Jump to content

[TAINIOKΡΙΤΙΚΗ] Αγρύπνια


Recommended Posts

"Αγρύπνια" emstar emstar emstar, 5

Του Νίκου Γραμματικού

Με τους Βαγγέλη Μουρίκη, Μιχάλη Τσουρουνάκη, Μελίνα Βαμβακά, Αγγελική Δημητρακοπούλου, Δήμητρα Χατούπη κ.α.

Ο Αντρέας (Μουρίκης), διεφθαρμένος αστυνομικός και φυγάς μετά από μια αποτρόπαια πράξη, ζητά τη βοήθεια του αποξενωμένου αδελφού του, ιερέα Νίκου (Τσουρουνάκης) για να μπορέσει να γλυτώσει τη σύλληψη και να διαφύγει στο εξωτερικό. Παρά την άρνηση και αρχική αντίσταση του τελευταίου, οι δυο άντρες θα περάσουν μια νύχτα αγωνίας και καταδίωξης, μια νύχτα κόντρα στο ρολόι, μια νύχτα, όπου η αναπόφευκτη μεταξύ τους σύγκρουση θα φέρει στην επιφάνεια απωθημένα, μυστικά και παλιούς, απλήρωτους λογαριασμούς...

Γιατί η αίθουσα του "Μικρόκοσμου" στο Φιξ είχε, άραγε, τόση... πολυκοσμία (sic); Γιατί η πλειονότητα των ελληνικών ταινιών της ετήσιας εγχώριας κινηματογραφικής παραγωγής καταλήγει στα αζήτητα; Γιατί οι λιγοστές που ζητούνται προβάλλονται στην Ααβόρα, την Έλλη, το Αλφαβίλ, το Τριανόν, τον Απόλλωνα, άντε και σε κανα Δαναό (για μια βδομάδα και μετά "ξου");

Θα σας πω εγώ γιατί. Ως γνωστόν, modern Greek cinema sucks. Έλλειψη πρωτοτυπίας, ιδεών, ταλέντου, φτήνια και μιζέρια στην παραγωγή (για τις οποίες είναι υπάιτιοι κατά ένα μεγάλο μέρος το ΕΚΚ και το ΥΠΠΟ- μουαχαχαχαχαχα- ανέκδοτο είπα), ψευτοαβανγκαρντισμοί, δηθενισμός, επιτηδευμένη προκλητικότητα. Ναι, Greek cinema sucks allright. Στις περισσότερες περιπτώσεις. Γιατί μια στις τόσες εμφανίζονται άνθρωποι με ταλέντο, δεξιοτεχνία, επιμονή, που μας δίνουν διαμάντια όπως ο "Δεκαπεντάυγουστος" ή ευπρόσδεκτες εκπλήξεις όπως το "Όνειρο του Σκύλου". Δουλειές άρτιες, τίμιες, ειλικρινείς και αξιοπρεπέστατες. Ταινίες που διαψεύδουν σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό την απελπιστική καταστροφολογία που κοινό και κριτικοί έχουμε υφάνει γύρω από το νεοελληνικό σινεμά.

Μια τέτοια ταινία είναι και η "Αγρύπνια".

Ενώ πληκτρολογώ τις μαλακίες που διαβάζετε, μου έρχεται στο νου ο Άδραστος, μυθικός ήρωας της Ιλιάδας αν δεν απατώμαι. Η συμβολική σημασία του ονόματός του, όπως μας την είχε δώσει τότε η φελόλογος, είναι "αναπόδραστος". Αυτός που δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Αυτός που μπορεί να προσπαθήσει, αλλά μάταια, διότι θα κάνει μια τρύπα στο νερό. Αυτός που, όσο γρήγορα κι αν τρέξει να ξεφύγει από τις Ερινύες που τον καταδιώκουν, όσο κι αν απειλήσει να τις ξορκίσει, όσο ανυπόφορα κι αν πονέσει ή όσο σπαρακτικά κι αν ζητήσει συγχώρεση, η μοίρα του θα είναι πάντοτε εκεί, στο τέλος του δρόμου, και θα τον περιμένει. Αναπόφευκτη. Ανελέητη. Ανίκητη.

Οι ήρωες της "Αγρύπνιας" έχουν πολλά κοινά με τον Άδραστο. Στόχοι και επιθυμίες άκρως αντίθετα, για τα οποία και κατέκριναν και υπέβλεπαν ο ένας τον άλλο. Ζούσαν παραδομένοι στην αυταπάτη μιας ψέυτικης ευθύνης και στη βολή μιας ουσιαστικής, εγκληματικής ανευθυνότητας. Εν μια νυκτί, τόσο ο "αναμάρτητος" όσο και ο "αμαρτωλός" θα βρεθούν αντιμέτωποι με τα κρίματά τους και θα κληθούν να πληρώσουν γι'αυτά. Θνητοί καθώς είναι, θα επιδοθούν σε μια απέλπιδα προσπάθεια να το αποφύγουν. Αλλά και ο θεατής και ο σκηνοθέτης και οι δυο άντρες ξέρουν καλά την κατάληξή της...

Ο Νίκος Γραμματικός δημιούργησε ένα φιλμ αξιέπαινου, αν όχι εντυπωσιακού οπτικού κάλλους και αισθητικής. Όπως και με το "28 Ημέρες Μετά" του Ντάνυ Μπόιλ, όπου τα κάδρα του μετα-αποκαλυπτικού Λονδίνου, των αυτοκινητοδρόμων και της ερηπωμένης Αγγλικής υπαίθρου ήταν σχεδόν εκθαμβωτικά, οι εικόνες της περιπλάνησης στη μεταμεσονύχτια, "έκπτωτη", βρώμικη μεγαλούπολη και το "τρέμουλο" της κάμερας προσδίδουν στην "Αγρύπνια" αισθητική αξία συγκρίσιμη με ένα φιλμ γυρισμένο στα 35χιλ και ταυτόχρονα ρεαλισμό και ωμότητα που το δεύτερο μπορεί ενδεχομένως να στερούνταν.

Ωστόσο, ενώ το τεχνικό μέρος της ταινίας τείνει να την απογειώσει, το σενάριο της την κρατάει από τα πόδια στο έδαφος. Η προβλεψιμότητα των ανατροπών είναι ένα θέμα, το οποίο δεν ενοχλεί τόσο όσο η αδυναμία στους διαλόγους. Ο Γραμματικός και ο συν-σεναριογράφος Παναγιωτόπουλος παρέλειψαν να ποτίσουν τα λόγια των χαρακτήρων τους με το απαραίτητο δηλητήριο: έτσι οι στιχομυθίες μεταξύ των δυο αδελφών είναι λειτουργικές μεν, αλλά χωρίς οξύτητα, επιθετικότητα, σπιρτάδα.

Η "Αγρύπνια" κέρδισε - επάξια- δύο κρατικά βραβεία ποιότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Α' Ανδρικού Ρόλου και 2ης Καλύτερης Ταινίας. Επίσης της απονεμήθηκε το Βραβείο Κοινού στις "Νύχτες Πρεμιέρας", ίσως γιατί έδωσε την ελπίδα στους (ουκ ολίγους) θεατές που παρεβρέθηκαν εκείνη τη βραδιά ότι το ελληνικό σινεμά μπορεί κάλλιστα να μην είναι χαμένη υπόθεση.

Υ.Γ. Λατρεύω την αφίσα της ταινίας. Πάρτε την:

poster_bg_gr.jpg

Link to comment
Μοιράσου σε άλλους δικτυακούς τόπους

Archived

This topic is now archived and is closed to further replies.

×
×
  • Δημιουργία νέας...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.