Παλιός ξένος κινηματογράφος ...

[Clemence]

Έχουμε ανάμεσά μας εραστές του παλιού κλασικού ξένου κινηματογράφου σε μαύρο-άσπρο?

Δε χρειάζεται να πω εγώ πόσο τις λατρεύω ... φαίνεται από το προφίλ μου ... Notorious ...

Περιμένω τις δικές σας προτιμήσεις

[ploutarxos]

καζαμπλανκα και τα μυαλα στα καγκελα...

[Remy Fincher]

καζαμπλανκα και τα μυαλα στα καγκελα...

Amen to that. Αλλά μια και η δεκαετία 40-50 έχει πολλά κιν/κα διαμάντια, ρουμπίνια και ζιρκόνια, ας τα εκθέσουμε εδώ με αφορμή αυτό το τόπικ, courtesy της Clemence:

α) The Original Kings Of Comedy: δυο δημιουργοί που μεσουράνησαν την περίοδο αυτή στο είδος της κωμωδίας είναι οι Πρέστον Στάρτζες και Φρανκ Κάπρα .Ο Στάρτζες, μάστερ της σκρούμπολ και των πιπεράτων διαλόγων, ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης στην ιστορία που απέκτησε το "written and directed" credit και ανάμεσα στα αριστουργήματά του συγκαταλέγονται τα υπέροχα "Ταξίδια του Σαλίβαν", η φανταστική "Lady Eve" και το -για μένα άκρως συγκινητικό "Christmas In July". Οι ταινίες του εκτός από ευφυείς ήταν και κοινωνικά συνειδητοποιημένες, καθώς ο Στάρτζες κατήγγειλε την αναλγησία των εργοδοτών και της πλουτοκρατίας, τη φτώχεια που στέκεται εμπόδιο ακόμη και στον έρωτα- αλλά στο τέλος πάντοτε νικιέται κατά κράτος από εκείνον (το σπαρταριστό "The Palm Beach Story"), τις λαμογιές και τις τσιριμόνιες των υποταγμένων στον υπόκοσμο πολιτικάντηδων (ο "Μεγάλος ΜακΓκίντυ"). Σ' αυτή του τη θαρραλέα στάση μοιάζει με το δεύτερο της παρέας Κάπρα, ο οποίος γνώρισε τη δόξα στη δεκαετία του '30 με την κλασσική μαυρόασπρη κωμωδία δρόμου "Συνέβη Μια Νύχτα"- η πρώτη ταινία που απέσπασε και τα πέντε βασικά Όσκαρ και το παροιμιώδες "Ο κος. Σμιθ Πηγαίνει στην Ουάσινγκτον". Στη δεκαετία του '40, ανάμεσα στο πατριωτικό του καθήκον προς την εν πολέμω Αμερική με τη σειρά "Why We Fight?" μας έδωσε τον τότε παραγνωρισμένο θρίαμβό του, την "Υπέροχη Ζωή" (που σήμερα αποτελεί για τη χριστουγεννιάτικη TV, ότι είναι ο "Χιτών" και ο "Μπεν Χουρ" για την πασχαλινή), το "Αρσενικό και Παλιά Δαντέλα" με τον απίθανο Κάρυ Γκραντ, αλλά και το πολύ ενδιαφέρον "Meet John Doe" με τον Γκάρυ Κούπερ. Αξιόλογες κωμωδίες είναι επίσης το τιμημένο με Όσκαρ "The Philadelphia Story" του Τζορτζ Κιούκορ με ένα λαμπερό πρωταγωνιστικό τρίο (Κάθριν Χέπμπορν, Κάρυ Γκραντ, Τζίμι Στούαρτ), το "Talk Of The Town" του Τζορτζ Στήβενς (πάλι με τον Κάρυ Γκραντ) και το φοβερό "His Girl Friday"(ΠΑΛΙ με τον Κάρυ Γκραντ) του γνωστού περισσότερο για τα γουέστερν του με το Τζον Γουέιν Χάουαρντ Χωκς. Προσέξτε επίσης τις κωμωδίες των βρεταννικών Ealing Studios με πρώτο και καλύτερο το αξεπέραστο και ολίγον "μαύρο" "Kind Hearts And Coronets" με το Χένρυ Φόντα και τον Άλεκ Γκίνες σε πολλαπλούς ρόλους.

