αυτή με ταχυτητα χαμηλότερη της επιτρεπόμενης, θα μπορείτε να τα χτυπάτε ώστε να βγουν εκτός πορείας. Ο οδηγός του παράνομου αυτοκινήτου (αν είναι ζωντανός) υποχρεούται να πληρώσει πρόστιμο για την καθυστέρηση που σας προκάλεσε.

-----

Παράνομη Στάθμευση

Αν στο σημείο που θέλετε να παρκάρετε, απαγορεύεται η στάθμευση μπορείτε να τοποθετήσετε το όχημα σας επάνω στο πεζοδρόμιο. Όποιος πεζός συλληφθεί να περιφέρεται γύρω από αυτό θα συλλαμβάνεται άμεσα και θα πληρώνει πρόστιμο 120€ και θα τον δέρνουν ειδικά εκπαιδευμένοι αστυνομικοί στα κατά τόπους αστυνομική τμήματα. Αν προκληθεί ζημιά στο όχημα σας καλύπτουμε τα έξοδα αποκατάστασης και σας κάνουμε δώρο ένα 3ήμερο ταξίδι στην Σαντορίνη ως αποζημίωση για την ψυχική ταλαιπωρία.

-----

Παραβίαση Ερυθρού Σηματοδότη

Αν η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη συνοδεύεται και από δολοφονία πεζών, υπάρχει ειδική κλίμακα bonus.

- Αν το θύμα είναι 0-15 ετών, παίρνετε 150 βαθμούς.

- Αν το θύμα είναι 16-30 ετών, παίρνετε 100 βαθμούς.

- Αν το θύμα είναι 31-45 ετών, παίρνετε 50 βαθμούς.

- Για ηλικίες 45-άνω, για να βαθμολογηθείτε θα πρέπει το θύμα να συνοδεύτεται.

Αν με μία παραβίαση πετύχετε 2 πεζούς μαζί τότε παίρνετε 300 βαθμούς.

Bonus System

0 - 500 : Δωροεπιταγή για Hondos Center

500 - 1000 : Διήμερη διαμονή με πρωινό σε προορισμό της επιλογής σας.

1000 - 5000 : Έκπτωση 40% για αγορά νέου αυτοκινήτου.

5000 - άνω : Απονομή Τιμητικής Πλακέτας από τον Πρόεδρο Ένωσης Γραφείων Τελετών, παρουσία του Πρόεδρου της Δημοκρατίας

Σε περίπτωση που δεν επέλθει θάνατος του πεζού, τότε θα πρέπει να υπάρξει αναπηρία 67% και άνω προκειμένου να λειτουργήσει κανονικά το Bonus System.

-----

Μέθη

Ισχύει το ίδιο Bonus System με αυτό της παραβίασης ερυθρού σηματοδότη, μόνο που αντί για ηλικίες θα υπολογίζεται το ποσοστό αλκοόλ στο αίμα σας.

Επιπλέον, για κάθε αλκοτέστ άνω του επιτρεπτού ορίου σας κάνουμε δώρο ένα τραπέζι για 4 άτομα με μπουκάλι σε νυχτερινό κέντρο της επιλογής σας

Αν συγκεντρώσετε 3000 πόντους σας κάνουμε δώρο την άνευ ορίου παραμονή σας στις κατά τόπους Οργανώσεις Ανωνύμων Αλκοολικών.

Αν συγκεντρώσετε 10000 πόντους σας κάνουμε δώρο την επέμβαση στο συκώτι σας.

[olizyz]

ΔΕΔΟΜΕΝΑ by maNos anTonaros

Mια γυναίκα, μου έστειλε ξαφνικά αυτό το e-mail.

Mια κραυγή.

Δεν υπάρχουν σιωπηλές κραυγές.

Και αν πάλι πιστεύετε, ότι υπάρχουν, κάνετε λάθος.

Διαβάστε αυτη την κραυγή με προσοχή.

Ακούστε την.

Ευχομαι με όλη μου την καρδιά για όλες σας να είναι απλώς ένας γραπτός εφιάλτης.

"Λες οτι είσαι καλά.

Ξυπνάς το πρωί και αναπνέεις.

Ωραία.

Πηγαίνεις στη δουλειά σου.

Ωραία.

Τρως, πίνεις, βγαίνεις με τους φίλους σου, διασκεδάζεις, χορεύεις. Ωραία.

Ζείς.

Το μόνο που θέλεις είναι να περνάει η ζωή ήρεμα. Να μην ενοχλείς και να μη σ'ενοχλεί κανείς. Θες να κοιτάς τον ήλιο και να μην πονάνε τα μάτια σου. Σου φαίνονται απλοικά αυτά;

ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Αυτή είναι η λέξη κλειδί.

Όλα αυτά που συνθέτουν την καθημερινότητα μας, μικρά ή μεγάλα, τα θεωρούμε ΔΕΔΟΜΕΝΑ.

Δεν τους δίνουμε την παραμικρή σημασία.

Είναι εκεί όμως.

Γύρω μας. Μέσα μας.

ΔΕΔΟΜΕΝΑ.

Ένα πρωί η ζωή ξυπνάει μαζί σου.

Λάθος.

Εκείνο το πρωί την πήρε ο ύπνος.

Πάλι λάθος.

Για κάποιους λόγους, που μόνο εκείνη ξέρει, της γυρνάει το μάτι ανάποδα. Είμαι σίγουρη ότι τους ξέρει τους γαμημένους τους λόγους. Εμένα όμως γιατί δεν μ' ενημέρωσε;

Η ζωή κάνει ό,τι της κατέβει στο κεφάλι. Θέλει να ξέρουμε ότι έχει το πάνω χέρι. Ότι εκείνη αποφασίζει αν θα γελάσουμε ή θα κλάψουμε. Είναι το μεγάλο αφεντικό. Κι έρχεται η στιγμή που θέλει να μας το αποδείξει.

Με ποιόν τρόπο;

Με διάφορους.

Οχι τίποτα άλλο, για να μη νομίζουμε ότι την ορίζουμε.

Τι έλεγα πριν;

ΔΕΔΟΜΕΝΑ;

Αρχίδια.

Κεφάλαιο δεύτερο.

Ένα βράδυ,πριν απο μερικά χρόνια ήμουν έξω με το φίλο μου.Δε γνωριζόμασταν καιρό. Φαινόταν μια χαρά παιδί. Θα μου πεις τι ήθελα κι εγώ;

Να γράφει στο κούτελο ''θα σου γαμήσω τη ζωή καριόλα'';

Όλα καλά λοιπόν.

Εκεί που πίναμε το ποτάκι μας,έρχεται ένας φίλος του. Συστηνόμαστε.

''Η φίλη μου η ....... , ο φίλος μου ο....... ''.

Φαινόταν μια χαρά παιδί.

Θα μου πεις τι ήθελα κι εγώ;

Να γράφει στο κούτελο''θα σου γαμήσω τη ζωή καριόλα'';

Όλα καλά λοιπόν. Περνούσαμε πολύ ωραία. Κάποια στιγμή ο φίλος μου είχε τη φαεινή ιδέα να πάμε σπίτι του.

Κι εγώ μέσα στη μαλακία που μ'έδερνε, συμφώνησα.

Γαμώ την ώρα και τη στιγμή που συμφώνησα.

Κεφάλαιο τρίτο.

Είμαστε σπίτι του. Στο σαλόνι του. Οι δύο τους συνεχίζουν και πίνουν. Μιλάμε, γελάμε, ακούμε μουσική. Με πλησιάζει ο φίλος μου. Με φιλάει. Και βέβαια αντέδρασα. Αισθάνθηκα άβολα. Αφού ήταν ο άλλος μπροστά. Και πάλι δεν πήγε πουθενά το μυαλό μου. Έτσι όπως έκανα πίσω, με κράτησε δυνατά απο το χέρι. Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που δεν είχα ξαναδεί. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είχαν αλλοιωθεί. Κάνω να φύγω ,αλλά κρατάει το χέρι μου τόσο δυνατά ,που νομίζω ότι θα το ξεριζώσει.

Με κοιτάει μέσα στα μάτια και μου λέει ''ξερω τι θες''.

Ήξερε;

Τίποτα δεν ήξερε.

Με είχε κυριεύσει τρομος. Ακόμα κι εκείνη τη στιγμή δε μπορούσα να φανταστώ τι θ'ακολουθουσε.

Δε ξερω αν πρέπει να σου πω λεπτομέρειες.

Δε ξέρω αν μπορώ.

Υπάρχουν εικόνες, φωνές, ουρλιαχτά, μυρωδιές, λόγια που δεν έχουν βγει απο μέσα μου ποτέ.

Δεν αντέχω ούτε γραμμένα να τα δω.

Κατάλαβες τι έγινε .

Με βίασαν.

Αυτή τη λέξη δε μπορώ να την προφέρω.

Σαν ζώα.

Ενα πράγμα μπορώ να σου πω.

Τον πρώτο τον δυσκόλεψα. Ανακάλυψα ότι είχα τετοια δύναμη μέσα μου, που ούτε καν φανταζόμουν. Αντιστάθηκα. Δεν ήταν όμως αρκετό. Με χτύπησαν. Ήταν δύο βλέπεις. Αν ήταν μόνο ένας, σου ορκίζομαι ό,τι θα τον είχα σκοτώσει. Για τον δεύτερο τα πράγματα ήταν ευκολότερα. Είχα παραλύσει. Ηταν σα να είχα βγει απο το σώμα μου και παρακολουθούσα.

Όπως στις ταινίες. Δεν υπήρχαν τρείς άνθρωποι σ'αυτο το δωμάτιο. Ήταν δύο κτήνη και μια γυναίκα.

Γυναίκα;

Οχι. Ένα σώμα νεκρό που δεν είχε φύλο.

Δε θα σου πω άλλα για κείνο το βράδυ.

Κεφάλαιο τέταρτο.

Απο το επόμενο πρωί τίποτα δεν ήταν ίδιο.

ΔΕΔΟΜΕΝΑ.

Τι είναι αυτό;

Οταν ξυπνάς,δε μπορείς ν' ανοίξεις τα μάτια σου ν' αντικρίσεις τον ήλιο.

Οχι γιατί δε θες,αλλά γιατί δεν αντέχεις.

Δεν είχα διάθεση για τίποτα. To φαγητό είχε άλλη γεύση πια. Χρώματα δεν υπήρχαν. Ήταν στιγμές που ανέπνεα με το ζόρι. Έκανα κίνηση κι έπεφτα σε συρματόπλεγμα. Κι αυτά δεν ήταν τίποτα.

Είναι τρομερό να νιώθεις τόση βία. Να νιώθεις ανήμπορος να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Μου αφαίρεσαν το δικαίωμα της επιλογής. Το δικαίωμα να διαθέσω το κορμί μου σε όποιον και όποτε θέλω εγώ.

Κάτι που θεωρούσα ΔΕΔΟΜΕΝΟ.

Αυτοί το πήραν με τη βία. Με τη χειρότερη μορφή βίας.

Ξέρεις πως είναι να νιώθεις αηδία για το σώμα σου;

Αηδία και μίσος.

Μίσησα τον εαυτό μου γιατί ήμουν γυναίκα. Δε μπορούσα να βγάλω τη βρωμιά από πάνω μου με τίποτα. Το νερό δεν ήταν αρκετό, ούτε το σαπούνι.

Ήθελα με κάποιο τρόπο να βγάλω το δέρμα μου.

Να το γδάρω.

Με έκαιγε.

Όπως έκαναν οι ινδιάνοι. Αντι γι'αυτό όμως έκανα κάτι άλλο. Έκοβα το χέρι μου με γυαλί.

Τιμωρούσα τον εαυτό μου έτσι,που ήμουν τόσο αφελής. Οταν έβλεπα αίμα στο χέρι μου ένιωθα τρομερή ικανοποίηση. Για λίγο ηρεμούσα. Ξεχνούσα τον πόνο της ψυχής. Για τόσο λίγο όμως. Στο μυαλό μου τριγύριζε συνέχεια ένα γαμημένο ερώτημα:

Γιατί σ' εμένα;

Δε μπορούσα να βρω το λόγο.

Κι όσο δεν τον έβρισκα,τόσο η οργή, η αηδία και η τρέλλα θεριευαν μέσα μου.

Δεν ήθελα να το μάθει κανείς.

Ντρεπόμουνα τόσο πολύ. Δεν ήθελα να με αγγίξει άντρας ξανά. Το σκεφτόμουνα και μου ερχόταν εμετός. Μέσα σε όλο αυτό ένιωθα τρομερά μπερδεμένη.. Επρεπε οπωσδήποτε να δω πως θ'αντιδρούσα ξανά στο αγγιγμα. Ήξερα πως μια γυναίκα δε θα μπορούσε να με πονέσει έτσι. Βρέθηκα μια φορά με μια κοπέλα. Επρεπε να δοκιμάσω.

Δεν ένιωσα τίποτα. Το μόνο που χρειαζόμουνα ήταν χρόνος.

Έχουν περάσει λίγα χρόνια απο τότε.

Είναι μερες πια, που δεν το σκέφτομαι καθόλου. Όσο περνάει ο καιρός,οι μέρες αυτές,οι ροζ, κίτρινες, λευκές,πληθαίνουν. Οι άλλες είναι μαύρες. Μαύρες είναι τελευταία. Είδα κατι στην τηλεοραση και το έζησα πάλι απο την αρχή. Πνιγομαι.

Μονο σε σένα μίλησα.

Ξερω πως μέχρι να πεθάνω θα το κουβαλάω.

Ελπίζω ο πόνος όμως που θα με συνοδεύει,να γίνει υποφερτός. Σήκωσα αυτό το βαρύ φορτίο μόνη μου μέχρι τώρα.

Ηρθε η ώρα να το μοιραστώ.

Κουράστηκα. "

[pinelopi20]

........I've seen two shows lately that went on and on about how mid-life is a great time for women. Just last week Oprah had a whole show on how great menopause will be....Puhleeeeeeeze! I've had a few thoughts of my own and would like to share them with you. Whether you are pushing 40, 50, 60, 70 (or maybe even just pushing your luck), you'll probably relate.

Mid-life is when the growth of hair on our legs slows down. This gives us plenty of time to care for our newly acquired mustache.

In mid-life women no longer have upper arms, we have wing spans. We are no longer women in sleeveless shirts, we are flying squirrels in drag.

Mid-life is when you can stand naked in front of a mirror and you can see your rear without turning around.

Mid-life is when you go for a mammogram and you realize that this is the only time someone will ask you to appear topless.

Mid-life brings wisdom to know that life throws us curves and we're sitting on our biggest ones.

Mid-life is when you look at your know-it-all, beeper-wearing teenager and think: "For this I have stretch marks?"

In mid-life your memory starts to go. In fact the only thing we can retain is water.

Mid-life means that your Body By Jake now includes Legs By Rand McNally -- more red and blue lines than an accurately scaled map of Wisconsin.

Mid-life means that you become more reflective .. You start pondering the "big" questions.

What is life?

Why am I here?

How much Healthy Choice ice cream can I eat before it's no longer a healthy choice?

But mid-life also brings with it an appreciation for what is important. We realize that breasts sag, hips expand and chins double, but our loved ones make the journey worthwhile. Would any of you trade the knowledge that you have now, for the body you had way back when? Maybe our bodies simply have to expand to hold all the wisdom and love we've acquired.

That's my philosophy and I'm sticking to it! ...........

[pinelopi20]

Στρες εξαιτίας των πολλών e-mail

Επιστήμονες από τα Πανεπιστήμια της Γλασκώβης και του Πέισλι έδωσαν στη δημοσιότητα τα ευρήματα μιας νέας μελέτης που έδειξε ότι περισσότεροι από ένας στους τρεις εργαζόμενους αισθάνονται στρεσαρισμένοι από τον καταιγισμό των e-mail που λαμβάνουν στο γραφείο και την ανάγκη να απαντήσουν αμέσως. Σύμφωνα με τη μελέτη, πολλοί εργαζόμενοι ελέγχουν το e-mail τους έως και 40 φορές την ώρα (!), γεγονός που τους εξαντλεί και τους εκνευρίζει αφόρητα- χώρια που έτσι γίνονται και αντιπαραγωγικοί. Επιπλέον, μόλις το 38% των 200 εργαζομένων που συμμετείχαν είπαν ότι περιμένουν μία μέρα ή περισσότερο για να απαντήσουν σε ένα e-mail. Λόγω της φύσης των e-mail, ο αποστολέας αναμένει άμεση απάντηση και δράση. Αν αγνοήσει κανείς ένα email, το πιθανότερο είναι το να λάβει ένα ακόμα που θα υπενθυμίζει το πρώτο και θα ρωτάει γιατί δεν έχει λάβει ακόμη απάντηση. Η εποχή που μπορούσε κανείς να μην ανοίξει ποτέ ένα ανεπιθύμητο γράμμα έχει πια περάσει. Αν και τα περισσότερα e-mail που εγώ λαμβάνω διαφημίζουν απλώς προθέσεις πέους ή «ροζ» γνωριμίες από το πρώην ανατολικό μπλοκ (υποθέτω ότι αυτό γίνεται λόγω της στήλης που έχω στους Τimes) και μολονότι δεν έχω πια ιδιαίτερη πίεση στη δουλειά μου, εξακολουθώ να νιώθω ανήσυχος εάν δεν ελέγχω αφύσικα (και παράλογα) συχνά το e-mail μου. Τα e-mail παρέχουν στον αποστολέα τους έλεγχο του χρόνου του δέκτη τους. Υπονομεύουν τόσο πολύ τη ρουτίνα που έχουμε δημιουργήσει στην εργασιακή ζωή μας, ώστε μπορεί να τινάξουν στον αέρα το πιο προσεκτικά οργανωμένο χρονοδιάγραμμα, καθώς εντελώς ξαφνικά ένας άγνωστος εισβάλλει στο πρόγραμμά μας και στον χώρο μας και απαιτεί την προσοχή μας. Το στρες μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο μόνον όταν κάποιος ορίζει την μοίρα του. Δυστυχώς, όμως, με τα e-mail γινόμαστε όλοι υφιστάμενοι της τεχνολογίας- και μοιραία το εργασιακό στρες παίρνει την ανιούσα...

© Τhe Τimes, 2007

[olizyz]

ΤΗΣ ΒΙΑΣ: Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ by e-epiloges

Αφιερωμένο στην Αμαλία Το κείμενο αυτό είναι στη διάθεση οποιουδήποτε θα ήθελε να το αναδημοσιεύσει σε οποιανδήποτε μορφή, με ή χωρίς αναφορά της πηγής.

Ο Μαύρος Γάτος στον ελεύθερο χρόνο του (όταν δεν ασχολείται με το blogging...) εξασκεί την Ιατρική. Κι έτσι ξέρει από πρώτο χέρι μερικά πράγματα για την κατάσταση της υγείας στην Ελλάδα, και κάμποσα δυστυχώς για την υγεία στο εξωτερικό (το «δυστυχώς» επειδή η σύγκριση είναι συντριπτική).Τα όσα ακολουθούν ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ. Αφορούν όμως ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥΣ. Ένα κομμάτι των γιατρών που ΑΣΚΕΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ, σε πολλαπλά επίπεδα, και με ολέθριες πολλές φορές συνέπειες. Η ΒΙΑ ξεκινά από την πρώτη επαφή πρόσωπο με πρόσωπο. Ο ασθενής έχει δικαίωμα να θέλει το γιατρό του σοβαρό, ευπρεπή, ευγενικό. Αντίθετα, αντιμετωπίζει συχνά γιατρούς αγενείς, επιθετικούς, αμίλητους, αντιμετωπίζει αδιαφορία, ειρωνείες, προσβολές, ταπεινωτικά σχόλια. Πολλοί γιατροί χρησιμοποιούν χυδαία τη θέση τους για να επιβληθούν, μιλούν με λίγες και απότομες κουβέντες, χρησιμοποιούν άγριο ενικό, κάνουν χοντρά και άτοπα πειράγματα.Αυτά όμως είναι πταίσματα. Το βασικό συστατικό της λεκτικής βίας είναι η άρνηση παροχής πληροφοριών: Πολλοί γιατροί λες και προσβάλλονται βαθιά αν τυχόν ο ήδη τρομοκρατημένος ασθενής τολμήσει να ζητήσει διευκρινίσεις, εξηγήσεις, πληροφορίες.Περιττό να πω ότι η βίαιη αντιμετώπιση των ασθενών είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, ειδικά στην Δημόσια Υγεία, όπου οι γιατροί είναι κακοπληρωμένοι και μονίμως υπερφορτωμένοι.Πάμε τώρα σε ένα πολύ πιο σημαντικό κεφάλαιο:

ΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ.Ο Έλληνας γιατρός έχει συνήθως αποφοιτήσει από ένα πανεπιστήμιο, ελληνικό ή ξένο.(λέω συνήθως, γιατί υπάρχουν κα οι γιατροί-μαϊμούδες, που τους ξεχωρίζεις εύκολα, πετώντας τους μια μπανάνα: αν ο γιατρός ορμήξει να την πιάσει, σήκω και φύγε τρέχοντας…).Όσοι έχουν έρθει από Ιατρικές Σχολές του εξωτερικού, σπούδασαν στην πλειοψηφία τους σε κάποια άγνωστης φερεγγυότητας και άγνωστου επιστημονικού κύρους σχολή του τέως ανατολικού μπλοκ, και μάλιστα με το προκλητικό για τους καθηγητές status του "πλούσιου Δυτικού"- ναι, μιλάω ΚΑΙ για μαθήματα περασμένα με μπαξίσια (άλλο αν η οικογένεια στην Ελλάδα στερούνταν, για να στέλνει δίδακτρα και έξοδα στον ξενιτεμένο). Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως γράφτηκαν στην εκεί Ιατρική χωρίς κανένα απολύτως αξιοκρατικό κριτήριο επιλογής...

Φυσικά δεν είναι όλες οι Ιατρικές Σχολές της Ανατολικής Ευρώπης ίδιες, ούτε όλα τα παιδιά που αναγκάστηκαν να σπουδάσουν εκεί μπορούμε να τα βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι. Τί να σημαίνουν όμως όλα αυτά που ανέφερα για το επίπεδο του μέσου όρου αυτών των γιατρών;Όσον αφορά τις Ιατρικές Σχολές της Ελλάδας τώρα: η φοίτηση σε ελληνική Ιατρική Σχολή επαφίεται στον πατριωτισμό του φοιτητή.

