[TAINIOKΡΙΤΙΚΗ] Ληστεύοντας τη Μαφία

[Remy Fincher]

"The Ice Harvest" emstar

Του Χάρολντ Ράμις

Με τους Τζον Κιούζακ, Μπίλλυ Μπομπ Θόρντον, Κόνι Νίλσεν, Ράντυ Κουέιντ, Όλιβερ Πλατ κ.α.

Ο δικηγόρος Τσάρλι Άργκλιστ (Κιούζακ) καταφέρνει να υπεξαιρέσει το ποσό των 2 εκατομμυρίων από το μαφιόζο αφεντικό του (Κουέιντ) με τη βοήθεια του αδίστακτου μπράβου Βικ Κάβανω (Θόρντον) το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων. Οι δύο άνδρες θα πρέπει να περιμένουν το ξημέρωμα για να εγκαταλείψουν την πόλη και μέσα σ'αυτό το διάστημα θα συμβούν πολλά για να τους χαλάσουν τα σχέδια: σαματατζήδες κολλητοί (Πλατ), μοιραίες γυναίκες (Νίλσεν), πληρωμένοι δολοφόνοι απεσταλμένοι του μαφιόζου και μια συνεχής χιονόπτωση που παγώνει τους δρόμους...

Θ' αρχίσω λέγοντας πως, όπως και το περσινό "Ο Αη- Βασίλης Είναι Λέρα"- στο οποίο συμπτωματικά έπαιζε πάλι ο Θόρντον- το "Ice Harvest" είναι η τέλεια feel-bad ταινία για να εξουδετερώσει κάποιος τα αφόρητα κύματα ζεστασιάς και τρυφερότητας των Χριστουγέννων . Είναι το αντίδοτο σε κάθε "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία", ακόμη περισσότερο σε κάθε "Υπέροχη Ζωή". Χαρακτήρες σάπιοι ως το κόκκαλο παραδομένοι σε μια αφοπλιστικά μηδενιστική παρακμή, άνθρωποι αιχμάλωτοι μιας τραγικά αδιέξοδης small town επιβίωσης όπου "τα χρήματα και το μουνί" φαίνεται να είναι το μόνο υποκατάστατο μιας ευτυχίας που δε θα γνωρίσουν ποτέ. Από τον πληγωμένο αλλά κακομαθημένο πιτσιρικά που φωνάζει για τα δώρα του, το χοντρομπαλά αλκοολικό που προσπαθεί να πνίξει τη μιζέρια του στο ποτό μέχρι τον άκαρδο και απάνθρωπο πληρωμένο δολοφόνο και τον ύπουλο, άτολμο, κυνικό δικηγόρο, κανείς δε φαίνεται να έχει ίχνος αθωότητας ή καλοσύνης μέσα του. Το μόνο αθώο και άσπιλο της υπόθεσης είναι το χιόνι που πέφτει ακατάπαυστα.

Παρά το σκηνικό, την ενδιαφέρουσα και αρκετά υποσχόμενη ιστορία, τους συμμετέχοντες ηθοποιούς και τον έμπειρο στην κωμωδία Ράμις το αποτέλεσμα είναι άνισο έως ημι-αποτυχημένο. Η περισσότερη ώρα εξαντλείται με τον Κιούζακ να άγεται και να φέρεται στους γλιστερούς δρόμους, να ανταλλάσει κουβέντες με διάφορα γλοιώδη υποκείμενα, να παίζει κρυφτούλι με τον αόρατο διώκτη του, να τα σπάει με τον ανεγκέφαλο μεθύστακα Πλατ και να φλερτάρει με τη femme fatale- "τσατσά" Νίλσεν. Στο τελευταίο μισάωρο τα πτώματα πέφτουν βροχή, αλλά είναι αργά πλέον για να εκπλαγούμε ή να ενδιαφερθούμε.

Το "Ληστεύοντας τη Μαφία" μοιάζει με ταινία των αδελφών Κοέν, αλλά ουσιαστικά το μόνο που μοιράζεται με αυτές είναι τα... κομμένα μέλη. Λείπει η σπιρτάδα, η πρωτοτυπία, οι αλλόκοτοι ωστόσο συμπαθείς χαρακτήρες, μα πάνω από όλα το καυστικό, απολαυστικό χιούμορ. Γιατί αυτό είναι και το μεγαλύτερο ελάττωμά του: θέλει να είναι μαύρη κωμωδία, αλλά καταλήγει απλώς "μαύρη".