β) When Darkness Fell On Hollywood Boulevard: The Origins Of Noir (And What The Hell It Is All About): Το Κραχ, η Ποτοαπαγόρευση και φυσικά η εμπλοκή των ΗΠΑ στο Β' Παγκόσμιο δε θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο το σινεμά- που δεν περιορίστηκε καθόλου στο να τονώνει απλά το τσακισμένο ηθικό των Αμερικανών και να ενισχύει την πίστη τους στα στρατεύματα (προσπάθεια που κορυφώνεται επί της οθόνης στο φινάλε της "Κας Μίνιβερ" του Γουίλιαμ Γουάιλερ, με τους Βρετανούς αντάρτες και χωρικούς να προελαύνουν τραγουδώντας "onward christian soldiers"). Η μιζέρια, η καχυποψία, η απόγνωση, η γεύση του θανάτου και οι καπνοί του πολέμου πέρασαν τον Ατλαντικό και πότισαν τις γραφομηχανές των σεναριογράφων, που βάλθηκαν να σκαρφιστούν θεοσκότεινες, μηδενιστικές ιστορίες με διφορούμενους πρωταγωνιστές και ακόμη πιο σάπιους δεύτερους ρόλους και -φυσικά- ένα τυπικά αντι-χόλλυγουντ unhappy end. Η στάση της Αμερικής απεναντι στον πόλεμο του Χίτλερ μέχρι την τελική της καθοριστική συμμετοχή συνοψίζεται στην ατάκα του Μπόγκαρτ- Ρικ:

"I stick my head out for nobody."

Το φιλμ νουάρ, το "μαύρο φιλμ" κάνει την εμφάνιση του τυπικά εν έτει 1941 με το "Γεράκι της Μάλτας", ντεμπούτο του Τζον Χιούστον και η ταινία που εκτόξευσε το Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ σε macho icon. Θαυμάσιο παράδειγμα για να αναδειχθεί και η αρχετυπική δομή του είδους: ο σκληροτράχηλος, οξυδερκής, "περπατημένος" private dick, οι αδίστακτοι, διεστραμμένοι άρχοντες του υποκόσμου, οι γλοιώδεις, κουτοπόνηροι υποτακτικοί τους και τα σωματώδη τσιράκια τους, η ακαταμάχητη, μα πανούργα femme fatale (όρος που εφευρέθηκε ακριβώς για να την περιγράψει), ο έρωτας και ο πόθος που δεν αποτελούν δρόμο προς την ευτυχία ή την εξιλέωση μα νομοτελειακά στην καταστροφή, η δικαιοσύνη που στο τέλος θα αποδοθεί και θα είναι ανελέητη. Ο εκρηκτικός μα υπόγειος ερωτισμός, οι λάγνες, αινιγματικές ματιές, οι "κόσμιες" αναφορές στο σεξ που τότε μόνο υπονοείτο μεταξύ των πρωταγωνιστών όλα όσα επιτρέπονταν κάτω από την αυστηρότατη επιτήρηση της Λογοκρισίας και του διαβόητου Κώδικα Χέιζ.

Μπόγκαρτ και Χιούστον θα ξανασυναντηθούν για ένα ακόμη νουάρ, το "Key Largo" με συμπρωταγωνίστρια του Μπόγκαρτ την τότε σύντροφό του Λώρεν Μπακόλ, για τον αγωνιώδη "Θησαυρό της Σιέρρα Μάντρε" με τον Μπόγκαρτ να ενσαρκώνει έναν αντιπαθέστατο ήρωα (θυμήστε μου να τον προσθέσω στους τοπ10 κιν/κους μαλάκες όλων των εποχών), αλλά και τη θεσπέσια "Βασίλισσα της Αφρικής", που του χάρισε και το πρώτο του Όσκαρ Α' Αντρικού για το σαματατζή καπετάνιο Ώλνατ. Ο δε "Μπόγκυ" θα ξαναβρει τη θεο-γκόμενα Μπακόλ στο πλευρό του, στο "Μεγάλο Ύπνο" του Χάουαρντ Χωκς, μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ρέιμοντ Τσάντλερ με ήρωα τον ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου (το Μάρλοου υποδύθηκε τριάντα περίπου αργότερα, το 1973 και ο Έλιοτ Γκουλντ για το "Μεγάλο Αποχαιρετισμό" του Ρόμπερτ Άλτμαν).