Σε παραλαμβάνουν ορεξάτο μόλις βγήκες από το Λύκειο, και σ' εγκαταλείπουν στην τύχη σου. Λες και κάνουν ό,τι μπορούν για να χάσεις κάθε διάθεση για επιμέλεια. Εργάστηκες βέβαια σκληρά για να μπεις στην Ιατρική, και μόνο το γεγονός ότι τελικά τα κατάφερες σημαίνει ότι είσαι και πολύ δυνατό μυαλό και πολύ επιμελής. Για να σου δώσουν όμως κουράγιο ώστε να καταστρέψεις τα ομορφότερα χρόνια της εφηβείας σου στα φροντιστήρια, σου είχαν τάξει ότι αρκεί να καταφέρεις να περάσεις στην Ιατρική, και μετά θ’αράξεις (θα καααααάθεσαι, μου είχαν πει εμένα). Στη Σχολή θα δεις να σου δίνονται ένα σωρό ακόμα κίνητρα για να διαφθαρείς και για να το ρίξεις στους φραπέδες και στο χαβαλέ: θα δεις τους κουρασμένους, ανεπαρκείς και αδιάφορους καθηγητές σου ν' απαξιούν ν' ασχοληθούν μαζί σου, θα δεις ότι η υποδομή των Σχολών είναι αδύνατον να εκπαιδεύσει τον αριθμό των εισακτέων, θα δεις παρόλ' αυτά τον αριθμό των συμφοιτητών σου να πολλαπλασιάζεται με μεταγραφές από το παράθυρο κι από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αλλά υπάρχουν κι ακόμα χειρότερα… Στα κλινικά έτη, εκεί που θα έπρεπε να μάθεις την πράξη της ιατρικής, ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΧΡΗΣΙΜΟ, παρά μόνο ατέλειωτα κατεβατά και τα SOS για τις εξετάσεις.Το θλιβερό αποτέλεσμα είναι ότι ο μέσος απόφοιτος των ελληνικών Ιατρικών σχολών μπορεί να χαρακτηριστεί ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ και όχι ΓΙΑΤΡΟΣ.Και πού θα μάθει την ΕΦΑΡΜΟΣΜΈΝΗ ιατρική (δηλαδή την ΑΛΗΘΙΝΗ ιατρική) ο ανίδεος απόφοιτος; ΣΤΟΥ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΘΑ ΤΗ ΜΑΘΕΙ (ΑΝ ΠΟΤΕ ΤΗ ΜΑΘΕΙ). Ναι, όταν θ’ αρχίσει να δουλεύει… [Το γεγονός αυτό το αναγνώρισε και η ίδια η πολιτεία, καθιερώνοντας εδώ και μερικά χρόνια την υποχρεωτική τρίμηνη άσκηση στα νοσοκομεία πριν την έναρξη της Υπηρεσίας Υπαίθρου (του «Αγροτικού»)].Έτσι εξηγείται η πολύ χαμηλή ποιότητα ιατρικών υπηρεσιών σε αγροτικά ιατρεία, κέντρα υγείας (όπου συνήθως εφημερεύουν ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ αγροτικοί) και εφημερεύοντα νοσοκομεία (όπου συνήθως εφημερεύουν ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ ειδικευόμενοι)…Αυτή η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ των νέων (και παλιών…) γιατρών είναι κι αυτή μια πολύ σοβαρή μορφή ΒΙΑΣ απέναντι στους ασθενείς.Πάμε τώρα στο κεφάλαιο των γκρίζων οικονομικών συναλλαγών πολλών γιατρών...Από τις πρώτες επαφές του αγροτικού γιατρού, είναι οι λεγόμενοι «φαρμακάδες». Ακόμα και αυτός που ξεκινά με τις καλύτερες προθέσεις είναι δύσκολο να μην μπλεχτεί στο παιχνίδι της προτίμησης μεταξύ ισότιμων φαρμάκων με κάποιου είδους αντάλλαγμα. Οι πιο προχωρημένοι μπορούν να κερδίσουν πάρα πολλά λεφτά με την ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΙΑ, συνταγογραφώντας φάρμακα άλλα αντ’ άλλων, ακόμα και χορηγώντας πανάκριβα φάρμακα που όμως δεν είναι απαραίτητα και που μπορεί να είναι ακόμα και επικίνδυνα. Οι ακόμα πιο προχωρημένοι μπορούν να κάνουν περιουσίες μέσα σε μερικούς μήνες, γράφοντας φάρμακα εκατομμυρίων σε βιβλιάρια ασχέτων ή και νεκρών (έχει γίνει κι έχουν πιαστεί).Αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά (;;. Ας μείνουμε στην απλή προτίμηση του ενός ΙΣΟΤΙΜΟΥ φαρμάκου απέναντι σε ένα άλλο. Είναι πιθανό όντως να πρόκειται για εντελώς ισότιμα και ισοδύναμα φάρμακα, επειδή όμως η απληστία πολύ συχνά συνδυάζεται με την άγνοια, πολύ φοβάμαι ότι ο Έλληνας γιατρός δεν επιλέγει πάντα (λέμε τώρα) το καταλληλότερο φάρμακο για τον κάθε συγκεκριμένο ασθενή…Πάμε τώρα στα γνωστά φακελάκια. Χωρίζονται σε δυό είδη: τα ΑΠΑΙΤΗΘΕΝΤΑ και τα ΑΠΟΔΕΧΘΕΝΤΑ. Για την βία των ΑΠΑΙΤΗΘΕΝΤΩΝ δεν το συζητάμε, υπενθυμίζω μόνο την περίπτωση του γιατρού που καταγράφτηκε από κρυφή κάμερα να ζητά τρίπτυχο φακελάκι για να χειρουργήσει ασθενή (για την εγχείρηση, για τον αναισθησιολόγο, και για την αφαίρεση των ραμμάτων), υποστηρίζοντας ευθαρσώς ότι «δεν μπορεί η κάθε Καραγκούνα να χειρουργείται σε αυτό το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο μαζί με τους Δικαστικούς και με τους Εφέτες». Αθωώθηκε από το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου με το επιχείρημα ότι α) η κάμερα ήταν κρυφή και άρα δεν αξιολογείται σαν στοιχείο και β) ότι τα χαρτονομίσματα δεν ήταν προσημειωμένα.Ας πάμε όμως στα ΑΠΟΔΕΧΘΕΝΤΑ φακελάκια… Όταν ο έτσι κι αλλιώς οικτρά αμειβόμενος γιατρός μάθει ΝΑ ΤΟΥ ΔΙΝΟΥΝ «ΕΝΑ ΔΩΡΑΚΙ» κάθε φορά που ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ, ακόμα και άγιος να είναι, κάποια στιγμή που ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΝ «ΔΩΡΑΚΙ», θα το ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ. Με αυτόν τον τρόπο οι ασθενείς, μέσα στο φόβο τους και μέσα στην ανασφάλειά τους, ΔΙΑΦΘΕΙΡΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ….Όλα αυτά βέβαια βολεύουν πάρα πολύ το Κράτος, ώστε να προσποιείται ότι παρέχει δημόσια δωρεάν υγεία, στην πλάτη των ασθενών... και φυσικά και στην πλάτη των γιατρών, που τελούν έτσι υπό καθεστώς παρανομίας και μόνιμου εκβιασμού...Το φακελάκι είναι λοιπόν κι αυτό άλλη μια μορφή ιατρικής βίας, είτε έχει ζητηθεί είτε όχι. Αλλά δεν είναι η χειρότερη μορφή ιατρικής βίας… Υπάρχουν και ΠΟΛΥ χειρότερα.Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΟΡΦΗ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ είναι η ΑΓΝΟΙΑ και η ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ πολλών Ελλήνων ΕΙΔΙΚΩΝ γιατρών. Είτε σπούδασαν σε κάποιο ανεπαρκές ελληνικό πανεπιστήμιο κοιτώντας να περάσουν με SOS όπως όπως τα μαθήματα (μια και κουράστηκαν πολύ για να μπουν στο Πανεπιστήμιο, ή για να μεταγραφούν από την Βουλγαρία και τη Ρουμανία), είτε σπούδασαν σε κάποιαν τριτοκοσμική και αναχρονιστική σχολή του τέως Ανατολικού μπλοκ, ΑΡΚΕΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ «ΕΙΔΙΚΟΙ» ΓΙΑΤΡΟΙ, και ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΣΧΕΤΟΙ. Αυτό είναι απόλυτα αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι συνθήκες λήψης της ειδικότητας είναι άθλιες, με τους ειδικευόμενους να είναι ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ, ΑΔΙΔΑΚΤΟΙ, ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΑΠΕΙΡΕΣ ΩΡΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΩΝ, από ΕΥΘΥΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ, εκτεθειμένοι σε ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΣΤΙΣΟΥΝ (ΚΑΙ ΣΥΧΝΑ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ) ΖΩΕΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝΟΙ ΕΙΚΟΝΙΚΑ, χωρίς ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, χωρίς ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥΣ.Στην Ελλάδα ο ειδικευόμενος έχει το επίπεδο του τελειόφοιτου φοιτητή της Δύσης και ο ειδικός έχει το επίπεδο του ειδικευόμενου της Δύσης. ΣΚΛΗΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΑΛΗΘΙΝΕΣ. Από την ώρα λοιπόν που τελειώνει και την ειδικότητα, ο Έλληνας γιατρός έχει δύο δρόμους: Ή θα μπει με κάποιον τρόπο στο ΕΣΥ, ή θα δουλέψει σαν ιδιώτης. Αν ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚοΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΠΟΥ ΙΣΧΥΟΥΝ καταφέρει να μπει στο ελληνικό ΕΣΥ, όπου επικρατούν ομολογουμένως άθλιες συνθήκες εργασίας, δύσκολα θα αποφύγει τις παγίδες της Νιρβάνας και του ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΜΟΥ. Αν δουλέψει σαν ιδιώτης, είναι τόσες και τόσο τεράστιες οι δυσκολίες και τα ηθικά διλήμματα που θα αντιμετωπίσει, ειδικά στην αρχή, που δεν θα του περισσεύει πολύς χρόνος για ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Και στις δύο περιπτώσεις, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΟΣΟ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ και για τις νεότερες θεραπείες.ΑΥΤΗ είναι λοιπόν η πιο σοβαρή μορφή ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ στην Ελλάδα: Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΙΑΤΡΩΝ. Αφού τελειώσαμε με τους γιατρούς, ας μπούμε τώρα σε ένα άλλο τεράστιο και σοβαρότατο κεφάλαιο ΒΙΑΣ: στη ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ (ΤΕΧΝΙΚΗ) ΒΙΑ του συστήματος.Στο δημόσιο τομέα ο ασθενής υφίσταται την βία της ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: οι ασφαλισμένοι των ταμείων έχουν να αντιμετωπίσουν:1. κακοπληρωμένους και υπερφορτωμένους γιατρούς, ανεπαρκείς σε επίπεδο ΚΑΙ σε αριθμό.2.μακρόχρονη αναμονή σε λίστες για ραντεβού για εξέταση και για εγχείρηση, προοπτική που σπρώχνει ακόμα και τον πιο φτωχό προς το φακελάκι ή προς τον ιδιωτικό τομέα.3. ατέλειωτη κούραση και ΑΝΑΜΟΝΗ σε εξωτερικά ιατρεία και επιτροπές και ξαναεπιτροπές.4. αδυναμία πραγματοποίησης σημαντικών εξετάσεων και συχνά παράλειψη τους λόγω ανυπαρξίας προσωπικού και μέσων (άλλο αν πανάκριβα μηχανήματα σαπίζουν σε διάφορες αποθήκες του ΕΣΥ λόγω απουσίας προσωπικού κλπ κλπ).Στον ιδιωτικό τομέα τώρα: εκεί ο ασθενής υφίσταται συχνά τη βία της ΥΠΕΡΔΙΑΓΝΩΣΗΣ (κάπως πρέπει να δουλέψουν και τα τόσα κέντρα, και με το αζημίωτο για τον παραπέμποντα ιατρό…) και της ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΤΟΠΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ, βλέπε χειρουργεία που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, πανάκριβα άχρηστα εξαρτήματα και ιατρικά βοηθήματα, κλπ, κλπ…Για να πούμε τέλος και του στραβού το δίκιο, πρέπει να τονίσω ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙ Ή ΝΑ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ υφίστανται σημαντική ΒΙΑ από το σύστημα, σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης και της εξέλιξής τους, όπως ήδη ανέφερα σε διάφορα σημεία. Αλλά αυτό είναι άλλο μεγάλο κεφάλαιο….Προσπάθησα να σκιαγραφήσω με συντομία το πολύπλοκο φαινόμενο της ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ στην Ελλάδα. Δεν το ξεχωρίζω από τη βία που αντιμετωπίζουμε ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ σε αυτήν την χώρα (και όχι μόνο), σε ΌΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ. Κι εδώ, όπως και σε όλες τις άλλες μορφές βίας, το κλειδί είναι Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟΥ. Εν κατακλείδι, το ξανάλεω, η βία είναι ΜΙΑ. Η Ιατρική Βία είναι απλά μία της ακόμα πλευρά…

[olizyz]

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ by amalia's day

στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου

Παρακαλούμε υπογράψτε στο e-petition site http://www.gopetition.com/online/12922.html

Η ηλεκτρονική κινητοποίηση της 1ης Ιουνίου 2007, ενάντια στην υπολειτουργία του Ε.Σ.Υ., που η αναλγησία, η αυθαιρεσία και η ασυνειδησία του, μαζί με την αδιαφορία της Πολιτείας, μας έφερε στην σημερινή συλλογή υπογραφών. Ευγνωμονούμε όσους τιμούν το λειτούργημά τους και παλεύουν για την Υγεία μας, αλλά διαμαρτυρόμαστε ενάντια στα φαινόμενα διάλυσης που μας οδήγησαν ως εδώ.

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΖΗΤΑΜΕ:

1. Να ληφθούν άμεσα μέτρα για να σταματήσει το φακελάκι και η ανισότητα στην αντιμετώπιση των ασθενών: βελτίωση αμοιβών του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, λειτουργικές εφημερίες, υπερωρίες, ρεπό (εναρμόνιση με κοινοτική οδηγία), και καλύτερη οργάνωση της παροχής ιατρικών υπηρεσιών τόσο για τον ασθενή όσο και για το προσωπικό.

2. Να γίνουν πιο ευέλικτοι και αποτελεσματικοί οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, ώστε να πάψουμε να θρηνούμε θύματα χρονοβόρων διαδικασιών για εγκρίσεις εξετάσεων, φαρμάκων, ειδικών θεραπειών κτλ. Να καθιερωθεί μέγιστος χρόνος επεξεργασίας σχετικών αιτημάτων, αποζημίωση σε τυχόν υπέρβασή τους και ενημέρωση / εξυπηρέτηση ασθενών που λόγω πολυπλοκότητας του σημερινού συστήματος δεν λαμβάνουν ποτέ τις αποζημιώσεις που δικαιούνται. Επίσης να διαμορφωθεί ενιαίο πληροφορικό σύστημα υγείας με πλήρη δικτύωση όλων των νοσοκομείων και κέντρων υγείας.

3. Να γίνεται έγκαιρη και αδιάλλειπτη μεταφορά ασθενών στα νοσοκομεία, να στελεχωθούν οι ανεκμετάλλευτες νοσοκομειακές μονάδες, να ενισχυθεί το προσωπικό όπου χρειάζεται, να εξοπλιστούν επαρκώς τα νοσοκομεία / κέντρα υγείας με σύγχρονα μηχανήματα, ν'αυξηθεί ο αριθμός των κλινών -δεδομένης της αυξανόμενης ζήτησης- ακόμη κι αν αυτό απαιτεί χτίσιμο νέων μονάδων, και να προχωρήσει η αποκέντρωση της παροχής περίθαλψης.

4. Ν'αυξηθούν τα κονδύλια για την ιατρική έρευνα πανεπιστημιακών νοσοκομείων / ερευνητικών κέντρων, και να δημιουργηθεί φορέας διαχείρησης τομέων έρευνας, ώστε να μην επικεντρώνεται σε προσοδοφόρους (λόγω φαρμακοβιομηχανιών) τομείς, παρά να καλύπτει ευρύ φάσμα αναγκών.

5. Να θεσμοθετηθεί η δια βίου επιμόρφωση του ιατροτεχνολογικού προσωπικού, να καθιερωθούν μηχανισμοί ελέγχου ποιότητας, διαπίστευσης, αξιολόγησης κι επιθεώρησης των παρεχομένων υπηρεσιών, με σκοπό τη βελτίωσή τους. Επίσης να καθιερωθούν ευέλικτοι κι αποτελεσματικοί μηχανισμοί και όργανα για την προστασία των δικαιωμάτων του ασθενούς και την προώθηση προληπτικών μέτρων.

6. Να επιβληθεί αυστηρότερος έλεγχος και μείωση της σπατάλης στην αγορά του φαρμάκου και των προμηθειών υγειονομικού υλικού (εργαλεία, μηχανήματα, αναλώσιμα κτλ), με καλύτερη μηχανοργάνωση, ελέγχους επάρκειας, διαφάνεια και τιμές αναφοράς (ανάλογο της λίστας τιμών των φαρμάκων).

7. Να καθιερωθεί το ενιαίο ιατρικό ιστορικό για κάθε ασθενή, στο οποίο να έχουν πρόσβαση οι ασθενείς και οι θεράποντες ιατροί και αυστηρότατες ποινές για την άρση του ιατρικού απόρρητου για έτερους σκοπούς (ιδιωτικές ασφαλιστικές καλύψεις, όροι εργοδοσίας κτλ).

8. Να ληφθούν άμεσα μέτρα για την εξυγείανση του ασφαλιστικού ζητήματος (ήδη αυξάνονται ολοένα οι εισφορές από τους ασφαλιζόμενους χωρίς την αντίστοιχη βελτίωση στην παροχή ιατρικής περίθαλψης), και να σταματήσει η προλείανση του εδάφους για την εμπορευματοποίηση της δημόσιας Υγείας και την άνευ όρων παράδοσή της στον ιδιωτικό τομέα.

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΑ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙΑ!

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.» (άρθρο 47 του Ν. 2071/ 1992)

[olizyz]

Κόμπλαρα λέμε... by carpie diem

Προ ημερών γύρισε ένα φιλικό μου ζευγάρι από την πρώτη φάση των διακοπών του, και αν και φυσιολογικά δεν συναναστρέφομαι με ανθρώπους που πήγαν/θα πάνε/θα ξαναπάνε διακοπές (δηλαδή σχεδόν όλους), αυτούς είχα να τους δω κοντά ένα μήνα, οπότε πήγαμε για ποτάκι Skippers. Γενικά δεν με ενοχλεί το ότι φέτος δεν παίζουν διακοπές, το έχω αποδεχτεί στωικά και βαυκαλίζομαι με το γεγονός ότι 6-13 Αυγούστου θα τρέχω το κανάλι μόνος (καναλάρχης mode: on), τι να μου πουν λοιπόν και οι διακοπές σας. Τα παιδιά βέβαια πήγαν διακοπές με ιστιοπλοϊκο, συνεπώς το πράγμα αλλάζει λιγάκι, καθ’ ότι άλλο πράγμα είναι να μένεις σε rooms to let (go) και άλλο να δένεις αρόδο σε ερημονήσι βορειοδυτικά της Σκιάθου και να βγαίνεις κολυμπώντας σε μια παραλία που τα πεύκα φτάνουν μέχρι εκεί που σκάει το κύμα. Ένιγουεϊ, τα ξεπέρασα και όλα αυτά, έμαθα ότι οι γυναίκες ξύριζαν τις μασχάλες τους στη θάλασσα, καθ’ ότι πέρναγαν 2-3 μέρες πριν να δέσουν σε λιμάνι οπότε έπρεπε να κάνουν οικονομία στο νερό (αν σας φανεί ότι τα λιθρίνια εχουν πιο πολλά αγκάθια φέτος, από Σποράδες είναι), τους είπα άπλυτους και χίπις και απροσάρμοστους και τα ξεπέρασα. Αλλά την ιστορία με τον παππού δεν την ξεπέρασα, και δεν προβλέπεται και σύντομα.

Σε κάποια στιγμή του ταξιδιού λοιπόν η 11μελής παρέα, μετά από 15 ώρες παραμονής στο ερημονήσι#1, αποφασίζει να σηκώσει άγκυρα, να μαζέψει τα κουβαδάκια της και να πάει σε άλλη παραλία. Σημειωτέον, ο βυθός στο σημείο εκείνο είχε βάθος 25 μέτρα και οι καπετάνιοι είχαν ρίξει 45 μέτρα άγκυρα. Οκέι.

Έλα όμως που η άγκυρα κόλλησε, και δεν ανέβαινε με την καμία. Περιθώρια διάφορων ελιγμών δεν υπήρχαν, συνεπώς η παρέα είχε 3 επιλογές.

Α) να κόψει την άγκυρα και να συνεχίσει με την εφεδρική (συνήθης ναυτική πρακτική απ’ όσο έμαθα)

Β) να φωνάξει scuba diver από τη Σκιάθο (500Ε – βάλε τις μπουκάλες στον κ….)

Γ) να ζητήσει βοήθεια από τα κοντινά σκάφη (επίσης συνήθης πρακτική, οι ιστιοπλόοι έχουν άτυπο κώδικα αλληλοβοήθειας, εκτός και αν κάνουν μπάρτσελο με τεκίλες και αλλοδαπά, οπότε δεν παίζει)

Προκρίθηκε όπως καταλαβαίνετε η τρίτη λύση. Καβαλάνε λοιπόν 2 άτομα το dinkey, πάνε μέχρι το πρώτο σκάφος, μιλάνε με έναν τυπά, παίρνοντας την απάντηση «έρχομαι να το φτιάξω». Ο συγκεκριμένος από ύφος απ’ όσο κατάλαβα έλεγε πολλά, από ικανότητες όμως ήταν θαλασσο-κοκκινοσκουφίτσα, όχι θαλασσόλυκος. Περνάμε στο σκάφος#2, το οποίο σπεύδω να διευκρινίσω πως ήταν γιοτ, και στο οποίο υπήρχαν πληροφορίες από τον θαλασσοκοκκινοσκουφίτσα πως φιλοξενούσε scuba diver. Άντε πάλι dinkey, φτάνουνε στο γιοτ, πετυχαίνουν ένα παππούλη, γύρω στα 70, ρωτάνε.

- Συγγνώμη, έχει κολλήσει η άγκυρα μας και μας είπαν ότι στο σκάφος υπάρχει scuba diver που ίσως μπορεί να μας βοηθήσει.

- Ε, τι έγινε;

Κόκκαλο και οι δύο. Αν είναι αυτός δύτης, σκέφτηκαν οι αλαζόνες μικρόνοες νεαροί τεντυμπόηδες του γλυκού νερού, εμείς είμαστε Ζακ – Υβ – Κουστώ (σας γαμάω και τους τρεις), τουλάχιστον. Τεσπά, του εξηγούν την κατάσταση, λέει λοιπόν ο παππούς, «έρχομαι να δω». Πριν φύγει παίρνει ένα αναπνευστήρα μαζί του.

«Αχμ, συγγνώμη, η άγκυρα είναι στα 25 μέτρα, μήπως να πάρετε κάτι περισσότερο μαζί σας;»

Ο παππούς τους ρίχνει ένα υποτιμητικό βλέμμα. «Πάμε». Οράιτ. Φτάνουν στο σκάφος. Οι υπόλοιποι της παρέας αρχίζουν τα αναμενομενα. «Ρε, τι μας φέρατε, το χούφταλο. Αυτός θα μείνει κάτω και δεν θα τον τρώει ούτε το πλαγκτόν». Που να ξέρανε. Οι ανίδεοι. Πέφτει ο παππούς στη θάλασσα, βγαίνει μετά κανένα 5λεπτο.

- Υπάρχει θέμα, δεν ξεκολλάει, θα πάω να φέρω το σκάφος μου να την τραβήξω (τα γιοτ έχουν πολύ δυνατότερη μηχανή)».

- Να σας πάμε πίσω στο σκάφος σας λοιπόν.

- Μπα, δεν χρειάζεται. Θα έχουμε και την Αννούλα να βοηθήσει.

