[θέατρο] Γυάλινος κόσμος

[tik-tak]

“ Γυαλινος κόσμος” του Τενεσσυ Ουίλιαμς

θέατρο Μεταξουργείο ( πίσω απο το ΙΚΑ Πειραιώς, απο την Ομόνοια με λεωφορείο : 2 στάσεις )

*πολύ ομορφο, ζεστό θεατράκι.....σαν σπιτικό . Βρίσκεται σε πεζόδρομο, που εξελίσσεται σε θεατρική γειτονιά. Κοντά βρίσκονται μπαράκια. Μεσα στο θέατρο στεγάζονται εστιατόριο και το πατάρι, όπου τραγουδά ο Κηλαηδόνης*

παίζουν: Α.Βαγενά, Γ.Κηλαηδόνη, Α.Φάις, Γ.Χρυσοστόμου

φοιτητικό: 15 Ε

πρόγραμμα :5 Ε (με τις σκηθοτετικές οδηγίες του Ουίλιαμς, φωτογραφίες απο την παράσταση, βιογραφικά στοιχεία συγγραφέα και ηθοποιών, ιστορική αναδρομή σε ανεβάσματα του εργου στην ελληνική σκηνή )

* να προτιμήσετε θέσεις στο κεντρικό διάζωμα. Ειναι μικρό θεατράκι με τη σκηνη κεντρικά , περιβάλλεται απο τις 3 πλευρές της απο σειρές καθισμάτων.*

υπόθεση: Η Λαουρα έχει μια μικρή σωματική αναπηρία. Το μειονέκτημά της αυτό εχει αποκτήσει γιγάντιες διαστάσεις στο μυαλό της δυναστεύοντας τη ζωή της εξαλείφοντας τις όποιες δυνατότητες της, τα όνειρα και τις επιθυμίες της. Για να μπορέσει να “επιβιώσει” έχει δημιουργήσει το “γυαλινο κόσμο” της ( μια συλλογή απο γυαλινα ζωάκια) , στον οποίο καταφεύγει όποτε θέλει να προστατευθεί απο ...την πραγματικότητα. Δίπλα της στέκονται η μητέρα της, μια κλασική φιγούρα μάνας, που ειναι προσκολλημένη στα παιδιά της, και ο αδερφός της , που νιωθει οτι η δεδομένη κατάσταση τον καθηλώνει και γιαυτό λαχατρά να....αποδράσει. Ενας νεαρός επισκέπτης ταρακουνά για λίγο τα τελματωμένα νερά τους....

Μια πολύ ωραία παράσταση!!!

Σου δίνει και καταλαβαίνεις τι θα πει κλασικό θεατρο: ενδαιφέρον θέμα, άρτια προσέγγιση, αξιόλογες ερμηνείες, εξυπηρετικά σκηνικά και φωτισμοί....

Η πλοκή του έργου ειναι ενδιαφέρουσα, κρατά σε εγρήγορση το θεατή.

(Νομίζω, τελικά, οτι μου αρέσει ο Τενεσσυ Ουίλιαμς....όσα έργα του έχω δει ως τωρα ήταν ενδιαφέροντα και εξέπεμπαν διαχρονικότητα )

Οι χαρακτήρες ειναι καλοδουλεμένοι και πολυδιάστατοι ( και απο το ιδιο το κείμενο και απο τους ηθοποιούς )....Φαίνονται οικείοι , ειναι αναγνωρίσιμοι....δικά τους στοιχεία αναγνωρίζουμε στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν..δικά τους στοιχεία αναγνωρίζουμε και σε εμας τους ίδιους....

Η τραγικότητα τους δεν τους αφαιρεί την ανθρωπινη διάσταση μετατρέποντάς τους σε “υπερφυσικά όντα” ,όπως κάποιες φορές συμβαίνει σε αρχαίες ελληνικές τραγωδίες...

Οι ερμηνίες ειναι εξαιρετικές (ϊσως η Γ.Κηλαηδόνη να μας παραξενεύει λίγο με την αργή εκφορά λόγου ...έμαθα όμως ρωτώντας ανθρωπους που είχαν δει παλαιότερες παραστασεις του ιδιου εργου, οτι ετσι συνήθως παίζουν αυτόν το ρολο...και η Λαμπέτη μιλούσε αργά)

Η Βαγενά ειναι εξαιρετική.Ενσαρκώνει το ρολο της μάνας. Εεεεχμμμμ....στο ρόλο της θα συναντήσεις σίγουρα και την ελληνίδα μάνα ....Με το παίξιμό της σε κάνει να την συμπαθήσεις , να κατανοήσεις τις αγωνιες της, να εκτιμήσεις τις προσπάθειες της,αλλά και να σε κουράσει , να σε εκνευρίσει ....Η Γ.Κηλαηδόνη καταφέρνει να αποδώσει την εύθραστη προσωπικότητα της Λαουρα. Ο Φαις ερμηνεύει τον αδερφό : το νεαρό που νιωθει να πνιγεται απο αυτην την κατάσταση. Νομίζω οτι με την ερμηνεία του εκφράζει αυτην τη εσωτερική διαμάχη ανάμεσα στα θέλω του και στις υποχρεώσεις....πότε γλυκός, τρυφερός, υπομονετικος και πότε αντιδραστικός, κρυψίνους και άσπλαγχνος. Ο Χρυσοστόμου κάνει το νεαρό επισκέπτη, εναν όμορφο νεο γεμάτο ζωντάνια , γεματο όνειρα, γεμάτο φιλοδοξίες, που θέλει να αρπάξει τη ζωή....με το παίξιμό του κάνει πολυ αισθητή τη διαφορά από τους υπόλοιπους χαρακτήρες.

Το έργο ειναι κοινωνικό δράμα , έχει όμως πολλές πινελιές χιούμορ , πολλές ευχάριστες ατάκες και αφορμές για γέλιο....

Ειναι μια παράσταση που βλέπεται ευχάριστα, γιατί συνδυάζει ένα δυνατό κείμενο με όμορφες ερμηνείες.

4,5 / 5