Τον Μπίλλυ Γουάιλντερ ίσως γνωρίζετε ως το σκηνοθέτη που σήκωσε τη φούστα της Μέριλυν στο "Επτά Χρόνια Φαγούρα" και την καθοδήγησε μεταξύ άλλων και στο "Μερικοί το Προτιμούν Καυτό". Αλλά προτού καταπιαστεί με την κωμωδία, ο Γουάιλντερ όχι μόνο υπηρέτησε το φιλμ νουάρ, μα και συνέγραψε και σκηνοθέτησε την κορωνίδα όλων τους, το εκπληκτικό, μεγαλειώδες, ανυπέρβλητο "Double Indemnity", ένα σοκαριστικά ανατρεπτικό, καθηλωτικό μέχρι αηδίας, σκίστε-τις-κιλότες-σας-τώρα ( http://www.greekmeds.gr/forum/uploads/emoticons/default_tongue.png' alt=':P'> ) στόρυ ασφαλιστικής απάτης που πήγε... κατά διαόλου, βασισμένο στη νουβέλλα του Τζέιμς Μ. Κέιν. Ο Κέιν θα δει και άλλα δυο του έργα να μεταφέρονται στην οθόνη το ένα μετά το άλλο (!), με το πασίγνωστο "Ο Ταχυδρόμος Χτυπά Πάντα Δυο Φορές" και το φεμινιστικό αριστούργημα "Mildred Pierce" με την Τζόαν Κρόφορντ να αποσπά το μοναδικό της Όσκαρ για τον ομώνυμο ρόλο. Αξιοσημείωτα φιλμ νουάρ της δεκαετίας 40-50 είναι ακόμη το "White Heat" του Ραούλ Γουώλς, η "Λώρα" του Όττο Πρέμινγκερ, το "Out Of The Past" του Ζακ Τουρνέρ με τους Ρόμπερτ Μίτσαμ και Κερκ Ντάγκλας.

γ) Drama-tic Changes: οι δραματικές ταινίες σ' αυτήν την περίοδο αλλάζουν ρότα και δε διστάζουν να θίξουν φλέγοντα ζητήματα όπως ο αλκοολισμός ("The Lost Weekend" του Μπίλλυ Γουάιλντερ), η επιστροφή των βετεράνων από τον πόλεμο στο... τίποτα ("The Best Years of Our Lives" του Γουίλλιαμ Γουάιλερ), την ανέχεια και την εξαθλίωση στην οποία οδηγήθηκε πλήθος κόσμου επί της "Μεγάλης Κατάθλιψης" ("Τα Σταφύλια της Οργής"- βασισμένο στο μυθιστόρημα του Στάινμπεκ- από τον Τζον Φορντ). Το ίδιο το Χόλλυγουντ δε θα διστάσει μάλιστα να αυτοσαρκαστεί με τη σαρδόνια "Λεωφόρο της Δύσης" (Γουάιλντερ), μια άκρως δηλητηριώδη μα και νοστιμότατα παρακμιακή σάτιρα για την άνοδο και την πτώση των σταρ, την αφάνεια στην οποία περιπέφτουν, τη λήθη στην οποία εξορίζονται και το αδηφάγο, απάνθρωπο σύστημα που τους μασάει και τελικά τους πετά. Η ιδέα αυτή βρίσκει αποθεωτική έκφραση στο τελευταίο πλάνο της ταινίας, όταν η βραβευμένη με Όσκαρ Γκλόρια Σουάνσον κατεβαίνει τις σκάλες εξ'ολοκλήρου πια παραδομένη στην κόλαση της τρέλας της, κοιτάζει ευθεία την κάμερα και αναφωνεί με ανατριχιαστική αυτοπεποίθηση:

-"All right Mr. De Mille, I am ready for my close-up"