Βουτάει και εξαφανίζεται. Λίγο αργότερα, σκάει μύτη το γιοτ με τον παππού και την Αννούλα. Όπου Αννούλα, 30άρικο ξανθό, πολύ καλό για όλους μας, υπεργαλαξιακό για τον παππού. Βουτάει ξανά λοιπόν για να δέσει την άγκυρα, δίνοντας ταυτόχρονα οδηγίες στην Αννούλα για το τι θα κάνει. Το ξανθό δεν αποδεικνύεται και τζιμάνι στη ναυσιπλοϊα, και κάνει όλο μαλακίες. Ο παππούς το παίρνει ψύχραιμα.

- Ρε Αννούλα, γαμώ την Παναγία σου, από πάνω δέσε το σχοινί.

- Ρε Αννούλα, γαμώ το Χριστό σου, τι μαλακίες κάνεις.

- Ρε Αννούλα, γαμώ το στανιό σου, θα μου καταστρέψεις το σκάφος.

Και δώστου ο παππούς φωνές στα γαλλικά. Αποτέλεσμα ήταν η Αννούλα να κωλοαγχωθεί, και να μην καταφέρνει να κάνει ούτε απλό κόμπο, όχι ναυτικό. Ο παππούς συφιλιάζεται και αποφασίζει να μπει σε Captain Hook mode: on, και από τη μία δένει το σχοινί και από την άλλη κολυμπάει μέχρι το σκάφος και τακτοποιεί τα σχοινιά. Α, μικρή λεπτομέρεια. Το δικό του σκάφος ήταν σε κίνηση και κινδύνευε να τρακάρει με των παιδιών. Αλλά ο γέρος δε μασάει τον π… του.

Μετά από άπειρα καντήλια ο καπετάνιος δένει την άγκυρα, την τραβάει, την βγάζει, όλα κομπλέ. Την παίρνουν οι δικοί μας, τον χαιρετάνε από μακριά, έτοιμοι πια να συνεχίσουν το ταξίδι. Σαν κάλα και ευγενικά παιδιά, αποφασίζουν να πάνε μέχρι το σκάφος να τον ευχαριστήσουν και τυπικά και να τον προσκαλέσουν για φαγητό το βράδυ. Η ίδια επιτροπή καβαλάει το dinkey και πλησιάζει το σκάφος. Φτάνοντας στα 5 μέτρα βλέπουν την Αννούλα topless και επιθυμητή. Στο επόμενο καρέ εμφανίζεται και ο παππούς. Η ατάκα έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου:

Γκουσκούνης

-Τι θα γίνει ρε παληκάρια, δε με αφήσατε να βουτήξω, δε θα με αφήσετε και να γαμήσω;

Ε, μέχρι εκεί ήταν. Ο τύπος έχει φτάσει τα 70 και είναι ακόμα skipper ολκής, πάει στο διάολο. Κολυμπάει σα δελφίνι (σημειωτέον όλα αυτά τα έκανε ΑΦΟΥ είχε γυρίσει από την ακτή όπου είχε αφήσει κάτι άλλους, 1 ώρα κολύμπι για κάθε φυσιολογικό καπνιστή), το ξεπερνάω, δύσκολα, αλλά το ξεπερνάω. Αλλά να έχει και ένα ξανθό στο σκάφος, 40 χρόνια μικρότερο του, να του ρίχνει και χριστοπαναγίες, και να το πηδάει και μετά, αυτό πάει πολύ. Και κάθομαι μετά και συζητάω για τις γυναίκες που είναι υπέροχα και καταπληκτικά πλάσματα που πρέπει να τις σέβεσαι και να τις καταλαβαίνεις και μαλακίες. Fit n' go μου φαίνεται είναι η φάση, και δεν το έχω καταλάβει.

Ο θαλάσσιος Γκουσγκούνης έδειξε το δρόμο. Τέλος.

ΥΓ. Το όνομα του παππού δεν το μάθαμε ποτέ. Λογικό. Οι μύθοι δεν έχουν συμβατικά ονόματα.

ΥΓ2. Το "έλα στον παππού" δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο.

ΥΓ3. Είπα να το γράψω σε συνέχειες, αλλά τελικά βγήκε τόοοοοσο τεράστιο. Σόρι

[olizyz]

Καμμένο χαρτί by lemon without dreams

Καθώς πλησίαζα στην εξωπορτα της πολυκατοικίας μου και ετοιμαζόμουν ψυχολογικά να απλώσω το θεϊκό κορμί μου να ξεκουραστεί από τους άθλους της ημέρας, τον είδα.

Ήταν πεταμένος αδιάφορα στο πεζοδρόμιο. Ένα τραπουλόχαρτο, ο βαλές σπαθί.

Τον σήκωσα, περίεργος. Ήταν σε καλή κατάσταση, δεν φαινόταν να πετάχτηκε επίτηδες. Από που, τότε, να είχε αποδράσει άραγε; Και πως; Ποιος να έβγαλε μια τράπουλα στην μέση του δρόμου, δίνοντάς του την ευκαιρία να το σκάσει; Και γιατί;

Τι σημασία όμως είχε; Τον έβαλα στην τσέπη μου και μπήκα στο σπίτι μου, ξεχνώντας τον για την ώρα.

Λίγο αργότερα, το βιβλίο που διάβαζα αναφέρθηκε συμπτωματικά σε ένα χαρτοπαίκτη και τον θυμήθηκα ξανά. Τον πήρα στα χέρια μου και τον περιεργάστηκα. Ήταν καθαρός αλλά αν και φαινόταν χρησιμοποιημένος, δεν ήταν παρά ελάχιστα τσαλακωμένος. Είχε το υπεροπτικό βλέμμα που έχουν όλες οι φιγούρες του είδους του.

Δεν χρειαζόμουν ένα βαλέ σπαθί, οπότε για μια στιγμή μπήκα στον πειρασμό να τον πετάξω στην ανακύκλωση για να κάνει τον κόσμο λίγο καλύτερο, αλλά σκέφτηκα ότι ίσως και να του άξιζε κάτι διαφορετικό.

'Σε βαφτίζω σελιδοδείκτη' είπα με μεγάλη δόση θεατρινισμού, όπως πάντα όταν μιλάω στον εαυτό μου, και τον έβαλα μέσα στο βιβλίο μου. Πλέον θα ήταν ο σελιδοδείκτης μου και θα με ακολουθούσε σε κάθε μου ταξίδι, φανταστικό ή πραγματικό.

Κάποιο καιρό μετά, επιστρέφοντας σπίτι μετά από ένα Σαββατοκύριακο καλοκαιρινής απόδρασης, θυμήθηκα ξαφνικά ότι είχα ξεχάσει πίσω το βιβλίο μου. Μαζί με τον βαλέ σπαθί.

Καταστροφή!

Και εκεί που σκεφτόμουν ότι έπρεπε να αγγαρευτώ να γυρίσω πίσω να τον πάρω, συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι δεμένος με κανένα αντικείμενο. Δεν υπάρχει κάτι που να έχω, με το οποίο να είμαι συναισθηματικά δεμένος, όλα είναι απλά εργαλεία στα χέρια μου και εξυπηρετούν τον πρακτικό τους σκοπό. Δεν έχω κάδρα στους τοίχους του σπιτιού μου, το γραφείο μου δεν στηρίζει κανένα στολίδι και το αμάξι μου είναι γεμάτο με γρατζουνιές, αποτέλεσμα της παγερής μου αδιαφορίας να το προσέξω σαν κάτι περισσότερο από ένα απλό μεταφορικό μέσο.

Δεν υπάρχει αντικείμενο που θα στεναχωριόμουν να χάσω, εκτός αν έχει οικονομική αξία.

Τι λέει αυτό για μένα; Είμαι κενός, πεζός και άδειος, επειδή μου φαίνεται χάσιμο του χρόνου να διακοσμήσω το σπίτι που μένω;

Τα πράγματα ήταν απλά. Ή θα γύριζα πίσω να τον πάρω, ή όχι.

Αν γύριζα όμως, θα του έδινα αξία. Θα δενόμουν με ένα κομμάτι χαρτί. Από εκεί και πέρα, θα είχε τουλάχιστον την αξία του χρόνου μου να πάω να τον βρω, τους άγχους για το αν θα τον έβρισκα, της βενζίνης που θα έκαιγα, της καταστροφής του περιβάλλοντος που θα προκαλούσα στην διαδικασία.

Και μετά, ο κατήφορος. Πλεόν θα ήταν επένδυση. Αν τον ξαναξεχνούσα θα έπρεπε να τον ξαναβρώ, γιατί αλλιώς θα ήταν χαμένοι οι κόποι που είχα κάνει μέχρι τότε για να μην τον χάσω. Ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι που αυτό το τραπουλόχαρτο θα ήταν ό,τι πολυτιμότερο θα είχα.

Η αξία των πάντων είναι μόνο αυτή που τους δίνουμε. Μια αξία που μεγαλώνει όσο πιο πολλά θυσιάζουμε...

Ή απλά, θα μπορούσα να συνεχίσω να οδηγώ.

'Σιγά το δίλημμα', σκέφτηκα, συνεχίζοντας την πορεία μου για Θεσσαλονίκη, αφήνοντας για πάντα τον βαλέ σπαθί στην όποια τύχη του.

Όχι, δεν είμαι ο βαρύμαγκας μοναχικός καβαλάρης που δεν στεριώνει πουθενά, που δεν αφήνει κανέναν και τίποτα να τον αγγίξει.

Ίσως όμως, σκέφτηκα χαμογελώντας κοροιδευτικά στον καθρεφτη μου πατώντας τέρμα το γκάζι, αυτό να είναι μια αρχή.

[olizyz]

Χρωματιστά ¨"πουλάκια"... by αντιβιοτικό ευρέως φάσματος

Ανεκδοτάκι που μου φάνηκε καλό...

Δύο φίλοι συζητούν.

-Ρε, το "τέτοιο" μου είναι κάπως κόκκινο τον τελευταίο καιρό!

-Άσε, ρε, ντρεπόμουν να στο πω! Κι εμένα κάπως... πράσινο! Πάμε στο γιατρό;Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Πάνε, λοιπόν, στον ανδρολόγο, μπαίνει ο πρώτος μέσα και σε 2 λεπτά βγαίνει χαμογελαστός!

-Φίλε, τίποτα δεν είναι, μην ανησυχείς, άντε, εγώ έφυγα!

Μπαίνει και ο δεύτερος μέσα και αρχίζει ο γιατρός τα ψαχουλέματα, τις εξετάσεις Photo Sharing and Video Hosting at Photobucketκαι κόντρα εξετάσεις και περνάει 1 ώρα και περνούν 2 και τον ζώνουν τα φίδια.

Τελικά τον καλεί και του δίνει συνταγή για ένα κάρο φάρμακα, αντιβιώσεις και αλοιφές!

-Μα, γιατρέ, ο φίλος μου έφυγε σε 2 λεπτά, χωρίς συνταγή, εμένα γιατί με κράτησες τόσο και μου δίνεις και τόσα φάρμακα;

-Γιατί, αγαπητέ μου, άλλο το ανεξίτηλο κραγιόν και άλλο η...μούχλα!!

[olizyz]

Αλλάζουν οι άνθρωποι; drama queen

By wahia

Αλλάζουν οι άνθρωποι ή απλά προσαρμόζονται στις καταστάσεις; Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι όλοι είναι ικανοί για όλα. Ακόμα και να πληγώσουν αυτούς που αγαπούν... ή αγαπούσαν τελος πάντων..κι εμένα με πλήγωσαν, και δεν είναι ωραίο. Πονάει, ειδικά όταν το πρώτο άτομο που σου έρχεται στο μυαλό να μιλήσεις είναι αυτός που σε πλήγωσε. Νόμιζα ότι μ'αγαπούσε, κι ας μην μου το είχε πεί ποτέ, ούτε εγώ το είχα πει αλλά το ένιωθα όσο για κανέναν άλλον και τώρα κάνει αυτά που έκανα σ'αυτούς που τους έλεγα ότι τους αγαπάω. Πράγματα που δεν πίστεψα ποτέ ότι αυτός ο συγκρκριμένος θα τα έκανε. Δεν είμαι αθώα, ξέρω ότι έτσι συμπεριφέρονται αυτοί που δεν θέλουν πια. Αλλά άντε να το πάρεις απόφαση. Το βλέπεις μπροστά στα μάτια σου, το ένστικτό σου ουρλιάζει αλλά δεν θες να το πιστέψεις γιατί πονάει τόσο πολύ.

Από την άλλη είναι κι ο εγωισμός. Μου προκαλεί μια ξεφτίλα όλη η κατάσταση. Σαν να περιμένω σαν την τελευταία να με χωρίσει ο πρίγκιπας γιατί δεν με θέλει πια. Δεν είμαι άξια να πιάνω πια το πριγκιπικό του πουλί. Ο καθένας κάνει αυτό που γουστάρει αλλά δεν μπορείς να γράφεις κάποιον έτσι. 3 χρόνια και τώρα τίποτα. Η τρυφερότητα στην φωνή του έχει εξαφανιστεί. Αυτό που με εξοργίζει είναι ότι χάνω τον έλεγχο εξαιτίας του. Με πίανει ζήλια και κατινιά και καταλήγω να κάνω αυτά που κοροιδέυω. Θέλω να κλείσω το στόμα μου, να μην 'παρακαλάω' να μου πει ότι του λείπω. Αλλά σαν να λειτουργεί άλλος άνθρωπος, αυτόματος πιλότος και πάμε για βούτα.

Δεν αξίζει ρε παιδιά. Δεν αξίζει.

[olizyz]

Στο πανεπιστήμιο by preoccupations

Ενω περυσι δεν πατουσα το ποδι μου στη σχολη τωρα ειμαι ολη μερα εκει περα..

Απο το πρωι μεχρι το βραδυ!

Την εχω συνηθισει τωρα για τα καλα!Τοσο που χασμουριεμαι καθε φορα που πηγαινω.Ενταξει το χασμουρητο δεν ειναι και το καλυτερο πραγμα αλλα τουλαχιστον δειχνει οτι δεν ειμαι ψαρωμενος.Γενικα δεν βλεπω τα παιδια τους πρωτοετεις εδω στην αθηνα να ειναι ψαρωμενοι.Να ψαχνονται,να ρωτανε,να γνωριζουν νεα ατομα,να ειναι φοβισμενοι..

Πολλοι καθονται καπου απομακρα σε μια γωνια και δε μιλανε σε κανενα.Ειναι σχεδον σαν θλιμενοι.Πηγαινω και στο δευτερο ετος που ειμαι κανονικα και βλεπω ενα ψυχρο κλιμα.Δεν γνωριζονται μεταξυ τους,δε μιλανε,δεν ειναι παρεες.Δεν ανταλλασουν ουτε ενα γεια.Οχι βεβαια ολοι..Συνηθως δημιουργουν μια παρεα,ειτε 2 ατομων ειτε 5 και μετα δεν γνωριζουν τους υπολοιπους..

Περυσι δεν εδωσα ουτε ενα μαθημα..

Τωρα ειμαι σε ενα ακομα διλημμα.Αν θα κανω και το πρωτο και το δευτερο ετος μαζι..

Μου εσπασε τα νευρα το συστημα του πανεπιστημιου.Μετα απο παααρα πολυ κοπο και ατελειωτα τηλεφωνηματα και με την κωλογραμματεια(δε νομιζω να υπαρχουν πιο αγενεις ανθρωποι)να μη μου εξηγει με σαφηνεια,εμαθα στο τελος οτι το χειμωνα μπορω να δωσω μονο 3 μαθηματα απο τα 6 του α εξαμηνου που δεν ειχα δωσει..δεδομενου οτι αυτα τα μαθηματα τα ειχα ψηλοδιαβασει περυσι θα μπορουσα να κανω τωρα και το γ εξαμηνο..μετα ομως στο εαρινο εξαμηνο αν δηλωσω και το δ εξαμηνο θα δωσω 12 μαθηματα και θα παραφορτωθω..

Ειμαι βουτηγμενος στο αγχος και στην πιεση..

Παρακολουθω το γ εξαμηνο χωρις να ξερω αν θα το δηλωσω..αναγκαζομαι και παρακοολουθω τα μαθηματα επιλογης για να δω ποιο θα επιλεξω..και γιατι να πρεπει να επιλεξω 1;Και γιατι τα μαθηματα επιλογης ειναι πιο ενδιαφεροντα απο τα υποχρεωτικα;Ποιος καθοριζει το προγραμμα σπουδων και γιατι ειναι ετσι;

Το γ εξαμηνο εχει και δυσκολα μαθηματα.Τα υπολοιπα παιδια εχουν μαθει να κρατανε σημειωσεις και εγω δυσκολευομαι σε αυτο.Ας πουμε προσπαθησα να κρατησω σημειωσεις σε ενα μαθημα και εγραψα μια σελιδα ενω ενα κοριτσι απο το τμημα ειχε γραψει 6 σελιδες.Επιπλεον εχω χασει τα πρωτα μαθηματα και δεν καταλαβαινω πολλα.

Δεν υπαρχει ομως κανενας να εκφρασω τα παραπονα μου.Το πανεπιστημιο δεν προσφερει κανενος ειδους βοηθεια,για κατι διαδικαστικο,ενω για ψυχολογικη και ηθικη βοηθεια ουτε λογος.Και αυτοι απο τα κομματα θα σου πουν να μην ανησυχεις και θα σου δωσουν τις σημειωσεις και θα περασεις τα μαθηματα.Και ποιος σου ειπε ρε εσενα οτι εμενα απλα με ενδιαφερει να περναω τα μαθηματα;Με ρωτησες αν με ενδιαφερει η γνωση,η παιδεια,αν με ενδιαφερει να διαβασω αλλα βιβλια για να εντρυφησω και εν τελει να μορφωθω;Ξερεις τον χαρακτηρα και την προσωπικοτητα μου και μου προτεινεις ετσι αβιαστα;Σκεφτηκες οτι εγω μπορει να θελω να πηγαινω με τους δικους μου ρυθμους;Σκεφτηκες οτι μπορει να θελω να παρακολουθω τα μαθηματα και οχι απλα να τα περναω;Τα σκεφτηκες ολα αυτα πασπιτη,κνιτη,και εγω δεν ξερω τι..Μπορει να μην εισαι το χειροτερο κομματοσκυλο αλλα δεν παυεις να εισαι ενας ξερος μικρομεγαλος,μελλοντικος πολιτικος,καποιος που σκεφτεται,μιλαει,ξερει αλλα δεν υπολογιζει..

Νιωθω εξοργισμενος με το πανεπιστημιο,πραγματικα εξοργισμενος..

Νιωθω πως μου προκαλει δυστυχια..Το εκπαιδευτικο συστημα ειναι υπεθυνο για πολλα προβληματα μου..

Για αυτο σπαταλησα ολη μου τη σκεψη..για αυτο ξοδεψα τοσασαααααααα πολλα λεφτα..εξαιτιας αυτου εχασα τα καλυτερα μου χρονια..εξαιτιας αυτου αναλωθηκα..εξαιτιας αυτου εχασα την αυτοεκτιμηση μου..την αυτοπεποιθηση μου...

Δεν ειναι ειρωνεια;Καταφερνει ολα αυτα και οχι τα αντιθετα,αυτα για τα οποια θα επρεπε να προοριζεται..

Πολλες φορες εχω σκεφτει πως θα ηθελα να ειναι το πανεπιστημιο..αυτη τη στιγμη δε θελω να το περιγραψω..

Οσο και αν κανω προσπαθεια να δω τα θετικα του εκπαιδευτικου συσητηματος,διαπιστωνω ποσο κακο μου εχει κανει..

Να μιλησω για τον κακιστο επαγγελματικο προσανατολισμο;Ειναι μεγαλο θεμα..παντως κανεις δε μου εδωσε σωστη πληροφορηση και ετσι προβληματιζομουν για καιρο τι θελω να σπουδασω και οι σκεψεις αυτες με σκοτωναν..δεν υπηρχε κανεις να με βοηθησει..ειχα εγκλωβιστει στη φυλακη του μυαλου μου..γιατι επρεπε να περασει τοσος καιρος για να καταλαβω οτι μου αρεσει η σχολη μου;Γιατι ολοι εχουν σαν κριτηριο την αμεση επαγγελματικη αποκατασταση;Και μηπως πρεπει να το ψαξουν λιγο περισσοτερο;Γιατι επρεπε εγω να τα μαθω ολα τοσο αργα ενω θα μπορουσα να τα μαθω εγκαιρως και να προχωρησω κανονικα;

Γιατι ομως και τωρα που ξερω οτι μου αρεσει η σχολη μου παλι δε νιωθω να ανηκω στο πανεπιστημιο;Γιατι δε μου δημιουργειται η αισθηση οτι δε με καλυπτει ενω θα μπορουσε να με καλυπτει;Γιατι νιωθω οτι δεν εχουμε κοινους στοχους με τους συμφοιτητες μου και δεν υπαρχει ανταγωνισμος;Γιατι δεν υπαρχει ενας απαιτουμενος βαθμος δυσκολιας για να ανεβει και το επιπεδο;

[olizyz]

Το γλυκό κατακάθι της οικειότητας By λεμόνι δίχως όνειρα

Όταν περπατώ στο δρόμο είμαι συνήθως τόσο χαμένος στις σκέψεις μου που σπάνια θα αναγνωρίσω γνωστούς ή φίλους. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι αν θέλουν να χαιρετηθούμε, πρέπει αυτοί να κάνουν το πρώτο βήμα.

Την Τάδε την αναγνώρισα μέσα σε απειροελάχιστο χρόνο, μόνο με την άκρη του ματιού μου.

Δεν θα μπορούσα να περάσω τόσο καιρό με κάποια, εγώ τουλάχιστον, και να μην έχω μάθει ουσιαστικά τα πάντα για αυτήν.

Κάθε καμπύλη του σώματός της ήταν μετρημένη, υπολογισμένη, φιλημένη, αγγιγμένη και, κάποτε, αγαπημένη. Ήξερα, όταν ήμασταν μαζί έστω, την σκέψη και το συναίσθημα πίσω από κάθε κίνηση ή ακινησία της. Έτσι, όταν την είδα τώρα, χρόνια αργότερα, παρόλα τα διαφορετικά κιλά, στυλ ντυσίματος και μαλλιών, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να καταλάβω ποια είναι.

Δεν χωρίσαμε κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, μάλλον το αντίθετο. Έτσι, δεν είχα διάθεση να ανταλλάξω ρηχούς ή φορτωμένους με υπονοούμενα χαιρετισμούς. Δεν είχα διάθεση να υποστώ την μερικών δευτερολέπτων σιγή που θα ακολουθούσε, όταν πιθανότητα θα "μετρούσαμε" την επιτυχία του άλλου από την τελευταία μας συνάντηση. Εξάλου, ήταν μαζί της κάποιος, η κατάσταση ίσως γινόταν άβολη.

Τα μαύρα γυαλιά στη διάσωση. Στις ελάχιστες φορές που θα έχω την διαύγεια να προσέξω κάποιον γνωστό στο δρόμο, αν δεν έχω όρεξη να χαιρετίσω απλά δεν το κάνω και αφήνω την αφηρημένη μου φήμη να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Όταν είναι κρυμμένο το βλέμμα μου, νομίζω ότι θα μπορούσα να γλιτώσω τα πάντα. Σαν την στρουθοκάμηλο ένα πράγμα. Απλά, θέλω να λέω, χωρίς την ματαιότητα.

