Jump to content

[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Paris, je t'aime


John Doe

Recommended Posts

Paris, je t' aime

3/5 ως ταινία

10/5 ως εμπειρία

Προσπαθώ εδώ και ώρα να βρω μια (κάτι παραπάνω από) ικανοποιητική εισαγωγή για την κριτική της ταινίας, αλλά όσο κι αν κοιτάζω τα γράμματα του πληκτρολογίου, δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις που θα περιέγραφαν την εμπειρία αυτής της ταινίας. Αυτό το παθαίνω πάντα όταν πρέπει να μιλήσω για κάποιες πόλεις και το Παρίσι είναι μια από αυτές. Η πόλη αυτή είναι κάτι παραπάνω από μια μητρόπολη. Είναι ένα όνειρο που κυνηγάς από μικρός και μόλις το ζήσεις, το θες πάλι και πάλι. Φαντάζει ως στερεότυπη η μαγεία που αναβλύζει από τη Γαλλική πρωτεύουσα, αλλά όποιος την έχει επισκεφτεί, ξέρει ότι κλισέ και πραγματικότητα για πρώτη φορά δίνουν τα χέρια.

Το Paris, je t' aime δεν είναι μια καρτ-ποστάλ. Δεν μας μιλά για τα Ηλύσσια Πεδία και τον Πύργο του Άιφελ. Δεν περιέχει ούτε μια εικόνα από το Λούβρο και τα λοιπά τουριστικά αξιοθέατα. Με άλλα λόγια, δεν είναι ένα έργο για την πόλη των τουριστών, αλλά για την πόλη των Παριζιάνων και για όλα όσα διαδραματίζονται στους πλινθόχτιστους δρόμους της. Αρωγοί σε αυτή την εικονογράφηση είναι 18 σκηνοθέτες, ανάμεσά τους μερικοί από τους καλύτερους των ημερών μας, που σε ισάριθμες ιστορίες μας δίνουν μια γεύση από τη ζωή στις συνοικίες του Παρισιού. Ο θεατής βλέπει την πόλη μέσα από τα μάτια της μητέρας, των μεταναστών, των παιδιών των ban-lieux, του Αμερικάνου τουρίστα, και των λοιπών κατοίκων της.

Στις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας συγκαταλέγονται οι ιστορίες Bastille, Place de Victoires, Faubourg Saint-Denis και Quartier Latin. Στην πρώτη ο άπιστος σύζυγος μαθαίνει να αγαπά από την αρχή την ετοιμοθάνατη γυναίκα του και η Miranda Richardson σε καθηλώνει, χωρίς να αρθρώσει ούτε μια λέξη. Στην "Πλατεία της Νίκης" η Juliette Binoche θυμάται τον πόνο της απώλειας που τη δίδαξε ο Κισλόφσκι στην Μπλε Ταινία. Στο προάστιο του Saint-Denis, ο Tom Tykwer σκηνοθετεί τον επιπόλαιο έρωτα της Natalie Portman, θυμίζοντας μια αεικίνητη Lola. Στην προτελευτάια ιστορία της ταινίας, ο Depardieu μας παρουσιάζει τις καλύτερες και πιο καυστικές ατάκες που ακούστηκαν ποτέ σε ένα γηραιό ζευγάρι που χωρίζει.

Στο σύνολό της, η ταινία είναι γλυκιά χωρίς να σε λιγώνει. Περιέχει σωστές δόσεις δράματος, χωρίς να γίνεται ούτε μια στιγμη μελό. Το Paris, je t' aime είναι μια συρραφή ταινιών μικρού μήκους, που μπορεί να μην διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά σε χτυπούν κατευθείαν στην καρδιά, όπως ακριβώς κάνει και η πόλη που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης της ταινίας. Το Παρίσι είναι ότι δεν είναι το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη: λιγότερο σύγχρονο, λιγότερο καθαρό, περισσότερο ανθρώπινο. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα έργο που θα ήθελα να το βλέπω ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να θυμάμαι πόσο τυχεροί είμαστε που "θα έχουμε για πάντα το Παρίσι".

Ακολουθεί η καταγραφή των ταινιών που απαρτίζουν το σύνολο του έργου, με τους συντελεστές τους:

  • Monmart - Bruno Podalydes
  • Quais de Seine - Gurinder Chadha
  • Le Marais - Gus Van Sant
  • Tuileries - Joel and Ethan Coen
  • Loin de 16e - Walter Salles and Daniela Thomas
  • Porte de Choisy - Christopher Doyle
  • Bastille - Isabel Coixet
  • Place dew Victoires - Nobuhiro Suwa
  • Tour Eiffel - Sylvain Chomet
  • Parc Monceau - Alfonso Cuaron
  • Quartier des Enfants Rouges - Olivier Assayas
  • Place des fetes - Oliver Schmitz
  • Pigalle - Richard LaGravenese
  • Quartier de la Madeleine - Vincenzo Natali
  • Pere-Lachaise - Wes Craven
  • Faubourg Saint-Denis - Tom Tykwer
  • Quartier Latin - Gena Rowlands, Gerard Depardieu, Frederic Auburtin
  • 14e arrondissement - Alexander Payne

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

  • 2 weeks later...

