[ΤΑΙΝΙΟΚΡΙΤΙΚΗ] IN AMERICA

[ho·mun·cu·li]

Director/Producer/Writer :Jim Sheridan

Πλοκη :Μια οικογενεια Ιρλανδων μεταναστων που προσπαθει να προσαρμοστει στην Αμερικη. Περα ομως απο καποια ελαχιστα στιγμιοτυπα του πως εφτασαν στην Αμερικη, πως βρηκαν σπιτι στο Μανχαταν, πως ενσωματωθηκαν στο πολυπολιτισμικο περιβαλλον της χαοτικης πολης η ιστορια καταπιανεται με το θεμα της απωλειας. Ο μονος γιος της οικογενειας Φρανκι πεθανε απο ογκο στο κεφαλι λιγο προτου οι γονεις παρουν την αποφαση να μεταναστευσουν στη ΓΗ του ΟΝΕΙΡΟΥ με σκοπο ο Paddy Considine(πατερας) να βρει δουλεια ως ηθοποιος. Το κουβαρι της μυθοπλασιας ξετυλιγεται απο την μεγαλη κορη, την 10χρονη Κριστυ που εχει παθος με την καμερα της. Τραβαει σχεδον τα παντα, της μιλαει σαν στην καλυτερη της φιλη, δεν την αποχωριζεται ποτε.

Christy: [voiceover] There's some things you should wish for and some things you shouldn't. That's what my little brother Frankie told me. He told me I only had three wishes, and I looked into his eyes, and I don't know why I believed him.

Ετσι ξεκιναει η ιστορια...Η πρωτη ευχη ειναι να περασουν τα συνορα κ να μπουνε τελικα στην Αμερικη. Η δευτερη να μην χασουν ολα τους τα λεφτα...Ειναι ρεαλιστικο κ γλυκο το πως το μικρο κοριτσι αντιλαμβανεται τα γεγονοτα, το ποσο γρηγορα ωριμασε μεσα απο το χαμο του μικρου αδελφου. Σκεφτεται τους γονεις της. Ξοδευει τις ευχες της για το δικο τους καλο. Πιστευει ολοψυχα πως οι ευχες θα πιασουν με μια πιστη καθε αλλο παρα αφελη..

Christy: Don't "little girl" me. I've been carrying this family on my back for over a year, ever since Frankie died. He was my brother too. It's not my fault that he's dead. It's not my fault that I'm still alive, λεει στον πατερα της καποια στιγμη πιστευοντας ειλικρινα πως οι ευχες της ειναι εκεινες που σωζουν την οικογενεια της οταν το χει πιο πολυ αναγκη.

Εξισου απολαυστικη κ η μικρουλα Αριελ, που φαινεται να μην εχει πολυκαταλαβει το θανατο. Το απολυτο του θανατου. Ειναι η μονη που διατηρει την ζωντανια κ την ενεργιτικοτητα της. Ενα μουτρακι που τρυπαει την οθονη...Πιστευω θα την ξαναδουμε πολλες φορες ακομη!

Ομως περα απο τις δυο αδερφες το σεναριο μπαζει απο παντου.

-Ο Φρανκι που πεθανε απο ογκο εξαιτιας μιας πτωσης απο τη σκαλα?!

-Οι γονεις που αφηνουν την πατριδα τους για να χωθουν σε ενα δυαρακι?? Που νοικιαζουν σπιτι σε μια γειτονια με πρεζονιακ τραβεστι??

-Γονεις που αφηνουν τα παιδια να πανε για παγωτο ωστε να μεινουν για λιγο μονοι?

-Ο πατερας που κερδιζει στο τσακ ενα παιχνιδι στο λουνα παρκ εχοντας πονταρει ολα του τα λεφτα?

-Ο κακος μαυρος-πλουσιος-ταλαντουχος καλλιτεχνης?? (κλισε!!!)

Ο Sheridan μας εχει συνηθισει σε δουλειες με καλοδουλεμενο σεναριο. Ισως εδω θελησε να προσεγγισει ενα τρυφερο θεμα, αλλα δεν τα καταφερε. Ορισμενα σημεια ειναι ευρηματικα.Αλλα λειπει το νευρο. Λειπει η σπιρταδα. Οχι ακριβως απετυχε, μα χωρις το ρολο των παιδιων το ολο εγχειρημα θα καταντουσε αφορητα πληκτικο. Ευτυχως ο ρολος των μικρων αδελφων Bolger δεν ειναι διακοσμητικος...

Christy: We heard Manhattan before we ever saw it, a thousand strange voices coming from everywhere. And you're not going to believe this, but we had to go under the water to get to the city. And we lost contact with everything; it was like we were on another planet.