Την είδα, πάλι με την άκρη του ματιού μου, να με κοιτάζει μισό δευτερόλεπτα παραπάνω από το κανονικό και να αλλάζει την στάση του σώματός της στην επίσημη, αυτή που έπαιρνε όταν ήθελε να χαιρετίσει κάποιον. Με είδε.

Εγώ όμως, βράχος. Περάσαμε δίπλα δίπλα, προσπαθώντας να μην αλλάξω στο παραμικρό το περπάτημά μου.

Πολλά μέτρα και λεπτά αργότερα, άρχισα, αναπόφευκτα, να ξεθάβω τα συναισθήματα που την αφορούσαν.

Το κοινό μας παρελθόν, όπως και τα πιο πολλά πράγματα άλλωστε, με τον καιρό είχε ξεθωριάσει μέσα μου. Η γεύση, όμως, είχε μείνει. Ένιωθα ακόμα θλίψη και οργή για όσα είχαν συμβεί αλλά δεν θυμόμουν ακριβώς τους λόγους που τα είχαν προκαλέσει. Αυτό με ενοχλεί διότι εν μέρει καθορίζει το φέρσιμό μου σε παρόμοιες μελλοντικές καταστάσεις. Σαν το πικρό κατακάθι του ελληνικού καφέ που μένει επειδή δεν μου αρέσει να το πίνω αλλά απλώνεται στην χαρτοπετσέτα για να μου αποκαλύψει το μέλλον μου, αν διαβαστεί, υποτίθεται, σωστά.

Ξετυλίγοντας όμως το παρελθόν, βρήκα κάτι περισσότερο από σκοτεινές αποχρώσεις του. Βρήκα το μόνο που μας έδενε λίγο πριν καταρρεύσει η σχέση μας, μια ζεστή και ολοκληρωτική οικειότητα.

Αυτό το γλυκό συναίσθημα που επιτρέπει στην άλλη να σου λέει ότι σε βαριέται εκείνη τη δεδομένη στιγμή αλλά να μην φύγεις, επειδή θα της λείψεις αμέσως μετά. Αυτή η σχέση που σου επιτρέψει να αγγίζεις την άλλη και αυτή να σε κοιτάζει όχι ρωτώντας "τι;" ή "γιατί;" αλλά "και μετά;"...

Οι άνθρωποι, λένε, ίσως να ξεχάσουν τι τους είπες ή έκανες αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσουν πως τους έκανες να νιώσουν. Νόμιζα ότι αφορούσε πόνο, αλλά έκανα λάθος, είναι πιο περίπλοκο.

Δεν θυμάμαι τι είπαμε ή τι κάναμε για να φτάσουμε σε αυτό το στάδιο της τρυφερής οικειότητας.

Να πάρει...

Ξέρω ότι είναι σπάνιο. Ελπίζω μόνο να μην ήταν μοναδικό...

[olizyz]

Πριν αγοράσετε υπολογιστή για το νέο ακαδημαϊκό έτος… by νυστέρι

… σκεφτείτε και την έξυπνη λύση: Mac!

Πέρα από το μαρκετίστικο υφάκι που έχει η ως άνω παρούσα πρόταση, μιλάω πολύ πολύ σοβαρά. Είναι εντελώς βλακώδες να είστε μαθητές, ή ακόμη περισσότερο, φοιτητές, και να μη λαμβάνετε υπ’ όψιν στις πιθανές αγοραστικές σας επιλογές τα καλύτερα και πιο student-friendly μηχανήματα της αγοράς! Σαν έναν φίλο μου που πήρε αντί για MacBook ένα από τα καινούργια Sony Vaios και μετά α) με Vista δεν του έβλεπε τα USB hubs, ενώ β) με XP δεν του έβλεπε τον εσωτερικό SATA σκληρό! Μετά από λίγες μέρες έβγαλε άκρη, αλλά you get my drift που λένε.

Ξέρω πως στην Ελλάδα η Apple δεν έχει και την καλύτερη αντιπροσώπηση, και χάνει πάρα πολύ από αυτό (αφού ένα από τα πιο δυνατά points της εταιρείας στο εξωτερικό είναι ακριβώς αυτό: η αλληλεπίδραση καταναλωτή - προϊόντος - εταιρείας, φιλοσοφία που ενσαρκώνουν τα Apple Stores), αλλά αυτό δεν είναι λόγος να φοβάστε τα Macs! Σκεφτείτε:

1. Είναι μηχανήματα εντελώς αθόρυβα,

2. με μηδαμινή κατανάλωση ρεύματος (αυτονομία MacBook χωρίς πολλά πολλά περί τις πέντε ώρες, με φουλ DVD πλέιμπακ τρεις ώρες παρά κάτι με φουλ φωτισμό οθόνης),

3. με εκπληκτική αισθητική,

4. με τις καλύτερες οθόνες της αγοράς,

5. έχουν όλα ενσωματωμένες κάμερες (εξαιρείται το Mac Mini και ο επαγγελματικός Mac Pro),

6. είναι ταχύτατα,

7. είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ φιλικά,

8. δεν υστερούν σε δυνατότητες από οποιοδήποτε Windows PC (με λίγα λόγια μπορείς να κάνεις σε Mac OS X ό,τι κάνεις και σε Windows, κι ακόμη περισσότερα),

9. δικτυώνονται για την πλάκα, όχι σαν την κόλαση των Windows,

10. άσε που αν δεν πείστηκες ακόμα μπορείς κάλλιστα να βάλεις πάνω και τα Windows και να μαζοχίζεσαι!

11. από δυνατότητες κυριολεκτικά καπελώνουν τα περισσότερα ανταγωνιστικά μοντέλα (USB, Firewire, Bluetooth, WiFi 802.11a/b/g/n, ηχεία/κάμερα/μικρόφωνο φοβερής ποιότητας, γρήγοροι επεξεργαστές, μπόλικη αναβαθμίσιμη μνήμη, ευρύχωροι και γρήγοροι σκληροί),

12. είναι σκυλιά που δεν μπλοκάρουν ποτέ, δεν κολλάνε ιούς, δεν είναι ευπρόσβλητα από hackers,

13. σύντομα θα βγει το Mac OS X 10.5 Leopard και θα αποκτήσουν ακόμη περισσότερες δυνατότητες και ευκολίες (όπως άμεσο backup όλου του υπολογιστή, και να σβήσεις κάτι κατά λάθος πάντα το βρίσκεις),

14. η τιμή τους δεν είναι καθόλου μα καθόλου ακριβότερη από τα υπόλοιπα καλά, ποιοτικά PCs της αγοράς - αν θέλεις να πάρεις ένα καβουρδιστήρι που να βουίζει σα τζετ σε απογείωση, να χαλάει και να θέλει επισκευές και αναβαθμίσεις κάθε τόσο και να ζεσταίνει το δωμάτιο σε θερμοκρασίες κλιβάνου μόνο για να γλυτώσεις 150 ευρώ είσαι άξιος της μοίρας σου,

15. διαθέτουν όλοι το καταπληκτικό iLife, που είναι ένα σετ προγραμμάτων της Apple ειδικό για επεξεργασία και συλλογή φωτογραφιών, σύνθεση μουσικής, podcasting, εύκολη κατασκευή sites, δημιουργία ταινιών και DVDs (το Νυστέρι Podcast το γράφω αποκλειστικά σε GarageBand),

16. ουσιαστικά είναι έτοιμοι για οποιαδήποτε δουλειά θελήσεις με το που βγαίνουν από το κουτί, καμία σχέση με το στήσιμο ενός Windows PC που θέλει πέντε μέρες για να γίνει σωστά και 500 drivers,

17. και φυσικά έχουν το Apple Remote, το οποίο κάνει τον Mac media center device, ειδικά δε σε φορητούς Mac κάνει τις παρουσιάσεις ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΕΣ (πάντα σε συνεργασία με το Keynote, που είναι το ανάλογο της Apple για το Powerpoint, απλώς ανώτερο).

Με απλά λόγια, είναι μηχανήματα που αξίζουν τα λεφτά τους, που δεν είναι πανάκριβα, που είναι γρήγορα, σταθερά, ασφαλή, ευχάριστα στον χειρισμό αλλά και στο μάτι, και που είναι από το πρώτο δευτερόλεπτο έτοιμα να κάνουν τα πάντα, χωρίς να υστερούν πουθενά και χωρίς να χρειάζονται περίπλοκες ρυθμίσεις και ακροβατικά. Ιδανικά για κάθε φοιτητή! Αν το κάθε μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας είχε έναν Mac τα πράγματα θα ήταν πολύ απλούστερα… το έχω ξαναπεί αλλά φευ! Φρούδες ελπίδες Ειλικρινά, πιστεύω πως όποιος αγοράζει κοινό PC σήμερα πλέον και δεν είναι φανατικός gamer, ή δε σκοπεύει να του περάσει Linux κάνει τη μεγαλύτερη βλακεία που μπορεί να κάνει με τα λεφτά του.

(Να υπενθυμίσω πως η Rainbow Computers, η επίσημη εισαγωγός εταιρεία της Apple στην Ελλάδα κάνει ειδικές τιμές για φοιτητές και μαθητές… παρά τα όσα κουσούρια έχει στην εξυπηρέτηση πελατών, τουλάχιστον νοιάζεται για τη μαθητιώσα νεολαία)

Πάρτε από έναν Mac τώρα και ελάτε να σας κάμνω φροντιστήριο!:DD

ΧΙΛΙΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΚΛΑΙΝΕ by to patsioyri

Φεύγω, πάλι...

Όχι για καλο αυτή τη φορά...

Καίγεται το χωριουδάκι μου...από το πρωί κλαίω, δέ θυμάμαι να έχω κλάψει τόσο για άνθρωπο τα τελευταία δύο χρόνια...

Οι δρόμοι είναι κλειστοί, ελπίζω να τα καταφέρουμε, σας φιλώ...

Posted by patsiouri at 3:54 AM

10 comments:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

΄Οχι πάλι, ρε γμτ, φέτος το κακό παράγινε..

Χάνεται κόσμος και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός....

ΕΛΕΟΣ!

Εύχομαι να είστε ασφαλείς.

Γλαρένια δάκρυα

August 24, 2007 4:32 AM

dimosthenis s. said...

Κάνε κουράγιο και να προσέχεις!!!!

August 24, 2007 4:55 AM

Paranoia said...

Φιλενάδα ανατρίχιασα

κλαίει η ψυχή μου, για το χωριό σου, για το ΕΓΚΛΗΜΑ αυτό καθ'αυτό!

φωτιά στην ψυχή τους

August 24, 2007 5:11 AM

lifewhispers said...

Δεν εχω λόγια.Κανεις δεν εχει σε αυτες τις φασεις..

August 24, 2007 5:18 AM

koulpa said...

Αμάν πιάαααα!!

Εύχομαι το καλήτερο..

Να προσέχετε

August 24, 2007 5:29 AM

An-Lu said...

Οχι γμτ...ελπίζω να φτάσεις με ασφάλεια...

August 24, 2007 6:13 AM

Pan said...

Πρόσεχε.

August 24, 2007 8:47 AM

Zaphod said...

Και εδώ τα ίδια. Γάμα τα με μεγάλα γράμματα! Πρόσεχε κούκλα!

love&kisses

August 24, 2007 10:12 AM

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Κουκλίτσα,

ΘΡΗΝΟΥΜΕ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.......

ΚΑΗΚΕ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΔΑΣΟΣ......

Εύχομαι να καλά!

Γαρένια δάκρυυα

August 24, 2007 3:16 PM

KitsosMitsos said...

Η καταστροφή μεγάλη. Οι λέξεις δε βγαίνουνε. Μόνο η συμπόνοια, η οδύνη και ο πόνος. Αυτά μένουν. Να ξημερώσει η επόμενη ημέρα. Και να είμαστε όλοι εδώ. Αυτό μόνο.

August 25, 2007 1:28 AM

[olizyz]

Σφιγμένο στομάχι by Mauve all

August 25th, 2007 — mauve_all

Είναι απλά αηδιαστικό.

Είναι δώδεκα το μεσημέρι, δεν έχουν περάσει καν 24 ώρες από την τραγωδία της φωτιάς, κι ενώ οι πυρκαγιές είναι ακόμα σε εξέλιξη, ενώ ακόμα περισυλλέγονται νεκροί, 41, ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΑΣ ολογράφως και με κεφαλαία για όσους δεν κατάλαβαν κι ο αριθμός τους αυξάνεται με την ώρα, οι πολιτικοί όλων των κομμάτων, σύρθηκαν πρωί-πρωί στα κανάλια κι απάνθρωποι και λυσσαλέοι, συζητούν και «προβληματίζονται» χωρίς κανένα όνειδος, λάιβ στις τηλεοράσεις μας για την.. «επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας εν όψει των εκλογών». Αποδίδουν ευθύνες σε πολιτικές, κυβερνήσεις, νομοσχέδια, αρχίδια, μύδια, του κώλου τους το χαβά, όλοι, όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, εκφράζουν τη «βαθιά τους οδύνη» ενώ παράλληλα απευθύνουν ο ένας τον άλλο εκκλήσεις για «σεβασμό» κι ενώ τα καψαλισμένα πτώματα περιμένουν σε χαντάκια στην άκρη του δρόμου. Είναι εξοργιστικό, γαμώ το κέρατό μου!

Δεν έχω ξαναγράψει εδώ για το γύρω μου, για ό,τι με προβληματίζει, με ζορίζει, με θυμώνει. Δεν έγραψα για το Monitor και τον Vrypan, δεν έγραψα για την Αμαλία, δεν έγραψα για την Πάρνηθα. Θέλησα να φτιάξω μια γωνιά προσωπικής ξεκούρασης και να μοιραστώ αυτά τα λίγα που βρίσκω ενδιαφέροντα, αφήνοντας την καθημερινότητα απ’ έξω. Αλλά αυτό που βλέπω από το πρωί στο δέκτη μου ξεπερνά κάθε όριο!

Δεν ξέρω αν αυτά τα λυσσασμένα σκυλιά ζουν σε κάποιο άλλο σύμπαν, δεν ξέρω με τι μούτρα αξιώνουν την προσοχή των πολιτών μια τέτοια στιγμή, δεν ξέρω αν τα απανθρακωμένα παιδάκια τούς κάνουν λαϊκισμό και το αποφεύγουν, δεν ξέρω ποιος διάολο τους καλεί στα πάνελ, ούτε για ποιο λόγο. Ξέρω μόνο ότι πρέπει όλοι τους να βγάλουν επειγόντως το σκασμό καθώς οι λέξεις «τραγωδία», «ντροπή», «ευθύνη», «οδύνη» «λαίλαπα», «καταστροφή», έχουν χάσει παντελώς το νόημά τους από την ατέρμονη επανάληψη και το στομάχι μου που γυρνά από χθες δεν αντέχει άλλο. Είναι απλά αηδιαστικό και με κάνει έξαλλη.

[olizyz]

Κονιάκ: Μνημείο αγνώστου …πυροπαθούς by βιβλιοκαφέ

ΠΑΡΝΗΘΑ, Καλαμάκι (Πρόπαν), Νεοχώρι, Λεφόκαστρο και την Αφησο Πηλίου, Μελιβοία Αγιάς, χερσόνησος της Σιθωνίας, «Πέντε βρύσες» Λαγκαδά Θεσσαλονίκης,

Κακοδίκι Χανίων, Νέο Ροεινό και Αμαριανό Αργολίδας, Πόρος, Κιάτο, Χρυσοκελλαριά Κορώνης στη Μεσσηνία, Λυγουριό. Σάμη Κεφαλονιάς, Ελούντα, Ρίζες Ιεράπετρας, Άβδηρα Ξάνθης, Μάτι Ραφήνας, Καραούλι Ελευσίνας, Σέλινο Χανίων, Σκρα του Κιλκίς, Δορκάδα, Άσσηρος, Βελβεντός και Σέρβια Κοζάνης, Πρέσπες και Κρυσταλλοπηγή Φλωρίνης, Αμάραντος Κόνιτσας Ιωαννίνων, Ελαταριά Παραμυθιάς Θεσπρωτίας, Λακωνία στη θέση Σκουτάρι, Αρχαία Ολυμπία, Ξηρόκαμπος, Εσίμη Έβρου, Οθωνιές, Κορώνη και Ξυγκιά Ζακύνθου, Πελεκανάδα, Βλάση, Μηλιώτι, Μαργέλι και Βλαχόπουλο Μεσσηνίας, Γράμμος, Πισπιλούντα, Πείραμα, Ποταμιά και Κηπουργές Χίου, Σκάλα Κεφαλονιάς, Διακοφτό Αχαΐας, Λιχάδα Ευβοίας, Μεταμόρφωση Μολάων Λακωνίας, Πολίχνιτος Λέσβου, Καλάνδρα Χαλκιδικής, Δερβενοχώρια, Φτέρη Πιερίας, Κοτύλη του Δήμου Νεστορίου, Καρέ, Αμπελάκι και Ακούμια Ρεθύμνου, Κύθνος, Άνω Πλάτανος Ακράτας, Κέρκυρα, Ταΰγετος, Πάρνωνας, Αερόπολη, Λάκκοι Χανίων, Δημαδιό Άρτας, Δίκορφο, Κακόλακκο, και Βροντισμένη Ιωαννίνων, Ίσωμα Καρυών στη Μεγαλόπολη, Σαρακήνα και Ιτέα του Δήμου Βεντζίου Γρεβενών, Ζαχάρω Ηλείας, Καλύβια Αττικής, Χρυσοχώρι Αρκαδίας, Αλιβέρι και Στύρα Ευβοίας, Μελιγαλάς Μεσσηνίας…

Ένα ηλεκτρονικό μνημείο με τοπωνύμια όπου χάθηκαν δάση, χωριά, άνθρωποι… Ένα μνημείο σαν αυτό στην πλατεία Συντάγματος, για να θυμίζει τον ΠΟΛΕΜΟ του 2007 όπου η ίδια η Ελλάδα γονάτισε στις πρωτοφανείς επιθέσεις εμπρηστών και ανεύθυνων. Ένα μνημείο που να μην αφήσει κανέναν να κοιμηθεί ήσυχος αυτό το βράδυ αλλά και όλα τα υπόλοιπα, αν δεν αναδιοργανώσουμε την πυράμυνα της χώρας. Κι αν για τα χιόνια είμαστε δικαιολογημένα ισχνοί, στις πυρκαγιές δεν επιτρέπεται να μην έχουμε ως κράτος, νομαρχίες και δήμοι πλήρη κάλυψη σε μέσα και προσωπικό. Ένα μνημείο για να θυμίζει τους ανώνυμους πυροπαθείς που δεν θα συνέλθουν ποτέ…

Ο πόλεμος της φωτιάς by E.Δ

Κίτρινο φως. Άρρωστο. Απόκοσμο. Μοιάζει με έκλειψη ηλίου, μόνο που μυρίζει παντού καμένο. Ο ουρανός άχρωμος - ούτε καν γκρίζος. Στάχτες αιωρούνται στον αέρα και αποκαΐδια προσγειώνονται απαλά στα πεζοδρόμια και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Από το απέναντι μπαλκόνι, ένας Πακιστανός μετανάστης με κοιτάζει. Το βλέμμα του φανερώνει οίκτο. Κάτω στο δρόμο, οι περαστικοί περπατούν σκυφτοί, αμίλητοι. Κάποιοι βουρκώνουν. Μπορεί να φταίει και η κάπνα. Δε μπορείς να αναπνεύσεις πια σ’ αυτή την πόλη. Ούτε να κοιμηθείς μπορείς. Κλείνεις τα μάτια σου και βλέπεις φλόγες. Ακούς ουρλιαχτά. Κραυγές ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί. Με τα παιδιά στην αγκαλιά. Αιχμάλωτοι της πυρκαγιάς μέσα στα σπίτια τους, στα χωράφια τους, στα χωριά τους, στα δάση τους. Στον τόπο τους. Στον τόπο. Απανθρακώθηκαν λένε οι ειδήσεις. Λες και πρόκειται για ξύλα, όχι για ανθρώπους. Δολοφονήθηκαν ίσως είναι πιο κατάλληλη λέξη. Όπως και τα δάση, τα χωριά, τα κτήματα και τα ζώα. Δολοφονήθηκαν. Εν ψυχρώ. Από ποιούς όμως;

Ακούγεται η θεωρία ότι δεχόμαστε επίθεση από κάποιον αόρατο και υποχθόνιο εξωτερικό εχθρό. Ποιόν όμως; Ποιός είναι τόσο ηλίθιος ώστε να θέλει να κάψει μια χώρα που τα καταφέρνει να καεί μια χαρά κι από μόνη της; Ποιός μπορεί να θέλει να καταλύσει ένα κράτος που είναι ήδη ανοργάνωτο και διεφθαρμένο; Από πού κι ως πού αποκτήσαμε ξαφνικά εχθρούς που μας επιβουλεύονται ως έθνος; Κι έστω ότι τους αποκτήσαμε - γιατί η ανίκανη κυβέρνηση μας δεν τους έχει κηρύξει ήδη τον πόλεμο και δε μας έχει καλέσει σε επιστράτευση; Τι σκατά περιμένει; Να βομβαρδίσουν την Ακρόπολη; Άσε που ένας πόλεμος είναι ο μόνος τρόπος για να αναβάλλει τις εκλογές…

Καλύτερα να μην παραμυθιαζόμαστε με εθνικιστικές φαντασιώσεις και θεωρίες συνομωσίας όμως. Φοβάμαι πως δεν υπάρχουν άλλοι βάρβαροι πέρα από εμάς τους ίδιους. Και τους αλήτες που μας κυβερνούν.

Βγαίνουν και μιλάνε όλοι για έγκλημα. Λες και υπάρχει καμία αμφιβολία. Όπου υπάρχει έγκλημα όμως οφείλει να υπάρξει και τιμωρία. Παραδειγματική και σκληρή, απάνθρωπη όσο το ίδιο το έγκλημα. Δε μιλάω για μερικούς φουκαράδες που πήραν ένα χαρτζηλίκι για να ρίξουν ένα αναμμένο στουπί σε κάποιο ξέφωτο. Μιλάω για τους ηθικούς αυτουργούς. Τους ουσιαστικούς αυτουργούς. Αυτούς που έχουν κίνητρο για το έγκλημα και άλλοθι κάποιο κοσμικό πάρτι στη Μύκονο. Αυτούς που θα διεκδικήσουν μερίδιο από τα καμένα, αυτούς που θα ανοικοδομήσουν και θα «αξιοποιήσουν» τις πληγείσες περιοχές. Αυτούς που έκαψαν την Ελλάδα. Για ένα οικόπεδο. Για ένα «φιλέτο». Για ένα συγκρότημα κακόγουστων πολυτελών κατοικιών μέσα στα καμένα και στα φαντάσματα. Για τα χρήματα. Πολλά ή λίγα, ελάχιστη σημασία έχει. Για τα λεφτά γαμώ το κέρατό μου. Κάηκε μια ολόκληρη χώρα και δολοφονήθηκαν τόσοι άνθρωποι επειδή κάποιοι θέλουν να βγάλουν περισσότερα λεφτά.