18 φιλμάκια που φωτίζουν γωνιές της ...Πόλης του Φωτός.

[Βρέθηκα να παρακολουθώ την ταινία όχι απο επιλογή μου,αλλά επειδή καθυστερήσαμε για τη θεατρική παράσταση...στην αρχή γκρίνιαζα,δεν είχα διάθεση να "κλειστώ" μπροστά στο λευκό πανί, προσπαθούσα να κατευθύνω αλλού τη βραδιά,"καταλήξαμε" σε κεντρικό σινεμα...Όμως , η αλήθεια ειναι οτι δεν το μετάνιωσα καθόλου, πέρασα πολύ ευχάριστα και βγήκα απο την αιθουσα με χαμόγελο και ενα μεγάλο "merci" προς αυτούς που επέμεναν να παμε σινεμα...είχαν δίκιο...]

Η ταινία δεν αποτελεί τουριστικό οδηγό για το Παρίσι,στην αρχή ίσως να προσπαθείς να "γνωρίσεις" , να "ρίξεις μια ματιά " στο Παρίσι,αλλά η ροή της ταινίας και τα θέματα κανουν να ξεφύγει το βλέμμα σου απο το επίπεδο της γνωριμίας με την πόλη και να εστιάσεις στις ιστορίες....4 λεπτά η κάθε ιστορία και για τις περισσοτερες θα ήθελες τη συνέχεια ή έστω μεγαλύτερη διάρκεια...

ελάχιστες απο τις ιστορίες δεν μου άρεσαν...2-3 ίσως...αυτη που δεν κατανόησα και δεν μου άρεσε ήταν εκείνη με το κομμωτήριο και τις Ασιάτισσες . Επίσης, δεν με "κέρδισε" η ιστορία με το ζευγάρι παντρεμένων, που ψαχνουν τρόπους να ζωντανέψουν το γάμο τους με τη Φανή Αρτάν, η ιστορία με το ζευγάρι τυφλου-νεαρής ηθοποιού και η ιστορία με τους μίμους (αν και μου άρεσε η χρηση των εκφραστικών μεθόδων τους)...

Γέλασα αρκετά με τα βαμπιρ , το διάλογο του ζευγαριού που παίρνει διαζύγιο (με το Ντεπαρτιε) , με τον αμερικανό στο μετρό, την αμερικανίδα που μαθαίνει γαλλικά και με την 1η ιστορία ...

Συγκίνηση μου προκάλεσε η ιστορία με τη γυναίκα με το κόκκινο παλτο, η ιστορία με τη μετανάστρια μπέιμπυ σίττερ και αυτη με το μαχαιρωμένο και την ιατρό...

ωραία ιδέα η δημιουργία αυτης της ταινίας: μια κεντρική ιδέα και γύρω απο αυτήν η συρραφή ταινιών μικρού μήκους...αν κάποια ιστορία δεν σου αρέσει δε σημαίνει οτι θα σχηματίσεις ασχημη άποψη για το σύνολο της ταινίας...η γρηγορη μεταβαση , η ποικιλία στα θέματα , η ανάδυση διαφορετικών συναισθημάτων καθε φορα δεν σου δημιουργεί μονοδιάστατη εντύπωση και μονόχρωμες σκέψεις...

αν μπορούσα να την βαθμολογήσω θα της έβαζα...emstar emstar emstar ,5 /5

:P

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Προσωπικά πιστεύω πως είναι άδικο να βαθμολογούμε το Paris je t'aime ως μια ταινία..Διότι ακριβώς είναι η συρραφή πολλών μικρών ταινιών μεταξύ τους..Δε βρήκα εκτός από το ότι 'όλοι έχουμε ανάγκη κάποιον ή κάτι να αγαπάμε' άλλο κοινό μεταξύ των ταινιών.

Για αυτό θα πω κι ένα σχόλιο για τη κάθε ταινία.Θα αρχίσω με αυτές που δε μου άρεσαν και θα συνεχίσω με σειρά προτίμησης στην πιο αγαπημένη μου(για να χει σασπένς ;))

18)Δε μου είπε τίποτα η ιστορία με τα βαμπίρ-τελείως ξεκάρφωτη.[Quartier de la Madeleine]

17)Η ιστορία με τις κινέζες ήταν λίγο σουρεάλ η αλήθεια είναι..[Porte de Choisy]

16)Η ιστορία του Κουαρόν κάτι ουσιαστικό ήθελε να πει αλλά δεν το έκανε με το σωστό τρόπο.[Parc Monceau]

15)Η ιστορία με τη μπαφόβια επίσης δε μου έβγαλε κανένα νόημα-είτε την είδα είτε όχι ένα και το αυτό,λίγο αποτυχία.[Quartier des Enfants Rouges]

