[TAINIOKΡΙΤΙΚΗ] Βαβέλ

[Remy Fincher]

"Babel" emstar

Του Αλεχάντρο Γκονζάλεθ Ινιαρίτου

Με τους Μπραντ Πιτ, Κέιτ Μπλάνσετ, Γκαελ Γκαρθία Μπερνάλ, Κότζι Γιακούσο, Αντριάνα Μπαράτσα, κ.α.

Τρεις παράλληλες ιστορίες εξελίσσονται ταυτόχρονα σε τρεις γωνιές της γης: σε ένα απομονωμένο χωριό του Μαρόκου ένα ζευγάρι αμερικανών τουριστών (Πιτ και Μπλάνσετ) θα βρεθεί σε απόγνωση όταν η σύζυγος τραυματιστεί άσχημα από αδέσποτη σφαίρα. Πίσω στο Σαν Ντιέγκο η οικιακή βοηθός και γκουβερνάντα (Μπαράτσα) θα πάρει μαζί της τα δυο τους παιδιά σε μια μονοήμερη εκδρομή στο Μεξικό με μια δυσάρεστη και αγωνιώδη κατάληξη. Εν τω μεταξύ στο Τόκυο η ατίθαση, κωφάλαλη έφηβη Τσιέκο ψάχνει απελπισμένα κάποιον να την ερωτευθεί παρά την αναπηρία της...

Παρά το εμπλεκόμενο ταλέντο, τις σεναριακές προϋποθέσεις και τις ελπίδες μου για μια -επιτελους- συγκλονιστική κιν/κη εμπειρία η ταινία όχι μόνο δεν ξεκίνησε ως αριστούργημα, αλλά και κάθε λεπτό που περνούσε την απομάκρυνε ολοένα και περισσότερο από αυτό το χαρακτηρισμό.

Ήρωες εγκλωβισμένοι σε έναν άγνωστο και εχθρικό κόσμο ανήμποροι να δραπετεύσουν, να προσαρμοστούν στις συνθήκες και τις νόρμες του ή έστω να κατανοήσουν για λίγο τη λογική του. Την πιο ακατάλληλη στιγμή το παρελθόν επανέρχεται έστω και φευγαλέα στο προσκήνιο και δηλώνει επώδυνα παρών σε όσους νόμιζαν ότι ξεχάστηκε. Οι παλιοί δαίμονες δε φεύγουν ποτέ, αντιθέτως κάνουν παρέα με τους καινούριους. Δειλία και οργή, ζήλεια και εκδίκηση, μοναξιά και αντιδραστικότητα, δράση και αντίδραση συνθέτουν τον πίνακα της ανθρώπινης ευθραυστότητας. Μοιραία λάθη, παρεξηγήσεις και συμπτώσεις δεν αργούν να προξενήσουν τραγωδίες που επιδεινώνονται από την ασυνεννοησία, την καχυποψία, την απάθεια, την επιθετικότητα και οδηγούν σε έναν πραγματικό αγώνα δρόμου για επιβίωση στον πιο αφιλόξενο στίβο.

Σ'αυτή τη "Βαβέλ" καμιά καινούρια, πρωτοποριακή γλώσσα δεν ακούγεται. Στην αχρείαστα μακρά διάρκεια των 142 λεπτών η γνωστή πλην αξιοσημείωτη ντελιριακή αισθητική του Ινιαρίτου, η τυπικά πλέον πολυπρόσωπη ιστορία του Αρριάγα και η κατακερματισμένη, μη-γραμμική αφήγησή της, το τραύμα, το σοκ, η ψυχική οδύνη και η συν αυτοις συγκινησιακή υπερ-φόρτιση ηρώων (και θεατών), τα ψήγματα ελπίδας του καθαρτικού φινάλε, άπαντα παρελαύνουν εδώ για μια ακόμη φορά. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αλλά, δυστυχώς, και τίποτα δεν είναι όπως παλιά.

Ενώ η δραματουργική δύναμη των αβάσταχτων "21 Γραμμαρίων" ήταν αρκετή όχι απλά για να σου σφίξει την καρδιά, αλλά για να σου τη συνθλίψει, το θεωρητικό καρδιογράφημα ενός θεατή που παρακολουθεί τη "Βαβέλ" θα έδείχνε σε ορισμένα σημεία μόνο μια ελαφρά ταχυπαλμία. Αυτό ίσως επειδή οι καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται αυτή τη φορά οι ήρωες είναι αρκετά απίθανες για να προκαλέσουν ουσιαστική και πλήρη συναισθηματική συμμετοχή. Πρόκειται λοιπόν για ένα φιλμ έντονο, δυσάρεστο (με την καλή έννοια) και αγχωτικό, που ωστόσο δεν καταφέρνει ποτέ να απογειωθεί ξεπερνώντας κάτι από τα τρία.