Ξέρουμε ποιοί είναι. Κι αν δεν ξέρουμε, είναι πολύ εύκολο να τους βρούμε. Αρκεί να περιμένουμε να δούμε ποιοί θα αποπειραθούν να καρπωθούν έστω και ένα στρέμμα καμένου δάσους. Ποιοί θα αρχίσουν να μπαζώνουν και να χτίζουν. Με άδειες από την πολεοδομία ή χωρίς, τη σιωπηλή στήριξη της όποιας κυβέρνησης ή της εκκλησίας, οι επίδοξοι καταπατητές καλά θα κάνουν να έχουν ολόκληρο στρατό από μπράβους μαζί τους. Γιατί αυτή τη φορά δε θα περιμένουμε κανένα μαχαίρι να φτάσει σε κανένα κόκαλο. Αυτή τη φορά το μαχαίρι θα το κρατάμε εμείς. Και θα εκδικηθούμε για την χειρότερη μεταπολεμική καταστροφή που γνώρισε η Ελλάδα. Ενωμένοι και αποφασισμένοι. Για όλα.

Όσα φάγατε, φάγατε κύριοι. Το γεύμα σας τελείωσε όμως. Από εδώ και πέρα, κανένας σας δεν θα μπορεί να κοιμάται πλέον ασφαλής.

Αφού αποφασίσατε ότι θέλετε πόλεμο, θα τον έχετε.

…………………………………………………………………………..

Update (26/8/07, 02:05)

Φτάνει πια η κοροϊδία. Τετάρτη απόγευμα συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Βουβή. Χωρίς συνθήματα και μούντζες. Η σιωπή μας θα είναι εκκωφαντική.

Διαδώστε το.

Ο Αόρατος Πόλεμος

By My Daily Thoughts

Δεν τελειώνει... Περιμένω να τελειώσει. Αλλά τα πράγματα χειροτερεύουν ώρα με την ώρα. Περιμένω να ξυπνήσω και να φύγει μακριά. Αλλά δεν κοιμάμαι. Δεν έχω λόγια. Θρήνος, οδύνη και σφιγμένα στόματα και στομάχια. Καρδιές γεμάτες πόνο και αγωνία.

Δεν έχω λόγια... είμαστε ανίκανοι μπροστά σε έναν αόρατο εχθρό. Άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, περιουσίες χάθηκαν. Έχουμε Εθνική καταστροφή. Ο καπνός πυκνός, τα αποκαϊδια πάνω μας, μέσα μας. Μόλις έσβησαν μια φωτιά κοντά μας... Ξανά. Οι τσάντες δίπλα στην πόρτα... τα λάστιχα έξω... τα αυτοκίνητα από τη μεριά του δρόμου που δεν έχει πεύκα, οι τέντες ανέβηκαν, τα παραθυρόφυλλα έκλεισαν, οι κουρτίνες τραβήχτηκαν. Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε, σε περίπτωση που...

Είμαστε σε πόλεμο.

Κουράγιο, πρέπει να τα καταφέρουμε...

[Clemence]

Hμερομηνία δημοσίευσης: 26-08-07

Tο εθνικόν άλλοθι

Του Νικου Δημου*

Φυσικά για όλα φταίνε οι εμπρηστές. Αυτοί ευθύνονται για τις φωτιές. Οπως και τα «ξένα κέντρα» του Ανδρέα, ή ο «αγγλικός δάκτυλος» των παλαιότερων φταίγανε για όλα τα στραβά στη χώρα μας. Είναι η κλασική τακτική απενοχοποίησης του συνόλου, που έτσι δεν νιώθει υπεύθυνο για τίποτα. Το ότι με αυτές τις καιρικές συνθήκες (καύσων+πεύκο+μελτέμι=ο συνδυασμός που σκοτώνει) υπάρχουν 10.000.000 δυνάμει εμπρηστές στην Ελλάδα, δεν το μετράμε. Και δεν προσέχουμε.

Αντίθετα, χρόνια τώρα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να φτάσουμε στο ολοκαύτωμα. Γεμίσαμε την Ελλάδα χωματερές, σκουπίδια, η ΔΕΗ δεν συντηρεί ούτε καθαρίζει τα δίκτυα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση καθεύδει… Πρόληψη καμιά, συντονισμός ανύπαρκτος, χάος παντού...

Καημένη Ελλάδα!

* Ο κ. Νίκος Δήμου είναι συγγραφέας (http://doncat.blogspot.com).

[olizyz]

Salvatio populi suprema lex esto . . .*

By suigenerisav

Η ωρα πέρασε .. και ύπνος δεν με πιάνει.. βγήκα απ' το σπίτι απόψε Σαββάτο στις 3.00 πμ για να βγάλω αυτό που με κατακλύζει..

ΜΕ κυριεύει..

ΜΕ ΠΝΙΓΕΙ στο λαιμό σαν κόμπος - κοντινό θυμάμαι ήταν το συναίσθημα σαν σκοτώθηκε ο πατέρας μου. Τότες.

Στην αρχή-όπως πολλοί από μας- σκέφτηκα πως επρόκειτο για ένα τραγικό γεγονός =κάποιοι νεκροί στην Αρεόπολη, συνέπεια μιας φονικής φωτιάς. Το είδα στο γραφείο-δεν πολύεδωσα σημασία, ειν' η αλήθεια.

Το βράδι μάθαμε για την Ηλεία-οι ώρες περνούσαν, οι νεκροί πολλαπλασιάζονταν.

Το δράμα ξετυλιγόταν.

Η πύρινη λαίλαπα έτρωγε τα πάντα-πέσαμε για ύπνο και ξυπνησα λίγο πριν πάρει φωτιά ο Υμηττός στο ύψος του Παπάγου.

Στην πλατεία μου στους καφενέδες και στα πέριξ- κόσμος σιγοψιθύριζε. Η στάχτη έπεφτε αραιή και ο ουρανός θόλωσε.

Θόλωσα κι εγώ.

Ήπια καφέ κάπως ενοχικά-ήθελα κάτι να κάνω, αλλά τί ; Δύσθυμος κατευθύνθηκα πίσω.

Ανοιξα μεσημεριανή τηλεόραση: η τραγωδία δυσθεώρητη.

Έφυγα στα βόρεια για να μη βλέπω-άκουσα το διάγγελμα του premier στο αυτοκίνητο.

Γύρισα άσπρος-και πανιασμένος.

Μια χώρα σε κλοιό.

Πήρα το Νίκο στην περιφερειακή ζώνη σπιτιών του Παπάγου-ίσα που τη γλιτώσανε..το παραπάνω σπίτι κάηκε. Η Ελένη πήρε το παιδί κι έφυγε αλλόφρων. Ο Νίκος με τη μάνικα έμεινε με τη μηχαν'η απέξω αναμμένη-"έβαλα τα κλάματα σε κάποια φάση", μου 'πε αποκαμωμένος.

Η καλύτερη μου φίλη σε ένα χωριό στην κεντρική Μεσσηνία αποκλεισμένη με την οικογένεια της.

Και η κόλαση να κατεβαίνει προς τα κάτω.

Οι εμποράκοι του πόνου στα κανάλια.

Οι περιφερόμενοι θίασοι της ενημέρωσης μου στρίψανε τ' άντερο.

"Ελα Άκη, η φωτιά έφυγε πίσω από το . . . πρανή", η committed ρεπόρτερ.

Θέλω να κάνω εμετό-η χώρα χάνεται, χάθηκε.

Η παραγωγική υποδομή της νότιας Ελλάδας κατέρρευσε, το βιός των ανθρώπων απωλέστηκε, το πένθος περίσσεψε και πορεύεται πληθαίνον, ποιά 'επόμενη μέρα' μου λέτε γαμώ τον αντιχριστο σας, ΓΑΜΩ το ΜΟΥΝΙ που σας πέταξε καριόληδες.. ;;

Σε κοντά 4 δεκαετίες ζωής που μετράω, δεν έχω ξαναδεί τέτοια γύμνια.

Η απόλυτη κατάρρευση του κράτους.

Των δημόσιων μηχανισμών.

Της οργανωμένης μέριμνας της πολιτείας.

Και η χρεωκοπία μας.

ΟΛΩΝ μας.

Ημών, της κοινωνίας που βλέπει σε διακαναλική τον όλεθρο και παθητικά αναμασά το σερβιρόμενο τρόμο.

Στις καφετέριες, λέει, του Πύργου, μέχρι χθες η ζωή συνεχιζόταν κανονικά.

Στην Καισαριανή πήγε να φράξει ο δρόμος της κατάσβεσης από τους μαλάκες που πήγανε να κάνουνε χάζι τη φλόγα..

"Τα όμορφα χωριά-όμορφα καίγονται..", ΕΤΣΙ ;

Στην κεντρική και βόρεια Ελλάδα, οι δήμοι είναι απρόθυμοι να κατεβάσουν οχήματα για το φόβο μιας επίθεσης στην περιφέρεια τους.

Η χώρα βάλλεται.

Είναι σαφές.

Δίπλα στους οικοπεδοφάγους, στους εργολάβους, και στο κύκλωμα με τα γνωστά λαμόγια, ευσυνείδητοι οξυγονοκολλητές-[με 40+ C], αμελείς ιδιώτες, χρεώνονται -με βάση τα στοιχεία που συνάξανε τα πρωτοπαλλήκαρα του Βύρωνα- το συντριπτικότερο πλήγμα που δέχτηκε η χώρα από την εποχή τουλάχιστον της δεκαετίας του '40.

Εμπόλεμη ζώνη;

No doubt-αλλά ποιός είναι ο εχθρός. . (

Σενάρια επί σεναρίων, εικασίες και οργή.

Στο μεταξύ η χώρα βουλιάζει..

Κι ένας, (1) μουνής δεν ουρλιάζει .. κάτι χρηστικό, κάτι δραστικό!

Βγάλτε, γαμ*()*(^&%$ το σπίτι σας ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ στα κανάλια-τη μόνη μορφή 'δημόσιας σφαίρας' που αναγνωρίζει τούτος ο τόπος... !!!

Ζητήστε εθελοντές, καλέστε άντρες, γυναίκες-πολίτες τούτου του τόπου που αύριο ΔΕΝ θα τον γνωρίζουμε . . . να στρατευτούνε.

Βγάλτε trailer στο γυαλί, οργανώστε χώρους διασποράς, επιτάξτε οχήματα, κατεβάστε το στρατό-έστω τις ειδικές δυνάμεις γαμ+)&(^&* την παναγία σας !!

Δε βλέπετε πως τα αεροπλάνα σας δεν δύνανται να "επιχειρήσουν" ;

Τα 1800 καταπως λέτε πυροσβεστικά σας οχήματα είναι άφαντα από τα περισσότερα πεδία της μάχης με το στοιχειό ..

Σταματήστε το βουρβουτζουλούκι των ευθυνών-ΤΩΡΑ.

Ανακαλέστε από τις άδειες ΟΛΟΥΣ τους άνδρες των σωμάτων ασφαλείας-εκείνους που συνήθως ασχολούνται με Πακιστανούς και ζαρντινιέρες, αναζητήστε την ύστατη ώρα τούτη επιχειρησιακά πλάνα δράσης.

Αυτά που έχετε πακτωμένα στα συρτάρια σας ανεύθυνοι αγύρτες!

ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ πλάνα δράσης αναλυτικά, έχουν σχεδιαστεί 'σενάρια κρίσεων' και είμαι σε θέση να το ξέρω-όπως και αρκετοί άλλοι.. δυστυχώς για μας-και για τη 'γνώση' που έχουμε... (-;

Αποδεσμευστε τους κκ Κόη και Φούρλα να συνεχίσουν απερίσπαστοι την προσωπική τους έριδα, στείλτε το Βύρωνα στον Καιάδα-που είναι και δίπλα στον κακό χαμό να βρει τον ηρωικό θάνατο που τόσο επιζητά..

ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ: επικαλεστείτε το άρθρο 120 του Συντάγματος.

Κινητοποιείστε τον κόσμο-η τήρηση του είναι υποχρέωση όλων μας.

ΑΝΑΔΕΙΞΤΕ νέες αξίες,

δίπλα στον ανέξοδο εθνικισμό σας,

δ'ίπλα στις μυθολογίες των τηλεμποράκων της λατρείας του αίματος στα λούμπεν κανάλια, και στα 'επιχειρήματα' του πρώην βόδι-builder που ζητάει [με αξιώσεις..καταπως γνωρίζετε..] την ψήφο σας.

Ο συνταγματικός πατριωτισμός είναι υπόθεση όλων μας.

"Enemy @ the gates" ?

Δεν ξέρω-δεν είμαι σίγουρος. Ακόμη...

Ο σίγουρος εχθρός πάντως κατοικεί μέσα μας.

Καλείται ωχαδερφισμός, σταρχιδισμός, και "να καούν και τα 18 χωριά"!- κατά τη γνωστή λαΊκή θυμοσοφία.

Μόνο που εδώ δεν κάηκαν 18-ερημοποιείται σε μηδενικούς χρόνους και άνευ αντίδρασης η σύνολη επικράτεια. Απόλυται η πατρίδα.

Από την καταστροφή της Σαλονίκης στην πυρκαγιά του '17, έχ4ι να βρει τέτοιο κακό τη χώρα.

Και πιο πίσω, ο Μωριάς είχε να δει τέτοιον όλεθρο από την εποχή του Μπραϊμη-στα 1825-26...

Η μεταμόρφωση του μεσογειακού τοπίου σε μεσανατολικό, η πανίδα και η χλωρίδα που θα βλέπουμε σε παλιά ντοκιμαντερ. Οι ζωές που χάθηκαν-εκείνοι που έφυγαν και εκε'ινοι που έμειναν.

Η νέα προσφυγιά που 'τοιμάζεται για κεινους που τους έκατσε η μπίλια στο 0 [στο ζερό δλδ..].

Πάμε πολλά-πολλά χρόνια πίσω..

Απαιτούνται νέες συλλογικότητες.

Νέες αλληλεγγυότητες.

Τούτο το θανατικό δείχνει όχι μόνο πως "κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας"-αλλά και πως, ο βασιλιάς είναι γυμνός και πολύ-πολύ φρικτός ιδείν.

That's it folks.

"Τυφλός τα τ' ώμματ', τον τε νούν ει"-αναλογιζόμουνα όλες αυτές τις ώρες.

ΟΛΟΙ μας σε ιδιωτικές συζητήσεις-χρόνια τώρα πολλά αναμασάμε τα ίδια.

"ΚΑΤΙ Ν' ΑΛΛΑΞΕΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ...!", άκουγες-κι ακούς σε παρέες.

Και μετά πεσιμισμός, και βαριεστημάρα και βάλε και κανα μοχιτάκι να βγει η βραδιά..

Ως εδώ.

Ας γίνει η οργή μας-ποτάμι που θα πνίξει..!!

ΥΓ [αυτοκριτικής].

Εφαγα ένα καλοκαίρι να πλακώνομαι σε κυκλαδονήσια διάφορα με φίλους σε κουβέντες του κ@%^^, δια 'το άστοργον κράτος', 'το δόλιο γκουβέρνο', κλπ, κλπ.

Κι εγώ τους έκανα μάθημα.

Πως οφείλουμε να κάνουμε την πρώτη κίνηση εμπιστοσύνης, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως πολίτες, να χρεωθούμε-όσα μπαλάκια πετάμε με διάφορα άλλοθι..

Να δώσουμε το χρόνο μας-να αντισταθούμε στην κοινοτοπία του "και τι θ' αλλάξει δηλαδή"/"και ποιός νοιάζεται" ..

Τετοια τους έκραινα.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ: στη συγκεντρωση στο Σύνταγμα για τη φωτιά στην Πάρνηθα, δεν πήγα..

ΜΠΟΡΟΥΣΑ-και δεν πήγα.

'Δεν βρήκα χρόνο'-είχα ήδη 'σχεδιάσει κάτι άλλο'.. δικαιολογηθηκα-στον εαυτό μου πρωτίστως.

ΟΧΙ ΠΙΑ!

ΩΣ ΕΔΩ._

@

all

GET a LIFE

Μνημόσυνο

By Sea Starlett

Το επιβεβαίωσα.

Το χωριό μου παραδόθηκε στη μανία της φωτιάς. Εκείνης που ξεκίνησε αρχικά στη Ζαχάρω, έκαψε και καίει ακόμη την Ηλεία, μπήκε στην Αρκαδία καταστρέφοντας δεκάδες χωριά και έφτασε στη Μεσσηνία. Εκεί στο βουνό υπήρχε κάποτε ένα χωριό που λεγόταν Καρνάσι.

Ήταν το χωριό όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου, ο παππούς μου, ο προπάππους μου και τουλάχιστον δέκα ακόμη γενιές προγόνων μου.

Εγώ δεν γεννήθηκα εκεί αλλά από σαράντα ημερών μέχρι τα δυόμισι ήμουν εκεί με τον παππού και τη γιαγιά μου. Ανέπνευσα αυτόν τον αέρα με τα μικρά μου τότε πνευμόνια, ήπια από αυτό το νερό, μύρισα τα λουλούδια αυτού του τόπου. Σε κάθε ευκαιρία ήμουν εκεί.

Στην πηγή κάτω από τους τεράστιους πλάτανους που φιλοξένησαν κάθε παιδικό μου παιχνίδι και όνειρο. Στην εκκλησία της Παναγίας που κάθε χρόνο υποδεχόμουν το Άγιο Φως της Ανάστασης μαζί με όλο το σόι..

Δεν έχω επιβεβαιώσει ακόμη πόσο κάηκε αλλά ξέρω ότι τουλάχιστον εκκενώθηκε έγκαιρα.

Η ώρα πάει πέντε το πρωί και δεν θέλω να πέσω για ύπνο. Δεν μπορώ.

Αισθάνομαι πως πρέπει να τελέσω ολονυχτία για το μοιρολόι, όπως κάνανε παλιά.. Όπως κάνανε στο χωριό μου.

Κλαίω. Σταματάω και ξανακλαίω.

Δεν ξέρω αν θέλω να ξαναπάω. Φοβάμαι για το τι θα αντικρύσω..

Θλίψη

Οδύνη

Οργή

Αυτά αισθάνομαι.

Για το χωριόμου. Για τους νεκρούς. Για τους άστεγους. Για την Ελλάδα. Για όλους.

Ενός λεπτού σιγή.

Μνημόσυνο.

Για να θυμόμαστε όλοι πως ήταν κάποτε. Πριν το καλοκαίρι του 2007. Πριν κάποιοι αποφασίσουν πως η ΕΛΛΑΔΑ έπρεπε να πάψει να είναι η ομορφότερη χώρα στον κόσμο.

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε..

Θέλω να αλλάξω τον κόσμοοο!!! Μπορώ;;;;; by haroulita

Μάλλον όχι αγαπημένη. Γι’ αυτό μπορείς να τον κάψεις, να τον διαλύσεις, να εξαφανίσεις και το οτιδήποτε καλό μπορεί να έχει, μέχρι να μην μείνει τίποτα. Τίποτα σου λέω. Μόνο διαλυμένα κορμιά που κουβαλάνε τα κουφάρια των ψυχών τους.

Καταπληκτικό ε;;

Ναι, απόλυτα ρεαλιστικά ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει ή το λιγότερο για να μην είμαστε απαισιόδοξοι, δεν μπορεί να αλλάξει από τη μία μέρα στην άλλη.

Και αυτό τι σημαίνει; Ότι μας δίνει άφεση αμαρτιών για να επιδοθούμε σε κάθε είδους μαλακία; Μας δίνει άφεση αμαρτιών για να συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη γενεών και ακόμα χειρότερα; Και το σημαντικότερο : Δίνει άφεση αμαρτιών στην αδράνειά μας;;;

Νομίζω (με όλη την αφέλεια που μπορεί να έχει το βάρος της δικής μου άποψης) ότι όλοι μας – αν όχι πάντα – αλλά στις πλείστες των περιπτώσεων βολευόμαστε με την ψυχρή και παρηγορητική για την απραξία μας διαπίστωση, ότι ο κόσμος δεν αλλάζει.

Προβληματιζόμαστε, κρίνουμε, στεναχωριόμαστε για τις αδικίες και τις δυσλειτουργίες του περίφημου συστήματος, αλλά μέχρι εκεί. Στο τέλος της ημέρας, παρά τις όποιες κριτικές και ενοχές μας το έχουμε όλοι υπηρετήσει. Και το χειρότερο : αποποιούμαστε κάθε ευθύνη και κατηγορούμε την «απρόσωπη» πολιτεία και τη «μιντιακή» κοινωνία που δεν επιτελούν σωστά το έργο τους.

Εμείς πάλι δεν επιτελούμε καν κάποιο έργο. Προτιμάμε με μεγάλη ευκολία τον ρόλο του θεατή και στην καλύτερη περίπτωση του κριτή.

Πότε επιτέλους θα γίνει συνείδηση όλων μας ότι η «πολιτεία», η «μιντιακή κοινωνία» είμαστε όλοι εμείς;; Η πολιτεία και η κοινωνία για να αποκτήσει υπόσταση χρειάζεται ανθρώπους. Όλους εμάς.

Εμείς όλοι έχουμε την ευθύνη για την πορεία και για το μέλλον της. Είτε είμαστε, πολιτικοί, είτε δημοσιογράφοι, είτε δικηγόροι, είτε καθηγητές, είτε αγρότες. Δεν νομίζω ότι κάποιος ευθύνεται περισσότερο ή λιγότερο. Όλοι μας έχουμε συμβάλλει με ενεργητικό ή - χειρότερο - παθητικό τρόπο σ' αυτή την τάξη πραγμάτων.

Κάποτε θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι πράξη δεν είναι μόνο η ενέργεια, αλλά και η παράλειψη και ανοχή. Η ανοχή όλων μας σε καταστάσεις που μας πνίγουν, αλλά συνεχίζουμε να κολυμπούμε στα νερά τους.

Και ναι κάποτε θα πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε. Γιατί καλή και η γκρίνια και η κριτική, αλλά χρειάζονται και λύσεις.

Θυμώνω, γιατί μένουμε στην κριτική και όχι στις λύσεις. Στο μυαλό μου έρχονται φανατικοί οπαδοί ομάδας που μόλις το «ίνδαλμά» τους δεν βάλει το σίγουρο γκολάκι, ουρλιάζουν : «Τον μαλάκα!! Κοίτα τι έχασε!!». Συγγνώμη, αλλά μαλάκα άμα μπορείς, μπες εσύ μέσα και κάν’ το καλύτερα.

Έτσι όπως τους ποδοσφαιριστές της αγαπημένης μας ομάδας βλέπουμε και τους κρατούντες την εξουσία, είτε αυτή είναι πολιτική, είτε δικαστική, είτε «μιντιακή».

Έχουμε σκεφτεί όμως ποτέ αν μπορούμε εμείς οι θεατές και κριτές να το κάνουμε καλύτερα ; Και αν μπορούμε, γιατί αδρανούμε ;

[olizyz]

Τέλος στην τραγωδία επιτέλους

By Εφιάλτης

Αχ πόσο θα ήθελα να ίσχυε αυτός ο τίτλος για το παρακάτω κείμενο! Όμως δυστυχώς δεν ισχύει, καλύτερα μάλλον θα ταίριαζε το «Βοήθεια καιγόμαστε!»