14)Και η ιστορία των αδερφών Κοέν κλασσική Κοενικιά(με τον αμερικάνο τουρίστα),αλλά σου βγάζει ένα μειδιαματάκι.[Tuileries]

13)Η πρώτη ιστορία με την υπογλυκαιμικιά ήταν συμπαθητική και αμελίστικη.[Montmartre]

12)Αυτό με την ετοιμοθάνατη σύζυγο βλέπω συγκίνησε αρκετούς,αλλά τη θεώρησα λίγο κλισέ και εκτός των άλλων στερεοτυπική.[bastille]

11)Η ιστορία με τον τύπο που θεώρησε τον άλλο αδερφή ψυχή του είχε μια ανατροπούλα αλλά πέρα από αυτό μου άφησε μια εντύπωση ερασιτεχνισμού.[Le Marais]

10)Η ιστορία με τη μουσουλμάνα ήταν γλυκούλα και περνούσε ένα ξεκάθαρο ηχηρό πολιτικό μήνυμα.Μπράβο.[Quais de Seine]

9)Το 5λεπτο με το ζεύγος που προσπαθεί να βρει το χαμένο του πάθος πιστεύω πως δείχνει μέχρι που θα φτάναμε για την αγάπη.Και την αποφυγή της τριβής του χρόνου.[Pigalle]

8)Η ιστορία με τους διαζευγμένους του Ντεπαρτιέ ήταν μια απ'τις λίγες χιουμοριστικές στιγμές με κορυφαίες ατάκες..[Quartier Latin]

7)Η ιστορία με τον μαχαιρωμένο και τη γιατρό..Πολύ λυρική και λυπητερή..(Το χα καταλάβει απ'το πρώτο λεπτό πως κάτι έχει.:P ) [Place des Fêtes]

6)Η ιστορία με τους μίμους είναι ένας ύμνος ρομαντικότητας για τους ανθρώπους που είναι -αφόρητα για τους ίδιους- διαφορετικοί..Και πως ο οποιοσδήποτε όπως και να είναι έχει το αντιστοιχό του να τον περιμένει.. :) [Tour Eiffel]

5)Η ιστορία με τον τυφλό και την ηθοποιό μ'άρεσε αρκετά..Η σκηνοθεσία κυρίως..Η Νάταλι πολύ καλή όπως πάντα..[Faubourg Saint-Denis]

4)Η ιστορία με την Αμερικάνα που έμαθε γαλλικά για να ταξιδέψει στη Γαλλία και μ'αυτό το τρόπο έμαθε και να ζει..Λέει λίγα,εννοεί πολλά.[14th arrondissement]

3)Η ιστορία με το ζευγάρι που ετοιμάζεται να παντρευτεί έχοντας θεμελιώδη προβλήματα και ξαναπροσδιορίζει τη σχέση του με τη βοήθεια του Όσκαρ Γουάιλντ.. ;) [Père-Lachaise]

2)Η ιστορία με την μετανάστρια Μπέιμπι σίττερ..Η πρώτη μαχαιρία που σου ρίχνει το έργο..Σου μένει στο μυαλό για περαιτέρω σκέψη και προβληματισμό.Το αίσθημα του άδειου.Καταπληκτική ερμηνεία.[Loin du 16ème]

1)ΤΟ ΕΡΓΟ με τη Ζιλιέτ Μπινός.Αυτή τη γυναίκα οι ρόλοι τη διαλέγουν τελικά..Θεωρώ πως ήταν το 5λεπτο που αντικατοπτρίζει πιο ξεκάθαρα σε σχέση με τα υπόλοιπα τη διαφορά μεταξύ αμερικάνικου και ευρωπαικού κινηματογράφου(αν και όλα προσπάθησαν.)..Με τη βοήθεια του Νταφόε.Το πιο συγκλονιστικό 5λεπτο της ταινίας..[Place des Victoires]

Στις ιστορίες 7),6),5),3),2),1) έκλαψα..

Οι 9),4),3) μου πρόσφεραν μια γλυκόπικρη λύτρωση..

Η 8) διασκέδαση. :P

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

  • 2 weeks later...

κινηματογραφική εμπειρία παρά ταινία

μια πόλη μέσα από τη ματιά 18 σκηνοθετών,

όχι τόσο σαν αξιοθέατο

αλλά ως η μυρωδιά μιας εμπειρίας, μιας επαφής με αυτήν την πόλη

μερικά από τα φιλμάκια

μόνο ως αριστουργήματα μπορούν να χαρακτηριστούν

(Tykwer, Schmitz και Chomet)

ενώ σιωπηλά φοβερά δυνατό το τελευταίο φιλμάκι (Alexander Payne)

(ίσως το κορυφαίο όλων)

σίγουρα το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους

emstaremstaremstaremstaremstar 5/5 emfrance

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Archived

This topic is now archived and is closed to further replies.

×
×
  • Δημιουργία νέας...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.