Το σημαντικότερο ωστόσο σφάλμα βρίσκεται στο σενάριο και στο συνδετικό κρίκο μεταξύ των χαρακτήρων. Αυτός, που- τυπικά- αποκαλύπτεται σταδιακά για να ξεκαθαρίσει στο τέλος, εδώ αποδεικνύεται πρωτοφανώς επιφανειακός και ανούσιος. Διότι, βλέπετε, το καίριο ζήτημα σε τέτοιου είδους φιλμικές προσεγγίσεις είναι να αναδειχθεί η νοηματική αλυσίδα που συνδέει τα πρόσωπα μεταξύ τους, πέρα από τη διασταυρούμενη πορεία και την ενδεχομένως κοινή τους κατάληξη. Να νιώσει ο θεατής έκπληξη, ανατριχίλα, δέος για τα παιχνίδια της μοίρας ή της τυχαιότητας (σε ό,τι από τα δυο επιλέγει ο ίδιος να πιστεύει) κι αυτό συμβαίνει μόνο όταν μεταξύ των "αλληλοσυγκρουόμενων" ηρώων υπάρχει ουσιαστική και άρρηκτη σχέση.

Εαν θέλετε να δείτε μια σπονδυλωτή ταινία για τα τραγικά αδιέξοδα που δημιουργούνται από την ανικανότητα ή την αντίσταση των ανθρώπων στη μεταξύ τους επικοινωνία, το "Βαβέλ" είναι για σας. Εαν θέλετε πάλι να δείτε ένα αριστούργημα που να πραγματεύεται το ίδιο ακριβώς θέμα με ασύγκριτα πιο καθηλωτικό τρόπο, προτιμήστε το περσινό "Crash".

[ξενος]

δεκτη η αποψη.

η δικια μου: δυνατη ταινια

[Azrai]

[ΝΜ]Εαν θέλετε να δείτε μια σπονδυλωτή ταινία για τα τραγικά αδιέξοδα που δημιουργούνται από την ανικανότητα ή την αντίσταση των ανθρώπων στη μεταξύ τους επικοινωνία, το "Βαβέλ" είναι για σας. Εαν θέλετε πάλι να δείτε ένα αριστούργημα που να πραγματεύεται το ίδιο ακριβώς θέμα με ασύγκριτα πιο καθηλωτικό τρόπο, προτιμήστε το περσινό "Crash".[/ΝΜ]

βαριέμαι να κάνω κουοτς

Συμφωνώ με αυτήν την κρίση, αλλά όχι με το σύνολο του ποστ σου. Την βρήκα πολύ καλή την ταινία. Σκηνοθετικά άρτια και με πολύ δυνατές ερμηνείες, ειδικά από την εμίλια, την γιαπωνέζα και τα δύο παιδιά στο μαρόκο. Ο Πιτ είναι διεκπεραιωτικός και η Μπλανσετ παίζει ελάχιστα για να αναδείξει κάτι. Η μουσική ήταν επίσης πάρα πολύ καλή ειδικά στο τελευταίο μισάωρο. Η σύνδεση μέσω του όπλου μου θύμισε το Κόκκινο Βιολί, αν και εκεί ήταν πολύ πιο μεστή. Θα συμφωνήσω ότι η σύνδεση είναι λίγο κάπως.

[Remy Fincher]

Η μουσική ήταν επίσης πάρα πολύ καλή ειδικά στο τελευταίο μισάωρο.

[vamos]

και μονο

για της διαφορες εκφανσεις

που μπορει να παρει

η δυσκολια ανθρωπινης επικοινωνιας στις μερες μας

,αξιζει να την δειτε.

θα συνειδητοποιησετε στοιχεια που ζειτε καθημερινα

στον δρομο,στην δουλεια,στην τηλεοραση

[Ήρα]

γιατι δεν μιλαμε μεταξυ μας?γιατι άλλα νιωθουμε , αλλα λεμε και αλλα γινονται κατανοητα?ποσο'' βαβελ ''ειναι η δικη μας επικοινωνια?

κατεταξα την ταινια μεσα στις καλυτερες που εχω δει .

τρεις ιστοριες που κατ' εμε δεθηκαν αριστουργηματικα.

ενα συγχρονο ζευγαρι που δραπετευει απο τα προβληματα , τις σκεψεις που πραγματι το αποσχολουν και αναζηταει ''να μεινει μονο του'', μεσα στην παρεα ενος γκρουπ,διακοπες αντι για ειλικρινη ενδοσκοπηση. αλλα η ζωη ανατρεπει την οποια διαθεση για κρυφτουλι απο τον αλλον , απο τον ιδιο μας τον εαυτο,μας χαστουκιζει ξυπνωντας μας και φερνοντας μας αντιμετωπους με τις αληθειες..