Εν έτει 1941 ο τρόπος που παρακολουθούμε, αντιλαμβανόμαστε και κρίνουμε τις ταινίες θα αλλάξει ριζικά, μια και ένας εικοσιεξάχρονος πιτσιρικάς ονόματι Όρσον Γουέλς θα προσφέρει στον κόσμο τη μέχρι τώρα (αντικειμενικά) καλύτερη ταινία όλων των εποχών: τον "Πολίτη Κέιν", εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία του μεγιστάνα του Τύπου (παραδοσιακού και κίτρινου) Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ. Ο Χερστ όπως ήταν φυσικό μίσησε την ταινία και εξαπέλυσε λυσσαλέα επίθεση εναντίον της με όσα μέσα διέθετε- και είχε πολλά. Ο "Κέιν" ήταν υποψήφιος για 9 Όσκαρ, μα απέσπασε μόνο αυτό του Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου και αυτό εν μέσω -πληρωμένων- γιουχαϊσμάτων. Εξήντα πέντε χρόνια αργότερα δικαιώνεται και με το παραπάνω φιγουράροντας στην πρώτη θέση στις περισσότερες λίστες των κριτικών κιν/φου παγκοσμίως, άξια επιβράβευση όχι μόνο για την αψεγάδιαστη τεχνική του αρτιότητα, αλλά και για τη συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη ως πρωτοπόρο ως προς την αισθητική και την αφήγησή του. Ο "Πολίτης Κέιν" είναι το πρώτο μεταμοντέρνο φιλμ στην ιστορία του σινεμά και θα εμπνεύσει όλους τους μεταγενέστερους κιν/στες από τον Γκοντάρ μέχρι τον Ταραντίνο. Τονίζοντας τη σημασία του μάλιστα ο πρώτος δε δίστασε να δηλώσει: "όλοι θα του χρωστάμε τα πάντα".

[nyxteridas]

Συμφωνώ πλήρως με όσα λέτε, θα ήθελα να προσθέσω πως σε πολύ λίγες έγχρωμες ταινίες έχω ρίξει τόσο γέλιο όσο στις κλασικές ασπρόμαυρες κωμωδίες των αδερφών Μαρξ... Ενδεικτικά αναφέρω τις "Μια βραδιά στην όπερα", "Μια μέρα στον ιππόδρομο", "Σούπα πάπιας".

Επίσης θα ήθελα να μνημονεύσω τις ταινίες της "σειράς" Ταρζάν με πρωταγωνιστή το μεγάλο αστέρι της κολύμβησης Τζόνι Βαϊσμίλλερ ("Ταρζάν", "Ταρζάν και Τζέιν", "Ο γιος του Ταρζάν"), διότι πολύ απλά δεν έχει γυριστεί καλύτερη εκδοχή του γνωστού ήρωα μέχρι σήμερα.

Τέλος, πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθεί το ασπρόμαυρο έργο του Άλφρεντ Χίτσκοκ, με κορωνίδα το "Ψυχώ" και αρκετούς άξιους συμπαραστάτες.

Αυτά, και θα επανέλθω μόλις θυμηθώ κάτι άλλο.

[ho·mun·cu·li]

Εν έτει 1941 ο τρόπος που παρακολουθούμε, αντιλαμβανόμαστε και κρίνουμε τις ταινίες θα αλλάξει ριζικά, μια και ένας εικοσιεξάχρονος πιτσιρικάς ονόματι Όρσον Γουέλς θα προσφέρει στον κόσμο τη μέχρι τώρα (αντικειμενικά) καλύτερη ταινία όλων των εποχών: τον "Πολίτη Κέιν", εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία του μεγιστάνα του Τύπου (παραδοσιακού και κίτρινου) Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ. Ο Χερστ όπως ήταν φυσικό μίσησε την ταινία και εξαπέλυσε λυσσαλέα επίθεση εναντίον της με όσα μέσα διέθετε- και είχε πολλά. Ο "Κέιν" ήταν υποψήφιος για 9 Όσκαρ, μα απέσπασε μόνο αυτό του Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου και αυτό εν μέσω -πληρωμένων- γιουχαϊσμάτων. Εξήντα πέντε χρόνια αργότερα δικαιώνεται και με το παραπάνω φιγουράροντας στην πρώτη θέση στις περισσότερες λίστες των κριτικών κιν/φου παγκοσμίως, άξια επιβράβευση όχι μόνο για την αψεγάδιαστη τεχνική του αρτιότητα, αλλά και για τη συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη ως πρωτοπόρο ως προς την αισθητική και την αφήγησή του. Ο "Πολίτης Κέιν" είναι το πρώτο μεταμοντέρνο φιλμ στην ιστορία του σινεμά και θα εμπνεύσει όλους τους μεταγενέστερους κιν/στες από τον Γκοντάρ μέχρι τον Ταραντίνο. Τονίζοντας τη σημασία του μάλιστα ο πρώτος δε δίστασε να δηλώσει: "όλοι θα του χρωστάμε τα πάντα".