Πώς είπατε;;

Όχι δε μιλάω για το «καυτό» πάρτι στη Μύκονο, ούτε για τη φωτιά των εκλογών, ούτε βέβαια και για ην «κάψα» της Μαριώς για το Γιωργάκη και δυστυχώς ούτε για το αυριανό ( ντέρμπι των δύο αιωνίων που θα βάλει φωτιά στη καρδιά κάθε φιλάθλου. (αν και από όσο φαίνεται η πρώτη αγωνιστική θα αναβληθεί). Μιλάω για πραγματική ΦΩΤΙΑ με ότι επακόλουθα μπορεί αυτή η λέξη να έχει. Στην κυριολεξία καίγεται η μισή Ελλάδα. Πιο κυριολεξία δε θα μπορούσε να είναι και η άλλη μισή μη νομίσετε ότι τη γλίτωσε, βρίσκεται προς το παρόν σε καραντίνα.

Τι Κερατέα, τι Μεσσηνία, τι Κόρινθος, τι Λάρισα, τι Εύβοια, τι Λακωνία, τι Ταΰγετος, τι Ροδόπη, τι δεν ξέρω εγώ τι άλλο… (με τόσες φωτιές έχω χάσει το λογαριασμό πια :-( ). Όλα τα κανάλια πλέον του «κουτιού» δείχνουν τη φλεγόμενη Ελλάδα.

(Σχεδόν όλα δηλαδή, γιατί αν βάλετε STAR μόνο ειδήσεις δε θα έχει… εκτός αν είναι μεταξύ 8 παρά και 9 παρά και πάλι όμως δεν εγγυώμαι για το περιεχόμενο τους.) Μετά την μεγάλη παρένθεση και δίνοντας λίγο περισσότερη σημασία στις ενημερωτικές εκπομπές κάθε μία έχει το δικό της τίτλο. «Πύρινος κλοιός», «Κόκκινη λαίλαπα», «Η χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης»… όποιος και αν είναι ο τίτλος, όποια και αν είναι η εκπομπή δε λείπει η υποσημείωση: «44 νεκροί» -μάλλον έχω μείνει πίσω- 46 λένε τώρα και αλλού 47.

Άντε λες για το δάσος που κάηκε κάνεις αναδάσωση, άντε και τα σπίτια που κάηκαν τα ξαναχτίζεις, τους ΝΕΚΡΟΥΣ όμως, πώς τους ξαναφέρνεις πίσω. Με 6000 ψωρόευρώ;; Δε νομίζω (δηλαδή είμαι σίγουρη. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΕΡΝΕΙΣ). Όσοι έμειναν άστεγοι;; Αυτοί τι;;

Για να συνέλθουν λίγο όσοι νομίζουν ότι θα έχουν συμφέρον από όλη αυτή την ιστορία. Ειλικρινά δε με νοιάζει αν ήταν το ΠΑΣΟΚ, οικοπεδοφάγοι, νέου είδους τρομοκράτες, αν ήταν μια γριά, ή ένας νεαρός. Με νοιάζει ότι από ΤΩΡΑ η Ελλάδα θα είναι «αλλιώς». Θα έχει χάσει 50 (από ότι φαίνεται αυξάνονται) ανθρώπους (γυναίκες, άντρες, παιδιά, ηλικιωμένους) και θα πασχίζουν όσοι σώθηκαν -τα υπόλοιπα εκατομμύρια δηλαδή- να ανασάνουν και να μην πλημμυρίσουν. Διότι όπως μάθαμε στο δημοτικό κιόλας, χωρίς «πράσινο» (δέντρα και φυτά) ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ (με τα τωρινά δεδομένα) ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ. (εκτός των ίδιων των φυτών βεβαίως).

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μιλάμε για εμπρησμό (και αυτό είναι και το χειρότερο). Τώρα θα μου πείτε βέβαια ποιος είπε το αντίθετο; Κανείς. Το θέμα όμως είναι να βρεθούν οι εγκληματίες (γιατί για αναίσθητους, ανεγκέφαλους, συμφεροντολόγους εμπρηστές μιλάμε) και να τιμωρηθούν (όχι απαραίτητα μπαίνοντας φυλακή ή πληρώνοντας, αλλά αναδασώνοντας και χτίζοντας).

Αν μιλάμε λοιπόν για αυτούς που ψάχνουν συμφέρον τότε ναι, θα χτίσουν εκεί που κάηκαν, σίγα μην γίνει αναδάσωση, σάμπως ΤΟΥΣ νοιάζει;;; Φυσικά και όχι, αυτός ήταν και ο αρχικός σκοπός τους….

Τι και αν το κοριτσάκι με το πειστικό πρόσωπο της greenpeace μιλάει εκ μέρους όλων των παιδιών;; Το αποτέλεσμα;;;

ΚΑΝΕΝΑ απολύτως. Οι φωτιές συνεχίζονται, για να μην πω αυξάνονται και εγώ κάθομαι και γράφω αυτό το άρθρο κοιτώντας απέναντι την Εύβοια να φλέγεται, τον ουρανό να έχει ένα κοκκινομωβπορτοκαλοροζ χρώμα (τώρα που βράδιασε φαίνεται μόνο ένα κόκκινο νέφος πίσω από το βουνό και η φωτιά από μπροστά) και την αποπνικτική ατμόσφαιρα που είναι μόνο η αρχή. Ότι και να πω δε θα βοηθήσει, όσες σελίδες και αν γράψω το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο, η φωτιά ακόμη θα μαστίζει την Ελλαδίτσα μας. Τα ʽθελαΝ, τα πάθαΜΕ.

***Και φυσικά μην ξεχνάμε να ευχαριστήσουμε όσες ξένες χώρες έστειλαν και πρόκειται να στείλουν βοήθεια, μεταξύ των οποίων τη Γαλλία και τη Ρωσία, την Ισπανία, την Ισλανδία, την Κύπρο, τη Νορβηγία κ.α. . (αν κάνω κάποιο λάθος διορθώστε με).

*Αύριο αναμένεται χειρότερη εξέλιξη.

Αυτό και αν είναι εφιάλτης! :-(

* Αναθεωρήσεις: Επειδή το κείμενο γράφτηκε μεσημέρι προς απόγευμα, αναθεωρώ κάποια δεδομένα. Επίσημα οι νεκροί είναι 49 και ανεπίσημα 52. Άνθρωποι από τη Άνω Στείρα (ή Στύρα δεν είμαι σίγουρη) και το Αλιβέρι μεταφέρονται με πλοία στην Αγία Μαρίνα. Επίσης μεταφέρθηκαν και στον Ωρωπό.

*Η πρώτη αγωνιστική τελικά αναβλήθηκε και θα λάβει χώρα είτε το ερχόμενο Σαββατοκύριακο (πιο πιθανό) είτε θα ξεκινήσει κατευθείαν στις 23 Σεπτεμβρίου.

*Τα Καλύβια έχουν πάρει φωτιά και απειλείται το Λαγονήσι.

***Τα συλλυπητήρια μου σε όσους έχασαν σε αυτήν την αλυσίδα των εμπρησμών αγαπημένα τους πρόσωπα.

Το κείμενο κανονικά θα έπρεπε να δημοσιευτεί από την Μένια, αλλά επειδή αντιμετωπίζει πρόβλημα όπως θα είδατε και εσείς στο chat του blog, μου είπε να το ανεβάσω εγώ.

Τι να πεις τωρα… by να ακούς τον παραμικρό ψίθυρο

…που δεν εμεινε τιποτα αλλο να καει πια

…που χαθηκαν 53 -προς το παρον - ψυχες

…που οικογενειες ξεκληριστηκαν

…που για 25 χιλιομετρα δρομου το μονο που βλεπεις ειναι κοκκινες λαμψεις και πυρινες γλωσσες

Πως να πεις σε αυτον που εχασε την οικογενεια του να ξεκινησει απο την αρχη;

Πως να πεις στον ηλικιωμένο να ξεκινησει απο το μηδεν;

Πες μου πως.Θελω να μαθω.

Διάβασα πολλά μπλογκς σήμερα και όλοι μιλουσαν για τη χθεσινη φρικη, που σήμερα έχει τρομακτική συνεχεια. Από το πρωι χθες είχα μεινει αφωνη μπροστα σε μια οθόνη κι ενιωθα παραλυτη. Εβλεπα ανθρωπους να χανονται, εβλεπα χιλιαδες στρεματα δασικης γης στο ελεος της φωτιας και του ανεμου, εβλεπα γιαγιαδες και παππουδες να κλαινε και να εχουν παθει νευρικο κλονισμο. Γκρεμιστηκε το ειναι τους.

Ελεγα πως θα μενω αμετοχη σε αυτα τα γεγονοτα, αλλα αυτη τη φορα Φρικαρα. Ελεγα πως δεν θα μιλησω ,αλλα δεν αντεχεται η φρικη και ο πονος.

Θυμωσα με τους γελοιους πολιτικους. Με ολους τους μαλακες που νομιζουν οτι ειπαν ενα “συλληπητητρια” και τελειωσε η υποθεση.

Μερικοί απο έμας , εδω στο μπλογκοχωριό, χάσανε δικούς τους ανθρωπους..Δεν προλαβανε.

Κοιτούσα τον ουρανό απο το μπαλκονι χτες. Ειχε ενα τρομερο πενθιμο και τρομακτικο χρωμα. Ερχονται τα χειροτερα, σα να ελεγε. Μου ηρθε να φυγω απο το σπιτι να παω να βοηθησω. Οπου μπορώ, όπως μπορω. Αισθανθηκα ντροπη που ημουνα σπιτι μου και ειχα ακινητοποιηθει μπροστα στην τηλεοραση, με το κοντρολ στο χερι σε ενα συνεχες ζαπινγκ, να μαθω τα περισσοτερα.

Και η Ευρωπαικη Ενωση μας θεωρει ανικανους. Την οποια μας κυβερνηση που εχει γραμμενο το περιβαλλον στα αρχιδια της. Και προφανως οχι μονο το περιβαλλον, αλλα και τους ανθρωπους της.

Όχι ρε πουστη.

Ποιες γαμημενες εκλογες;

Ποιοι γαμημενοι πολιτικοί θα τις κάνουν με 53 ψυχες νεκρες, λες και ημαστε σε πολεμο;

Ειναι δυνατον να μιλανε για πολιτικη αντιπαραθεση τετοιες ωρες;

Αν διακυβευοταν η ζωη των δικων τους, ουτε καν θα μιλουσαν στις καμερες.

Δεν πιστευω οτι οι πολιτικοι της χωρας αυτης μπορουν να νιωσουν πονο. Δεν πιστευω οτι κανενας τους αγωνιστηκε να φτιαξει τη ζωη του, οπως οι υπολοιποι κοινοι θνητοι, εμεις.

Συνεπως και δεν περιμενω τιποτα καλυτερο απο το να πουν τα τυπικα και να ξυσουν τα παπαρια τους. Επρεπε να ντρεπονται που ειδαμε χτες ανθρωπους να προσπαθουν να σβησουν τις φωτιες που “ετρωγαν” τα σπιτια τους, γιατι δεν υπηρχε επαρκης Πυροσβεστικη δυναμη. Εχω συγγενη μου στην πυροσβεστικη που εχει φρικαρει, που ισχυριζεται οτι ο,τι και να κανουν δεν φτανουν οι δυναμεις. Επρεπε να ντρεπεται η οποια ηλιθια κυβερνηση.

Κι ολοι αυτοι οι μαλακες που διεκδικουν την εξουσια, θα εχουν το θρασος να κοιτανε στα ματια τους ψηφοφορους στις 16 του Σεπτεμβρη;

Θα εχουν το θρασος να ζητανε ψηφους απο αυτους που τα εχασαν ολα;

Κύριοι(υπερβολη), αυτοι που έχασαν ολη τους τη ζωη, δεν εχουν πια τιποτα αλλο να χασουν.

Ας ελπίσουμε να τελειωσει γρηγορα το μακελειο αυτο.. γιατι να γυρισουμε το χρονο πισω δυστυχως ειναι ανεφικτο.

ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΙΤΙΑ, Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ

By anisixos

Πιστευω, οπως και οι περισσοτεροι, οτι τιποτα δεν ειναι τυχαιο.Ποιος αραγε πια πιστευει οτι οι φωτιες ευθυνονται σε ατυχημα ή στις κλιματολογικες συνθηκες;

Ξερω οτι βρισκομαστε στην κορυφωση της προεκλογικης περιοδου και οι περισσοτεροι το αποδιδουν εκει.

Οι Πασοκοι, οι αριστεροι, οι κουκουλοφοροι ή αλλιως γνωστοι-αγνωστοι, οι οικοπεδοφαγοι, οι διεστραμμενοι, οσοι εχουν υπουλα συμφεροντα πολλα απο τα οποια δε δυναται να γνωριζει ο κοινος νους.

Συμφωνω.Καθενας απο αυτους και ολοι μαζι μπορει να ειναι οι εμπρηστες.

Το λενε και οι ειδησεις εξαλλου, οτι βρεθηκαν εμπρηστικοι μηχανισμοι.

Δε χωραει σχεδον καμια αμφιβολια, παρολο που παρα τη βεβαιοτητα μας για τους υπαιτιους, αδυνατουμε μεσα μας να πιστεψουμε οτι υπαρχουν τετοιοι ανθρωποι και κυριως τετοια συμφεροντα, που ωθουν σε τετοιες εγκληματικες ενεργειες που στοιχιζουν τη ζωη σε αθωους πολιτες και καταστρεφουν τα δαση μας, τα φυσικα τοπια, λες και μας περισσευουν, λες και δεν τα εχουμε αναγκη.Σε λιγο δε θα μεινει πια τιποτα, παρα μονο οι βρωμικες και αχανεις πολεις.Αυτο μας αξιζει.

Και ομως, οι ανθρωποι πρωτα κατηγορουν την κυβερνηση, και την εκαστοτε κυβερνηση, για οσα γινονται, και μετα τους "αμεσα" υπαιτιους (τελικα ποιος ειναι ο αμεσα υπαιτιος.Ακουτε τους απλους πολιτες στα καναλια; Ειναι αγανακτισμενοι με την κυβερνηση. Οι δημοσιογραφοι.Η αντιπολιτευση.Οι μπλογκερς.Αυτο εχω παρατηρησει να γινεται, οταν συμβαινει ενα μεγαλο γεγονος στη χωρα μας.Να αποδιδουμε τις ευθυνες στην κυβερνηση.Συμφωνω, αλλα κατι δε μου αρεσει σε αυτο.Δεν ειμαι με το μερος κανενος κομματος, και πιστευω πως σε τετοιες στιγμες, πρεπει να ειμαστε ολοι ενωμενοι και επιτελους να παψουμε να ειμαστε κομματικοποιημενοι.Απλα, αναρωτιεμαι, αν οντως φταιει παντα η κυβερνηση.Θα μου πειτε, το λεει και η ιδια λεξη.ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.Αυτη κυβερνα, αυτη διαταζει, αυτη εχει το γενικο προσταγμα.Απλα σκεφτομαι οτι καμια φορα οι ανθρωποι πολυ ευκολα και με ενα τροπο απολυτα βεβιασμενο και απερισκεπτο, με αντανακλαστικα γρηγορα, και παντα εκ των προτερων, σπευδει να αποδωσει γενικολογες ευθυνες.Νομιζω πρεπει να γινουμε πιο συγκεκριμενοι, πιο σαφεις, να εχουμε πληρεστερη ενημερωση.

Για παραδειγμα, σε μια περιπτωση σαν αυτη, με πυρκαγιες να καινε τη μιση Ελλαδα, ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ; Το Υπουργειο Εσωτερικων; Το Υπουργειο Δημοσιας Ταξης; Ποιος τα κατευθυνει; Πως αντιμετωπιζεται η κατασταση και πως πρεπει να αντιμετωπιζεται;

Εγω δε λεω οτι δε φταιει η ΝΔ.Ειμαι σχεδον σιγουρος οτι φταιει.Απλα, καλο ειναι να προσεχουμε με την κριτικη που κανουμε ολοι μας που ειναι κριτικη με παρωπιδες, απερισκεπτη και διχως ορια.Κυριως, χρειαζομαστε περισσοτερη ενημερωση.Για να μπορουμε να κρινουμε πιο ορθα και ψυχραιμα.Σε τετοιες συνθηκες βεβαια, καλο ειναι να μη γινεται κριτικη των κομματων.Συμφωνω και εγω οτι πρεπει να ενωθουν ολα τα κομματα για να βοηθησουν τη χωρα μας.Για τη χωρα μας προκειται.Αν εννοει ο Καραμανλης οτι ειμαστε "ολοι μαζι, μια δυνατη ψυχη" ας το κανει λοιπον.Ο Παπανδρεου ομως δεν κρατησε για πολυ ωρα low profile και μετα απο μερικες ωρες, τα εβαλε παλι με τη ΝΔ.Τεσπα.Αναμενομενο.Οπως αναμενομα ειναι οσα λεει και το ΚΚΕ.

Εγω περα απο αυτα, προβληματιζομαι και το προχωραω ενα βημα πιο μπροστα.Ισως αυτο κανουμε πολλοι απο εμας, οταν τα σκεφτομαστε μονοι μας ολα αυτα.Οταν κλεινουμε την τηλεοραση, που μας δινει ολες τις πληροφοριες, οταν σταματαμε να ακουμε τις πολυ καλες αποψεις των αλλων, οταν δε δινουμε σημασια στα προβλεπομενα λογια των πολιτικων.

Και σκεφτομαι, οτι ναι, δεν ειναι τυχαια ολα αυτα, αλλα δεν εννοω λογω πολιτικων σκοπιμοτητων.Αλλα οτι δεν ειναι τυχαιο αυτο το τραγικο περιστατικο, οπως δεν ειναι τιποτα τυχαιο απο αυτα που συμβαινουν στον κοσμο.Στη χωρα μας.

Νομιζω οτι πρεπει να προβληματιστουμε ολοι σαν ΕΘΝΟΣ.

Ολα οσα εγιναν τον τελευταιο καιρο.

Τις πυρκαγιες που εχουν ξεσπασει τωρα και καινε τη μιση Ελλαδα, την Παρνηθα.

Αλλα ας γυρισουμε στην αρχη της χρονιας.

Σεπτεμβριος 2006.Θυμαστε τι γινοταν τοτε.Προτουν καν ανοιξουν τα σχολεια, οι δασκαλοι βγηκαν στους δρομους.Δημοτικα, γυμνασια, λυκεια.

Οι φοιτητες κανανε καταληψεις για 5 μηνες.

Δε χρειαζεται να πω παραπανω.Ολοι ξερουμε τι χαμος εγινε φετος με το θεμα της παιδειας.Ακομα και πολυ προσφατα με τις Πανελληνιες.

Ηταν μια χρονια που εγιναν παρα πολλα στη χωρα μας, και καθολου τυχαια, και πρεπει να τα σκεφτουμε.Πρεπει να σκεφτουμε οτι σαν χωρα ειμαστε απιστευτα προβληματικη και με σημαντικοτατα προβληματα.Ηταν μια χρονια που μας εβαλε σε μεγαλες δοκιμασιες και πιστευω οτι πολλους απο μας μας εβαλε να σκεφτουμε πολυ σοβαρα μερικα πραγματα.Και αυτο πρεπει να κανουμε και τωρα.Οι πληροφοριες που μας δινουν τα καναλια ειναι αναμφιβολα χρησιμες και συγχαρητηρια στους δημοσιογραφους για τη μαχη που δινουν, αλλα θα πρεπει καποτε να γινει μια συζητηση επι της ουσιας στα καναλια και να αναμετρεθουν πολιτικοι, δημοσιογραφοι, πολιτες, με την ουσια των προβληματων.Εστω να ακουστουν καποιες αληθειες, να αναζητηθουν τα αιτια.

Ενας αορατος εχθρος περιπλανιεται γυρω απο τη χωρα μας τον τελευταιο χρονο.Δεν ξερω τι ακριβως ειναι, αλλα μας τιμωρει.Λαθος.Μας δοκιμαζει.Μας δοκιμαζει με πολυ σκληρους τροπους.Ειναι μεγαλη δοκιμασια αυτοι που περναμε.Σε καμια αλλη χωρα του κοσμου δε γινονται αυτα τα συγκλονιστικα πραγματα που γινονται εδω με μας.Η 11η Σεπτεμβρ

[olizyz]

Screaming Trees.

By Bitch Girl

Ένα από τα πράγματα για τα οποία μπορούσε να περηφανεύεται ένας ιθαγενής στον τόπο μου ήταν το δάσος, το νησί ήταν πάντα καταπράσινο, τα πεύκα έφταναν ως τη θάλασσα. Αν ρωτήσεις τους περισσότερους κατοίκους θα έχουν σίγουρα κάποια ανάμνηση από τρελά φαγοπότια, γλέντια και ύπνο κάτω από τα δέντρα.

Πρέπει να ήταν το καλοκαίρι του 2000 (δεν τα πάω πολύ καλά με τις ημερομηνίες), ήταν Άγουστος και τρώγαμε όλη η παρέα, μετά το μπάνιο, στην ταβέρνα που είχε τότε ο θείος ο Τ σε μια παραλία, στο πίσω μέρος του νησιού. Κάποια στιγμή βλέπουμε τον Π, τον γιό του θείου Τ, να τρέχει πανικόβλητος, είχε δει πίσω από τα κεφάλια μας καπνό. Όλοι οι άντρες που ήταν στην ταβέρνα, σηκώθηκαν και πήγαν να σβήσουν τη φωτιά. Μετά από λίγη ώρα γύρισαν να τελειώσουν το φαγητό τους και αστειεύονταν λέγοντας «ραντεβού αύριο κατά τις τεσσερισήμισι για να σβήσουμε την επόμενη». Βλέπεις πρέπει να ήταν η τρίτη ή η τέταρτη φορά που είχε πιάσει φωτιά μέσα σε δυό βδομάδες.

Την επόμενη μέρα ήμασταν όλοι στο ραντεβού άντρες και γυναίκες, αλλά μαζί είχε έρθει ακάλεστος και ο αέρας, το φιλαράκι με τα γκαζάκια τα κατάφερε με λίγη βοήθεια από το μελτέμι. Κατά το βράδυ δεν είχε κανείς διάθεση για αστεία, η κάπνα μας έτσουζε τα μάτια, φορούσαμε μακρυμάνικο και τζιν και καιγόμασταν οδηγώντας απλά προς το μέρος που καιγόταν και όταν φτάσαμε εκεί ήταν σαν να κατεβαίναμε στην κόλαση. Γυρίζοντας πίσω στην πόλη αποκαμωμένοι κι απογοητευμένοι τις πρώτες πρωινές ώρες, σαστίσαμε βλέποντας τον κόσμο να είναι στα μπαρ, στα εστιατόρια και στις καφετέριες, ήταν σαν να μπαίναμε σε παράλληλο σύμπαν.

Από τη φωτιά εκείνη γλύτωσε ένα μέρος του δάσους, αυτό που ήταν πιο κοντινό στο σπίτι μου, που η σειρά του να καεί ήρθε πέντε χρόνια αργότερα περίπου. Ότι είχα μάθει να οδηγώ και μου άρεσε να κάνω το γύρο του νησιού. Στα καμένα είχαν αρχίσει να πετάγονται νέα δεντράκια και πρασίνιζε πάλι σιγά σιγά και το υπόλοιπο τοπίο που είχε σωθεί, ήταν απλά χάρμα οφθαλμών. Όπως είπα τα πεύκα έφταναν ως τη θάλασσα και τα πεντακάθαρα νερά φαίνονταν ακόμα πιο πράσινα. Περνούσα μια δύσκολη περίοδο στη ζωή μου και η βόλτα αυτή ήταν το αγχολυτικό μου.

