[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] La Fille Sur Le Pont

[Amelie]

...Ή αλλιώς, "Το κορίτσι στη γέφυρα".

Έπαθα πλάκα-κλασική ρομαντικουλιάρα γυναίκα με πολλές ευαισθησίες , δεν γινόταν να δω τη συγκεκριμένη ταινία και να μείνω ασυγκίνητη!

Γαλλική, ασπρόμαυρη, (αν και πολύ σύγχρονη-του 1999) ένα γλυκό παραμύθι με έξυπνη πλοκή, χαριτωμένους διαλόγους, πιπεράτο χιούμορ και ρομαντισμό......με το τσουβάλι αλλά τόσο καλά καμουφλαρισμένο που από κάποιο σημείο κι έπειτα ο θεατής σχεδόν τον αποζητά. Ένας άντρας και μια γυναίκα στην ανελέητη αναζήτηση της ευτυχίας... Ένας έρωτας που εξελίσσεται στη σκιά μιας απογοήτευσης. Το πάθος που μεγαλώνει στην πιθανότητα του θανάτου... Οι ερμηνείες των Ντανιέλ Οτέιγ και Βανέσα Παραντί, κάτι περισσότερο από πειστικές. Κατορθώνουν και γίνονται τόσο οικείοι σαν χαρακτήρες και προσωπικότητες, που είναι δύσκολο να τους αποχωριστεί κανείς με το τέλος της ταινίας. Αφήστε που κάποια στιγμή το ρομάντζο εξελίσσεται στην Ελλαδίτσα (εμ, αυτό που το πάτε! )

Ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος, και πιο συγκεκριμένα ο Γαλλικός, όλο και ανεβαίνει στα μάτια μου....

Υ.Γ. Πατρίς Λεκόντ, ο σκηνοθέτης. empuppy

[Remy Fincher]

"La Fille Sur Le Pont" emstar

Του Πατρίς Λεκόντ

Με τους Ντανιέλ Οτέιγ και Βανέσσα Παραντίς

Η Αντέλ (Παραντίς) είναι μια απελπισμένη νεαρή που αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή της. Στεκούμενη στο χείλος μιας γέφυρας, έτοιμη να πηδήξει, θα συναντήσει τον Γκαμπόρ (Οτέιγ), ο οποίος αφού της σώσει τη ζωή, θα της κάνει μια ενδιαφέρουσα πρόταση: να γίνει η βοηθός του στο καλλιτεχνικό του νούμερο με τα μαχαίρια...

Το κοφτερό, "πονηρό" χιούμορ, ο γοητευτικότατος Οτέιγ, η γλυκειά, ανεπιτήδευτη παρουσία της Παραντίς, η χημεία μεταξύ τους και το εξαιρετικό εύρημα των "εξ' αποστέσεως διαλόγων" ( ) είναι τα αναμφισβήτητα ατού της ταινίας, η οποία είναι γυρισμένη σε ταιριαστό ασπρόμαυρο. Αποκορύφωμα -κατά τη γνώμη μου- η σκηνή στο σταθμό του τρένου, μάλλον γιατί δεν πίστευα ποτέ ότι το να πετάς μαχαίρια στη αλυσοδεμένη αγάπη σου θα ήταν το πιο αχαλίνωτα αισθησιακό υποκατάστατο του σεξ που έχω δει προσφάτως.

Από την άλλη θεωρώ, πως ο ρόλος της τύχης στο "Κορίτσι στη Γέφυρα" όσον αφορά το ζευγάρι είναι από ανεπαίσθητος έως ανύπαρκτος. Αδυνατώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που τους χώριζε εξαρχής και έπρεπε η μοίρα να το υπερνικήσει, πέρα ίσως από τις αρπαχτές της οριακά νυμφομανούς Αντέλ. Ούτως ή άλλως μαζί πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, μέχρι η τελευταία να αποφασίσει ότι βρήκε στο πρόσωπο του νιόπαντρου Έλληνα αυτό που πάντα έψαχνε (με το που πηδηχτήκανε, εκτίμησε τον ψυχικό του κόσμο) και να καταλήξει ναυαγός σε μια χαλασμένη βάρκα στο Αιγαίο.

Θα μπορούσα να συγχωρήσω ίσως το πώς οι δυο άφραγκοι ήρωες περιπλανιούνταν μετά περισσής άνεσης από χώρα σε χώρα ευνοούμενοι από την τύχη. Το φινάλε όμως τα χαλάει όλα, ξεπερνώντας κάθε όριο σεναριακής ευκολίας για χάρη ενός λυτρωτικού happy end. Πείτε με κυνικό, όμως δεν ήταν το πεπρωμένο που ήθελε τους δυο εραστές να είναι μαζί, αλλά ο σεναριογράφος.

Υ.Γ. Αν θέλετε να δείτε τη Μοίρα να χτυπά αλύπητα (κι όχι να ενώνει) ένα ζευγάρι, δείτε τη "Σύντομη Συνάντηση" (1945) του Ντέηβιντ Λιν ( emstar emstar ), την έτερη ταινία που ως σινεφίλ πρεζόνι είδα χτες βράδυ...