Κορυφαια οντως....αλλα πως να μην τη μισησει ο καημενος ο Χερστ οταν Rosebud ονομαζε το γυναικειο μοριο της ερωμενης του κ ο Ορσον το χρησιμοποιησε ως συμβολο σ ολη την ταινια??? (απλα θεος...)

η Καζαμπλανκα παιγμενη απο τον Τζον ΓΞΓΓγηξηδφηγδ κ την Τζεην ΗΗξφξφασφγσξδφ πιστευεις θα χε μεινει στην ιστορια??? (ειμαι ιεροσυλη..i know )

[Remy Fincher]

η Καζαμπλανκα παιγμενη απο τον Τζον ΓΞΓΓγηξηδφηγδ κ την Τζεην ΗΗξφξφασφγσξδφ πιστευεις θα χε μεινει στην ιστορια??? (ειμαι ιεροσυλη..i know )

My dear, θα' χε μείνει στην ιστορία το "Όσα Παίρνει ο Άνεμος" χωρίς τον Κλαρκ Γκέημπλ και τη Βίβιαν Λι, ο "Νονός" χωρίς τον Μπράντο, το "ΣΟΣ Πεντάγωνο" χωρίς τον Πήτερ Σέλλερς ή το "Μερικοί το Προτιμούν Καυτό" χωρίς τη Μέριλυν; Για να φτάσει μια ταινία στο all-time classic status, όλα τα "συστατικά" της παίζουν ρόλο...

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

ένας εικοσιεξάχρονος πιτσιρικάς ονόματι Όρσον Γουέλς θα προσφέρει στον κόσμο τη μέχρι τώρα (αντικειμενικά) καλύτερη ταινία όλων των εποχών

Άσχετο,αλλά ο Γουέλς τα χε και με την Μπίλι Χόλιντει-πράγμα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο για την τότε ρατσιστική Αμερική.Προοδευτικότατος ο άνθρωπος,μυαλό,αλλιώς δε θα είχε μείνει κι όλας. (τα κους κους της εποχής )

[giolandapap]

Συμφωνώ πλήρως με όσα λέτε, θα ήθελα να προσθέσω πως σε πολύ λίγες έγχρωμες ταινίες έχω ρίξει τόσο γέλιο όσο στις κλασικές ασπρόμαυρες κωμωδίες των αδερφών Μαρξ... Ενδεικτικά αναφέρω τις "Μια βραδιά στην όπερα", "Μια μέρα στον ιππόδρομο", "Σούπα πάπιας".

Για μένα το "a night at the opera", αποτελεί την καλύτερη ξενόγλωσση κωμωδία.

(από ελληνικές το "μια τρελη τρελη οικόγενεια")

Marx Brothers=εγγυημένο γέλιο

[Clemence]

But more than its appeal to the Academy of Motion Picture Arts and Sciences or even its popular appeal at the time -- it was the top-grossing film of 1942 and the second biggest box-office hit of the decade, following GONE WITH THE WIND --, were MRS. MINIVER's effects on the isolationist temperaments of its 1940s American audience. There was not a single battle scene in this war film, yet through its portrayal of the hardships suffered and overcome by a middle-class English family during the Blitz, Americans came to sympathize with the English, and support for American involvement in the European war rose dramatically. Director William Wyler even acknowledged this as a primary motive for the film when he commented, "I was a warmonger. I was concerned about Americans being isolationists. MRS. MINIVER was obviously a propaganda film."