Αύτη τη φορά είπαν ότι ήταν ατύχημα. Όσοι πήγαιναν τις επόμενες μέρες μετά τη φωτιά από εκεί γυρνούσαν πίσω κλαμένοι. Το ανέβαλα όσο πιο πολύ μπορούσα, αλλά τελικά πήγα. Δεν έκλαψα όχι επειδή είμαι αναίσθητη ή δυνατός άνθρωπος, αλλά επειδή κάθε μέτρο που έκανα παραπάνω οδηγώντας νευρίαζα ακόμα περισσότερο, όταν έφτασα στην αγαπημένη μου στροφή είπα για πρώτη φορά στη ζωή μου τη λέξη ΚΑΡΓΙΟΛΗΔΕΣ και μετά ακολούθησαν και μερικές άλλες…Εκεί που πριν όλα είχαν αποχρώσεις του πράσινου, τώρα υπήρχε παντού στάχτη, δέντρα που κάπνιζαν ακόμα, μαύρα νερά και έβλεπες σα φάντασμα να ξεπροβάλει μέσα στη μαυρίλα, το άσπρο ξωκλήσι που βρίσκεται στον απέναντι κάβο, δυο στροφές πιο κάτω που δεν φαινόταν ποτέ. Έχεις δει τη σκηνή που ο Saruman κόβει τα δέντρα και καίει το δάσος στο lord of the rings; πιο χάλια. Στο γυρισμό που τα ξανάβλεπα ήταν χειρότερα, κάποιος μου είχε κόψει το ηρεμιστικό μου. Αυτό ήταν το δικό μου δάσος, η δικιά μου περιουσία, οι δικές μου αναμνήσεις ποιο αρχίδι νόμιζε ότι είχε το δικαίωμα να το κάψει;

Στις επόμενες μέρες έγιναν διάφορες συζητήσεις με φίλους και γνωστούς, που ακόμα και οι πιο συντηρητικοί από αυτούς συμφωνούσαν ότι αν σε λίγα χρόνια χτιστεί τίποτα στα καμένα, το μόνο δραστικό μέτρο θα ήταν «μου έκαψες το δάσος, σου καίω το σπίτι». Όταν η συζήτηση ξέφυγε προς το πιο αστείο ο Ζ είχε βρει και όνομα για περιβαλλοντολογική τρομοκρατική οργάνωση “Screaming Trees” (ναι ήταν και συγκρότημα, ο καθένας με τα κολλήματά του) με μότο «μολότοφ σε κάθε βίλα». Κάτι μου λέει ότι αν βγαίναμε σήμερα σε όλη τη χώρα να στρατολογήσουμε μέλη, θα γινόταν πανικός.

Πέρα από την πλάκα, το φετινό καλοκαίρι το ένα από τα πράγματα που μπορεί να σκεφτεί ένας λογικός άνθρωπος (και η κινητοποίηση μετά τη φωτιά της Πάρνηθας έδειξε ότι υπάρχουν αρκετοί) είναι ότι κάτι πρέπει να γίνει και όχι δεν εννοώ το λιντσάρισμα που προτείνουν οι περισσότεροι (αν και) όποτε πιαστεί κάποιος από τους ενόχους ή το κάψιμο της βίλας, αυτό το σκέφτεσαι όταν είσαι εν βρασμό ψυχής και μπορεί να είναι κάτι που θα σου δώσει μια μικρή ικανοποίηση ίσως, αλλά δεν είναι μακροπρόθεσμη λύση.

Η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ αόριστον και οι φωτιές είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου (να μην αρχίσω και για αυτά που λιώνουν σιγά σιγά). Οι συνέπειες -εκτός από τις άμεσες, όπως οι τραγικοί θάνατοι τόσων ανθρώπων (φρικάρω και μόνο που σκέφτομαι τον εγκλωβισμό στις φλόγες και την ασφυξία, δεν μπορώ να σκεφτώ χειρότερο απ’ αυτόν και τον θάνατο σε σεισμό ), το μαύρο σύννεφο καπνού που έκανε τον ήλιο να φαίνεται ακόμα πιο κόκκινος από τις πέντε η ώρα έχτες το απόγευμα, τη στάχτη στα ρούχα και τα πνευμόνια μας- θα φανούν αργότερα, όταν θα βρέξει τον Οκτώβρη και οι πλημύρες των προηγούμενων χρόνων στην Αθήνα θα φαίνονται ένα τίποτα μπροστά σε αυτές που θα έρθουν, όταν τα είδη των ζώων που ξέρουμε (όχι κάτι πιο «εξωτικό» όπως οι τίγρεις ή οι ελέφαντες) θα εξαφανίζονται ένα ένα, όταν οι γεωργοί δεν θα μπορούν να καλλιεργήσουν την καμένη τους γη (με ακόμα περισσότερες συνέπειες για την οικονομία), όταν δεν θα μπορείς ούτε μια βόλτα να πας πια εκεί που παλιά υπήρχαν λιβάδια, γιατί στη θέση τους θα υπάρχουν μάντρες και πισίνες, όταν όταν όταν, τότε και συ και γω θα σκεφτούμε ότι ίσως ήρθε η στιγμή να κάνουμε κάτι διαφορετικό και πιο δραστικό από το να πίνουμε καφέ συζητώντας τι θα μπορούσαμε να κάνουμε και να γράφουμε κείμενα στο νετ.

Sunday Bloody Sunday by CG

I can't believe the news today

Πόσες φορές πέρασε αυτή η φράση απ' το μυαλό μου από προχθές.

Δυό μέρες τώρα δεν πιστεύω αυτά που βλέπω, αυτά που ακούω.

Δεν μπορεί λέω, δεν είναι αλήθεια.

Δε γίνεται να είναι αλήθεια.

Κι ας μυρίζει παντού καμμένο.

Κι ας είναι ο ήλιος μαύρος

και το φεγγάρι κόκκινο.

Όχι, δεν μπορεί να είναι αλήθεια.

Oh, I can't close my eyes

And make it go away

Το θέλω όμως.

Πόσο πολύ το θέλω.

Να κλείσω τα μάτια.

Και τίποτα απ' όλα αυτά να μην είναι αλήθεια πια.

Ένα κακό αστείο. Τίποτα παραπάνω από ένα κακό αστείο.

How long..

How long must we sing this song

How long, how long...

Κλείνω την τηλεόραση γιατί δεν αντέχω να βλέπω άλλο.

Φοβάμαι να σηκώσω το τηλέφωνο.

'cause tonight we can be as one

Tonight

Φωνές γεμάτες ένταση.

Μια διάχυτη ανάγκη να μοιραστείς όλα όσα δε σηκώνει η λογική σου

"Καίγεται η Ηλεία"

"Καίγεται η Αρκαδία"

"Καίγεται η Λακωνία"

"Καίγεται ο Υμηττός"

"Καίγονται ακόμα τα Στύρα"

"Καίγεται το Σοφικό"

"Καίγεται και η Αρχαία Ολυμπία"

And the battle's just begun

There's many lost, but tell me who has won

The trench is dug within our hearts

And mothers, children, brothers, sisters

Torn apart

Ακούω αυτό το τραγούδι από το πρωί.

Στα διαλείμματα από την τηλεόραση.

Μιλάει για πόλεμο, θα μου πεις. Δεν είναι το ίδιο.

Αλήθεια?

Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν είχαμε πόλεμο αναρωτιέμαι.

Αν αντί για φωτιές έπεφταν βόμβες.

Θα ήταν περισσότεροι οι νεκροί?

Μεγαλύτερη η καταστροφή?

Αναρωτιέμαι.

Sunday Bloody Sunday

Sunday Bloody Sunday

Sunday Bloody Sunday

[olizyz]

Δαντική κόλαση

By so far

Για μένα αυτό που έγινε και γίνεται ακόμα δεν είναι έκπληξη. Εδώ και χρόνια το έχω πάρει απόφαση ότι αυτό που στην χώρα μας λέμε "κρατικός μηχανισμός" είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί κάτω από τα όρια μέσου όρου. Απαράδεκτα δηλαδή.

Δεν περίμενα βέβαια ποτέ, ότι αυτή την τραγική διαπίστωση θα την ζούσαν και άνθρωποι που ΛΟΓΙΚΑ δεν θα έπρεπε. Αλλά δυστυχώς πάντα την πληρώνουν αυτοί.

Εδώ που βρίσκομαι προσπαθώ να μαζέψω σκόρπιες σκέψεις.

Τεχνικά, χωρίς συναίσθημα.

Αναρωτιέμαι πώς γίνεται να γνωρίζεις τις μετεωρολογικές προβλέψεις, να γνωρίζεις ποιές περιοχές κινδυνεύουν, να γνωρίζεις το γεωγραφικό ανάγλυφο, τον τρόπο δόμησης και να μην λαβαίνεις προληπτικά μέτρα.

Από εναέριες περιπολίες [ με τη βοήθεια του στρατού ], μέχρι ενημέρωση των κατοίκων έστω και την τελευταία στιγμή.

Αναρωτιέμαι πώς γίνεται να καίγονται χωριά μετά από μέρες στην ίδια περιοχή, χωρίς να έχει γίνει ρίψη επιβραδυντικού υγρού. Με τις συγκεκριμένες συνθήκες που η φορά και η ταχύτητα του ανέμου αλλάζει, αν μη τί άλλο, γνωρίζεις ένα πράγμα: ότι κινδυνεύεις από όλες τις πλευρές. Άρα φυλάγεσαι. Αυτό βέβαια όταν έχεις προνοήσει μήνες και χρόνια πριν.

Αναρωτιέμαι τί είδους πράγμα είναι η πολιτική προστασία. Είδα αυλές και χωράφια που δεν είναι αποψιλωμένα, είδα αγροικίες που σε λίγο θα παραδίδονταν στη φωτιά που στους τοίχους τους είχαν κρεμασμένες πλαστικές λεκάνες και λάστιχα ποτίσματος [ εύφλεκτα υλικά ], στις αποθήκες μπετόνια με πετρέλαιο. Αναρωτήθηκα τί έκαναν όλο το καλοκαίροι οι ιδιοκτήτες αυτών των σπιτιών.

Αλλά αναρωτήθηκα και για τις δημοτικές αρχές που δεν είχαν πιέσει για το σημαντικότερο: την αντιπυρική ζώνη που ξεκινά με το καθάρισμα της αυλής σου.

Διαπίστωσα ότι εμείς σαν πολίτες, έχουμε πλήρη άγνοια για τί γίνεται σε αυτές τις συνθήκες.

Η εικόνα της πολυκατοικίας στου Παπάγου τα λέει όλα, ο 5ος όροφος καιγόταν και ο ιδιοκτήτης του 4ου είχε ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες με τις κουρτίνες να ανεμίζουν...

Η πολιτική διαπίστωση: στην Πελοπόννησο αποδείχτηκε η αποτυχία του "σχεδίου Καποδίστριας". Οι δημοτικές αρχές δεν μπορούν [ πέρα από τις άλλες παραμέτρους ] να συντονίσουν προσπάθειες σε τέτοιες συνθήκες με χωριά που απέχουν μεταξύ τους ελάχιστα χιλιόμετρα. Σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες όπως η πυρκαγιές τα 2 χλμ τα διασχίζεις σαν να είναι 102 χλμ. Πόσο μάλλον να συντονίσεις άμαθο και πανικόβλητο πληθυσμό.. το αποτέλεσμα της Μακίστου και της Αρτέμιδας νομίζω ότι αποδεικνύει και αυτό..

Συζητώντας χθες το βράδυ με ένα πολιτικό μηχανικό μου είπε το εξής: ας ευχηθούμε στην Ηλεία αλλά και αλλού να μη γίνει ένας σεισμός. Θα καταστρέψει σχεδόν ό,τι έμεινε. Ακόμα και τα σπίτια που σώθηκαν έχουν υποστεί βλάβες από τις υψηλές θερμοκρασίες. Στη στατικότητα.

Όπως λοιπόν καταλαβαίνουμε όλοι πια, βρισκόμαστε σε μία διαρκώς εξελισσόμενη κατάσταση. Στα δύσκολα εκείνο που νομίζω ότι σε σώζει σε βάθος χρόνου, είναι το πείσμα. Και από αυτό εδώ το blog δεν πρόκειται να μιλήσω για νεκρούς [ πάνε αυτοί, έφυγαν ] αλλά για το μέλλον όσων μένουν πίσω αλλά και για το δικό μας.

Πέρα από την οργή, πέρα από την απαξίωση [ που είναι δεδομένη ] , πέρα από το αν η χώρα απειλείται ή όχι, εγώ θα τα παραμερίσω όλα αυτά και θα λέω ότι θέλει πείσμα και ψυχικό απόθεμα .

Είναι γνωστές οι πολιτικές μου πεποιθήσεις [ ξέφτια δηλαδή ], αλλά εδώ για όσους καπηλεύονται θα πω κάτι που έγινε πριν από χρόνια : αν θυμάστε υπήρξε ένα αεροπλάνο που έπρεπε να κάνει αναγκαστική προσγείωση στο Ελληνικό. Αλλά δεν υπήρχε αφρός. Και το αεροπλάνο προσγειώθηκε στην Τανάγρα. Το ημερολόγιο έδειχνε Σεπτέμβρης 1999, είχαμε άλλου χρώματοις κυβερνώντες. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο, στην ουσία του.

Αυτά και ελπίζω να είστε όλοι καλά.

[olizyz]

We are (sort of) family

By nanakos

Ξύπνησα σήμερα το πρωί και δεν θυμόμουν πολλά από το Σαββατοκύριακο που πέρασε. Για την ακρίβεια, θυμόμουν τόσα λίγα που ήταν λες και το είχα ονειρευτεί κι αυτό. Μόνο καπνό και δακρυσμένα πρόσωπα θυμάμαι. Μόνο στάχτη και μαυροφορεμένους ανθρώπους στοιβαγμένους σ' ένα σαλόνι, σε μια κουζίνα, σ' ένα σπίτι με χαλασμένους σωλήνες που αντί για νερό, πλημμύριζαν με πένθος κάθε του γωνιά.

Τελευταία φορά που πήγα σ' αυτό το σπίτι ήταν στον γάμο του Θανάση, πριν 8 χρόνια, τέτοια εποχή περίπου. Δεν θυμάμαι τον γάμο αλλά θυμάμαι πως είχα φύγει από το σπίτι με μια μεγάλη θλίψη. Ήταν όλα λάθος. Λάθος η στιγμή, λάθος η γυναίκα που διάλεγε και λίγο καιρό μετά απλά εξαφανίστηκε, λάθος τα τραγούδια, λάθος τα λόγια των συγγενών. Μια ζωή γεμάτη λάθη και αδιέξοδα. Πολλά αδιέξοδα. Έπαιρνε μια απόφαση, σου την ανακοίνωνε χαρούμενος κι εξαφανιζόταν για καιρό. Όταν επέστρεφε, χωρίς ίχνος χαράς, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν το επόμενο βήμα, το επόμενο αδιέξοδο.

Πέρασα το Σαββατοκύριακο σ' ένα σπίτι που σπάραζε. Σε μια κουζίνα με ξαδέλφια που είχαμε να μιλήσουμε πάνω από 10 χρόνια. Σε μια οικογένεια γεμάτη ξένους που ένωνε το αίμα αλλά είχε διαιρέσει για πάντα το χρήμα και η απληστία. Ακόμα και σε αυτές τις ώρες ένιωθα πως όλα ήταν λάθος. Με κοιτούσαν σαν εξωγήινο, σα να μην είχα μερίδιο στη θλίψη. Και όσο έπεφτε σιωπή μόλις έμπαινα σ' ένα δωμάτιο με κόσμο, τόσο σκλήραινε το πρόσωπο μου και πέρα από ιδρώτα, καμία άλλη σταγόνα δεν κύλησε στο πρόσωπο μου.

Ίσως γιατί να μην είχα αληθινή θλίψη για τον θάνατο του ξαδέλφου μου - ίσως γιατί δεν θεωρώ τον θάνατο από μόνο του τόσο παράλογο. Κοίταζα όμως το κρεββάτι που άφησε την τελευταία του ανάσα ο Θανάσης και μ' έπνιγε ένα μεγάλο παράπονο. Γιατί ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται οι άνθρωποι να περνούν τα λίγα χρόνια της ζωής τους διαλέγοντας ό,τι μπορεί να βάλει ο νους εκτός από εκείνους που τους αγαπάνε. Μ' έπιασε το παράπονο που ο Θανάσης διάλεξε το χρήμα και τώρα έφευγε. Και ήξερα τόσα λίγα για εκείνον. Μόνο μιά στιγμή μου ανέβηκε ένας κόμπος στον λαιμό γιατί κοίταξα τα ξαδέλφια και τις οικογένειες που είχαν φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια που δεν επικοινωνούμε. Και συνειδητοποίησα πόσο μου έχουν λείψει. Ήθελα να τους πω ότι δεν ήθελα να τους ξαναδώ σε μιά άλλη κηδεία, ότι δεν ήθελα να χάσουμε άλλο χρόνο, ότι είχα ξεχάσει, ότι ποτέ δεν θυμόμουν όσα είπαν κι έκαναν. Το βλέμμα τους όμως δεν με άφησε. Και μου φάνηκε χειρότερο κι από θάνατο το πως οι άνθρωποι σε 10 χρόνια ξεχνάνε τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου αλλά όχι το χρήμα.

Έφυγα από το σπίτι με μια λύπη που ακόμα δεν έχει περάσει. Γιατί ο ξάδελφος μου πέθανε χωρίς να γνωριστούμε καλύτερα, χωρίς να μου αφήσει δυό δικές μας, ολόδικές μας αναμνήσεις. Στάχτες μόνο. παντού στάχτες.

κρύψου καρδιά μου από τη στάχτη

Μισώ να μιλώ για την επικαιρότητα. Εδώ είναι ονειροπύλη. Αλλά ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα.

Βασικά την διέλυσε την πόρτα, η επικαιρότητα. Μπήκε στο σαλόνι και έβγαλε την μάσκα της. Δεν ήταν η επικαιρότητα από κάτω. Πραγματικότητα μου είπε πως την έλεγαν. Είχε δύο τεράστιες κόκκινες δαγκάνες σαν καβουριού και με άρπαξε από την μούρη και με ταρακούνησε.

Βλέπεις ρε συ, δεν ήταν η Ελλαδίτσα που καιγόταν. Όλα αυτά τα ιερά μέρη, τα πανέμορφα. Είπαμε να ξεφύγουμε με την παρέα, να φύγουμε από τον καπνό, που θα πάει θα τις σβήσουν.

Κλείσαμε τις τηλεοράσεις μας.

Και πήγαμε στο Σοφικό. Στο σπίτι φίλης. Δεν ήταν που σήμερα τρέχαμε να σωθούμε από την φωτιά, πανικόβλητοι σαν ζώα. Το στομάχι μου να έχει μαζέψει από τον τρόμο των εικόνων, από τις φωνές.

Όχι, ρε πούστη μου, όχι δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά.

Ήταν που έμαθα μετά από λίγο για σένα ρε Ολγάκι. Ήταν που πήγες διακοπές με τον καλό σου. Ήταν που βρήκαν τον Δημήτρη σου απανθρακωμένο. Ήταν που από σένα βρήκαν δύο πόδια μόνο. Δίπλα του.

Αυτό ήταν. Ορίστε το'πα.

Κρύψου καρδούλα μου στη στάχτη. Φύσα τη λίγο να'ρθει να με σκεπάσει, να κρυφτώ και γω.

Να κρυφτώ ψυχή μου.

Γιατί, για κάποιο λόγο, ντρέπομαι.

Καλό ταξίδι κουκλάρα μου. Και στον Δημήτρη σου.

[Clemence]

Η επιστροφή του Ξέρξη

Γράφει ο Δημήτρης Θωμάς - 25/08/2007l

Ήταν κάποτε μια μικρή χώρα, στο άκρο της χερσονήσου του Αίμου, η οποία είχε όλη την εύνοια των θεών, που έπλασαν τούτο τον όμορφο κόσμο. Η χώρα είχε μια τέτοια μορφολογία του εδάφους και διέθετε τέτοιο καταπληκτικό κλίμα, που προσέφερε τις ιδανικές συνθήκες στους κατοίκους της να ζήσουν και να ευημερήσουν.

Οι κάτοικοι της χώρας αυτής ήταν ολιγαρκείς, είχαν μάθει να ζουν σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον, και να μην έχουν καμία εξάρτηση παρά από τους φυσικούς νόμους, τους περιορισμούς της φύσης και από αυτό που θεωρούσαν θείο και υπερφυσικό.

Οι Πελασγοί ήταν λάτρεις της ελευθερίας, τους άρεσε να ταξιδεύουν, να εμπορεύονται σε μακρινούς τόπους, να γνωρίζουν ξένους λαούς και ανθρώπους, και δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να εγκαθίστανται και να αναμιγνύονται με άλλους λαούς, να αγωνίζονται για τη ζωή τους, και να ευημερούν έχοντας μεγάλες επιτυχίες στον τομέα της οικονομίας.

Οι Πελασγοί ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι που τους άρεσε να απολαμβάνουν τη ζωή. Αγαπούσαν τον έρωτα, το καλό κρασί, τον πλούτο και την καλοπέραση, χωρίς όμως να υποτάσσονται σε αυτά. Υπέρτατο αγαθό είχαν την αγάπη προς την ελευθερία, προς την οικογένεια και τους συντρόφους τους, τη ζωή, την αγάπη προς τις διάφορες θεότητες και τα ιερά, αγαπούσαν δεν σε υπερθετικό βαθμό τα δέντρα τα οποία θεωρούσαν ότι ήταν κατοικίες θεοτήτων και καλών πνευμάτων.

Περισσότερο δε από όλα αγαπούσαν την πατρίδα τους, με την ευρύτερη έννοια, τους ανθρώπους της, τις μνήμες του παρελθόντος και των προγόνων τους, τα ποτάμια, και τα ψηλά βουνά, τις θάλασσες και τα ξερονήσια, τον καυτό ήλιο τον οποίο λάτρευαν ως θεό, τον θεωρούσαν ζωοδότη και προστάτη, της ομορφιάς, του φωτός, του πνεύματος και της τέχνης.

Οι περισσότεροι Πελασγοί είχαν ταξιδέψει για πολλούς λόγους, κυρίως βιοπορισμού, στα πέρατα του κόσμου, είχαν γνωρίσει τους διαφορετικούς λαούς, παντρεύτηκαν γυναίκες άλλων φυλών και δεν δίστασαν να αναμιχθούν και να αποκτήσουν εμπειρίες σε όλους τους τομείς.

Επισκέφθηκαν τα μεγαλύτερα εμπορικά και πολιτικά κέντρα του παλαιού κόσμου, ταξίδεψαν, εργάστηκαν, ερωτεύτηκαν, αγάπησαν και πέθαναν.

Όλοι όμως είχαν μια και μόνο τελευταία επιθυμία. Να πεθάνουν ή να θαφτούν στην πατρογονική γη, κοντά στο σπίτι τους, στην πόλη ή στο μικρό χωριό, κοντά στα, δέντρα, τα κάστρα, τα τείχη, το σπίτι, τους ναούς, τα ποτάμια, στα οποία ξεκίνησαν τη ζωή τους, τον τόπο με τον οποίο συνδέθηκαν συναισθηματικά, ψυχικά, εκεί όπου τους γέννησε η μάνα, την οποία θεωρούσαν ιερό σύμβολο.

Οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν ευτυχισμένοι, αν και στο παρελθόν είχαν αντιμετωπίσει την επιβουλή μιας ξένης αυτοκρατορίας, που ήθελε να κατακτήσει την μικρή ευτυχισμένη χώρα με τον σκληροτράχηλο και δημιουργικό λαό. Στο παρελθόν η χώρα των Πελασγών κατακτήθηκε για δεκαετίες από το στράτευμα του ειδεχθούς τυράννου Ξέρξη.

Ο Ξέρξης αναμόχλευσε όλα τα κοινωνικά πάθη, εκμεταλλεύθηκε όλες τις αδυναμίες, και υποδαύλισε όλες τις κοινωνικές συγκρούσεις, ώστε να αποδυναμώσει τη μικρή πατρίδα και μετά να την κατακτήσει.

Τις προσπάθειες αυτές της υποταγής της μικρής χώρας κατηύθυνε ο μυστικοσύμβουλος του Ξέρξη, ελληνικής καταγωγής αλλά με ξενόδουλο πνεύμα και ασυνείδητα λάτρης του πλούτου, της δωροδοκίας, της χλιδής και του συβαριτισμού.

Ο "Εφιάλτης" ήταν εξαιρετικά έξυπνος, πανούργος, σατανικός, και δεν δίσταζε να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να επιτύχει τους σκοπούς του.

Περιστοιχιζόταν από ανθρώπους μειωμένης πνευματικής στάθμης, υποτακτικούς, αμόρφωτους, χωρίς αξίες και ιδανικά, άπληστους, αλλά αποτελεσματικούς στην εφαρμογή των εντολών του και επικίνδυνους. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να περνάνε καλά, να πλουτίζουν και να απολαμβάνουν τις "υπηρεσίες" των μικρών κοριτσιών και αγοριών που έκλεβαν από τις μανάδες τους τον καιρό του πολέμου.

Τελικά ο Ξέρξης με τη βοήθεια του "Εφιάλτη", κατάφερε την πρώτη φορά να κατακτήσει τη χώρα των Πελασγών που υπέστη πολλά δεινά. Λεηλατήθηκε, κατακάηκε, έχασε την ικμάδα της νεολαίας της, χρεοκόπησε, τα ιερά της συλήθηκαν, ενώ ο Ξέρξης προσπάθησε να ξεριζώσει την ψυχή των Πελασγών, εισάγοντας νέα ήθη, δωροδοκώντας τον αμόρφωτο λαό, και εξαφανίζοντας τις ιστορικές μνήμες αλλά και τα ιστορικά μνημεία και τους ναούς τους.

Τελικά όμως ο Ξέρξης και ο Εφιάλτης απέτυχαν. Ο λαός που είχε μάθει να ζει καλά και ελεύθερα δεν άντεξε την τυραννία, την εγκληματική πολιτική του Ξέρξη και των παρατρεχάμενων του, τα σκάνδαλα, τις κλεψιές, την ύβρη κατά των θεών τους, και ξεσηκώθηκε αποτινάσσοντας τον ξενικό τυραννικό ζυγό.

Ο Ξέρξης όμως χολώθηκε, θίχθηκε ο εγωισμός του, η "αυθεντία" του στη διακυβέρνηση των λαών της αυτοκρατορίας του, η αλήθεια και η ορθότητα των απόψεων του και των αξιών του. Και μαζί με αυτόν θίχθηκαν και εξοργίστηκαν τα "τρωκτικά" τα οποία εξέθρεψε το τυραννικό καθεστώς και ζούσαν εις βάρος του λαού και της χώρας την οποία λεηλατούσαν.

Οργισμένος ο αυτοκράτωρ του κόσμου καλεί τον Εφιάλτη στην αίθουσα του θρόνου και του δίνει την εντολή: "Θέλω να μου φέρεις πίσω την όμορφη Ελλάδα, αλλιώς θα σου πάρω το κεφάλι".

Τρομοκρατημένος ο Εφιάλτης σκέφτεται τι να κάνει. Καλεί τους ανθρώπους του και τους δίνει την εντολή, "αποδυναμώστε με κάθε τρόπο την Ελλάδα, κάψτε την ύπαιθρο, δωροδοκήστε τους φτωχούς, τους τιποτένιους, συκοφαντήστε τους βασιλιάδες των Πελασγών, διασπείρετε φήμες, ψέματα και πανικό. Μετά από εσάς θα ακολουθήσει ο στρατός του θεϊκού βασιλιά, να καθυποτάξει τους "αυθάδεις Πελασγούς που τόλμησαν να ορθώσουν ανάστημα στον μεγάλο ηγεμόνα".

Ο Ξέρξης όμως έκανε λάθος. Οι Πελασγοί θύμωσαν με τα καμώματα του, ήξεραν από την αρχή το σχέδιο του, συνέλαβαν κάποιους από τους προδότες που ομολόγησαν τους σκοπούς τους και, ενωμένοι όσο ποτέ, του έδωσαν την κατάλληλη απάντηση στα στενά της Σαλαμίνας, παρ' ότι η πανέμορφη και ιερή Αθήνα με τους ναούς της, είχε ήδη παραδοθεί στις φλόγες.

"Κατοικία μας και καταφύγιό μας είναι τα πλοία, ο ουρανός και η θάλασσα, τα δέντρα θα ξαναφυτρώσουν και οι ναοί θα ξαναχτιστούν".

www.skai.gr

[olizyz]

7.62-mm SVD Dragunov

By Ο Καλος Λυκος on ...pro patria mori

"Καίγονται τα σπίτια μας, τα ζωντανά μας"

"Κύριε μου, τα ζώα αναπληρώνονται, τα σπίτια μας νοιάζουνε"

Ραδιόφωνο του ΑΝΤ1, 25/8

Άμα είσαι μαλάκας, αυτά λές... τα σπίτια μας νοιάζουνε... τα ζώα δεν έχουν αξία, δεν είναι περιουσία, δεν είναι ψυχές, δεν είναι σύντροφοι. Με μεγάλη άνεση ο κύριος δημοσιογράφος, (σκατά στον τάφο του), καταχωρεί τα ζώα στα άνευ αξίας. Γιατί βέβαια δεν άκουσε ποτέ γουρούνι να το σφάζουν, δεν είδε γάτα να μεταφέρει τα γατιά της από τη βροχή, δεν τον περίμενε ποτέ σκύλος να γυρίσει.

"Έλα ρέ, πού να ξέρει τι γίνεται ο πρωθυπουργός... σε πόσα σημεία να βρίσκεται πιά ο άνθρωπος;"

Σε κανένα... έτσι κι αλλιώς, και που βρίσκεται κάπου, άχρηστος είναι. Και αυτός και οι λοιποί πραιτωριανοί του. Και δεν κατάλαβα... ο πρωθυπουργός δεν ενημερώθηκε; Αυτός που ακούει να πηδήξει ψύλλος; Και με τι μούτρα βγαίνει και δηλώνει πρωθυπουργός; Το πολιτικό του γραφείο δεν άκουσε; Οι υπουργοί του δεν έμαθαν; Η αστυνομία του Βύρωνα-πραίτωρα-σαμουράι-ποιητή-τιμητή των πάντων-σκατά στα μούτρα του-Πωλύδωρα δεν άκουσε; Μα κανένας δεν μιλάει σε αυτόν τον τόπο; Κάτι έλεγε η γιαγιά μου γιά μεταξωτά βρακιά και επιδέξιους κώλους, αλλά θα παράκουσα μάλλον...

Έτσι... να βγούν οι γέροι και τα παιδιά από τα σπίτια τους επειδή έρχεται η φωτιά και θα την σβήσουν οι πυροσβέστες...

Το γεγονός πως πυροσβέστες δεν έχει γιατί με 300 μέτωπα πυρκαγιάς δεν μας φτάνουν αυτοί που υπάρχουν και πως το να βγούν χιλιάδες άνθρωποι αβοήθητοι μέσα στον καύσωνα να περιμένουν - τί άραγε; τα λεωφορεία που δεν επιτάχτικαν; τα ελικόπτερα που δεν φτάνουν; τον από μηχανής θεό; - θα οδηγήσει σε εκατόμβες, αυτό δεν αφορά τους σοφούς του πολιτικού σχεδιασμού... αυτοί κάνανε πρόταση... ας την κάνει άλλος πράξη.

Έτσι... να αφήνουμε να τρέχουν οι πυροσβέστες σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα πέρα-δώθε, χωρίς διαταγές, χωρίς νερό, χωρίς φαί, χωρίς ύπνο, γιά πέντε, έξι, εφτά μέρες... και μετά να φωνάζουμε που λιποθυμούν από τις κακουχίες... να βρίζουμε που πέφτουν τα αεροπλάνα επειδή οι πιλότοι-καμικάζι-κασκαντέρ δουλεύουν μέρες ατελείωτες με ιπτάμενα φέρετρα που λεφτά δεν έχουμε να τα φτιάξουμε και μισθούς δεν έχουμε να τους πληρώσουμε. Ας είναι καλά οι λίγοι άνθρωποι που δίνουν ψωμί και νερό στους πυροσβέστες που καίγονται ζωντανοί γιά να σβήσουν την φωτιά... μεγαλύτερη ντροπή από τον πυροσβέστη που έκλαιγε καθιστός και μαυρισμένος από τις φλόγες στην τηλεόραση, υπάρχει;

Αν υπάρχει λέει; Αμέ!!! Το γεγονός πως η κυβέρνηση δίνει σε κάθε οικογένεια 3000 ευρώ γιά τα "πρώτα έξοδα", και μέχρι 10000 γιά τα "βασικά είδη", και θα δώσει και bonus 2500 ευρώ στον κάθε πυροσβέστη... ναι, ξέρω, είμαστε φτωχή χώρα, δεν έχουμε να δώσουμε παραπάνω...

και πάλι καλά που τους δώσαμε... όπως έλεγε και η άλλη μου γιαγιά, δηλαδή, "καλά που υπάρχουν οι πλούσιοι, γιά να δίνουν και σε μάς τους φτωχούς ένα κομματάκι ψωμί".

"Το πράσινο καίει το πράσινο." - Γ. Γιακουμάτος

"Αντάρτες πόλης καίνε τα βουνά." - Α. Σπηλιωτόπουλος

Έτσι... δεν υπάρχει ανάγκη να έχεις στοιχεία γιά να κατηγορήσεις κάποιον... πές την μαλακία σου, και όπου πιάσει... σάμπως υπάρχει γνώση, νόηση, παιδεία, νόμος;

Μόνο πολιτικοί γίγαντες και αγνοί σχολιαστές με στιβαρό λόγο.

.....

Έτσι λοιπόν... βαρέθηκα, κουράστικα, αηδίασα... λέω τα ίδια και τα ίδια και η απάντηση είναι σταθερή... "αυτά μπορεί να ακούγονται σωστά, αλλά η χώρα μας έχει ανάγκη από δυνατή κυβέρνηση"... η χώρα σας κύριοι και κυρίες... γιατί η δικιά μου κάηκε, σταυρώθηκε, πέθανε... δεν υπάρχει πιά... και στη χώρα που εσείς θέλετε να φτιάξετε, εγώ δεν θέλω να ζώ

αλλά...

άν νομίζετε πως θα με (μας) ξεφορτωθείτε τόσο εύκολα, πως θα με (μας) διώξετε, θα με (μας) αποκαρδιώσετε, είστε μακριά νυχτωμένοι...

Όπως είπε και ο Λουντέμης, "Θα πεθάνουμε όλοι από το μαχαίρι, μα κανένας από την ντροπή"

Υ.Γ.

Μα να μην πέσω πάνω σε κανένα εμπρηστή, την ώρα που επιτελεί το έργο του! Να του χώσω το στουπί στον κώλο και να το ανάψω... μα καμμία τύχη;

… Η φωτιά έσβησε;;; by Ένας μπαμπάς που μεγαλώνει...

Δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω σε όλους(στο προηγούμενο ποστ), ούτε σύνδεση καλή έχω στο Λαγονήσι, και το ρεύμα δεν είναι σίγουρο πάντα…

Θα είμαι λακωνικός για να προλάβω τα βασικά…

Η φωτιά έκαιγε ως τις πρώτες πρωινές ώρες σε αρκετά μέτωπα. Το κύριο μέτωπο και μεγαλύτερο καμμένο πλέον μέρος, είναι πάνω από το σπίτι. Είχα διώξει οικογένεια και συγγενείς από νωρίς (νόμιζα) αλλά τελικά ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ όταν έπρεπε. Μόλις έφυγαν για Αθήνα, κατευθύνθηκε η φωτιά ταχύτατα προς το μέρος μας. Η αστυνομία άρχισε να εκκενώνει τα σπίτια μας. Οι γείτονες μου έφυγαν, εγώ με τον κουνάδιο μου κρυφτήκαμε με σβηστά τα φώτα στον κήπο και δεν μας είδαν. Παρακολουθήσαμε τις πολύ καλά οργανωμένες προσπάθειες των πυροσβεστών… Ήρωες τα παιδιά. Φυσικά το μέρος μας δεν είναι δάσος, όπως αυτά στην Ηλεία και στα υπόλοιπα μέρη. Αραιή (σχετικά) πευκοφύτευση, που σταματούσε 50 μέτρα από τα περισσότερα σπίτια. Από κει και πέρα, σπίτια και ακαθάριστα οικόπεδα κυρίως με πουρνάρια, θυμάρια και λοιπούς θάμνους.

Με το που έφτασε η φωτιά στον πρώτο ορεινό δρόμο (200μ από το σπίτι) έφτασαν από το πουθενά τα πυροσβεστικά που νομίζαμε πως μας είχαν αφήσει στην τύχη μας. Το νερό είχε κοπεί, και μόνο με φτυάρια θα παλεύαμε όλη νύχτα… Στις 12 περίπου τυλίχτηκε στις φλόγες ένα σπίτι-γιαπί. Στις μία καταφέραμε και δεν κατέβαινε πια παρακάτω η φωτιά. Η ατμόσφαιρα φυσικά αποπνικτική. Οι ανάσες μας λίγες, τα μάτια μας έτσουζαν.

Δεν θα μιλήσω για μετά τις 4 πια, που άκουγα ράδιο από το κινητό και καθένας έλεγε το ΜΑΚΡΥ του και το ΚΟΝΤΟ του. Τι ότι καηκαν σπίτια, τι πως είναι ανεξέλεγκτη η φωτιά, ακόμα και για άνθρωπο άκουσα. Άσε που κάποιος “κάτοικος” είπε πως κάηκε ένα μοναστήρι που βρίσκεται 500 μέτρα ΚΑΤΩ από το σπίτι. Η μάνα μου νόμιζε πως πια είχαμε ΚΑΕΙ ήδη και ξενυχτούσε. Εκνευρίστηκα τόσο, που πήρα τηλέφωνο τον συγκεκριμένο σταθμό(ΠΟΛΥ μεγάλης εμβέλειας και ακροαματικότητας), για να πω ΤΙ ακριβώς συνέβαινε. Περιττό να σας πω, πως κάθε μισή ώρα, μέχρι και τις 8 το πρωι με έπαιρναν τηλέφωνο για να τους λέω τι συμβαίνει στο “μέτωπο”. Και προσπαθούσα να καθησυχάσω. Και αμέσως μετά, έβγαινε ο απεσταλμένος τους που βρισκόταν 500 μέτρα κάτω από μένα για να πει πως ακόμα η φωτιά είναι ανεξέλεγκτη και επικύνδυνη και άλλα παραμύθια.

Μέσα σε όλα, την ώρα που σβήναμε τη φωτιά μας, η αδερφή μου ταξίδευε προς το χωριό της μαμάς μας, που εκείνη την ώρα, άρχισε να παραδίνεται στη φωτιά. Το Κολίρι, αν άκουσε κανείς, 1 χλμ έξω από τον Πύργο. Μόλις έφυγε από την κηδεία του θείου μας σε παραδιπλανό χωριό (Αρτέμιδα, με 25 νεκρούς), που έχει ΗΔΗ καέι. Σε λίγο θα πάρει το τρένο για Αθήνα. Το σπίτι της γιαγιάς μου ακόμα “αντέχει” αν και η κακομοίρα δεν ξέρει ΤΙΠΟΤΑ!

Ευχαριστώ όλους τους φίλους που με έπαιρναν ΟΛΟ το βράδι τηλέφωνο…να ‘στε καλά παιδιά! Και για τα συλληπητήρια σας ευχαριστώ. Εύχομαι να μην ΣΥΜΒΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ τίποτα από όλα αυτά μας συμβαίνουν εδώ και ενα μήνα….

Να ‘στε καλά, θα επικοινωνήσω στην πρώτη ευκαιρία!

[Clemence]

Ο αποστολέας του email είναι εθελοντής δασοπυροσβέστης και το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους του!

"ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ΝΙΚΟ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟ ΟΠΟΥ ΠΛΑΪ - ΠΛΑΪ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΔΙΝΑΜΕ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ"

21/8/2007

"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο

«

Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."

Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..

Θα ήθελα να ξεχάσω

τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα

ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το

σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που

πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του

λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό..

Θα ήθελα

να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς

γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να

φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα..

Θα ήθελα να ξεχάσω

τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες

φλόγες να μας ζώνουν από παντού

Θα ήθελα να ξεχάσω

τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας

όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες

Θα ήθελα να ξεχάσω

όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας

γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε

όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη,

Θα ήθελα να τους ξεχάσω

όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε

επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας

Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω

όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε

και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας

Θα ήθελα να ξεχάσω

αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν

εκτεθειμένους στις φλόγες

Θα ήθελα να ξεχάσω

τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά

Θα ήθελα να ξεχάσω

αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε

τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας

δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν

Μα δεν θα ξεχάσω

εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας

δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς

που μας περιτριγύρισαν

Μα δεν θα ξεχάσω

τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή

Μα δεν θα ξεχάσω

όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να

χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές.

Μα δεν θα ξεχάσω

το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ,

για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα

συμφέροντα.

Μα δεν θα ξεχάσω

οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500

μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να

μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.

Μα δεν θα ξεχάσω

την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα

αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν

μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη.

Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσω

να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο

συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.

Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας;

Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες;

πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω;

πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να

δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα

πνευμόνια μου...

Λίγη στάχτη στα μαλλιά...

δολοφόνοι...

[tsatsos]

ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

Δίνε στους ανθρώπους περισσότερα από αυτά που περιμένουν και κάντο με γούστο.

μην πιστεύεις όλα όσα ακούς.

Μην σκορπάς όλα αυτά που έχεις και μην κοιμάσαι όσο θα ήθελες.

Όταν λες ΄΄σ’αγαπώ΄΄...λέγε το σοβαρά

Όταν λες ΄΄λυπάμαι΄΄, κοίτα στα μάτια αυτόν στον οποίο απευθύνεσαι.

Μείνε αρραβωνιασμένος τουλάχιστον έξι μήνες πριν παντρευτείς.

Αν πιστεύεις στον κεραυνοβόλο έρωτα με την πρώτη ματιά, μην περιγελάς τα όνειρα των άλλων.

Αγάπα βαθιά και με πάθος.

Μπορεί να βγεις λαβωμένος απ’ αυτή την αγάπη αλλά είναι ο μόνος τρόπος να ζήσεις ολοκληρωτικά τη ζωή.

Σε περίπτωση διαφωνίας να είσαι δίκαιος.

Μην προσβάλεις και μη δικάζεις τους άλλους για τους γονείς τους, να μιλάς αργά αλλά να σκέφτεσαι γρήγορα.

Αν σε ρωτήσουν κάτι στο οποίο δεν θέλεις να απαντήσεις,

Χαμογέλα και ρώτησε:

΄΄γιατί θέλεις να το μάθεις αυτό ? ΄΄

Να θυμάσαι ότι ο μεγάλος έρωτας όπως και οι μεγάλες επιτυχίες έχουν μεγάλα ρίσκα.

Να τηλεφωνείς στην μαμά σου και να λες ΄΄με υγεία΄΄ όταν κάποιος φταρνίζεται.

Όταν χάνεις μη ξεχνάς το μάθημα, θυμήσου….:

Σεβασμός στον εαυτό σου,

Σεβασμός στους άλλους, υπευθυνότητα σ’ όλες σου τις πράξεις

Μην επιτρέψεις και μια μικρή ανοησία, να καταστρέψει μια μεγάλη φιλία.

Αν διαπιστώσεις ότι έκανες λάθος, επανόρθωσε το αμέσως.

Χαμογέλα όταν απαντάς στο τηλέφωνο, με όποιον και αν μιλάς θα το καταλάβει αμέσως

παντρέψου με άτομο που του αρέσει η συζήτηση…

..όταν γεράσετε η δυνατότητα συζητήσεως θα είναι πιο σημαντικό απ’ οτιδήποτε άλλο.

Πέρνα λίγο καιρό σε μοναξιά, άνοιξε την αγκαλιά σου στην αλλαγή χωρίς να ξεχάσεις τις αρχές και τις αξίες σου.

Θυμήσου ότι η σιωπή πολλές φορές είναι η καλύτερη απάντηση.

Διάβαζε περισσότερο και βλέπε λιγότερο tv, ζήσε μια καλή και τίμια ζωή.

Αργότερα όταν θα γεράσεις και αναπολείς το παρελθόν,

Θα δεις ότι μπορείς να χαρείς την ζωή ακόμα περισσότερο.

Έχε εμπιστοσύνη στο Θεό αλλά κλείδωνε καλά το αυτοκίνητο σου.

Μια ερωτική ατμόσφαιρα στο σπίτι είναι απαραίτητη.

Κάνε ότι μπορείς για να δημιουργήσεις ένα περιβάλλον ήσυχο και αρμονικό.

Σε περίπτωση διαφωνίας με τους δικούς σου, δώσε σημασία στο παρόν και μην αναθυμάσαι το παρελθόν.

Διάβαζε ανάμεσα στις γραμμές και να μοιράζεσαι τις γνώσεις σου. Είναι ένας τρόπος για να γνωρίσεις την αθανασία.

Να σέβεσαι τον πλανήτη μας.

Μη διακόπτεις ποτέ κάποιον, τη στιγμή που σου δείχνει την αγάπη του.

Ασχολήσου με τα δικά σου.

Μην εμπιστεύεσαι κάποιον που δεν κλείνει τα μάτια του/της όταν σε φιλάει.

Μια φορά το χρόνο πήγαινε κάπου που δεν έχεις πάει ποτέ.

Αν κερδίσεις ή διαθέτεις αρκετά χρήματα, διέθεσε τα για την βοήθεια των άλλων όσο είσαι ακόμα στη ζωή.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση που ο πλούτος μπορεί να σου δώσει.

Θυμήσου ότι αν δεν αποκτήσεις αυτό που θέλεις, πολλές φορές εξαρτάται από την τύχη.

Μάθε τους κανόνες της ζωής και να ξέρεις ότι μπορεί να παραβείς κάποιον.

Θυμήσου ότι η καλύτερη σχέση είναι αυτή που η αγάπη ανάμεσα σε δύο άτομα είναι πιο μεγάλη από την ανάγκη που έχει ο ένας για τον άλλο.

Κρίνε την επιτυχία σου σε σχέση με αυτά τα οποία αρνήθηκες για να την αποκτήσεις..

Πλησίασε τον έρωτα και την κουζίνα με μια σχετική επιφύλαξη.