που βρισκει καταφυγιο η ελπιδα οτι τα χρωματα , τα χρηματα ,οι σημαιες δεν αρκουν για να σβησουν την ουτοπια του ανθρωπος βοηθαει ανθρωπο ?(λατρεψα που ο Μαροκινος δε δεχτηκε τα χρηματα απο τον Πιτ ,δινοντας του το πιο μεγαλο μαθημα ,πιο μεγαλο και απο την ιδια την βοηθεια)

ποσο σκληροι γινομαστε με το διαφορετικο , ποσο ανελεητα και αδιακριτα φωναζουμε την ανωτεροτητα μας σε καθε επιπεδο , πνευματικο , σωματικο.Με συγκλονισε η ιστορια της κωφαλαλης Γιαπωνεζας ,αναζητηση σεξ ή αναζητηση ενος αγγιγματος, μιας επαφης?(και αυτα τα δυο αλλωστε δεν ειναι αλληλενδετα ?)ποσο μοναξια χωραει σε μια ανθρωπινη ψυχη , πριν κανει το αποφασιστικο βημα, ειτε προς το τελος , ειτε προς την παραδοχη των αναγκων του?(και τα δυο αλλωστε λυτρωση δεν φανταζουν στο μυαλο οταν μιαν ανελεητη αρνηση σε κηνυγαει?)ενα χαδι αρκει για να μαλακωσει καρδιες οχυρωμενες εξ αναγκης..

με μαγεψε η ερμηνεια της Γιαπωνεζας , οπως και των μικρων παιδιων ,αλλα και ολοκληρου του Μαροκινου χωριου , η μαγεα του κινηματογραφου-να αναρωτιεσαι αν παιζουν ρολο ή τον εαυτο τους, σαν απλα να χρειαστηκε ενας καμεραμαν που γυρνουσε γυρω και μεσα στα παιδια ,σαν ο σκηνοθετης να περιττευε γιατι η απεικονιση της πραγματικοτητας ειναι ο ''καλλιτεχνικοτερος'' κινηματογραφος! και σε αυτην την ιστορια μια διαφορετικη ματια στο Μαροκο, μια ευκαιρια για να ξεφυγεις απο τις τουριστικες , γκλαμουρατες μπροσουρες ,εικονες που φανταζουν ''απολιτιστες", τριτοκοσμικες , μακρια απο τα δικα μας δεδομενα και "κεκτημενα" ,ξενες , μα εικονες αληθινες.Οπως αντιστοιχα και μια ιδια θεαση του Μεξικου ,ενα τρελο πανηγυρι , μαρτυρας μιας χαρας ,αλλα και το δραμα χιλιαδων μεταναστων προς τη ''γη της επαγγελιας.''

Ο Μπραντ Πιτ μου αρεσε περισσοτερο απο αλλες ταινιες γιατι τον εχω συνηθισει στο ρολο του γοη και οι ηθοποιοι αναδεικνυουν το υποκριτικο τους ταλεντο οταν δεν παιζουν τις ευκολιες τους .Η Μπλανσετ ειναι απο τις αγαπημενες μου κυριες , θεωρω οτι ακομη και σε αυτην την ταινια που εκ των πραγματων εχει μικρο ρολο , η ταινια κερδιζει απο την ισορροπια της Μπλανσετ μεταξυ ευθραυστοτητας και δυναμισμου.Οπως επισης μου αρεσε και η ερμηνεια της Ισπανιδας νταντας , αυθεντικη σαν αληθινη .

γενικα οταν παω σινεμα απορροφουμαι τοσο πολυ απο την υποθεση που σπανια καταφερνω να ''προσεξω" την μουσικη ,σε αυτην την ταινια απο τις πρωτες φρασεις που ειπα βγαινοντας ηταν ο θαυμασμος μου για την μουσικη , και κυριως το κομματι που ακουγεται στους τιτλους τελους.

πολυ δυνατη ταινια.θα την συνιστουσα.

[Sofoula-Sofaki]

Η ταινία κατά τη γνώμη μου ήταν εξαιρετική. Παρα πολύ δυνατή. Ανθρώπινη και πολιτική. Είχα πολύ καιρό να βγώ τόσο γεμάτη από κινηματογραφική αίθουσα. Το οφείλω αποκλειστικά στην Ηρα, που με αυτά που έγραψε με κινητοποιησε στο να μην τη χάσω! Της αφιερώνω την κινηματογραφική μου απόλαυση λοιπόν.