[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] Εγώ, Εσύ Και Όλοι οι Γνωστοί

[Remy Fincher]

"Me And You And Everyone We Know" emstar emstar

Της Μιράντα Τζουλάι

Με την ίδια και τους Τζων Χωκς, Μάιλς Τόμσον, Μπράντον Ράτκλιφ, Κάρλι Γουέστερμαν κ.α.

Η ιστορία δέκα χαρακτήρων που ποθούν κρυφά αλλά ακατανίκητα την ανθρώπινη επαφή...

Το "Εγώ, Εσύ..." μοιάζει με ένα αιθέριο, ηλιόλουστο όνειρο, μια θαμπή, αλλά φωτεινή πολαρόιντ. Μέσα σ'αυτή κατοικούν "άνθρωποι μονάχοι", ευάλωτοι, τρωτοί, γεμάτοι επιθυμίες και πάθη, πλάσματα που αναζητούν την ευτυχία σε κάθε τους βήμα, μα σαν καταδικασμένοι από τη μοίρα και τη φύση τους τραβιούνται μακριά τρομαγμένα κάθε φορά που την πλησιάζουν. Αναζητούν το άγγιγμα, τη ζεστασιά και την οικειότητα, ελπίζουν να τα βρουν στο διπλανό γιατί είναι τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά ταυτόχρονα, τόσο που το άπλωμα του χεριού τους δε φτάνει.

Αυτή η ταινία είναι ο ορισμός του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά και μας υπενθυμίζει με τον πιο αναπάντεχα γλυκό τρόπο γιατί το αγαπάμε: ασχολείται με ένα προσφιλές σ'αυτό θέμα, ακολουθεί τις αισθητικές και αφηγηματικές του νόρμες, οι διάλογοί της σφύζουν από συμβολισμούς και ακροβατούν ανάμεσα στη φιλοσοφία και το ρεαλισμό, χαρακτηρίζεται από απλότητα και λυρισμό χωρίς να γίνεται πομπώδης και έχει ένα εξαιρετικό καστ. Κάπου-κάπου βέβαια "χάνει τη μπάλα" και τα λόγια των ηρώων προσεγγίζουν λανθασμένα το σουρεαλισμό, αυτό όμως δεν αποτρέπει αυτό το σπονδυλωτό διαμαντάκι από το να πετύχει το σκοπό του, να κάνει το πανί έναν τεράστιο καθρέφτη για να δούμε την αντανάκλασή μας.

Κρίμα που βρήκε διανομή χρονιάρες μέρες, όταν όλοι παραδοθήκαμε στη μασαμπούκα, το πιοτί και τον Πετρέλη! Then again, diamonds are forever...

[ho·mun·cu·li]

Oκ...κατ εμε ηταν ψιλοπιπα η ταινια. Μετρια. Οχι πολυ κακη, αλλα καθολα βαρετη κ ανουσια. Με παρεα παλευεται να τη δεις. Εσενα γτ σ αρεσε τοσο βρε ΝΜ?

emstar

[Remy Fincher]

Εγώ πάντως τη λάτρεψα! Την έχω δει γύρω στις 4 φορές, μια στο σινεμά, 2 σε xvid, μια σε DVD και κάθε φορά γαληνεύει η ψυχή μου μ' αυτήν την ταινία. Τα κάδρα της εκπέμπουν φως και ζεστασιά, οι πρωταγωνιστές της (και ιδιαίτερα οι μικροί) είναι αξιαγάπητοι, το φινάλε της ποιητικό. Αξέχαστη δε θα μου μείνει η σκηνή, όπου ο Τζων Χωκς και η (σεν-σκην) Μιράντα Τζουλάι μοιράζονται ένα σύντομο περίπατο κατά μήκος ενός δρόμου, από τις πιο ρομαντικές και ειλικρινείς που έχω δει.

"We have a whole life to live together you fucker!"

[ho·mun·cu·li]

ομολογω πως η σκηνη στο πεζοδρομιο ηταν η καλυτερη απο απαοψη στιχομυθιας, αλλα προσωπικα 2 στοιχεια με κανανε να τις βαλω 2 αστερακια:

1- ))<>((

2- ο διαγωνισμος πιπας!

αλλιως το 13 κ το sweet 16 ηταν πολυ πολυ καλυτερα....

κ σορυ αλλα η ελεγεια για το ψαρι...αια!