Yet if the public realized they were being subtly manipulated, they seemed not to mind, as in scene after scene they laughed, grew somber, and even cried. Hollywood produced hundreds-upon-hundreds of propaganda films before and after the United States joined World War II, but the immediacy and humanity with which MRS. MINIVER personalized its message though characters the audience came to care about, as well as the overall quality of its production, set it apart from other films of the period. More than just a propaganda piece, MRS. MINIVER succeeded as a movie, making its message all the more potent. Even British Prime Minister Winston Churchill commented that MRS. MINIVER was "more powerful to the war effort than the combined work of six military divisions.'' True or not, it remains one of the most important and socially significant films in American history.

http://www.reelclassics.com/Movies/Miniver/miniver.htm

[Clemence]

18/10/07 18:44

Σε ηλικία 86 ετών

Πέθανε η Ντέμπορα Κερ που ταυτίστηκε με το ωραιότερο φιλί του αμερικανικού σινεμά

Associated Press

Η Βρετανίδα ηθοποιός Ντέμπορα Κερ πέθανε σε ηλικία 86 ετών. Υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ έξι φορές, ενώ μοιράστηκε με τον Μπαρτ Λάνκαστερ ένα από τα πιο διάσημα φιλιά του Χόλιγουντ για την ταινία Όσο Υπάρχουν Ανθρωποι.

Η ηθοποιός πέθανε την Τρίτη το σπίτι της στο Σάφοκ στο ανατολικό τμήμα της Βρετανίας μετά από επιδείνωση της ευαίσθητης υγείας της, μιας και έπασχε εδώ και πολλά χρόνια από τη νόσο του Πάρκινσον.

Η Ντ.Κερ γεννήθηκε στη Σκοτία το 1921 και ξεκίνησε την καριέρα της ως χορεύτρια μπαλέτου. Αρχικά εμφανιζόταν σε τοπικά βρετανικά θέατρα, ενώ ψυχαγωγούσε τους στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο πρώτος της μεγάλος ρόλος ήταν στην ταινία Major Barbara το 1941.

Σε ηλικία μόλις 21 ετών, οι Πάουελ και Πρέσμπουργκερ της έδωσαν έναν τριπλό ρόλο στην ταινία Η ζωή και ο θάνατος του συνταγματάρχη Μπλιμπ, σε μια διανομή ρόλου που ο Μάρτιν Σκορσέζε έχει χαρακτηρίσει τολμηρή.

Γρήγορα έγινε μεγάλη σταρ στη Βρετανία και συμμετείχε σε σπουδαίες ταινίες του σινεμά, όπως ο Μαύρος Νάρκισσος, Κβο Βάντις, Ο Βασιλιάς κι Εγώ, An Affair To Remember (Μεγάλε μου Έρωτα) και φυσικά στο Όσο Υπάρχουν Ανθρωποι.

Προτάθηκε έξι φορές για Όσκαρ, αλλά δεν κέρδισε ποτέ, ενώ πρωταγωνίστησε δίπλα σε μερικούς από τους σημαντικότερους ηθοποιούς του Χόλιγουντ, ανάμεσά τους ο Ρόμπερτ Μίτσαμ, ο Ντέιβιντ Νίβεν και ο Κάρι Γκραντ.

Η Ντ.Κερ έπαιξε ακόμα και το «κορίτσι του Μποντ» στην ταινία Casino Royale του 1967. Συνολικά συμμετείχε σε 45 ταινίες.

Το 1993 βραβεύτηκε με τιμητικό Όσκαρ, ως αναγνώριση της «μιας καλλιτέχνιδος με απαράμιλλη χάρη και ομορφιά, μιας αφοσιωμένης ηθοποιού που η κινηματογραφική της καριέρα ήταν πάντα σύμβολο τελειότητας, πειθαρχίας και κομψότητας».

Ήταν παντρεμένη με τον συγγραφέα Πέτερ Φίρτελ και διένειμε τον χρόνο της ανάμεσα στην Ελβετία και την Ισπανία.

Newsroom ΔΟΛ